Υπόθεση C‑409/16

Υπουργός Εσωτερικών
και
Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων

κατά

Μαρίας-Ελένης Καλλίρη

(αίτηση του Συμβουλίου της Επικρατείας
για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή – Κοινωνική πολιτική – Οδηγία 76/207/ΕΟΚ – Ίση μεταχείριση ανδρών και γυναικών σε θέματα εργασίας και απασχολήσεως – Δυσμενής διάκριση λόγω φύλου – Διαγωνισμός για την κατάταξη σπουδαστών στην αστυνομική σχολή κράτους μέλους – Κανονιστική ρύθμιση του κράτους μέλους αυτού η οποία προβλέπει προϋπόθεση ελάχιστου αναστήματος για όλους τους υποψηφίους στον ως άνω διαγωνισμό»

Περίληψη – Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 18ης Οκτωβρίου 2017

1. Κοινωνική πολιτική–Άνδρες και γυναίκες εργαζόμενοι–Πρόσβαση σε απασχόληση και όροι εργασίας–Ίση μεταχείριση–Οδηγία 76/207–Πεδίο εφαρμογής–Έννοια της «πρόσβασης στην απασχόληση, τη μη μισθωτή απασχόληση ή την επαγγελματική ζωή»–Όροι προσλήψεως–Προϋπόθεση ελάχιστου αναστήματος για τη συμμετοχή σε διαγωνισμό, η οποία ισχύει για όλους τους υποψηφίους–Εμπίπτει

   (Οδηγία 76/207 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2002/73, άρθρα 1 § 1 και 3 § 1, στοιχείο αʹ)

2. Κοινωνική πολιτική–Άνδρες και γυναίκες εργαζόμενοι–Πρόσβαση σε απασχόληση και όροι εργασίας–Ίση μεταχείριση–Οδηγία 76/207–Κανονιστική ρύθμιση κράτους μέλους η οποία προβλέπει προϋπόθεση ελάχιστου αναστήματος 1,70 μ. για τη συμμετοχή υποψηφίων στον διαγωνισμό για την κατάταξη σπουδαστών σε αστυνομική σχολή–Δεν επιτρέπεται–Δικαιολόγηση–Δεν υφίσταται–Εξακρίβωση από το αιτούν δικαστήριο

   (Οδηγία 76/207 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2002/73)

1.  Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

   (βλ. σκέψεις 21-23, 25)

2.  Οι διατάξεις της οδηγίας 76/207/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 9ης Φεβρουαρίου 1976, περί της εφαρμογής της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως ανδρών και γυναικών, όσον αφορά την πρόσβαση σε απασχόληση, την επαγγελματική εκπαίδευση και προώθηση και τις συνθήκες εργασίας, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2002/73/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Σεπτεμβρίου 2002, έχουν την έννοια ότι αντιτίθενται σε κανονιστική ρύθμιση κράτους μέλους, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία προβλέπει προϋπόθεση ελάχιστου αναστήματος 1,70 μ., ανεξαρτήτως φύλου, για τη συμμετοχή υποψηφίων στον διαγωνισμό για την κατάταξη σπουδαστών στην αστυνομική σχολή του κράτους μέλους αυτού, εφόσον η ρύθμιση αυτή, αφενός, περιάγει σε μειονεκτική θέση πολύ μεγαλύτερο αριθμό γυναικών σε σύγκριση με τους άνδρες και, αφετέρου, δεν παρίσταται πρόσφορη και αναγκαία για την επίτευξη του θεμιτού σκοπού τον οποίο επιδιώκει, όπερ εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

   Ως προς το ζήτημα αυτό, μολονότι η εκπλήρωση αστυνομικών καθηκόντων που αφορούν την προστασία των προσώπων και των αγαθών, τη σύλληψη και την επιτήρηση των αυτουργών εγκληματικών πράξεων καθώς και τις προληπτικές περιπολίες ενδέχεται να απαιτούν τη χρήση σωματικής δυνάμεως και να προϋποθέτουν ιδιαίτερη φυσική κατάσταση, εντούτοις ορισμένα άλλα αστυνομικά καθήκοντα, όπως η συνδρομή προς τους πολίτες ή η ρύθμιση της κυκλοφορίας, δεν φαίνεται να απαιτούν σημαντική σωματική προσπάθεια (βλ., υπ’ αυτή την έννοια, απόφαση της 13ης Νοεμβρίου 2014, Vital Pérez,C‑416/13, EU:C:2014:2371, σκέψεις 39 και 40).

   Εξάλλου, ακόμη και αν υποτεθεί ότι για όλα τα καθήκοντα της Ελληνικής Αστυνομίας απαιτείται ιδιαίτερη φυσική κατάσταση, αυτή δεν φαίνεται να συνδέεται κατ’ ανάγκην με ορισμένο ελάχιστο ανάστημα ούτε είναι αυτονόητο ότι όσοι έχουν ανάστημα μικρότερο από αυτό τη στερούνται.

   Εν πάση περιπτώσει, ο σκοπός τον οποίο επιδιώκει η επίμαχη κανονιστική ρύθμιση θα μπορούσε να επιτευχθεί με μέτρα που θα συνεπάγονταν λιγότερα μειονεκτήματα για τις γυναίκες, όπως η προκαταρκτική επιλογή των υποψηφίων για τον διαγωνισμό κατατάξεως σπουδαστών στις Σχολές Αξιωματικών και Αστυφυλάκων βάσει ειδικών δοκιμασιών για τη διαπίστωση των σωματικών ικανοτήτων τους.

   (βλ. σκέψεις 38, 39, 42, 44 και διατακτ.)