Υπόθεση 25/62

Plaumann & Co.

κατά

Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας

Περίληψη της αποφάσεως

1. Πράξεις των οργάνων – Απόφαση – Έννοια

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 189)

2. Πράξεις των οργάνων – Προσφυγή ιδιωτών κατά αποφάσεως που απευθύνεται «σε άλλο πρόσωπο» – Έννοια του όρου αυτού – Ευρεία ερμηνεία

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 173, δεύτερη παράγραφος)

3. Πράξεις των οργάνων – Δικαίωμα προσφυγής των ιδιωτών – Μη συσταλτική ερμηνεία των διατάξεων της Συνθήκης

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 173, δεύτερη παράγραφος)

4. Πράξεις των οργάνων – Προσφυγή των ιδιωτών κατά αποφάσεως που απευθύνεται σε άλλο πρόσωπο – Απόφαση που τους αφορά ατομικά

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 173, δεύτερη παράγραφος)

5. Διαδικασία – Αίτημα αναγνωρίσεως ενδεχόμενης ζημίας που διατυπώθηκε στην προσφυγή – Αγωγή αποζημιώσεως που ασκήθηκε με την ανταπάντηση – Παραδεκτό της αγωγής αυτής θεωρουμένης ως αναπτύξεως του αιτήματος αναγνωρίσεως της ζημίας

   (Κανονισμός Διαδικασίας, άρθρο 38, παράγραφος 1, δ)

6. Πράξεις των οργάνων – Μη ακυρωθείσα πράξη – Έλλειψη βάσεως της αγωγής αποζημιώσεως που εκμηδενίζει τα έννομα αποτελέσματα αυτής της πράξεως.

1.  Μία πράξη πρέπει να θεωρείται ως απόφαση αν αφορά ορισμένο υποκείμενο και δεν αναπτύσσει υποχρεωτικά αποτελέσματα παρά ως προς το υποκείμενο αυτό.

2.  Η διατύπωση και το γραμματικό νόημα του άρθρου 173, δεύτερη παράγραφος, της Συνθήκης ΕΟΚ, που επιτρέπει την προσφυγή των ιδιωτών κατά των αποφάσεων οι οποίες απευθύνονται σε άλλο πρόσωπο και τους αφορούν άμεσα και ατομικά, δικαιολογούν την πιο ευρεία ερμηνεία.

3.  Οι διατάξεις της Συνθήκης περί δικαιώματος ασκήσεως προσφυγής δεν πρέπει να ερμηνεύονται συσταλτικά· επομένως, επί σιωπής της Συνθήκης, δεν μπορεί να συναχθεί περιορισμός ως προς αυτό.

4.  Υποκείμενα εκτός του αποδέκτη μιας αποφάσεως δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι τα αφορά ατομικά, παρά μόνον αν τα θίγει λόγω ορισμένων ξεχωριστών ιδιοτήτων ή μιας πραγματικής καταστάσεως που τα χαρακτηρίζει σε σχέση με κάθε άλλο πρόσωπο και έτσι τα εξατομικεύει κατά τρόπο ανάλογο προς αυτόν του αποδέκτη.

5.  Όταν ο προσφεύγων περιλαμβάνει στην προσφυγή του ένα αναγνωριστικό αίτημα με αντικείμενο την ενδεχόμενη ζημία που προκύπτει από την προσβαλλόμενη πράξη και όταν προσδιορίζει κατά τη διάρκεια της γραπτής και προφορικής διαδικασίας το αντικείμενο του αιτήματος αυτού και υπολογίζει το ύψος της εν λόγω ζημίας, τότε τα αιτήματα της αγωγής αποζημιώσεως που διατυπώνονται στην ανταπάντηση μπορούν να θεωρηθούν ως ανάπτυξη αυτών που περιέχονται στην προσφυγή και συνεπώς ως παραδεκτά, σύμφωνα με το άρθρο 38, παράγραφος 1, δ, του Κανονισμού Διαδικασίας.

6.  Μία μη ακυρωθείσα διοικητική πράξη δεν μπορεί να συνιστά η ίδια πταίσμα που ζημιώνει τους διοικουμένους· αυτοί συνεπώς δεν μπορούν, λόγω της πράξεως αυτής, να ζητήσουν αποζημίωση.