1)

Πρέπει το άρθρο 20, παράγραφος 2, στοιχείο α', της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνδυασμό με το άρθρο 47, δεύτερο εδάφιο, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, οι αρχές της απαγόρευσης των διακρίσεων και της ισοδυναμίας των δικονομικών μέτρων στις διαδικασίες ενώπιον εθνικών δικαστηρίων, καθώς και το άρθρο 1, [παράγραφος 1,] στοιχείο α', του κανονισμού (ΕΚ) 1206/2001 (1) για τη συνεργασία μεταξύ των δικαστηρίων των κρατών μελών κατά τη διεξαγωγή αποδείξεων σε αστικές ή εμπορικές υποθέσεις, να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι, σε περίπτωση που το εθνικό δίκαιο του κράτους του επιληφθέντος δικαστηρίου προβλέπει ότι το δικαστήριο αυτό ζητεί υπηρεσιακώς πληροφορίες σχετικά με τη διεύθυνση του εναγομένου στο ίδιο κράτος και διαπιστώνεται ότι ο εναγόμενος αυτός βρίσκεται σε άλλο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το επιληφθέν εθνικό δικαστήριο οφείλει να ζητήσει πληροφορίες σχετικά με τη διεύθυνση του εναγομένου από τις αρμόδιες αρχές του κράτους διαμονής του;

2)

Πρέπει το άρθρο 5, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 1215/2012 (2), της 12ης Δεκεμβρίου 2012, για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, σε συνδυασμό με την αρχή ότι το εθνικό δικαστήριο πρέπει να διασφαλίζει τα δικονομικά δικαιώματα με σκοπό την αποτελεσματική προστασία των δικαιωμάτων που απορρέουν από το δίκαιο της Ένωσης, να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι το εθνικό δικαστήριο υποχρεούται, κατά τον προσδιορισμό του τόπου συνήθους διαμονής ενός οφειλέτη ως απαιτούμενη από το εθνικό δίκαιο προϋπόθεση για τη διεξαγωγή μονομερούς τυπικής διαδικασίας χωρίς διεξαγωγή αποδείξεων, όπως στην περίπτωση της διαδικασίας έκδοσης διαταγής πληρωμής, να ερμηνεύει κάθε βάσιμη υπόνοια ότι ο οφειλέτης έχει τη συνήθη διαμονή του σε άλλο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως έλλειψη νομικής βάσης για την έκδοση διαταγής πληρωμής ή, ενδεχομένως, ως λόγο βάσει του οποίου η διαταγή πληρωμής δεν αποκτά ισχύ δεδικασμένου;

3)

Πρέπει το άρθρο 5, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 1215/2012, της 12ης Δεκεμβρίου 2012, για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, σε συνδυασμό με την αρχή ότι το εθνικό δικαστήριο πρέπει να διασφαλίζει τα δικονομικά δικαιώματα με σκοπό την αποτελεσματική προστασία των δικαιωμάτων που απορρέουν από το δίκαιο της Ένωσης, να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι το εθνικό δικαστήριο το οποίο, μετά την έκδοση διαταγής πληρωμής κατά ορισμένου οφειλέτη, διαπίστωσε ότι ο τελευταίος πιθανώς δεν έχει τη συνήθη διαμονή του στο κράτος του δικαστηρίου, και υπό την προϋπόθεση ότι τούτο συνιστά κώλυμα για την έκδοση διαταγής πληρωμής κατά του οφειλέτη αυτού σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο, υποχρεούται να ακυρώσει αυτεπαγγέλτως την εκδοθείσα διαταγή πληρωμής, μολονότι δεν υφίσταται καμία σχετική ρητή διάταξη νόμου;

4)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο τρίτο ερώτημα, πρέπει οι εκεί μνημονευθείσες διατάξεις να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι το εθνικό δικαστήριο υποχρεούται να ακυρώσει την εκδοθείσα διαταγή πληρωμής, σε περίπτωση που προέβη σε έλεγχο και διαπίστωσε με βεβαιότητα ότι ο οφειλέτης δεν έχει τη συνήθη διαμονή του στο κράτος του επιληφθέντος δικαστηρίου;