29.1.2011   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 30/12

1)

Η οδηγία 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, επιβάλλει στο επιληφθέν της εκδόσεως απογράφου με σκοπό την αναγκαστική εκτέλεση διαιτητικής αποφάσεως περιβληθείσας με ισχύ δεδικασμένου και εκδοθείσας ερήμην, λόγω ερημοδικίας του καταναλωτή, εθνικό δικαστήριο την υποχρέωση να εκτιμά, ακόμη και αυτεπαγγέλτως, τον καταχρηστικό χαρακτήρα της προβλεπόμενης από σύμβαση πιστώσεως, συναφθείσα μεταξύ του χρηματοδότη και του καταναλωτή, κύρωση η οποία εφαρμόστηκε με την ανωτέρω διαιτητική απόφαση, οσάκις το εν λόγω δικαστήριο διαθέτει τα αναγκαία προς τούτο στοιχεία σχετικά με τη νομική και πραγματική κατάσταση, έχει δε, σύμφωνα με τους εθνικούς δικονομικούς κανόνες, την εξουσία να προβαίνει σε παρόμοια εκτίμηση στο πλαίσιο παρεμφερών διαδικασιών προβλεπομένων από το εθνικό δίκαιο.

2)

Εναπόκειται στο οικείο εθνικό δικαστήριο να προσδιορίσει αν ρήτρα συμβάσεως πιστώσεως όπως η επίδικη στο πλαίσιο της κύριας δίκης, προβλέπουσα, σύμφωνα με τις διαπιστώσεις του αιτούντος δικαστηρίου, αποζημίωση συνιστάμενη σε δυσανάλογα υψηλό ποσό, πρέπει να θεωρηθεί ως καταχρηστική υπό το φως του συνόλου των περιστάσεων υπό τις οποίες συνήφθη η σύμβαση κατά τα άρθρα 3 και 4 της οδηγίας 93/13. Σε καταφατική περίπτωση, εναπόκειται στο οικείο δικαστήριο να συναγάγει όλες τις εξ αυτού απορρέουσες συνέπειες σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο προκειμένου να βεβαιωθεί ότι ο καταναλωτής δεν δεσμεύεται από την ανωτέρω ρήτρα.

3)

Υπό περιστάσεις όπως οι κρατούσες στο πλαίσιο της κύριας δίκης, η παράλειψη μνείας του συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου στη σύμβαση περί χορηγήσεως καταναλωτικής πίστεως, μνείας η οποία ενέχει ουσιώδη σημασία υπό το πρίσμα της οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 22ας Δεκεμβρίου 1986, για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών που διέπουν την καταναλωτική πίστη, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 98/7/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Φεβρουαρίου 1998, ενδέχεται να συνιστά αποφασιστικής σημασίας στοιχείο για την εκ μέρους του εθνικού δικαστηρίου ανάλυση του αν ρήτρα συμβάσεως περί χορηγήσεως καταναλωτικής πίστεως αφορώσα το κόστος αυτής και μη περιλαμβάνουσα παρόμοια μνεία είναι συντεταγμένη κατά τρόπο σαφή και κατανοητό κατά την έννοια του άρθρου 4 της οδηγίας 93/13. Αν δεν συμβαίνει αυτό, το οικείο δικαστήριο έχει την ευχέρεια να εκτιμήσει, ακόμη και αυτεπαγγέλτως, αν, λαμβανομένων υπόψη όλων των περιστάσεων οι οποίες ανάγονται στη σύναψη της συγκεκριμένης συμβάσεως, η παράλειψη της μνείας του ΣΕΠΕ με την εν λόγω ρήτρα αφορώσα το κόστος της πιστώσεως προσδίδει εν δυνάμει στη ρήτρα καταχρηστικό χαρακτήρα κατά την έννοια των άρθρων 3 και 4 της οδηγίας 93/13. Πάντως, παρ’ ότι παρέχεται η δυνατότητα εκτιμήσεως της συγκεκριμένης συμβάσεως υπό το φως της οδηγίας 93/13, η οδηγία 87/102 έχει την έννοια ότι επιτρέπει στον εθνικό δικαστή να εφαρμόσει αυτεπαγγέλτως τις περί μεταφοράς στο εθνικό δίκαιο του άρθρου 4 της εν λόγω οδηγίας διατάξεις, οι οποίες προβλέπουν ότι η παράλειψη μνείας του συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου στο πλαίσιο συμβάσεως χορηγήσεως καταναλωτικής πίστεως έχει ως συνέπεια ότι η εγκριθείσα πίστωση λογίζεται ως μη υποκείμενη σε τόκους και έξοδα.