6.11.2010   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 301/11

1)

Κατά πόσον το δίκαιο της Ένωσης (και ειδικότερα το άρθρο 267 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης) υποχρεώνει ή παρέχει τη δυνατότητα στο Ανώτατο Δικαστήριο κράτους μέλους να υποβάλει αυτεπαγγέλτως προδικαστικό ερώτημα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως, ακόμη και σε εκείνο το στάδιο της δίκης κατά το οποίο το Συνταγματικό Δικαστήριο εξαφάνισε απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου βασιζόμενη ιδίως στην εφαρμογή της πολιτικής της Ένωσης για την προστασία του περιβάλλοντος και επέβαλε σ’ αυτό την υποχρέωση να ακολουθήσει την ίδια νομική εκτίμηση του Συνταγματικού Δικαστηρίου αντλούμενη από προσβολή των δικονομικών και ουσιαστικών συνταγματικών δικαιωμάτων προσώπου που συμμετείχε σε δικαστική διαδικασία, ανεξάρτητα από την κοινοτική διάσταση της εν λόγω υποθέσεως, δηλαδή όταν, σε μια τέτοια διαδικασία, το Συνταγματικό Δικαστήριο, ως δικαστήριο δικάζον σε ανώτατο βαθμό, έκρινε ότι δεν υπάρχει ανάγκη υποβολής προδικαστικού ερωτήματος προς το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως και απέκλεισε προσωρινά την εφαρμογή του δικαιώματος για ένα αποδεκτό περιβάλλον και την προστασία του στη συγκεκριμένη περίπτωση;

2)

Είναι δυνατόν να επιτευχθεί ο θεμελιώδης σκοπός της ολοκληρωμένης πρόληψης, όπως αυτός ορίζεται, ιδίως, στις αιτιολογικές σκέψεις 8, 9 και 23 και στα άρθρα 1 και 15 της οδηγίας 96/61/ΕΚ (1) του Συμβουλίου σχετικά με την ολοκληρωμένη πρόληψη και έλεγχο της ρύπανσης και, εν γένει, η κοινοτική πολιτική για το περιβάλλον, δηλαδή η πρόληψη και ο έλεγχος της ρύπανσης με τη συμμετοχή του κοινού, προκειμένου να επιτευχθεί υψηλό επίπεδο προστασίας του περιβάλλοντος στο σύνολό του, όταν, κατά την έναρξη της διαδικασίας ολοκληρωμένης πρόληψης, το ενδιαφερόμενο κοινό δεν έχει πρόσβαση σε όλα τα σχετικά έγγραφα (άρθρο 6, σε συνδυασμό με το άρθρο 15 της οδηγίας 96/61/ΕΚ), και ιδίως στην απόφαση προσδιορισμού του τόπου της εγκατάστασης (ΧΥΤΑ) και όταν, στη συνέχεια, πρωτοδίκως, το ελλείπον έγγραφο υποβάλλεται από τον αιτούντα, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα δημοσιοποιηθεί στους λοιπούς διαδίκους διότι καλύπτεται από το επαγγελματικό απόρρητο; Δηλαδή: είναι δυνατόν να υποστηριχθεί ότι η απόφαση για τον προσδιορισμό του τόπου της εγκατάστασης (κυρίως το αιτιολογικό της) θα επηρεάσει σημαντικά την υποβολή των επιχειρημάτων, σχολίων ή άλλων προτάσεων;

3)

Επιτυγχάνονται οι σκοποί της οδηγίας 85/337/ΕΟΚ (2) του Συμβουλίου σχετικά με την εκτίμηση των επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων δημοσίων και ιδιωτικών έργων στο περιβάλλον, ιδίως όσον αφορά την κοινοτική πολιτική για το περιβάλλον, και ειδικότερα πληρούται η προϋπόθεση που αναφέρεται στο άρθρο 2 ότι, πριν δοθεί η άδεια, ορισμένα σχέδια υποβάλλονται σε εκτίμηση όσον αφορά τις επιπτώσεις τους στο περιβάλλον, όταν η αρχική γνώμη του Ministerstvo prostredia životného (Υπουργείου Περιβάλλοντος), που διατυπώθηκε το 1999 και με την οποία περατώθηκε κατά το παρελθόν εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων (ΕΕΠ), παρατείνεται αρκετά χρόνια αργότερα, με απλή απόφαση χωρίς επανάληψη της διαδικασίας ΕΕΠ; Θα μπορούσε, δηλαδή, να λεχθεί ότι απόφαση εκδοθείσα βάσει της οδηγίας 85/337/ΕΟΚ, ισχύει επ’ αόριστον;

4)

Η υποχρέωση των κρατών μελών που απορρέει γενικά από την οδηγία 96/61/ΕΚ (ιδίως από το προοίμιο και τα άρθρα 1 και 15α) να αναλάβουν δράση για την πρόληψη και τον έλεγχο της ρύπανσης, παρέχοντας στο κοινό ορθές, δίκαιες και έγκαιρες διοικητικές ή δικαστικές διαδικασίες, σε συνδυασμό με το άρθρο 10α της οδηγίας 85/337/ΕΟΚ και τα άρθρα 6 και 9, παράγραφοι 2 και 4, της σύμβασης του Aarhus, περιλαμβάνει την παροχή στο κοινό της δυνατότητας να ζητήσει τη λήψη διοικητικού ή δικαστικού ασφαλιστικού μέτρου σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία (π.χ., να ζητήσει να διαταχθεί η αναστολή εκτέλεσης μιας ολοκληρωμένης απόφασης) που να διατάσσει την προσωρινή αναστολή λειτουργίας εγκατάστασης μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης;

5)

Είναι δυνατόν, μέσω δικαστικής απόφασης που πληροί τις απαιτήσεις της οδηγίας 96/61/ΕΚ ή της οδηγίας 85/337/ΕΟΚ ή του άρθρου 9, παράγραφοι 2 και 4, της Σύμβασης του Aarhus, κατ’ εφαρμογή του δικαιώματος του κοινού για δίκαιη ένδικη προστασία κατά την έννοια του άρθρου 191, παράγραφοι 1 και 2, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά την περιβαλλοντική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να προσβάλλεται παρανόμως το δικαίωμα ιδιοκτησίας του φορέα εκμετάλλευσης νέας εγκατάστασης, όπως διασφαλίζεται, π.χ., με το άρθρο 1 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου στη Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, δηλαδή με την ανάκληση, στο πλαίσιο δικαστικής διαδικασίας, ισχύουσας ολοκληρωμένης άδειας για νέα εγκατάσταση;