EUR-Lex Access to European Union law
This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62010CN0379
Case C-379/10: Action brought on 29 July 2010 — Commission v Italian Republic
Υπόθεση C-379/10: Προσφυγή της 29ης Ιουλίου 2010 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Ιταλικής Δημοκρατίας
Υπόθεση C-379/10: Προσφυγή της 29ης Ιουλίου 2010 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Ιταλικής Δημοκρατίας
ΕΕ C 301 της 6.11.2010, p. 6–7
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
|
6.11.2010 |
EL |
Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης |
C 301/6 |
Προσφυγή της 29ης Ιουλίου 2010 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Ιταλικής Δημοκρατίας
(Υπόθεση C-379/10)
()
2010/C 301/08
Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική
Διάδικοι
Προσφεύγουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: L. Pignataro και M. Nolin)
Καθής: Ιταλική Δημοκρατία
Αιτήματα της προσφεύγουσας
Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο:
|
— |
Να αναγνωρίσει ότι, αποκλείοντας οποιαδήποτε ευθύνη του Ιταλικού Δημοσίου για τις ζημίες οι οποίες προκλήθηκαν σε ιδιώτες λόγω παραβάσεως του δικαίου της Ενώσεως δυνάμενης να καταλογιστεί σε εθνικό δικαιοδοτικό όργανο τελευταίου βαθμού δικαιοδοσίας, εφόσον η σχετική παράβαση είναι απόρροια ερμηνευτικής δραστηριότητας κανόνων δικαίου ή αξιολογήσεως πραγματικών περιστατικών και αποδεικτικών στοιχείων εκ μέρους ενός τέτοιου δικαιοδοτικού οργάνου, και περιορίζοντας τη σχετική ευθύνη μόνο στις περιπτώσεις δόλου ή βαρείας αμελείας, δυνάμει του άρθρου 2, παράγραφοι 1 και 2, του ιταλικού νόμου 117 της 13ης Απριλίου 1988, η Ιταλική Δημοκρατία παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τη γενική αρχή της ευθύνης των κρατών την οποία εξήγγειλε το Δικαστήριο με τη νομολογία του λόγω παραβάσεως του δικαίου της Ενώσεως εκ μέρους ενός από τα δικαιοδοτικά όργανά του κρίνοντας σε τελευταίο βαθμό δικαιοδοσίας, αρχή επικυρωθείσα από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. |
|
— |
Να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα. |
Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα
Ο νόμος 117, της 13ης Απριλίου 1988, περί της αποκαταστάσεως των ζημιών τις οποίες προκάλεσαν κατά την άσκηση των δικαιοδοτικών καθηκόντων τους και περί αστικής ευθύνης των δικαστικών λειτουργών αποκλείει οποιαδήποτε ευθύνη του Ιταλικού Δημοσίου για τις ζημίες οι οποίες προκλήθηκαν σε ιδιώτες λόγω παραβάσεως του δικαίου της Ενώσεως δυνάμενης να καταλογιστεί σε εθνικό δικαιοδοτικό όργανο τελευταίου βαθμού δικαιοδοσίας, εφόσον η σχετική παράβαση είναι απόρροια ερμηνευτικής δραστηριότητας κανόνων δικαίου ή αξιολογήσεως πραγματικών περιστατικών και αποδεικτικών στοιχείων εκ μέρους ενός τέτοιου δικαιοδοτικού οργάνου. Επιπλέον, περιορίζει την εν λόγω ευθύνη μόνο στις περιπτώσεις δόλου και βαρείας αμελείας.
Με την απόφασή του επί της υποθέσεως C-173/03 (1), Traghetti, το Δικαστήριο έκρινε ότι:
«Το κοινοτικό δίκαιο δεν επιτρέπει εθνική νομοθεσία αποκλείουσα εν γένει την ευθύνη του κράτους μέλους για τις ζημίες που προκλήθηκαν σε ιδιώτες λόγω παραβάσεως του κοινοτικού δικαίου από δικαστήριο του οποίου οι αποφάσεις δεν υπόκεινται σε ένδικο μέσο με την αιτιολογία ότι η επίδικη παράβαση απορρέει από την εκ μέρους του εν λόγω δικαστηρίου ερμηνεία των κανόνων δικαίου ή αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών και των αποδεικτικών στοιχείων.
Το κοινοτικό δίκαιο δεν επιτρέπει επίσης εθνική νομοθεσία περιορίζουσα τη θεμελίωση της ευθύνης αυτής σε περιπτώσεις δόλου ή βαριάς αμέλειας του δικαστή, αν ο περιορισμός αυτός είχε ως συνέπεια τον αποκλεισμό της ευθύνης του οικείου κράτους μέλους σε άλλες περιπτώσεις στις οποίες διαπιστώθηκε πρόδηλη παράβαση του εφαρμοστέου δικαίου, όπως αυτή διευκρινίστηκε με τις σκέψεις 53 έως 56 της αποφάσεως Köbler (2), της 30ής Σεπτεμβρίου 2003.»
Κατόπιν αυτού, το Δικαστήριο έκρινε ότι ο νόμος 117 είναι ασύμβατος προς τη νομολογία του. Η τελευταία εξακολουθεί να ισχύει και να εφαρμόζεται μέχρι σήμερα. Επομένως, συντρέχει το ασυμβίβαστο προς τη νομολογία του Δικαστηρίου.
(1) Συλλογή. 2006, σ. I-5177
(2) Συλλογή 2003, σ. I-10239