Προσφυγή της 16ης Ιανουαρίου 2009 — Vanhecke κατά Κοινοβουλίου

(Υπόθεση T-14/09)

(2009/C 69/104)

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Διάδικοι

Προσφεύγων: Frank Vanhecke (Bruge, Βέλγιο) (εκπρόσωποι: R. Tournicourt και B. Siffert, δικηγόροι)

Καθού: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Αιτήματα του προσφεύγοντος

Ο προσφεύγων ζητεί από το Πρωτοδικείο:

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Ο Υπουργός Δικαιοσύνης του Βελγίου ζήτησε με επιστολή προς τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να αρθεί η βουλευτική ασυλία του προσφεύγοντος. Κατά τον προσφεύγοντα, η υποβολή της αιτήσεως αυτής ζητήθηκε από την εισαγγελία της πόλεως του Dendermonde, η οποία επιθυμεί τη δίωξη του προσφεύγοντος λόγω του περιεχομένου ενός άρθρου που δημοσιεύθηκε σε τοπικό κομματικό έντυπο της πόλεως του Sint-Niklaas, για το οποίο ο προσφεύγων είναι ο υπεύθυνος εκδότης.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποφάσισε εν προκειμένω να άρει τη βουλευτική ασυλία του προσφεύγοντος.

Προς στήριξη της προσφυγής του, ο προσφεύγων ισχυρίζεται, πρώτον, ότι κατά το άρθρο 10 του πρωτοκόλλου περί των προνομίων και ασυλιών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, οι ευρωβουλευτές απολαύουν, στην επικράτεια των κρατών τους, των ασυλιών που παρέχονται στα μέλη του κοινοβουλίου της χώρας τους. Κατά τον προσφεύγοντα, εξ αυτού προκύπτει ότι η άρση της ασυλίας ευρωβουλευτή δύναται να ζητηθεί μόνον από το όργανο που κατά το εθνικό δίκαιο είναι αρμόδιο να ζητήσει την άρση της ασυλίας ενός μέλους του εθνικού κοινοβουλίου. Κατά συνέπεια, η αίτηση προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης να κινηθεί η διαδικασία για την άρση της βουλευτικής ασυλίας πρέπει να προέρχεται από την εισαγγελία εφετών και όχι, όπως εν προκειμένω, από τοπική εισαγγελία που είναι οργανωμένη σε επίπεδο νομού.

Ο δεύτερος λόγος ακυρώσεως αφορά τη διαδικασία λήψεως αποφάσεως εντός της επιτροπής νομικών υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ο προσφεύγων ισχυρίζεται ότι τα μέλη της επιτροπής που αποφάσισαν επί της αιτήσεως να αρθεί η βουλευτική ασυλία του έπρεπε είτε να είναι παρόντα κατά τη συνεδρίαση κατά την οποία ακούστηκε ο προσφεύγων είτε να διαθέτουν αναλυτική έκθεση της επιχειρηματολογίας. Κατά τον προσφεύγοντα, δεν συνέβη αυτό.

Τρίτον, ο προσφεύγων ισχυρίζεται ότι παραβιάστηκε η εμπιστευτικότητα και δεν τηρήθηκε η υποχρέωση εχεμύθειας. Ο προσφεύγων προβάλλει συναφώς ότι πριν από την τελική ψηφοφορία στην επιτροπή νομικών υποθέσεων η έκθεση του προέδρου της επιτροπής είχε ήδη τεθεί στη διάθεση του Τύπου.

Τέταρτον, ο προσφεύγων προβάλλει παράβαση του άρθρου 7 του Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καθόσον κατέστη αδύνατη κάθε συζήτηση στην ολομέλεια.

Πέμπτον, ο προσφεύγων προβάλλει έλλειψη αιτιολογίας, καθόσον η προσβαλλόμενη απόφαση περιορίζεται να παραπέμψει στην έκθεση της επιτροπής νομικών υποθέσεων.

Έκτον, ο προσφεύγων αμφισβητεί τη χρησιμοποιηθείσα από την επιτροπή νομικών υποθέσεων αιτιολογία ότι «δεν είναι έργο ενός ευρωβουλευτή να ασκεί τα καθήκοντα υπεύθυνου εκδότη εφημερίδας εθνικού πολιτικού κόμματος». Κατά τον προσφεύγοντα, είναι έργο ενός πολιτικού να εκφέρει και να διαδίδει μια πολιτική άποψη, η δε έκδοση, και η άσκηση των καθηκόντων υπεύθυνου εκδότη, πολιτικών εντύπων οπωσδήποτε είναι μέρος του έργου ενός ευρωβουλευτή.