92002E2133

ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ E-2133/02

υποβολή: Bartho Pronk (PPE-DE) προς την Επιτροπή

(17 Ιουλίου 2002)

Θέμα: Διακρίσεις εις βάρος των διαιτητών διεθνών ποδοσφαιρικών αγώνων λόγω ηλικίας

Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (UEFA) επιλέγει διαιτητές για διεθνείς ποδοσφαιρικούς αγώνες από κατάλογο ο οποίος συντάσσεται από την Διεθνή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA). Ο κανονισμός της FIFA για διαιτητές διεθνών αγώνων ορίζει στο άρθρο 4 ότι οι διαιτητές και οι βοηθοί τους δεν πρέπει να είναι άνω των 45 ετών την 1η Ιανουαρίου του έτους κατά το οποίο διορίστηκαν. Στο άρθρο 4 επιπλέον ορίζεται ότι πρέπει να έχουν περάσει με επιτυχία τεστ φυσικής κατάστασης και ότι οι εθνικές οργανώσεις διαθέτουν προς την FIFA στοιχεία για την ποιότητα του εν λόγω (βοηθού) διαιτητού. Ασχέτως από τη νομική

πλευρά τηςπόθεσης, αμφισβητείται η αναγκαιότητα του ορίου ηλικίας εφόσον ο διαιτητής πέρασε με επιτυχία το τεστ φυσικής κατάστασης και επιπλέον οι επιδόσεις του είναι καλές. Για το λόγο αυτό το Δικαστήριο του Άμστερνταμ κήρυξε παράτυπο ένα τέτοιο όριο ηλικίας για επαγγελματίες διαιτητές (υπόθεση 1034/99, 13 Ιανουαρίου 2000). Πρέπει ναπογραμμιστεί ότι το ζήτημα αυτό αφορά κυρίως αγώνες οι οποίοι διεξάγονται στην ΕΕ και οι οποίοι έχουν ως διαιτητές εργαζόμενους από την ΕΕ ως διαιτητές ή βοηθούς διαιτητές.

1. Δεν αντιβαίνει άραγε αυτή η διάκριση λόγω της ηλικίας, την ευρωπαϊκή νομοθεσία, συμπεριλαμβανομένου και του άρθρου 13 και 136 της Συνθήκης·

2. Τόσο η UEFA όσο και η FIFA έχουν την έδρα τους στην Ελβετία. Είναι άραγε δικαιολογημένο να καλύπτεται η UEFA πίσω από το ελβετικό δίκαιο και τις οδηγίες της FIFA ενώ οι αποφάσεις και η πολιτική της UEFA έχουν μεγάλες συνέπειες για έναν ουσιαστικό οικονομικό τομέα στην ΕΕ·

3. Σε ποιό βαθμό η FIFAπόκειται στις διατάξεις των Συνθηκών που έχουν συναφθεί μεταξύ της ΕΕ και της Ελβετίας·

Απάντηση της κ. Διαμαντοπούλου εξ ονόματος της Επιτροπής

(12 Σεπτεμβρίου 2002)

Το άρθρο 13 της συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας επιτρέπει στο Συμβούλιο να λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα για την καταπολέμηση των διακρίσεων για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της ηλικίας. Με βάση το άρθρο αυτό η οδηγία 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου της 27ης Νοεμβρίου 2000 για τη διαμόρφωση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και στην εργασία(1) απαγορεύει τις διακρίσεις στην απασχόληση, μεταξύ άλλων, λόγω ηλικίας και πρέπει να μεταφερθεί στο εθνικό δίκαιο έως τις 2 Δεκεμβρίου 2003. Επιπλέον, εάν χρειάζεται, μπορούν να δοθούν στα κράτη μέλη τρία επιπλέον έτη αρχίζοντας από τις 2 Δεκεμβρίου 2003 για να εφαρμόσουν τις διατάξεις της οδηγίας σχετικά με τις διακρίσεις λόγω ηλικίας και ειδικών αναγκών. Η απαγόρευση των διακρίσεων λόγω ηλικίας που καθορίζεται στην οδηγία δεν έχει επομένως τεθεί ακόμα σε ισχύ στα κράτη μέλη.

Η οδηγία δεν απαιτεί την πρόσληψη, προαγωγή ή διατήρηση στη θέση απασχόλησης ή την παροχή εκπαίδευσης σε άτομο που δεν είναι κατάλληλο, ικανό και πρόθυμο να εκτελεί τα βασικά καθήκοντα της εν λόγω θέσης απασχόλησης, ή να παρακολουθήσει ένα δεδομένο κύκλο εκπαίδευσης. Επιπλέον, η οδηγία προβλέπει ότι δεν γίνεται παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης εάν η διαφορετική μεταχείριση λόγω ηλικίας δικαιολογείται αντικειμενικά και λογικά από έναν θεμιτό στόχο και εφόσον τα μέσα επίτευξης του στόχου αυτού είναι πρόσφορα και αναγκαία. Η οδηγία παρέχει στη συνέχεια ένα μη εξαντλητικό κατάλογο με παραδείγματα περιπτώσεων όπου αυτή η διαφορετική μεταχείριση μπορεί να είναι δικαιολογημένη, αν και κανένα από αυτά δεν αφορά τη χρήση ενός γενικού ορίου ηλικίας ως ένδειξη της φυσικής κατάστασης ή της ικανότητας. Η Επιτροπή πιστεύει ότι όπου απαιτείται ένα ορισμένο επίπεδο φυσικής κατάστασης για την εκτέλεση μιας συγκεκριμένης εργασίας, μπορούν να χρησιμοποιούνται οι κατάλληλες εξετάσεις για την επιλογή τωνποψηφίων. Σαφή όρια ηλικίας μπορούν να χρησιμοποιούνται μόνον όταν δικαιολογούνται αντικειμενικά και λογικά από έναν θεμιτό στόχο, είτε αυτός είναι η φυσική κατάσταση είτε κάποιος άλλος. Η δικαιολόγηση θα πρέπει να αξιολογείται κατά περίπτωση.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο διευκρίνισε σε προηγούμενες αποφάσεις του (π.χ. Walrave [1974] Συλλογή της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, 1405, παράγραφος 28) ότι η κοινοτική νομοθεσία εφαρμόζεται στους κανόνες που θεσπίζουν οργανώσεις που έχουν την έδρα τους εκτός της Κοινότητας όταν τίθενται σε εφαρμογή εντός της Κοινότητας. Από την άποψη αυτή δεν έχει σημασία που βρίσκεται η έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ποδοσφαίρου (ΟΥΕΦΑ) ή της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (ΦΙΦΑ).

(1) ΕΕ L 303 της 2.12.2000.