1.

Στην υπό κρίση υπόθεση, το Δικαστήριο πρέπει να αποφανθεί επί αιτήσεως αναιρέσεως που άσκησε ο πρώην βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Koldo Gorostiaga Atxalandabaso (στο εξής: αναιρεσείων) κατά της διατάξεως του Πρωτοδικείου της 24ης Απριλίου 2007 στην υπόθεση T-132/06, Gorostiaga Atxalandabaso κατά Κοινοβουλίου ( 2 ).

2.

Με τη διάταξη αυτή, το Πρωτοδικείο απέρριψε την προσφυγή του αναιρεσείοντος για την ακύρωση της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της 22ας Μαρτίου 2006, περί ρυθμίσεως της επιστροφής βουλευτικών αποζημιώσεων που καταβλήθηκαν αχρεωστήτως.

3.

Σύμφωνα με το άρθρο 27 της ρυθμίσεως σχετικά με την καταβολή των εξόδων και των αποζημιώσεων των βουλευτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (στο εξής: ρύθμιση ΕΑΒ):

«2.   Οποιοσδήποτε βουλευτής θεωρεί ότι οι διατάξεις αυτές δεν εφαρμόστηκαν κανονικά, απευθύνεται εγγράφως στον Γενικό Γραμματέα. Εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία μεταξύ του βουλευτή και του Γενικού Γραμματέα, το θέμα παραπέμπεται στο Σώμα των Κοσμητόρων, οι οποίοι και αποφασίζουν αφού συμβουλευθούν τον Γενικό Γραμματέα. Οι Κοσμήτορες μπορούν επίσης να συμβουλευθούν τον Πρόεδρο και/ή το Προεδρείο.

3.   Εάν ο Γενικός Γραμματέας, μετά από διαβούλευση με τους Κοσμήτορες, είναι πεπεισμένος ότι έχουν καταβληθεί αχρεωστήτως ποσά από τις αποζημιώσεις των βουλευτών που προβλέπονται στις παρούσες ρυθμίσεις, δίνει οδηγίες για την επιστροφή των ποσών αυτών από τον εν λόγω βουλευτή.

4.   Σε εξαιρετικές περιπτώσεις και μετά από πρόταση του Γενικού Γραμματέα, μετά από διαβούλευση με τους Κοσμήτορες, το Προεδρείο μπορεί, σύμφωνα με το άρθρο 73 του Δημοσιονομικού Κανονισμού και τα εκτελεστικά μέτρα αυτού, να παραγγείλει στον Γενικό Γραμματέα να αναστείλει προσωρινά την πληρωμή των βουλευτικών αποζημιώσεων μέχρις ότου ο βουλευτής επιστρέψει τα ποσά που χρησιμοποίησε αδικαιολόγητα.

Η απόφαση του Προεδρείου λαμβάνεται με μέριμνα για την πραγματική άσκηση της εντολής του βουλευτή και την καλή λειτουργία του Οργάνου, αφού ο ενεχόμενος βουλευτής εκφράσει την άποψή του πριν από τη λήψη της εν λόγω απόφασης.»

4.

Το άρθρο 71, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 1605/2002 του Συμβουλίου, της 25ης Ιουνίου 2002, για τη θέσπιση του δημοσιονομικού κανονισμού που εφαρμόζεται στον γενικό προϋπολογισμό των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (στο εξής: Δημοσιονομικός Κανονισμός) ( 3 ) ορίζει τα εξής:

«Οι ίδιοι πόροι που αποδίδονται στην Επιτροπή καθώς και κάθε απαίτηση που προσδιορίζεται ως βεβαία, εκκαθαρισμένη και απαιτητή πρέπει να βεβαιώνονται με ένταλμα είσπραξης εγχειριζόμενο στον υπόλογο, ακολουθούμενο από χρεωστικό σημείωμα προς τον οφειλέτη, τα οποία εκδίδονται και τα δύο από τον αρμόδιο διατάκτη.»

5.

Δυνάμει του άρθρου 73, παράγραφος 1, του Δημοσιονομικού Κανονισμού:

«Ο υπόλογος αναλαμβάνει την εκτέλεση των ενταλμάτων είσπραξης των απαιτήσεων που έχουν εκδοθεί κατά τα δέοντα από τον αρμόδιο διατάκτη. Οφείλει δε να επιδεικνύει επιμέλεια με σκοπό την εξασφάλιση της είσπραξης των εσόδων των Κοινοτήτων και να φροντίζει για τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων των Κοινοτήτων.

Ο υπόλογος προβαίνει σε είσπραξη κατά συμψηφισμό και κατά το οφειλόμενο ποσό των απαιτήσεων των Κοινοτήτων έναντι κάθε οφειλέτη ο οποίος είναι ο ίδιος κάτοχος απαίτησης βεβαίας, εκκαθαρισμένης και απαιτητής έναντι των Κοινοτήτων.»

6.

Το άρθρο 83 του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 2342/2002 της Επιτροπής, της 23ης Δεκεμβρίου 2002, για τη θέσπιση των κανόνων εφαρμογής του Δημοσιονομικού Κανονισμού ( 4 ) έχει ως εξής:

«Σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας, ο υπόλογος, αφού ενημερώσει τον αρμόδιο διατάκτη και τον οφειλέτη, προβαίνει στην είσπραξη με συμψηφισμό της βεβαιωθείσας απαίτησης σε περίπτωση που ο οφειλέτης είναι επίσης κάτοχος, έναντι των Κοινοτήτων, απαίτησης βεβαίας, εκκαθαρισμένης και απαιτητής η οποία έχει ως αντικείμενο χρηματικό ποσό βεβαιωμένο με ένταλμα πληρωμής.»

7.

Το άρθρο 5 των εσωτερικών κανόνων σχετικά με την εκτέλεση του προϋπολογισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που θεσπίστηκαν από το Προεδρείο στις 4 Δεκεμβρίου 2002, ορίζει:

«3.   Με απόφαση μεταβίβασης που λαμβάνεται από το Όργανο, εκπροσωπούμενο από τον Πρόεδρό του, ο Γενικός Γραμματέας ορίζεται αρχικός κύριος διατάκτης.

4.   Οι κύριες μεταβιβάσεις εκχωρούνται από τον αρχικό κύριο διατάκτη στους κύριους διατάκτες. Οι δευτερεύουσες μεταβιβάσεις εκχωρούνται από τους κύριους διατάκτες στους δευτερεύοντες διατάκτες.»

8.

Ο αναιρεσείων είναι πρώην βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο οποίος διάνυσε τη θητεία του κατά τη διάρκεια της πέμπτης κοινοβουλευτικής περιόδου (1999 έως 2004). Με έγγραφο της 26ης Νοεμβρίου 2003, ο Γενικός Γραμματέας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου διαπίστωσε ότι ο αναιρεσείων όφειλε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ελλείψει δικαιολογητικών για τη χρησιμοποίηση διαφόρων κοινοβουλευτικών αποζημιώσεων, το ποσό των 176516 ευρώ. Ένα τμήμα της οφειλής αυτής είχε ήδη καταβληθεί το 2002.

9.

Με την απόφασή του της 24ης Φεβρουαρίου 2004, ο Γενικός Γραμματέας όρισε ότι θα κρατείται ένα τμήμα της αποζημίωσης διαμονής και της αποζημίωσης γενικών εξόδων για να εισπραχθεί μέσω συμψηφισμού το υπόλοιπο του οφειλομένου ποσού, ύψους 118360,18 ευρώ. Η απόφαση προέβλεπε περαιτέρω ότι θα κρατούνται, σε περίπτωση που λήξει η θητεία του αναιρεσείοντος, μέχρις εξοφλήσεως της οφειλής του προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η προσωρινή αποζημίωση μετά τη λήξη της θητείας και κάθε άλλη πληρωμή οφειλόμενη στον αναιρεσείοντα.

10.

Στις 20 Απριλίου 2004, ο αναιρεσείων άσκησε προσφυγή ακυρώσεως ενώπιον του Πρωτοδικείου κατά της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004. Προς στήριξη του αιτήματός του για ακύρωση της προσβαλλομένης αποφάσεως προέβαλε οκτώ λόγους ακυρώσεως.

11.

Με απόφαση της 22ας Δεκεμβρίου 2005 που εκδόθηκε επί της υποθέσεως Τ-146/04, Gorostiaga Atxalandabaso κατά Κοινοβουλίου ( 5 ), το Πρωτοδικείο ακύρωσε εν μέρει την απόφαση του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004. Με τη σκέψη 84 της αποφάσεως αυτής, το Πρωτοδικείο διαπίστωσε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση σύγκειται, κατ’ ουσίαν, από δύο μέρη, ήτοι, αφενός, από τη διαπίστωση του Γενικού Γραμματέα ότι τα διαλαμβανόμενα σ’ αυτήν ποσά έχουν αχρεωστήτως καταβληθεί στον προσφεύγοντα και ότι πρέπει να ανακτηθούν και, αφετέρου, από την απόφαση να γίνει η ανάκτηση αυτή μέσω συμψηφισμού με τις αποζημιώσεις που πρόκειται να καταβληθούν στον προσφεύγοντα. Αφού εξέτασε το δεύτερο σκέλος του πρώτου λόγου ακυρώσεως που είχε σχέση αποκλειστικώς με τη νομιμότητα του δευτέρου μέρους της προσβαλλομένης αποφάσεως, το Πρωτοδικείο αποφάνθηκε ότι η απόφαση αυτή είναι ακυρωτέα στο μέτρο που ορίζει ότι η είσπραξη του οφειλομένου από τον προσφεύγοντα ποσού θα γίνει μέσω συμψηφισμού. Το Πρωτοδικείο αιτιολόγησε την απόφαση αυτή με την παραβίαση της προβλεπόμενης στο άρθρο 27, παράγραφος 4, της ρυθμίσεως ΕΑΒ διαδικασίας, διότι ο Γενικός Γραμματέας δεν ήταν αρμόδιος να διατάξει τον εν λόγω συμψηφισμό χωρίς να του έχει ανατεθεί κάτι τέτοιο από το Προεδρείο.

12.

Οι δύο πρώτες παράγραφοι του διατακτικού της αποφάσεως του Πρωτοδικείου έχουν ως εξής:

13.

Κανένας από τους διαδίκους δεν άσκησε ένδικο μέσο κατά της αποφάσεως αυτής.

14.

Με απόφαση της 1ης Φεβρουαρίου 2006, το Προεδρείο ανέθεσε στον Γενικό Γραμματέα, σύμφωνα με το άρθρο 27, παράγραφος 4, της ρυθμίσεως ΕΑΒ, να εισπράξει τις αχρεωστήτως καταβληθείσες αποζημιώσεις.

15.

Στις 22 Μαρτίου 2006, ο Γενικός Γραμματέας εξέδωσε νέα απόφαση (στο εξής: προσβαλλόμενη απόφαση) κατά του αναιρεσείοντος, με την οποία κινήθηκε και πάλι η σε βάρος του διαδικασία για την είσπραξη της απαιτήσεως, ενώ θα διορθωνόταν το διαδικαστικό σφάλμα της ελλείπουσας εξουσιοδοτήσεως σύμφωνα με τις επιταγές της αποφάσεως του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005.

16.

Με την προσβαλλόμενη απόφασή του, ο Γενικός Γραμματέας έλαβε υπόψη τόσο την απόφαση του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005 όσο και την απόφαση του Προεδρείου της 1ης Φεβρουαρίου 2006. Αναφέρθηκε επίσης και στις κύριες φάσεις της διαδικασίας, η οποία οδήγησε στη βεβαίωση της οφειλής ύψους 118360,18 ευρώ και επισήμανε το γεγονός ότι η εν λόγω απόφαση εκδόθηκε σε εκτέλεση της αποφάσεως του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005.

17.

Σύμφωνα με το σημείο 1 του διατακτικού της προσβαλλομένης αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα, στον υπόλογο του Κοινοβουλίου ανατέθηκε, σύμφωνα με το άρθρο 73 του Δημοσιονομικού Κανονισμού, η είσπραξη της απαιτήσεως ύψους 118360,18 ευρώ. Τα σημεία 1 και 2 διευκρινίζουν ότι η επιστροφή μπορεί να γίνει μέσω συμψηφισμού με διάφορες αποζημιώσεις και λοιπές καταβολές που οφείλονται στον αναιρεσείοντα.

18.

Με δικόγραφο που κατέθεσε στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου στις 12 Μαΐου 2006, ο αναιρεσείων άσκησε προσφυγή ακυρώσεως κατά της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 22ας Μαρτίου 2006. Με αυτή ζήτησε να ακυρωθεί η προσβαλλομένη απόφαση και να καταδικασθεί το Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

19.

Ο αναιρεσείων στήριξε το αίτημά του σε έντεκα λόγους ακυρώσεως, που όλοι απορρίφθηκαν από το Πρωτοδικείο. Με την αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη, το Πρωτοδικείο απέρριψε την προσφυγή στο σύνολό της και καταδίκασε τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα.

20.

Στο εξής θα γίνει αναφορά μόνο στα αποσπάσματα της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως τα οποία αφορά η υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως.

21.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως, ο αναιρεσείων επικαλέστηκε παραβίαση δεδικασμένου, διότι, κατά την άποψή του, δεν ήταν δυνατή η θεραπεία της διαδικασίας εισπράξεως, δεδομένου ότι το Πρωτοδικείο ακύρωσε την απόφαση της 24ης Φεβρουαρίου 2004 διότι παραβιάστηκε κανόνας που ρυθμίζει την αρμοδιότητα. Κατά συνέπεια, το νομικώς ανυπόστατο της εννόμου αυτής πράξεως απέκλειε τη θεραπεία.

22.

Επ’ αυτού το Πρωτοδικείο αναφέρει, στη σκέψη 30 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι ο Γενικός Γραμματέας μπορούσε, σύμφωνα με τη ρύθμιση του άρθρου 27, παράγραφος 4, της ρυθμίσεως ΕΑΒ, όπως αυτή ερμηνεύτηκε με τις σκέψεις 86 έως 97 της αποφάσεως του Πρωτοδικείου, να εκδώσει την επίδικη απόφαση της 22ας Μαρτίου 2006, αφού το Προεδρείο τού είχε αναθέσει την είσπραξη της απαιτήσεως. Το Πρωτοδικείο ανέφερε περαιτέρω, στη σκέψη 32 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι, ακόμη και αν η κράτηση 40398,80 ευρώ απώλεσε, σύμφωνα με την απόφαση του Πρωτοδικείου, τη νομική της βάση, αυτό δεν μπορούσε να οδηγήσει στην απόσβεση της ανερχόμενης σε 118360,18 ευρώ απαιτήσεως του Κοινοβουλίου κατά του αναιρεσείοντος, δεδομένου ότι είναι διαφορετικό το ζήτημα του κατά πόσον το ποσό αυτό μπορούσε να επιστραφεί με συμψηφισμό.

23.

Κατά συνέπεια, το Πρωτοδικείο απέρριψε τον πρώτο λόγο ακυρώσεως ως προδήλως αβάσιμο.

24.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως, ο αναιρεσείων επικαλέστηκε περίπτωση ανωτέρας βίας, για να δικαιολογήσει την αδυναμία προσκομίσεως των δικαιολογητικών ορισμένων δαπανών.

25.

Το Πρωτοδικείο απέρριψε αυτόν τον λόγο ακυρώσεως ως προδήλως απαράδεκτο, διότι, κατά την άποψή του, ο ισχυρισμός αυτός αμφισβητούσε το δεδικασμένο της αποφάσεως της 22ας Δεκεμβρίου 2005.

26.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως, ο αναιρεσείων προέβαλε αιτίαση σχετική με την παράλειψη γνωστοποιήσεως της αποφάσεως του Προεδρείου της 1ης Φεβρουαρίου 2006. Υποστήριξε ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παρέβη το άρθρο 20 του Ευρωπαϊκού Κώδικα καλής διοικητικής συμπεριφοράς που επιβάλλει υποχρέωση γνωστοποιήσεως των αποφάσεων που θίγουν τα δικαιώματα ή τα συμφέροντα μεμονωμένων προσώπων.

27.

Το Πρωτοδικείο απέρριψε αυτόν τον λόγο ακυρώσεως ως προδήλως αβάσιμο, επισημαίνοντας τον νομικά μη δεσμευτικό χαρακτήρα του εν λόγω Κώδικα.

28.

Ο αναιρεσείων άσκησε την υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως με δικόγραφο της 2ας Ιουλίου 2007, το οποίο πρωτοκολλήθηκε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου στις 5 Ιουλίου 2007, ζητώντας:

29.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατέθεσε, στις 18 Σεπτεμβρίου 2007, υπόμνημα αντικρούσεως επί της αιτήσεως αναιρέσεως με το οποίο ζητεί από το Δικαστήριο:

30.

Με διάταξη της 12ης Οκτωβρίου 2007, ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου έκρινε ότι δεν είναι απαραίτητη η κατάθεση υπομνήματος απαντήσεως.

31.

Μετά την έγγραφη διαδικασία, πραγματοποιήθηκε στις 5 Ιουνίου 2008 η επ’ ακροατηρίου συζήτηση στο πλαίσιο της οποίας οι διάδικοι ανέπτυξαν προφορικά τους ισχυρισμούς τους.

32.

Ο αναιρεσείων προβάλλει έξι λόγους αναιρέσεως κατά της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως.

33.

Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως, ο αναιρεσείων αιτιάται την προσφυγή στο άρθρο 111 του Κανονισμού Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, εξαιτίας της οποίας στερήθηκε το δικαίωμα για δίκαιη διαδικασία, διότι το Πρωτοδικείο δε τον άκουσε προηγουμένως και επίσης δεν είχε τη δυνατότητα να απαντήσει στους ισχυρισμούς του Κοινοβουλίου. Ο αναιρεσείων αιτιάται, περαιτέρω, ότι το Πρωτοδικείο, παραλείποντας να τον ενημερώσει προηγουμένως σχετικά με την απόφασή του να αποφανθεί με διάταξη, του στέρησε τη δυνατότητα να προσβάλει την απόφαση αυτή. Με τον τρόπο αυτόν, το Πρωτοδικείο προσέβαλε τα δικαιώματα της άμυνας του αναιρεσείοντος, την αρχή της εκατέρωθεν ακροάσεως καθώς και το δικαίωμα για δίκαιη δίκη.

34.

Το Κοινοβούλιο αντιτάσσει ότι το Πρωτοδικείο εφάρμοσε ορθά το άρθρο 111 του Κανονισμού Διαδικασίας του και δεν προσέβαλε τα δικαιώματα άμυνας του αναιρεσείοντος.

35.

Με τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως, ο αναιρεσείων ισχυρίζεται ότι παραβιάστηκε η αρχή της αμεροληψίας, διότι οι δύο προσφυγές που άσκησε διαδοχικώς στις υποθέσεις Τ-146/04 και Τ-132/06 —και οι οποίες οδήγησαν στην απόφαση της 22ας Δεκεμβρίου 2005 και στη διάταξη της 24ης Απριλίου 2007— κρίθηκαν κατ’ ουσίαν από τους ίδιους δικαστές. Η προαναφερθείσα όμως αρχή απαγορεύει να αποφαίνεται ο ίδιος δικαστής, ακόμη και στον ίδιο βαθμό δικαιοδοσίας, επί υποθέσεως της οποίας η πραγματική αιτία ταυτίζεται ή είναι σε μεγάλο βαθμό συναφής με αυτή άλλης υποθέσεως, επί της οποίας έχει προηγουμένως ο ίδιος αποφανθεί.

36.

Το Κοινοβούλιο αντιτάσσει ότι η άποψη που υποστηρίζει ο αναιρεσείων στερείται ερείσματος και δεν θεμελιώνεται στη νομολογία των κοινοτικών δικαστηρίων. Εξάλλου, η υπόθεση επί της οποίας εκδόθηκε η αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη αφορά το ζήτημα κατά πόσον το Κοινοβούλιο εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις που υπέχει από την απόφαση του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005. Για τον λόγο αυτόν, το γεγονός ότι οι δύο υποθέσεις κρίθηκαν από τους ίδιους δικαστές δεν είναι, κατά την άποψη του Κοινοβουλίου, νομικώς επιλήψιμο.

37.

Με τον τρίτο λόγο αναιρέσεως, ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι το Πρωτοδικείο εκτίμησε εσφαλμένα το βεληνεκές της αποφάσεως της 22ας Δεκεμβρίου 2005. Πράγματι, δεδομένου ότι η απόφαση του Γενικού Γραμματέα του Κοινοβουλίου της 24ης Φεβρουαρίου 2004 ακυρώθηκε λόγω αναρμοδιότητας, ο αναιρεσείων δεν είχε κανένα λόγο να ασκήσει ένδικο μέσο κατά της σχετικής αποφάσεως του Πρωτοδικείου, διότι η διαπίστωση εκ μέρους του Πρωτοδικείου της αναρμοδιότητας συνεπάγεται το ανυπόστατο της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα που πάσχει το εν λόγω ελάττωμα.

38.

Το Κοινοβούλιο αντιτάσσει ότι το Πρωτοδικείο ακύρωσε μόνον εν μέρει την απόφαση του Γενικού Γραμματέα του Κοινοβουλίου της 24ης Φεβρουαρίου 2004. Πράγματι, η απόφαση αυτή ακυρώθηκε μόνο στο μέτρο που διέτασσε την είσπραξη μέσω συμψηφισμού των ποσών που όφειλε ο προσφεύγων.

39.

Με τον τέταρτο λόγο αναιρέσεως, ο αναιρεσείων αιτιάται τη συστηματική άρνηση του Πρωτοδικείου να λάβει υπόψη τα επιχειρήματα που προέβαλε για να επιτύχει την ακύρωση της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα του Κοινοβουλίου της 22ας Μαρτίου 2006. Πράγματι, η τελευταία απόφαση αποτελεί νέα απόφαση, διάφορη της αποφάσεως της 24ης Φεβρουαρίου 2004, και το Πρωτοδικείο ήταν, κατά συνέπεια, υποχρεωμένο να εξετάσει τύποις και ουσία όλους τους λόγους ακυρώσεως που προέβαλε για να ακυρώσει την εν λόγω απόφαση του Γενικού Γραμματέα.

40.

Το Κοινοβούλιο αρνείται τον ισχυρισμό αυτόν και υπενθυμίζει ότι το Πρωτοδικείο, με την απόφαση της 22ας Δεκεμβρίου 2005, συμμερίστηκε την άποψη του Κοινοβουλίου, σύμφωνα με την οποία τα χρηματικά ποσά είχαν καταβληθεί αχρεωστήτως. Συνεπεία αυτού, μπόρεσε να θεραπευθεί το ελάττωμα της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004.

41.

Με τον πέμπτο λόγο αναιρέσεως, ο αναιρεσείων προσάπτει στο Πρωτοδικείο ότι αρνήθηκε να εξετάσει τον λόγο ακυρώσεως που στηριζόταν σε ανωτέρα βία, μολονότι τέτοιος λόγος ακυρώσεως δεν είχε προβληθεί με την προσφυγή που στρεφόταν κατά της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004. Αντιθέτως, ο σχετικός λόγος στηριζόταν σε πραγματικά περιστατικά που έλαβαν χώρα το πρώτον μετά την οικεία απόφαση του Γενικού Γραμματέα.

42.

Το Κοινοβούλιο επισημαίνει ότι ο προσφεύγων είχε προβάλει έναν κατ’ ουσίαν όμοιο λόγο στο πλαίσιο της διαδικασίας που οδήγησε στην απόφαση του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005 και ότι, κατά συνέπεια, το Πρωτοδικείο ορθά απέρριψε τον λόγο αυτόν. Σε κάθε περίπτωση, τα πραγματικά περιστατικά που επικαλείται ο προσφεύγων για να αποδείξει την ύπαρξη ανωτέρας βίας έλαβαν χώρα το πρώτον μετά την έκδοση της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 22ας Μαρτίου 2006 και, κατά συνέπεια, δεν μπορούσαν να οδηγήσουν σε ακύρωσή της.

43.

Με τον έκτο λόγο αναιρέσεως, ο αναιρεσείων αιτιάται το Πρωτοδικείο ότι εσφαλμένα αρνήθηκε να εξετάσει κατά πόσον το Κοινοβούλιο παραβίασε την αρχή της χρηστής διοικήσεως, όπως αυτή προβλέπεται στο άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και στον Κώδικα καλής διοικητικής συμπεριφοράς που εξέδωσε το Κοινοβούλιο στις 6 Δεκεμβρίου 2001. Ο αναιρεσείων υπενθυμίζει σχετικά ότι η προαναφερθείσα αρχή ανήκει στις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου, την τήρηση των οποίων διασφαλίζει το Δικαστήριο.

44.

Το Κοινοβούλιο αντιτάσσει ότι το Πρωτοδικείο περιορίστηκε να διαπιστώσει ότι το επικαλούμενο κείμενο στερείτο νομικού χαρακτήρα και γι’ αυτό ορθά αρνήθηκε την εφαρμογή του.

45.

Σύμφωνα με το άρθρο 58 του Οργανισμού του Δικαστηρίου, ως λόγος αναιρέσεως επιτρέπεται να προβάλλονται μόνον πλημμέλειες κατά τη διαδικασία που θίγουν τα συμφέροντα του αναιρεσείοντος. Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως, ο αναιρεσείων αιτιάται κατ’ ουσίαν την εφαρμογή του άρθρου 111 του Κανονισμού Διαδικασίας του Πρωτοδικείου την οποία θεωρεί παράνομη καθόσον του στέρησε το δικαίωμα για δίκαιη δίκη.

46.

Κατά συνέπεια, ο αναιρεσείων επικαλείται πλημμέλεια της διαδικασίας που έθιξε τα συμφέροντα και τα δικαιώματά του. Αυτός ο λόγος αναιρέσεως είναι, επομένως, παραδεκτός. Στη συνέχεια, θα εξεταστεί κατά πόσον η αιτίαση αυτή είναι και βάσιμη, δηλαδή κατά πόσον το Πρωτοδικείο εφάρμοσε εσφαλμένα το άρθρο 111 του Κανονισμού Διαδικασίας.

47.

Σύμφωνα με το άρθρο 111 του Κανονισμού Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, όταν το Πρωτοδικείο είναι προδήλως αναρμόδιο να επιληφθεί της προσφυγής ή όταν η προσφυγή είναι προδήλως απαράδεκτη ή προδήλως στερούμενη παντελώς νομικής βάσεως, το Πρωτοδικείο μπορεί, χωρίς να συνεχίσει τη διαδικασία, να αποφανθεί με αιτιολογημένη διάταξη. Μια τέτοια διάταξη μπορεί να εκδοθεί αυτεπαγγέλτως σε κάθε στάση της δίκης, χωρίς να πρέπει να προηγηθεί ακρόαση των διαδίκων σχετικά με τη δυνατότητα αυτή ( 6 ). Αυτή η δικονομική διάταξη παρέχει, από νομικής απόψεως, στο Πρωτοδικείο τόσο ένα περιθώριο εκτιμήσεως σχετικά με την ύπαρξη των νομικών προϋποθέσεων που προαναφέρθηκαν, όσο και ένα πεδίο διακριτικής ευχέρειας σχετικά με το κατά πόσο θα αποφανθεί με διάταξη. Συγχρόνως όμως η διάταξη αυτή επιβάλλει στο Πρωτοδικείο την υποχρέωση να αιτιολογεί την κάθε απόφασή του.

48.

Κατά συνέπεια, σύμφωνα με πάγια νομολογία του Πρωτοδικείου, το Πρωτοδικείο μπορεί, βάσει της διατάξεως αυτής, να αποφανθεί με διάταξη, όταν κρίνει ότι έχει επαρκώς διαφωτιστεί από τα δικαιολογητικά του φακέλου, ώστε να αποφανθεί επί της εκκρεμούς υποθέσεως ( 7 ). Αυτό ακριβώς συνέβη στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει ρητώς από τη σκέψη 23 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως. Το Πρωτοδικείο όχι μόνο θεωρούσε ότι είχε στη διάθεσή του στοιχεία για όλα τα κρίσιμα για την έκδοση αποφάσεως πραγματικά περιστατικά, ώστε ήταν περιττός ο ορισμός δικασίμου για την επ’ ακροατηρίου συζήτηση, αλλά, πέραν αυτού, αφού εκτίμησε τα προβαλλόμενα πραγματικά περιστατικά, ήταν πεπεισμένο ότι η προσφυγή ήταν απορριπτέα ως προδήλως απαράδεκτη και εν μέρει ως προδήλως αβάσιμη. Δεν είναι, κατά συνέπεια, νομικώς επιλήψιμη η εφαρμογή, στην προκειμένη περίπτωση, του άρθρου 111 του Κανονισμού Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, ως δικονομικής ρυθμίσεως.

49.

Πέραν αυτού, ο αναιρεσείων δεν εκθέτει πειστικώς σε ποιο μέτρο στερήθηκε το δικαίωμα να υποβάλει παρατηρήσεις που δεν θα μπορούσε να υποβάλει εγγράφως. Ο αναιρεσείων παρέλειψε ιδίως να εξηγήσει ποια επιχειρήματα του Κοινοβουλίου θα ήθελε να εξεταστούν στο πλαίσιο διαδικασίας διεπόμενης από την αρχή της εκατέρωθεν ακροάσεως.

50.

Κατά συνέπεια, ο πρώτος λόγος αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος.

51.

Η έρευνα της παραβιάσεως της αρχής της δικαστικής αμεροληψίας που αιτιάται ο αναιρεσείων στο πλαίσιο της πρωτοβάθμιας διαδικασίας απαιτεί, κατ’ αρχάς, ορισμένες διευκρινίσεις όσον αφορά το πραγματικό.

52.

Ο αναιρεσείων ισχυρίζεται ότι οι δύο προσφυγές που άσκησε στις υποθέσεις Τ-146/04 και Τ-132/06 κρίθηκαν κατ’ ουσίαν από τους ίδιους δικαστές. Αυτό όμως είναι ορθό μόνο στο μέτρο που όλα τα μέλη του δευτέρου τμήματος του Πρωτοδικείου, που επιλήφθηκε της υποθέσεως T-132/06, επιλήφθηκαν και της υποθέσεως T-146/04, που ανατέθηκε στο πενταμελές δεύτερο τμήμα. Αντιστρόφως, δύο από τους δικαστές που επιλήφθηκαν της υποθέσεως T-146/04 δεν συμμετείχαν στην υπόθεση T-132/06. Επιπλέον, οι ίδιοι δικαστές άσκησαν, όπως ορθά αναφέρει ο αναιρεσείων, τα καθήκοντα του προέδρου του τμήματος και του εισηγητή δικαστή στις επίδικες υποθέσεις.

53.

Το γεγονός αυτό αρκεί, κατά την άποψη του αναιρεσείοντος, για να θεμελιώσει προσβολή του δικαιώματος να εκδικαστεί η υπόθεσή του δίκαια από αμερόληπτο δικαστήριο, που διασφαλίζει το άρθρο 6, παράγραφος 1, της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (στο εξής: ΕΣΔΑ) καθώς και το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (στο εξής: Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων). Κατά την άποψή του, η προαναφερθείσα αρχή απαγορεύει να αποφαίνεται ο ίδιος δικαστής, ακόμη και στον ίδιο βαθμό δικαιοδοσίας, επί υποθέσεως της οποίας η πραγματική αιτία ταυτίζεται ή είναι σε μεγάλο βαθμό συναφής με αυτή άλλης υποθέσεως, επί της οποίας έχει προηγουμένως ο ίδιος αποφανθεί.

54.

Επί του ζητήματος αυτού πρέπει, κατ’ αρχάς, να επισημανθεί ότι η Κοινότητα δεν έχει ακόμη προσχωρήσει στην ΕΣΔΑ ( 8 ), πράγμα που αποκλείει, για νομικούς λόγους, την άμεση εφαρμογή των διατάξεων αυτής της διεθνούς συμβάσεως εντός της κοινοτικής εννόμου τάξεως ( 9 ). Εντούτοις, κατά πάγια νομολογία, τα θεμελιώδη δικαιώματα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των γενικών αρχών του δικαίου την τήρηση των οποίων διασφαλίζει το Δικαστήριο ( 10 ). Συναφώς, το Δικαστήριο εμπνέεται από τις κοινές συνταγματικές παραδόσεις των κρατών μελών, καθώς και από τις ενδείξεις τις οποίες παρέχουν οι διεθνείς πράξεις περί προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, για τις οποίες έχουν συνεργασθεί ή στις οποίες έχουν προσχωρήσει τα κράτη μέλη. Η ΕΣΔΑ έχει συναφώς προέχουσα σημασία ( 11 ).

55.

Στο πλαίσιο της περαιτέρω εξελίξεως της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως, η νομολογία αυτή απέκτησε θεσμικό έρεισμα με το άρθρο 6, παράγραφος 2, ΕΕ. Κατά την εν λόγω διάταξη, η Ένωση σέβεται τα θεμελιώδη δικαιώματα, όπως κατοχυρώνονται με την ΕΣΔΑ, που υπογράφηκε στη Ρώμη στις 4 Νοεμβρίου 1950, και όπως προκύπτουν από τις κοινές συνταγματικές παραδόσεις των κρατών μελών, ως γενικές αρχές του κοινοτικού δικαίου.

56.

Κρίσιμη για την έρευνα του δευτέρου λόγου αναιρέσεως είναι κατ’ αρχάς η διακήρυξη του άρθρου 6, παράγραφος 1, της ΕΣΔΑ, σύμφωνα με την οποία «παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος, το οποίον θα αποφασίση είτε επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως, είτε επί του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως». Αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα διατυπώθηκε με παρόμοιο τρόπο στο άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.

57.

Από τις δύο αυτές διατάξεις συνάγω ότι το δικαίωμα για δίκαιη δίκη ( 12 ) που θεμελιώνεται σε αυτές και αναγνωρίζεται από τη νομολογία του Δικαστηρίου συμπεριλαμβάνει αναγκαστικά την εγγύηση ανεξάρτητου και αμερόληπτου δικαστηρίου. Αυτό επιβεβαιώθηκε πρόσφατα από το Δικαστήριο με την απόφαση της 1ης Ιουλίου 2008 επί των υποθέσεων C-341/06 P και C-342/06 P (Chronopost και La Poste κατά UFEX κ.λπ.) ( 13 ) σχετικά με το ζήτημα των επιταγών του νόμου όσον αφορά τη σύνθεση του τμήματος, με την οποία το Δικαστήριο χαρακτήρισε τις προαναφερθείσες εγγυήσεις ως «θεμέλιο του δικαιώματος για δίκαιη δίκη», τον σεβασμό του οποίου οφείλει να εξετάζει αυτεπαγγέλτως το Δικαστήριο όταν ανακύπτει επί του θέματος αυτού αμφισβήτηση, η οποία στο σύνολό της δεν φαίνεται να είναι προδήλως αβάσιμη ( 14 ).

58.

Μεταξύ της «ανεξαρτησίας» και της «αμεροληψίας» υφίσταται λειτουργική σχέση, στο μέτρο που η πρώτη αποτελεί προϋπόθεση της δεύτερης. Ο όρος «αμερόληπτος» αναφέρεται κυρίως στην υποκειμενική τοποθέτηση των δικαστών ( 15 ). Αυτοί οφείλουν να είναι υπεράνω των διαδίκων και να αποφαίνονται, ανεξάρτητα από τα συγκεκριμένα πρόσωπα, αντικειμενικά και κατά συνείδηση ( 16 ). Η σημερινή αρχή της αμεροληψίας, η οποία αναγνωρίζεται και στις έννομες τάξεις των κρατών μελών, ανάγεται στο αρχικό αξίωμα του ρωμαϊκού δικαίου «nemo debet esse iudex in propria causa» ( 17 ).

59.

Από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προκύπτει ότι ως «αμεροληψία», κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, της ΕΣΔΑ, νοείται κατά κανόνα η έλλειψη προαπόφασης και προκατάληψης ( 18 ). Αποτελεί, σύμφωνα με την εν λόγω νομολογία, θεμελιώδη προϋπόθεση για την εμπιστοσύνη που οφείλουν να εμπνέουν τα δικαστήρια μιας δημοκρατικής κοινωνίας ( 19 ). Κατά πάγια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το ζήτημα της αμεροληψίας ενός δικαστηρίου κρίνεται βάσει ενός υποκειμενικού και ενός αντικειμενικού κριτηρίου ( 20 ). Με το πρώτο κριτήριο εξετάζεται η προσωπική πεποίθηση ή το προσωπικό συμφέρον του δικαστή στη συγκεκριμένη υπόθεση. Ως προς αυτό, η αμεροληψία του δικαστή τεκμαίρεται μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου ( 21 ). Το δεύτερο αφορά την εξέταση του κατά πόσον ο δικαστής παρέσχε επαρκή εχέγγυα για τον αποκλεισμό κάθε εύλογης αμφιβολίας σχετικά με την αμεροληψία του ( 22 ).

60.

Στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να γίνει δεκτό ότι ο αναιρεσείων δεν επικαλείται κανένα στοιχείο που να συνηγορεί υπέρ της προσωπικής προκατάληψης των τριών δικαστών που μετείχαν στη σύνθεση. Κατά συνέπεια, συντρέχει υπέρ αυτών το αντίστοιχο τεκμήριο αμεροληψίας. Όπως εκ των υστέρων, κατά την επ’ ακροατηρίου διαδικασία, διευκρίνισε ο αναιρεσείων, δεν αιτιάται την προσωπική τους πεποίθηση ή συμπεριφορά, αλλά μόνον το γεγονός της συμμετοχής τους στις υποθέσεις Τ-146/04 και T-132/06. Κατά συνέπεια, κρίσιμος είναι μόνον ο αντικειμενικός έλεγχος της αμεροληψίας του Πρωτοδικείου, όσον αφορά τη σύνθεσή του στην υπόθεση Τ-132/06 ( 23 ), ο οποίος θα πρέπει, σύμφωνα με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να εστιάσει στις ειδικές συνθήκες της συγκεκριμένης περιπτώσεως ( 24 ). Η προσωπική άποψη του ενδιαφερομένου έχει βέβαια, στο πλαίσιο αυτό, κάποια σημασία, δεν είναι όμως από μόνη της καθοριστική. Αποφασιστικής σημασίας είναι, αντίθετα, το κατά πόσον η ανησυχία για την τήρηση της αμεροληψίας είναι αντικειμενικά δικαιολογημένη ( 25 ).

61.

Κατ’ αρχάς, πρέπει να επισημανθεί ότι ο αναιρεσείων επικαλείται, βέβαια, το άρθρο 6, παράγραφος 1, της ΕΣΔΑ, παραλείπει όμως εντελώς να αναφερθεί σε σχετική νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που θα μπορούσε να στηρίξει τον λόγο αναιρέσεως που προέβαλε. Η έρευνα, όμως, της μέχρι τώρα νομολογίας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η άποψη που υποστηρίζει ο αναιρεσείων στερείται οποιουδήποτε ερείσματος.

62.

Έτσι, από την απόφαση Schwarzenberger κατά Γερμανίας ( 26 ) συνάγεται ότι το γεγονός και μόνον ότι ένα δικαστήριο εξέδωσε περισσότερες αποφάσεις επί της ίδιας διαφοράς δεν αρκεί για να αμφισβητηθεί η αμεροληψία του εν λόγω δικαστηρίου. Αυτό ισχύει, π.χ., για τις αποφάσεις που εξέδωσε το ίδιο δικαστήριο πριν από την κυρίως δικαστική διαδικασία («pre-trial decisions») ( 27 ), αλλά και για τη συγκεκριμένη συγκυρία που εξέτασε το Δικαστήριο στις υποθέσεις C-341/06 P και C-342/06 P (Chronopost και La Poste κατά UFEX κ.λπ.), κατά την οποία μια υπόθεση υποβάλλεται εκ νέου στους δικαστές προς κρίση, μετά την εξαφάνιση της αρχικής τους αποφάσεως από ανώτερο δικαστήριο κατόπιν ασκηθέντος κατ’ αυτής ενδίκου μέσου ( 28 ).

63.

Από αυτό προκύπτει ότι δεν είναι δυνατό να συναχθεί από το άρθρο 6, παράγραφος 1, της ΕΣΔΑ γενική απαγόρευση, σύμφωνα με την οποία ένας δικαστής δεν πρέπει να μετέχει στη σύνθεση όταν πρόκειται για την ίδια υπόθεση. Ανεξαρτήτως αυτού, κατά την κρίση σχετικά με την αντικειμενική αμεροληψία ενός δικαστηρίου πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και άλλα στοιχεία, όπως το κατά πόσον το δικαστήριο έκρινε επί της αυτής υποθέσεως ή επί δύο διαφορετικών υποθέσεων, κατά πόσον ο αρμόδιος δικαστικός σχηματισμός είχε και στις δύο περιπτώσεις την ίδια σύνθεση και κατά πόσον η πρώτη απόφαση αποτελούσε δεδικασμένο, με αποτέλεσμα να δεσμεύεται το δικαστήριο από το ουσιαστικό δεδικασμένο της πρώτης αποφάσεως ( 29 ).

64.

Επί του ζητήματος αυτού πρέπει, κατ’ αρχάς, να επισημανθεί ότι οι επίμαχοι τρεις δικαστές δεν μετείχαν στη σύνθεση επί της ίδιας υποθέσεως, αλλά, τόσο από τυπικής όσο και από ουσιαστικής απόψεως, επί δύο διαφορετικών υποθέσεων. Πράγματι, το Πρωτοδικείο δεν κλήθηκε να επανεξετάσει τις διαπιστώσεις της πρώτης διαδικασίας όσον αφορά τα πραγματικά περιστατικά. Ανεξαρτήτως της σημαντικής ομοιότητας των πραγματικών περιστατικών, η υπόθεση Τ-132/06 περιείχε νέα πραγματικά στοιχεία και έθετε νέα νομικά ζητήματα, που όφειλε να εκτιμήσει το Πρωτοδικείο. Το αντικείμενο της διαφοράς ήταν διαφορετικό, στο μέτρο που η υπόθεση αυτή αφορούσε το εάν και κατά πόσον το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εκδίδοντας την απόφαση της 22ας Μαρτίου 2006, εκτέλεσε την απόφαση του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005.

65.

Η απόφαση που εκδίδεται, σύμφωνα με το άρθρο 230 ΕΚ, επί προσφυγής ακυρώσεως είναι, όπως προκύπτει από το άρθρο 231, παράγραφος 1, ΕΚ, διαπλαστική, με την οποία μια έννομη πράξη κηρύσσεται δικαστικά εν όλω ή εν μέρει άκυρη ( 30 ). Ο κοινοτικός δικαστής δεν πρέπει να αποφαίνεται σχετικά με τις συνέπειες της αποφάσεως που βαίνουν πέραν της ακυρότητας, όπως είναι η διαπίστωση ή επιβολή μέτρων που πρέπει να ληφθούν βάσει της αποφάσεως ( 31 ). Κατά συνέπεια, το Πρωτοδικείο μόνο στο πλαίσιο της δεύτερης διαδικασίας μπορούσε να εξετάσει, έμμεσα, κατά πόσον είχε θεραπευθεί το διαδικαστικό ελάττωμα που οδήγησε σε μερική ακυρότητα της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004.

66.

Υπό τις δεδομένες συνθήκες, η ενασχόληση ενός τμήματος της δικαστικής συνθέσεως που είχε λάβει μέρος την πρώτη δίκη με την υπόθεση παρουσίαζε, εκτός των άλλων, το πλεονέκτημα ότι οι δικαστές είχαν ακριβή γνώση του ιστορικού της διαφοράς και μπορούσαν να επικεντρωθούν στα νέα νομικά ζητήματα, πράγμα που υπηρετούσε και τα συμφέροντα της απονομής της δικαιοσύνης.

67.

Όσον αφορά τη σύνθεση του δικαστικού σχηματισμού που επιλήφθηκε της υποθέσεως T-132/06, δεν υπάρχουν, κατά την άποψή μου, λαμβανομένης ιδίως υπόψη της προαναφερθείσας νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενδείξεις παραβιάσεως της αρχής της αμεροληψίας. Όσον αφορά τις ενστάσεις του αναιρεσείοντος σχετικά με την ταυτότητα του προσώπου του εισηγητή και στις δύο υποθέσεις, αρκεί, κατά την άποψή μου, να επισημανθεί ότι το Δικαστήριο, με την απόφαση Chronopost και La Poste κατά UFEX κ.λπ. ( 32 ), διευκρίνισε ότι το γεγονός ότι τα καθήκοντα του εισηγητή δικαστή ανατέθηκαν στο ίδιο πρόσωπο, το οποίο μετέσχε σε δύο διαδοχικούς δικαστικούς σχηματισμούς, αυτό καθαυτό είναι άνευ σημασίας για την εκτίμηση της τήρησης της υποχρέωσης αμεροληψίας, καθόσον τα εν λόγω καθήκοντα ασκούνται συλλογικά.

68.

Πρέπει, τέλος, να υπενθυμιστεί ότι κανένας από τους διαδίκους δεν προσέβαλε την απόφαση του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005, με αποτέλεσμα αυτή να έχει ισχύ δεδικασμένου. Κατά συνέπεια, οι δικαστές που επιλήφθηκαν της υποθέσεως T-132/06 θα δεσμεύονταν, όπως και κάθε άλλος, από το ουσιαστικό δεδικασμένο της αποφάσεως αυτής. Η συμμετοχή τους δεν μπορούσε, συνεπώς, να επηρεάσει τα καλυπτόμενα από το δεδικασμένο αυτό ζητήματα, όπως τη διαπίστωση της υπάρξεως αξιώσεως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την επιστροφή χρηματικού ποσού εκ μέρους του αναιρεσείοντος ( 33 ).

69.

Κατά συνέπεια, ούτε το αντικειμενικό κριτήριο επιτρέπει την αμφισβήτηση της αμεροληψίας του Πρωτοδικείου.

70.

Κατόπιν όλων αυτών, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν υφίσταται προσβολή του εγγυημένου από το κοινοτικό δίκαιο δικαιώματος του αναιρεσείοντος για αμερόληπτο δικαστήριο. Πρέπει, συνεπώς, να απορριφθεί ως αβάσιμος ο δεύτερος λόγος αναιρέσεως.

71.

Από την επιχειρηματολογία που ανέπτυξε ο αναιρεσείων σχετικά με τον τρίτο λόγο αναιρέσεως προκύπτει ότι ο λόγος αυτός στηρίζεται στην παραδοχή ότι η απόφαση του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005 οδήγησε σε ολική ακυρότητα της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004 ως εννόμου πράξεως. Κατά την άποψή μου, η παραδοχή αυτή στηρίζεται σε εσφαλμένη ερμηνεία της εν λόγω αποφάσεως του Πρωτοδικείου.

72.

Το άρθρο 231 ΕΚ προβλέπει ότι το Δικαστήριο ή το Πρωτοδικείο πρέπει να κηρύξει την προσβαλλόμενη πράξη άκυρη αν η κατ’ αυτής ασκηθείσα προσφυγή είναι βάσιμη. Εντούτοις, η ισχύς αυτής της διαπλαστικής αποφάσεως δεν εκτείνεται αναγκαστικά στο σύνολο της προσβαλλομένης πράξεως. Πράγματι, αν η πράξη αυτή αποτελείται από περισσότερα στοιχεία, διακριτά μεταξύ τους, ένα από τα οποία αντιβαίνει στο κοινοτικό δίκαιο, μόνον αυτό το τμήμα πρέπει να κηρυχθεί άκυρο ( 34 ). Η διαφορά της κύριας δίκης αφορούσε τέτοια περίπτωση μερικής ακυρότητας εννόμου πράξεως, όπως συνάγεται από την ερμηνεία της αποφάσεως του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005.

73.

Έτσι το Πρωτοδικείο έκρινε, με τη σκέψη 84 της αποφάσεως της 22ας Δεκεμβρίου 2005, ότι η απόφαση του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004 σύγκειται, κατ’ ουσίαν, από δύο μέρη, ήτοι, αφενός, από τη διαπίστωση του Γενικού Γραμματέα ότι τα αναφερόμενα σ’ αυτήν ποσά έχουν αχρεωστήτως καταβληθεί στον προσφεύγοντα και ότι πρέπει να ανακτηθούν και, αφετέρου, από την απόφαση να γίνει η ανάκτηση αυτή μέσω συμψηφισμού με τις αποζημιώσεις που πρόκειται να καταβληθούν στον προσφεύγοντα. Με αφετηρία τη διαπίστωση, στη σκέψη 97 της αποφάσεως αυτής, ότι ο Γενικός Γραμματέας δεν είναι αρμόδιος να διατάξει τον εν λόγω συμψηφισμό χωρίς να του έχει ανατεθεί κάτι τέτοιο από το Προεδρείο σύμφωνα με την προβλεπόμενη από τη διάταξη του άρθρου 27, παράγραφος 4, της ρυθμίσεως ΕΑΒ διαδικασία, και, συνεπώς, υπήρχε ουσιώδες διαδικαστικό ελάττωμα που καθιστούσε μη νόμιμη την απόφαση του Γενικού Γραμματέα, το Πρωτοδικείο αποφάνθηκε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση του Γενικού Γραμματέα έπρεπε να ακυρωθεί στο μέτρο που διέτασσε τέτοιο συμψηφισμό. Κατά συνέπεια, η κήρυξη της ακυρότητας αφορούσε αποκλειστικά και μόνον το δεύτερο μέρος της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα. Το Πρωτοδικείο επανέλαβε το συμπέρασμα αυτό στις σκέψεις 99 και 169 και, τέλος, στο διατακτικό της αποφάσεώς του.

74.

Το Πρωτοδικείο απέρριψε, αντιθέτως, τους λοιπούς λόγους ακυρώσεως που προβλήθηκαν προς στήριξη της προσφυγής, οι οποίοι στρέφονταν κατά του πρώτου μέρους της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα, με αποτέλεσμα η κήρυξη της ακυρότητας να μην επηρεάσει αυτό το μέρος της αποφάσεως. Όπως ορθά δέχθηκε το Πρωτοδικείο στη σκέψη 52 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, επιβεβαιώθηκε, με τον τρόπο αυτόν, η νομιμότητα της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα κατά τα λοιπά, δηλαδή όσον αφορά τη διαπίστωση της αχρεώστητης καταβολής των ποσών. Από αυτό συνάγεται ότι, αντίθετα προς ό,τι υπολαμβάνει ο αναιρεσείων, η απόφαση του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004 δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ακυρωθείσα στο σύνολό της. Στο μέτρο που ο αναιρεσείων δέχθηκε, κατά νομική πλάνη και παρά τις προφανείς ενδείξεις περί του αντιθέτου, το «ανυπόστατο» του λοιπού τμήματος αυτής της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα, πρέπει να υπενθυμιστεί ότι, σύμφωνα με τη νομολογία του Δικαστηρίου ( 35 ), υφίσταται κατ’ αρχήν τεκμήριο νομιμότητας υπέρ των κοινοτικών εννόμων πράξεων, ακόμη και των ελαττωματικών. Κατά συνέπεια, ο αναιρεσείων ήταν υποχρεωμένος να ασκήσει αναίρεση κατά της αποφάσεως της 22ας Δεκεμβρίου 2005, για να εξαλείψει πλήρως τις έννομες συνέπειες της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα. Δεδομένου ότι παρέλειψε να το πράξει, έχει να αντιμετωπίσει τον αμετάκλητο χαρακτήρα του πρώτου τμήματος της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα.

75.

Όπως ορθά διαπίστωσε το Πρωτοδικείο στη σκέψη 30 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, η μερική ακυρότητα της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004 δεν εμπόδιζε την επανάληψη της διαδικασίας εισπράξεως σε βάρος του αναιρεσείοντος —μετά τη θεραπεία του διαδικαστικού ελαττώματος με την εκ των υστέρων τήρηση της διαδικασίας που προβλέπει το άρθρο 27, παράγραφος 4, της ρυθμίσεως ΕΑΒ— εφόσον μάλιστα, κατά πάγια νομολογία ( 36 ), η ακύρωση κοινοτικής πράξεως δεν επηρεάζει αναγκαστικά τις προπαρασκευαστικές πράξεις. Κατά συνέπεια, για να εκτελέσει την απόφαση του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005, το Κοινοβούλιο δεν ήταν υποχρεωμένο να ακυρώσει το πρώτο τμήμα της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα και να επαναλάβει στο σύνολό της τη διαδικασία εισπράξεως.

76.

Κατά συνέπεια, αυτός ο λόγος αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος.

77.

Ο αναιρεσείων προβάλλει την αιτίαση ότι το Πρωτοδικείο δεν έλαβε υπόψη τα επιχειρήματα που προέβαλε για να επιτύχει την ακύρωση της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 22ας Μαρτίου 2006. Επικαλείται σχετικά τα όσα αναφέρει το Πρωτοδικείο στις σκέψεις 53 και 54 της προσβαλλομένης διατάξεως, όπου αναφέρεται ότι πρέπει να απορριφθούν τα επιχειρήματα που στρέφονται κατά του πρώτου τμήματος της εν λόγω αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα.

78.

Το Πρωτοδικείο αιτιολογεί την απόφαση αυτή υποστηρίζοντας, κατ’ ουσίαν, ότι αυτό το τμήμα της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα αποτελεί απλή επανάληψη του πρώτου τμήματος της αποφάσεώς του της 24ης Φεβρουαρίου 2004, τη νομιμότητα της οποίας επιβεβαίωσε η απόφαση του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005. Το Πρωτοδικείο θεωρεί ότι, δεδομένου ότι αυτό το τμήμα της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα καλύπτεται από το ουσιαστικό δεδικασμένο της αποφάσεως του Πρωτοδικείου, όλες οι αιτιάσεις που αμφισβητούν τη νομιμότητά του πρέπει να απορριφθούν ως προδήλως απαράδεκτες.

79.

Θεωρώ, κατ’ αρχάς, απαραίτητο να διευκρινίσω ότι, αντίθετα προς ό,τι αναφέρει ο αναιρεσείων στην αίτηση αναιρέσεως που κατέθεσε ( 37 ), τα όσα εκθέτει το Πρωτοδικείο σε καμία περίπτωση δεν αναφέρονται στο σύνολο της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 22ας Μαρτίου 2006, αλλά αποκλειστικά και μόνο στο πρώτο τμήμα αυτής, το οποίο αντιστοιχεί, κατά περιεχόμενο, στο πρώτο τμήμα της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004.

80.

Κατά τα λοιπά, δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθούν, από νομικής απόψεως, τα όσα αναφέρει το Πρωτοδικείο στις σκέψεις 49 έως 54 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως. Το οικείο τμήμα της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 22ας Μαρτίου 2006 δεν αποτελεί, λόγω της προαναφερθείσας ταυτότητας περιεχομένου, νέα έννομη πράξη, αλλά μόνον πράξη βεβαιωτικού χαρακτήρα, που δεν παράγει νέες έννομες συνέπειες και, συνεπώς, δεν αποτελεί παραδεκτό αντικείμενο προσφυγής ακυρώσεως ( 38 ). Σύμφωνα με τη νομολογία του Δικαστηρίου ( 39 ), στην οποία παραπέμπει το Πρωτοδικείο στη σκέψη 51 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, υπέρ του πρώτου τμήματος της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 22ας Μαρτίου 2006 ισχύει το αμετάκλητο του πρώτου τμήματος της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004.

81.

Ορθά, συνεπώς, το Πρωτοδικείο συνήγαγε ότι οι αιτιάσεις του αναιρεσείοντος που στρέφονται κατά του τμήματος αυτού πρέπει να απορριφθούν ως προδήλως απαράδεκτες. Κατά συνέπεια, και αυτός ο λόγος αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος.

82.

Ο αναιρεσείων αιτιάται το Πρωτοδικείο διότι, επικαλούμενο το αμετάκλητο της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 24ης Φεβρουαρίου 2004, αρνήθηκε να εξετάσει τον λόγο ακυρώσεως που στηριζόταν σε ανωτέρα βία, μολονότι τέτοιος λόγος ακυρώσεως δεν είχε προβληθεί με την προσφυγή που στρεφόταν κατά της εν λόγω αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα. Αντίθετα προς ό,τι δέχθηκε το Πρωτοδικείο, δεν επρόκειτο, κατά την άποψη του αναιρεσείοντος, για επανεξέταση λόγου ακυρώσεως που είχε ήδη εξετασθεί με την απόφαση του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005. Υποστηρίζει σχετικά ότι περίπτωση ανωτέρας βίας πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι το ισπανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν απάντησε στην επιστολή του της 15ης Απριλίου 2006, με την οποία ο αναιρεσείων ζήτησε να του δοθούν αντίγραφα κατασχεθέντων εγγράφων που αφορούσαν τη βουλευτική του θητεία.

83.

Η κοινοτικού δικαίου έννοια της ανωτέρας βίας ή του τυχαίου συμβάντος πρέπει να νοείται ως καλύπτουσα μόνον ξένες προς τον επικαλούμενο την ανωτέρα βία περιστάσεις, ασυνήθεις και απρόβλεπτες, οι συνέπειες των οποίων δεν θα μπορούσαν να αποφευχθούν παρά την επιδειχθείσα επιμέλεια ( 40 ). Από τα προαναφερόμενα προκύπτει ότι οι έννοιες της ανωτέρας βίας και του τυχαίου συμβάντος εμπεριέχουν ένα αντικειμενικό στοιχείο, το οποίο σχετίζεται με μη φυσιολογικές και ξένες προς τον ενδιαφερόμενο περιστάσεις, και ένα υποκειμενικό στοιχείο, το οποίο συνδέεται με την υποχρέωση του ενδιαφερομένου να προφυλαχθεί από τις συνέπειες του μη φυσιολογικού γεγονότος, λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα χωρίς να υποβληθεί σε υπερβολικές θυσίες ( 41 ).

84.

Δεν μπορεί να γίνει δεκτός ο ισχυρισμός του αναιρεσείοντος ότι το Πρωτοδικείο δεν εξέτασε τον τρίτο λόγο ακυρώσεως που προέβαλε, επικαλούμενος περίπτωση ανωτέρας βίας. Πρέπει να υπενθυμιστεί σχετικά ότι ο αναιρεσείων είχε ήδη επικαλεστεί, στην υπόθεση Τ-146/04 ( 42 ) και στην υπόθεση Τ-132/06 ( 43 ), την αδυναμία του να προσκομίσει ορισμένα στοιχεία σχετικά με την κατάσταση των λογιστικών του. Και στις δύο περιπτώσεις δικαιολόγησε την αδυναμία του επικαλούμενος την κράτηση του ταμία του και την κατάσχεση πολυαρίθμων λογιστικών εγγράφων από τις ισπανικές και γαλλικές αρχές, καθώς και του ποσού των 200304 ευρώ από τον πρώτο ανακριτή του Tribunal de grande instance του Παρισιού. Μολονότι για πρώτη φορά χαρακτήρισε ρητώς τις περιστάσεις αυτές ως περίπτωση ανωτέρας βίας στην υπόθεση T-132/06, είναι προφανές ότι στην υπόθεση T-146/04 είχε ήδη επικαλεστεί περιστάσεις απρόβλεπτες γι’ αυτόν και κείμενες εκτός της σφαίρας επιρροής του και, επομένως, είχε, από νομικής απόψεως, επικαλεστεί περίπτωση ανωτέρας βίας κατά την έννοια του προαναφερθέντος ορισμού.

85.

Το Πρωτοδικείο το αναγνώρισε, διαπιστώνοντας, στη σκέψη 54 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι ο αναιρεσείων προβάλλει κατά του πρώτου τμήματος της προσβαλλομένης αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα, κατ’ ουσίαν, τα ίδια επιχειρήματα, όπως αυτά συνοψίζονται στη σκέψη 147 της αποφάσεως του Πρωτοδικείου της 22ας Δεκεμβρίου 2005. Επειδή τα επιχειρήματα αυτά, όπως δέχθηκε επίσης το Πρωτοδικείο, είχαν απορριφθεί ήδη με την απόφαση εκείνη, η οποία αποτελούσε δεδικασμένο, το Πρωτοδικείο μπορούσε να τα απορρίψει ως απαράδεκτα, επικαλούμενο και τον αμετάκλητο χαρακτήρα του πρώτου τμήματος της αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα.

86.

Κατά συνέπεια, πρέπει να εξεταστεί μόνον η προβαλλόμενη παράλειψη απαντήσεως εκ μέρους του ισπανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης στην επιστολή της 15ης Απριλίου 2006. Ανεξαρτήτως του κατά πόσον μόνη η απλή παράλειψη απαντήσεως σε επιστολή μπορεί να αποτελέσει περίπτωση ανωτέρας βίας, πρέπει να επισημανθεί ότι ο αναιρεσείων επικαλείται τέτοια περίπτωση για πρώτη φορά κατ’ αναίρεση. Ο ισχυρισμός αυτός προβλήθηκε πρωτοδίκως στο πλαίσιο του ενδέκατου λόγου ακυρώσεως που αφορούσε προβαλλόμενα σφάλματα εκτιμήσεως κατά την έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα ( 44 ), όχι όμως στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως που φορούσε την ύπαρξη περιστάσεων ανωτέρας βίας ( 45 ). Κατά συνέπεια, το Πρωτοδικείο, ακολουθώντας την κατάταξη της προσφυγής, εξέτασε τον ισχυρισμό αυτό στο πλαίσιο του ενδέκατου λόγου ακυρώσεως και τον απέρριψε μαζί με τα υπόλοιπα επιχειρήματα. Ο αναιρεσείων δεν αιτιάται την απόρριψη του ενδεκάτου λόγου ακυρώσεως ως προδήλως απαραδέκτου.

87.

Επιθυμώ, περαιτέρω, να επισημάνω το γεγονός ότι η επίμαχη επιστολή απεστάλη, σύμφωνα με τα στοιχεία του αναιρεσείοντος, στο ισπανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης στις 15 Απριλίου 2006, δηλαδή σχεδόν ένα μήνα μετά την έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως του Γενικού Γραμματέα της 22ας Μαρτίου 2006. Κατά συνέπεια, η παράλειψη αντιδράσεως εκ μέρους των ισπανικών αρχών στην επιστολή αυτή δεν μπορούσε να ασκήσει επιρροή στην απόφαση του Κοινοβουλίου. Στο μέτρο αυτό, είναι εσφαλμένοι οι ισχυρισμοί του αναιρεσείοντος.

88.

Κατά συνέπεια, αυτός ο λόγος αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος.

89.

Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη στη νομική θεωρία ( 46 ), η αρχή της χρηστής διοικήσεως, την οποία επικαλείται ο αναιρεσείων στο πλαίσιο του έκτου λόγου αναιρέσεως, δεν αποτελεί μια μοναδική αρχή διοικητικού δικαίου, αλλά μια σύνοψη περισσοτέρων αρχών, κατά κάποιον τρόπο μια συγκεντρωτική έννοια που καλύπτει όλες ή ορισμένες αρχές του διοικητικού δικαίου. Ενίοτε χρησιμοποιείται ως συνώνυμη των αρχών που συνθέτουν μια διοικητική διαδικασία του κράτους δικαίου. Η αρχή της χρηστής διοικήσεως επιβάλλει, παραδείγματος χάριν, τη θεραπεία των σφαλμάτων ή των παραλείψεων εκ μέρους των αρχών ( 47 ), την επίδειξη αμεροληψίας και αντικειμενικότητας κατά την εξέλιξη της διαδικασίας ( 48 ) και τη λήψη αποφάσεως εντός εύλογης προθεσμίας ( 49 ). Επιπλέον περιλαμβάνει εκτεταμένη υποχρέωση επιμέλειας και καθήκον αρωγής εκ μέρους των αρχών ( 50 ) και το δικαίωμα ακροάσεως, δηλαδή την υποχρέωση των δημοσίων υπαλλήλων να παρέχουν, πριν τη λήψη αποφάσεως, στους ενδιαφερομένους τη δυνατότητα να διατυπώσουν τις απόψεις τους ( 51 ), καθώς και την υποχρέωση αιτιολογήσεως των αποφάσεων ( 52 ).

90.

Εντούτοις, οι αρχές που υπάγονται, πράγματι, στην έννοια της «αρχής της χρηστής διοικήσεως» ποικίλλουν και δεν μπορούν πάντοτε να οριστούν με ακρίβεια. Είναι, επιπλέον, δύσκολο να διαπιστωθεί κατά πόσον πρόκειται για αρχές τις οποίες οφείλει απλώς να λαμβάνει υπόψη η διοίκηση ή πρόκειται για δικαιώματα παρεχόμενα στους ιδιώτες, βάσει των οποίων αυτοί δικαιούνται να αξιώσουν από τη διοίκηση να προβεί σε συγκεκριμένη πράξη ή παράλειψη ( 53 ). Κρίσιμος είναι, αφενός, ο νομικός χαρακτήρας της πηγής και, αφετέρου, η κανονιστική ισχύς των εφαρμοστέων διατάξεων.

91.

Εκδηλώσεις της αρχής της χρηστής διοικήσεως συναντώνται στο πλαίσιο της κοινοτικής έννομης τάξης σε πολλές διατάξεις του πρωτογενούς και του παραγώγου δικαίου, στο άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, στον Κώδικα καλής διοικητικής συμπεριφοράς του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή, καθώς και στους εκάστοτε διαδικαστικούς κανόνες που θεσπίζουν τα κοινοτικά όργανα κατ’ εφαρμογήν του Κώδικα αυτού. Αντίστοιχα, διαφέρει και ο δεσμευτικός τους χαρακτήρας για τα κοινοτικά όργανα στο πλαίσιο της άμεσης εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου. Κύρια πηγή εμπνεύσεως κατά την κατάρτιση του σχεδίου του άρθρου 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, που μετέτρεψε την αρχή της χρηστής διοικήσεως σε θεμελιώδες δικαίωμα των ιδιωτών, αποτέλεσε όμως εξαρχής η νομολογία του Δικαστηρίου ( 54 ).

92.

Κατά συνέπεια, ο έλεγχος του κατά πόσον ένα κοινοτικό όργανο, εκδίδοντας μια έννομη πράξη, παραβίασε την αρχή της χρηστής διοικήσεως πρέπει, ελλείψει νομικώς δεσμευτικού κειμένου για την εφαρμογή των δικαιωμάτων που απορρέουν από το άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων έναντι όλων των κοινοτικών θεσμικών οργάνων και οργανισμών ( 55 ), να έχει πάντοτε ως αφετηρία την νομολογία του Δικαστηρίου ( 56 ).

93.

Ορθά, συνεπώς, το Πρωτοδικείο επισήμανε, αφενός, στη σκέψη 72 της προσβαλλομένης διατάξεως, την έλλειψη κανονιστικού χαρακτήρα του ψηφίσματος της 6ης Σεπτεμβρίου 2001 ( 57 ), με το οποίο το Κοινοβούλιο, ακολουθώντας την προτροπή του Διαμεσολαβητή, κάλεσε την Επιτροπή να υποβάλει πρόταση κανονισμού, βάσει του άρθρου 308 ΕΚ, για τη θέσπιση ενιαίων διατάξεων σχετικών με την ορθή διοικητική συμπεριφορά. Πράγματι, ελλείψει νομικώς δεσμευτικού χαρακτήρα, ο αναιρεσείων αδυνατεί να αντλήσει δικαιώματα υπέρ αυτού τόσο από το ψήφισμα αυτό ( 58 ), όσο και από τον ίδιο τον Κώδικα που επεξεργάστηκε ο Διαμεσολαβητής, ο οποίος επιτελεί μόνον τη λειτουργία υποδείγματος για τη θέσπιση, εκ μέρους των κοινοτικών οργάνων, δικού τους Κώδικα συμπεριφοράς.

94.

Αφετέρου, ορθά ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι το Πρωτοδικείο, κατά την έρευνα του έβδομου λόγου της προσφυγής, ήταν υποχρεωμένο να ανατρέξει και σε άλλες πηγές δικαίου και να μην περιοριστεί μόνο στο άρθρο 20 του προαναφερθέντος Κώδικα καλής διοικητικής συμπεριφοράς, εφόσον ο αναιρεσείων με την προσφυγή του επικαλέστηκε ρητώς το άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων ( 59 ). Εντούτοις, αυτή η παράλειψη στην αιτιολογία δεν μπορεί από μόνη της να δικαιολογήσει την αναίρεση της προσβαλλομένης διατάξεως, διότι αντέχουν στον νομικό έλεγχο οι λόγοι, στους οποίους στηρίζει το Πρωτοδικείο την απόφασή του να απορρίψει τον έβδομο λόγο ακυρώσεως ως εν μέρει απαράδεκτο και εν μέρει αβάσιμο.

95.

Συγκεκριμένα, το Πρωτοδικείο αντέταξε στην αιτίαση του αναιρεσείοντος, ότι δεν ενημερώθηκε για την απόφαση του Προεδρείου της 1ης Φεβρουαρίου 2006, τονίζοντας, αφενός, στην σκέψη 72 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι αυτή δεν αποτελούσε την οριστική σε βάρος του απόφαση. Πράγματι, πρέπει κατ’ αρχάς να επισημανθεί ότι αποδέκτης της αποφάσεως του Προεδρείου της 1ης Φεβρουαρίου 2006 δεν ήταν ο αναιρεσείων, αλλά ο Γενικός Γραμματέας του Κοινοβουλίου. Εξάλλου, η απόφαση αυτή έχει, από νομική άποψη, τον χαρακτήρα εξουσιοδοτήσεως εκ μέρους του Προεδρείου προς τον Γενικό Γραμματέα, σύμφωνα με το άρθρο 27, παράγραφος 4, της ρυθμίσεως ΕΑΒ, να προχωρήσει σε είσπραξη των αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών μέσω συμψηφισμού. Αυτή όμως η εξουσιοδότηση είναι κρίσιμη μόνο στις σχέσεις μεταξύ του Προεδρείου και του Γενικού Γραμματέα και δεν παράγει αποτελέσματα έναντι τρίτων. Μόνον η χρήση της εξουσιοδοτήσεως αυτής από τον Γενικό Γραμματέα, με την έκδοση της αποφάσεως της 22ας Μαρτίου 2006, μπορεί να πλήξει τα δικαιώματα του αναιρεσείοντος και, συνεπώς, να θεμελιώσει αυτοτελή βλάβη. Από αυτό συνάγεται ότι, όπως ορθά διαπίστωσε το Πρωτοδικείο, έπρεπε να κοινοποιηθεί στον αναιρεσείοντα η απόφαση του Γενικού Γραμματέα της 22ας Μαρτίου 2006 που τον αφορούσε άμεσα, και όχι η απόφαση της 1ης Φεβρουαρίου 2006.

96.

Αφετέρου, το Πρωτοδικείο επισήμανε, στη σκέψη 33 της προσβαλλομένης διατάξεως, ότι η απόφαση της 1ης Φεβρουαρίου 2006 δεν αποτελεί αποδεικτικό μέσο το οποίο χρησιμοποιήθηκε σε βάρος του αναιρεσείοντος και του οποίου αυτός όφειλε να λάβει γνώση ( 60 ). Κατά συνέπεια, ορθώς το Πρωτοδικείο δέχθηκε ότι δεν προσβλήθηκαν τα δικαιώματα άμυνας του αναιρεσείοντος.

97.

Το Πρωτοδικείο δέχθηκε, επομένως, ότι το Κοινοβούλιο δεν ήταν υποχρεωμένο να κοινοποιήσει στον αναιρεσείοντα το περιεχόμενο αυτής της αποφάσεως. Συνεπώς, δεν προσβλήθηκε το δικαίωμα ενημερώσεως του ενδιαφερομένου, που αποτελεί μια από τις πτυχές της αρχής της προηγουμένης ακροάσεως στη διοικητική διαδικασία.

98.

Κατά συνέπεια, ορθώς το Πρωτοδικείο απέρριψε τον έβδομο λόγο της προσφυγής ως εν μέρει απαράδεκτο και εν μέρει αβάσιμο. Δεδομένου ότι η απόφαση αυτή του Γενικού Γραμματέα δεν παραβιάζει την αρχή της χρηστής διοικήσεως, πρέπει να απορριφθεί και αυτός ο λόγος αναιρέσεως ως αβάσιμος.

99.

Σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, η αίτηση αναιρέσεως είναι αβάσιμη. Πρέπει, συνεπώς, να απορριφθεί στο σύνολό της.

100.

Κατά το άρθρο 69, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας, που εφαρμόζεται στην αναιρετική διαδικασία δυνάμει του άρθρου 118 του ίδιου κανονισμού, ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στα έξοδα εφόσον υπήρχε σχετικό αίτημα του νικήσαντος διαδίκου. Επειδή ο αναιρεσείων ηττήθηκε, πρέπει, σύμφωνα με το σχετικό αίτημα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, να καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα.

101.

Με βάση τα προεκτεθέντα, προτείνω στο Δικαστήριο