1

Με την αίτησή τους αναιρέσεως, ο Polyelectrolyte Producers Group GEIE (PPG) (στο εξής: PPG) και η SNF SAS (στο εξής: SNF) ζητούν την αναίρεση της διάταξης του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 21ης Σεπτεμβρίου 2011, T-268/10, PPG και SNF κατά ΕΟΧΠ (Συλλογή 2011, σ. Ι-6595, στο εξής: αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη), με την οποία το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε ως απαράδεκτη την προσφυγή τους με αίτημα την ακύρωση της αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Χημικών Προϊόντων (ΕΟΧΠ) περί προσδιορισμού του ακρυλαμιδίου (ΕΚ 201-173-7) ως ουσίας που πληροί τα κριτήρια του άρθρου 57 του κανονισμού (ΕΚ) 1907/2006 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 2006, για την καταχώριση, την αξιολόγηση, την αδειοδότηση και τους περιορισμούς των χημικών προϊόντων (REACH) και για την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Χημικών Προϊόντων καθώς και για την τροποποίηση της οδηγίας 1999/45/ΕΚ και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) 793/93 του Συμβουλίου και του κανονισμού (ΕΚ) 1488/94 της Επιτροπής καθώς και της οδηγίας 76/769/ΕΟΚ του Συμβουλίου και των οδηγιών της Επιτροπής 91/155/ΕΟΚ, 93/67/ΕΟΚ, 93/105/ΕΚ και 2000/21/ΕΚ (ΕΕ L 396, σ. 1, και –διορθωτικό– ΕΕ 2007, L 136, σ. 3, στο εξής: κανονισμός REACH), και περί εγγραφής του ακρυλαμιδίου στον κατάλογο των ουσιών που είναι υποψήφιες προς ενδεχόμενη εγγραφή στο παράρτημα XIV του εν λόγω κανονισμού, κατά το άρθρο 59 του κανονισμού αυτού (στο εξής: επίδικη απόφαση).

2

Το άρθρο 57 του κανονισμού REACH απαριθμεί τις ουσίες που είναι υποψήφιες προς ενδεχόμενη εγγραφή στο παράρτημά του XIV, με τίτλο «Κατάλογος ουσιών που υπόκεινται σε αδειοδότηση». Το άρθρο 57, στοιχεία αʹ και βʹ, του κανονισμού αυτού αναφέρει τις ουσίες που ανταποκρίνονται στα κριτήρια ταξινόμησης ως καρκινογόνοι και μεταλλαξιογόνοι, οι οποίες εμπίπτουν σε ορισμένες κατηγορίες.

3

Κατά το άρθρο 59 του κανονισμού αυτού, με τίτλο «Προσδιορισμός των ουσιών που αναφέρονται στο άρθρο 57»:

«1.   Η διαδικασία που αναφέρεται στις παραγράφους 2 έως 10 του παρόντος άρθρου εφαρμόζεται για τον προσδιορισμό των ουσιών που ανταποκρίνονται στα κριτήρια του άρθρου 57 και για την κατάρτιση καταλόγου αυτών των υποψήφιων ουσιών για εγγραφή στο παράρτημα XIV [(στο εξής: κατάλογος υποψήφιων ουσιών)]. [...]

[...]

Ο [ΕΟΧΠ] δημοσιεύει και επικαιροποιεί στον δικτυακό τόπο του τον κατάλογο που αναφέρεται στην παράγραφο 1 αμελλητί μετά τη λήψη της απόφασης για την εγγραφή της ουσίας.»

4

Το άρθρο 94, παράγραφος 1, του κανονισμού REACH προβλέπει ότι προσφυγή μπορεί να ασκηθεί ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου ή του Δικαστηρίου, σύμφωνα με το άρθρο 263 ΣΛΕΕ, κατά απόφασης του Συμβουλίου Προσφυγών του ΕΟΧΠ ή, όταν δεν υπάρχει δικαίωμα προσφυγής στο τμήμα αυτό, κατά απόφασης του ΕΟΧΠ.

5

Κανένα ένδικο μέσο δεν προβλέπεται κατά των αποφάσεων του Συμβουλίου Προσφυγών που λαμβάνονται βάσει του άρθρου 59 του κανονισμού αυτού.

6

Το άρθρο 102 του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου ορίζει ότι:

«1.   Όταν η προθεσμία ασκήσεως προσφυγής κατά πράξεως οργάνου αρχίζει να τρέχει από τη δημοσίευση της πράξεως, η προθεσμία αυτή υπολογίζεται, κατά την έννοια του άρθρου 101, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, από το τέλος της δεκάτης τετάρτης ημέρας από της δημοσιεύσεως της πράξεως στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

2.   Η παρέκταση των δικονομικών προθεσμιών λόγω αποστάσεως είναι δέκα ημέρες κατ’ αποκοπή.»

7

Ο PPG είναι ευρωπαϊκός όμιλος οικονομικού σκοπού που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εταιριών παραγωγής και/ή εισαγωγών πολυηλεκτρολυτών, πολυακρυλαμιδίου και/ή άλλων πολυμερών που περιέχουν ακρυλαμίδιο. Μέλος του ομίλου αυτού είναι η εταιρία SNF.

8

Στις 25 Αυγούστου 2009, το Βασίλειο των Κάτω Χωρών διαβίβασε στον ΕΟΧΠ φάκελο που είχε καταρτίσει σχετικά με τον προσδιορισμό του ακρυλαμιδίου ως ουσίας που πληρούσε τα κριτήρια του άρθρου 57, στοιχεία αʹ και βʹ, του κανονισμού REACH.

9

Μετά το πέρας της διαδικασίας του άρθρου 59 του κανονισμού REACH, ο ΕΟΧΠ προσδιόρισε, με την επίδικη απόφαση, το ακρυλαμίδιο ως ουσία που πληροί τα κριτήρια του άρθρου 57 του κανονισμού αυτού και το συμπεριέλαβε στον κατάλογο των υποψήφιων ουσιών.

10

Στις 30 Μαρτίου 2010, ο κατάλογος αυτός, στον οποίο συμπεριελήφθη το ακρυλαμίδιο, δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του ΕΟΧΠ, κατά το άρθρο 59, παράγραφος 10, του κανονισμού REACH.

11

Με δικόγραφο που κατέθεσε στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου στις 10 Ιουνίου 2010, ο PPG και η SNF άσκησαν προσφυγή με αίτημα την ακύρωση της επίδικης αποφάσεως.

12

Στις 5 Νοεμβρίου 2010, ο ΕΟΧΠ υπέβαλε, με δικόγραφο που κατατέθηκε στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου, ένσταση απαραδέκτου της προσφυγής. Προέβαλε τρεις λόγους απαραδέκτου αντλούμενους από μη τήρηση της προθεσμίας ασκήσεως της προσφυγής ή, επικουρικώς, από το ότι η επίδικη απόφαση δεν αφορούσε άμεσα τους προσφεύγοντες και από το γεγονός ότι η εν λόγω απόφαση, η οποία δεν ήταν νομοθετική πράξη κατά την έννοια του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, δεν αφορούσε ατομικά τους προσφεύγοντες.

13

Στο Βασίλειο των Κάτω Χωρών και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιτράπηκε να παρέμβουν υπέρ του ΕΟΧΠ. Η Επιτροπή υποστήριξε τα αντλούμενα από τη μη τήρηση της προθεσμίας ασκήσεως της προσφυγής επιχειρήματα του ΕΟΧΠ και προέβαλε επίσης το απαράδεκτο της εν λόγω προσφυγής λόγω εκκρεμοδικίας.

14

Όσον αφορά τη μη τήρηση της προθεσμίας ασκήσεως της προσφυγής, ο ΕΟΧΠ και η Επιτροπή προέβαλαν, κατ’ ουσίαν, ότι η επίδικη απόφαση δημοσιεύθηκε στις 30 Μαρτίου 2010 και ότι, σύμφωνα με την προθεσμία που προβλέπεται στο άρθρο 263, έκτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, προσφυγή κατά της αποφάσεως του ΕΟΧΠ μπορούσε να ασκηθεί από τις 31 Μαρτίου 2010 έως τις 30 Μαΐου 2010. Από της ημερομηνίας αυτής άρχισε η παρέκταση της προθεσμίας κατά δέκα μέρες λόγω αποστάσεως που προβλέπεται στο άρθρο 102, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, έτσι ώστε η συνολική προθεσμία για την άσκηση της προσφυγής να λήγει στις 9 Ιουνίου 2010. Επομένως, η προσφυγή του PPG και της SNF, η οποία ασκήθηκε στις 10 Ιουνίου 2010, ήταν εκπρόθεσμη.

15

Οι προσφεύγοντες προέβαλαν την εφαρμογή του άρθρου 102, παράγραφος 1, του εν λόγω Κανονισμού Διαδικασίας, εκτιμώντας ότι η προθεσμία ασκήσεως της προσφυγής υπολογίζεται από το τέλος της 14ης ημέρας μετά τη δημοσίευση της επίδικης αποφάσεως, οπότε η προθεσμία αυτή τηρήθηκε, εν προκειμένω.

16

Στη σκέψη 33 της αναιρεσιβαλλόμενης διάταξης, το Γενικό Δικαστήριο έκρινε ότι η εν λόγω διάταξη έχει εφαρμογή, κατά το γράμμα της, μόνο στις πράξεις που δημοσιεύονται στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ, δυνάμει του άρθρου 59, παράγραφος 10, του κανονισμού REACH, η δημοσίευση του καταλόγου των υποψήφιων ουσιών γίνεται στον ιστότοπο του ΕΟΧΠ και από καμία άλλη διάταξη του εν λόγω κανονισμού δεν προβλέπεται άλλη μορφή δημοσιεύσεως.

17

Συναφώς, στη σκέψη 35 της αναιρεσιβαλλόμενης διάταξης, το Γενικό Δικαστήριο έκρινε, πρώτον, ότι η αποκλειστική δημοσίευση στο διαδίκτυο γίνεται ηλεκτρονικά, οπότε οι πράξεις που δημοσιεύονται είναι προσβάσιμες από το κοινό ταυτόχρονα σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντιθέτως, κατά το Γενικό Δικαστήριο, μολονότι η Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης διατίθεται και σε ηλεκτρονική μορφή στο διαδίκτυο, το μόνο έγκυρο κείμενο είναι το έντυπο.

18

Στη συνέχεια, το Γενικό Δικαστήριο έκρινε, στη σκέψη 37 της αναιρεσιβαλλόμενης διάταξης, ότι η νομολογία του που αφορά τη δημοσίευση αποφάσεων σε θέματα κρατικών ενισχύσεων δεν μπορεί να μεταφερθεί στην υπό κρίση υπόθεση. Διευκρίνισε συναφώς, ότι μολονότι, κατά τη νομολογία αυτή, το γεγονός ότι παρέχεται σε τρίτους πλήρης πρόσβαση στο κείμενο της αποφάσεως που διατίθεται στον δικτυακό τόπο, σε συνδυασμό με τη δημοσίευση σύντομης ανακοινώσεως στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενεργοποιεί την εφαρμογή του άρθρου 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του, εντούτοις, η δημοσίευση στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προβλέπεται ρητώς στο άρθρο 26 του κανονισμού (ΕΚ) 659/1999 του Συμβουλίου, της 22ας Μαρτίου 1999, για τη θέσπιση λεπτομερών κανόνων εφαρμογής του άρθρου [108 ΣΛΕΕ] (ΕΕ L 83, σ. 1).

19

Τέλος, το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε, στη σκέψη 38 της αναιρεσιβαλλόμενης διάταξης, το επιχείρημα των προσφευγόντων ότι το γεγονός ότι το άρθρο 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του δεν έχει εφαρμογή στις αποκλειστικά διαδικτυακές δημοσιεύσεις που προβλέπει το δίκαιο της Ένωσης συνιστά διάκριση ή αυθαίρετη συμπεριφορά σε βάρος τους. Έκρινε ότι η πραγματική και νομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένα πρόσωπο κατόπιν της δημοσιεύσεως μιας πράξεως στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι όμοια με εκείνη στην οποία βρίσκεται το πρόσωπο αυτό κατόπιν της δημοσιεύσεως μιας πράξεως αποκλειστικώς στο διαδίκτυο. Περαιτέρω, κατά το Γενικό Δικαστήριο, το γεγονός ότι λαμβάνεται υπόψη η ημερομηνία της δημοσιεύσεως της επίδικης αποφάσεως στην ιστοσελίδα του ΕΟΧΠ ως ημερομηνία δημοσιεύσεως, κατά την έννοια του άρθρου 263, έκτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, αποτελεί εγγύηση για την ίση μεταχείριση μεταξύ όλων των ενδιαφερομένων, καθόσον εξασφαλίζει ότι η προθεσμία ασκήσεως προσφυγής κατά της αποφάσεως αυτής υπολογίζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους. Το Γενικό Δικαστήριο προσέθεσε ότι οι διαφορές που υφίστανται, ως προς τον υπολογισμό της προθεσμίας ασκήσεως προσφυγής, μεταξύ της δημοσιεύσεως στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της δημοσιεύσεως στο διαδίκτυο δικαιολογούνται, εν πάση περιπτώσει, λόγω των χαρακτηριστικών της δημοσιεύσεως στο διαδίκτυο.

20

Το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή του PPG και της SNF ως απαράδεκτη βάσει του λόγου απαραδέκτου που αντλείται από τη μη τήρηση της προθεσμίας ασκήσεως της προσφυγής, χωρίς να εξετάσει τους λοιπούς λόγους απαραδέκτου που προέβαλε ο ΕΟΧΠ και η Επιτροπή.

21

Οι αναιρεσείοντες ζητούν από το Δικαστήριο να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη και να ακυρώσει την επίδικη απόφαση ή, επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο για να επανεκδικάσει την προσφυγή τους και να καταδικάσει τον ΕΟΧΠ στα δικαστικά έξοδα και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας.

22

Ο ΕΟΧΠ, καθώς και το Βασίλειο των Κάτω Χωρών και η Επιτροπή, οι οποίοι υποστήριξαν τον ΕΟΧΠ πρωτοδίκως, ζητούν από το Δικαστήριο να απορρίψει την αίτηση αναιρέσεως ως αβάσιμη και να καταδικάσει τους αναιρεσείοντες στα δικαστικά έξοδα.

23

Οι αναιρεσείοντες προβάλλουν ένα μόνο λόγο αναιρέσεως, αντλούμενο από πλάνη περί το δίκαιο στην οποία υπέπεσε το Γενικό Δικαστήριο κατά την ερμηνεία και εφαρμογή του άρθρου 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του, λόγω δε της πλάνης αυτής το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε την αρχή της αποτελεσματικής ένδικης προστασίας. Υποστηρίζουν ότι η προθεσμία των δεκατεσσάρων ημερών που προβλέπει η εν λόγω διάταξη πρέπει να εφαρμόζεται σε όλες τις δημοσιευόμενες αποφάσεις και όχι μόνο στις αποφάσεις που δημοσιεύονται στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

24

Συναφώς, οι αναιρεσείοντες υποστηρίζουν ότι οι αρχές στις οποίες στηρίζεται η εφαρμογή της περιόδου των δεκατεσσάρων ημερών που προβλέπει το εν λόγω άρθρο 102, παράγραφος 1, κατά τον υπολογισμό της προθεσμίας ασκήσεως προσφυγής, δηλαδή οι αρχές της ασφάλειας του δικαίου και της ισότητας μεταξύ τρίτων, έχουν επίσης εφαρμογή στις δημοσιεύσεις που γίνονται στο διαδίκτυο. Ως προς τη σκέψη 37 της αναιρεσιβαλλόμενης διάταξης, θεωρούν ότι, τόσο στην περίπτωση της επίδικης απόφασης όσο και στην περίπτωση των αποφάσεων που αφορούν τομέα των κρατικών ενισχύσεων και επί των οποίων εκδόθηκαν οι δικαστικές αποφάσεις που συνιστούν τη νομολογία στην οποία αναφέρθηκε το Γενικό Δικαστήριο με την εν λόγω σκέψη 37, η επίσημη απόφαση είχε δημοσιευθεί στο διαδίκτυο. Επομένως, το Γενικό Δικαστήριο, διακρίνοντας μεταξύ των δύο αυτών περιπτώσεων, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο.

25

Περαιτέρω, αντίθετα προς όσα διαπίστωσε το Γενικό Δικαστήριο στη σκέψη 38 της αναιρεσιβαλλόμενης διάταξης, η νομική και πραγματική κατάσταση ενός προσώπου μετά τη δημοσίευση μιας πράξεως στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πανομοιότυπη με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το πρόσωπο αυτό μετά τη δημοσίευση μιας πράξεως αποκλειστικά στο διαδίκτυο, οπότε η μη εφαρμογή του άρθρου 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου στην περίπτωση της δεύτερης δημοσίευσης συνιστά δυσμενή διάκριση και αυθαίρετη μεταχείριση.

26

Κατά τον ΕΟΧΠ, υποστηριζόμενο από το Βασίλειο των Κάτω Χωρών, η εν λόγω διάταξη δεν μπορεί να εφαρμοστεί καθ’ υπέρβαση του γράμματος αυτής. Συναφώς, ο ΕΟΧΠ υπενθυμίζει, αφενός, ότι η αυστηρή εφαρμογή των σχετικών με τις δικονομικές προθεσμίες ρυθμίσεων της Ένωσης ανταποκρίνεται στην επιταγή της ασφάλειας δικαίου και στην ανάγκη αποτροπής κάθε είδους δυσμενούς διακρίσεως ή αυθαίρετης μεταχείρισης κατά την απονομή της δικαιοσύνης και, αφετέρου, ότι οι προθεσμίες αυτές, οι οποίες θεσπίστηκαν προς διασφάλιση της σαφήνειας και της βεβαιότητας των εννόμων καταστάσεων, είναι δημοσίας τάξεως και δεν εξαρτώνται, επομένως, από τη βούληση των διαδίκων και του δικαστή. Το Γενικό Δικαστήριο μπορεί να διευρύνει το πεδίο εφαρμογής του άρθρου 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του μόνον εάν τροποποιήσει τον Κανονισμό του. Ο ΕΟΧΠ εμμένει, επίσης, στη διαφορά μεταξύ της αναρτήσεως στο διαδίκτυο και της δημοσιεύσεως στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

27

Η Επιτροπή θεωρεί ότι δυσμενής διάκριση ή αυθαίρετη μεταχείριση σε βάρος των αναιρεσειόντων θα συνέτρεχε μόνον εάν είχε εφαρμοστεί προθεσμία συντομότερη από εκείνη που ίσχυε για τους λοιπούς διαδίκους που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση, δηλαδή για εκείνους που ήθελαν να προσβάλουν τη νομιμότητα του καταλόγου των υποψήφιων ουσιών. Όμως, όπως έκρινε το Γενικό Δικαστήριο στη σκέψη 38 της αναιρεσιβαλλόμενης διάταξης, η κατάσταση των προσώπων που προσβάλλουν μια πράξη η οποία δημοσιεύθηκε μόνο στην ιστοσελίδα ενός οργανισμού της Ένωσης είναι διαφορετική από την κατάσταση των προσώπων που ζητούν την ακύρωση πράξεως που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Επιτροπή προβάλλει επίσης ότι το Γενικό Δικαστήριο δεν υπέπεσε σε καμία πλάνη περί το δίκαιο στις σκέψεις 35 και 37 της αναιρεσιβαλλόμενης διάταξης.

28

Πρέπει να αναφερθεί εισαγωγικά ότι δεν αμφισβητείται ότι απόφαση του ΕΟΧΠ περί εγγραφής μιας ουσίας στον κατάλογο των υποψήφιων ουσιών συνιστά πράξη δεκτική προσβολής, κατά την έννοια του άρθρου 263, πρώτο εδάφιο, ΣΛΕΕ. Συγκεκριμένα, το άρθρο 94, παράγραφος 1, του κανονισμού REACH προβλέπει ένδικο βοήθημα, βάσει του άρθρου του 263, κατά αποφάσεως του ΕΟΧΠ όταν, μεταξύ άλλων, δεν υφίσταται ένδικο βοήθημα ενώπιον του τμήματος προσφυγών του ΕΟΧΠ. Τούτο ισχύει όσον αφορά τις αποφάσεις που λαμβάνονται βάσει του άρθρου 59 του κανονισμού αυτού.

29

Όσον αφορά πράξη που έχει δημοσιευθεί, το άρθρο 263, έκτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, προβλέπει προθεσμία προσφυγής δύο μηνών από τη δημοσίευση της εν λόγω πράξεως. Κατά το άρθρο 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας, όταν η προθεσμία ασκήσεως προσφυγής κατά πράξεως οργάνου αρχίζει να τρέχει από τη δημοσίευση της πράξεως, η προθεσμία αυτή υπολογίζεται από το τέλος της δέκατης τέταρτης ημέρας από τη δημοσίευση της πράξεως στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

30

Αντιθέτως με όσα έκρινε το Γενικό Δικαστήριο στη σκέψη 33 της αναιρεσιβαλλόμενης διάταξης, από το γράμμα της διάταξης αυτής δεν προκύπτει ότι αυτή έχει εφαρμογή μόνο στις πράξεις που δημοσιεύονται στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

31

Συγκεκριμένα, όπως επισήμανε ο γενικός εισαγγελέας στα σημεία 76 και 77 των προτάσεών του, το γράμμα του πρώτου μέρους του άρθρου 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου αναφέρεται, όπως και το άρθρο 263, έκτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, στη δημοσίευση των πράξεων εν γένει. Η αναφορά της Επίσημης Εφημερίδας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο δεύτερο μέρος του εν λόγω άρθρου μπορεί να εξηγείται έτσι από το γεγονός ότι η μόνη δυνατή δημοσίευση κατά την εποχή της εκδόσεως του Κανονισμού αυτού Διαδικασίας ήταν η δημοσίευση στην εν λόγω Εφημερίδα.

32

Επομένως, δεν μπορεί να αποκλειστεί η εφαρμογή της διατάξεως του άρθρου 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου σε πράξη, όπως η επίδικη απόφαση, που δημοσιεύεται αποκλειστικά στο διαδίκτυο.

33

Εξάλλου, στον βαθμό που το γράμμα του άρθρου 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου ενδέχεται να δημιουργεί αμφιβολίες, πρέπει, μη υφισταμένων επιτακτικών λόγων περί του αντιθέτου, να δοθεί προτεραιότητα στην προθεσμία εκείνη που δεν είναι αποκλειστική, η οποία δηλαδή θα στερούσε τους ενδιαφερόμενους από το δικαίωμά τους να ασκήσουν ένδικη προσφυγή (βλ., συναφώς, απόφαση της 5ης Απριλίου 1979, 117/78, Orlandi κατά Επιτροπής, Συλλογή τόμος 1979/Ι, σ. 857, σκέψη 11).

34

Γενικότερα, πρέπει να υπομνησθεί ότι, όταν το γράμμα μιας διάταξης δεν είναι σαφές, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη το πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται η διάταξη αυτή, καθώς και οι σκοποί που επιδιώκει (βλ., συναφώς, απόφαση της 19ης Δεκεμβρίου 2012, C‑149/11, Leno Merken, σκέψη 39).

35

Συναφώς, πρέπει να γίνει δεκτό ότι σκοπός της προθεσμίας των δεκατεσσάρων ημερών του άρθρου 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου είναι να εξασφαλιστεί στους ενδιαφερομένους επαρκές χρονικό διάστημα για την άσκηση προσφυγής κατά των πράξεων που δημοσιεύονται και, επομένως, ο σεβασμός του δικαιώματος αποτελεσματικής ένδικης προστασίας, όπως αυτός αποτυπώνεται πλέον στο άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

36

Πάντως, στον βαθμό που, όπως κρίθηκε στη σκέψη 31 της παρούσας αποφάσεως, το άρθρο 102, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου έχει την έννοια ότι περιλαμβάνει κάθε δημοσιευόμενη πράξη ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο δημοσιεύεται, η διάταξη αυτή πρέπει να ερμηνευθεί έτσι ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο να στερηθούν οι ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι βασίζονται στο ότι υφίσταται συμπληρωματικό χρονικό διάστημα δεκατεσσάρων ημερών για την άσκηση της προσφυγής, την αποτελεσματική ένδικη προστασία.

37

Επομένως, το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι η εν λόγω διάταξη έχει εφαρμογή μόνο στις πράξεις που δημοσιεύονται στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κηρύσσοντας, ως εκ τούτου, την προσφυγή του PPG και της SNF απαράδεκτη.

38

Κατόπιν των ανωτέρω, πρέπει να γίνει δεκτός ο μοναδικός λόγος αναιρέσεως που προέβαλαν οι αναιρεσείοντες και, επομένως, πρέπει να γίνει δεκτή η αίτηση αναιρέσεως και να αναιρεθεί η αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη.

39

Κατά το άρθρο 61, πρώτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε περίπτωση αναιρέσεως της αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου, το Δικαστήριο μπορεί να αποφανθεί οριστικώς επί της διαφοράς, εφόσον αυτή είναι ώριμη προς εκδίκαση, ή να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο για να αποφανθεί επ’ αυτής.

40

Εν προκειμένω, δεδομένου ότι η διαφορά δεν είναι ώριμη προς εκδίκαση, το Δικαστήριο πρέπει να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προς επανεκδίκαση και να επιφυλαχθεί ως προς τα δικαστικά έξοδα.

Για τους λόγους αυτούς, το Δικαστήριο (τέταρτο τμήμα) αποφασίζει: