α)

κηρύσσοντας άκυρη την απόφαση του τετάρτου τμήματος προσφυγών του ΓΕΕΑ της 17ης Μαρτίου 2003 στην υπόθεση R 1015/2001-4, λόγω του ότι, απορρίπτοντας την προσφυγή της νυν αναιρεσείουσας, αναγνωρίζει το κοινοτικό σήμα αριθ. 940007 BAINBRIDGE (εικονιστικό) για προϊόντα υπαγόμενα στις κλάσεις 18 και 25

β)

να καταδικάσει το ΓΕΕΑ και την παρεμβαίνουσα στα δικαστικά έξοδα τόσο πρωτοδίκως όσο και κατά την αναιρετική διαδικασία.

—

το Πρωτοδικείο υπέπεσε σε πλάνη εκτιμώντας ότι δεν υφίσταται κατ' ελάχιστον quantum ομοιότητας μεταξύ του σήματος BAINBRIDGE της παρεμβαίνουσας και της οικογενείας σημάτων που περιλαμβάνει το στοιχείο THE BRIDGE της αναιρεσείουσας, της στιγμή κατά την οποία το ίδιο αναγνώρισε ότι το αμφισβητούμενο σήμα BAINBRIDGE εμφανίζει «ορισμένη» φωνητική ομοιότητα με ορισμένα σήματα της αναιρεσείουσας, ομοιότητα που δεν αντισταθμίζει εννοιολογική διαφορά μεταξύ των συγκρουομένων σημάτων, δοθέντος ότι το «τεκμήριο» στο οποίο στηρίχθηκε το Πρωτοδικείο, σύμφωνα με το οποίο ο μέσος Ιταλός καταναλωτής γνωρίζει επαρκώς την αγγλική γλώσσα ώστε να μπορεί να αναγνωρίσει στην έννοια του όρου «BRIDGE», είναι ασφαλώς πεπλανημένο

—

εφόσον λοιπόν τα συγκρουόμενα σήματα εμφανίζουν μολοντούτο κατ' ελάχιστον ομοιότητα, η ταυτότητα των προϊόντων και ο υψηλός διακριτικός χαρακτήρας των σημάτων της αναιρεσείουσας θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει στην επιβεβαίωση του κινδύνου συγχύσεως.

—

όσον αφορά το λεκτικό σήμα THE BRIDGE, η αναιρεσείουσα παρέσχε επαρκή αποδεικτικά στοιχεία χρήσεως προκειμένου να αποδείξει τη συνεχή και αποτελεσματική χρησιμοποίηση του επίδικου σήματος κατά την έννοια του άρθρου 22, παράγραφος 2, του κανονισμού 2868/95

—

το Πρωτοδικείο εφήρμοσε πεπλανημένως το άρθρο 43, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού 40/94, υπό την έννοια ότι δεν εξέτασε την ουσία του πρόσφορου χαρακτήρα των εγγράφων που προσκόμισε η νυν αναιρεσείουσα προς επιβεβαίωση της χρήσεως του σήματός της, αλλά περιορίστηκε στο να εκτιμήσει ότι το τμήμα προσφυγών ορθώς δεν έλαβε υπόψη το εν λόγω σήμα δεδομένου ότι η νυν αναιρεσείουσα δεν απέδειξε συνεχή χρήση αυτού κατά τη διάρκεια των πέντε ετών αναφοράς, στοιχείο το οποίο δεν απαιτεί η νομοθεσία.

—

τα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με τη χρήση που προσκόμισε η νυν αναιρεσείουσα προκειμένου να αποδείξει την αποτελεσματική χρήση του σήματος THE BRIDGE έπρεπε να είχαν θεωρηθεί ως επαρκή και για την απόδειξη της χρήσεως του σήματος BRIDGE

—

εν πάση περιπτώσει, το εικονιστικό σήμα BRIDGE της νυν αναιρεσείουσας πρέπει να θεωρηθεί ως «αμυντικό» σήμα κατά την έννοια της ιταλικής νομοθεσίας περί σημάτων και υπό την έννοια αυτή να εξαιρεθεί της αποδείξεως περί χρησιμοποιήσεως

—

το Πρωτοδικείο, κάνοντας δεκτή την επιχειρηματολογία που προέβαλε για πρώτη φορά το ΓΕΕΑ μόλις με το υπόμνημά του αντικρούσεως (οπότε εκ του λόγου αυτού είναι εν πάση περιπτώσει απαράδεκτη), σύμφωνα με την οποία η αναγνώριση του αμυντικού σήματος δεν συμβιβάζεται με το σύστημα προστασίας του κοινοτικού σήματος, υπέπεσε σε πλάνη. Στην πραγματικότητα, διάφορα επιχειρήματα συνηγορούν υπέρ του συμβιβαστού της αναγνωρίσεως των «αμυντικών» σημάτων με το κοινοτικό σύστημα.

—

το Πρωτοδικείο, αναγνωρίζοντας ότι το γεγονός ότι η νυν αναιρεσείουσα είναι κάτοχος «οικογενείας» διαδοχικών σημάτων που επικεντρώνονται στο σημείο «Bridge» θα ασκούσε, κατ' αρχήν, επιρροή στα πλαίσια της εκτιμήσεως του αν συντρέχει κίνδυνος συγχύσεως στην προκειμένη περίπτωση, δεν έλαβε υπόψη τα εν λόγω σήματα επειδή απλώς καταχωρίστηκαν αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν, ενώ στην πραγματικότητα η χρήση των εν λόγω σημάτων είναι άσχετη προς το γεγονός ότι πρέπει να θεωρηθούν ως «διαδοχικά» σήματα.