—

να ακυρώσει, από κοινού με τα παραρτήματά της, την απόφαση του Ενιαίου Συμβουλίου Εξυγίανσης της 11ης Απριλίου 2022 σχετικά με τον υπολογισμό των εκ των προτέρων συνεισφορών στο Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης για το 2022 (SRB/ES/2022/18), κατά το μέρος που η προσβαλλομένη απόφαση συμπεριλαμβανομένου του παραρτήματός της I, του παραρτήματός της II και του παραρτήματός της III αφορά την συνεισφορά της προσφεύγουσας·

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα.

—

να διαπιστώσει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι νομικώς ανυπόστατη·

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλει ότι η απόφαση αντιβαίνει προς το άρθρο 81, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 806/2014 (1) σε συνδυασμό με το άρθρο 3 του κανονισμού 1 του Συμβουλίου, της 15ης Απριλίου 1958 (2), καθόσον δεν έχει συνταχθεί στη γερμανική, επίσημη γλώσσα η οποία πρέπει να χρησιμοποιείται έναντι της προσφεύγουσας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλει ότι η απόφαση δεν είναι σύμφωνη προς την υποχρέωση αιτιολογήσεως βάσει του άρθρου 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και του άρθρου 41, παράγραφοι 1 και 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: Χάρτης), και το θεμελιώδες δικαίωμα για αποτελεσματική δικαστική προστασία βάσει του άρθρου 47, παράγραφος 1, του Χάρτη, διότι έχει ελλείψεις όσον αφορά την αιτιολογία της, ιδίως στο πλαίσιο της εκ μέρους του καθού χρήσεως των πολλών δυνατοτήτων διακριτικής ευχέρειας που προβλέπει συναφώς η νομοθεσία και δεν αποκαλύπτει τα στοιχεία άλλων οργάνων καθώς και διότι ο δικαστικός έλεγχος της αποφάσεως είναι πρακτικώς αδύνατος.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλει ότι η απόφαση αντιβαίνει προς τα άρθρα 69 και 70 του κανονισμού (ΕΕ) 806/2014 καθώς και προς τα άρθρα 16, 17, 41 και 53 του Χάρτη, διότι η προσφεύγουσα προσδιόρισε εσφαλμένως τον ετήσιο επίπεδο-στόχο· επικουρικώς δε ότι τα άρθρα 69 και 70 του κανονισμού (ΕΕ) 806/2014 αντιβαίνουν προς υπέρτερης ισχύος δίκαιο.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλει ότι το άρθρο 7, παράγραφος 4, δεύτερη περίοδος, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2015/63 (3) αντιβαίνει προς υπέρτερης ισχύος δίκαιο καθόσον προβαίνει σε αντικειμενικώς ακατάλληλη και δυσανάλογη διαφοροποίηση μεταξύ των μελών ενός θεσμικού συστήματος προστασίας (ΘΣΠ) και επιτρέπει τη σχετικοποίηση του δείκτη ΘΣΠ.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλει ότι η απόφαση αντιβαίνει, μεταξύ άλλων, προς το άρθρο 113, παράγραφος 7, του κανονισμού (ΕΕ) 575/2013 (4) και προς την απαίτηση προσδιορισμού αναλογουσών προς τον κίνδυνο εισφορών, διότι εφαρμόζει στην περίπτωση της προσφεύγουσας έναν σχετικοποιημένο πολλαπλασιαστή για τον δείκτη ΘΣΠ. Δεδομένου του πλήρους προστατευτικού αποτελέσματος του ΘΣΠ, η διαφοροποίηση μεταξύ χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων από απόψεως δείκτη ΘΣΠ είναι αυθαίρετη και αντίθετη προς τον σκοπό του συστήματος.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλει ότι τα άρθρα 6, 7 και 9 καθώς και το παράρτημα I του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2015/63 αντιβαίνουν προς υπέρτερης ισχύος δίκαιο, μεταξύ άλλων διότι δεν τηρούν την απαίτηση προσδιορισμού αναλογουσών προς τον κίνδυνο εισφορών, την αρχή της αναλογικότητας και την απαίτηση να συνεκτιμώνται πλήρως όλες οι πτυχές εκάστης περιπτώσεως.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλει ότι η απόφαση προσβάλλει τη βάσει του άρθρου 16 του Χάρτη επιχειρηματική ελευθερία της προσφεύγουσας και αντιβαίνει προς την αρχή της αναλογικότητας, διότι οι λαμβανόμενοι υπόψη πολλαπλασιαστές βάσει του προφίλ κινδύνου δεν ανταποκρίνονται στο προφίλ κινδύνου της προσφεύγουσας το οποίο χαρακτηρίζεται από τη διπλή διασφάλιση δια του ΘΣΠ του Sparkassen-Finanzgruppe και δια των αποθεματικών κεφαλαίων της Hessen-Thüringen.

8.

Με τον όγδοο λόγο προβάλλει ότι η απόφαση αντιβαίνει προς τα άρθρα 16 και 20 του Χάρτη καθώς και προς την αρχή της αναλογικότητας και προσβάλλει το δικαίωμα χρηστής διοικήσεως λόγω προδήλων σφαλμάτων κατά την εκ μέρους του καθού χρήση πολλών δυνατοτήτων διακριτικής ευχέρειας.

9.

Με τον ένατο λόγο προβάλλει ότι το άρθρο 20, παράγραφος 1, πρώτη και δεύτερη περίοδος, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού αντιβαίνει προς το άρθρο 103, παράγραφος 7, της οδηγίας 2014/59/ΕΕ (5) καθώς και προς την απαίτηση προσδιορισμού αναλογουσών προς τον κίνδυνο εισφορών.