Πρώτον, η Επιτροπή φρονεί ότι το Συμβούλιο ήταν αναρμόδιο να ενεργήσει δυνάμει του τρίτου εδαφίου του άρθρου 108, παράγραφος 2, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) διότι η εγκριθείσα από το Συμβούλιο ενίσχυση ήταν υφιστάμενη ενίσχυση την οποία η Λιθουανία είχε αναλάβει τη δέσμευση να εξαλείψει μέχρι τα τέλη του 2009, δέσμευση αναληφθείσα από τη Λιθουανία όταν αυτή δέχθηκε τα προτεινόμενα από την Επιτροπή ενδεδειγμένα μέτρα.

Δεύτερον, η Επιτροπή υποστηρίζει ότι το Συμβούλιο, επιτρέποντας να ισχύσουν μέχρι το 2013 τα σχετικά με την ενίσχυση μέτρα, ενήργησε κατά κατάχρηση εξουσίας καθόσον επιδίωξε να εξουδετερώσει την απόφαση ότι η Λιθουανία είχε την ευχέρεια να διατηρήσει σε ισχύ τα εν λόγω μέτρα μέχρι τα τέλη του 2009, αλλά όχι έπειτα από την παρέλευση του έτους αυτού.

Τρίτον, η προσβαλλόμενη απόφαση εκδόθηκε κατά παραβίαση της αρχής της αγαστής συνεργασίας η οποία ισχύει για τα κράτη μέλη, καθώς και για τις σχέσεις μεταξύ θεσμικών οργάνων. Με την απόφασή του, το Συμβούλιο απάλλαξε τη Λιθουανία από την υποχρέωσή της να συνεργαστεί με την Επιτροπή όσον αφορά τα ενδεδειγμένα μέτρα τα οποία έγιναν δεκτά από το εν λόγω κράτος μέλος και τα οποία αφορούν υφιστάμενη ενίσχυση για την αγορά κρατικών γεωργικών γαιών στο πλαίσιο της συνεργασίας που καθιερώνεται από το άρθρο 108, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

Τέλος, η Επιτροπή διατείνεται ότι το Συμβούλιο υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως καθόσον διαπίστωσε ότι υπήρχαν εξαιρετικές περιστάσεις δικαιολογούσες τη θέσπιση του εγκριθέντος μέτρου. Η Επιτροπή υποστηρίζει ότι, στον βαθμό που όντως υπήρχαν οποιεσδήποτε εξαιρετικές περιστάσεις, η προσβαλλόμενη απόφαση εγκρίνει μια ενίσχυση η οποία είτε δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει τις εν λόγω εξαιρετικές περιστάσεις είτε βαίνει πέραν του αναγκαίου μέτρου για την εξομάλυνσή τους, κατά παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας.