31985L0490

*****

ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΔΗΓΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

της 11ης Οκτωβρίου 1985

για την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών σχετικά με τις μεθόδους ανάλυσης που είναι αναγκαίες για τον έλεγχο της σύστασης των καλλυντικών προϊόντων

(85/490/ΕΟΚ)

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ,

Έχοντας υπόψη:

τη συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας,

την οδηγία 76/768/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 27ης Ιουλίου 1976 περί προσεγγίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών των αναφερομένων στα καλλυντικά προϊόντα (1), όπως τροποποιήθηκε τελευταία από την οδηγία 85/391/ΕΟΚ (2), και ιδίως το άρθρο 8 παράγραφος 1,

Εκτιμώντας:

ότι η οδηγία 76/768/ΕΟΚ προβλέπει επίσημους ελέγχους των καλλυντικών προϊόντων οι οποίοι αποβλέπουν στην εξακρίβωση της τήρησης των προϋποθέσεων που προβλέπονται από τις κοινοτικές διατάξεις σχετικά με τη σύσταση των καλλυντικών προϊόντων·

ότι πρέπει να καθοριστούν, το ταχύτερο δυνατό, όλες οι αναγκαίες μέθοδοι ανάλυσης και ότι έχουν ήδη πραγματοποιηθεί τρία στάδια για την επίτευξη του σκοπού αυτού με τη θέσπιση ορισμένων μεθόδων στις οδηγίες της Επιτροπής 80/1335/ΕΟΚ (3), 82/434/ΕΟΚ (4) και 83/514/ΕΟΚ (5)· ότι ο καθορισμός των μεθόδων ποιοτικού και ποσοτικού προσδιορισμού του 1-(4-αμινοβενζοϊκού) ποσοτικού προσδιορισμού της χλωροβουτανόλης, ποιοτικού και ποσοτικού προσδιορισμού της κινίνης, ποιοτικού και ποσοτικού προσδιορισμού των ανόργανων θειωδών και όξινων θειωδών, ποιοτικού και ποσοτικού προσδιορισμού των χλωρικών αλάτων των αλκαλίων, ποιοτικού και ποσοτικού προσδιορισμού του ιωδικού νατρίου αποτελούν το τέταρτο στάδιο.

ότι τα μέτρα που προβλέπονται από την παρούσα οδηγία είναι σύμφωνα με τη γνώμη της επιτροπής για την προσαρμογή στην τεχνική πρόοδο της οδηγίας 76/768/ΕΟΚ,

ΕΞΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΟΔΗΓΙΑ:

Άρθρο 1

Τα κράτη μέλη λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε κατά τους επίσημους ελέγχους των καλλυντικών προϊόντων:

- ο ποιοτικός και ο ποσοτικός προσδιορισμός του 1-(4-αμινοβενζοϊκού) γλυκερινεστέρα,

- ο ποσοτικός προσδιορισμός της χλωροβουτανόλης,

- ο ποιοτικός και ο ποσοτικός προσδιορισμός της κινίνης,

- ο ποιοτικός και ο ποσοτικός προσδιορισμός των ανοργάνων θειωδών και όξινων θειωδών,

- ο ποιοτικός και ο ποσοτικός προσδιορισμός των χλωρικών αλάτων των αλκαλίων,

- ο ποιοτικός και ο ποσοτικός προσδιορισμός του ιωδικού νατρίου,

να πραγματοποιούνται σύμφωνα με τις μεθόδους που περιγράφονται στο παράρτημα.

Άρθρο 2

Τα κράτη μέλη θέτουν σε ισχύ τις νομοθετικές κανονιστικές ή διοικητικές διατάξεις που είναι αναγκαίες για να συμμορφωθούν με τις διατάξεις τις παρούσας οδηγίας, το αργότερο στις 31 Δεκεμβρίου 1986. Ενημερώνουν αμέσως την Επιτροπή.

Άρθρο 3

Η παρούσα οδηγία απευθύνεται στα κράτη μέλη.

Βρυξέλλες, 11 Οκτωβρίου 1985.

Για την Επιτροπή

Stanley CLINTON DAVIS

Μέλος της Επιτροπής

(1) ΕΕ αριθ. L 262 της 27. 9. 0976, σ. 169.

(2) ΕΕ αριθ. L 224 της 22. 8. 1985, σ. 40.

(3) ΕΕ αριθ. L 383 της 31. 12. 1980, σ. 27.

(4) ΕΕ αριθ. L 185 της 30. 6. 1982, σ. 1.

(5) ΕΕ αριθ. L 291 της 24. 10. 1983, σ. 9.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 1-(4-ΑΜΙΝΟΒΕΝΖΟΪΚΟΥ) ΓΛΥΚΕΡΙΝΕΣΤΕΡΑ

Α. ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

1.2 // 1. // ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ // // Η μέθοδος αυτή μπορεί να εφαρμοσθεί για τον ποιοτικό προσδιορισμό του 1-(4 αμινοβενζοϊκού) γλυκερινεστέρα ή 4-αμινοβενζοϊκού α-μονογλυκερινεστέρα. Μπορεί, επίσης, να πιστοποιηθεί η ύπαρξη του 4-αμινοβενζοϊκού αιθυλίου (βενζοκαΐνη INN) που μπορεί να συνυπάρχει σαν πρόσμειξη. // 2. // ΑΡΧΗ // // Ο ποιοτικός προσδιορισμός γίνεται με χρωματογραφία λεπτής στιβάδας σε πλάκα silicagel με φθορίζοντα δείκτη. Η ελεύθερη πρωτοταγής αμινομάδα ανιχνεύεται σε σχηματισμό ενός διαζοχρώματος στην πλάκα. // 3. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ // // Όλα τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας. // 3.1. // Διαλύτης: κυκλοεξάνιο-ισοπροπανόλη-σταθεροποιημένο διχλωρομεθάνιο: 48-64-9 (v/v/v). // 3.2. // Διαλύτης αναπτύξεως: πετρελαϊκός αιθέρας-βενζόλιο-ακετόνη-διάλυμα ΝΗ3 (τουλάχιστον 25 % NH3): 35-35-35-21 (v/v/v/v). // 3.3. // Διαλύτης εμφανίσεως: α) 1,0 g νιτρώδες νάτριο σε 100 ml HCl 1 M, που παρασκευάζεται τη στιγμή της χρησιμοποίησης· β) 0,2 g ναφθόλη -2 σε 100 ml KOH 1 M.

// 3.4. // Πρότυπα διαλύματα: 4-αμινοβενζοϊκός α-μονογλυκερινεστέρας: 0,050 g σε 100 ml διαλύτη 3.1. 4-αμινοβενζοϊκό αιθύλιο: 0,050 g σε 100 ml διαλύτη 3.1. // 3.5. // Πλάκες silicagel 60 F254, πάχους 0,25 mm διαστάσεων 20 x 20 cm. // 4. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // 4.1. // Συνήθης εξοπλισμός για χρωματογραφία λεπτής στιβάδας. // 4.2. // Δονητής υπερήχων. // 4.3. // Φίλτρο millipore FH 0,5 μm ή ισοδύναμο. // 5. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 5.1. // Παρασκευή δείγματος // // Ζυγίζονται 1,5 g του προς ανάλυση προϊόντος σε ογκομετρική φιάλη των 10 ml με εσμυρισμένο πώμα και συμπληρώνεται μέχρι τη χαραγή με το διαλύτη 3.1. Πωματίζεται η φιάλη και αφήνεται επί μία ώρα σε θερμοκρασία περιβάλλοντος σε δονητή υπερήχων (4.2.) Διηθείται από φίλτρο millipore (4.3.) και το διήθημα χρησιμοποιείται για τη χρωματογραφία. // 5.2. // Χρωματογραφία λεπτής στιβάδας // // Τοποθετούνται 10 μl διηθήματος (5.1) και 10 μl από καθένα των προτύπων διαλυμάτων (3.4) στην πλάκα (3.5). // // Αναπτύσσεται το χρωματογράφημα μέχρι ύψος 15 cm σε θάλαμο κεκορεσμένο με διαλύτη (3.2). Ξηραίνεται η πλάκα σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. // 5.3. // Εμφάνιση // 5.3.1. // Η πλάκα παρατηρείται σε υπεριώδες φως στα 254 nm. // 5.3.2. // Η τελείως ξηρή πλάκα ψεκάζεται με το διάλυμα 3.3 στοιχείο α). // // Αφήνεται να ξηρανθεί σε θερμοκρασία περιβάλλοντος επί ένα λεπτό και αμέσως ψεκάζεται με διάλυμα 3.3 στοιχείο β). // // Η πλάκα ξηραίνεται σε κλίβανο στους 60 °C. Οι κηλίδες εμφανίζονται πορτοκαλόχρωμες με τις ακόλουθες τιμές Rf: 4-αμινοβενζοϊκός α-μονογλυκερινεστέρας 0,07· 4-αμινοβενζοϊκό αιθύλιο 0,55.

Β. ΠΟΣΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

1.2 // 1. // ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ // // Η μέθοδος αυτή περιγράφει τον προσδιορισμό (4-αμινοβενζοϊκός α-μονογλυκερινεστέρας). Με την ίδια μέθοδο είναι δυνατό να προσδιοριστεί και το 4-αμινοβενζοϊκό αιθύλιο. Προσδιορίζεται κατ' ανώτατο όριο 5 % (m/m) 4-αμινοβενζοϊκού α-μονογλυκερινεστέρα και 1 % (m/m) 4-αμινοβενζοϊκού αιθυλίου. // 2. // ΟΡΙΣΜΟΣ // // Η περιεκτικότητα του 4-αμινοβενζοϊκού α-μονογλυκερινεστέρα και του 4-αμινοβενζοϊκού αιθυλίου που προσδιορίζεται με τη μέθοδο αυτή εκφράζεται σε ποσοστό επί τοις εκατό ανά μάζα (% mm) του προϊόντος. // 3. // ΑΡΧΗ // // Το προς ανάλυση προϊόν διασπείρεται σε μεθανόλη και μετά κατάλληλη επεξεργασία του γίνεται ο προσδιορισμός με υγρή χρωματογραφία υψηλής πιέσεως (HPLC). // 4. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ // // Όλα τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας και κατάλληλα για HPLC. // 4.1. // Μεθανόλη. // 4.2. // Δισοξινο-ορθοφωσφορικό κάλιο KH2PO4. // 4.3. // Οξικός ψευδάργυρος: Zn (CH3COO)2 · 2H2O. // 4.4. // Οξικό οξύ: d 20 4 = 1,05. // 4.5. // Σιδηροκυανιούχο κάλιο: Κ4 [Fe(CN)6] · 3H2O. // 4.6. // 4-υδροξυβενζοϊκό αιθύλιο. // 4.7. // 4-αμινοβενζοϊκός α-μονογλυκερινεστέρας. // 4.8. // 4-αμινοβενζοϊκό αιθύλιο (βενζοκαΐνη). // 4.9. // Ρυθμιστικό διάλυμα φωσφορικών (0,02 M): 2,72 g δισόξνο-ορθο-φωσφορικού καλίου (4.2) διαλύονται σε ένα λίτρο νερού. // 4.10. // Διαλύτης εκλούσεως: ρυθμιστικό διάλυμα φωσφορικών (4.9)-μεθανόλη (4.1): 61-39 (v/v). // // Η σύνθεση της κινητής φάσης μπορεί να αλλάξει, με σκοπό να επιτευχθεί βαθμός διαχωρισμού R ίσος ή μεγαλύτερος του 1,5. 1.2.3.4 // // // R = 2 // d'R2 - d'R1 W1 + W2 // // όπου: // // 1.2.3 // // R1 R1 και R2 // = χρόνοι κατακρατήσεως σε min για τις δύο κορυφές· // // W1 και W2 // = το εύρος των αντιστοίχων κορυφών του δείγματος στο μέσο του ύψους εκφρασμένο σε mm· // // d' // = η ταχύτητα του χαρτιού σε mm/min. 1.2 // 4.11. // Φυλασσόμενο διάλυμα 4-αμινοβενζοϊκού α-μονογλυκερινεστέρα: ζυγίζονται επακριβώς 40 mg περίπου 4-αμινοβενζοϊκού α-μονογλυκερινεστέρα και φέρονται σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml. Διαλύονται σε 40 ml μεθανόλης (4.1) συμπληρώνεται η φιάλη μέχρι τη χαραγή με το ρυθμιστικό διάλυμα (4.9) και αναμιγνύεται. // 4.12. // Φυλασσόμενο διάλυμα 4-αμινοβενζοϊκού αιθυλίου: ζυγίζονται επακριβώς 40 mg περίπου 4-αμινοβενζοϊκού αιθυλίου και φέρονται σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml. Διαλύονται σε 40 ml μεθανόλης (4.1) και συμπληρώνεται η φιάλη μέχρι τη χαραγή με το ρυθμιστικό διάλυμα (4.9) και αναμειγνύεται. // 4.13. // Διάλυμα εσωτερικού προτύπου: Ζυγίζονται επακριβώς 50 mg περίπου 4-υδροξυβενζοϊκού αιθυλίου (4.6) και διαλύονται σε 40 ml μεθανόλης (4.1). Το διάλυμα μεταγγίζεται σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml, συμπληρώνεται η φιάλη μέχρι τη χαραγή με το ρυθμιστικό διάλυμα (4.9) και αναμειγνύεται. // 4.14. // Πρότυπα διαλύματα: Παρασκευάζονται τέσσερα πρότυπα διαλύματα δια διαλύσεως στο διαλύτη εκλούσεως (4.10), σύμφωνα με τον πιο κάτω πίνακα: 1.2,3.4,5.6,7 // // // // // Πρότυπο

διάλυμα

// 4-αμινοβενζοϊκός

α-μονογλυκερινεστέρας

// 4-αμινοβενζοϊκό

αιθύλιο // 4-υδροξυ-βενζοϊκό

αιθύλιο

// // // 1.2.3.4.5.6.7 // // ml (4.11) // μg/ml (*) // ml (4.12) // μg/ml (*) // ml (4.13) // μg/ml (*) // // // // // // // // Ι // 2 // 8 // 2 // 8 // 10 // 50 // ΙΙ // 4 // 16 // 3 // 12 // 10 // 50 // ΙΙΙ // 6 // 24 // 4 // 16 // 10 // 50 // IV // 10 // 40 // 5 // 20 // 10 // 50 // // // // // // // 1.2 // // (*) Αυτές οι τιμές δίνονται ενδεικτικά και αντιστοιχούν στις ακριβείς μάζες των διαλυμάτων 4.11, 4.12 και 4.13. // // Σημείωση: Τα διαλύματα αυτά μπορούν να ληφθούν με διαφορετικό τρόπο. // // // 4.15. // Διάλυμα Carrez I: 26,5 g σιδηροκυανιούχου καλίου (4.5) διαλύονται σε απεσταγμένο νερό και συμπληρώνεται ο όγκος στα 250 ml. // 4.16. // Διάλυμα Carrez II: 54,9 g οξικού ψευδαργύρου (4.3) και 7,5 ml οξικού οξέος (4.4) διαλύονται σε νερό και συμπληρώνεται ο όγκος στα 250 ml. // 4.17. // Lichrosorb R-18 ή ισοδύναμο των 5 μm. // 5. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // 5.1. // Συνήθης εργαστηριακός εξοπλισμός. // 5.2. // Συσκευή υγρής χρωματογραφίας υψηλής πιέσεως με ανιχνευτή υπεριώδους ακτινοβολίας μεταβλητού μήκους κύματος και θερμοστάστη ρυθμισμένο στους 45 °C. // 5.3. // Στήλη από ανοξείδωτο χάλυβα: // // μήκος: 250 mm, // // εσωτερική διάμετρος: 4,6 mm, // // υλικό πληρώσεως: Lichrosorb RP-18 (4.17). // 5.4. // Λουτρό υπερήχων. // 6. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 6.1. // Προετοιμασία δείγματος // 6.1.1. // Περίπου 1 g δείγματος ζυγίζεται επακριβώς σε ποτήρι των 100 ml και προσθέτονται 10 ml μεθανόλης (4.1). // 6.1.2. // Τοποθετείται το ποτήρι σε λουτρό υπερήχων (5.4) επί 20 λεπτά προς σχηματισμό εναιωρήματος. Το εναιώρημα που επιτυγχάνεται μ' αυτό τον τρόπο μεταφέρεται ποσοτικά σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml με τη βοήθεια 75 ml διαλύτη εκλούσεως (4.10). Προσθέτονται διαδοχικά 1 ml διαλύματος Carrez I (4.15) και 1 ml διαλύματος Carrez II (4.16) και αναμειγνύεται μετά από κάθε προσθήκη. Συμπληρώνεται η φιάλη μέχρι τη χαραγή με διαλύτη εκλούσεως (4.10), αναμειγνύεται πάλι και διηθείται από χάρτινο πτυχωτό ηθμό. // 6.1.3. // 3 ml του διηθήματος 6.1.2 και 5 ml του διαλύματος εσωτερικού προτύπου (4.13) φέρονται σε σιφώνιο σε ογκομετρική φιάλη των 50 ml, συμπληρώνεται μέχρι τη χαραγή με διαλύτη εκλούσεως (4.10), αναμειγνύεται. Το διάλυμα αυτό χρησιμοποιείται για τη χρωματογραφική ανάλυση που περιγράφεται στην παράγραφο 6.2. // 6.2. // Χρωματογραφία // 6.2.1. // Ρυθμίζεται η ταχύτητα ροής της κινητικής φάσης (4.10) στα 1,2 ml/min και τοποθετείται η στήλη σε θερμοκρασία 45 °C. // 6.2.2. // Τοποθετείται ο ανιχνευτής (5.2) στα 274 nm. // 6.2.3. // Με μικροσύριγγα ενίενται 20 μl του διαλύματος (6.1.3) στο χρωματογράφο και μετράται το εμβαδόν των κορυφών. // 6.3. // Καμπύλη αναφοράς // 6.3.1. // Ενίενται 20 μl από καθένα από τα πρότυπα διαλύματα (4.14) και μετράται το εμβαδόν των κορυφών. // 6.3.2. // Για κάθε συγκέντρωση υπολογίζεται η σχέση μεταξύ των εμβαδών των κορυφών του 4-αμινοβενζοϊκού α-μονογλυκερινεστέρα και εκείνων του εσωτερικού προτύπου. Οι σχέσεις αυτές σημειώνονται στον άξονα των Y και οι σχέσεις των αντιστοίχων μαζών στον άξονα των Χ. // 6.3.3. // Γίνεται το ίδιο και για το 4-αμινοβενζοϊκό αιθύλιο. // 7. // ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ // 7.1. // Από την καμπύλη αναφοράς 6.3 ευρίσκεται η σχέση των μαζών (Rp1, Rp2) που αντιστοιχεί στη σχέση των εμβαδών των κορυφών που υπολογίστηκαν στο 6.2.3, // // όπου: // // Rp1 = μάζα 4-αμινοβενζοϊκού α-μονογλυκερινεστέρα/μάζα 4-υδροξυβενζοϊκού αιθυλίου· // // Rp2 = μάζα 4-αμινοβενζοϊκού αιθυλίου/μάζα 4-υδροξυβενζοϊκού αιθυλίου. // 7.2. // Από την ευρεθείσα σχέση των μαζών υπολογίζεται η εκατοστιαία περιεκτικότητα (% m/m) του 4-αμινοβενζοϊκού α-μονογλυκερινεστέρα και του 4-αμινοβενζοϊκού αιθυλίου με τους παρακάτω τύπους: // // g % (m/m) 4-αμινοβενζοϊκός α-μονογλυκερινεστέρας = Rp1 x q 6 p // // g % (m/m) 4-αμινοβενζοϊκό αιθύλιο = Rp2 x q 6 p // // όπου: // // q = η ποσότητα του 4-υδροξυβενζοϊκού αιθυλίου (εσωτερικό πρότυπο) σε mg που ζυγίστηκε στο 4.13· // // p = ποσότητα δείγματος σε g που ζυγίστηκε στο 6.1.1. // 8. // ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΜΟΤΗΤΑ (1) // 8.1. // Για περιεκτικότητα 4-αμινοβενζοϊκού α-μονογλυκερινεστέρα 5 % (m/m) η διαφορά μεταξύ των αποτελεσμάτων δύο παραλλήλων προσδιορισμών που έγιναν στο ίδιο δείγμα δεν πρέπει να υπερβαίνει το 0,25 %. // 8.2. // Για περιεκτικότητα 4-αμινοβενζοϊκού αιθυλίου 1 % ( m/m) η διαφορά των αποτελεσμάτων μεταξύ δύο παραλλήλων προσδιορισμών που έγιναν στο ίδιο δείγμα δεν πρέπει να υπερβαίνει το 0,10 %. // 9. // ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ // 9.1. // Πριν γίνει ο προσδιορισμός ελέγχεται εάν το δείγμα περιέχει ουσίες που ενδέχεται να συμπέσουν με την κορυφή του εσωτερικού προτύπου (4-αμινοβενζοϊκού αιθυλίου) στο χρωματογράφημα. // 9.2. // Για τον έλεγχο της απουσίας προσμείξεων, επαναλαμβάνεται ο προσδιορισμός, μεταβάλλοντας την αναλογία της μεθανόλης στην κινητή φάση κατά 10 %.

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΧΛΩΡΟΒΟΥΤΑΝΟΛΗΣ

1.2 // 1. // ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ // // Η μέθοδος αυτή μπορεί να εφαρμοσθεί για τον προσδιορισμό της χλωροβουτανόλης σε συγκέντρωση μέχρι 0,5 % (m/m) σε όλα τα καλλυντικά προϊόντα εκτός των αεροζόλ. // 2. // ΟΡΙΣΜΟΣ // // Η περιεκτικότητα της χλωροβουτανόλης που προσδιορίζεται με τη μέθοδο αυτή εκφράζεται σε ποσοστό επί τοις εκατό ανά μάζα του προϊόντος (% m/m). // 3. // ΑΡΧΗ // // Ο προσδιορισμός γίνεται με τη μέθοδο της αερίου χρωματογραφίας μετά κατάλληλη κατεργασία του προς ανάλυση προϊόντος και χρησιμοποίηση της 2,2,2-τριχλωροαιθανόλης ως εσωτερικού προτύπου. // 4. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ // // Όλα τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας. // 4.1. // Χλωροβουτανόλη 1,1,1 τριχλωρο-2-μεθυλοπροπανόλη-2. // 4.2. // 2,2,2-τριχλωροαιθανόλη // 4.3. // Απόλυτη αιθανόλη. // 4.4. // Πρότυπο διάλυμα χλωροβουτανόλης: 0,025 g σε 100 ml αιθανόλη (4.3) (m/v). // 4.5. // Πρότυπο διάλυμα 2,2,2-τριχλωροαιθανόλης: 0,004 g σε 100 ml αιθανόλη (4.3) (m/v ). // 5. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // 5.1. // Συνήθης εργαστηριακός εξοπλισμός. // 5.2. // Συσκευή αερίου χρωματογραφίας με ανιχνευτή ηλεκτρονίων 63 Ni. // 6. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 6.1. // Προετοιμασία του δείγματος // // 0,1 έως 0,3 g δείγματος ζυγίζονται με ακρίβεια και φέρονται σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml. Διαλύονται σε αιθανόλη (4.3), προστίθεται 1 ml του διαλύματος εσωτερικού προτύπου (4.5) και συμπληρώνεται ο όγκος μέχρι τη χαραγή με αιθανόλη.

// 6.2. // Συνθήκες της αερίου χρωματογραφίας // 6.2.1. // Οι συνθήκες εργασίας πρέπει να είναι τέτοιες ώστε ο βαθμός διαχωρισμού R της στήλης να είναι ίσος ή μεγαλύτερος του 1,5. 1.2.3.4 // // // R = 2 // d'R2 - d'R1 W1 + W2 1.2.3 // // όπου: // // // R1, R2 // = οι χρόνοι κατακρατήσεως σε min για 2 συνεχόμενες κορυφές· // // W1, W2 // = το εύρος των αντιστοίχων κορυφών στο μέσο του ύψους εκφρασμένο σε mm· // // d' // = η ταχύτητα του χαρτιού σε mm/min. 1.2 // 6.2.2. // Το αποτέλεσμα αυτό λαμβάνεται υπό τις ακόλουθες συνθήκες εργασίας: 1.2.3 // // // // Στήλη

// Ι

// ΙΙ

// // // // Υλικό // γυαλί // ανοξείδωτος χάλυβας // Μήκος // 1,80 m // 3 m // Εσωτερκή διάμετρος // 3 mm // 3 mm // Υλικό πληρώσεως // 10 % carbowax 20 M TPA επί Gaschrom Q 80-100 mesh // 5 % OV 17 επί chromosorb WAW DMCS 80 έως 100 mesh // Προετοιμασία // 2 έως 3 ημέρες στους 190 ° C // - // Θερμοκρασίες: // // // - σημείο εγχύσεως // 200 °C // 150 °C // - στήλη // 150 °C // 100 °C // - ανιχνευτής // 200 °C // 150 °C // Φέρον αέριο // άζωτο // αργό-μεθάνιο (95/5 v/v) // Ταχύτητα ροής // 35 ml/min // 32 ml/min // // // 1.2 // 6.3. // Καμπύλη αναφοράς // // Σε πέντε ογκομετρικές φιάλες των 100 ml φέρεται 1 ml διαλύματος εσωτερικού προτύπου (4.5) και 0,20, 0,30, 0,40, 0,50 και 0,60 ml του διαλύματος 4.4 αντίστοιχα, συμπληρώνονται οι φιάλες μέχρι τη χαραγή με αιθανόλη (4.3) και αναμιγνύονται. // // Εγχύεται 1 μl από το καθένα από τα πιο πάνω διαλύματα στο χρωματογράφο με τις συνθήκες εργασίας που περιγράφονται στο σημείο 6.2.2 και χαράσσεται η καμπύλη αναφοράς τοποθετώντας στον άξονα των Χ τη σχέση των μαζών χλωροβουτανόλης/2,2,2-τριχλωροαιθανόλης και στον άξονα των Ψ τη σχέση των αντιστοίχων εμβαδών των κορυφών. // 6.4. // Εγχύεται 1 μl από το διάλυμα που έχει ληφθεί στο σημείο 6.1 και τηρούνται οι συνθήκες που περιγράφονται στο σημείο 6.2.2. // 7. // ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ // 7.1. // Από την καμπύλη αναφοράς (6.3) υπολογίζεται η ποσότητα a, που εκφράζεται σε μg χλωροβουτανόλης στο διάλυμα 6.1. // 7.2. // Η περιεκτικότητα της χλωροβουτανόλης στο δείγμα % m/m υπολογίζεται σύμφωνα με τον τύπο: 1.2.3.4.5.6 // // // % χλωροβουτανόλη (m/m) = // a x 102 p x 106 // = // a p x 104 1.2 // 8. // ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΜΟΤΗΤΑ (1) // // Για περιεκτικότητα σε χλωροβουτανόλη 0,5 % (m/m) η διαφορά μεταξύ των αποτελεσμάτων δύο παραλλήλων προσδιορισμών που πραγματοποιήθηκαν στο ίδιο δείγμα δεν πρέπει να υπερβαίνει το 0,01 %. // // Παρατήρηση // // Αν το αποτέλεσμα είναι ίσο με ή υπερβαίνει την ανώτατη επιτρεπτή συγκέντρωση, θα πρέπει να αναζητηθεί ενδεχόμενη παρουσία προσμείξεων.

(1) Σύμφωνα με το πρότυπο ISO 5725.

(1) Σύμφωνα με το πρότυπο ISO 5725.

ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΚΙΝΙΝΗΣ

Α. ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

1.2 // 1. // ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ // // Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται για την ανίχνευση της κινίνης σε σαμπουάν και λοσιόν μαλλιών. // 2. // ΑΡΧΗ // // Η κινίνη ανιχνεύεται με χρωματογραφία λεπτής στιβάδας σε πλάκα silicagel από τον κυανούν φθορισμό που παρουσιάζει σε όξινες συνθήκες στα 360 nm. // // Για επιβεβαίωση ο φθορισμός αυτός εξαλείφεται με ατμούς βρωμίου και ακολούθως με ατμούς αμμωνίας εμφανίζεται κίτρινος φθορισμός. // 3. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΉΡΙΑ // // Όλα τα αντιδρστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας. // 3.1. // Πλάκες silicagel χωρίς δείκτη φθορισμού, πάχους 0,25 mm και διαστάσεων 20 x 20 cm. // 3.2. // Διαλύτης αναπτύξεως: τολουόλιο/διαιθυλαιθέρας/διχλωρομεθάνιο/διαιθυλαμίνη 20-20-20-8 (v/v/v/v). // 3.3. // Μεθανόλη. // 3.4. // Θειικό οξύ 96 % (d 20 4 = 1,84).

// 3.5. // Διαιθυλαιθέρας. // 3.6. // Αντιδραστήριο εμφάνισης: 5 ml θειικού οξέος (3.4) προστίθενται προσεκτικά σε 95 ml διαιθυλαιθέρα (3.5) υπό ψύξη. // 3.7. // Βρώμιο. // 3.8. // Διάλυμα αμμωνίας 28 % (d 20 4 = 0,90). // 3.9. // Άνυδρη κινίνη. // 3.10. // Πρότυπο διάλυμα: ζυγίζονται επακριβώς περίπου 100 mg άνυδρης κινίνης (3.9) και διαλύονται με μεθανόλη μέσα σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml. // 4. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // 4.1. // Συνήθης εξοπλισμός για χρωματογραφία λεπτής στιβάδας. // 4.2. // Λουτρό υπερήχων. // 4.3. // Φίλτρα millipore FH 0,5 μm ή αντίστοιχα με κατάλληλη συσκευή διηθήσεως. // 5. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 5.1. // Προετοιμασία του δείγματος // // Ζυγίζεται επακριβώς ποσότητα καλλυντικού προϊόντος που ενδέχεται να περιέχει περίπου 100 mg κινίνης. Φέρεται μέσα σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml, διαλύεται και συμπληρώνεται η φιάλη μέχρι τη χαραγή με μεθανόλη (3.3) Πωματίζεται και αφήνεται σε συσκευή υπερήχων. (4.2) για μια ώρα σε θερμοκρασία δωματίου. Διηθείται με φίλτρο (4.3) και το διήθημα χρησιμοποιείται για τη χρωματογραφία. // 5.2. // Χρωματογραφία λεπτής στιβάδας // // Τοποθετούνται στην πλάκα silicagel (3.1) 1 μl προτύπου διαλύματος (3.10) και 1 μl διαλύματος δείγματος (5.1). Αναπτύσσεται το χρωματογράφημα σε απόσταση 15 cm με διαλύτη 3.2 σε θάλαμο κεκορεσμένο με το διαλύτη (3.2). // 5.3. // Εμφάνιση // 5.3.1. // Ξηραίνεται η πλάκα σε θερμοκρασία δωματίου. // 5.3.2. // Ψεκάζεται με αντιδραστήριο 3.6. // 5.3.3 // Η πλάκα ξηραίνεται επί μία ώρα σε θερμοκρασία δωματίου. // 5.3.4. // Παρατηρείται σε υπεριώδες φως μήκους κύματος 360 m. Η κινίνη εμφανίζεται ως φθορίζουσα έντονη κυανή κηλίδα. // // Στον πίνακα που ακολουθεί δίνονται οι τιμές Rf των κυριοτέρων αλκαλοειδών συγγενών της κινίνης, όταν αναπτύσσονται με το διαλύτη 3.2. 1.2.3 // // // // // Αλκαλοειδή

// Rf // // // // // Κινίνη // 0,20 // // Κινιδίνη // 0,29 // // Κιγχονίνη // 0,33 // // Κιγχονιδίνη // 0,27 // // Υδροκινιδίνη // 0,17 // // // 1.2 // 5.3.5. // Για επιβεβαίωση της παρουσίας της κινίνης, η πλάκα εκτίθεται σε ατμούς βρωμίου (3.7) για μία περίπου ώρα με αποτέλεσμα την εξαφάνιση του φθορισμού. Όταν η ίδια πλάκα εκτεθεί σε ατμούς αμμωνίας (3.8) οι κηλίδες επενεμφανίζονται με καστανό χρώμα. Τέλος, όταν η πλάκα ξαναεξετασθεί στο υπεριώδες φως στα 360 nm εμφανίζεται κιτρινωπός φθορισμός. // // Όριο ανιχνεύσεως: 0,1 μg κινίνης.

Β. ΠΟΣΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

1.2 // 1. // ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ // // Η μέθοδος αυτή περιγράφει τον ποσοτικό προσδιορισμό της κινίνης στα σαμπουάν και στις λοσιόν μαλλιών. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον προσδιορισμό μέγιστης συγκέντρωσης 0,5 % (m/m) στα σαμπουάν και 0,2 % (m/m) στις λοσιόν μαλλιών. // 2. // ΟΡΙΣΜΟΣ // // Η περιεκτικότητα της κινίνης που προσδιορίζεται με αυτή τη μέθοδο εκφράζεται σε ποσοστό επί τοις % ανά μάζα προϊόντος (% m/m). // 3. // ΑΡΧΗ // // Μετά από κατάλληλη κατεργασία του προς ανάλυση προϊόντος, ο ποσοτικός προσδιορισμός γίνεται με υγρή χρωματογραφία υψηλής πιέσεως (HPLC). // 4. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ // // Όλα τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας και κατάλληλα για HPLC. // 4.1. // Ακετονιτρίλιο. // 4.2. // Δισόξινο φωσφορικό κάλιο KH2PO4. // 4.3. // Ορθοφωσφορικό οξύ 85 % (d 20 4 = 1,7). // 4.4. // Βρωμιούχο τετραμεθυλαμμώνιο. // 4.5. // Άνυδρος κινίνη. // 4.6. // Μεθανόλη. // 4.7. // Διάλυμα ορθοφωσφορικού οξέος 0,1 Μ: διαλύονται 11,53 g ορθοφωσφορικού οξέος (4.3) σε 1 000 ml απεσταγμένου νερού μέσα σε ογκομετρική φιάλη. // 4.8. // Διάλυμα δισόξινου φωσφορικού καλίου 0,1 Μ: διαλύονται 13,6 g δισόξινου φωσφορικού καλίου (4.2) σε 1 000 ml απεσταγμένου νερού μέσα σε ογκομετρική φιάλη. // 4.9. // Διάλυμα βρωμιούχου τετραμεθυλαμμωνίου: διαλύονται 15,40 g βρωμιούχου τετραμεθυλαμμωνίου (4.4) σε 1 000 ml απεσταγμένου νερού μέσα σε ογκομετρική φιάλη. // 4.10. // Διαλύτης εκλούσεως: ορθοφωσφορικό οξύ 0,1 Μ (4.3)-δισόξινο φωσφορικό κάλιο 0,1 Μ (4.2)-βρωμιούχο τετραμεθυλαμμώνιο 0,1 Μ (4.4)-νερό για HPLC -ακετονιτρίλιο (4.1): 10-50-100-340-90 (v/v/v/v/v). Η σύνθεση της κινητής φάσεως μπορεί να αλλάξει με σκοπό να πετύχουμε βαθμό διαχωρισμού R 1,5. 1.2.3.4 // // // R = 2 // d'R2 - d'R1 W1 + W2 1.2.3 // // όπου: // // // R1 και R2 // = οι χρόνοι κατακρατήσεως εκφρασμένοι σε λεπτά για δύο συνεχόμενες κορυφές· // // W1 και W2 // = το εύρος κορυφών στο μέσο του ύψους εκφρασμένο σε mm· // // d' // = η ταχύτητα του χαρτιού σε mm/min. 1.2 // 4.11. // Silice κατεργασμένη με octadecylsilanisee, 10 mm. // 4.12. // Διαλύματα προτύπου: ζυγίζονται απακριβώς περίπου 5, 10, 15 και 20 mg κινίνης (4.5) σε μια σειρά ογκομετρικών φιαλών των 100 ml. Συμπληρώνονται μέχρι τη χαραγή με μεθανόλη (4.6) και ανακινείται το περιεχόμενο των φιαλών μέχρι διαλύσεως της κινίνης. Διηθείται το καθένα από τα πιο πάνω δείγματα από φίλτρο (5.5) των 0,5 μm. // 5. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // 5.1. // Συνήθης εργαστηριακός εξοπλισμός. // 5.2. // Λουτρό υπερήχων. // 5.3. // Συσκευή υγρής χρωματογραφίας υψηλής πιέσεως με ανιχνευτή υπεριώδους ακτινοβολίας μεταβαλλομένου μήκους κύματος. // 5.4. // Στήλη από ανοξείδωτο χάλυβα: // // μήκος: 25 cm, // // εσωτερική διάμετρος: 4,6 mm, // // υλικό πληρώσεως: silice κατεργασμένη με octadecylsilanisee (4.11). // 5.5. // Φίλτρο millipore FH 0,5 μm ή αντίστοιχο, με κατάλληλη συσκευή διηθήσεως. // 6. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 6.1. // Προετοιμασία του δείγματος // // Ζυγίζεται επακριβώς κατάλληλη ποσότητα δείγματος που αντιστοιχεί σε 10,0 mg περίπου ανύδρου κινίνης μέσα σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml. Προστίθενται 20 ml μεθανόλης (4.6) και τοποθετείται η φιάλη σε λουτρό υπερήχων (5.2) επί 20 λεπτά. Συμπρληρώνεται η φιάλη μέχρι τη χαραγή με μεθανόλη (4.6) Αναμειγνύεται το διάλυμα και διηθείται μια ποσότητα με το φίλτρο (5.5). // 6.2. // Συνθήκες χρωματογραφίας // // - Ταχύτητα κινητής φάσης (4.10): 1,0 ml/min. // // - Ανιχνευτής: 332 nm. // // - Ενιέμενος όγκος: 10,0 μl του διηθημένου διαλύματος (6.1). // // - Μέτρηση του εμβαδού των κορυφών. // 6.3. // Καμπύλη αναφοράς // // Ενίεται, τουλάχιστον τρεις φορές, 10 μl από το καθένα από τα διαλύματα προτύπου (4.12), μετράται το εμβαδόν των κορυφών και υπολογίζεται ο μέσος όρος των εμβαδών για κάθε συκγέντρωση. // // Χαράσσεται η καμπύλη αναφοράς. // 7. // ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ // 7.1. // Από την καμπύλη αναφοράς (6.3) προσδιορίζεται η ποσότητα της ανύδρου κινίνης, εκφραζόμενη σε μg , που περιέχεται στον όγκο που ενέθηκε. // 7.2. // Η συγκέντρωση της ανύδρου κινίνης στο δείγμα, εκφραζόμενη σε ποσοστό μάζας επί τοις εκατό, ευρίσκεται από τον ακόλουθο τύπο: // // % (m/m) ανύδρου κινίνης = Β Α

// // όπου: // // Β = η ποσότητα σε μg ανύδρου κινίνης που περιέχεται σε 10 μl του διηθημένου διαλύματος (6.1.1)· // // Α = η μάζα του δείγματος (6.1) σε g. // 8. // ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΜΟΤΗΤΑ (1) // // Για περιεκτικότητα ανύδρου κινίνης της τάξεως του 0,5 % (m/m), η διαφορά μεατξύ των αποτελεσμάτων δύο παραλλήλων προσδιορισμών που πραγματοποιήθηκαν στο ίδιο δείγμα δεν πρέπει να υπερβαίνει το 0,02 %. // // Για περιεκτικότητα ανύδρου κινίνης της τάξεως του 0,2 % (m/m), η διαφορά μεταξύ των αποτελεσμάτων δύο παραλλήλων προσδιορισμών που πραγματοποιήθηκαν στο ίδιο δείγμα δεν πρέπει να υπερβαίνει το 0,01 %.

ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΑΝΟΡΓΑΝΩΝ ΘΕΙΩΔΩΝ ΚΑΙ ΟΞΙΝΩΝ ΘΕΙΩΔΩΝ

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Η μέθοδος περιγράφει τον ποιοτικό και ποσοτικό προσδιορισμό των ανόργανων θειωδών και όξινων θειωδών στα καλλυντικά προϊόντα. Είναι κατάλληλη μόνο για προϊόντα που έχουν υδατική ή αλκοολική φάση και για συγκέντρωση μέχρι 0,2 % εκφραζόμενη σε διοξείδιο του θείου.

Α. ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

1.2 // 1. // ΑΡΧΗ // // Το δείγμα θερμαίνεται με υδροχλωρικό οξύ και το απελευθερούμενο διοξείδιο του θείου ανιχνεύεται από την οσμή του ή από τη δράση του πάνω σε δείκτη χάρτου. // 2. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ // // Όλα τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας. // 2.1. // Υδροχλωρικό οξύ (4 Μ). // 2.2. // Αμυλο-ιωδικός χάρτης ή άλλος κατάλληλος χάρτινος δείκτης. // 3. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // 3.1. // Συνήθης εργαστηριακός εξοπλισμός. // 3.2. // Σφαιρική φιάλη (25 mg) εφοδιασμένη με μικρό κάθετο ψυκτήρα. // 4. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 4.1. // Ποσότητα δείγματος 2,5 g περίπου τοποθετείται στη φιάλη (3.2) με 10 ml υδροχλωρικό οξύ (2.1). // 4.2. // Αναμειγύεται και θερμαίνεται μέχρι βρασμού. // 4.3. // Γίνεται έλεγχος της έκλυσης του διοξειδίου του θείου από την οσμή ή με το δείκτη χάρτου (2.2).

Β. ΠΟΣΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

1.2 // 1. // ΟΡΙΣΜΟΣ // // Η περιεκτικότητα του δείγματος σε θειώδη ή όξινα θειώδη που προσδιορίζεται με αυτή τη μέθοδο εκφράζεται σε ποσοστό επί τοις εκατό μάζας διοξειδίου του θείου. // 2. // ΑΡΧΗ // // Το δείγμα οξινίζεται και το απελευθερούμενο διοξείδιο του θείου αποστάζεται σε διάλυμα υπεροξειδίου του υδρογόνου. Το θειικό οξύ που σχηματίζεται ογκομετρείται με τιτλοδοτημένο διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου. // 3. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ // // Όλα τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας. // 3.1. // Υπεροξείδιο του υδρογόνου 0,2 % (m/v). Παρασκευάζεται την ημέρα της χρησιμοποίησης. // 3.2. // Ορθοφωσφορικό οξύ (d 25 4 = 1,75). // 3.3. // Μεθανόλη. // 3.4. // Τιτλοδοτημένο διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου (0,01 Μ). // 3.5. // Άζωτο. // 3.6. // Δείκτης: μείγμα 1: 1 (v/v) ερυθρού του μεθυλίου (0,03 % m/v σε αιθανόλη) και κυανού του μεθυλενίου (0,05 % m/v σε αιθανόλη). // // Το διάλυμα διηθείται. // 4. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // 4.1. // Συνήθης εργαστηριακός εξοπλισμός. // 4.2. // Συσκευή αποστάξεως (βλέπε σχήμα). // 5. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 5.1. // Ποσότητα δείγματος 2,5 g περίπου ζυγίζονται επακριβώς και εισάγεται στη συσκευή απόσταξης Α (βλέπε σχήμα). // 5.2. // Προσθέτονται 60 ml νερού και 50 ml μεθανόλης (3.3) και αναμειγύονται. // 5.3. // 10 ml υπεροξειδίου του υδρογόνου (3.1.), 60 ml νερού και μερικές σταγόνες δείκτη (3.6) τοποθετούνται στον υποδοχέα της απόσταξης D (βλέπε σχήμα). Προσθέτονται μερικές σταγόνες υδροξειδίου του νατρίου (3.4) μέχρις ότου ο δείκτης γίνει πράσινος. // 5.4. // Επαναλαμβάνεται το 5.3 στην πλυντρίδα ασφαλείας Ε (βλέπε σχήμα). // 5.5. // Συνδέεται η συσκευή και ρυθμίζεται η ροή του αζώτου (3.5.) σε περίπου 60 φυσαλίδες το λεπτό. // 5.6. // Χύνονται 15 ml ορθοφωσφορικού οξέος (3.2) από τη χοάνη μέσα στη φιάλη απόσταξης Α. // 5.7. // Θερμαίνεται ισχυρά μέχρι βρασμού και μετά αφήνεται σε ήπιο βρασμό επί 30 λεπτά συνολικά. // 5.8. // Αποσυνδέεται ο υποδοχέας απόσταξης D. Εκπλένεται ο σωλήνας. Ακολουθεί ογκομέτρηση με διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου (3.4) μέχρις ότου ο δείκτης (3.6) γίνει πράσινος. // 6. // ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ // // Η περιεκτικότητα του δείγματος σε θειώδη ή όξινα θειώδη ανά μάζα υπολογίζεται από τον τύπο: 1.2.3.4 // // // % m/m διοξειδίου του θείου = // 3,2 MV m 1.2 // // όπου: // // Μ = μοριακή συγκέντρωση του διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου (3.4)· // // V = όγκος (σε ml) υδροξειδίου του νατρίου (3.4.) που απαιτείται για την ογκομέτρηση (5.8)· // // m = μάζα (σε g) του δείγματος (5.1). // 7. // ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΜΟΤΗΤΑ (1) // // Για περιεκτικότητα διοξειδίου του θείου 0,2 % m/m, η διαφορά μεταξύ των αποτελεσμάτων δύο παραλλήλων προσδιορισμών που πραγματοποιήθηκαν στο ίδιο δείγμα δεν πρέπει να υπερβαίνει το 0,006 %.

(1) Σύμφωνα με το πρότυπο ISO 5725.

(1) Σύμφωνα με το πρότυπο ISO 5725.

Συσκευή απόσταξης διοξειδίου του θείου κατά Tanner

Όλες οι διαστάσεις δίνονται σε mm ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΛΩΡΙΚΩΝ ΑΛΑΤΩΝ ΤΩ ΑΛΚΑΛΙΩΝ

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Η μέθοδος περιγράφει τον ποιοτικό και ποσοτικό προσδιορισμό των χλωρικών στις οδοντόπαστες και άλλα καλλυντικά προϊόντα.

Α. ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

1.2 // 1. // ΑΡΧΗ // // Τα χλωρικά άλατα διαχωρίζονται από τα άλλα αλογονικά με χρωματογραφία λεπτής στιβάδας και ανιχνεύονται από την οξείδωση του ιωδιούχου καλίου σε ιώδιο. // 2. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ // // Όλα τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας. // 2.1. // Διαλύματα αναφοράς: πρόσφατα υδατικά διαλύματα χλωρικού, βρωμικού και ιωδικού καλίου (0,2 % m/v). // 2.2. // Διαλύτης αναπτύξεως: διάλυμα αμμωνίας (28 % m/v )/ακετόνη/βουτανόλη (60-130-30 v/v/v). // 2.3. // Υδατικό διάλυμα ιωδιούχου καλίου (5 % m/v). // 2.4. // Διάλυμα αμύλου (1 έως 5 % m/v). // 2.5. // Υδροχλωρικό οξύ, Μ. // 2.6. // Έτοιμες προς χρήση πλάκες επιστρωμένες με λεπτή στιβάδα κυτταρίνης (πάχος 0,25 mm). // 3. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // // Συνήθης εξοπλισμός για χρωματογραφία λεπτής στιβάδας. // 4. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 4.1. // Ποσότητα δείγματος 1 g περίπου εκχυλίζεται με νερό, διηθείται και αραιώνεται περίπου στα 25 ml. // 4.2. // Τοποθετείται στη πλάκα (2.6) ξεχωριστά από 2 μl του διαλύματος (4.1) και των τριών διαλυμάτων αναφοράς (2.1). // 4.3. // Η πλάκα (2.6) τοποθετείται σε θάλαμο και αναπτύσσεται με ανιούσα χρωματογραφία μέχρι τα τρία τέταρτα περίπου του ύψους της με διαλύτη (2.2). // 4.4. // Η πλάκα αποσείρεται από το θάλαμο και αφήνεται να εξατμισθεί ο διαλύτης (αυτό μπορεί να διαρκέσει μέχρι δύο ώρες). // 4.5. // Αρχικά ψεκάζεται η πλάκα με ιωδιούχο κάλιο (2.3) και αφήνεται να ξηρανθεί επί πεντάλεπτο περίπου. // 4.6. // Στη συνέχεια ψεκάζεται με διάλυμα αμύλου (2.4) και αφήνεται να ξηρανθεί επί πεντάλεπτο περίπου. // 4.7. // Τέλος ψεκάζεται με υδροχλωρικό οξύ (2.5). // 5. // ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ // // Η παρουσία χλωρικών αλάτων πιστοποιείται με την εμφάνιση κυανής (ή ενδεχομένως καστανής) κηλίδας μετά μισή ώρα. Οι τιμές των Rf είναι οι εξής: 1.2.3 // // // // // Ουσία

// Rf // // // // // Ιωδικά // 0 έως 0,2 // // Βρωμικά // 0,5 έως 0,6 // // Χλωρικά // 0,7 έως 0,8 // // // 1.2 // // Πρέπει να σημειωθεί ότι τα βρωμικά και ιωδικά άλατα δίνουν αμέσως αντίδραση και ότι δεν πρέπει να γίνεται σύγχιση μεταξύ των κηλίδων των βρωμικών και χλωρικών ενώσεων.

Β. ΠΟΣΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

1.2 // 1. // ΟΡΙΣΜΟΣ // // Η περιεκτικότητα των χλωρικών αλάτων που προσδιορίζεται με τη μέθοδο αυτή εκφράζεται σε ποσοστό επί τοις εκατό μάζας χλωρικών. // 2. // ΑΡΧΗ // // Τα χλωρικά άλατα ανάγονται από σκόνη ψευδαργύρου σε όξινο περιβάλλον. Τα σχηματιζόμενα χλωριούχα άλατα μετρώνται με ποτενσιομετρική ογκομέτρηση χρησιμοποιώντας διάλυμα νιτρικού αργύρου. Ένας ανάλογος προσδιορισμός πριν από την αναγωγή ελέγχει την πιθανή παρουσία αλογονούχων ενώσεων. // 3. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ // // Όλα τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας. // 3.1. // Οξικό οξύ 80 % m/m. // 3.2. // Σκόνη ψευδαργύρου. // 3.3. // Τιτλοδοτημένο διάλυμα νιτρικού αργύρου 0,1 Μ. // 4. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // 4.1. // Συνήθης εργαστηριακός εξοπλισμός.

// 4.2. // Ποτενσιόμετρο με ηλεκτρόδιο ενδείξεως αργύρου. // 5. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 5.1. // Προετοιμασία του δείγματος // // Ζυγίζεται επακριβώς ποσότητα δείγματος (m) 2 g περίπου σε σωλήνα φυγοκέντρου. Προστίθενται περίπου 15 ml οξικού οξέος (3.1) και αναμειγνύεται προσεκτικά. Αφήνεται επί 30 λεπτά και φυγοκεντρείται επί 15 λεπτά στις 2 000 στροφές/λεπτό. Μεταφέρεται το υπερκείμενο διάλυμα σε ογκομετρική φιάλη των 50 ml. Επαναλαμβάνεται δύο φορές η φυγοκέντρηση με προσθήκη 15 ml. Επαναλαμβάνεται δύο φορές η φυγοκέντρηση με προσθήκη 15 ml οξικού οξέος (3.1) στο ίζημα. Συλλέγεται το διάλυμα που περιέχει τα χλωρικά άλατα στην ίδια ογκομετρική φιάλη και συμπληρώνεται με οξικό οξύ (3.1) μέχρι τη χαραγή. // 5.2. // Αναγωγή των χλωρικών // // Σε 20 ml από το διάλυμα (5.1) προστίθενται 0,6 g σκόνης ψευδαργύρου (3.2). Φέρονται σε βρασμό σε φιάλη με κάθετο ψυκτήρα. Μετά 30 λεπτά βρασμού, το διάλυμα ψύχεται και διηθείται. Εκπλύνεται η φιάλη με νερό. Τα εκπλύματα διηθούνται και συνενώνονται με το διήθημα. // 5.3 // Ποσοτικός προσδιορισμός των χλωριούχων // // Το διάλυμα (5.2) ογκομετρείται με νιτρικό άργυρο (3.3) με τη βοήθεια ποτενσιομέτρου (4.2). Κατά τον ίδιο τρόπο ογκομετρούνται 20 ml του διαλύματος (5.1) με νιτρικό άργυρο (3.3). // // Εάν το προϊόν περιέχει παράγωγα βρωμίου ή ιωδίου, τα οποία μετά την αναγωγή μπορεί να απελευθερώσουν βρωμιούχα ή ιωδιούχα, η καμπύλη ογκομετρήσεως θα παρουσιάσει πολλά σημεία καμπής. Στην περίπτωση αυτή, ο όγκος του διαλύματος νιτρικού αργύρου (3.3) που αντιστοιχεί στα χλωριούχα είναι η διαφορά του τελευταίου και του προτελευταίου σημείου καμπής. // 6. // ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ // // Η περιεκτικότητα των χλωρικών στο δείγμα (% m/m) υπολογίζεται από τον τύπο: 1.2.3.4 // // // % χλωρικά (Clo3 -) m/m = // 20,9 (V - V') M m // // όπου: // // 1.2.3 // // V // = ο όγκος (ml) του διαλύματος νιτρικού αργύρου (3.3) που χρησιμοποιήθηκε για την ογκομέτρηση του διαλύματος (5.2)· // // V' // = ο όγκος (ml) του διαλύματος νιτρικού αργύρου (3.3) που χρησιμοποιήθηκε για την ογκομέτρηση του διαλύματος (5.1)· // // Μ // = η μοριακότητα (molarity) του διαλύματος νιτρικού αργύρου (3.3)· // // m // = η μάζα (g ) του δείγματος (5.1). 1.2 // 7. // ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΜΟΤΗΤΑ (1) // // Για περιεκτικότητα χλωρικών 3 έως 5 % m/m, διαφορά μεταξύ των αποτελεσμάτων δύο παραλλήλων προσδιορισμών που πραγματοποιήθηκαν στο ίδιο δείγμα δεν πρέπει να υπερβαίνει το 0,07 % m/m.

ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΙΩΔΙΚΟΥ ΝΑΤΡΙΟΥ

ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Η μέθοδος περιγράφει τον ποιοτικό και ποσοτικό προσδιορισμό του ιωδικού νατρίου στα καλλυντικά που εκπλένονται μετά τη χρήση τους.

Α. ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

1.2 // 1. // ΑΡΧΗ. // // Το ιωδικό νάτριο διαχωρίζεται από τα άλλα αλογονικά με χρωματογραφία λεπτής στιβάδας και ανιχνεύεται με την οξείδωση των ιωδιούχων σε ιώδιο. // 2. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ // // Όλα τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας. // 2.1. // Διαλύματα αναφοράς. Υδατικά διαλύματα χλωρικού, βρωμικού και ιωδικού καλίου (0,01 % mn) παρασκευασμένα πρόσφατα. // 2.2. // Διαλύτης ανάπτυξης. // // Διάλυμα αμμωνίας (28 % m/v )/ακετόνη/βουτανόλη (60/130/30 v/v/v). // 2.3 // Υδατικό διάλυμα ιωδιούχου καλίου (5 % m/v). // 2.4. // Διάλυμα αμύλου (1 μέχρι 5 % m/v). // 2.5. // Υδροχλωρικό οξύ, Μ. // 3. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // 3.1. // Έτοιμες πλάκες κυτταρίνης για χρωματογραφία λεπτής στιβάδας (0,25 mm). // 3.2. // Συνήθης εργαστηριακός εξοπλισμός για χρωματογραφία λεπτής στιβάδας. // 4. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 4.1. // 1 g δείγματος εκχυλίζεται με νερό, διηθείται και αραιώνεται στα 10 ml περίπου. // 4.2. // Τοποθετούνται 2 μl αυτού του διαλύματος στη γραμμή εκκινήσεως της πλάκας (3.1) μαζί με 2 μl από το καθένα από τα διαλύματα αναφοράς (2.1). // 4.3. // Τοποθετείται η πλάκα σε θάλαμο και αναπτύσσεται με ανιούσα χρωματογραφία κατά τα τρία τέταρτα περίπου του μήκους της πλάκας με το διαλύτη (2.2). // 4.4. // Απομακρύνεται η πλάκα από το θάλαμο και αφήνεται να εξατμισθεί ο διαλύτης σε θερμοκρασία περιβάλλοντος (αυτό μπορεί να διαρκέσει μέχρι δύο ώρες). // 4.5. // Ψεκάζεται η πλάκα με ιωδιούχο κάλιο (2.3) και αφήνεται να ξηρανθεί επί πέντε λεπτά περίπου. // 4.6. // Ψεκάζεται με διάλυμα αμύλου (2.4) και αφήνεται να ξηρανθεί επί πέντε λεπτά περίπου. // 4.7. // Τέλος ψεκάζεται με υδροχλωρικό οξύ (2.5). // 5. // ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ // // Εάν υπάρχουν ιωδικά άλατα εμφανίζεται αμέσως κυανή κηλίδα με τιμή Rf περίπου 0 έως 0,2 (το χρώμα της κηλίδας μπορεί να είναι καστανό ή να γίνει καστανό κατά τη παραμονή). // // Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα βρωμικά δίνουν αμέσως αντίδραση με τιμές Rf 0,5 έως 0,6 ενώ τα χλωρικά μετά 30 λεπτά περίπου, με τιμές Rf 0,7 έως 0,8.

Β. ΠΟΣΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

1.2 // 1. // ΟΡΙΣΜΟΣ // // Η περιεκτικότητα του δείγματος σε ιωδικό νάτριο που προσδιορίζεται με αυτή τη μέθοδο εκφράζεται σε ποσοστό επί τοις εκατό μάζας ιωδικού νατρίου. // 2. // ΑΡΧΗ // // Το ιωδικό νάτριο διαλύεται στο νερό και προσδιορίζεται με υγρή χρωματογραφία υψηλής πιέσεως (HPLC) με χρησιμοποίηση, εν σειρά, μιας στήλης ανεστραμένης φάσης C18 και μιας ανιο-ανταλλακτικής στήλης. // 3. // ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΑ // // Όλα τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικού βαθμού καθαρότητας και κατάλληλα για υγρή χρωματογραφία υψηλής πιέσεως (HPLC). // 3.2. // Υδροχλωρικό οξύ, 4Μ. // 3.2. // Υδατικό διάλυμα θειώδους νατρίου, 5 % m/v. // 3.3. // Φυλασσόμενο διάλυμα ιωδικού νατρίου. // // Παρασκευάζεται διάλυμα που να περιέχει 50 mg ιωδικού νατρίου σε 100 ml νερού. // 3.4. // Δισόξυνο ορθοφωσφορικό κάλιο. // 3.5. // Όξινο ορθοφωσφορικό νάτριο. 2Η2Ο. // 3.6. // HPLC κινητή φάση: 3,88 g δισόξυνου ορθοφωσφορικού καλίου (3.4) και 1,19 g μονόξινου ορθοφωσφορικού νατρίου 2Η2Ο (3.5) διαλύονται σε ένα λίτρο νερού. // // Το pH του προκύπτοντος διαλύματος είναι 6,2. // 3.7. // pH-μετρικός χάρτης γενικής χρήσης, pH 1-11. // 4. // ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ // // Συνήθης εργαστηριακός εξοπλισμός. // 4.1. // Κυκλικός χάρτινος ηθμός, διαμέτρου 110 mm, Schleicher και Schull αριθ. 575 ή ανάλογος. // 4.2. // Συσκευή υγρής χρωματογραφίας υψηλής πιέσεως με ανιχνευτή μεταβλητού μήκους κύματος. // 4.3. // Στήλες: μήκος 120 mm, εσωτερική διάμετρος 4,6 mm. Δύο στήλες συνδεδεμένες σειρά, η πρώτη necleosil (R) 5 C18 ή ανάλογη, η δεύτερη vydac, TM-301-SB ή ανάλογη. // 5. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // 5.1. // Προετοιμασία των δειγμάτων // 5.1.1. // Υγρά δείγματα (σαμπουάν) // // Ζυγίζεται επακριβώς ποσότητα δείγματος 1 g περίπου σε βαθμολογημένο γυάλινο σωλήνα με εσμυρισμένο πώμα ή σε ογκομετρική φιάλη των 10 ml. Συμπληρώνεται με νερό μέχρι τη χαραγή, αναμειγνύεται και εάν είναι απαραίτητο διηθείται. // // Προσδιορίζεται η ποσότητα των ιωδικών ανιόντων στο διάλυμα με τη βοήθεια χρωματογραφίας υψηλής πίεσης σε υγρή φάση, όπως περιγράφεται στην παράγραφο 5.2. // 5.1.2. // Στερεά δείγματα (σαπούνι) // // Το δείγμα λεπτοτεμαχίζεται ζυγίζεται επακριβώς ποσότητα 1 g περίπου. Φέρεται σε βαθμολογημένο γυάλινο κύλινδρο των 100 ml με εσμυρισμένο πώμα. // // Συμπληρώνεται μέχρι 50 ml με νερό και ανακινείται ισχυρά επί ένα λεπτό. Φυγοκεντρείται ή διηθείται από διηθητικό χαρτί ή αφήνεται το μείγμα να παραμείνει τουλάχιστον μία νύχτα. Το ζελατινώδες διάλυμα ανακινείται ισχυρά και διηθείται από διηθητικό χαρτί (4.1). Στο διήθημα γίνεται ο ποσοτικός προσδιορισμός των ιωδικών με HPLC όπως περιγράφεται στην παράγραφο 5.2. // 5.2. // Χρωματογραφία // // Ταχύτητα ροής: 1 ml/min. // // Μήκος κύματος ανιχνευτή: 210 nm. // // Ενιέμενος όγκος: 10 ml. // // Μέτρηση: εμβαδόν της κορυφής. // 5.3. // Βαθμονόμηση // // Λαμβάνονται από το φυλασσόμενο διάλυμα (3.3) 1,0 - 2,0 - 5,0 - 10,0 και 20,0 ml αντίστοιχα σε ογκομετρικές φιάλες των 50 ml. // // Συμπληρώνονται μέχρι την χαραγή και αναμειγνύονται. // // Τα διαλύματα που επιτυγχάνονται περιέχουν 0,01 - 0,02 - 0,05 - 0,10 και 0,20 mg ιωδικού νατρίου ανά ml αντίστοιχα. // // Ποσότητα 10 μl από κάθε διάλυμα αναφοράς ενίεται στο χρωματογράφο (4.3). Προσδιορίζεται το εμβαδόν των κορυφών για τα ιωδικά άλατα και χαράζεται η καμπύλη που απεικονίζει τη σχέση του εμβαδού των κορυφών με τη συγκέντρωση του ιωδικού νατρίου. // 6. // ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ // // Υπολογίζεται η περιεκτικότητα του ιωδικού νατρίου επί τοις εκατό ανά μάζα (% m/m) από τον τύπο: 1.2.3.4 // // // % (m/m) ιωδικού νατρίου = // Vc 10 m // // όπου: // // 1.2.3 // // m // = η μάζα, σε γραμμάρια, του προς εξέταση δείγματος (5.1)· // // V // = ο συνολικός όγκος του διαλύματος του δείγματος, σε ml που λαμβάνεται, όπως περιγράφεται στο 5.1· // // c // = η συγκέντρωση, σε mg/ml ιωδικού νατρίου, όπως προκύπτει από την καμπύλη αναφοράς (5.3). 1.2 // 7. // ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΜΟΤΗΤΑ (1) // // Για περιεκτικότητα ιωδικού νατρίου 0,1 % (m/m), η διαφορά μεταξύ των αποτελεσμάτων δύο παραλλήλων προσδιορισμών που πραγματοποιούνται στο ίδιο δείγμα δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 0,002 %. // 8. // ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ // 8.1. // Αρχή // // Στο οξινισμένο διάλυμα του καλλυντικού, τα ιωδικά (ΙΟ3-) ανάγονται προς ιωδιούχα (Ι-) από τα θειώδη και το προκύπτον διάλυμα εξέταζεται με HPLC. Αν μετά την κατεργασία με θειώδη μια κορυφή με χρόνο κατακράτησης αντίστοιχο προς το χρόνο κατακράτησης των ιωδικών εξαφανιστεί, η αρχική αυτή κορυφή μπορεί κατά πάσα πιθανότητα να αποδοθεί στα ιωδικά. // 8.2. // ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ // // 5 ml του διαλύματος του δείγματος που λαμβάνεται, όπως περιγράφεται στη παράγραφο 5.1, φέρονται σε κωνική φιάλη. // // Ρυθμίζεται το pH του διαλύματος σε τιμή 3 ή μικρότερη με υδροχλωρικό οξύ (3.1) και pH-μετρικό χάρτη (3.7). // // Προστίθενται 3 σταγόνες διαλύματος θειώδους νατρίου (3.2) και αναμειγνύεται. // // Ενίεται ποσότητα 10 μl από το διάλυμα στον υγρό χρωματογράφο (4.2). Συγκρίνεται αυτό το χρωματογράφημα με το χρωματογράφημα που λαμβάνεται, όπως περιγράφεται στη παράγραφο 5, για το ίδιο δείγμα.

(1) Σύμφωνα με το πρότυπο ISO 5725.

(1) Σύμφωνα με το πρότυπο ISO 5725.