—

podsumowania i wzmocnienia kontroli UE nad łańcuchami wartości różnych technologii dekarbonizacji,

—

oszacowania ryzyka zależności oraz przedstawienia propozycji środków naprawczych w razie wysokiego ryzyka lub nawet występowania monopolu lub quasi-monopolu na szczeblu światowym,

—

promowania, z zachowaniem neutralności technologicznej, poprzez zachęty (podatki, dotacje, normy, oznakowanie) produktów niskoemisyjnych,

—

przeanalizowania, dlaczego nie rozwija się elektryfikacja zastosowań energetycznych, i przedsięwzięcia stosownych środków naprawczych,

—

zapewnienia finansowania poprzez odpowiednie ramy i wspierania państw członkowskich w skutecznym i szybkim przeprowadzeniu renowacji energetycznej budynków,

—

sprawdzenia, na podstawie krajowych planów w dziedzinie energii i klimatu na 2024 r., w jakim stopniu prognozy państw członkowskich odpowiadają celom UE, oraz wyciągnięcia z tego konsekwencji,

—

zbadania modeli rynku energii elektrycznej nagradzających elastyczność zgodnie z rosnącą wartością świadczonej usługi,

—

uwzględnienia propozycji EKES-u dotyczących Niebieskiego Ładu,

—

oceny skutków rozbłysków słonecznych oraz zaproponowania planów je antycypujących.

—

dalszego monitorowania umiejętności informatycznych Europejek i Europejczyków oraz do zachęcania państw członkowskich do uświadamiania obywatelom zagrożeń związanych z korzystaniem z technologii cyfrowych,

—

oceny rzeczywistego stosowania samoregulacji przewidzianej w kodeksie postępowania w zakresie zwalczania dezinformacji, szczególnie w europejskim roku wyborczym,

—

określenia, gdzie przechowywane są dane europejskie, ponieważ dane wrażliwe muszą być przechowywane w UE;

—

zaproponowania rozwiązań konfliktu między amerykańską ustawą CLOUD a unijnym RODO,

—

wyciągnięcia wniosków z sukcesów przemysłowych niektórych przedsiębiorstw UE i uwzględnienia tej lekcji w kontekście globalnej konkurencji,

—

dalszego inwestowania w rozwój komputerów o dużej mocy obliczeniowej w Europie.

—

monitorowania stanu wiedzy Europejczyków na temat cyberbezpieczeństwa,

—

Pogłębiają się różnice w finansowaniu w stosunku do Stanów Zjednoczonych i Chin: europejskie budżety kosmiczne są sześć razy mniejsze od budżetów Stanów Zjednoczonych i są w większości nieskoordynowane, gdy tymczasem w amerykańskiej doktrynie kosmicznej przestrzeń kosmiczna jest zasadniczym instrumentem panowania i niezależności. Nie można lekceważyć gwałtownego wzrostu Chin. Również inne podmioty, takie jak Rosja i Indie, podejmują większe wysiłki. Ponadto europejski przemysł kosmiczny musi obecnie konkurować z gigantycznymi podmiotami spoza Europy, które optymalizują swoje wewnętrzne łańcuchy dostaw i poważnie zakłócają rynki (w szczególności SpaceX).

—

Kryzys występujący w europejskim przemyśle rakiet nośnych uwydatnia słabe punkty tego segmentu i zaczyna dotykać również segment satelitów: dzisiejsze liczby pokazują, że wskaźnik rentowności przemysłu kosmicznego jest rzadko dodatni, w czasach gdy kluczowe inwestycje stają się ważniejsze niż kiedykolwiek wcześniej.

—

Zasada „zwrotu geograficznego” Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA) okazała się skutecznym sposobem zabezpieczenia większości finansowania programów, lecz nie jest idealnym rozwiązaniem. Może sprzyjać atomizacji łańcucha dostaw ze względu na udział bardzo małych podmiotów finansujących. Utrzymanie za wszelką cenę zdolności krajowych zwiększa dublowanie i fragmentację na bardzo wąskim rynku. Prowadzi to do zmniejszenia wielkości produkcji dla wszystkich i do podwyższenia kosztów jednostkowych dla klientów.

—

opracowania i realizacji europejskiej strategii przemysłu kosmicznego z uwzględnieniem fragmentacji, dublowania i niewielkiej wielkości głównych europejskich rynków instytucjonalnych, co zagraża zrównoważoności i suwerenności przemysłu w UE,

—

zapewnienia organom publicznym bezproblemowego dostępu do zdolności kosmicznych niezbędnych do realizacji polityki publicznej, z zachowaniem wymaganego poziomu niezależności (chodzi o zdolności, które można uzyskać w Europie w jednolity sposób i które muszą być pod kontrolą podmiotów europejskich),

—

wspierania konkurencyjności europejskiego przemysłu kosmicznego z uwagi na zależność sektora przemysłu kosmicznego od otwartych rynków i – tym samym – na zasadniczą potrzebę konkurencyjności,

—

uwzględnienia strategicznego charakteru sektora kosmicznego i jego cech (długoterminowość, wysokie ryzyko, kapitałochłonność) oraz polityki innych potęg w celu wdrożenia takiej strategii przemysłu kosmicznego. Organy europejskie mogą korzystać z wielu narzędzi (przepisów dotyczących zamówień publicznych, finansowania badań i rozwoju, prawodawstwa, dyplomacji).

—

zapewnienia państwom członkowskim UE i ich siłom zbrojnym sprzętu oraz zdolności obronnych potrzebnych do tego, by bronić Europy oraz jej obywateli przed wieloma złożonymi zagrożeniami,

—

zachowania suwerenności Europy oraz zagwarantowania długoterminowej ochrony demokracji i stabilności Europy wraz z odpowiednim poziomem autonomii strategicznej,

—

bezpośredniego wspierania stabilności, pokoju i bezpieczeństwa członków NATO i UE oraz ich sojuszników.

—

zadbała o lepszą koordynację europejskiego przemysłu obronnego (w tym poprzez zachęcanie do wspólnych zamówień publicznych) oraz o jego zdolność do dostarczania sprzętu potrzebnego siłom zbrojnym w każdej chwili i w każdych okolicznościach; przemysł ten musi być w stanie szybko zwiększyć produkcję, by zaspokoić potrzeby pilne w danej chwili, a następnie utrzymać odpowiedni poziom przygotowania,

—

dokonała znacznych inwestycji w badania i rozwój, aby wzmocnić suwerenność technologiczną Europy w krytycznych obszarach i zapewnić jej przewagę operacyjną nad potencjalnymi przeciwnikami; UE powinna znacznie zwiększyć budżet Europejskiego Funduszu Obronnego, który będzie musiał mieć bardziej strategiczny charakter,

—

dopilnowała, by w następnych wieloletnich ramach finansowych i w linii budżetowej dotyczącej obronności UE i jej państwa członkowskie znacznie zwiększyły swój wkład z myślą o dostosowaniu europejskiej obronności do nowego środowiska strategicznego,

—

ułatwiła dostęp do prywatnych i publicznych inwestycji oraz finansowania za pomocą strategii politycznych i środków regulacyjnych zapewniających, by względy i kryteria zrównoważonego rozwoju nie były dyskryminujące dla unijnych przedsiębiorstw z sektora obronnego,

—

stymulowała i wspierała wysiłki państw członkowskich na rzecz odwrócenia obecnej sytuacji poprzez przeznaczanie głównej części budżetów na sprzęt i systemy od dostawców europejskich, co jest warunkiem sine qua non zadbania o rentowny europejski przemysł obronny.