Specjalna procedura ustawodawcza

Specjalna procedura ustawodawcza oznacza, że Rada zyskuje funkcję jedynego prawodawcy, w odróżnieniu od zwykłej procedury ustawodawczej, stosowanej w przypadku większości aktów prawnych UE, w ramach której Rada i Parlament Europejski wspólnie decydują w sprawie wniosków ustawodawczych przedkładanych przez Komisję Europejską, działając na równych zasadach jako współprawodawcy (współdecyzja).

Art. 289 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) stanowi, że w szczególnych przypadkach przewidzianych w konkretnych postanowieniach traktatowych jedynym prawodawcą jest Rada, a Parlament:

• wyraża zgodę na wniosek Komisji; albo
• jest konsultowany w jego sprawie.

Procedura zgody

W ramach tej procedury:

• Parlament może bezwzględną większością głosów zaakceptować lub odrzucić wniosek ustawodawczy, ale nie może wprowadzać do niego poprawek;
• Rada nie jest uprawniona do uchylania opinii Parlamentu.

Ta procedura jest stosowana przy przyjmowaniu nowych przepisów w sprawie zwalczania dyskryminacji.

Art. 352 TFUE przyznaje Parlamentowi prawo weta w sytuacji, gdy to postanowienie traktatowe stanowi podstawę prawną do przyjęcia wniosku przedstawionego przez Komisję.

Ta procedura jest stosowana także w przypadku:

• przyjmowania niektórych umów międzynarodowych wynegocjowanych przez UE (np. umów handlowych z państwem trzecim lub państwami trzecimi albo organizacjami międzynarodowymi (art. 207 ust. 3 TFUE lub umów wymienionych w art. 218 ust. 6 lit. a TFUE));
• przystępowania do UE nowych państw członkowskich;
• poważnego naruszenia praw podstawowych (art. 7 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE));
• wyrażenia przez państwo woli wystąpienia z UE (art. 50 TUE).

Procedura konsultacji

W ramach tej procedury:

• Rada przyjmuje wniosek ustawodawczy dopiero po wydaniu przez Parlament opinii w jego sprawie;
• Parlament może zatwierdzić albo odrzucić wniosek ustawodawczy Komisji lub też zaproponować do niego poprawki, ale Rada nie ma prawnego obowiązku uwzględniania opinii Parlamentu;
• Parlament jest konsultowany w procedurze nieustawodawczej, gdy negocjowane są umowy międzynarodowe w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE;
• Parlament jest konsultowany także w przypadku przepisów przyjmowanych w pewnych szczególnych dziedzinach, takich jak polityka konkurencji (art. 103 TFUE) czy też harmonizacja podatków pośrednich (art. 113 TFUE).

ZOBACZ TAKŻE

• Negocjacje akcesyjne
• Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa (WPZiB)
• Konkurencja
• Procedura zgody
• Procedura konsultacji
• Rada Unii Europejskiej
• Komisja Europejska
• Parlament Europejski
• Polityka handlowa w UE
• Prawa podstawowe
• Zwykła procedura ustawodawcza (współdecyzja)
• Polityka podatkowa UE
• Klauzula o występowaniu
• Umowy międzynarodowe i kompetencje zewnętrzne UE (streszczenie)
• Traktat o Unii Europejskiej – przystąpienie do UE (streszczenie).