This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Een richtlijn is een rechtshandeling die is aangenomen door de EU-instellingen en bestemd is voor de EU-lidstaten en is, zoals vastgelegd in artikel 288 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, verbindend ten aanzien van het te bereiken resultaat. Een richtlijn behoort tot het afgeleid recht van de EU, het corpus juris dat is afgeleid uit de beginselen en doelstellingen die in de EU-verdragen zijn vastgelegd (primair recht).
De nationale autoriteiten van elk EU-land waarvoor de richtlijn is bestemd, kiezen de vorm en de manieren die zij gebruiken om de richtlijn te verwerken in de nationale wetgeving (formeel bekend als “omzetting”). In het algemeen dient dit te gebeuren binnen twee jaar nadat de richtlijn is aangenomen.
Uitgangspunt is dat met nationale maatregelen de in een richtlijn vastgestelde doelstellingen moeten worden bereikt. Nationale overheden moeten de maatregelen die zij nemen aan de Europese Commissie meedelen.
In richtlijnen kunnen minimumnormen worden vastgelegd, vaak als erkenning van het feit dat de rechtsstelsels in sommige lidstaten al hogere normen hebben. In dit geval hebben lidstaten het recht om hogere normen vast te stellen dan die in de richtlijn.
In andere gevallen zijn in richtlijnen uniforme harmoniseringsgrenzen vastgelegd. Dit betekent dat lidstaten geen voorschriften mogen invoeren die strenger zijn dan die in de richtlijn.
Als een land een richtlijn niet omzet in nationale wetgeving, kan de Commissie een inbreukprocedure starten en een procedure bij het Hof van Justitie van de Europese Unie tegen het land opstarten.
ZIE OOK