WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (piąta izba)

z dnia 9 listopada 2004 r.

Sprawa T‑116/03

Oreste Montalto

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Urzędnicy – Zatrudnienie – Członek personelu tymczasowego – Ogłoszenie o wolnym stanowisku – Nabór

Pełny tekst w języku francuskim II‑0000

Przedmiot:      Skarga mająca za przedmiot wniosek o uchylenie decyzji Rady z dnia 23 maja 2002 r. w sprawie powołania dodatkowego prezesa izby odwoławczej i przewodniczącego Wydziału ds. Odwołań Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Dz.U. 2002, C 130, str. 2) oraz wniosek o odszkodowanie.

Orzeczenie:      Decyzja Rady z dnia 23 maja 2002 r. w sprawie powołania dodatkowego prezesa izby odwoławczej i przewodniczącego Wydziału ds. Odwołań OHIM zostaje uchylona. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Rada zostaje obciążona kosztami postępowania.

Streszczenie

1.     Urzędnicy – Członkowie personelu tymczasowego – Pracownicy w grupie zaszeregowania A1 lub A2 – Zatrudnienie przewodniczącego izb odwoławczych Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego – Zatrudnienie – Porównanie zasług – Uznanie administracyjne – Granice – Przestrzeganie warunków zawartych w ogłoszeniu o wolnym stanowisku oraz wymogów proceduralnych przyjętych w zakresie uznania

(rozporządzenie Rady nr 40/94, art. 120 ust. 1 i art. 131 ust. 1)

2.     Urzędnicy – Pozaumowna odpowiedzialność instytucji – Przesłanki – Bezprawność – Szkoda – Związek przyczynowy – Ciężar dowodu

3.     Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie – Uchylenie bezprawnego aktu, który został zaskarżony – Stosowne zadośćuczynienie za krzywdę

1.     Organ upoważniony do zawarcia umowy dysponuje – zwłaszcza w przypadku gdy stanowisko, które ma zostać obsadzone, jest bardzo wysokie i odpowiada grupie zaszeregowania A1 lub A2 – szerokim zakresem uznania przy porównywaniu zasług kandydatów na takie stanowisko. Działanie w ramach tego szerokiego zakresu uznania wymaga jednak przynajmniej przestrzegania właściwych uregulowań, to znaczy nie tylko ogłoszenia o wolnym stanowisku, lecz również ewentualnych wymogów proceduralnych, które organ ten ustalił dla korzystania ze swojego uznania.

W tym zakresie do organu upoważnionego do zawarcia umowy należy skrupulatne badanie dokumentów kandydatów oraz sumienne przestrzeganie wymagań ustalonych w szczególności w ogłoszeniu o wolnym stanowisku, co oznacza, że organ ten jest zobowiązany odrzucić wszystkich kandydatów, którzy nie spełniają jednego z tych wymagań, gdy powinny one być spełnione kumulatywnie. Ogłoszenie o wolnym stanowisku stanowi ramy prawne, które organ upoważniony do zawarcia umowy sam sobie narzuca i których powinien skrupulatnie przestrzegać.

Wymagania te są wiążące również dla Rady Administracyjnej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego przy wykonywaniu przez nią uprawnień przyznanych na podstawie rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w ramach procedury powoływania przewodniczącego izb odwoławczych tej instytucji. Nawet jeśli to nie ona dokonuje powołania, to jednak do niej należy sporządzenie listy trzech kandydatów, na podstawie której Rada podejmie decyzję w sprawie powołania, co oznacza, że posiada ona szeroki zakres uznania w odniesieniu do kandydatów, a zatem pełni rolę decyzyjną.

(zob. pkt 63–68 i 107)

Odesłanie: Trybunał, sprawa C­­–35/92 P Parlament przeciwko Frederiksenowi, 18 marca 1993 r., Rec. str. I‑991, pkt 15 i 16; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑356/94 Vecchi przeciwko Komisji, 2 października 1996 r., RecFP str. I‑A‑437 i II‑1251, pkt 50–58; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑95/01 Coget i in. przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 20 września 2001 r., RecFP str. I‑A‑191 i II‑879, pkt 113; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑158/01 Tilgenkamp przeciwko Komisji, 9 lipca 2002 r., RecFP str. I‑A‑111 i II‑595, pkt 58; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑73/01 Pappas przeciwko Komitetowi Regionów, 18 września 2003 r., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 52–54

2.     Pozaumowna odpowiedzialność Wspólnoty uzależniona jest od łącznego wystąpienia szeregu przesłanek dotyczących bezprawności zachowania zarzucanego instytucjom, rzeczywistego wystąpienia podnoszonej szkody oraz istnienia związku przyczynowego między zachowaniem a podnoszoną szkodą. Z tego wynika, że nawet w przypadku ustalenia winy instytucji odpowiedzialność Wspólnoty powstaje tylko wtedy, gdy skarżący jest w stanie wykazać, że szkoda rzeczywiście wystąpiła.

(zob. pkt 125 i 126)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑82/91 Latham przeciwko Komisji, 9 lutego 1994 r., RecFP str. I‑A‑15 i II‑61, pkt 72; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑165/95 Lucaccioni przeciwko Komisji, 14 maja 1998 r., RecFP str. I‑A‑203 i II‑627, pkt 57; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑172/00 Pierard przeciwko Komisji, 24 kwietnia 2001 r., RecFP str. I‑A‑91 i II‑429, pkt 34 i 35

3.     Uchylenie zaskarżonego aktu może stanowić, samo w sobie, stosowne i co do zasady wystarczające zadośćuczynienie za całą krzywdę, jakiej strona skarżąca mogła doznać.

(zob. pkt 127)

Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑343/87 Culin przeciwko Komisji, 7 lutego 1990 r., Rec. str. I‑225, pkt 25–29; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑60/94 Pierrat przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 26 stycznia 1995 r., RecFP str. I‑A‑23 i II‑77, pkt 62