Strony
Motywy wyroku
Sentencja

Strony

W sprawie C‑50/05

mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Korkein hallinto–oikeus (Finlandia) postanowieniem z dnia 4 lutego 2005 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 8 lutego 2005 r., w postępowaniu wszczętym przez:

Maiję T. I. Nikula ,

TRYBUNAŁ (trzecia izba),

w składzie: A. Rosas, prezes izby, J.‑P. Puissochet (sprawozdawca), A. Borg Barthet, U. Lõhmus i A. Ó Caoimh, sędziowie,

rzecznik generalny: M. Poiares Maduro,

sekretarz: C. Strömholm, administrator,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 stycznia 2006 r.,

rozważywszy uwagi przedstawione:

– w imieniu Maiji T. I. Nikula przez M. Ekorre'a,

– w imieniu rządu fińskiego przez A. Guimaraes‑Purokoski i E. Bygglin, działające w charakterze pełnomocników,

– w imieniu rządu hiszpańskiego przez I. del Cuvilla Contrerasa, działającego w charakterze pełnomocnika,

– w imieniu rządu niderlandzkiego przez H. G. Sevenster i M. de Grave'a, działających w charakterze pełnomocników,

– w imieniu rządu portugalskiego przez L. Fernandesa i S. Pizarra, działających w charakterze pełnomocników,

– w imieniu rządu norweskiego przez I. Djupvik i K. Fløistad, działające w charakterze pełnomocników,

– w imieniu Komisji Wspólnot Europejskich przez D. Martina i M. Huttunena, działających w charakterze pełnomocników,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 16 lutego 2006 r.,

wydaje następujący

Wyrok

Motywy wyroku

1. Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 33 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. (Dz.U. 1997, L 28, str. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1408/71”).

2. Wniosek ten został przedstawiony w ramach skargi złożonej przez przed M. Nikula do Korkein hallinto–oikeus (najwyższy sąd administracyjny Finlandii) na decyzję Lapin verotuksen oikaisulautakunta (komisji inspekcji podatkowej Laponii) dotyczącą wysokości dochodów podlegających opodatkowaniu uwzględnionych w 2000 r. dla celów obliczenia składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Ramy prawne

Uregulowania wspólnotowe

3. Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71:

„Osoby zamieszkujące terytorium jednego z państw członkowskich i do których stosują się przepisy niniejszego rozporządzenia podlegają obowiązkom i korzystają z praw wynikających z ustawodawstwa każdego państwa członkowskiego na tych samych warunkach co obywatele tego państwa, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych zawartych w niniejszym rozporządzeniu”.

4. Artykuł 27 tego rozporządzenia stanowi:

„Emeryt lub rencista, który jest uprawniony do świadczeń na podstawie ustawodawstwa dwóch lub więcej państw członkowskich, w tym ustawodawstwa państwa członkowskiego, którego terytorium zamieszkuje, i który jest uprawniony na podstawie ustawodawstwa tego ostatniego państwa członkowskiego, uwzględniając, w odpowiednim przypadku, przepisy art. 18 oraz załącznika VI, otrzymuje, jak i członkowie jego rodziny, te świadczenia od instytucji miejsca zamieszkania i na rachunek tej instytucji, tak jak gdyby zainteresowany pobierał emeryturę lub rentę należną zgodnie z ustawodawstwem jedynie tego ostatniego państwa członkowskiego”.

5. Zgodnie z art. 28a tego rozporządzenia:

„Jeżeli emeryt lub rencista uprawniony do emerytury lub renty należnej na podstawie ustawodawstwa państwa członkowskiego lub do emerytur lub rent należnych na podstawie ustawodawstwa dwóch lub więcej państw członkowskich zamieszkuje na terytorium państwa członkowskiego, zgodnie z ustawodawstwem, którego prawo do świadczeń rzeczowych nie jest uzależnione od warunków ubezpieczenia lub zatrudnienia i zgodnie z ustawodawstwem, którego nie jest należna żadna emerytura ani renta, koszt świadczeń rzeczowych udzielonych emerytowi lub renciście oraz członkom jego rodziny ponosi instytucja jednego z państw członkowskich właściwych w odniesieniu do emerytur i rent, określona zgodnie z zasadami ustanowionymi w art. 28 ust. 2, w takim zakresie, w jakim emeryt lub rencista i członkowie jego rodziny mieliby prawo do tych świadczeń zgodnie z ustawodawstwem stosowanym przez tę instytucję, gdyby zamieszkiwali na terytorium państwa członkowskiego, na którym znajduje się ta instytucja”.

6. Artykuł 33 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi:

„Instytucja państwa członkowskiego zobowiązana do wypłaty emerytury lub renty, która stosuje ustawodawstwo przewidujące potrącanie składek od emerytów lub rencistów, w odniesieniu do świadczeń z tytułu choroby i macierzyństwa, uprawniona jest do dokonywania tych potrąceń, których wysokość ustalana jest zgodnie z wymienionym ustawodawstwem, z emerytury lub renty należnej od niej, o ile świadczenia udzielane zgodnie z art. 27, 28, 28a, 29, 31 i 32 obciążają instytucję wymienionego państwa członkowskiego”.

Uregulowania krajowe

7. Na podstawie art. 1 ustawy o ubezpieczeniu zdrowotnym [sairausvakuutuslaki (364/1963)] wszystkie osoby zamieszkujące na terytorium Finlandii, niezależnie od ich przynależności państwowej, są ubezpieczone od ryzyka utraty zdrowia. Składki na ubezpieczenie zdrowotne są pobierane w ramach systemu podatkowego. Prawo ubezpieczonego do świadczeń nie jest związane z przekazanymi składkami.

8. Artykuł 33 ust. 2 tej ustawy przewiduje, że składki ubezpieczeniowe opłacane przez ubezpieczonych są obliczane od całości dochodów uwzględnianych dla celów podatków miejscowych w odniesieniu do poprzedniego roku podatkowego.

Postępowanie przed sądem krajowym i pytanie prejudycjalne

9. M. Nikula, emerytka zamieszkująca w Kemi (Finlandia) uzyskała w 2000 r., tytułem świadczeń emerytalnych, świadczenia z dwóch instytucji państw członkowskich: Królestwa Szwecji, w którym pracowała przez kilka lat, i Republiki Finlandii, państwa, na którego terytorium zamieszkuje.

10. W roku podatkowym 2000 uznano, że M. Nikula podlega obowiązkowi podatkowemu głównie w Finlandii. Świadczenia, które uzyskała od instytucji szwedzkich zostały włączone do dochodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 18 ust. 1 i art. 25 ust. 3 lit. d) umowy (26/1997) zawartej między państwami członkowskimi Rady Nordyckiej o unikaniu podwójnego opodatkowania w dziedzinie podatku dochodowego i podatku majątkowego.

11. M. Nikula złożyła wniosek o zmianę podatku w ten sposób, by świadczenia pobrane z instytucji szwedzkich nie były uwzględniane w dochodzie podlegającym opodatkowaniu dla celów obliczania składek na ubezpieczenie zdrowotne. Decyzją z dnia 11 września 2002 r. komisja inspekcji podatkowej Laponii oddaliła jej wniosek.

12. M. Nikula odwołała się od tej decyzji do Rovaniemen hallinto–oikeus (sądu administracyjnego w Rovaniemi). Ten odrzucił skargę M. Nikuli postanowieniem z dnia 12 grudnia 2003 r.

13. M. Nikula wszczęła postępowanie w celu uzyskania upoważnienia do wniesienia odwołania od postanowienia Rovaniemen hallinto–oikeus, natomiast w odwołaniu do Korkein hallinto–oikeus zawnioskowała o uchylenie tego postanowienia oraz o nieuwzględnianie świadczeń uzyskanych z instytucji szwedzkich w dochodzie podlegającym opodatkowaniu służącym za podstawę obliczania wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne.

14. W tych okolicznościach Korkein hallinto–oikeus postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71 […] należy interpretować w ten sposób, że niezgodne z tym przepisem jest ? w przypadku gdy emeryt zgodnie z art. 27 rozporządzenia może ubiegać się o świadczenia w razie choroby i macierzyństwa jedynie od instytucji miejsca zamieszkania i na jej koszt ? obliczanie składek na ubezpieczenie zdrowotne w ten sposób, że w państwie członkowskim miejsca zamieszkania emeryta, jako podstawę wymiaru składek uwzględnia się oprócz emerytury, którą otrzymuje od państwa miejsca zamieszkania, także emeryturę, którą otrzymuje z innego państwa członkowskiego, jednakże tylko w takim zakresie, w jakim składki te nie przewyższają kwoty emerytury z państwa miejsca zamieszkania?”.

W przedmiocie pytania prejudycjalnego

15. Poprzez swoje pytanie sąd krajowy zmierza zasadniczo do ustalenia, czy art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71 stoi na przeszkodzie temu, by przy obliczaniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne w państwie członkowskim miejsca zamieszkania emeryta wypłacanych przez instytucje tego państwa członkowskiego, do podstawy tej włączone były ? poza emeryturami pobieranymi w państwie członkowskim miejsca zamieszkania ? emerytury wypłacane przez instytucje innego państwa członkowskiego, o ile składka na ubezpieczenie zdrowotne nie przewyższa wysokości emerytury wypłacanej w państwie członkowskim miejsca zamieszkania.

Uwagi przedstawione Trybunałowi

16. Rządy hiszpański i portugalski uważają, że właściwe państwo członkowskie nie może, w oparciu o art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71, włączyć przy obliczaniu składek na ubezpieczenie zdrowotne emerytur lub rent przekazywanych przez instytucję innego państwa członkowskiego. Takie jest również stanowisko Komisji Wspólnot Europejskich, która uważa, że na podstawie ogólnej zasady, która została wyrażona w wyroku z dnia 10 maja 2001 r. w sprawie C‑389/99 Rundgren (Rec. str. I‑3731), właściwe państwo członkowskie może jedynie dokonywać potrąceń składek z emerytury lub renty należnej od instytucji tego ostatniego, z wyłączeniem emerytur lub rent wypłacanych przez instytucję innego państwa członkowskiego.

17. Rządy te oraz Komisja opierają się w swym rozumowaniu na pkt 49 ww. wyroku w sprawie Rundgren, w którym stwierdzono, że z art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71 wynika, że to rozporządzenie upoważnia jedynie w określonych przypadkach właściwą instytucję tego państwa członkowskiego do dokonywania, w odniesieniu do m.in. świadczeń z tytułu choroby i macierzyństwa, potrąceń z emerytury lub renty należnej od niej, to znaczy faktycznie przez nią wypłaconej.

18. Rządy fiński, niderlandzki i norweski przyznają, że istnieje związek pomiędzy kompetencją do dokonywania potrąceń z emerytury a obowiązkiem przyjęcia ciężaru świadczeń rzeczowych. Ciężar tych ostatnich świadczeń nie może spoczywać na instytucji państwa członkowskiego, która ma jedynie ewentualną kompetencję w zakresie emerytur (ww. wyrok w sprawie Rundgren, pkt 47). Stoją jednak na stanowisku, że związek ten, uznany w pkt 49 tego wyroku, nie zakazuje państwu członkowskiemu, w którym znajduje się instytucja właściwa w zakresie wypłaty świadczeń z ubezpieczenia zdrowotnego, określenia w jego ustawodawstwie podstawy dochodów uwzględnianych w celu obliczenia składek na ubezpieczenie zdrowotne. Wykładnię taką wspiera wyrażenie „ustalana jest zgodnie z wymienionym ustawodawstwem”, użyte w art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71. Wykonywanie tej właściwości byłoby po prostu podporządkowane obowiązkowi tej instytucji zapewnienia faktycznej wypłaty świadczeń danym świadczeniobiorcom.

19. Rządy te uważają zatem, że w takiej sytuacji państwo członkowskie może postanowić o włączeniu do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne emerytur wypłaconych przez inne państwo członkowskie, przyznając, że wysokość tych składek nie może przewyższać wysokości emerytur wypłaconych w państwie członkowskim miejsca zamieszkania. W tym ostatnim przypadku składki nie mogą być potrącone w całości z emerytur wypłaconych w tym państwie członkowskim, jak powinno mieć miejsce, jak Trybunał orzekł w pkt 49 ww. wyroku w sprawie Rundgren.

Ocena Trybunału

20. Celem rozporządzenia nr 1408/71 jest – jak wskazują jego motywy drugi i czwarty – zapewnienie swobody przepływu we Wspólnocie Europejskiej pracowników najemnych i osób prowadzących działalność na własny rachunek, z poszanowaniem rozwiązań właściwych ustawodawstwu poszczególnych krajów w dziedzinie zabezpieczenia społecznego. W tym celu, jak wynika z motywów piątego, szóstego i dziesiątego, rozporządzenie przyjmuje jako zasadę równe traktowanie pracowników wobec różnych ustawodawstw krajowych oraz zmierza do zapewnienia w możliwie największym stopniu równego traktowania wszystkich osób wykonujących pracę na terytorium danego państwa członkowskiego, tak by uniknąć stawiania w niekorzystnej sytuacji pracowników korzystających ze swobody przepływu. System wprowadzony rozporządzeniem nr 1408/71 jest jedynie systemem koordynacyjnym i dotyczy między innymi określenia ustawodawstwa lub ustawodawstw właściwych w przypadku pracowników najemnych i osób prowadzących działalność na własny rachunek, którzy w różnych okolicznościach czynią użytek z prawa do swobody przepływu (wyrok z dnia 9 marca 2006 r. w sprawie C‑493/04 Piatkowski, Zb.Orz. str. I‑2369, pkt 19 i 20).

21. Z postanowienia odsyłającego wynika, że M. Nikula, która mieszka w Finlandii, pobierała w 2000 r. emerytury zarówno od instytucji szwedzkiej, jak i fińskiej.

22. Zgodnie z art. 27 rozporządzenia nr 1408/71, emeryt lub rencista, który jest uprawniony do świadczeń na podstawie ustawodawstwa dwóch lub kilku państw członkowskich, w tym państwa właściwego, na którego terytorium zamieszkuje, jest uprawniony do świadczeń rzeczowych na podstawie prawa państwa członkowskiego miejsca zamieszkania, tak jak gdyby pobierał emeryturę lub rentę należną zgodnie z ustawodawstwem jedynie tego ostatniego państwa członkowskiego.

23. Stąd, to do Republiki Finlandii jako państwa członkowskiego miejsca zamieszkania M. Nikula, należy zapewnienie udzielania świadczeń rzeczowych. Państwo to jest na podstawie art. 33 ust. 1 tego rozporządzenia upoważnione do dokonywania potrąceń składek według warunków ustalonych w swoim ustawodawstwie.

24. Do ustawodawstwa każdego państwa członkowskiego należy, wobec braku harmonizacji na poziomie wspólnotowym, określenie przesłanek dochodów uwzględnianych dla celów obliczania składek zabezpieczenia społecznego (zob. wyrok z dnia 26 stycznia 1999 r. w sprawie C‑18/95 Terhoeve, Rec. str. I‑345, pkt 51). Tym bardziej, jeśli uregulowania wspólnotowe wyraźnie odsyłają do prawa państwa członkowskiego, które jest wyznaczone jako państwo właściwe w zakresie potrącenia składek na ubezpieczenie zdrowotne. Istotne jest, by przy wykonywaniu swej kompetencji dane państwo członkowskie przestrzegało prawa wspólnotowego (zob. ww. wyrok w sprawie Terhoeve, pkt 34, oraz wyrok z dnia 7 lipca 2005 r. w sprawie C‑227/03 van Pommeren‑Bourgondiën, Zb.Orz. str. I‑6101, pkt 39).

25. Ustawa fińska o ubezpieczeniu zdrowotnym przewiduje w art. 33 ust. 2, że składki na ubezpieczenie zdrowotne są obliczane na podstawie wszystkich dochodów uwzględnianych dla celów podatków miejscowych, w szczególności emerytur i rent wypłacanych przez inne państwa członkowskie tytułem poprzedniego roku podatkowego.

26. Przeciwnie do twierdzeń Komisji oraz niektórych państw członkowskich, które uważają, że stanowisko Trybunału w ww. wyroku w sprawie Rundgren zakazuje zasadniczo, by państwo członkowskie mogło pobierać składki na ubezpieczenia społeczne od emerytur wypłacanych przez inne państwo członkowskie, rozwiązanie zaproponowane w tym wyroku nie stosuje się do sprawy w postępowaniu przed sądem krajowym.

27. Sulo Rundgren, pochodzący z Finlandii i obywatel szwedzki od 18 lipca 1975 r. czerpał dochody jedynie z emerytur i dożywotnich rent wypłacanych przez Królestwo Szwecji. To państwo członkowskie wzięło na siebie koszt świadczeń rzeczowych.

28. Stąd z jednej strony Republika Finlandii, nie wypłacając zainteresowanemu ani emerytury, ani renty, nie mogła zgodnie z art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71 „dokonywa[ć] […] potrąceń […] z emerytury lub renty należnej od niej”.

29. Z drugiej strony na podstawie zasady, zgodnie z którą nie można wymagać od emeryta lub rencisty, ze względu na miejsce jego zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego, opłacania obowiązkowych składek ubezpieczeniowych dla pokrycia świadczeń wypłacanych przez instytucję innego państwa członkowskiego (wyrok z dnia 21 lutego 1991 r. w sprawie C‑140/88 Noij Rec. str. I‑387, pkt 14), Republika Finlandii nie mogła wymagać od S. Rundgrena opłacenia składek przewidzianych przez ustawodawstwo fińskie, gdyż uprawniony on był do świadczeń mających podobny przedmiot, które obciążały instytucję Królestwa Szwecji jako właściwego państwa członkowskiego w zakresie jego emerytury (ww. wyrok w sprawie Rundgren, pkt 56).

30. O ile prawdą jest, że ustawodawstwo państwa członkowskiego, które nakłada na emerytów obowiązek opłacania składek w dodatkowym systemie zabezpieczenia społecznego, nie oferując odpowiadającej temu ochrony socjalnej, jest sprzeczne z zasadą swobodnego przepływu osób (wyrok z dnia 15 lutego 1996 r. w sprawie C‑53/95 Kemmler, Rec. str. I‑703, i z dnia 19 marca 2002 r. w sprawach połączonych C‑393/99 i C‑394/99 Hervein i in., Rec. str. I‑2829), to nie jest tak jednak w przypadku sprawy w postępowaniu przed sądem krajowym, skoro ustawodawstwo fińskie znajduje zastosowanie jako ustawodawstwo państwa miejsca zamieszkania, z wyłączeniem jakiegokolwiek innego ustawodawstwa, do wszystkich emerytów zamieszkujących na terytorium Finlandii.

31. Stąd w przypadku, takim jak rozpatrywany w postępowaniu przed sądem krajowym, w którym instytucja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania wypłaca emeryturę, a instytucja tego samego państwa zapewnia pokrycie wydatków z ubezpieczenia zdrowotnego, żaden przepis rozporządzenia nr 1408/71 nie zakazuje temu państwu obliczania wysokości składek na ubezpieczenie społeczne osoby zamieszkującej na jego terytorium od całości jej dochodów, pochodzących z emerytur wypłacanych w państwie członkowskim miejsca zamieszkania lub emerytur wypłacanych w innych państwach członkowskich.

32. Jednakże bez względu na przyjęty sposób naliczania, wysokość składek nie może przewyższać wysokości emerytur wypłacanych przez instytucje państwa członkowskiego miejsca zamieszkania, gdyż jak zostało przypomniane w pkt 28 niniejszego wyroku, na podstawie art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71, składki na ubezpieczenie zdrowotne mogą być pobierane tylko od emerytur i rent wypłacanych przez państwo miejsca zamieszkania (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Rundgren, pkt 49).

33. Ponadto wprowadzenie przez państwo miejsca zamieszkania systemu, który nie uwzględnia już opłaconych przez emerytów podczas ich aktywności zawodowej składek na ubezpieczenie zdrowotne w państwie członkowskim innym niż państwo miejsca zamieszkania, stanowiłoby przeszkodę w swobodnym przepływie osób. Skutkiem takiego systemu byłoby karanie tychże emerytów z tego tylko względu, że skorzystali z prawa do swobodnego przepływu oraz uprzywilejowanie tych, którzy pozostali w jednym państwie członkowskim w trakcie całego swego życia zawodowego.

34. Trybunał orzekł, że art. 39 WE stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie naliczało składki na ubezpieczenie zdrowotne emerytowanego pracownika, który podlega jego ustawodawstwu, na podstawie kwoty brutto emerytury uzupełniającej wypłacanej na podstawie porozumienia, którą pracownik ten pobiera w innym państwie członkowskim, nie uwzględniając okoliczności, że część kwoty brutto tej emerytury już została potrącona tytułem składek na ubezpieczenie zdrowotne w tym ostatnim państwie (wyrok z dnia 15 czerwca 2000 r. w sprawie C‑302/98 Sehrer, Rec. str. I‑4585, pkt 36).

35. Aby zapobiec temu ryzyku i w celu zagwarantowania obywatelom państw członkowskich równości traktowania wewnątrz Wspólnoty w odniesieniu do różnych krajowych porządków prawnych, państwo członkowskie właściwe w dziedzinie świadczeń, które na podstawie swego ustawodawstwa, włącza zwykle do podstawy składek na ubezpieczenie zdrowotne emerytury lub renty wypłacane przez instytucje innych państw członkowskich, powinno wyłączyć z podstawy składek wysokość emerytur, od których składki zostały już opłacone przez tych emerytów w innych państwach, czy to opłaconych przez zainteresowanych z dochodu z pracy, czy też bezpośrednio potrąconych z tego dochodu.

36. Do zainteresowanych należy wykazanie, że takie wcześniejsze składki były faktycznie opłacone.

37. Na postawione pytanie należy zatem odpowiedzieć w ten sposób, że art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71 nie stoi na przeszkodzie temu, by przy obliczaniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne w państwie członkowskim miejsca zamieszkania emeryta wypłacanych przez instytucje tego państwa członkowskiego, właściwego w zakresie udzielania świadczeń na podstawie art. 27 tego rozporządzenia, do podstawy tej włączone były?, poza emeryturami pobieranymi w państwie członkowskim miejsca zamieszkania,? emerytury wypłacane przez instytucje innego państwa członkowskiego, o ile wspomniane składki nie przewyższają wysokości emerytury wypłacanej w państwie członkowskim miejsca zamieszkania.

38. Jednakże art. 39 WE stoi na przeszkodzie uwzględnianiu emerytur otrzymanych z instytucji innego państwa członkowskiego, jeśli składki zostały już opłacone w tym drugim państwie członkowskim od dochodów osiągniętych z pracy w tym ostatnim państwie członkowskim. Do zainteresowanych należy wykazanie, że takie wcześniejsze składki zostały opłacone.

W przedmiocie kosztów

39. Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem; do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż poniesione przez strony postępowania przed sądem krajowym, nie podlegają zwrotowi.

Sentencja

Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) orzeka, co następuje:

1) Artykuł 33 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. nie stoi na przeszkodzie temu, by przy obliczaniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne w państwie członkowskim miejsca zamieszkania emeryta wypłacanych przez instytucje tego państwa członkowskiego, właściwego w zakresie udzielania świadczeń na podstawie art. 27 tego rozporządzenia, do podstawy tej włączone były, poza emeryturami pobieranymi w państwie członkowskim miejsca zamieszkania,? emerytury wypłacane przez instytucje innego państwa członkowskiego, o ile wspomniane składki nie przewyższają wysokości emerytury wypłacanej w państwie członkowskim miejsca zamieszkania.

2) Jednakże art. 39 WE stoi na przeszkodzie uwzględnianiu emerytur otrzymanych z instytucji innego państwa członkowskiego, jeśli składki zostały już opłacone w tym drugim państwie członkowskim od dochodów osiągniętych z pracy w tym ostatnim państwie członkowskim. Do zainteresowanych należy wykazanie, że takie wcześniejsze składki zostały opłacone.