1

W odwołaniu Vivendi SE wnosi o uchylenie postanowienia prezesa Sądu Unii Europejskiej z dnia 19 stycznia 2024 r., Vivendi/Komisja (T‑1097/23 R, zwanego dalej zaskarżonym postanowieniem, EU:T:2024:15), w którym oddalił on jej wniosek, po pierwsze, o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2023) 6428 final z dnia 19 września 2023 r. dotyczącej procedury zastosowania art. 11 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (sprawa M.11184 – Vivendi/Lagardère), zmienionej decyzją Komisji C(2023) 7463 final z dnia 27 października 2023 r. (zwanej dalej „sporną decyzją”), a także, po drugie, tytułem środka zabezpieczającego, nakazanie jej przechowywania wszystkich dokumentów znajdujących się w jej posiadaniu, do których odnosi się sporna decyzja, na specjalnym nośniku elektronicznym, przekazanym pod zabezpieczeniem elektronicznym niezależnej zaufanej osobie trzeciej.

2

Motyw 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych) (Dz.U. 2016, L 119, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2016, L 127, s. 2) (zwanego dalej „RODO”) ma następujące brzmienie:

„[…] Niniejsze rozporządzenie umożliwia też państwom członkowskim doprecyzowanie jego przepisów, w tym w odniesieniu do przetwarzania szczególnych kategorii danych osobowych (zwanych dalej »danymi wrażliwymi«). […]”.

3

Artykuł 6 ust. 1 i 3 tego rozporządzenia przewiduje:

„1.   Przetwarzanie jest zgodne z prawem wyłącznie w przypadkach, gdy – i w takim zakresie, w jakim – spełniony jest co najmniej jeden z poniższych warunków:

[…]

[…]

[…]

3.   Podstawa przetwarzania, o którym mowa w ust. 1 lit. c) i e), musi być określona:

[…]”.

4

Artykuł 9 ust. 1 i 2 rzeczonego rozporządzenia stanowi:

„1.   Zabrania się przetwarzania danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych oraz przetwarzania danych genetycznych, danych biometrycznych w celu jednoznacznego zidentyfikowania osoby fizycznej lub danych dotyczących zdrowia, seksualności lub orientacji seksualnej tej osoby.

2.   Ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli spełniony jest jeden z poniższych warunków:

[…]

[…]”.

5

Okoliczności powstania sporu zostały przedstawione w pkt 2–8 zaskarżonego postanowienia. Dla celów niniejszego postępowania można je streścić w następujący sposób.

6

W dniu 24 października 2022 r. Vivendi zgłosiła Komisji Europejskiej koncentrację, która polegała na uzyskaniu wyłącznej kontroli nad Lagardère SA. W dniu 9 czerwca 2023 r. Komisja zatwierdziła tę koncentrację, z zastrzeżeniem przestrzegania zobowiązań zaciągniętych przez Vivendi.

7

W dniu 25 lipca 2023 r. Komisja poinformowała Vivendi o wszczęciu formalnego dochodzenia w sprawie potencjalnego przedwczesnego wprowadzenia w życie koncentracji. W ramach tego postępowania decyzją C(2023) 6428 final z dnia 19 września 2023 r. Komisja skierowała do Vivendi żądanie udzielenia informacji z terminem upływającym w dniu 27 października 2023 r. Decyzją C(2023) 7463 final z dnia 27 października 2023 r. instytucja ta przedłużyła ten termin do dnia 1 grudnia 2023 r.

8

Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 23 listopada 2023 r., Vivendi wniosła skargę o stwierdzenie nieważności spornej decyzji.

9

Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 24 listopada 2023 r. Vivendi złożyła wniosek w przedmiocie środków tymczasowych mający na celu, po pierwsze, zawieszenie wykonania tej decyzji, a po drugie, tytułem środka zabezpieczającego, nakazanie jej przechowywania wszystkich dokumentów znajdujących się w jej posiadaniu, których dotyczy sporna decyzja, na specjalnym nośniku elektronicznym, przekazanym pod pieczęcią elektroniczną niezależnej zaufanej osobie trzeciej, na przykład komisarzowi sądowemu lub mandatariuszowi, w rozsądnym terminie, zgodnym z ograniczeniami materialnymi związanymi z kopią nośników zawierających te dokumenty.

10

Postanowieniem z dnia 28 listopada 2023 r., Vivendi/Komisja (T‑1097/23 R), wydanym na podstawie art. 157 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem, prezes Sądu zarządził zawieszenie wykonania spornej decyzji do czasu wydania postanowienia kończącego postępowanie w sprawie T‑1097/23 R, bez uszczerbku dla ciążącego na Vivendi obowiązku dalszego gromadzenia informacji i zachowania w swoim posiadaniu, na nośniku elektronicznym, wszystkich dokumentów, do których odnosiła się ta decyzja, a które mogłyby być potrzebne do dochodzenia Komisji.

11

Zaskarżonym postanowieniem prezes Sądu oddalił wniosek w przedmiocie środków tymczasowych, o którym mowa w pkt 9 niniejszego postanowienia, ze względu na to, że Vivendi nie wykazała spełnienia przesłanki dotyczącej pilnego charakteru, i cofnął swoje postanowienie z dnia 28 listopada 2023 r. (T‑1097/23 R).

12

W pierwszej kolejności w pkt 29 zaskarżonego postanowienia prezes Sądu orzekł, że ryzyko nałożenia na Vivendi kar pieniężnych lub grzywien na etapie postępowania, na którym ma zostać wydane to postanowienie, ma charakter hipotetyczny.

13

W drugiej kolejności w pkt 39 tego postanowienia oddalił on argument Vivendi dotyczący szkody związanej z uruchomieniem znacznych zasobów ludzkich i finansowych.

14

W trzeciej kolejności w pkt 41 i 42 wspomnianego postanowienia prezes Sądu uznał, że okoliczność, iż Komisja mogła zapoznać się z mnóstwem dokumentów pomimo oczywistego braku ich związku z przedmiotem dochodzenia, nie mogła wyrządzić Vivendi poważnej i nieodwracalnej szkody.

15

W czwartej kolejności w pkt 43 zaskarżonego postanowienia prezes Sądu oddalił argument Vivendi dotyczący szkody wynikającej z naruszenia życia prywatnego niektórych z jej pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania.

16

W piątej kolejności uznał on w pkt 51 tego postanowienia, że podnoszona szkoda wynikająca z ryzyka przyczynienia się Vivendi do oskarżenia samej siebie nie mogła wykazać, że przesłanka dotycząca pilnego charakteru została spełniona.

17

W szóstej kolejności w pkt 52 i 54 tego postanowienia prezes Sądu orzekł, że ryzyko zobowiązania Vivendi do zapłaty okresowych kar pieniężnych lub grzywien nie jest nieodwracalne i że jest ono czysto hipotetyczne.

18

Vivendi wnosi do Trybunału o:

19

Komisja wnosi do Trybunału o:

20

Postanowieniem z dnia 6 lutego 2024 r., Vivendi/Komisja [C‑90/24 P(R)‑R, EU:C:2024:121], wydanym na podstawie art. 160 § 7 regulaminu postępowania przed Trybunałem, wiceprezes Trybunału zarządził zawieszenie nałożonego w spornej decyzji na Vivendi obowiązku zebrania i przekazania Komisji dokumentów, o których mowa w tej decyzji, do czasu wydania postanowienia, które nastąpi najwcześniej między postanowieniem kończącym postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego w sprawie C‑90/24 P(R)‑R a postanowieniem rozstrzygającym niniejsze odwołanie, bez uszczerbku dla spoczywającego na Vivendi obowiązku podjęcia wszelkich właściwych środków w celu zapewnienia przechowania wszystkich tych dokumentów.

21

Na poparcie odwołania Vivendi podnosi sześć zarzutów, z których pierwszy dotyczy naruszenia zasad równości broni i kontradyktoryjności, a zarzuty od drugiego do szóstego – oczywistych błędów w ocenie szkód podnoszonych przez Vivendi.

22

W zarzucie czwartym, który należy zbadać na wstępie, Vivendi podnosi, że prezes Sądu popełnił oczywisty błąd w ocenie szkody wynikającej z naruszenia na dużą skalę życia prywatnego osób, których dotyczy sporna decyzja.

23

W pierwszej kolejności argumentacja przedstawiona w pkt 45 zaskarżonego postanowienia ogranicza zakres ochrony życia prywatnego jedynie do wrażliwych danych osobowych zdefiniowanych w RODO. To ostatnie pojęcie ma zaś bardzo ograniczony zakres stosowania, ponieważ zarówno z RODO, jak i z orzecznictwa Sądu wynika, że dotyczy ono jedynie najbardziej intymnych i najbardziej chronionych informacji zainteresowanych osób. Gwarancje oferowane w odniesieniu do wrażliwych danych osobowych nie pozwalają zatem na zapewnienie ochrony wszystkich danych osobowych związanych z życiem prywatnym tych osób, a tym samym na zapobieżenie w odpowiedni sposób szkodzie, na którą powołuje się Vivendi.

24

W drugiej kolejności Vivendi podnosi, że wiele dokumentów znajdujących się w załączniku do wniosku w przedmiocie środków tymczasowych świadczy o tym, iż sporna decyzja wymaga zebrania i przekazania Komisji dokumentów związanych z życiem prywatnym zainteresowanych osób.

25

W trzeciej kolejności zaskarżone postanowienie całkowicie pomija ograniczenia wynikające dla Vivendi z francuskiego prawa karnego i prawa pracy. Zatem zastosowanie się przez Vivendi do spornej decyzji jest praktycznie niemożliwe bez narażania się na sankcje zarówno karne, jak i cywilne.

26

W czwartej kolejności gwarancje udzielone przez Komisję w odniesieniu do wrażliwych danych osobowych nie pozwalają zapobiec powstaniu szkody, na którą powołuje się Vivendi, ponieważ gwarancje te wymagają, aby dokumenty zawierające te dane zostały przekazane Komisji i aby mogła ona się z nimi zapoznać.

27

W piątej kolejności, wbrew temu, co zostało stwierdzone w zaskarżonym postanowieniu, tajemnica zawodowa, do której zobowiązani są urzędnicy i pracownicy Komisji, nie może stanowić wystarczającej gwarancji dla uniknięcia podnoszonej szkody, ponieważ Vivendi ma również interes w uniemożliwieniu tym urzędnikom i pracownikom dostępu do dokumentów objętych ochroną. Ponadto prezes Sądu nie uwzględnił faktu, który jednak został wyraźnie przywołany przez Vivendi, że Komisja dopuściła udział wielu osób trzecich w postępowaniu, stwarzając w ten sposób ryzyko, że te osoby trzecie uzyskają dostęp do poufnych danych i je ujawnią.

28

Komisja twierdzi, że zarzut czwarty należy oddalić jako bezzasadny.

29

Podnosi ona w szczególności, że jest nieuniknione, iż w celu prawidłowego przeprowadzenia dochodzenia będzie musiała przetwarzać dane osobowe. Fakt, że Komisja bada znaczenie takich danych, nie może sam w sobie powodować poważnej i nieodwracalnej szkody. W tym kontekście istnienie gwarancji proceduralnych mających zastosowanie do wrażliwych danych osobowych stanowi istotny czynnik dla oceny proporcjonalności rozpatrywanej ingerencji w prawo do ochrony życia prywatnego. W pozostałym zakresie ścisłe obowiązki zachowania tajemnicy zawodowej nałożone na urzędników i pracowników Komisji zapobiegają ryzyku nieuprawnionego ujawnienia zebranych danych osobowych.

30

Jeśli chodzi o argument dotyczący potencjalnego dostępu osób trzecich do danych osobowych, Komisja twierdzi przede wszystkim, że argument ten należy odrzucić jako niedopuszczalny ze względu na to, iż nie został on wystarczająco uzasadniony w pierwszej instancji. Następnie podnosi ona, że ze względu na ścisłe obowiązki zachowania poufności ciążące na jej urzędnikach i pracownikach nie wolno im ujawnić informacji poufnych osobom trzecim. Wreszcie zainteresowane osoby trzecie mają dostęp do akt sprawy jedynie w przypadku pisma w sprawie przedstawienia zarzutów i nigdy nie mają dostępu do poufnej wersji akt sprawy.

31

Co się tyczy argumentacji Vivendi dotyczącej ryzyka naruszenia życia prywatnego niektórych z jej pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania, prezes Sądu uznał w pkt 44 zaskarżonego postanowienia, że ponieważ przedsiębiorstwa działają za pośrednictwem swoich pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania, Komisja ma prawo, do celów dochodzenia z zakresu prawa konkurencji, żądać informacji dotyczących ich działań, o ile działania te dotyczą sfery przedsiębiorstwa i nie ingerują w ich życie prywatne.

32

W pkt 45 tego postanowienia prezes Sądu podkreślił, że w tym kontekście Komisja poinformowała Vivendi o szczególnych gwarancjach proceduralnych zastosowanych w odniesieniu do wrażliwych danych osobowych i że instytucja ta podjęła zatem środki mające na celu uniknięcie wystąpienia ryzyka, na które powołuje się Vivendi. Wywiódł on z tego, że w świetle tych środków ostrożności żądania udzielenia informacji dotyczące telefonów komórkowych i wiadomości elektronicznych pracowników Vivendi nie mogły spowodować poważnej i nieodwracalnej szkody, na którą spółka ta się powoływała.

33

W pkt 46 tego postanowienia prezes Sądu wskazał, że w każdym razie urzędnicy i pracownicy Komisji podlegają ścisłym obowiązkom zachowania tajemnicy zawodowej. W tym względzie Sąd podkreślił w pkt 47 tego postanowienia, że urzędnicy i pracownicy nie mogą ujawniać bez upoważnienia informacji podanych do ich wiadomości w czasie wykonywania ich obowiązków, chyba że informacje te zostały już podane do publicznej wiadomości lub są publicznie dostępne.

34

W tym kontekście, co się tyczy w pierwszej kolejności oceny zawartej w pkt 45 zaskarżonego postanowienia, należy zauważyć, że z samego brzmienia tego punktu wynika, iż opiera się ona na uwzględnieniu gwarancji proceduralnych, o których mowa w pkt 26–28 tego postanowienia.

35

Z owych pkt 26–28 wynika, że gwarancje te odnoszą się wyłącznie do danych należących do trzech kategorii, a mianowicie do danych chronionych poufnością wymiany informacji między adwokatami i klientami, danych dotyczących źródeł dziennikarskich i wrażliwych danych osobowych.

36

Ta ostatnia kategoria, jako jedyna wymieniona w pkt 45 zaskarżonego postanowienia, nie została zdefiniowana w tym postanowieniu.

37

W tych okolicznościach, aby ocenić zakres ocen dokonanych przez prezesa Sądu, należy określić zakres nadany tej kategorii w spornej decyzji. W decyzji tej uściślono, że przewiduje ona szczególną regulację dla „wrażliwych danych osobowych zdefiniowanych w [RODO]”. Z art. 9 ust. 1 RODO w świetle jego motywu 10 wynika, że pojęcie to odnosi się do danych osobowych, których przetwarzanie ujawnia pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych, a także do danych genetycznych, danych biometrycznych, których przetwarzanie pozwala na jednoznaczne zidentyfikowanie osoby fizycznej, i do danych dotyczących zdrowia, seksualności lub orientacji seksualnej tej osoby.

38

W świetle określonego w ten sposób zakresu pojęcia „wrażliwych danych osobowych” okazuje się, jak podnosi Vivendi, że gwarancje proceduralne, o których mowa w pkt 45 zaskarżonego postanowienia, nie mają zastosowania do wszystkich danych dotyczących życia prywatnego osób, których dane dotyczą, w szczególności ze względu na to, że gwarancje te nie zapewniają żadnej formy ochrony danych dotyczących na przykład życia rodzinnego, upodobań czy też prywatnej działalności niemającej charakteru politycznego, religijnego, światopoglądowego lub związkowego tych osób.

39

Tymczasem należy stwierdzić, że we wniosku w przedmiocie środków tymczasowych Vivendi powołała się na ryzyko dostępu do danych, które mogą być związane w sposób ogólny z życiem prywatnym osób, których te dane dotyczą. O ile prawdą jest, że w pkt 95 tego wniosku wspomniano o wrażliwych danych osobowych, o tyle wzmianka ta znajdowała się w cytacie z orzecznictwa Sądu i nie może być rozumiana jako mająca na celu ograniczenie zakresu argumentacji przedstawionej przez Vivendi.

40

Vivendi ma zatem podstawy, by twierdzić, że orzekając, iż gwarancje, o których mowa w pkt 45 zaskarżonego postanowienia, miały właśnie na celu uniknięcie wystąpienia ryzyka, na które powołuje się Vivendi, i wywodząc z tej okoliczności, że żądania udzielenia informacji nie mogły spowodować poważnej i nieodwracalnej szkody, na którą spółka ta się powoływała, prezes Sądu nie uwzględnił wszystkich danych osobowych, jakie mogą znaleźć się w dokumentach, które powinny zostać przekazane Komisji i które mają znaczenie dla oceny rzeczywistego charakteru i wagi tej szkody.

41

W związku z tym, uznając, że gwarancje te były wystarczające, aby oddalić argumentację Vivendi dotyczącą ryzyka naruszenia życia prywatnego niektórych z jej pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania, prezes Sądu popełnił oczywisty błąd w ocenie.

42

Co się tyczy w drugiej kolejności uzasadnienia przyjętego uzupełniająco w pkt 46 i 47 zaskarżonego postanowienia, należy co prawda stwierdzić, że prezes Sądu miał prawo uznać, iż urzędnicy i pracownicy Komisji nie byli uprawnieni do swobodnego ujawnienia opinii publicznej informacji zawartych w dokumentach, które Vivendi przekazałaby Komisji w wykonaniu spornej decyzji.

43

Jednakże z jednej strony, jak podnosi Vivendi, obowiązki zachowania tajemnicy zawodowej, którym podlegają urzędnicy i pracownicy Komisji, nie mogą zapobiec naruszeniu prawa do poszanowania życia prywatnego niektórych pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania Vivendi, polegającym na tym, że ci urzędnicy i pracownicy sami mają dostęp do danych osobowych związanych z życiem prywatnym tych pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania.

44

Z drugiej strony należy zauważyć, że Vivendi wskazała również w pkt 96 wniosku w przedmiocie środków tymczasowych na ryzyko, że „zainteresowane osoby trzecie dopuszczone do postępowania przez Komisję” mogłyby zapoznać się z dokumentami przekazanymi Komisji przez Vivendi, odsyłając w tym względzie do pism znajdujących się w załączniku do tego wniosku, informujących o dopuszczeniu do postępowania niektórych zainteresowanych osób trzecich.

45

Ponieważ twierdzenie to jest wystarczająco jasne i poparte dowodami, aby mogło zostać uwzględnione przez Sąd, nie można uznać, że argument odnoszący się do ryzyka ujawnienia pewnych dokumentów osobom trzecim, przedstawiony na poparcie czwartego zarzutu odwołania, należy odrzucić jako niedopuszczalny ze względu na to, że stanowi on nowy argument, który nie został podniesiony w pierwszej instancji.

46

Tymczasem, jak podnosi Vivendi, ani celem, ani skutkiem obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej nałożonego na urzędników i pracowników Komisji nie jest uregulowanie dostępu osób trzecich dopuszczonych do postępowania do dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, którymi dysponuje Komisja.

47

Ponadto, o ile Komisja podnosi, że inne przepisy mogą wykluczyć taki dostęp, o tyle należy stwierdzić, że przepisy te nie zostały wymienione w pkt 46 i 47 zaskarżonego postanowienia.

48

Wynika z tego, że uznając w pkt 46 i 47 zaskarżonego postanowienia, iż obowiązki zachowania tajemnicy zawodowej nałożone na urzędników i pracowników Komisji mogły zapobiec urzeczywistnieniu się szkody podnoszonej przez Vivendi, prezes Sądu popełnił błąd w kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych.

49

W trzeciej kolejności należy stwierdzić, że rozważania zawarte w pkt 44 zaskarżonego postanowienia nie mogą same w sobie uzasadniać oddalenia argumentacji Vivendi dotyczącej ryzyka naruszenia życia prywatnego niektórych z jej pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania.

50

W punkcie tym prezes Sądu ograniczył się bowiem do wskazania uprawnienia Komisji do żądania informacji dotyczących działań pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania Vivendi, „o ile działania te dotyczą sfery przedsiębiorstwa i nie ingerują w ich życie prywatne”. Czyniąc to, Sąd nie dokonał żadnej oceny ewentualnego istnienia szkody, w przypadku gdyby informacje przekazane Komisji odnosiły się, jak twierdzi Vivendi, do życia prywatnego zainteresowanych osób.

51

Z całości powyższych rozważań wynika, że w świetle błędów, jakimi są obarczone pkt 45–47 zaskarżonego postanowienia, postanowienie to nie zawiera uzasadnienia mogącego uzasadnić oddalenie argumentacji Vivendi dotyczącej ryzyka naruszenia życia prywatnego niektórych z jej pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania.

52

W konsekwencji należy uwzględnić zarzut czwarty.

53

Ponieważ wniosek w przedmiocie środków tymczasowych został oddalony ze względu na to, że Vivendi nie wykazała spełnienia przesłanki dotyczącej pilnego charakteru, wynika z tego, że sentencja zaskarżonego postanowienia jest bezzasadna.

54

Wynika stąd, że zaskarżone postanowienie należy uchylić w całości, bez konieczności badania pozostałych zarzutów przedstawionych na poparcie odwołania.

55

Zgodnie z art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w przypadku gdy Trybunał uchyla orzeczenie Sądu, może on wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala, lub skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd. Przepis ten ma również zastosowanie do odwołań wnoszonych zgodnie z art. 57 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 24 maja 2022 r., Puigdemont i Casamajó i in./Parlament i Hiszpania, C‑629/21 P(R), EU:C:2022:413, pkt 172 i przytoczone tam orzecznictwo].

56

W tym celu należy przypomnieć, że art. 156 § 4 regulaminu postępowania przed Sądem stanowi, iż we wnioskach o zastosowanie środka tymczasowego należy określić przedmiot sporu, wskazać okoliczności świadczące o pilnym charakterze sprawy, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność przyznania żądanego środka tymczasowego. Zgodnie zaś z utrwalonym orzecznictwem Trybunału sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego może zawiesić wykonanie aktu i zastosować inne środki tymczasowe, jeśli z faktycznego i prawnego punktu widzenia uprawdopodobniono konieczność zastosowania takich środków (fumus boni iuris) i wykazano ich pilny charakter, w tym znaczeniu, że ich ustanowienie i wywoływanie przez nie skutków przed wydaniem orzeczenia co do istoty skargi jest niezbędne w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów strony, która o nie wnosi. Przesłanki te mają charakter kumulatywny, co oznacza, że wnioski o zastosowanie środków tymczasowych winny zostać oddalone, jeśli którakolwiek z nich nie została spełniona. Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych dokonuje także w razie potrzeby wyważenia występujących interesów [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 24 maja 2022 r., Puigdemont i Casamajó i in./Parlament i Hiszpania, C‑629/21 P(R), EU:C:2022:413, pkt 175 i przytoczone tam orzecznictwo].

57

W ramach badania tych przesłanek sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych przysługuje szeroki zakres swobodnej oceny i ma on swobodę w określeniu, w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku, sposobu, w jaki te różne przesłanki powinny zostać zbadane, oraz kolejności ich badania, ponieważ żaden przepis prawa Unii nie narzuca mu z góry określonego schematu analizy w celu oceny konieczności zarządzenia środków tymczasowych [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 16 lipca 2021 r., Symrise/ECHA, C‑282/21 P(R), EU:C:2021:631, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo].

58

W niniejszej sprawie, w świetle oceny dokonanej już przez prezesa Sądu i w ramach pisemnego etapu postępowania między stronami, wiceprezes Trybunału dysponuje informacjami wystarczającymi do wydania ostatecznego orzeczenia w przedmiocie przesłanki dotyczącej pilnego charakteru.

59

W celu wykazania, że przesłanka dotycząca pilnego charakteru została spełniona, Vivendi powołuje się na szereg różnych szkód.

60

Jeśli chodzi o argumentację opartą na okoliczności, że sporna decyzja stwarza ryzyko naruszenia życia prywatnego niektórych pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania Vivendi, które należy zbadać na wstępie, spółka ta twierdzi, że sporna decyzja wymaga, aby przekazała ona Komisji, w całości i za cały rozpatrywany okres, wszystkie konwersacje, które miały miejsce między wieloma osobami fizycznymi, bez rozróżnienia ze względu na zawodowy lub prywatny charakter tych konwersacji. Vivendi jest również zobowiązana do przekazania wszystkich konwersacji zawierających określone słowa kluczowe, nawet jeśli rozmowy te pochodzą z prywatnych lub osobistych skrzynek poczty elektronicznej oraz prywatnych lub osobistych urządzeń mobilnych danych pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania, o ile te skrzynki poczty elektronicznej lub urządzenia były wykorzystywane przynajmniej raz do komunikacji zawodowej. Liczne dokumenty, które powinny w ten sposób zostać przekazane Komisji, mogą zawierać informacje wrażliwe dla Vivendi i odnoszące się do życia prywatnego zarówno osób, których dane dotyczą, jak i osób trzecich.

61

Zbieranie i przekazywanie Komisji takich dokumentów przez Vivendi jest niezgodne z francuskimi przepisami prawa cywilnego i karnego, jak również z przepisami prawa Unii i z europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisaną w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. Vivendi znajduje się tym samym w obliczu niemożliwej alternatywy, ponieważ niezależnie od tego, czy zastosuje się do spornej decyzji czy nie, naraża się na surowe sankcje.

62

Ponadto przekazanie wspomnianych informacji wyrządziłoby Vivendi i zainteresowanym osobom poważną szkodę poprzez rozszerzenie kręgu osób, które zapoznałyby się z tymi informacjami. Szkoda ta byłaby nieodwracalna, ponieważ stwierdzenie nieważności spornej decyzji nie pozwoliłoby już zaradzić naruszeniu danych praw.

63

Komisja utrzymuje, po pierwsze, że niemożność prawna wykonania spornej decyzji, na którą powołuje się Vivendi, może co najwyżej spowodować szkodę majątkową, która nie ma wyjątkowego charakteru.

64

Po drugie, zasadnicza część twierdzeń Vivendi odnosi się do naruszenia praw osób trzecich. Tymczasem w celu wykazania, że przesłanka dotycząca pilnego charakteru została spełniona, strona składająca wniosek w postępowaniu w przedmiocie środka tymczasowego może opierać się jedynie na wykazaniu ryzyka dla jej własnych interesów.

65

Po trzecie, w świetle orzecznictwa Sądu jedynie ujawnienie wrażliwych danych osobowych mogłoby wykazać istnienie poważnej i nieodwracalnej szkody. Nie można bowiem uniknąć przetwarzania przez Komisję danych osobowych w celu prawidłowego przeprowadzenia dochodzenia. Fakt, że Komisja bada znaczenie takich danych, nie może sam w sobie powodować poważnej i nieodwracalnej szkody.

66

Tymczasem Vivendi nie wykazała, że dokumenty, które należało przekazać Komisji, zawierały wrażliwe dane osobowe. W każdym wypadku Komisja przyznała Vivendi szczególne gwarancje proceduralne mające zastosowanie do wrażliwych danych osobowych, które to gwarancje uzupełniają ścisłe obowiązki zachowania tajemnicy zawodowej nałożone na urzędników i pracowników Komisji.

67

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że postępowanie w przedmiocie środków tymczasowych ma na celu zagwarantowanie pełnej skuteczności przyszłego ostatecznego orzeczenia, tak aby uniknąć luki w ochronie prawnej zapewnianej przez Trybunał. Właśnie aby osiągnąć ten cel, pilny charakter należy oceniać pod względem konieczności orzeczenia tymczasowego mającego na celu zapobieżenie wystąpieniu poważnej i nieodwracalnej szkody dla strony, która domaga się tymczasowej ochrony. Do strony tej należy przedstawienie dowodu, że nie może ona oczekiwać zakończenia postępowania co do istoty sprawy bez poniesienia szkody mającej taki charakter. O ile prawdą jest, że do celów ustalenia możliwości zaistnienia poważnej i nieodwracalnej szkody nie ma konieczności wykazania, że szkoda nastąpi z całą pewnością, lecz wystarczy, że jest ona w wystarczającym stopniu prawdopodobna, o tyle jednak strona wnioskująca o zastosowanie środków tymczasowych pozostaje zobowiązana do udowodnienia okoliczności, na jakich opiera się niebezpieczeństwo zaistnienia takiej szkody [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 24 maja 2022 r., Puigdemont i Casamajó i in./Parlament i Hiszpania, C‑629/21 P(R), EU:C:2022:413, pkt 75 i przytoczone tam orzecznictwo].

68

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że – jak utrzymuje Komisja – argumentacja Vivendi oparta na okoliczności, iż sporna decyzja stwarza ryzyko naruszenia prawa do poszanowania życia prywatnego, opiera się zasadniczo na naruszeniu praw osób trzecich, a mianowicie pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania Vivendi, których wymiany informacji powinny zostać zebrane i przekazane Komisji na podstawie spornej decyzji.

69

I tak, podczas gdy Vivendi we wniosku w przedmiocie środków tymczasowych szeroko odnosi się do ingerencji w życie prywatne tych pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania, jaką pociągnęłoby za sobą wykonanie spornej decyzji, ogranicza się ona do twierdzenia w odniesieniu do jej własnych praw, że dokumenty, które należy przekazać Komisji, mogą zawierać informacje szczególnie chronione dla tej spółki, nie wyjaśniając charakteru tych informacji ani ich związku z prawem do poszanowania życia prywatnego.

70

Tymczasem z orzecznictwa przypomnianego w pkt 67 niniejszego postanowienia wynika, że przesłanka dotycząca pilnego charakteru jest zazwyczaj oceniana w świetle szkody, jaką ewentualnie może ponieść strona występująca o ochronę tymczasową.

71

Zasady tej nie należy jednak interpretować w sposób, który stanowiłby przeszkodę w realizacji celu postępowania w przedmiocie środków tymczasowych, a mianowicie zagwarantowania pełnej skuteczności przyszłego ostatecznego orzeczenia, tak aby uniknąć luki w ochronie prawnej zapewnianej przez Trybunał. W tym kontekście orzeczono w szczególności, że państwo członkowskie może powoływać się na szkodę, której nie ponosi bezpośrednio, ponieważ państwa członkowskie są odpowiedzialne za interesy uznawane za ogólne na płaszczyźnie krajowej i mogą zapewnić ich obronę w ramach postępowania w przedmiocie środka tymczasowego (zob. podobnie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 3 czerwca 2022 r., Bułgaria/Parlament i Rada, C‑545/20 R, EU:C:2022:445, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo).

72

Niemniej przedsiębiorstwo prywatne takie jak Vivendi nie może skutecznie powoływać się na ryzyko naruszenia praw osób trzecich w celu uzyskania zarządzenia środków tymczasowych dotyczących aktu, który nie narusza jego interesów (zob. podobnie postanowienie z dnia 6 maja 1988 r., Union des producteurs de fédrats de Crète/Komisja, 112/88 R, EU:C:1988:241, pkt 20).

73

Nie ma to jednak miejsca w niniejszej sprawie.

74

Szkoda, na którą powołuje się Vivendi w związku z prawem do poszanowania życia prywatnego, wynika bowiem bezpośrednio z zachowania, jakie jest jej zdaniem zmuszona przyjąć w stosunku do niektórych swoich pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania w celu zastosowania się do spornej decyzji.

75

Wynika z tego, że poprzez swój wniosek w przedmiocie środków tymczasowych Vivendi zmierza do działania nie w miejsce osób trzecich, które zostałyby w sposób niezależny dotknięte skutkami spornej decyzji, lecz osobiście, w celu ochrony swoich własnych interesów, unikając sytuacji, w której sama wyrządziłaby osobom trzecim poważną i nieodwracalną szkodę, za którą spółka ta mogłaby ewentualnie zostać pociągnięta do odpowiedzialności, w sytuacji gdyby szkoda ta została wyrządzona tym osobom trzecim ze względu na ich powiązania z Vivendi, przy czym wspomniane osoby trzecie same nie są w stanie uzyskać tymczasowej ochrony zapobiegającej powstaniu tej szkody.

76

W tych szczególnych okolicznościach sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych nie może, nie naruszając przywoływanego w pkt 71 niniejszego postanowienia celu postępowania w przedmiocie środków tymczasowych, uznać, że poważna i nieodwracalna szkoda, którą Vivendi byłaby zmuszona wyrządzić niektórym z jej pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania, aby zastosować się do spornej decyzji, nie może zostać podniesiona przez tę spółkę w celu wykazania, że przesłanka dotycząca pilnego charakteru została spełniona.

77

W drugiej kolejności należy zatem ocenić, czy wykonanie spornej decyzji może spowodować w sposób wystarczająco prawdopodobny poważną i nieodwracalną szkodę dla niektórych pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania Vivendi.

78

Biorąc pod uwagę, że Vivendi zamierza powołać się na naruszenie niektórych praw podstawowych, należy przypomnieć, że z orzecznictwa Trybunału wynika, że teza, zgodnie z którą szkoda jest z definicji nieodwracalna, ponieważ dotyka sfery praw podstawowych, nie może zostać przyjęta, gdyż podniesienie w abstrakcyjny sposób naruszenia praw podstawowych nie jest wystarczające dla wykazania, że szkoda, która mogłaby stąd wyniknąć, ma siłą rzeczy charakter nieodwracalny [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 28 listopada 2013 r., EMA/InterMune UK i in., C‑390/13 P(R), EU:C:2013:795, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].

79

Jednakże nie można z tego wywnioskować, że naruszenie prawa podstawowego nigdy nie może być uznane za stanowiące poważną i nieodwracalną szkodę.

80

Z jednej strony naruszenie niektórych praw podstawowych, takich jak zakaz tortur i nieludzkiego, poniżającego traktowania albo karania, ustanowiony w art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, może co prawda ze względu na sam charakter naruszonego prawa prowadzić samo w sobie do nieodwracalnej i poważnej szkody [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 28 listopada 2013 r., EMA/InterMune UK i in., C‑390/13 P(R), EU:C:2013:795, pkt 43].

81

Z drugiej strony naruszenie praw podstawowych, które podobnie jak prawo do poszanowania życia prywatnego ustanowione w art. 7 karty praw podstawowych nie należą do kategorii wspomnianej w poprzednim punkcie, należy oceniać w świetle wszystkich rozpatrywanych okoliczności w celu ustalenia, czy rozmiar i charakter szkody wynikającej z tego naruszenia uzasadnia uznanie tej szkody za poważną i nieodwracalną [zob. podobnie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 28 listopada 2013 r., EMA/InterMune UK i in., C‑390/13 P(R), EU:C:2013:795, pkt 44].

82

W konsekwencji do sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych należy ustalenie, czy wykonanie spornej decyzji może spowodować z wystarczającym prawdopodobieństwem ingerencję w życie prywatne niektórych pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania Vivendi, a także, w razie potrzeby, dokonanie oceny, w świetle wszystkich rozpatrywanych okoliczności, rozmiaru i charakteru wynikającej z tego naruszenia szkody.

83

W tym względzie sporna decyzja zobowiązuje w szczególności Vivendi do zebrania całej wymiany informacji, do której doszło za pomocą różnych środków komunikacji, w okresie kilku lat pomiędzy wieloma osobami fizycznymi, a następnie do przekazania zgromadzonych w ten sposób informacji Komisji.

84

Jeśli chodzi o tę wymianę informacji, z decyzji tej wynika, że wybór dokumentów, które należy przekazać Komisji, powinien zostać dokonany przy użyciu szeregu słów kluczowych cechujących się pewnym stopniem powszechności i obejmujących w szczególności nazwisko lub imię szeregu publicznych osobistości świata polityki lub sektora mediów.

85

Co więcej, wymiana informacji związana, choćby pośrednio, z wszelkimi dokumentami, które powinny zostać przekazane Komisji, powinna sama zostać przekazana tej instytucji, ponieważ z pkt 9 spornej decyzji wynika, że należy przekazać Komisji wszystkie wiadomości elektroniczne należące do „tej samej serii” co taki dokument lub, w przypadku gdy ma on formę wiadomości wymienianej za pomocą SMS-a lub komunikatora internetowego, całą konwersację z całego rozpatrywanego okresu.

86

Ponadto bezsporne jest, że zgodnie z pkt 2 tej decyzji obowiązki te obejmują w szczególności wymianę informacji prowadzoną za pośrednictwem prywatnych lub osobistych skrzynek poczty elektronicznej oraz prywatnych lub osobistych urządzeń mobilnych danych pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania, o ile te skrzynki poczty elektronicznej i urządzenia zostały wykorzystane przynajmniej raz do komunikacji zawodowej.

87

W świetle brzmienia spornej decyzji należy przede wszystkim stwierdzić, że dokumenty, które Vivendi musi zebrać i przekazać Komisji, odnoszą się do treści korespondencji między osobami fizycznymi.

88

Następnie należy podkreślić, że biorąc pod uwagę bardzo szeroki pod względem materialnym i czasowym charakter obowiązków nałożonych na Vivendi w tej decyzji, a także okoliczność, że wspomniane obowiązki mają w szczególności na celu zebranie wymiany informacji prowadzonej za pomocą narzędzi komunikacji stosowanych zwykle wyłącznie do celów prywatnych, wydaje się bardzo prawdopodobne, że duża liczba dokumentów, które powinny zostać przekazane Komisji, nie będzie należała do sfery zawodowej i mogłaby dostarczyć informacji na temat życia prywatnego osób, których dane dotyczą.

89

Wreszcie sporna decyzja nie zawiera żadnego mechanizmu mającego na celu zapobieżenie, w sposób ogólny, gromadzeniu i przekazywaniu Komisji dokumentów związanych z życiem prywatnym tych osób lub zapewnienie gwarancji w zakresie przetwarzania takich dokumentów.

90

Argumenty przedstawione przez Vivendi wykazują zatem z wystarczającym stopniem prawdopodobieństwa, że dane osobowe, które należy zebrać i przekazać Komisji na podstawie spornej decyzji, mogą umożliwić wyciągnięcie precyzyjnych wniosków co do życia prywatnego osób, których dane dotyczą, co zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału oznacza, że wynikające z tego naruszenie prawa do życia prywatnego należy uznać za poważne [zob. analogicznie wyrok z dnia 2 marca 2021 r., Prokuratuur (Warunki dostępu do danych dotyczących łączności elektronicznej), C‑746/18, EU:C:2021:152, pkt 39].

91

Zważywszy, że szkoda niemajątkowa wynikająca z takiego naruszenia prawa do życia prywatnego nie może zostać całkowicie usunięta w drodze zadośćuczynienia pieniężnego lub zostać usunięta a posteriori w przypadku stwierdzenia nieważności spornej decyzji, należy uznać, że szkoda ta ma nieodwracalny charakter.

92

Oceny tej nie podważa rozwiązanie przyjęte przez prezesa Trybunału w postanowieniu z dnia 27 września 2004 r., Komisja/Akzo i Akcros [C‑7/04 P(R), EU:C:2004:566], na które powołuje się Komisja.

93

Prawdą jest, że w postanowieniu tym prezes Trybunału uznał, iż naruszenie tajemnicy zawodowej, z jakiego może wynikać okoliczność, że Komisja ma dostęp do dokumentów rzekomo objętych tą tajemnicą, nie mogło wyrządzić danemu przedsiębiorstwu poważnej i nieodwracalnej szkody.

94

Jednakże rozwiązanie to było uzasadnione w szczególności okolicznością, że ryzyko, na które powołał się wnioskujący o zastosowanie środków tymczasowych w sprawie, w której wydano wspomniane postanowienie, polegało jedynie na dokładniejszym zapoznaniu się przez urzędników Komisji z dokumentami, które ci już przeanalizowali, choćby zwięźle. Należy również podkreślić, że sprawa ta dotyczyła jedynie ograniczonej liczby dokumentów, które nie odnosiły się do życia prywatnego osób fizycznych.

95

W tym kontekście należy jeszcze zauważyć w trzeciej kolejności, że gwarancje proceduralne, na które powołuje się Komisja, nie są wystarczające, aby pozbawić szkodę, na którą powołuje się Vivendi, jej poważnego charakteru.

96

Z jednej strony prawdą jest, że ze spornej decyzji wynika, iż Komisja przewidziała szczególną procedurę mającą na celu ograniczenie dostępu jej urzędników i pracowników do dokumentów zawierających wrażliwe dane osobowe.

97

Z pkt 34–41 niniejszego postanowienia wynika jednak, że procedura ta nie może wykluczyć ani zminimalizować przetwarzania danych osobowych związanych z życiem prywatnym osób, których dane dotyczą, ale których to danych nie można zaklasyfikować jako „wrażliwe dane osobowe”.

98

Tymczasem taka ochrona nie może zapobiec temu, by przeglądanie danych przekazanych Komisji pozwalało na wyciągnięcie precyzyjnych wniosków co do życia prywatnego osób, których dane dotyczą, ponieważ wrażliwe dane osobowe obejmują jedynie ograniczoną część danych osobowych związanych z życiem prywatnym tych osób, a sporna decyzja nakłada obowiązek gromadzenia na dużą skalę danych tego ostatniego rodzaju w celu przekazania ich Komisji.

99

Z drugiej strony z argumentacji przedstawionej przez Komisję rzeczywiście wynika, że jej urzędnicy i pracownicy podlegają ścisłym obowiązkom zachowania tajemnicy zawodowej, wobec czego co do zasady mają zakaz ujawniania informacji, które wynikają z dokumentów przekazanych przez Vivendi i z którymi się zapoznali.

100

Jednakże obowiązki te nie ograniczają możliwości, jakimi dysponują ci urzędnicy i pracownicy, w zakresie dostępu do danych osobowych związanych z życiem prywatnym osób, których dane dotyczą, który to dostęp stanowi jako taki poważną ingerencję w prawo do życia prywatnego tych osób.

101

W czwartej kolejności należy oczywiście zauważyć, że na pierwszy rzut oka jest konieczne, jak twierdzi Komisja, aby Komisja mogła w pewnym zakresie przetwarzać dane osobowe związane z życiem prywatnym pracowników i osób uprawnionych do reprezentowania przedsiębiorstw, w stosunku do których prowadzi ona dochodzenie, gdyż w przeciwnym razie jej uprawnienia dochodzeniowe mogłyby zostać w znacznym stopniu pozbawione skuteczności. Podobnie w ramach dochodzenia prowadzonego przez Komisję trudno jest uniknąć gromadzenia dokumentów, które mogą w danym przypadku okazać się ostatecznie pozbawione znaczenia dla celów tego dochodzenia.

102

Podobnie Komisja słusznie przypomina, że art. 6 RODO przewiduje, iż przetwarzanie danych osobowych może pod pewnymi warunkami być zgodne z prawem, nawet jeśli osoba, której dane dotyczą, nie wyraziła zgody na takie przetwarzanie.

103

Wydaje się zatem, że elementy przedstawione w pkt 101 i 102 niniejszego postanowienia mogą mieć znaczenie dla oceny zgodności z prawem spornej decyzji, a tym samym dla badania przesłanki dotyczącej fumus boni iuris.

104

Okoliczności te nie mogą natomiast zostać uwzględnione w ramach badania przesłanki dotyczącej pilnego charakteru.

105

Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych powinien bowiem założyć – wyłącznie do celów oceny przesłanki pilnego charakteru i powstrzymując się od zajmowania jakiegokolwiek stanowiska w przedmiocie zasadności podnoszonych przez składającego wniosek w przedmiocie środków tymczasowych zarzutów co do istoty sprawy – że zarzuty te mogą zostać uwzględnione. Poważną i nieodwracalną szkodą, której prawdopodobne wystąpienie należy wykazać, jest bowiem szkoda, która wynikałaby w danym przypadku z odmowy zarządzenia wnioskowanych środków tymczasowych, w przypadku gdyby skarga została następnie uwzględniona co do istoty [zob. podobnie postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 19 grudnia 2013 r., Komisja/Niemcy, C‑426/13 P(R), EU:C:2013:848, pkt 52; postanowienie z dnia 17 grudnia 2018 r., Komisja/Polska, C‑619/18 R, EU:C:2018:1021, pkt 61].

106

W niniejszej sprawie oceny przesłanki dotyczącej pilnego charakteru należy zatem dokonać z założeniem, że sporna decyzja jest niezgodna z prawem i że wynikająca z tej decyzji ingerencja w prawo do życia prywatnego zainteresowanych osób jest w związku z tym nieprawidłowa.

107

Wynika z tego, że w celu ustalenia, czy przesłanka ta została spełniona w niniejszej sprawie, sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych nie powinien ustalać, czy ingerencja ta była konieczna, czy też szerzej, prawidłowa, lecz powinien jedynie ocenić rozmiar i charakter szkody, która wyniknęłaby ze wspomnianej ingerencji, w przypadku gdyby ostatecznie okazała się ona nieprawidłowa.

108

Argumenty Komisji zmierzające do wykazania, że ta sama ingerencja jest jednocześnie niezbędna dla skuteczności prowadzonych przez nią dochodzeń i zgodna z właściwymi przepisami prawa Unii, należy zatem oddalić jako bezskuteczne na etapie badania przesłanki pilnego charakteru.

109

W świetle całości powyższych rozważań przesłankę dotyczącą pilnego charakteru należy uznać za spełnioną w niniejszej sprawie.

110

W pozostałym zakresie, ponieważ prezes Sądu błędnie doszedł do wniosku, że przesłanka ta nie została spełniona, nie zbadawszy przesłanki dotyczącej fumus boni iuris, której zbadanie wymaga zarówno oceny stanu faktycznego, jak i oceny prawnej, należy skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd w celu wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie tej przesłanki oraz ewentualnego wyważenia wchodzących w grę interesów.

111

Ze względu na fakt, że niniejsza sprawa zostaje przekazana Sądowi do ponownego rozpoznania, rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Z powyższych względów wiceprezes Trybunału postanawia, co następuje: