POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

z dnia 25 kwietnia 2008 r.

Sprawa F‑19/08 R

Kelly‑Marie Bennett i in.

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Służba publiczna – Postępowanie w sprawie zastosowania środka tymczasowego – Wniosek o zawieszenie wykonania aktu – Ogłoszenie o konkursie – Pilny charakter – Brak

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 242 WE, 243 WE, 157 EWEA i 158 EWEA, w której trzej członkowie personelu tymczasowego OHIM żądają zawieszenia ogłoszenia o konkursie OHIM/AD/02/07 – Administratorzy (AD 6) w obszarze własności przemysłowej, opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 12 grudnia 2007 r. (Dz.U. C 300 A, s. 17), a dziewięciu członków personelu tymczasowego OHIM żąda zawieszenia ogłoszenia o konkursie OHIM/AST/02/07 – Asystenci (AST 3) w obszarze własności przemysłowej, opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 12 grudnia 2007 r. (Dz.U. C 300 A, s. 50).

Orzeczenie: Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Streszczenie

1.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – Fumus boni iuris – Pilny charakter – Charakter kumulatywny – Wyważenie wszystkich spornych interesów

(art. 242 WE, 243 WE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)

2.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – Poważna i nieodwracalna szkoda – Ciężar dowodu

(art. 242 WE, 243 WE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)

1.      Zgodnie z przepisami art. 102 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej we wnioskach dotyczących środków tymczasowych należy wskazać okoliczności niecierpiące zwłoki, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania wnioskowanego środka (fumus boni iuris). Przesłanki te mają charakter kumulatywny, dlatego wniosek o zastosowanie środków tymczasowych powinien zostać oddalony, jeżeli jedna z tych przesłanek nie jest spełniona. W razie potrzeby sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych waży poszczególne wchodzące w grę interesy.

Sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych przysługuje szeroki zakres swobodnej oceny w ramach tej całościowej analizy i ma on – w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki różne przesłanki powinny być zbadane, oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa wspólnotowego nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych.

(zob. pkt 15–17)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑173/99 R Elkaïm i Mazuel przeciwko Komisji, 10 września 1999 r., RecFP s. I‑A‑155, II‑811, pkt 18; sprawa T‑120/01 R De Nicola przeciwko EBI, 9 sierpnia 2001 r., RecFP s. I‑A‑171, II‑783, pkt 12, 13

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑38/06 R Bianchi przeciwko ETF, 31 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑27, II‑A‑1‑93, pkt 20, 22

2.       Celem postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych nie jest zagwarantowanie naprawienia szkody, lecz zapewnienie pełnej skuteczności wyroku co do istoty sprawy. Aby cel ten został osiągnięty, żądane środki muszą być niecierpiące zwłoki w tym znaczeniu, że zastosowanie tych środków i wywarcie przez nie skutku przed ogłoszeniem wyroku w postępowaniu głównym jest niezbędne dla uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów skarżącego. Do strony wnoszącej o zastosowanie środków tymczasowych należy wykazanie, że nie może oczekiwać na rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu głównym bez poniesienia szkody tego rodzaju. Wprawdzie w celu wykazania omawianej szkody nie trzeba wymagać wykazania, że szkoda nastąpi z całą pewnością, lecz wystarczy, że jest ona w wystarczającym stopniu prawdopodobna, jednakże skarżący pozostaje zobowiązany udowodnić okoliczności, na jakich opiera się niebezpieczeństwo zaistnienia poważnej i nieodwracalnej szkody.

Szkoda o charakterze czysto majątkowym nie może co do zasady być uznana za nieodwracalną lub nawet trudną do naprawienia, jeśli może być przedmiotem późniejszego odszkodowania. Podobnie konieczność znalezienia zatrudnienia za granicą nie może co do zasady stanowić sama w sobie poważnej i nieodwracalnej szkody.

(zob. pkt 24, 25, 27, 28)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑65/99 P(R) Willeme przeciwko Komisji, 25 marca 1999 r., Rec. s. I‑1857, pkt 62

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑549/93 R D. przeciwko Komisji, 30 listopada 1993 r., Rec. s. II‑1347, pkt 45; ww. sprawa Elkaïm i Mazuel przeciwko Komisji, pkt 25; sprawa T‑192/01 R Lior przeciwko Komisji, 7 grudnia 2001 r., Rec. s. II‑3657, pkt 49; sprawa T‑320/02 R Esch‑Leonhardt i in. przeciwko EBC, 19 grudnia 2002 r., RecFP s. I‑A‑325, II‑1555, pkt 27

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑98/07 R Petrilli przeciwko Komisji, 21 listopada 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 36; sprawa F‑64/07 R S przeciwko Parlamentowi, 30 stycznia 2008 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 31