POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(pierwsza izba)

z dnia 29 kwietnia 2008 r.

Sprawa F-133/07

André Hecq

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Czas trwania postępowania w sprawie świadczeń medycznych – Skarga o odszkodowanie lub zadośćuczynienie – Brak zażalenia – Oczywista niedopuszczalność

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której A. Hecq żąda w szczególności stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie rozpatrzenia jego zażalenia w zakresie, w jakim w decyzji tej Komisja oddaliła jego wniosek po pierwsze o wypłacenie odsetek za zwłokę od kwot, które może on uzyskać na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, a po drugie, o wypłacenie kwoty 2000 EUR jako zadośćuczynienia za krzywdę, której jakoby doznał z powodu niedopuszczalnej opieszałości administracji przy rozpatrywaniu jego sprawy.

Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna. Skarżący zostaje obciążony kosztami postępowania.

Streszczenie

1. Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie wniesiona bez postępowania poprzedzającego wniesienie skargi zgodnego z regulaminem pracowniczym – Niedopuszczalność

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2. Urzędnicy – Skarga – Nieograniczone prawo orzekania

(regulamin pracowniczy, art. 73, 90, 91)

1.      Żądanie stwierdzenia nieważności skierowane przeciwko decyzji oddalającej zażalenie wyłącznie w celu uzyskania odszkodowania, którego we wspomnianej decyzji odmówiono skarżącemu, jest nieodłącznie związane z żądaniem odszkodowania, a więc w systemie środków odwoławczych ustanowionych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego jest ono dopuszczalne jedynie wówczas, gdy przed wystąpieniem ze skargą przeprowadzono postępowanie poprzedzające wniesienie skargi zgodnie z przepisami regulaminu pracowniczego. Powyższe postępowanie ma różny przebieg w zależności od tego, czy szkoda, której naprawienia dotyczy żądanie, wynika z aktu niekorzystnego w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, czy z zachowania administracji nieposiadającego charakteru decyzji. W pierwszym przypadku zainteresowany powinien zwrócić się w przepisanym terminie do organu powołującego z zażaleniem na sporny akt. Natomiast w drugim przypadku postępowanie administracyjne powinno rozpocząć się od złożenia wniosku w rozumieniu art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego, w celu uzyskania odszkodowania. Dopiero wyraźne lub dorozumiane oddalenie wspomnianego wniosku stanowi decyzję niekorzystną, na którą można złożyć zażalenie, zaś dopiero po wyraźnym lub dorozumianym oddaleniu tegoż zażalenia można wystąpić ze skargą o odszkodowanie do sądu wspólnotowego.

Dopuszcza się możliwość, by postępowanie odszkodowawcze zostało prawidłowo wszczęte na etapie zażalenia, a zatem nie musi być poprzedzone wnioskiem na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego, jednak pod warunkiem, że oparte jest ono na braku zgodności z prawem aktu, na który wniesiono zażalenie. W takiej sytuacji istnieje bezpośredni związek między skargą o stwierdzenie nieważności a skargą o odszkodowanie, a więc druga z nich, mająca charakter skargi dodatkowej w stosunku do skargi o stwierdzenie nieważności jest dopuszczalna i nie musi być koniecznie poprzedzona wezwaniem organu powołującego do naprawienia szkody, która jakoby została poniesiona. Natomiast jeżeli podstawy postępowania odszkodowawczego nie stanowi kwestionowany akt niekorzystny, wówczas jest ono niezależne od jakiejkolwiek skargi o stwierdzenie nieważności, a skargi o odszkodowanie nie można wnieść nie zakwestionowawszy uprzednio spornej decyzji odmownej przed organem administracji.

(zob. pkt 18, 23, 24)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑64/91 Marcato przeciwko Komisji, 25 lutego 1992 r., Rec. s. II‑243, pkt 31–33 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawa T‑44/93 Saby przeciwko Komisji, 13 lipca 1995 r., RecFP s. I‑A‑175, II‑541, pkt 31; sprawa T‑184/94 O’Casey przeciwko Komisji, 12 maja 1998 r., RecFP s. I‑A‑183, II‑565, pkt 98; sprawa T‑138/01 F przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 28 stycznia 2003 r., RecFP s. I‑A‑25, II‑137, pkt 57

2.      Wprawdzie sąd wspólnotowy może z urzędu, w ramach skargi o stwierdzenie nieważności, zasądzić zadośćuczynienie za krzywdę, której doznał skarżący z powodu przewlekłości postępowania w sprawie świadczeń medycznych na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego, mimo iż zainteresowany nie wszczął postępowania odszkodowawczego na podstawie art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, a określone w wymienionych artykułach przesłanki proceduralne nie zostały z definicji spełnione, jednakże wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia od administracji jest niedopuszczalny, jeżeli wniesiona przez urzędnika skarga o zadośćuczynienie nie była przedmiotem prawidłowo przeprowadzonego postępowania poprzedzającego wniesienie skargi zgodnie z przepisami regulaminu pracowniczego i jeżeli postępowanie w sprawie świadczeń medycznych jeszcze się nie zakończyło.

Po pierwsze bowiem, sąd wspólnotowy może skorzystać ze swych sądowniczych prerogatyw, a w szczególności z nieograniczonego prawa orzekania przysługującego mu w sporach o charakterze majątkowym jedynie wówczas, gdy zostanie do niego prawidłowo wniesiona skarga. Po drugie, fakt, iż nie jest znany wynik postępowania na podstawie art. 73, stoi na przeszkodzie temu, by sąd wspólnotowy mógł ocenić rzeczywisty charakter i zakres podnoszonej krzywdy. Wreszcie w każdym razie wspomniane zadośćuczynienie z urzędu można przyznać jedynie w celu nadania skuteczności stwierdzeniu przewlekłości postępowania w sprawie świadczeń medycznych, gdy w ramach skargi o stwierdzenie nieważności nieprawidłowość ta nie mogła stanowić uzasadnienia dla stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

(zob. pkt 26, 28–30)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑394/03 Angeletti przeciwko Komisji, 11 kwietnia 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑95, II‑A‑2‑441, pkt 162–167

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑77/07 Labate przeciwko Komisji, 1 lutego 2008 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 20–22