Sprawa C‑551/22 P

Komisja Europejska

przeciwko

Jednolitej Radzie ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 czerwca 2024 r.

Odwołanie – Polityka gospodarcza i pieniężna – Unia bankowa – Rozporządzenie (UE) nr 806/2014 – Jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – Procedura restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w przypadku podmiotu znajdującego się na progu upadłości lub zagrożonego upadłością – Artykuł 18 ust. 7 – Przyjęcie przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – Zatwierdzenie tego programu przez Komisję Europejską – Artykuł 86 ust. 2 – Akt mogący być przedmiotem skargi – Skarga o stwierdzenie nieważności – Dopuszczalność

1. Odwołanie – Dopuszczalność – Zarzut dotyczący badania dopuszczalności skargi do Sądu – Odwołanie wniesione przez interwenienta w postępowaniu przed Sądem – Dopuszczalność

   (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 56)

   (zob. pkt 50)

2. Odwołanie – Dopuszczalność – Orzeczenia zaskarżalne w drodze odwołania – Wyrok Sądu oddalający zarzut niedopuszczalności skargi, a następnie oddalający tę skargę jako bezzasadną – Dopuszczalność

   (art. 256 ust. 1 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 56)

   (zob. pkt 51)

3. Instytucje Unii Europejskiej – Wykonywanie uprawnień – Delegacja uprawnień – Warunki – Delegowanie uprawnień decyzyjnych na agencje – Rodzaje i skutki delegacji – Delegacja wyraźnie określonych uprawnień wykonawczych – Brak istotnej zmiany odnośnych uprawnień – Delegacja uprawnień dyskrecjonalnych wiążących się z szerokim zakresem uznania w zasadniczych kwestiach z danej dziedziny polityki – Potencjalne przesunięcie odpowiedzialności

   (art. 290 TFUE)

   (zob. pkt 69–73)

4. Instytucje Unii Europejskiej – Wykonywanie uprawnień – Delegacja uprawnień – Warunki – Delegowanie uprawnień decyzyjnych na Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) – Przyjęcie przez SRB programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – Szerokie uprawnienia dyskrecjonalne – Przepisy normatywne zapobiegające przesunięciu odpowiedzialności z Komisji na SRB

   (rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 806/2014, art. 18 ust. 1–7)

   (zob. pkt 75–81)

5. Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty podlegające zaskarżeniu – Pojęcie – Akty wywołujące wiążące skutki prawne – Akty przygotowawcze – Decyzja w sprawie przyjęcia przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – Wejście w życie – Brak wywołania wiążących skutków prawnych – Wyłączenie – Decyzja zatwierdzająca wydana przez Komisję bądź Radę Unii Europejskiej, określająca w sposób ostateczny treść tego programu – Włączenie

   (art. 263 TFUE; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 806/2014, art. 18 ust. 1–8, art. 30 ust. 1, 2)

   (zob. pkt 77–81, 83–86, 88, 89, 93, 94)

Streszczenie

Po rozpoznaniu odwołania wniesionego przez Komisję Europejską od wyroku Sądu z dnia 1 czerwca 2022 r. w sprawie Fundación Tatiana Pérez de Guzmán el Bueno i SFL/SRB ( 1 ), wielka izba Trybunału uwzględniła to odwołanie i, orzekając ostatecznie co do istoty sprawy, odrzuciła jako niedopuszczalną wniesioną do Sądu przez Fundación i Stiftung für Forschung und Lehre skargę na decyzję Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) z dnia 7 czerwca 2017 r. w sprawie przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español SA ( 2 ) (zwanego dalej „spornym programem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji”), wydaną na podstawie rozporządzenia (UE) nr 806/2014 ( 3 ).

Po przeprowadzeniu analizy Trybunał orzekł, że sporny program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie stanowi aktu zaskarżalnego w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, i w konsekwencji uchylił zaskarżony wyrok w zakresie, w jakim uznano w nim za dopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności tego programu. Trybunał oparł tę analizę w szczególności na zasadach delegowania uprawnień agencjom, wypracowanych w wyroku z dnia 13 czerwca 1958 r., Meroni/Wysoka Władza ( 4 ), i przypomnianych w wyroku z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada ( 5 ).

Ocena Trybunału

Trybunał przypomniał, że przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE w związku z jego akapitem pierwszym mogą być wszelkie przepisy lub środki przyjęte przez instytucje, organy lub jednostki organizacyjne Unii, bez względu na ich formę, które mają na celu wywołanie wiążących skutków prawnych mogących naruszyć interesy osoby fizycznej lub prawnej, zmieniając w istotny sposób jej sytuację prawną. W celu ustalenia, czy dany akt wywołuje takie skutki i w rezultacie czy może być przedmiotem takiej skargi, należy wziąć pod uwagę istotę tego aktu, przy czym rzeczone skutki prawne aktu należy oceniać na podstawie obiektywnych kryteriów, takich jak jego treść, z uwzględnieniem, w razie potrzeby, kontekstu jego wydania oraz uprawnień instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej, która go wydała.

Co się tyczy w pierwszej kolejności treści spornego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, Trybunał stwierdził, że w chwili jego przyjęcia na sesji wykonawczej SRB w dniu 7 czerwca 2017 r. nie był on jeszcze zatwierdzony, ponieważ został on następnie notyfikowany Komisji w celu jego zatwierdzenia, od którego zależało jego wejście w życie, a tym samym wywołanie przezeń wiążących skutków prawnych.

Co się tyczy w drugiej kolejności kontekstu przyjęcia spornego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, Trybunał zauważył, że – jak wynika z jego preambuły – podstawą prawną tego programu jest rozporządzenie SRM ( 6 ). System ustanowiony tym rozporządzeniem opiera się na stwierdzeniu ( 7 ), że wykonywanie przewidzianych tamże uprawnień w zakresie prowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wchodzi w zakres unijnej polityki restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji bankowych, którą mogą określić jedynie instytucje Unii, oraz że przy przyjmowaniu poszczególnych programów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji istnieje zakres uznania, biorąc pod uwagę w szczególności istotny wpływ decyzji w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na stabilność finansową państw członkowskich i na Unię jako taką, a także na suwerenność budżetową państw członkowskich. Z tych względów prawodawca Unii uznał za konieczne zapewnienie odpowiedniego udziału Rady i Komisji, a mianowicie udziału, który wzmacnia konieczną niezależność operacyjną SRB, przy jednoczesnym poszanowaniu zasad delegowania uprawnień agencjom.

W tym ostatnim względzie Trybunał przypomniał, że w wyrokach Meroni/Wysoka Władza i Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada orzekł on w istocie, że konsekwencje wynikające z delegacji uprawnień znacznie różnią się w zależności od tego, czy delegacja ta dotyczy wyraźnie określonych uprawnień wykonawczych, których wykonywanie może być ściśle kontrolowane w świetle obiektywnych kryteriów sformułowanych przez organ delegujący, czy też „uprawnień dyskrecjonalnych, wiążących się z szerokim zakresem uznania, które może w praktyce oznaczać prowadzenie rzeczywistej polityki gospodarczej”. Delegacja pierwszego rodzaju nie może zmienić w znacznym stopniu konsekwencji, jakie wiążą się z wykonywaniem uprawnień, których ona dotyczy, podczas gdy delegacja drugiego rodzaju, w przypadku której decyzje organu upoważnionego zastępują decyzje organu delegującego, prowadzi do „rzeczywistego przesunięcia odpowiedzialności”. Trybunał zauważył, że w sprawie, w której zapadł wyrok Meroni/Wysoka Władza, orzekł on, iż delegowanie uprawnień, których dotyczyła tamta sprawa, w zakresie, w jakim wiązało się ono z przyznaniem zainteresowanym organom „zakresu uznania wiążącego się z szerokimi uprawnieniami dyskrecjonalnymi”, nie może być uznane za zgodne z „wymogami traktatu”, a jednocześnie wyjaśnił, że zastrzegając sobie jedynie możliwość odmowy zatwierdzenia decyzji tych organów, Wysoka Władza nie zachowała wystarczających uprawnień, aby uniknąć takiego przesunięcia odpowiedzialności.

Zdaniem Trybunału orzecznictwo wynikające z tego wyroku opiera się na założeniu, że równowaga uprawnień, charakterystyczna dla struktury instytucjonalnej Unii, stanowi podstawową gwarancję przyznaną przez traktaty oraz że delegowanie szerokich uprawnień dyskrecjonalnych naruszałoby tę gwarancję, ponieważ skutkowałoby powierzeniem owych uprawnień organom innym niż te, które zostały ustanowione w traktatach w celu zapewnienia i kontroli ich wykonywania w ramach swych odnośnych kompetencji. Szerokie uprawnienia dyskrecjonalne, o których mowa w tym orzecznictwie, dotyczą w szczególności podstawowych kwestii z danej dziedziny polityki, które wymagają szerokiego zakresu uznania, tak aby możliwe było pogodzenie ze sobą różnych, niekiedy sprzecznych celów.

Trybunał dodał, że ze wspomnianego orzecznictwa wynika w szczególności, iż stosowanie wypracowanych w nim zasad delegowania uprawnień agencjom zależy nie od indywidualnego lub ogólnego charakteru aktów, do których przyjęcia upoważnione są agencje, lecz jedynie od tego, czy delegowanie dotyczy szerokich uprawnień dyskrecjonalnych, czy też, przeciwnie, ściśle określonych uprawnień wykonawczych.

Tymczasem system wprowadzony w rozporządzeniem SRM ( 8 ) ma na celu skonkretyzowanie zasad określonych w wyroku Meroni/Wysoka Władza i przypomnianych w wyroku Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada.

SRB jest bowiem odpowiedzialna za przyjmowanie wszelkich decyzji w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dotyczących w szczególności instytucji finansowych i grup uznawanych za istotne dla stabilności finansowej w Unii, a także innych grup transgranicznych ( 9 ). W związku z tym przyjmuje ona program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do tych podmiotów i grup tylko wtedy, gdy – po otrzymaniu powiadomienia o ocenie EBC dotyczącej tego, czy dany podmiot znajduje się na progu upadłości lub jest zagrożony upadłością, lub z własnej inicjatywy ( 10 ) – uzna, że warunki restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ( 11 ), a mianowicie znalezienie się przez dany podmiot na progu upadłości lub zagrożenie upadłością, brak środków alternatywnych względem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz konieczność jej dokonania w interesie publicznym, zostały spełnione. W takim przypadku SRB przyjmuje ( 12 ) program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który skutkuje poddaniem danego podmiotu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz decyduje o zastosowaniu do niego instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ( 13 ), jak też o wykorzystaniu jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

Jednakże, pomimo iż SRB dysponuje przyznanymi jej w tym kontekście szerokimi uprawnieniami dyskrecjonalnymi co do tego, czy i w jaki sposób dany podmiot powinien zostać objęty procedurą restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, uprawnienia te są ograniczone obiektywnymi kryteriami i warunkami określającymi zakres działania SRB, które odnoszą się zarówno do warunków, jak i do instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ( 14 ). Ponadto rozporządzenie SRM przewiduje udział Komisji i Rady w procedurze prowadzącej do przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który dla wejścia w życie wymaga zatwierdzenia przez Komisję oraz, w stosownych przypadkach, przez Radę.

Tak więc SRB informuje Komisję o wszelkich działaniach, jakie podejmuje w celu przygotowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz wymienia z Komisją i Radą wszelkie informacje niezbędne do wykonywania ich zadań ( 15 ). Ponadto Komisja wyznacza przedstawiciela upoważnionego do uczestnictwa w charakterze stałego obserwatora w sesjach wykonawczych i sesjach plenarnych SRB, a jej przedstawicielowi przysługuje prawo do uczestniczenia w obradach i ma on dostęp do wszystkich dokumentów ( 16 ). Co więcej, SRB jest zobowiązana do przekazania Komisji programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji bezzwłocznie po jego przyjęciu, a w terminie 24 godzin od tego przekazania Komisja albo zatwierdza program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, albo sprzeciwia się mu w odniesieniu do jego aspektów uznaniowych, z wyjątkiem aspektów dotyczących przestrzegania kryterium interesu publicznego i kwoty, jaka ma zostać pobrana z jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ( 17 ). Co się tyczy tych ostatnich aspektów uznaniowych, w terminie 12 godzin od wspomnianego przekazania Komisja może zaproponować Radzie wyrażenie sprzeciwu ( 18 ). Wreszcie, program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji może wejść w życie tylko wówczas, gdy Rada lub Komisja nie wyraziły sprzeciwu w terminie 24 godzin od przekazania programu przez SRB ( 19 ). Gdy Komisja zatwierdza taki program, musi ona zatem w pełni przyjąć na siebie obowiązki powierzone jej w traktatach.

W świetle całości tych rozważań Trybunał stwierdził, że przepisy art. 18 rozporządzenia SRM, na podstawie których przyjęto sporny program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, pozwalają uniknąć „przesunięcia odpowiedzialności” w rozumieniu orzecznictwa wynikającego z wyroku Meroni/Wysoka Władza. Przyznając bowiem SRB uprawnienie do dokonania oceny, czy warunki przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji są w danym przypadku spełnione, oraz uprawnienie do określenia instrumentów niezbędnych do celów takiego programu, przepisy te powierzają bowiem Komisji lub, w stosownych przypadkach, Radzie odpowiedzialność za ostateczną ocenę jego aspektów uznaniowych. Aspekty te wchodzą w zakres unijnej polityki restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i wymagają wyważenia różnych celów i interesów związanych z utrzymaniem stabilności finansowej Unii i integralności rynku wewnętrznego, z uwzględnieniem suwerenności budżetowej państw członkowskich, a także z ochroną interesów akcjonariuszy i wierzycieli.

Co się tyczy w trzeciej kolejności uprawnień SRB, Trybunał orzekł, że przyjęta przez Sąd wykładnia, zgodnie z którą program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji może wywoływać wiążące skutki prawne niezależnie od tego, czy Komisja wydała decyzję zatwierdzającą, narusza zarówno uprawnienia przyznane SRB w rozporządzeniu SRM, jak i orzecznictwo wynikające z wyroku Meroni/Wysoka Władza.

O ile bowiem rozporządzenie SRM przewiduje ( 20 ), że SRB jest odpowiedzialna za przygotowanie i przyjęcie programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, o tyle nie przyznaje ono jej jednak uprawnienia do przyjęcia aktu wywołującego samodzielne skutki prawne. W ramach procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zatwierdzenie przez Komisję stanowi etap niezbędny do wejścia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w życie.

Zatwierdzenie to ma również decydujące znaczenie dla treści rzeczonego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Z jednej strony, o ile rozporządzenie SRM pozwala bowiem Komisji zatwierdzić taki program, bez wyrażenia sprzeciwu co do jego aspektów uznaniowych, ani też zaproponowania, by sprzeciw taki sformułowała Rada, o tyle pozwala ono również Komisji i Radzie na zastąpienie własną oceną oceny SRB w odniesieniu do tych aspektów uznaniowych, poprzez wyrażenie sprzeciwu w ich przedmiocie ( 21 ), w którym to przypadku SRB jest zobowiązana zmienić ten program w terminie ośmiu godzin zgodnie z uzasadnieniem przedstawionym przez Komisję lub Radę po to, by ów program mógł wejść w życie ( 22 ). Z drugiej strony sprzeciw Rady oparty na tym, iż nie zostało spełnione kryterium interesu publicznego, ostatecznie uniemożliwia restrukturyzację i uporządkowaną likwidację danego podmiotu na podstawie rzeczonego rozporządzenia, przy czym podmiot ten musi zostać zlikwidowany w sposób uporządkowany zgodnie z mającym zastosowanie prawem krajowym ( 23 ).

W niniejszej sprawie, jak Komisja wyraźnie podkreśliła w decyzji zatwierdzającej sporny program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ( 24 ), instytucja ta „zaakceptowała” jego treść, a także „przedstawione przez SRB uzasadnienie konieczności przeprowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w interesie publicznym”. Tymczasem aspekty uznaniowe programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, które dotyczą zarówno ustanowienia warunków restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jak i określenia jej instrumentów, są nierozerwalnie związane z bardziej technicznymi aspektami restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Wbrew temu, co stwierdził Sąd, nie można zatem odróżnić tych aspektów uznaniowych od owych aspektów technicznych w celu określenia aktu zaskarżalnego w kontekście programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zatwierdzonego w całości przez Komisję.

Tak więc dopiero na mocy decyzji zatwierdzającej Komisji działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęte przez SRB w spornym programie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zostało ostatecznie określone i wywołało wiążące skutki prawne, w związku z czym to Komisja, a nie SRB, powinna odpowiadać przed sądem Unii za wspomniane działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

Trybunał doszedł zatem do wniosku, że z treści spornego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, kontekstu jego przyjęcia i uprawnień SRB wynika, że program ten nie wywołał wiążących skutków prawnych mogących naruszyć interesy osoby prawnej lub fizycznej, w związku z czym nie stanowi on aktu mogącego być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE.

Trybunał dodał, po pierwsze, że wbrew temu, co orzekł Sąd, z art. 86 ust. 1 i 2 rozporządzenia SRM nie można wywnioskować, że sporny program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest aktem, który może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności skierowanej do Sądu, skoro nie stanowił on ostatecznego wyniku rozpatrywanej procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który urzeczywistnił się dopiero przez zatwierdzenie tego programu przez Komisję i nie wywołał samodzielnych skutków prawnych.

Przepisy rozporządzenia nie mogą bowiem zmieniać systemu środków zaskarżenia przewidzianego w traktacie FUE. Ponadto z samego brzmienia art. 86 rozporządzenia SRM wynika, że skargi, o których tam mowa, należy wnosić do Trybunału „zgodnie z art. 263 [TFUE]”, co wiąże się z przyjęciem założenia, iż spełniają one zawarty tamże warunek dotyczący zaskarżalności kwestionowanego aktu.

Prawdą jest, że w wyroku z dnia 6 maja 2021 r., ABLV Bank i in./EBC ( 25 ), Trybunał orzekł w istocie, że program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji może – jako ostateczny wynik złożonej procedury restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji – podlegać kontroli sądowej przed sądem Unii. Jednakże w sprawie, w której zapadł ten wyrok, Trybunał miał dokonać oceny zgodności z prawem orzeczenia Sądu, w którym uznano za niedopuszczalne skargi o stwierdzenie nieważności skierowane nie przeciwko takiemu programowi, lecz przeciwko aktom przygotowawczym Europejskiego Banku Centralnego, w których stwierdzono, że określone podmioty znajdują się na progu upadłości lub są zagrożone upadłością ( 26 ). Rozważania przedstawione w tym wyroku należy zatem interpretować w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału dotyczącego złożonych procedur, zgodnie z którym w ramach takich procedur akty przyjęte na etapach przygotowawczych do wydania aktu ostatecznego nie mogą – jeśli nie wywołują samodzielnych skutków prawnych – być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności.

Po drugie, Trybunał orzekł, że Sąd błędnie uznał w zaskarżonym wyroku, iż brak uznania zaskarżalnego charakteru spornego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji prowadzi do naruszenia przysługującego skarżącym w pierwszej instancji prawa do skutecznej ochrony sądowej.

Zatwierdzająca decyzja Komisji, taka jak rozpatrywana w niniejszej sprawie, ma bowiem cechy aktu, który może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE. W ramach skargi o stwierdzenie nieważności takiej decyzji zainteresowane osoby fizyczne lub prawne mogą powołać się na niezgodność z prawem programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który instytucja ta zatwierdziła, nadając mu w ten sposób wiążące skutki prawne, co może zagwarantować tym osobom wystarczającą ochronę sądową. Ponadto Trybunał przypomniał, że w drodze takiego zatwierdzenia Komisja akceptuje elementy i uzasadnienie zawarte w tym programie, wobec czego powinna w razie potrzeby ustosunkować się do nich przed sądem Unii.

( 1 ) Wyrok z dnia 1 czerwca 2022 r., Fundación Tatiana Pérez de Guzmán el Bueno i SFL/SRB, T‑481/17, EU:T:2022:311, zwany dalej „zaskarżonym wyrokiem”.

( 2 ) Przyjęta na sesji wykonawczej Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji decyzja SRB/EES/2017/08 z dnia 7 czerwca 2017 r. w sprawie przyjęcia programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español SA.

( 3 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiające jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. 2014, L 225, s. 1, zwane dalej „rozporządzeniem SRM”).

( 4 ) Wyrok z dnia 13 czerwca 1958 r., Meroni/Wysoka Władza (9/56, EU:C:1958:7).

( 5 ) Wyrok z dnia 22 stycznia 2014 r., Zjednoczone Królestwo/Parlament i Rada (C 270/12, EU:C:2014:18).

( 6 ) W szczególności art. 18 rozporządzenia SRM.

( 7 ) Zobacz zasadniczo motywy 24 i 26 rozporządzenia SRM.

( 8 ) Jak wynika z motywów 24 i 26 rozporządzenia SRM.

( 9 ) Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia SRM.

( 10 ) Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 6 rozporządzenia SRM.

( 11 ) O których mowa w art. 18 ust. 1 lit. a)–c) rozporządzenia SRM.

( 12 ) Na podstawie art. 18 ust. 6 rozporządzenia SRM.

( 13 ) O których mowa w 22 ust. 2 rozporządzenia SRM.

( 14 ) Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 4–6 rozporządzenia SRM.

( 15 ) Zgodnie z art. 30 ust. 1 i 2 rozporządzenia SRM.

( 16 ) Zgodnie z art. 43 ust. 3 rozporządzenia SRM.

( 17 ) Artykuł 18 ust. 7 akapity od pierwszego do trzeciego rozporządzenia SRM.

( 18 ) Artykuł 18 ust. 7 akapit trzeci rozporządzenia SRM.

( 19 ) Artykuł 18 ust. 7 akapit piąty rozporządzenia SRM.

( 20 ) Zgodnie z art. 7 i 18 rozporządzenia SRM.

( 21 ) Artykuł 18 ust. 7 rozporządzenia SRM.

( 22 ) Artykuł 18 ust. 7 akapit siódmy rozporządzenia SRM.

( 23 ) Artykuł 18 ust. 8 rozporządzenia SRM.

( 24 ) Decyzja Komisji (UE) 2017/1246 z dnia 7 czerwca 2017 r. zatwierdzająca program restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do Banco Popular Español SA (Dz.U. 2017, L 178, s. 15), motyw 4, którego treść sprostowano w dniu 6 grudnia 2017 r. (Dz.U. 2017, L 320, s. 31).

( 25 ) Wyrok z dnia 6 maja 2021 r., ABLV Bank i in./EBC (C‑551/19 P i C‑552/19 P, EU:C:2021:369, pkt 56, 66).

( 26 ) W rozumieniu art. 18 ust. 1 rozporządzenia SRM.