Staff case summary

Staff case summary

Streszczenie

Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania

(regulamin pracowniczy urzędników, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. a))

Zwykłe miejsce zamieszkania, o którym mowa jest w art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego w odniesieniu do dodatku zagranicznego, oznacza miejsce, w którym zainteresowany ustanowił, z zamiarem nadania mu trwałego charakteru, stały bądź zwykły ośrodek swych interesów życiowych, przy czym rozumie się, że dla ustalenia zwykłego miejsca zamieszkania ważne jest uwzględnienie wszystkich okoliczności faktycznych go tworzących, a w szczególności faktycznego miejsca zamieszkania zainteresowanego.

W odniesieniu do tego miejsce wykonywania przez daną osobę działalności zawodowej, niezależnie od jego znaczenia jako autonomicznego kryterium zastosowania art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego, stanowi istotną przesłankę dla ustalenia zwykłego miejsca zamieszkania.

Okoliczność, że dana osoba miała zamiar poszukiwać zatrudnienia w innym państwie, niż państwo jej miejsca zamieszkania, nie może podważać ustalenia zwykłego miejsca zamieszkania, jeśli bezsporne jest, że przez cały okres odniesienia ta osoba zachowała główny ośrodek interesów życiowych w ostatnim miejscu zatrudnienia, w którym zamieszkiwała i w którym przez większą część okresu odniesienia wykonywała działalność zawodową. Tym samym nie można rozumieć wymogu dotyczącego zamiaru nadania trwałego charakteru głównemu ośrodkowi interesów życiowych w taki sposób, że dany urzędnik miał wykluczyć możliwość powrotu do państwa pochodzenia lub wyjazdu do innego państwa Unii Europejskiej.

Więzi łączące urzędnika z państwem pochodzenia, takie jak posiadanie samochodu, wizyty lekarskie, nieruchomości należące do rodziny znajdujące się w tym państwie, odnawianie tam urzędowych dokumentów tożsamości, korzystanie z praw obywatelskich, posiadanie siedziby dla celów podatkowych i posiadanie tam interesów i dóbr majątkowych w postaci konta bankowego, jak również fakt odwiedzania tego państwa, stanowią jedynie zwykłe więzi, jakie osoby utrzymują z państwem, w którym mieszka ich rodzina i w którym sami mieszkali przez długi czas, lecz nie pozwalają wykazać, że zwykłe miejsce zamieszkania danej osoby znajduje się w tym państwie.

(zob. pkt 48, 51, 56, 59)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑18/91 Costacurta Gelabert przeciwko Komisji, 8 kwietnia 1992 r., Rec. str. II‑1655, pkt 42; sprawa T‑90/92 Magdalena Fernández przeciwko Komisji, 28 września 1993 r., Rec. str. II‑971, pkt 30; sprawa T‑18/98 Reichert przeciwko Parlamentowi, 13 kwietnia 2000 r., RecFP str. I‑A‑73, II‑309, pkt 25; sprawa T‑60/00 Liaskou przeciwko Radzie, 3 maja 2001 r., RecFP str. I‑A‑107, II‑489, pkt 53, 64; sprawa T‑283/03 Recalde Langarica przeciwko Komisji, 13 września 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑235, II‑1075, pkt 114; sprawa T‑83/03 Salazar Brier przeciwko Komisji, 25 października 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑311, II‑1407, pkt 56, 71, zaskarżona do Trybunału C‑9/06 P; sprawa T‑259/04 Koistinen przeciwko Komisji, 27 września 2006 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑2‑177, II‑A‑2‑879, pkt 34; sprawa T‑324/04 F przeciwko Komisji, 16 maja 2007 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑2‑0000, II‑A‑2‑0000, pkt 87