This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 52011PC0747
Proposal for a REGULATION OF THE EUROPEAN PARLIAMENT AND OF THE COUNCIL amending Regulation (EC) No 1060/2009 on credit rating agencies
Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1060/2009 w sprawie agencji ratingowych
Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1060/2009 w sprawie agencji ratingowych
/* KOM/2011/0747 wersja ostateczna - 2011/0361 (COD) */
Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1060/2009 w sprawie agencji ratingowych /* KOM/2011/0747 wersja ostateczna - 2011/0361 (COD) */
UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU Agencje ratingowe są ważnymi
uczestnikami rynków finansowych i powinny być przedmiotem odpowiednich ram
prawnych. Rozporządzenie (WE) nr 1060/2009 w sprawie agencji ratingowych [1]
(rozporządzenie w sprawie agencji ratingowych) weszło w życie, w
pełnym zakresie, dnia 7 grudnia 2010. Zgodnie z rozporządzeniem
agencje ratingowe zobowiązane są przestrzegać rygorystycznych
zasad postępowania w celu złagodzenia ewentualnych konfliktów
interesów oraz zapewnienia, że oceny oraz proces ratingowy
charakteryzują się wysoką jakością oraz
wystarczającą przejrzystością. Istniejące agencje
ratingowe musiały złożyć wniosek o rejestrację oraz
spełnić wymagania określone w rozporządzeniu do 7
września 2010 r. 1 czerwca 2011 r. została przyjęta
poprawka do rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych
(rozporządzenie (UE) nr 513/2011), przyznająca Europejskiemu
Urzędowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (EUNGiPW)
wyłączne uprawnienia nadzorcze nad agencjami ratingowymi
zarejestrowanymi w UE, celem scentralizowania i uproszczenia ich rejestracji
oraz nadzoru na poziomie Unii Europejskiej[2]. Przy jednoczesnym stworzeniu dobrych podstaw,
pewna liczba kwestii dotyczących działalności w zakresie ratingu
kredytowego oraz wykorzystaniem ratingów nie została jednak w sposób
wystarczający uwzględniona w obecnym rozporządzeniu w sprawie
agencji ratingowych. Dotyczą one w szczególności ryzyka nadmiernego
polegania na ratingach kredytowych przez uczestników rynków finansowych,
wysokiego stopnia koncentracji na rynku ratingowym, odpowiedzialności
cywilnej agencji ratingowych wobec inwestorów, konfliktów interesów w zakresie
modelu „emitent płaci” oraz struktury własnościowej agencji
ratingowych. Także specyfika ratingów państw, która stała
się ewidentna podczas obecnego kryzysu związanego z długiem
państwowym, nie została wyraźnie uwzględniona w obecnym
rozporządzeniu w sprawie agencji ratingowych. Komisja Europejska zwróciła uwagę na
te otwarte kwestie w komunikacie z dnia 2 czerwca 2010 r. („Regulacja usług
finansowych dla zapewnienia zrównoważonego wzrostu”)[3] oraz w
dokumencie konsultacyjnym służb Komisji z 5 listopada 2010 r.[4]
zapowiadającym potrzebę ukierunkowanego przeglądu
rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych, która została
zrealizowana w postaci niniejszego wniosku. 8 czerwca 2011 r. Parlament Europejski
przyjął nielegislacyjną rezolucję w sprawie agencji
ratingowych[5].
Sprawozdanie to potwierdza potrzebę wzmocnienia ram regulacyjnych agencji
ratingowych oraz podjęcia działań zmniejszających ryzyko
nadmiernego polegania na ratingach. W szczególności Parlament Europejski
popiera, między innymi, zwiększony wymóg ujawniania ratingów
państw, ustanowienie europejskiego indeksu ratingowego, zwiększony
zakres ujawniania informacji na temat strukturyzowanych instrumentów
finansowych oraz odpowiedzialność cywilną agencji ratingowych.
Parlament Europejski stwierdził także, że pobudzanie konkurencji
jest ważnym zadaniem oraz że Komisja powinna przeanalizować oraz
ocenić ustanowienie niezależnej europejskiej agencji ratingowej. Na nieformalnym posiedzeniu Rady ECOFIN w
dniach 30 września i 1 października 2010 r. Rada Unii Europejskiej
uznała, że należy podjąć dalsze wysiłki celem
rozwiązania szeregu problemów dotyczących działalności w
zakresie ratingu kredytowego, co obejmuje ryzyko nadmiernego polegania na
ratingach oraz ryzyko konfliktu interesów wynikającego z modelu
wynagradzania agencji ratingowych. Podczas obrad Rady Europejskiej w dniu 23
października 2011 r. stwierdzono, że konieczne są postępy w
zmniejszaniu zjawiska nadmiernego polegania na ratingach kredytowych. Ponadto, Europejski Komitet Papierów
Wartościowych oraz Europejski Komitet Bankowy składający
się z przedstawicieli ministerstw finansów państw członkowskich
przedyskutował potrzebę dalszego wzmocnienia ram regulacyjnych
agencji ratingowych podczas posiedzeń, które odbyły się w dniach
9 listopada 2010 r. i 19 września 2011 r. Na poziomie międzynarodowym, Rada
Stabilności Finansowej opublikowała w październiku 2010 r.
zasady, których celem jest zmniejszenie zakresu polegania organów oraz
instytucji finansowych na ocenach agencji ratingowych[6]. W
dokumencie tym wezwano do usunięcia z przepisów odniesień do takich
ocen lub zastąpienia ich w przypadku istnienia stosownych alternatywnych
standardów wiarygodności kredytowej oraz do zobowiązania inwestorów
do przeprowadzania własnych ocen wiarygodności kredytowej Zasady te
zostały zatwierdzone na szczycie G20 w Seulu w listopadzie 2010 r. Komisja poruszyła niedawno kwestię
nadmiernego polegania instytucji finansowych na ratingach, w kontekście
reformy przepisów dotyczących bankowości[7]. Komisja
zaproponowała wprowadzenie zasady wymagającej, aby banki i
przedsiębiorstwa inwestycyjne same oceniały ryzyko kredytowe
podmiotów i instrumentów finansowych, w które inwestują, a nie
polegały jedynie na ratingach zewnętrznych. Komisja proponuje
wprowadzenie podobnego przepisu do projektu zmiany dyrektywy w sprawie UCITS
oraz dyrektywy w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi[8].
Propozycje tych zmian przedstawione są równolegle z niniejszym wnioskiem
dotyczącym rozporządzenia. 2. WYNIKI KONSULTACJI Z
ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW Komisja Europejska przeprowadziła w
dniach 5 listopada 2010 r. – 7 stycznia 2011 r. konsultacje społeczne,
przedstawiając różne propozycje rozwiązania zidentyfikowanych
problemów. Do Komisji wpłynęło około 100 uwag od
zainteresowanych stron, które zostały uwzględnione przy
sporządzaniu niniejszego wniosku. Podsumowanie odpowiedzi uzyskanych
podczas konsultacji znajduje się na stronie: http://ec.europa.eu/internal_market/securities/docs/agencies/summary-responses-cra-consultation-20110704_en.pdf. W dniu 6 lipca służby Komisji
zorganizowały okrągły stół celem uzyskania dalszych opinii
dotyczących tych problemów od właściwych zainteresowanych stron.
Podsumowanie dyskusji okrągłego stołu znajduje się na
stronie: http://ec.europa.eu/internal_market/securities/docs/agencies/roundtable_en.pdf. Dla potrzeb niniejszego wniosku
sporządzono ocenę skutków. Znajduje się ona na stronie: http://ec.europa.eu/internal_market/securities/agencies/index_en.htm. W ramach oceny skutków zidentyfikowano
następujące problemy: –
wymogi korzystania z zewnętrznych ratingów
kredytowych określone w przepisach, nadmierne poleganie przez inwestorów
na ratingach zewnętrznych na potrzeby wewnętrznego zarządzania
ryzykiem, strategie inwestycyjne bezpośrednio związane z ratingami
oraz niewystarczające informacje o strukturyzowanych instrumentach
finansowych powodują nadmierną zależność od
zewnętrznych ratingów kredytowych, co prowadzi do procykliczności
oraz występowania nagłych spadków (ang. „cliff effects”) [9] na
rynkach kapitałowych; –
niewystarczająca obiektywność,
kompletność i przejrzystość procedur ratingów państw,
wraz z nadmiernym poleganiem na ratingach, prowadzą do wystąpienia
zjawiska „cliff effects” oraz efektu domina w zakresie zmian ratingów
państwowych; –
wysoka koncentracja na rynku ratingów kredytowych,
wysokie bariery wejścia na ten rynek oraz niemożność
porównywania ratingów skutkują ograniczeniami wyboru oraz konkurencji na
rynku ratingów kredytowych; –
niewystarczające prawo do dochodzenia
roszczeń przysługujące podmiotom korzystającym z ratingów i
ponoszącym straty w wyniku błędnych ratingów wystawionych przez
agencję ratingową, co stanowi naruszenie przepisów
rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych; –
potencjalne osłabienie niezależności
agencji ratingowych spowodowane konfliktem interesów wynikającym z modelu
„emitent płaci”, struktury własnościowej i długiego okresu
korzystania z usług tej samej agencji ratingowej; oraz –
niedostatecznie solidne metody oraz procedury
przyznawania ratingów kredytowych. Ogólnym celem projektu jest przyczynienie
się do zmniejszenia zagrożeń dla stabilności finansowej
oraz przywrócenie zaufania inwestorów i innych uczestników rynku do rynków
finansowych i jakości ratingów. Rozważono różne warianty
strategiczne w celu rozwiązania zidentyfikowanych problemów, a tym samym
osiągnięcia odpowiadających im, konkretnych celów: –
zmniejszenie wpływu zjawiska „cliff effects”
na instytucje i rynki finansowe poprzez ograniczenie skali korzystania z
ratingów zewnętrznych; –
złagodzenie ryzyka wystąpienia efektu
domina powiązanego ze zmianami ratingów państw; –
poprawa warunków na rynku ratingów kredytowych,
który cechują ograniczony wybór i mała konkurencja, celem
zwiększenia jakości ratingów; –
zagwarantowanie prawa do dochodzenia roszczeń
przez inwestorów, gdyż obecnie prawo takie jest niewystarczające w
przypadku osób korzystających z ratingów, które poniosły straty z
powodu ocen wystawionych przez agencję ratingową, co stanowi
naruszenie rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych; oraz –
poprawa jakości ratingów poprzez wzmocnienie
niezależności agencji ratingowych i promowanie solidnych procedur i
metod wystawiania ratingów kredytowych. Niezależność agencji
ratingowych jest obecnie osłabiona w wyniku konfliktów interesów
wynikających z modelu „emitent płaci”, struktury własnościowej
i długiego okresu korzystania z usług tej samej agencji ratingowej. Preferowane warianty strategiczne
przedstawione są w pkt 3.4. poniżej i znalazły swoje
odzwierciedlenie w niniejszym wniosku. Rozwiązania te mają
zmniejszyć nadmierne poleganie instytucji finansowych na ratingach
zewnętrznych poprzez obniżenie znaczenia tych ratingów w przepisach
dotyczących usług finansowych. Ponadto, ujawnianie przez emitentów
informacji o pakietach aktywów bazowych strukturyzowanych produktów finansowych
ma na celu wspomożenie inwestorów w dokonywaniu własnej oceny ryzyka
kredytowego zamiast polegania wyłącznie na ratingach
zewnętrznych. Przejrzystość i jakość
ratingów państw zostałaby wzmocniona poprzez weryfikowanie informacji
stanowiących ich podstawę oraz publikowanie pełnego raportu z
badań towarzyszących wystawieniu oceny ratingowej. Porównywanie ocen
różnych agencji ratingowych, ułatwione poprzez wspieranie
wprowadzenia wspólnych standardów dla skal ratingowych oraz europejskiego
indeksu ratingowego (EURIX), ma zwiększyć wybór oraz
zoptymalizować strukturę branży ratingowej. Obowiązkowa
rotacja agencji ratingowych nie tylko znacząco zmniejszyłaby
zagrożenie dla niezależności agencji wynikające z
długiego okresu relacji biznesowych istniejących pomiędzy
agencją ratingową a emitentem, ale także miałaby znaczący
pozytywny wpływ na zwiększenie wyboru w branży ratingowej
poprzez zapewnienie mniejszym agencjom ratingowym szerszych
możliwości biznesowych. W zakresie ochrony inwestorów, ustanowienie
prawa inwestorów do dochodzenia roszczeń wobec agencji ratingowych powinno
dla tych agencji stanowić silną motywację do wypełniania
obowiązków prawnych oraz zapewnienia wysokiej jakości ratingów.
Niezależność ratingów zostanie zwiększona poprzez
zobowiązanie emitentów do okresowej zmiany agencji ratingowych oraz
zwiększenie wymogów niezależności w zakresie struktur
własnościowych agencji ratingowych. Agencja ratingowa nie powinna
także jednocześnie dostarczać zlecanych ratingów emitenta i
ratingów jego produktów. Ponadto, przejrzystość i
jakość ratingów mogłaby zostać zwiększona poprzez
wzmocnienie zasad ujawniania metod ratingowych, wprowadzenie procesu tworzenia
i zatwierdzania ich metod ratingowych, obejmującego wymóg
nałożony na agencje ratingowe dotyczący informowania o zmianach
metod ratingowych i uzasadniania ich przyczyn oraz poprzez zobowiązanie
agencji do odpowiednio wczesnego informowania emitentów o publikacji oceny
ratingowej. W zakresie kosztów, przedsiębiorstwa
finansowe poniosą dodatkowe koszty wynikające z wymogów
zwiększenia wewnętrznego zarządzania ryzykiem i stosowania
modeli wewnętrznych ocen ratingowych do celów regulacyjnych; dodatkowe
koszty poniosą także emitenci w wyniku zwiększonych wymogów
dotyczących ujawniania informacji. Agencje ratingowe poniosą
także dodatkowe koszty stałe w celu złagodzenia ryzyka
wystąpienia efektu domina związanego z ratingami państw.
Natomiast działania zwiększające konkurencję nie
zwiększyłyby znacznie kosztów dla agencji ratingowych. Wariant
strategiczny związany z odpowiedzialnością cywilną agencji
ratingowych wobec inwestorów spowoduje powstanie kosztów przestrzegania
przepisów w wyniku potrzeby ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lub,
w przypadku braku możliwości ubezpieczenia się, stworzenia
bufora finansowego na pokrycie ewentualnych roszczeń inwestorów. Wreszcie,
preferowane możliwości działań dotyczące
niezależności agencji ratingowych nie powinny pociągać za
sobą znacznych kosztów. 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU 3.1. Podstawa prawna Podstawę prawną niniejszego wniosku
stanowi art. 114 TFEU. 3.2. Zasada pomocniczości i
proporcjonalności Zgodnie z zasadą pomocniczości (art.
5 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej), Unia podejmuje działania tylko
wówczas, gdy cele zamierzonego działania nie mogą zostać
osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa
członkowskie i jeśli ze względu na rozmiary lub skutki
proponowanego działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie
na poziomie Unii. Działalność agencji ratingowych jest
działalnością globalną. Ratingi wystawione przez
agencję ratingową mającą siedzibę w jednym
państwie członkowskim są wykorzystywane przez uczestników rynków
na całym obszarze UE, a uczestnicy ci polegają na takich ratingach.
Niewydolność lub brak ram regulacyjnych dotyczących agencji
ratingowych w jednym państwie członkowskim może niekorzystnie
wpływać na uczestników rynku i rynki finansowe w całej UE.
Dlatego też solidne przepisy regulacyjne obowiązujące na
całym terenie UE są niezbędne celem ochrony inwestorów oraz
rynków przed ewentualnymi problemami. Dlatego też wszelkie dalsze
działania w zakresie agencji ratingowych przyniosą najlepsze efekty
przy wspólnym zaangażowaniu całej UE. Proponowane zmiany są również
proporcjonalne, zgodnie z art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej. Zmiany
nie wykraczają poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia
ich celów. W szczególności zwiększone zostały warunki
zapewniające niezależność agencji ratingowych: emitenci
zobowiązani są regularnie zmieniać agencję ratingową,
której płacą za wystawienie ratingu kredytowego, oraz wyznaczać
różne agencje ratingowe w celu wystawienia ratingu kredytowego samego
emitenta i jego instrumentów dłużnych. Zobowiązania te, pomimo
że ograniczają wolność działalności gospodarczej,
są proporcjonalne do zamierzonych celów oraz biorą pod uwagę
środowisko regulacyjne. Mają one zastosowanie tylko w odniesieniu do
usług w interesie publicznym (ratingów kredytowych, które mogą
być wykorzystywane w celach regulacyjnych) przez określonych
instytucji objętych regulacją (agencji ratingowych) pod pewnymi
warunkami (model „emitent płaci”) oraz, w przypadku rotacji, tymczasowo.
Nie oznacza to jednak, że agencje ratingowe nie mogą
świadczyć usług wystawiania ratingów kredytowych na rynku:
agencja ratingowa, która musi powstrzymać się od świadczenia
usług ratingowych na rzecz konkretnego emitenta, może wciąż
wystawiać ratingi kredytowe innym emitentom. W kontekście rynku, na
którym bez wyjątku obowiązuje zasada rotacji, możliwości
biznesowe muszą się pojawić, gdyż wszyscy emitenci
będą zmuszeni do zmiany agencji ratingowej. Agencje ratingowe
mogą też zawsze wystawiać niezamówione ratingi kredytowe
dotyczące tego samego emitenta, wykorzystując swoje
doświadczenie. Zmiany przewidują także ograniczenie
inwestorów oraz dużych agencji ratingowych w zakresie pewnych decyzji
inwestycyjnych. Inwestorzy posiadający co najmniej 5 % udziałów w
agencji ratingowej nie mogą posiadać więcej niż 5 %
udziałów w innej agencji ratingowej. Ograniczenie to jest niezbędne,
aby zagwarantować, że agencje ratingowe będą postrzegane
jako niezależne, a sytuacja gdy ci sami akcjonariusze lub wspólnicy
dokonują znacznych inwestycji w różne agencje kredytowe
nienależące do tej samej grupy agencji, nawet jeżeli ci
akcjonariusze lub wspólnicy nie mają prawnych możliwości
wywierania dominującego wpływu lub sprawowania kontroli, może
takiej postrzeganej niezależności zaszkodzić. Ryzyko to
rośnie, gdy weźmie się pod uwagę fakt, że agencje
ratingowe w UE to spółki nienotowane na rynku regulowanym, a tym samym
mniej przejrzyste. Niemniej jednak, aby zapewnić możliwość
czysto ekonomicznych inwestycji w agencje ratingowe, zakaz jednoczesnego
inwestowania w więcej niż jedną agencję ratingową nie
będzie dotyczył inwestycji dokonywanych za pośrednictwem
funduszy inwestycyjnych zarządzanych przez strony trzecie niezależne
od inwestora i niebędących pod jego wpływem. 3.3. Zgodność z art. 290
oraz 291 TFUE W dniu 23 września 2009 r. Komisja przyjęła wnioski
dotyczące rozporządzeń ustanawiających Europejski Organ
Nadzoru Bankowego (EUNB), Europejski Organ Nadzoru Ubezpieczeń i
Pracowniczych Programów Emerytalnych (EUNUiPPE) i Europejski Organ Nadzoru
Giełd i Papierów Wartościowych (EUNGiPW). W tym względzie
Komisja pragnie przypomnieć następujące oświadczenia
dotyczące art. 290 i 291 TFUE przedstawione przy przyjmowaniu
rozporządzenia ustanawiającego Europejskie Urzędy Nadzoru:
„Jeżeli chodzi o proces przyjmowania standardów regulacyjnych, Komisja
podkreśla szczególny charakter sektora usług finansowych,
wynikający ze struktury Lamfalussy'ego i wyraźnie stwierdzony w
deklaracji nr 39 do TFUE. Komisja ma jednak poważne wątpliwości
co do tego, czy ograniczenie jej roli w przyjmowaniu aktów delegowanych i
środków wykonawczych jest zgodne z art. 290 i 291 TFUE,”. 3.4. Omówienie wniosku Artykuł 1 niniejszego wniosku zmienia
rozporządzenie w sprawie agencji ratingowych. Odniesienia w
poniższych podsekcjach dotyczą zmienionych lub nowych artykułów
rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych, chyba że wskazano
inaczej. 3.4.1. Rozszerzenie zakresu
zastosowania rozporządzenia celem objęcia perspektyw ratingowych Oprócz ratingów kredytowych, agencje ratingowe
publikują również „perspektywy ratingowe”, przedstawiające
opinie dotyczące prawdopodobnego przyszłego rozwoju ratingu
kredytowego. Propozycja Komisji rozszerza zakres przepisów dotyczących ratingów
kredytowych tak, aby tam gdzie to możliwe, objęły one także
„perspektywy ratingowe”. Zmieniony tekst wymaga w szczególności, aby
agencje ratingowe podawały okres czasu, w którym spodziewana jest zmiana
ratingu kredytowego (por. załącznik I sekcja D część
II pkt 2 lit. f). Rozporządzenie w sprawie agencji ratingowych
zostało zatem dostosowane w różnych miejscach: art. 3, art. 6 ust. 1,
art. 7 ust. 5, art. 8 ust. 2 oraz art. 10 ust. 1 i 2; załącznik I
sekcja B pkt 1, 3, i 7; sekcja C pkt 2, 3 i 7; sekcja D część I
pkt 1, 2, 4 i 5; sekcja E część I pkt 3. Ponadto, tam gdzie to
zasadne, opisane poniżej zmiany zostały także przystosowane do
wprowadzenia koncepcji „ perspektywy ratingowej”. 3.4.2. Zmiany dotyczące
wykorzystania ratingów kredytowych Nowy artykuł 5a wprowadzony do
rozporządzenia o agencjach ratingowych wymaga od pewnych instytucji
finansowych sporządzania własnych ocen ryzyka kredytowego.
Oceniając wiarygodność kredytową aktywów, powinny one zatem
unikać wyłącznego lub mechanicznego polegania na
zewnętrznych ratingach kredytowych. Właściwe organy powinny
nadzorować prawidłowość procedur oceny kredytowej, w tym
monitorować, czy przedsiębiorstwa finansowe nie są nadmiernie
uzależnione od ratingów kredytowych. Reguła ta wynika z zasad
wypracowanych przez Radę Stabilności Finansowej w październiku 2010
r. dotyczących ograniczenia korzystania z ratingów agencji ratingowych. Ponadto, zgodnie z nowym art. 5b EUNGiPW, EUNB
i EUNUiPPE nie powinny w swoich wytycznych, zaleceniach oraz projektach
standardów technicznych zawierać odniesień do ratingów kredytowych,
jeżeli odniesienia takie mogą potencjalnie prowadzić do
mechanicznego polegania na ratingach kredytowych przez właściwe
organy lub uczestników rynków finansowych. Powinny one także odpowiednio
dostosować swoje obecne wytyczne i zalecenia, najpóźniej do 31
grudnia 2013 r. Inne zmiany mają na celu rozwiązanie
problemu ryzyka nadmiernego polegania uczestników rynków finansowych na
ratingach kredytowych w zakresie strukturyzowanych instrumentów finansowych
oraz podniesienie jakości ratingów kredytowych takich instrumentów: –
artykuł 8a: ten nowy artykuł
zobowiązuje emitentów (jednostki inicjujące lub sponsorujące) do
bieżącego ujawniania szczegółowych informacji o
strukturyzowanych produktach finansowych, w szczególności o głównych
elementach pakietów aktywów bazowych strukturyzowanych produktów finansowych,
które są niezbędne, aby inwestorzy mogli sporządzić
własne oceny kredytowe, unikając tym samym konieczności
polegania na ratingach zewnętrznych. Informacje te mają być
ujawniane za pomocą scentralizowanej strony internetowej prowadzonej przez
EUNGiPW; –
artykuł 8b: ten nowy artykuł
zobowiązuje emitentów (lub powiązane z nimi strony trzecie)
zlecających sporządzenie ratingu do zaangażowania dwóch
niezależnych od siebie agencji ratingowych w celu równoczesnego
sporządzenia niezależnych ratingów kredytowych dotyczących tych
samych strukturyzowanych instrumentów finansowych. Należy również zauważyć,
że Komisja proponuje równocześnie zmiany dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji
przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących
się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery
wartościowe (UCITS)[10]
oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011
w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi,
aby dopilnować, że zasada unikania nadmiernego polegania na ratingach
kredytowych została włączona do prawodawstwa krajowego
wdrażającego te dyrektywy. 3.4.3. Zmiany dotyczące
niezależności agencji ratingowych Ta grupa zmian ustanawia bardziej
rygorystyczne zasady niezależności, których celem jest
rozwiązanie problemu konfliktów interesów związanych z modelem
„emitent płaci” oraz strukturą własnościową agencji
ratingowych: –
artykuł 6a: ten nowy artykuł
uniemożliwia wspólnikom lub akcjonariuszom agencji ratingowej
posiadającym co najmniej 5 % udział w tej agencji, posiadać 5 %
lub więcej udziałów w innej agencji ratingowej, chyba że agencje
ratingowe, o których mowa, są członkami tej samej grupy; –
artykuł 6b: ten nowy artykuł wprowadza
zasadę rotacji w odniesieniu do agencji ratingowych zaangażowanych
przez emitenta (tj. nie dotyczy on niezamówionych ratingów) do
sporządzenia ratingu samego emitenta bądź jego instrumentów
dłużnych. Zaangażowane agencje ratingowe nie powinny
świadczyć usług przez okres dłuższy niż 3 lata
lub dłużej niż rok, jeżeli oceniają one więcej
niż dziesięć kolejnych instrumentów dłużnych emitenta.
Jednak ta ostatnia zasada nie powinna prowadzić do skrócenia
dopuszczalnego okresu zaangażowania do okresu krótszego. W przypadku gdy
emitent zamawia więcej niż jeden rating dotyczący samego
emitenta lub jego instrumentu finansowego, bez względu na to, czy emitent
ten robi to ze względu na obowiązek prawny czy też dobrowolnie,
tylko jedna z agencji musi podlegać rotacji. Jednak maksymalny okres
zaangażowania każdej z tych agencji ratingowych ustala się na
sześć lat. Agencja ratingowa zaangażowana przez emitenta na okres
nie dłuższy niż trzy lata (lub inna agencja ratingowa
należąca do tej samej grupy lub posiadająca powiązania
własnościowe z tą agencją) nie powinna ponownie
wystawiać ratingów temu samemu emitentowi lub jego instrumentom do czasu,
aż upłynie odpowiednia przerwa. Artykuł ten przewiduje
także, że ustępująca agencja ratingowa dostarczy nowej
agencji dokumentację przekazania klienta zawierającą
odnośne istotne informacje. Taka zasada rotacji znacząco złagodzi
problemy związane z potencjalnymi konfliktami interesów dotyczącymi
modelu „emitent płaci”. W związku z tym Komisja będzie nadal
monitorować adekwatność modeli wynagradzania agencji ratingowych
i do 7 grudnia 2012 r. prześle do Parlamentu Europejskiego i Rady
odpowiednie sprawozdanie, zgodnie z art. 39 ust. 1 rozporządzenia w
sprawie agencji ratingowych. W tym kontekście Komisja rozważy
także więcej kompleksowych rozwiązań tego problemu
ocenianych obecnie w innych państwach, w tym w Stanach Zjednoczonych. Artykuł 6b nie ma zastosowania do ratingów
państw; –
załącznik I sekcja C pkt 8 w związku
z przepisami art. 7 ust. 4: przyjęto zasady dotyczące
wewnętrznej rotacji pracowników w agencji ratingowej, w celu
uwzględnienia nowego art. 6b. Zgodnie z nowymi przepisami główny
analityk ratingowy nie powinien uczestniczyć w sporządzaniu ratingów
tego samego podmiotu przez okres dłuższy niż 4 lata, co
zapobiegnie przechodzeniu tych analityków do innej agencji ratingowej wraz z
dokumentacją klienta. Zasady rotacji wewnętrznej obowiązują
także w przypadku, gdy agencja ratingowa sporządza ratingi
niezamówione lub ratingi państw; –
załącznik I sekcja B pkt 3:
rozporządzenie uniemożliwiałoby sporządzanie przez
agencję ratingową ratingów kredytowych (lub wymagałoby, aby
agencja informowała o możliwym wpływie na rating kredytowy) w
sytuacji, gdy istnieje faktyczny lub potencjalny konflikt interesów
wywołany uczestnictwem (obok agencji ratingowej i jej pracowników
objętych już tymi przepisami) osób, które posiadają więcej
niż 10 % kapitału lub praw głosu w agencji ratingowej lub
są w inny sposób zdolne do wywierania znacznego wpływu na
działalność agencji, w pewnych sytuacjach takich jak
inwestowanie w oceniany podmiot, członkostwo w zarządzie takiego
podmiotu itp.; –
załącznik I sekcja B pkt 4: osoby, które
posiadają więcej niż 5 % kapitału lub praw głosu w
agencji ratingowej, lub są w inny sposób zdolne do wywierania znacznego
wpływu na działalność agencji ratingowej nie powinny
mieć możliwości świadczenia usług konsultacyjnych lub
doradczych ocenianemu podmiotowi w zakresie struktury korporacyjnej lub
prawnej, aktywów, zobowiązań lub działalności tego
podmiotu. 3.4.4. Zmiany dotyczące ujawniania informacji o metodach
agencji ratingowych, ratingach kredytowych i perspektywach ratingowych Kolejna grupa zmian wzmacnia zasady
dotyczące ujawniania metod ratingowych w celu wspierania solidności
procedur sporządzania ratingów kredytowych oraz poprawy jakości
ratingów: –
art. 8 ust. 5a, art. 8 ust. 6 lit. aa) i art. 22a
ust. 3: proponowane przepisy ustanawiają procedury przygotowywania nowych
metod ratingowych lub modyfikowania starych. Wymagają one konsultacji z
zainteresowanymi stronami w sprawie nowych metod lub proponowanych zmian, a
także w sprawie ich uzasadnienia. Agencje ratingowe powinny ponadto
przedstawić EUNGiPW proponowane metody celem zbadania ich zgodności z
istniejącymi wymogami. Nowe metody mogą być stosowane tylko po
ich zatwierdzeniu przez EUNGiPW. Zasady wymagają także publikowania
nowych metod wraz ze szczegółowymi objaśnieniami; –
art. 8 ust. 7: każda agencja ratingowa
będzie zobowiązana poprawić błędy w swoich metodach
lub ich stosowaniu, a także poinformować o tych błędach
EUNGiPW, oceniane podmioty oraz opinię publiczną; –
załącznik I sekcja D część
I pkt 2a: wymóg zapewnienia wytycznych do metod ratingowych oraz podstawowych
założeń ratingów rozszerza się ze strukturyzowanych
produktów finansowych na wszystkie klasy aktywów. Wytyczne agencji ratingowych
powinny być jasne i zrozumiałe. Wzmocnione zostają także inne
obowiązki dotyczące ujawniania informacji przez agencje ratingowe: –
załącznik I sekcja D część
I pkt 3: przepis ten dotyczy informowania emitentów przez agencje ratingowe o
najważniejszych podstawach sporządzonych ratingów lub perspektyw
ratingowych przed ich publikacją tak, aby oceniany podmiot mógł
zidentyfikować błędy w ratingu. Proponowana zasada zobowiązuje
agencje ratingowe do informowania emitentów podczas godzin roboczych ocenianego
podmiotu oraz na co najmniej jeden pełen dzień roboczy przed
publikacją. Zasada ta dotyczy wszelkich ratingów, zamówionych oraz
niezamówionych, a także perspektyw ratingowych; –
załącznik I sekcja D część
I pkt 6: agencje ratingowe powinny ujawniać informacje o wszystkich
podmiotach lub instrumentach dłużnych przedstawionych im w celu
sporządzenia wstępnego przeglądu lub ratingu. Nowa zasada
rozszerza zatem to zobowiązanie poza ratingi strukturyzowanych produktów
finansowych. Zmiana pociąga za sobą odpowiednie skreślenie
załącznika I sekcja D część II pkt 4. 3.4.5. Zmiany dotyczące ratingów
państw Zasady dotyczące w szczególności
ratingów państw (ratingi państwa, władz regionalnych lub
samorządu terytorialnego państwa lub instrumentu, w przypadku którego
emitent długu lub zobowiązania finansowego jest państwem
bądź władzami regionalnymi lub samorządem terytorialnym
państwa) zostają w znacznym stopniu wzmocnione, celem poprawy
jakości tych ratingów: –
art. 8 ust. 5 nowy akapit drugi: agencje ratingowe
zobowiązane są częściej dokonywać oceny ratingów
państw: co sześć miesięcy, a nie co dwanaście
miesięcy; –
załącznik I sekcja D: dodaje się
nową część III określającą dodatkowe zobowiązania
dotyczące prezentowania ratingów państw. Agencje ratingowe muszą
w szczególności publikować pełny raport z badań przy
wystawianiu i zmianach ratingów państw, tak aby zwiększyć ich
przejrzystość i sprawić, że rating będzie bardziej
zrozumiały dla użytkowników. Ratingi państw należy
publikować po zakończeniu dnia roboczego oraz co najmniej na
godzinę przez otwarciem systemów obrotu w UE; –
załącznik I sekcja E część
III pkt 3 i 7: zasady dotyczące publikacji przez agencje ratingowe
sprawozdań w sprawie przejrzystości są wzmocnione poprzez
wprowadzenie obowiązku przestrzegania przez agencje ratingowe wymogu
przejrzystości co do przydzielania pracowników do sporządzania
ratingów różnych klas aktywów (tj. korporacyjnych, finansowych
strukturyzowanych, państwowych). Agencje ratingowe powinny także
dostarczyć danych o ich obrotach w rozbiciu na poszczególne kategorie, w
tym danych o opłatach generowanych według różnych klas aktywów.
Informacje te powinny pozwolić ocenić, w jakim stopniu agencje
ratingowe wykorzystują swoje zasoby do wystawiania ratingów państw. 3.4.6. Zmiany dotyczące
porównywalności ratingów kredytowych i opłat za te ratingi Kolejnym celem niniejszego wniosku jest
zwiększenie konkurencji na rynku ratingów kredytowych oraz podniesienie
ich jakości. Cel ten jest w szczególności realizowany poprzez
wprowadzenie poniższych zmian wspierających porównywalność
ratingów kredytowych oraz przewidujących większy stopień
przejrzystości opłat pobieranych za ratingi kredytowe: –
art. 11a: nowy artykuł zobowiązuje
agencje ratingowe do informowania EUNGiPW o swoich ratingach, co
zapewniłoby publikowanie wszystkich dostępnych ratingów instrumentu
dłużnego w formie europejskiego indeksu ratingowego (EURIX),
swobodnie dostępnego dla inwestorów; –
art. 21 ust. 4a: nowy akapit upoważnia EUNGiPW
do opracowywania projektów standardów technicznych, do zatwierdzenia przez
Komisję, z wykorzystaniem zharmonizowanej skali ratingowej, która ma
być stosowana przez agencje ratingowe. Wszystkie ratingi musiałyby
spełniać te same standardy skali, zapewniające
możliwość ich łatwiejszego porównywania przez inwestorów.
Przepis ten sprawiłby, że indeks EURIX byłby bardziej
użyteczny dla inwestorów i innych zainteresowanych stron. –
załącznik I, sekcja B, punkt 3a:
opłaty pobierane przez agencje ratingowe od klientów za sporządzenie
ratingów (oraz usługi pomocnicze) powinny być niedyskryminujące
(tj. oparte na faktycznych kosztach oraz przejrzystych kryteriach wyceny), a
nie bazować na jakichkolwiek ewentualnych zdarzeniach (tj. nie być
uzależnione od wyniku lub rezultatu wykonanej pracy). Taki nowy przepis ma
także na celu uniknięcie konfliktów interesów (np. sytuacji gdy
oceniane podmioty mogłyby uiszczać wyższe opłaty w zamian
za nadmiernie korzystne ratingi); –
załącznik I sekcja E część
II pkt 2 lit. a) i pkt 2 lit. aa): zmieniony pkt 2 lit. a) zobowiązuje
agencje ratingowe, aby co roku przekazywały do EUNGiPW wykaz opłat
pobieranych od każdego klienta za poszczególne ratingi oraz wszelkie
usługi pomocnicze. Ujawnianie opłat uzupełnione jest nowym,
opisanym powyżej przepisem załącznika I sekcja E
część III pkt 7. Nowy pkt 2 lit. aa) wymaga od agencji
ratingowych, aby informowały EUNGiPW także o swojej polityce cenowej,
w tym o kryteriach wyceny w odniesieniu do ratingów różnych klas aktywów. Proponowane rozporządzenie wymaga ponadto
od EUNGiPW podejmowania pewnych czynności kontrolnych dotyczących
koncentracji na rynku (por. art. 21 ust. 5), a od Komisji przygotowywania
raportu na ten temat (art. 39 ust. 4). 3.4.7. Zmiany dotyczące
odpowiedzialności cywilnej agencji ratingowych wobec inwestorów Pomimo że niniejszy wniosek
dotyczący rozporządzenia zawiera także przepis, którego celem
jest zmniejszenie ryzyka nadmiernego polegania na zewnętrznych ratingach
kredytowych (zob. pkt 3.4.2 uzasadnienia), ratingi kredytowe, bez względu
na to, czy zostały sporządzone w celach regulacyjnych, czy też
nie, będą w przewidywanej przyszłości nadal wywierały
wpływ na decyzje inwestycyjne. Dlatego też agencje ratingowe
ponoszą istotną odpowiedzialność wobec inwestorów w
zakresie zapewniania zgodności z przepisami rozporządzenia o
agencjach ratingowych. Jest to odzwierciedlone w proponowanym art. 35a
rozporządzenia o agencjach ratingowych, który sprawia, że agencja
ratingowa ponosi odpowiedzialność w przypadku naruszenia,
umyślnego lub w wyniku rażącego niedbalstwa, rozporządzenia
o agencjach ratingowych, powodującego szkody dla inwestora, który
polegał na ratingu tej agencji, pod warunkiem że naruszenie to
miało wpływ na ten rating kredytowy. 3.4.8. Inne zmiany Tekst rozporządzenia został
także przystosowany w celu wyjaśnienia pewnych zobowiązań
dotyczących „certyfikowanych” agencji ratingowych z siedzibą w
państwie trzecim. Art. 5 ust. 8, art. 11 ust. 2, art. 19 ust. 1 oraz art. 21
ust. 4 lit. e) rozporządzenia o agencjach ratingowych zostały zatem
odpowiednio zmienione. Wykaz naruszeń zamieszczony w
załączniku III i art. 36 ust. 2 rozporządzenia w sprawie agencji
ratingowych także został przystosowany zgodnie z innymi zmianami
wprowadzonymi do rozporządzenia. W celu dostosowania rozporządzenia o
agencjach ratingowych do terminologii Traktatu z Lizbony, odniesienia do
„Wspólnoty” zostały zastąpione odniesieniami do „Unii”. 3.4.9 Kwestia ustanowienia
europejskiej agencji ratingowej Niniejszy wniosek nie ma na celu utworzenia
europejskiej agencji ratingowej. Na wniosek Parlamentu Europejskiego
przedstawiony w sprawozdaniu Parlamentu o agencjach ratingowych z dnia 8
czerwca 2011 r., opcja ta została szczegółowo przebadana w ocenie
skutków dołączonej do niniejszego wniosku. Według oceny skutków,
nawet jeżeli agencja ratingowa finansowana ze środków publicznych
mogłaby przynosić pewne korzyści, takie jak zwiększenie
różnorodności opinii na rynku ratingowym oraz zapewnienie alternatywy
dla modelu „emitent płaci”, trudno by było rozwiązać
problemy dotyczące konfliktów interesów oraz wiarygodności takiej
agencji, zwłaszcza w przypadku sporządzania przez nią ratingu
długu państwa. Wnioski te nie powinny jednak w żaden sposób
zniechęcać innych podmiotów od tworzenia nowych agencji ratingowych.
Komisja będzie monitorować, w jakim stopniu nowe podmioty na rynku
ratingowym przyczyniają się do zwiększonej
różnorodności. Szereg działań określonych w
obecnym wniosku powinien przyczynić się do zwiększenia
różnorodności i wyboru w branży ratingowej: –
proponowana zasada rotacji będzie
wymagała regularnych zmian agencji ratingowych, co powinno otworzyć
rynek ratingowy dla nowych podmiotów; oraz –
proponowany, obowiązujący przez dziesięć
lat, zakaz przejmowania innych agencji przez duże agencje ratingowe. Komisja analizuje także, czy i w jakim
stopniu można by wykorzystać środki unijne do wsparcia
utworzenia sieci mniejszych agencji ratingowych, co umożliwiłoby tym
agencjom zgromadzenie zasobów oraz doprowadziłoby do powstania efektów
skali. 4. WPŁYW NA BUDŻET Wniosek Komisji nie ma wpływu na
budżet Unii Europejskiej. W szczególności zadania, które
zostałyby powierzone EUNGiPW, zgodnie z tym co ustalono we wniosku, nie
wymagałyby dodatkowych funduszy UE. Należy także podkreślić,
że art. 19 rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych[11] stanowi,
że wydatki EUNGiPW niezbędne dla rejestrowania i nadzoru agencji
ratingowych zgodnie z rozporządzeniem są w pełni pokrywane przez
opłaty nakładane na agencje ratingowe. 2011/0361 (COD) Wniosek ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU
EUROPEJSKIEGO I RADY zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1060/2009
w sprawie agencji ratingowych (Tekst mający znaczenie dla EOG) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII
EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114, uwzględniając wniosek Komisji
Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego
parlamentom narodowym, uwzględniając opinię
Europejskiego Banku Centralnego[12], uwzględniając opinię
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[13], stanowiąc zgodnie ze zwykłą
procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze, co
następuje: (1)
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) nr 1060/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie agencji ratingowych[14]
zobowiązuje agencje ratingowe do przestrzegania zasad postępowania w
celu złagodzenia ewentualnych konfliktów interesów i zapewnienia, że
ratingi oraz proces ratingowy charakteryzują się wysoką
jakością oraz wystarczającą przejrzystością. W
następstwie zmian wprowadzonych rozporządzeniem Parlamentu
Europejskiego i Rady[15]
(UE) nr 513/2011 Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów
Wartościowych (EUNGiPW) został upoważniony do rejestracji
agencji ratingowych i nadzoru nad nimi. Niniejszy akt zmieniający
uzupełnia obecnie obowiązujące ramy regulacyjne agencji
ratingowych. Niektóre z problemów będących przedmiotem niniejszego
rozporządzenia (konflikty interesów spowodowane modelem „emitent
płaci”, ujawnienie informacji o strukturyzowanych instrumentach
finansowych) zostały wcześniej zidentyfikowane, lecz udało
się ich pełni rozwiązać za pomocą istniejących
przepisów. Obecny kryzys związany z długiem państwowym
ujawnił potrzebę zweryfikowania wymogów dotyczących
przejrzystości oraz procedur, w szczególności w przypadku ratingów
państw. (2)
Parlament Europejski przyjął
rezolucję w sprawie agencji ratingowych dnia 8 czerwca 2011 r.,
wzywając do poprawy rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych[16]. Na
nieformalnym posiedzeniu Rady ECOFIN w dniach 30 września i 1
października 2010 r. Rada Unii Europejskiej uznała, że
należy podjąć dalsze wysiłki celem rozwiązania szeregu
problemów dotyczących działalności w zakresie ratingu
kredytowego, w tym ryzyka nadmiernego polegania na ratingach oraz ryzyka
konfliktu interesów wynikającego z modelu wynagradzania agencji ratingowych.
Podczas obrad Rady Europejskiej w dniu 23 października 2011 r.
stwierdzono, że konieczne są postępy w zmniejszaniu zjawiska
nadmiernego polegania na ratingach kredytowych. (3)
Na szczeblu międzynarodowym, Rada
Stabilności Finansowej zatwierdziła 20 października 2010 r.
zasady, których celem jest ograniczenie korzystania z ocen agencji ratingowych
przez organy oraz instytucje finansowe . Zasady te zostały zatwierdzone na
szczycie G20 w Seulu w listopadzie 2010 r. (4)
Znaczenie perspektyw ratingowych dla inwestorów i
emitentów oraz ich wpływ na rynki są porównywalne ze znaczeniem
i wpływem ratingów kredytowych. Dlatego też wszystkie wymogi
rozporządzenia (WE) nr 1060/2009, których celem jest zapewnienie braku
konfliktów interesów oraz prawidłowości i przejrzystości
działań związanych ze sporządzaniem ratingów, powinny
także mieć zastosowanie do perspektyw ratingowych. Zgodnie z obecną
praktyką nadzorczą, szereg wymogów przewidzianych w
rozporządzeniu ma zastosowanie do perspektyw ratingowych.
Niniejsze rozporządzenie wprowadza definicję perspektyw
ratingowych
i precyzuje, które przepisy stosują się do tych perspektyw. Powinno
to wprowadzić większą jasność przepisów i
zapewnić pewność prawną. Definicja perspektyw ratingowych w
rozumieniu niniejszego rozporządzenia powinna także obejmować
opinie dotyczące prawdopodobnego kierunku rozwoju ratingu kredytowego w
krótkim okresie czasu, w języku angielskim określane jako „credit
watch” (umieszczenie na liście obserwacyjnej z określonym wskazaniem
– pozytywnym lub negatywnym). (5)
Agencje ratingowe to ważni uczestnicy rynków
finansowych. W związku z tym niezależność oraz
uczciwość agencji ratingowych oraz ich działalności w
zakresie ratingu kredytowego mają szczególne znaczenie dla zagwarantowania
wiarygodności tych agencji wobec uczestników rynku, w szczególności
inwestorów oraz innych użytkowników ratingów. Rozporządzenie 1060/2009
stanowi, że agencje ratingowe muszą podlegać rejestracji i
nadzorowi, ponieważ ich usługi mają znaczny wpływ na
interes publiczny. Ratingi kredytowe, w przeciwieństwie do badań
inwestycyjnych, nie są jedynie opiniami o wartości lub cenie
instrumentu lub zobowiązania finansowego. Agencje ratingowe nie są
jedynie analitykami finansowymi lub doradcami inwestycyjnymi. Ratingi kredytowe
mają wartość regulacyjną dla inwestorów objętych
regulacją, takich jak instytucje kredytowe, zakłady ubezpieczeń
lub inni inwestorzy instytucjonalni. Pomimo ograniczania czynników
zachęcających do nadmiernego polegania na ratingach kredytowych,
ratingi kredytowe wciąż są podstawą decyzji inwestycyjnych,
przede wszystkim z powodu asymetryczności informacji oraz ze względów
efektywności. W związku z tym agencje ratingowe muszą być
niezależne oraz postrzegane jako niezależne przez uczestników rynków. (6)
Rozporządzenie (WE) nr 1060/2009
przewidziało już pierwszą serię środków
podejmujących kwestie niezależności oraz uczciwości agencji
ratingowych oraz ich działalności w zakresie ratingu kredytowego.
Cele zapewnienia niezależności agencji ratingowych oraz
identyfikowania, zarządzania oraz, w miarę możliwości,
unikania wszelkich potencjalnych konfliktów interesów legły u podstaw
kilku przepisów tego rozporządzenia w 2009 r. Chociaż zapewniają
solidne podstawy, obowiązujące przepisy nie wydają się
mieć dostatecznego oddziaływania w tym względzie. Agencje
ratingowe wciąż nie są postrzegane jako wystarczająco
niezależne podmioty. Wybór oraz wynagradzanie agencji ratingowej przez
oceniany podmiot (model „emitent płaci) rodzi nieodłączne konflikty
interesów, które są w niewystarczający sposób rozwiązywane za
pomocą istniejących przepisów. W ramach tego modelu agencje ratingowe
mają motywację do wystawiania zawyżonych ratingów emitenta celem
zapewnienia sobie długotrwałych relacji biznesowych gwarantujących
przychody lub w celu zabezpieczenia dodatkowych zleceń i przychodów.
Ponadto relacje pomiędzy akcjonariuszami agencji ratingowych a ocenianymi
podmiotami mogą być źródłem konfliktów interesów, które nie
są w wystarczający sposób rozwiązywane za pomocą
istniejących przepisów. W rezultacie, ratingi kredytowe wystawiane w
ramach modelu „emitent płaci” mogą być postrzegane jako ratingi,
które odpowiadają potrzebom emitenta, a nie inwestora. Bez uszczerbku dla
wniosków płynących ze sprawozdania Komisji w sprawie modelu „emitent
płaci”, który ma być sporządzony do grudnia 2012 r., zgodnie z
art. 39 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1060/2009, konieczne jest
wzmocnienie warunków niezależności mających zastosowanie do
agencji ratingowych w celu zwiększenia poziomu wiarygodności ratingów
kredytowych sporządzanych w ramach modelu „emitent płaci”. (7)
Rynek ratingów kredytowych pokazuje, że
agencje ratingowe tradycyjnie nawiązują długotrwałe relacje
z ocenianymi podmiotami. Powoduje to zagrożenie nadmiernej
zażyłości, ponieważ agencja ratingowa może zbytnio ulegać
życzeniom ocenianego podmiotu. W takich okolicznościach
bezstronność agencji ratingowych może z czasem stać
się wątpliwa. Agencje ratingowe angażowane i opłacane przez
emitenta korporacyjnego mają faktycznie motywację do wystawiania zbyt
korzystnych ratingów tego ocenianego podmiotu lub jego instrumentów
dłużnych w celu podtrzymania relacji biznesowych z emitentem.
Emitenci także podlegają czynnikom faworyzującym
długotrwałe relacje, takim jak efekt „lock-in” – emitent może
rezygnować ze zmiany agencji ratingowej, ponieważ mogłoby to
budzić obawy inwestorów dotyczące wiarygodności kredytowej tego
emitenta. Problem ten został już zidentyfikowany w
rozporządzeniu (WE) nr 1060/2009, które wymagało od agencji
ratingowych zastosowania mechanizmu rotacji przewidującego stopniową
zmianę składu zespołów analitycznych i komitetów ratingowych,
tak aby niezależność analityków ratingowych oraz osób
zatwierdzających ratingi kredytowe nie była zagrożona. Skuteczność
tych przepisów była jednak w dużym stopniu uzależniona od
wewnętrznych zachowań w agencji ratingowej – od faktycznej
niezależności oraz profesjonalizmu pracowników agencji ratingowej
wobec interesów ekonomicznych samej agencji. Przepisy te nie zostały
stworzone z myślą o zapewnieniu stronom trzecim dostatecznej
gwarancji, że konflikty interesów wynikające z
długotrwałych relacji można skutecznie ograniczyć lub ich
zapobiec. Wydaje się zatem konieczne ustanowienie strukturalnego
rozwiązania mającego większy wpływ na strony trzecie.
Można by to skutecznie osiągnąć poprzez skrócenie okresu, w
którym agencja ratingowa może w sposób ciągły
sporządzać ratingi kredytowe tego samego emitenta lub jego
instrumentów dłużnych. Określenie maksymalnego okresu relacji
biznesowych pomiędzy emitentem, który jest przedmiotem ratingu lub który
wyemitował oceniane instrumenty dłużne, a agencją
ratingową powinno wyeliminować motywację do wystawiania
korzystnych ratingów tego emitenta. Ponadto, wprowadzenie wymogu rotacji
agencji ratingowych jako normalnej i regularnej praktyki rynkowej powinno
także skutecznie rozwiązać problem efektu „lock-in”,
występującego gdy emitent rezygnuje ze zmiany agencji ratingowej,
ponieważ mogłoby to budzić obawy inwestorów dotyczące jego
wiarygodności kredytowej. Rotacja agencji ratingowych powinna mieć
także pozytywny wpływ na rynek ratingowy, ponieważ
ułatwiłaby wejście na rynek nowym podmiotom oraz zapewniła
istniejącym agencjom ratingowym możliwość rozszerzenia
swojej działalności na nowe obszary. (8)
Regularna rotacja agencji ratingowych
wystawiających ratingi kredytowe emitenta lub jego instrumentów
dłużnych powinna skutkować większą
różnorodnością oceny wiarygodności kredytowej emitenta,
który wybiera agencję i płaci za jej usługi. Mnogość i
różnorodność opinii, perspektyw i metod stosowanych przez agencje
ratingowe powinny skutkować bardziej zróżnicowanymi ratingami
kredytowymi oraz ostatecznie ulepszyć proces oceny wiarygodności
kredytowej emitentów. Aby taka różnorodność zyskała
znaczenie, oraz aby uniknąć rutyny zarówno ze strony emitentów jak i
agencji ratingowych, maksymalny okres relacji biznesowych pomiędzy
agencją ratingową a płacącym jej emitentem musi zostać
ograniczony do poziomu gwarantującego regularne analizowanie
wiarygodności kredytowej emitentów z nowej perspektywy. Dlatego też
okres trzech lat wydaje się odpowiedni, także biorąc pod
uwagę potrzebę zapewnienia pewnej ciągłości ratingów
kredytowych. Ryzyko konfliktu interesów rośnie, gdy agencja ratingowa w
krótkim okresie czasu często sporządza ratingi kredytowe instrumentów
dłużnych tego samego emitenta. W takich przypadkach, aby
zapewnić podobne rezultaty, maksymalny okres relacji biznesowych powinien
być krótszy. Dlatego też relacje biznesowe powinny zostać
wstrzymane po wystawieniu przez agencję ratingów dla dziesięciu
instrumentów dłużnych tego samego emitenta. Jednak aby
uniknąć nakładania nieproporcjonalnych obciążeń
na emitentów oraz agencje ratingowe, nie należy wprowadzać wymogu
zmiany agencji ratingowej w ciągu pierwszych 12 miesięcy trwania
relacji biznesowych. W przypadku gdy emitent angażuje więcej niż
jedną agencję ratingową, ponieważ jest do tego zobligowany
jako emitent strukturyzowanych instrumentów finansowych bądź też
na zasadzie dobrowolności, wystarczające powinno być
rygorystyczne stosowanie wymogu dotyczącego okresu rotacji tylko jednej z
tych agencji. Jednak także w tym przypadku okres relacji biznesowych
pomiędzy emitentem a dodatkowymi agencjami ratingowymi nie powinien
przekraczać sześciu lat. (9)
Zasada dotycząca rotacji agencji ratingowych,
aby działać skutecznie, musi być wprowadzana w sposób
wiarygodny. Cele zasady rotacji nie zostaną osiągnięte,
jeżeli ustępująca agencja ratingowa będzie mogła
ponownie świadczyć usługi ratingowe dla tego samego emitenta po
upływie zbyt krótkiego okresu czasu. Dlatego też ważne jest, aby
przewidzieć odpowiedni okres czasu, podczas którego taka agencja ratingowa
nie będzie mogła otrzymywać zleceń od tego samego emitenta
na usługi ratingowe. Okres ten powinien być wystarczająco
długi, aby umożliwić nowej agencji ratingowej skuteczne świadczenie
usług ratingowych, zapewnić faktyczne poddanie emitenta nowej
analizie w ramach innej metody oraz zagwarantować wystarczającą
ciągłość ratingów kredytowych wystawionych przez nową
agencję. Taki okres czasu powinien zagwarantować, że emitent nie
będzie mógł polegać na dogodnych dla niego porozumieniach z
tylko dwoma agencjami ratingowymi, które stale by się wymieniały,
ponieważ mogłoby to prowadzić do utrzymania groźby
nadmiernej zażyłości. Dlatego też okres, podczas którego
ustępująca agencja ratingowa nie powinna świadczyć
usług ratingowych na rzecz emitenta, powinien z reguły wynosić
cztery lata. (10)
Zmiana agencji ratingowej zawsze zwiększa
ryzyko utraty wiedzy na temat ocenianego podmiotu nabytej przez
ustępującą agencję. W rezultacie nowa agencja ratingowa
musiałaby podjąć znaczne wysiłki celem zdobycia wiedzy
niezbędnej do wykonywania swojej pracy. Należy jednak zapewnić
płynne przejście poprzez ustanowienie wymogu, aby
ustępująca agencja ratingowa przekazała nowej agencji
odpowiednie informacje o ocenianym podmiocie lub instrumentach. (11)
Zobowiązanie emitentów do regularnych zmian
agencji ratingowych, którym zlecają wystawienie ratingów kredytowych, jest
proporcjonalne do zamierzonego celu. Wymóg ten ma zastosowanie tylko w
przypadku pewnych instytucji objętych regulacją (zarejestrowanych
agencji ratingowych), które świadczą usługi mające
wpływ na interes publiczny (ratingi kredytowe, które mogą być
wykorzystywane w celach regulacyjnych) przy spełnieniu pewnych warunków
(model „emitent płaci”). Przywilej uznania ich usług za
odgrywające ważną rolę w regulacji rynku usług
finansowych oraz zezwolenie na pełnienie takiej funkcji pociąga za
sobą potrzebę respektowania pewnych zobowiązań celem zagwarantowania
niezależności oraz postrzegania niezależności w
każdych okolicznościach. Agencja ratingowa, która nie może
świadczyć usług ratingowych dla konkretnego emitenta, może
wciąż świadczyć takie usługi na rzecz innych
emitentów. W kontekście rynku, na którym zasada rotacji obowiązuje
wszystkie podmioty, możliwości biznesowe muszą się
pojawić, gdyż wszyscy emitenci będą zmuszeni do zmiany
agencji ratingowej. Ponadto, agencje ratingowe mogą zawsze wystawiać
niezamówione ratingi kredytowe dotyczące tego samego emitenta,
wykorzystując swoje doświadczenie. Ratingi niezamówione są wolne
od ograniczeń związanych z modelem „emitent płaci” i tym samym
są mniej narażone na potencjalne konflikty interesów. W przypadku
emitentów maksymalny okres relacji biznesowych z agencją ratingową
czy zasada angażowania więcej niż jednej agencji ratingowej
także stanowią ograniczenie ich swobody prowadzenia własnej
działalności gospodarczej. Jednak ograniczenie to jest niezbędne
na gruncie interesu publicznego, biorąc pod uwagę niekorzystny wpływ
modelu „emitent płaci” na konieczną niezależność
agencji ratingowych, ponieważ gwarantuje niezależne ratingi
kredytowe, które mogą być wykorzystane przez inwestorów w celach
regulacyjnych. Jednocześnie ograniczenia te nie wykraczają poza to,
co jest niezbędne, i powinny być raczej postrzegane jako element
zwiększający wiarygodność kredytową emitenta wobec
innych stron i ostatecznie wobec rynku. (12)
Jednym z elementów specyfiki ratingów państw
jest to, że model „emitent płaci” zasadniczo ich nie dotyczy. Większość
ratingów to ratingi niezamówione, które stanowią podstawę dla
ratingów instytucji finansowych danego państwa, zarówno zamówionych jak i
niezamówionych. Wymóg rotacji agencji ratingowych wystawiających ratingi
państw nie jest zatem konieczny. (13)
Niezależność agencji ratingowej
wobec ocenianego podmiotu może być zagrożona w przypadku
wystąpienia potencjalnego konfliktu interesów pomiędzy którymkolwiek
z jej znaczących akcjonariuszy a ocenianym podmiotem: akcjonariusz agencji
ratingowej mógłby być członkiem zarządu lub rady nadzorczej
ocenianego podmiotu lub powiązanej z nim strony trzeciej. Przepisy
rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 zajmowały się tego typu
sytuacją tylko w odniesieniu do konfliktów interesów spowodowanych przez
analityków ratingowych, osób zatwierdzających ratingi kredytowe lub innych
pracowników agencji ratingowej. Rozporządzenie nie odnosiło się
jednak do potencjalnych konfliktów interesów dotyczących akcjonariuszy lub
wspólników w agencjach ratingowych. W celu zwiększenia postrzegania
niezależności agencji ratingowych wobec ocenianych podmiotów
należy rozszerzyć istniejące przepisy odnoszące się do
konfliktów interesów spowodowanych przez pracowników agencji ratingowych na
konflikty wywołane przez akcjonariuszy lub wspólników pełniących
ważne funkcje w agencji ratingowej. Dlatego też agencja ratingowa
powinna powstrzymać się od wystawiania ratingów kredytowych lub
powinna poinformować o możliwym wpływie na rating kredytowy w
sytuacji, gdy akcjonariusz lub wspólnik posiadający 10 % praw głosu w
tej agencji jest także członkiem zarządu lub rady nadzorczej
ocenianego podmiotu lub zainwestował w ten podmiot. Ponadto, w sytuacji
gdy akcjonariusz lub wspólnik ma możliwość wywierania znacznego
wpływu na działalność agencji ratingowej, osoba ta nie powinna
świadczyć usług konsultacyjnych lub doradczych dla ocenianego
podmiotu lub powiązanej strony trzeciej w zakresie struktury korporacyjnej
lub prawnej, aktywów, zobowiązań lub działalności. (14)
Zasady niezależności i zapobiegania
konfliktom interesów mogłyby stać się nieskuteczne, jeżeli
agencje ratingowe nie będą od siebie niezależne. Zastosowanie
tych przepisów w praktyce wymaga wystarczająco dużej liczby agencji
ratingowych niepowiązanych ani z ustępującą agencją w
przypadku rotacji, ani z agencją ratingową świadczącą
w tym samym czasie usługi ratingowe dla tego samego emitenta. W przypadku
braku na obecnym rynku wystarczającej możliwości wyboru agencji
ratingowych przez emitenta, wdrożenie przepisów mających na celu
ulepszenie warunków zapewniających niezależność
pociągałoby za sobą ryzyko ich nieskuteczności. Dlatego
też należy wymagać ścisłego oddzielenia agencji
ustępującej od nowej agencji w przypadku rotacji, a także
oddzielenia dwóch agencji ratingowych świadczących jednocześnie
usługi dla tego samego emitenta. Zainteresowane agencje ratingowe nie
powinny być powiązane ze sobą stosunkiem kontroli lub poprzez
przynależność do tej samej grupy agencji ratingowych, bycie jej
akcjonariuszem lub wspólnikiem, poprzez możliwość wykonywania
praw głosu w którejkolwiek z innych agencji, ani poprzez możliwość
mianowania członków organów administracyjnych, zarządzających
lub nadzorczych jakiejkolwiek innej agencji ratingowej. (15)
Postrzegana niezależność agencji
ratingowych mogłaby zostać szczególnie zagrożone, gdyby ci sami
akcjonariusze lub wspólnicy inwestowali w różne agencje
nienależące do tej samej grupy agencji ratingowych, w każdym
razie w przypadku gdy inwestycje te osiągnęłyby określony
poziom, umożliwiający takim akcjonariuszom lub wspólnikom wywieranie
znacznego wpływu na działalność agencji. Dlatego też,
w celu zapewnienia niezależności (i postrzeganej
niezależności) agencji ratingowych, należy wprowadzić
bardziej rygorystyczne zasady dotyczące relacji pomiędzy agencjami
ratingowymi a ich akcjonariuszami. Żadna osoba nie powinna zatem
jednocześnie posiadać pięcioprocentowego lub większego
udziału w więcej niż jednej agencji ratingowej, chyba że
agencje te należą do jednej grupy. (16)
Cel zapewnienia wystarczającej
niezależności agencji ratingowych wymaga także, aby inwestorzy
nie posiadali jednocześnie pięcioprocentowych lub większych
udziałów w więcej niż jednej agencji ratingowej. Dyrektywa 2004/109/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 w sprawie harmonizacji
wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których
papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym[17] wymaga,
aby osoby kontrolujące 5 % praw głosu w spółce notowanej na
rynku regulowanym publicznie ujawniły ten fakt, ze względu na,
między innymi, prawo inwestorów do informacji o zmianach struktury
głosów w tej spółce. Uważa się zatem, że 5 % praw
głosu stanowi istotny udział umożliwiający wpływanie
na strukturę głosów w spółce. Właściwe jest zatem
wykorzystanie takiego 5 % poziomu do celów ograniczenia jednoczesnych
inwestycji w więcej niż jedną agencję ratingową.
Środek ten nie może zostać uznany za nieproporcjonalny,
ponieważ wszystkie zarejestrowane agencje ratingowe w Unii to
przedsiębiorstwa nienotowane na rynku regulowanym, a zatem
niepodlegające zasadom przejrzystości oraz procedurom obowiązującym
w przypadku spółek notowanych na rynku regulowanym w UE.
Przedsiębiorstwa nienotowane są często zarządzane na mocy
protokołów lub umów akcjonariuszy, a liczba akcjonariuszy lub wspólników
jest zazwyczaj niewielka. Dlatego też nawet udział mniejszościowy
w nienotowanej agencji ratingowej może być wpływowy. Niemniej
jednak, aby zapewnić możliwość czysto ekonomicznych
inwestycji w agencje ratingowe, zakaz jednoczesnego inwestowania w więcej
niż jedną agencję ratingową nie powinien być
rozszerzany na inwestycje dokonywane za pośrednictwem funduszy
inwestycyjnych zarządzanych przez strony trzecie niezależne od
inwestora i niebędące pod jego wpływem. (17)
Nowe zasady ograniczające okres trwania
relacji biznesowych pomiędzy emitentem a agencją ratingową
znacząco zmieniłyby kształt rynku ratingów kredytowych w Unii,
na którym panuje obecnie duża koncentracja. Pojawiłyby się nowe
możliwości rynkowe dla małych i średnich agencji
ratingowych, które, aby podjąć te wyzwania, musiałyby się
rozwinąć w ciągu pierwszych lat po wejściu w życie
nowych przepisów. Zmiany te prawdopodobnie będą skutkowały
pojawieniem się różnorodności na rynku. Jednakże cele i
skuteczność nowych przepisów byłyby w dużej mierze zagrożone,
jeżeli w ciągu tych pierwszych lat duże, uznane agencje ratingowe
uniemożliwiałyby konkurentom stworzenie wiarygodnych alternatyw
poprzez przejmowanie tych podmiotów. Dalsza koncentracja na rynku ratingów
kredytowych napędzana przez duże, uznane podmioty spowodowałaby
zmniejszenie ilości dostępnych, zarejestrowanych agencji,
prowadząc tym samym do trudności z wyborem dla emitentów, którzy
muszą regularnie wyznaczać jedną lub więcej nowych agencji
ratingowych, oraz zakłócając sprawność działania
nowych przepisów. Co ważniejsze, dalsza koncentracja napędzana przez
duże, uznane agencje ratingowe uniemożliwiłaby w
szczególności pojawienie się większej różnorodności na
rynku. (18)
Skuteczność przepisów dotyczących
niezależności oraz zapobiegania konfliktom interesów, zgodnie z
którymi agencje ratingowe nie powinny przez długi okres czasu
świadczyć usług ratingowych na rzecz tego samego emitenta,
mogłaby zostać osłabiona w sytuacji gdy agencje ratingowe
mogłyby być, bezpośrednio lub pośrednio, akcjonariuszami
lub wspólnikami innych agencji ratingowych. (19)
Ważne jest, aby dopilnowanie, aby zmiany metod
ratingowych nie powodowały, że metody te stają się mniej
rygorystyczne. W tym celu emitenci, inwestorzy i inne zainteresowane strony
powinni mieć możliwość skomentowania wszelkich zamierzonych
zmian metod ratingowych. Pomoże im to zrozumieć przyczyny
stojące za nowymi metodami oraz za daną zmianą. Przekazywane
przez emitentów i inwestorów uwagi dotyczące nowych metod mogą
stanowić cenny wkład dla agencji ratingowych przy opracowywaniu tych
metod. Ponadto, przed zastosowaniem nowych metod ratingowych w praktyce,
EUNGiPW powinien zweryfikować i potwierdzić ich zgodność z
art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 oraz odpowiednim
regulacyjnym standardem technicznym. EUNGiPW powinien sprawdzić, czy
proponowane metody są rygorystyczne, systematyczne, zapewniają
ciągłość oraz podlegają weryfikacji na podstawie
doświadczeń historycznych, w tym weryfikacji ex post. Taki
proces weryfikacji nie powinien jednak przyznawać EUNGiPW żadnych
praw przeprowadzania oceny adekwatności proponowanej metody lub
treści ratingów kredytowych sporządzonych na podstawie zastosowanych
metod. (20)
Ze względu na złożoność
strukturyzowanych instrumentów finansowych, agencje ratingowe nie zawsze
mogły zapewnić wystarczająco wysoką jakość
ratingów kredytowych tych instrumentów. Doprowadziło to do utraty zaufania
rynków do takich ratingów. Aby odzyskać zaufanie, należałoby
zobowiązać emitentów lub powiązane z nimi strony trzecie do
zaangażowania dwóch różnych agencji ratingowych na potrzeby
wystawiania ratingów kredytowych strukturyzowanych instrumentów finansowych, co
może doprowadzić do różnych i konkurencyjnych ocen. Może to
również zmniejszyć zjawisko nadmiernego polegania na pojedynczym
ratingu kredytowym. (21)
Dyrektywa xxxx/xx/UE Parlamentu Europejskiego i
Rady z dnia […] w sprawie warunków podejmowania i prowadzenia
działalności przez instytucje kredytowe oraz nadzoru
ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami
inwestycyjnymi[18]
wprowadziła przepis wymagający od banków i firm inwestycyjnych
przeprowadzania oceny ryzyka kredytowego podmiotów i instrumentów finansowych,
w które same inwestują, i niepolegania jedynie na zewnętrznych
ratingach w tym względzie. Zasada ta powinna być rozszerzona na inne
przedsiębiorstwa finansowe regulowane przez prawo Unii, w tym na zarządzających
inwestycjami. Państwa członkowskie nie powinny być uprawnione do
wprowadzania przepisów, które umożliwiają bardziej rygorystyczne
poleganie przez tych inwestorów na ratingach zewnętrznych. (22)
Ponadto, możliwości inwestorów w zakresie
przeprowadzenia świadomej oceny wiarygodności kredytowej
strukturyzowanych instrumentów finansowych zwiększyłyby się,
jeżeli inwestorzy ci otrzymywaliby wystarczające informacje o tych
instrumentach. Zredukuje to zależność inwestorów od ratingów
kredytowych. Ponadto, ujawnianie odpowiednich informacji o strukturyzowanych
instrumentach finansowych prawdopodobnie wzmocni konkurencję pomiędzy
agencjami ratingowymi, ponieważ może prowadzić do
zwiększenia liczby niezamówionych ratingów. (23)
Inwestorzy, emitenci i inne zainteresowane strony
powinni mieć dostęp do aktualnych informacji ratingowych na
centralnej stronie internetowej. Europejski indeks ratingowy (EURIX)
ustanowiony przez EUNGiPW powinien umożliwić inwestorom łatwe
porównywanie wszystkich istniejących ratingów konkretnego ocenianego
podmiotu oraz dostarczyć im średnią ocen. Aby
umożliwić inwestorom porównanie ratingów tego samego podmiotu
wydanych przez różne agencje ratingowe, konieczne jest, aby agencje
ratingowe używały zharmonizowanej skali ratingowej opracowanej przez
EUNGiPW i przyjętej przez Komisję jako regulacyjny standard
techniczny. Stosowanie zharmonizowanej skali ratingowej powinno być
obowiązkowe tylko w przypadku publikacji ratingów na stronie EURIX,
natomiast agencje ratingowe, publikując ratingi na swoich stronach
internetowych, powinny mieć możliwość stosowania
własnej skali ratingowej. Obowiązkowe wykorzystanie zharmonizowanej
skali ratingowej nie powinno skutkować ujednoliceniem metod i procedur
agencji ratingowych, lecz powinno ograniczać się do umożliwienia
porównywania ratingów. Ważne jest, aby strona EURIX zawierała oprócz
zbiorczego indeksu ratingowego wszystkie dostępne ratingi danego
instrumentu celem umożliwienia inwestorom zapoznania się z
całością opinii przed podjęciem własnej decyzji inwestycyjnej.
Zbiorczy indeks ratingowy może pomóc inwestorom uzyskać pierwszą
wskazówkę dotyczącą wiarygodności kredytowej jednostki.
Indeks EURIX powinien także pomóc mniejszym i nowym agencjom ratingowym
zyskać większą widoczność. Europejski indeks ratingowy
uzupełniałby informacje o historycznych wynikach publikowanych przez
agencje ratingowe w centralnym repozytorium EUNGiPW. Parlament Europejski
poparł ustanowienie europejskiego indeksu ratingowego w swojej rezolucji w
sprawie agencji ratingowych z dnia 8 czerwca 2011 r.[19]. (24)
Ratingi kredytowe mają istotny wpływ na
decyzje inwestycyjne, bez względu na to, czy są wystawiane do celów
regulacyjnych, czy też nie. Dlatego też agencje ratingowe są
zobowiązane zapewnić inwestorów, że działają zgodnie z
przepisami rozporządzenia (WE) nr 1060/2009, tak aby ich ratingi były
niezależne, obiektywne i odpowiedniej jakości. Jednak w przypadku
braku umownych relacji pomiędzy agencją ratingową a inwestorem,
inwestorzy nie zawsze są w stanie wyegzekwować
odpowiedzialność agencji. Dlatego też ważne jest, aby
uwzględnić odpowiednie prawo do dochodzenia roszczeń przez
inwestorów, którzy polegali na ratingu kredytowym wydanym z naruszeniem
przepisów rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Inwestor powinien mieć
możliwość pociągnąć agencję ratingową
do odpowiedzialności za wszelkie szkody spowodowane naruszeniem tego
rozporządzenia, które miało wpływ na sporządzony rating.
Naruszenia, które nie wpływają na sporządzone ratingi, takie jak
niewypełnienie obowiązków dotyczących przejrzystości, nie
powinny skutkować roszczeniami cywilnymi. (25)
Agencje ratingowe powinny ponosić
odpowiedzialność tylko jeżeli naruszą umyślnie lub w
wyniku rażącego niedbalstwa zobowiązania nałożone na
nie na mocy rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Taka norma dotycząca
zawinienia oznacza, że agencje ratingowe nie powinny spodziewać
się roszczeń odszkodowawczych, jeżeli zaniedbają
poszczególne zobowiązania wynikające z rozporządzenia bez
poważnego lekceważenia swoich obowiązków. Jest to
właściwa norma dotycząca zawinienia, ponieważ
działalność ratingów kredytowych obejmuje pewien stopień
oceny złożonych czynników ekonomicznych, a zastosowanie różnych
metod może prowadzić do różnych wyników, z których żaden
nie będzie mógł być zakwalifikowany jako błędny. (26)
Ważne jest zapewnienie inwestorom skutecznego
prawa do dochodzenia roszczeń wobec agencji ratingowych. Ponieważ
inwestorzy nie mają bezpośredniego wglądu w wewnętrzne
procedury agencji ratingowych, częściowe odwrócenie ciężaru
dowodu co do zaistnienia naruszenia oraz wpływu naruszenia na opracowany
rating wydaje się być odpowiednie, jeżeli inwestor
przedstawił rozsądne argumenty świadczące o istnieniu
takiego naruszenia. Jednak ciężar dowodu co do zaistnienia szkody
oraz związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem a szkodą
powinien w pełni leżeć po stronie inwestora, gdyż obie te
kwestie znajdują się bardziej w sferze działania inwestora. (27)
W sprawach dotyczących odpowiedzialności
cywilnej agencji ratingowej nieobjętych niniejszym rozporządzeniem
powinny obowiązywać przepisy krajowe określone odpowiednimi
przepisami prawa prywatnego międzynarodowego. Sąd właściwy
do orzekania w sprawie roszczenia z tytułu odpowiedzialności cywilnej
wysuniętego przez inwestora powinien zostać określony na
podstawie odpowiednich przepisów dotyczących jurysdykcji międzynarodowej.
(28)
Fakt, że inwestorzy instytucjonalni, w tym
zarządzający inwestycjami, zobowiązani są
przeprowadzać własne oceny wiarygodności kredytowej aktywów, nie
powinien uniemożliwiać sądom wydawania decyzji, zgodnie z
którymi naruszenie niniejszego rozporządzenia przez agencję
ratingową spowodowało szkody dla inwestora, za które agencja ta
ponosi odpowiedzialność. Niniejsze rozporządzenie zwiększy
wprawdzie możliwości inwestorów w zakresie sporządzania
własnych ocen ryzyka, ale wciąż będą oni mieli bardziej
ograniczony dostęp do informacji niż agencje ratingowe. Ponadto,
zwłaszcza mniejsi inwestorzy często nie będą mieli
możliwości dokonania krytycznej weryfikacji ratingu zewnętrznego
sporządzonego przez agencję ratingową. (29)
W celu dalszego złagodzenia konfliktów
interesów oraz ułatwienia uczciwej konkurencji na rynku ratingów
kredytowych, ważne jest, aby zapewnić niedyskryminacyjność
opłat pobieranych przez agencje ratingowe od klientów. Różnice w
opłatach pobieranych za ten sam rodzaj usługi powinny być uzasadnione
jedynie różnicami faktycznie poniesionych kosztów świadczenia tej
usługi dla różnych klientów. Ponadto, opłaty pobrane za
usługi ratingowe świadczone emitentowi nie powinny zależeć
od wyników wykonanej pracy lub świadczenia powiązanych (pomocniczych)
usług. Ponadto, celem umożliwienia skutecznego nadzoru nad
przestrzeganiem tych zasad, agencje ratingowe powinny informować EUNGiPW o
wysokościach opłat otrzymywanych od każdego ze swoich klientów
oraz o swojej ogólnej polityce cenowej. (30)
Aby przyczynić się do wystawiania
aktualnych i wiarygodnych ratingów państw, a także ułatwić
ich zrozumienie przez użytkowników, ważne jest, aby regularnie
weryfikować ratingi. Istotne jest również zwiększenie przejrzystości
w zakresie przeprowadzonych prac badawczych, pracowników przydzielonych do
przygotowania ratingów oraz podstawowych założeń ratingów
kredytowych poczynionych przez agencje ratingowe w odniesieniu do długu
państwa. (31)
Obecne przepisy przewidują już wymóg
przekazania ratingu ocenianemu podmiotowi na 12 godzin przez jego
opublikowaniem. Aby uniknąć sytuacji, gdy informacja o ratingu jest
przekazywana poza godzinami pracy oraz zapewnić ocenianemu podmiotowi
wystarczający okres czasu na zweryfikowanie poprawności danych, na
podstawie których sporządzony został rating, należy
doprecyzować, że oceniany podmiot powinien zostać poinformowany
z wyprzedzeniem jednego pełnego dnia roboczego przed publikacją
ratingu lub perspektywy ratingowej. (32)
Ze względu na specyfikę ratingów
państw oraz w celu ograniczenia ryzyka niestabilności, należy
wymagać od agencji ratingowych, aby publikowały te ratingi tylko po
zakończeniu dnia roboczego systemów obrotu mających siedzibę w
Unii i co najmniej na godzinę przed ich otwarciem. (33)
Standardy techniczne obowiązujące dla
usług finansowych powinny zagwarantować odpowiedni poziom ochrony
deponentów, inwestorów i konsumentów w całej Unii. Powierzenie EUNGiPW,
organowi dysponującemu wysokim poziomem wiedzy specjalistycznej,
opracowania projektów regulacyjnych i wykonawczych standardów technicznych,
które nie wymagają podejmowania decyzji politycznych, wydaje się
być skuteczne i właściwe. Projekty takie zostaną
następnie przedłożone Komisji. (34)
Komisja powinna przyjąć projekt
regulacyjnych standardów technicznych opracowanych przez EUNGiPW w zakresie
treści dokumentacji przekazania klienta w sytuacji, gdy jedna agencja
ratingowa jest zastępowana inną, treści,
częstotliwości i sposobu prezentacji przekazywanych przez emitentów
informacji o strukturyzowanych instrumentach finansowych, harmonizacji standardowej
skali ratingowej, która ma być wykorzystywana przez agencje ratingowe,
prezentacji informacji, w tym ich struktury, formatu, metody i okresu
raportowania, które agencje ratingowe powinny przekazywać EUNGiPW w
zakresie indeksu EURIX, a także treści oraz formatu okresowych
raportów o opłatach pobieranych przez agencje ratingowe celem prowadzenia
bieżącego nadzoru przez EUNGiPW. Komisja powinna przyjąć te
standardy poprzez akty delegowane zgodnie z art. 290 Traktatu oraz zgodnie z
art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010. (35)
Rozporządzenie (UE) nr 1060/2009 zezwala, aby
ratingi wystawione w państwach trzecich można było
wykorzystywać do celów regulacyjnych w sytuacji, gdy wystawiane są
one przez agencje ratingowe certyfikowane zgodnie z art. 5 lub zatwierdzane
przez agencje ratingowe mające siedzibę w Unii, zgodnie z art. 4 ust.
3 tego rozporządzenia. Certyfikacja wymaga przyjęcia przez
Komisję decyzji o równoważności systemu regulacyjnego
dotyczącego agencji ratingowych w państwie trzecim, natomiast zatwierdzenie
wymaga, aby działanie agencji ratingowej państwa trzeciego
spełniało wymogi będące co najmniej tak samo rygorystyczne
jak odpowiednie przepisy obowiązujące w UE. Niektóre z przepisów
wprowadzonych na mocy niniejszego rozporządzenia nie powinny mieć
zastosowanie w przypadku oceny równoważności oraz zatwierdzenia:
dotyczy to postanowień ustanawiających zobowiązania dla
emitentów, lecz nie dla agencji ratingowych. Oprócz tego artykuły, które
dotyczą struktury rynku ratingowego w UE, a nie ustanawiania zasad
postępowania agencji ratingowych, nie powinne być rozważane w
tym kontekście. Aby przyznać państwom trzecim wystarczająco
dużo czasu na uaktualnienie ram regulacyjnych dotyczących
pozostałych nowych przepisów materialnych, powinny one obowiązywać
dla celów przeprowadzenia ocen równoważności i zatwierdzania dopiero
od 1 czerwca 2014 r. Należy w tym względzie przypomnieć, że
przepisy systemu regulacyjnego państwa trzeciego nie muszą być
identyczne z przepisami niniejszego rozporządzenia. Jak już podkreślono
w rozporządzeniu nr 1060/2009, aby system regulacyjny państwa
trzeciego mógł zostać uznany za równoważny lub równie
rygorystyczny jak system regulacyjny UE, wystarczy, gdy w praktyce system ten
osiągnie takie same cele oraz skutki. (36)
Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia,
a mianowicie wzmocnienie niezależności agencji ratingowych, wsparcie
wiarygodnych procedur i metod, złagodzenie ryzyka związanego z
ratingami państw, zmniejszenie ryzyka nadmiernego polegania na ratingach
kredytowych przez uczestników rynku, oraz zapewnienie inwestorom prawa do
dochodzenia roszczeń, nie mogą być w wystarczający sposób
osiągnięte na poziomie państw członkowskich, natomiast
możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii ze
względu na ogólnoeuropejską strukturę i wpływ nadzorowanej
działalności w zakresie ratingu kredytowego, Unia może
przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości
określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z
zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule,
niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do
osiągnięcia tych celów. (37)
Należy zatem wprowadzić odpowiednie
zmiany do rozporządzenia (WE) nr 1060/2009, PRZYJMUJE NINIEJSZE ROPORZĄDZENIE: Artykuł 1
Zmiany do rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 W rozporządzeniu (WE) nr 1060/2009
wprowadza się następujące zmiany: 1) art. 1 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 1 Przedmiot Niniejsze rozporządzenie wprowadza wspólne
podejście regulacyjne w celu zwiększenia uczciwości,
przejrzystości, odpowiedzialności, dobrego zarządzania i
wiarygodności działalności w zakresie ratingu kredytowego,
przyczyniając się do poprawy jakości ratingów kredytowych
wystawianych w Unii, a tym samym do sprawnego funkcjonowania rynku
wewnętrznego, przy jednoczesnym osiągnięciu wysokiego poziomu
ochrony konsumentów i inwestorów. Określa ono warunki wystawiania ratingów
kredytowych oraz zasady organizacji i postępowania agencji ratingowych, w
tym ich akcjonariuszy i wspólników, w celu wspierania niezależności
agencji ratingowych, unikania konfliktów interesów oraz zwiększenia
ochrony konsumentów i inwestorów. Rozporządzenie określa także
obowiązki emitentów, jednostek inicjujących oraz jednostek
sponsorujących mających siedzibę w Unii, w zakresie
strukturyzowanych instrumentów finansowych.”; 2) w art. 2 akapit pierwszy słowa
„we Wspólnocie” zastępuje się słowami „w Unii”; 3) w art. 3 ust. 1 wprowadza się
następujące zmiany: a) w lit. g) słowo „wspólnotowym”
zastępuje się słowem „Unii”; b) w lit. m) słowa „we Wspólnocie”
zastępuje się słowami „w Unii”; c) dodaje się następujące
litery: „s) «emitent» oznacza emitenta w rozumieniu
art. 2 ust. 1 lit. h) dyrektywy 2003/71/WE; t) «jednostka inicjująca» oznacza
jednostkę inicjującą w rozumieniu art. 4 pkt 41 dyrektywy 2006/48/WE; u) «jednostka sponsorująca» oznacza jednostkę
sponsorującą w rozumieniu art. 4 pkt 42 dyrektywy 2006/48/WE; v) «rating państwa» oznacza: (i) rating kredytowy, w przypadku którego
podmiotem ocenianym jest państwo lub też władze regionalne
bądź samorząd terytorialny państwa, (ii) rating kredytowy, w przypadku którego
emitentem długu lub zobowiązania finansowego, dłużnego
papieru wartościowego lub innego instrumentu finansowego jest państwo
lub też władze regionalne lub samorząd terytorialny państwa; w) «perspektywa ratingowa» oznacza
opinię o prawdopodobnej zmianie ratingu kredytowego w perspektywie
krótkoterminowej i długoterminowej”; 4) w art. 4 wprowadza się
następujące zmiany: a) w ust. 1 akapit drugi słowa „we
Wspólnocie” zastępuje się słowami „w Unii”; b) w ust. 2 słowa „we Wspólnocie” zastępuje
się słowami „w Unii”; c) w ust. 3 wprowadza się
następujące zmiany: (i) w zdaniu wstępnym słowa „we
Wspólnocie” zastępuje się słowami „w Unii”; (ii) lit. b) otrzymuje brzmienie: „agencja ratingowa sprawdziła i może w
każdej chwili udowodnić Europejskiemu Urzędowi Nadzoru
(Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych)
ustanowionemu rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010
(*) (zwanemu dalej „Urzędem”), że prowadzenie działalności
w zakresie ratingu kredytowego przez agencję ratingową w
państwie trzecim, skutkujące wystawieniem ratingu kredytowego, który
ma zostać zatwierdzony, spełnia wymogi co najmniej tak rygorystyczne,
jak wymogi określone w art. 6–12, z wyjątkiem art. 6a, 8a, 8b i 11a. (*) Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84.”; d) w ust. 4 słowa „we Wspólnocie”
zastępuje się słowami „w Unii”; 5) w art. 5 wprowadza się
następujące zmiany: a) w ust. 1 słowa „we Wspólnocie”
zastępuje się słowami „w Unii”; b) ust. 6 akapit drugi lit. b) otrzymuje
brzmienie: „b) agencje ratingowe w tym państwie
trzecim podlegają prawnie wiążącym przepisom
równoważnym z przepisami art. 6–12 i załącznika I, z
wyjątkiem art. 6a, 8a, 8b i 11a; oraz”; c) ust. 8 otrzymuje brzmienie: „Artykuły 20, 23b i 24 stosuje się do
certyfikowanych agencji ratingowych i do wystawionych przez nie ratingów
kredytowych.”; 6) dodaje się art. 5a i 5b w
brzmieniu: „Artykuł 5a Nadmierne poleganie instytucji finansowych na
ratingach kredytowych Instytucje kredytowe, przedsiębiorstwa
inwestycyjne, zakłady ubezpieczeń i reasekuracji, instytucje
pracowniczych programów emerytalnych, zarządzający alternatywnymi
funduszami inwestycyjnymi oraz partnerzy centralni w rozumieniu
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr xx/201x z dnia xx
xxx 201x w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem
obrotu poza rynkiem regulowanym, partnerów centralnych i repozytoriów
transakcji[20]
sporządzają swoje własne oceny ryzyka kredytowego i nie
mogą polegać wyłącznie lub mechanicznie na ratingach
kredytowych przy przeprowadzaniu oceny wiarygodności kredytowej podmiotu
lub instrumentu finansowego. Właściwe organy odpowiedzialne za nadzór
nad tymi przedsiębiorstwami ściśle kontrolują
poprawność ich procedur przeprowadzania oceny kredytowej. Artykuł 5b Korzystanie z ratingów kredytowych przez
Europejskie Urzędy Nadzoru oraz Europejską Radę ds. Ryzyka
Systemowego Europejski Urząd Nadzoru (Europejski
Urząd Nadzoru Bankowego) ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (*) (EUNB), Europejski Urząd
Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych
Programów Emerytalnych) ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (**) (EUNUiPPE) oraz Urząd nie
mogą zawierać w swoich wytycznych, zaleceniach oraz projektach
standardów technicznych odniesień do ratingów kredytowych, jeżeli
odniesienia takie mogą potencjalnie prowadzić do mechanicznego
polegania na ratingach kredytowych przez właściwe organy lub
uczestników rynków finansowych. W związku z tym, najpóźniej do dnia 31
grudnia 2013 r., EUNB, EUNUiPPE i Urząd są zobowiązane
sprawdzić i w razie potrzeby usunąć wszelkie odniesienia do
ratingów kredytowych znajdujące się w istniejących wytycznych
oraz zaleceniach. Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego (ERRS ) ustanowiona
rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 z
dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie unijnego nadzoru
makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia
Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (***) nie może zawierać w
swoich ostrzeżeniach i zaleceniach odniesień do ratingów kredytowych,
jeżeli odniesienia takie mogą potencjalnie prowadzić do
mechanicznego polegania na ratingach kredytowych * Dz.U. L , , s. . ** Dz.U. L 331, 15.12.2010, s. 48. *** Dz.U. L 331, 15.12.2010, s. 1.”; 7) art. 6 ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Agencja ratingowa podejmuje wszelkie
niezbędne środki, aby zagwarantować, że na wystawienie
ratingu kredytowego lub perspektywy ratingowej nie mają wpływu
żadne istniejące lub potencjalne konflikty interesów lub relacje
biznesowe, w których uczestniczy agencja ratingowa wystawiająca dany
rating kredytowy lub perspektywę kredytową, jej kierownictwo,
analitycy ratingowi, pracownicy lub wszelkie inne osoby, z których usług
korzysta lub których usługi kontroluje agencja ratingowa, lub inne osoby
bezpośrednio lub pośrednio z nią związane poprzez
kontrolę.”; 8) dodaje się art. 6a i 6b w
brzmieniu: „Artykuł 6a Konflikty interesów dotyczące inwestycji w
agencje ratingowe 1. Akcjonariusz lub wspólnik w agencji ratingowej
posiadający co najmniej 5 % kapitału lub praw głosu w tej
agencji nie może a) posiadać 5 % lub więcej
kapitału innej agencji ratingowej. Zakaz ten nie dotyczy jednostek
uczestnictwa w zdywersyfikowanych programach zbiorowego inwestowania, w tym zarządzanych
funduszach takich jak fundusze emerytalne lub ubezpieczenia na życie, pod
warunkiem że jednostki uczestnictwa w zdywersyfikowanych programach
zbiorowego inwestowania nie umożliwiają im wywierania znacznego
wpływu na działalność tych programów; b) mieć prawa lub możliwości
wykonywania 5 % lub więcej praw głosu w innej agencji ratingowej; c) mieć prawa lub możliwości
powoływania lub odwoływania członków organów administracyjnych,
zarządzających lub nadzorczych innej agencji ratingowej; d) być członkiem organów
administracyjnych, zarządzających lub nadzorczych innej agencji
ratingowej; e) mieć możliwości
wywierać ani nie wywiera faktycznie dominującego wpływu na
inną agencję ratingową i nie może mieć
możliwości sprawować ani nie sprawuje faktycznie kontroli nad
inną agencją ratingową;. 2. Niniejszy artykuł nie stosuje się do
inwestycji w inne agencje ratingowe należące do tej samej grupy
agencji ratingowych. Artykuł 6b Maksymalny okres trwania stosunku umownego z
agencją ratingową 1. Agencja ratingowa, która zawarła z
emitentem lub powiązaną z nim stroną trzecią umowę o
wystawianie ratingów kredytowych tego emitenta, nie może wystawiać
takich ratingów przez okres dłuższy niż trzy lata. 2. W przypadku zawarcia przez agencję
ratingową umowy z emitentem lub powiązaną z nim stroną
trzecią o wystawianie ratingów kredytowych tego emitenta, stosują
się poniższe warunki: a) jeżeli takie ratingi kredytowe
są wystawiane przez okres dłuższy niż początkowy okres
dwunastu miesięcy lecz krótszy niż trzy lata, agencji ratingowej nie
wolno wystawiać dalszych ratingów kredytowych tych instrumentów
dłużnych od momentu, gdy oceniła dziesięć instrumentów
dłużnych; b) jeżeli w początkowym okresie
dwunastu miesięcy wystawiono co najmniej dziesięć ratingów
kredytowych, po upłynięciu tego okresu danej agencji ratingowej nie
wolno wystawiać dalszych ratingów kredytowych tych instrumentów
dłużnych; c) jeżeli zostało wystawionych
mniej niż dziesięć ratingów kredytowych, danej agencji
ratingowej nie wolno wystawiać dalszych ratingów kredytowych tych
instrumentów dłużnych od momentu upłynięcia okresu 3 lat. 3. W przypadku gdy emitent zawarł umowę
o takie same usługi z więcej niż jedną agencją
ratingową, ograniczenia ustanowione w ust. 1 i 2 mają zastosowanie
tylko do jednej z tych agencji. Żadna z tych agencji nie może jednak
wejść w stosunek umowny z emitentem na okres dłuższy
niż sześć lat. 4. Agencji ratingowej, o której mowa w ust. 1–3,
nie wolno zawierać z emitentem lub powiązanymi z nim stronami
trzecimi umowy o wystawianie ratingów kredytowych emitenta lub jego
instrumentów dłużnych przez okres czterech lat od upływu
maksymalnego okresu trwania stosunku umownego, o którym mowa w ust. 1–3. Pierwszy akapit stosuje się również do: a) agencji ratingowej należącej do
tej samej grupy agencji ratingowych co agencja, o której mowa w ust. 1 i 2; b) agencji ratingowej będącej
akcjonariuszem lub wspólnikiem w agencji ratingowej, o której mowa w ust. 1 i 2; c) agencji ratingowej, w której agencja
ratingowa, o której mowa w ust. 1 i 2, jest akcjonariuszem lub wspólnikiem. 5. Przepisy ust. 1–4 nie mają zastosowania do
ratingów państw. 6. Gdy po upływie maksymalnego okresu trwania
stosunku umownego, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1 i 2, agencja
ratingowa jest zastępowana inną agencją ratingową,
dotychczasowa agencja dostarcza nowej agencji dokumentację przekazania
klienta. Dokumentacja ta musi zawierać istotne informacje na temat
ocenianego podmiotu oraz ocenianych instrumentów dłużnych, które
można z rozsądnym prawdopodobieństwem uznać za
niezbędne, aby zapewnić porównywalność z ratingami
wystawionymi przez ustępującą agencję ratingową. Ustępująca agencja ratingowa musi
być w stanie wykazać wobec Urzędu, że takie informacje
zostały przekazane nowej agencji ratingowej. 7. Urząd opracowuje projekty regulacyjnych
standardów technicznych w celu określenia wymagań technicznych
dotyczących treści dokumentacji przekazania klienta, o której mowa w
ust. 5. Urząd przedkłada Komisji projekty
regulacyjnych standardów technicznych do dnia 1 stycznia 2013 r. Komisji powierza się uprawnienia do
przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w niniejszym
ustępie, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14
rozporządzenia (UE) nr 1095/2010. 9) art. 7 ust. 5 otrzymuje brzmienie: „5. Wynagrodzenie i ocena pracy analityków
ratingowych i osób zatwierdzających ratingi kredytowe lub perspektywy
ratingowe nie zależy od wysokości przychodów uzyskiwanych przez
agencję ratingową od ocenianych podmiotów lub powiązanych stron
trzecich.”; 10) w art. 8 wprowadza się
następujące zmiany: a) ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. Agencja ratingowa przyjmuje,
wdraża i egzekwuje odpowiednie środki w celu zapewnienia, aby
wystawiane przez nią ratingi kredytowe i perspektywy ratingowe były
oparte na wnikliwej analizie wszystkich dostępnych jej informacji
istotnych dla analizy zgodnie z obowiązującymi metodami ratingowymi.
Podejmuje ona wszelkie niezbędne środki, aby informacje
wykorzystywane przez nią przy wystawianiu ratingów kredytowych i
perspektyw ratingowych miały wystarczająco dobrą
jakość i pochodziły z wiarygodnego źródła.”; b) w ust. 5 dodaje się drugi akapit w
brzmieniu: „Oceny państw podlegają przeglądowi
co najmniej raz na sześć miesięcy.”; c) dodaje się ust. 5a w brzmieniu: „5a. Agencja ratingowa, która zamierza
zmienić lub wprowadzić nowe metody ratingowe, modele lub podstawowe
założenia ratingowa, publikuje proponowane zmiany lub proponowane
nowe metody na swojej stronie internetowej, zapraszając zainteresowane
strony do przedstawiania uwag przez okres nie krótszy niż jeden
miesiąc i zamieszczając szczegółowe wyjaśnienie przyczyn i
skutków wprowadzenia proponowanych zmian lub proponowanych nowych metod. Po upływie okresu konsultacji, o którym mowa
w akapicie pierwszym, agencja ratingowa informuje Urząd o zamierzonej
zmianie lub proponowanych nowych metodach.”; d) w ust. 6 wprowadza się
następujące zmiany: (i) zdanie wstępne otrzymuje brzmienie: „6. Jeżeli metody, modele lub podstawowe
założenia wykorzystywane w działalności w zakresie ratingu
kredytowego ulegają zmianie na skutek decyzji Urzędu, o której mowa w
art. 22a ust. 3, agencja ratingowa:”; (ii) dodaje się lit. aa) w brzmieniu: „(aa) niezwłocznie publikuje na swojej
stronie internetowej nowe metody wraz z ich szczegółowym
objaśnieniem;”; e) dodaje się ust. 7 w brzmieniu: „7. W przypadku gdy agencja ratingowa dowie
się o błędach w swoich metodach lub w ich stosowaniu,
niezwłocznie: a) powiadamia o tych błędach
Urząd i wszystkie zainteresowane oceniane podmioty; b) publikuje te błędy na swojej
stronie internetowej; c) koryguje te błędy w metodach;
oraz d) stosuje środki, o których mowa w
ust. 6 lit a)–c).”; 11) dodaje się art. 8a i 8b w
brzmieniu: „Artykuł 8a Informacje na temat strukturyzowanych instrumentów
finansowych 1. Emitent, jednostka inicjująca i jednostka
sponsorująca strukturyzowanego instrumentu finansowego mający
siedzibę w Unii podają do publicznej wiadomości, zgodnie z ust. 4,
informacje na temat jakości kredytowej i wyników poszczególnych aktywów
bazowych strukturyzowanych instrumentów finansowych, struktury transakcji
sekurytyzacyjnych, przepływów pieniężnych oraz zabezpieczeń
ekspozycji sekurytyzacyjnych, jak również wszelkie informacje
niezbędne do przeprowadzenia kompleksowych i świadomych testów skrajnych
warunków dotyczących przepływów pieniężnych i wartości
zabezpieczeń ekspozycji bazowych. 2. Obowiązek ujawniania informacji zgodnie z
ust. 1 nie obejmuje udzielania informacji, które naruszałoby przepisy
ustawowe dotyczące ochrony poufności źródeł informacji lub
przetwarzania danych osobowych. 3. Urząd opracowuje projekty regulacyjnych
standardów technicznych w celu określenia: a) informacji ujawnianych przez osoby, o
których mowa w ust. 1, w celu spełnienia obowiązku wynikającego
z ust. 1; b) częstotliwości aktualizacji
takich informacji; c) sposobu przedstawiania informacji za
pomocą standardowych szablonów ujawnienia. Urząd przedkłada Komisji projekty
regulacyjnych standardów technicznych do dnia 1 stycznia 2013 r. Komisji powierza się uprawnienie do
przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie
pierwszym, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14
rozporządzenia (UE) nr 1095/2010. 4. Urząd uruchamia stronę
internetową do celów publikowania informacji na temat strukturyzowanych
instrumentów finansowych, zgodnie z ust. 1. Artykuł 8b Podwójny rating strukturyzowanych instrumentów
finansowych 1. W przypadku gdy emitent lub powiązana
strona trzecia zamierzają zamówić rating strukturyzowanego
instrumentu finansowego, muszą zlecić ten rating co najmniej dwóm agencjom
ratingowym. Każda agencja ratingowa dostarcza własny, niezależny
rating kredytowy. 2. Agencje ratingowe zaangażowane przez
emitenta lub powiązane z nim strony trzecie, o których mowa w ust. 1,
spełniają następujące warunki: a) agencje ratingowe nie mogą
należeć do tej samej grupy agencji ratingowych; b) żadna z agencji ratingowych nie
może być akcjonariuszem lub wspólnikiem w jakiejkolwiek innej agencji
ratingowej; c) żadna z agencji ratingowych nie ma
prawa lub możliwości wykonywania praw głosu w innej agencji
ratingowej; d) żadna z agencji ratingowych nie ma
prawa ani możliwości powoływania lub odwoływania
członków organów administracyjnych, zarządzających lub
nadzorczych innych agencji ratingowych; e) żaden z członków organu
administracyjnego, zarządzającego lub nadzorczego w agencji
ratingowej nie może być członkiem organu administracyjnego,
zarządzającego lub nadzorczego innej agencji ratingowej; f) żadna z agencji ratingowych nie ma
możliwości wywierać ani nie wywiera faktycznie dominującego
wpływu na inną agencję ratingową i nie ma
możliwości sprawować ani nie sprawuje faktycznie kontroli nad
inną agencją ratingową .”; 12) art. 10 ust. 1 i art. 10 ust. 2
otrzymują brzmienie: „1. Agencja ratingowa nieselektywnie i terminowo
ujawnia wszystkie ratingi kredytowe lub perspektywy ratingowe, jak również
decyzje o przerwaniu dokonywania ratingu kredytowego. W przypadku decyzji o
przerwaniu dokonywania ratingu kredytowego ujawniane informacje obejmują
pełne uzasadnienie takiej decyzji. Akapit pierwszy stosuje się również do
ratingów kredytowych rozpowszechnianych w drodze subskrypcji. 2. Agencje ratingowe zapewniają prezentowanie
i przetwarzanie ratingów kredytowych i perspektyw ratingowych zgodnie z
wymogami określonymi w sekcji D załącznika I.”; 13) art. 11 ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. Każda zarejestrowana oraz certyfikowana
agencja ratingowa udostępnia w centralnym repozytorium utworzonym przez
Urząd informacje na temat jej historycznych wyników, w tym
częstotliwości zmian ratingów, oraz informacje o ratingach
kredytowych wydanych w przeszłości i o wprowadzonych w nich zmianach.
Agencja ratingowa dostarcza do repozytorium informacje w standardowym formacie
określonym przez Urząd. Urząd udostępnia publicznie te
informacje i corocznie publikuje podsumowanie informacji na temat głównych
odnotowanych zmian sytuacji.”; 14) dodaje się art. 11a w brzmieniu: „Artykuł 11a Europejski indeks ratingowy 1. Podczas wystawiania ratingu kredytowego lub
perspektywy ratingowej każda zarejestrowana oraz każda certyfikowana agencja
ratingowa dostarcza Urzędowi informacje ratingowe, w tym rating oraz
perspektywę ratingową ocenianego instrumentu, informacje na temat
typu ratingu, rodzaju działań ratingowych, a także dacie i
godzinie publikacji. Przedstawiony rating opiera się na zharmonizowanej
skali ratingowej, o której mowa w art. 21 ust. 4a lit. a). 2. Urząd ustanawia europejski indeks
ratingowy, który obejmuje wszystkie ratingi kredytowe przedstawione
Urzędowi, zgodnie z ust. 1, a także zbiorczy indeks ratingowy dla
każdego ocenianego instrumentu dłużnego. Indeks ten oraz
indywidualne ratingi kredytowe są publikowane na stronie internetowej
Urzędu.”; 15) w art. 14 ust. 1 słowa „we
Wspólnocie” zastępuje się słowami „w Unii”; 16) art. 18 ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2. Urząd powiadamia Komisję, EUNB,
EUNUiPPE, właściwe organy oraz właściwe organy sektorowe o
wszelkich decyzjach przyjętych zgodnie z art. 16, 17 lub 20”.; 17) art. 19 ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Urząd pobiera od agencji ratingowych
opłaty zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i rozporządzeniem w
sprawie opłat, o którym mowa w ust. 2. Opłaty te w pełni
pokrywają wydatki Urzędu niezbędne do rejestracji i certyfikacji
agencji ratingowych, a także nadzoru nad nimi oraz zwrotu wszelkich
kosztów, jakie mogą ponieść właściwe organy,
wykonując prace na mocy niniejszego rozporządzenia, w
szczególności w wyniku przekazania zadań zgodnie z art. 30”; 18) w art. 21 wprowadza się
następujące zmiany: a) w ust. 4 wprowadza się
następujące zmiany: (i) zdanie wstępne otrzymuje brzmienie:
„Urząd opracowuje projekty regulacyjnych
standardów technicznych w celu określenia:” (ii) lit. e) otrzymuje brzmienie: „e) treści i formatu okresowych
sprawozdań zawierających dane na temat ratingów, których Urząd
może zażądać od zarejestrowanych i certyfikowanych agencji
ratingowych na potrzeby bieżącego nadzoru.” (iii) po lit. e) dodaje się
następujące akapity: „Urząd przedkłada Komisji projekty
regulacyjnych standardów technicznych do dnia 1 stycznia 2012 r. Komisji powierza się uprawnienie do przyjmowania
regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w pierwszym akapicie,
zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14 rozporządzenia
(UE) nr 1095/2010.”; b) dodaje się ust. 4a w brzmieniu: „4a.Urząd opracowuje projekty regulacyjnych
standardów technicznych w celu określenia: a) zharmonizowanej standardowej skali
ratingowej, która ma być wykorzystywana, zgodnie z art. 11a, przez
zarejestrowane i certyfikowane agencje ratingowe, opartej na systemie
metrycznym do pomiaru ryzyka kredytowego, pewnej liczbie kategorii ratingowych
oraz wartościach granicznych dla każdej kategorii ratingowej; b) treści i prezentacji informacji, w
tym struktury, formatu, metody i okresu sprawozdawczości ujawnianych
Urzędowi przez agencje ratingowe zgodnie z art. 11a ust. 1; oraz c) treści i formy okresowych raportów
o opłatach pobieranych przez agencje ratingowe, których Urząd
może zażądać od agencji ratingowych na potrzeby
bieżącego nadzoru. Urząd przedkłada Komisji projekty
regulacyjnych standardów technicznych do dnia 1 stycznia 2013 r. Komisji powierza się uprawnienie do
przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w pierwszym
akapicie, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14
rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.”; c) w ust. 5 dodaje się nowy akapit: „Sprawozdanie zawiera również ocenę
poziomów koncentracji na rynku, ryzyko związane z wysoką
koncentracją oraz wpływ na ogólną stabilność sektora
finansowego.”; 19) w art. 22a wprowadza się
następujące zmiany: a) tytuł artykułu otrzymuje
brzmienie: „Badanie metod ratingowych”; b) dodaje się ust. 3 w brzmieniu: „3. Urząd sprawdza również, czy wszelkie
zamierzone zmiany metod ratingowych zgłoszone przez agencję
ratingową zgodnie z art. 8 ust. 5a spełniają kryteria
określone w art. 8 ust. 3, zgodnie z regulacyjnym standardem technicznym,
o którym mowa w art. 21 ust. 4 lit. d). Agencja ratingowa może
stosować nową metodę ratingową dopiero po potwierdzeniu
przez Urząd jej zgodności z przepisami art. 8 ust. 3. [Urząd może korzystać z
uprawnień, o których mowa w akapicie pierwszym, od dnia wejścia w
życie regulacyjnego standardu technicznego, o którym mowa w art. 21 ust. 4
lit. d) rozporządzenia 1060/2009.] Jeżeli regulacyjny standard techniczny, o
którym mowa w art. 21 ust. 4 lit. d) nie obowiązuje, Urząd nie może
korzystać z uprawnień, o których mowa w akapicie pierwszym.”; 20) po art. 35 dodaje się tytuł
IIIa: „TYTUŁ IIIa ODPOWIEDZIALNOŚĆ CYWILNA AGENCJI
RATINGOWYCH Artykuł 35a Odpowiedzialność cywilna 1. W przypadku gdy agencja ratingowa dopuści
się, umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa,
któregokolwiek naruszenia wymienionego w załączniku III,
mającego wpływ na rating kredytowy, na którym opierał się
inwestor podczas zakupu ocenianego instrumentu, inwestor ten może
wnieść powództwo przeciwko tej agencji o naprawienie wyrządzonej
mu szkody. 2. Uznaje się, że naruszenie wpływa
na rating kredytowy, jeżeli rating kredytowy wystawiony przez agencję
różni się od ratingu, który zostałaby wystawiony, gdyby agencja
ratingowa nie popełniła tego naruszenia. 3. Agencja ratingowa dopuszcza się
rażącego niedbalstwa, jeśli poważnie zaniedbuje
obowiązki nałożone na nią na mocy niniejszego
rozporządzenia. 4. Jeżeli inwestor ustali fakty, z których
można wywnioskować, że agencja ratingowa dopuściła
się naruszenia wymienionego w załączniku III, ciężar
udowodnienia, że nie dopuściła się ona tego naruszenia lub
że naruszenie to nie miało wpływu na wystawiony rating
kredytowy, spoczywa na agencji ratingowej. 5. Odpowiedzialność cywilna, o której
mowa w ust. 1, nie może zostać z góry wyłączona lub
ograniczona w drodze umowy. Wszelkie klauzule umowne, które z góry
wyłączają lub ograniczają odpowiedzialność
cywilną, uznaje się za nieważne.”; 21) w art. 36a wprowadza się
następujące zmiany: a) ust. 2 lit. a)–e) otrzymuje brzmienie: „a) w przypadku naruszeń, o których mowa
w pkt 1–5, 11–15, 19, 20, 23, 26a–26d, 28, 30, 32, 33, 35, 41, 43, 50 i 51
sekcji I załącznika III, grzywna wynosi przynajmniej 500 000 EUR i
nie przekracza 750 000 EUR; b) w przypadku naruszeń, o których mowa
w pkt 6–8, 16–18, 21, 22, 24, 25, 27, 29, 31, 34, 37–40, 42, 45–49a, 52 i 54
sekcji I załącznika III, grzywna wynosi przynajmniej 300 000 EUR i
nie przekracza 450 000 EUR; c) w przypadku naruszeń, o których
mowa w pkt 9, 10, 26, 26e, 36, 44 i 53 sekcji I załącznika III,
grzywna wynosi przynajmniej 100 000 EUR i nie przekracza 200 000 EUR; d) w przypadku naruszeń, o których mowa
w pkt 1, 6, 7, 8 i 9 sekcji II załącznika III, grzywna wynosi
przynajmniej 50 000 EUR i nie przekracza 150 000 EUR; e) w przypadku naruszeń, o których
mowa w pkt 2, 3a, 3b, 4, 4a i 5 sekcji II załącznika III, grzywna
wynosi przynajmniej 25 000 EUR i nie przekracza 75 000 EUR; b) ust. 2 lit. g)–h) otrzymuje brzmienie: „g) w przypadku naruszeń, o których mowa
w pkt 1–3a oraz 11 sekcji III załącznika III, grzywna wynosi
przynajmniej 150 000 EUR i nie przekracza 300 000 EUR; h) w przypadku naruszeń, o których
mowa w pkt 4, 4a, 4b, 4c, 6, 8 i 10 sekcji III załącznika III,
grzywna wynosi przynajmniej 90 000 EUR i nie przekracza 200 000 EUR;”; 22) art. 38a ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Uprawnienie do przyjęcia aktów
delegowanych, o których mowa w art. 5 ust. 6 akapit trzeci, art. 19 ust. 2,
art. 23e ust. 7 i art. 37, powierza się Komisji na okres czterech lat,
począwszy od dnia 1 czerwca 2011 r. Komisja sporządza sprawozdanie
dotyczące przekazania uprawnień nie później niż
sześć miesięcy przed końcem tego czteroletniego okresu.
Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie
same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada odwoła je zgodnie
z art. 38b.”; 23) art. 38b ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. przekazanie uprawnień, o którym mowa w
art. 5 ust. 6 akapit trzeci, art. 19 ust. 2, art. 23e ust. 7 i art. 37
może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament
Europejski lub przez Radę.” 24) w art. 39 wprowadza się
następujące zmiany: a) ust. 1 otrzymuje brzmienie: „Do dnia 7 grudnia 2012 r. Komisja przeprowadza
ocenę stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym ocenę stopnia
polegania na ratingach kredytowych w Unii, wpływu na poziom koncentracji
na rynku ratingów kredytowych, analizę kosztów i korzyści
związanych z niniejszym rozporządzeniem i odpowiedniego charakteru
wynagrodzenia wypłacanego agencji ratingowej przez oceniany podmiot (model
„emitent płaci”) oraz przedstawia sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu
i Radzie.”; b) dodaje się ust. 4 w brzmieniu: „4. Do dnia 1 lipca 2015 r. Komisja dokonuje oceny
sytuacji na rynku ratingów kredytowych, w szczególności pod kątem
istnienia wystarczających możliwości wyboru, celem spełnienia
wymogów określonych w art. 6b i 8b.W przeglądzie tym należy
także ocenić potrzebę rozszerzenia wymogów przewidzianych w art.
8a na inne produkty finansowe, w tym zabezpieczone obligacje.”; 25) w załączniku I wprowadza
się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszego
rozporządzenia; 26) w załączniku II wprowadza
się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego
rozporządzenia; 27) w załączniku III wprowadza
się zmiany zgodnie z załącznikiem III do niniejszego
rozporządzenia. Artykuł 2
Wejście w życie Niniejsze rozporządzenie wchodzi w
życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Jednakże
art. 1 ust. 7, 9, 10, 12, 13 i 25 niniejszego rozporządzenia stosuje
się od dnia 1 czerwca 2014 r. do celów przeprowadzania oceny, o której
mowa w art. 4 ust. 3 lit) b oraz w art. 5 ust. 6 lit. b) akapit drugi
rozporządzenia (WE) nr 1060/2009, stwierdzającej, czy wymogi
obowiązujące w państwie trzecim są co najmniej tak
rygorystyczne, jak wymogi określone w art. 6–12 tego rozporządzenia. Art. 1 pkt 8 niniejszego rozporządzenia
odnoszący się do art. 6a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1060/2009
stosuje się od [1 rok od daty wejścia w życie niniejszego
rozporządzenia] w odniesieniu do akcjonariuszy lub wspólników w agencji
ratingowej, którzy na dzień 15 listopada 2011 r. posiadali 5 % lub
więcej kapitału w więcej niż jednej agencji ratingowej. Niniejsze rozporządzenie
wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we
wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia [...] W imieniu Parlamentu Europejskiego W
imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący ZAŁĄCZNIK I W załączniku I do
rozporządzenia (WE) 1060/2009 wprowadza się następujące
zmiany: 1) w sekcji B wprowadza się
następujące zmiany: a) pkt 1 otrzymuje brzmienie: „1. Agencja ratingowa wskazuje i eliminuje
wszelkie istniejące lub potencjalne konflikty interesów lub zarządza
takimi konfliktami i w sposób jasny i wyraźny ujawnia takie konflikty,
które mogą mieć wpływ na analizy i oceny analityków ratingowych
i pracowników tej agencji lub wszelkich innych osób fizycznych, z których
usług korzysta lub której usługi kontroluje agencja ratingowa,
biorących bezpośredni udział w działalności w zakresie
ratingu kredytowego, oraz osób zatwierdzających ratingi kredytowe i
perspektywy ratingowe.”; b) w pkt 3 wprowadza się
następujące zmiany: (i) w akapicie pierwszym zdanie wstępne
otrzymuje brzmienie: „3. Agencja ratingowa nie wystawia
ratingu kredytowego lub perspektywy ratingowej w przypadku zaistnienia
poniższych okoliczności, a jeżeli rating kredytowy lub
perspektywa ratingowa już istnieją, ujawnia niezwłocznie,
że na rating kredytowy lub perspektywę ratingową mogą
mieć wpływ poniższe okoliczności:”; (ii) po lit. a) dodaje się lit. aa) w
brzmieniu: „(aa) akcjonariusz lub wspólnik w agencji
ratingowej posiadający, bezpośrednio lub pośrednio, 10 % lub
więcej kapitału lub praw głosu w tej agencji ratingowej, lub
posiadający inną możliwość wywierania,
bezpośrednio lub pośrednio, istotnego wpływu na
działalność tej agencji ratingowej, posiada, bezpośrednio
lub pośrednio, instrumenty finansowe ocenianego podmiotu lub
powiązanej strony trzeciej, lub inne bezpośrednie lub pośrednie
udziały własnościowe w tym podmiocie lub stronie, inne niż
jednostki uczestnictwa w zdywersyfikowanych programach zbiorowego inwestowania,
w tym w zarządzanych funduszach takich jak fundusze emerytalne lub
ubezpieczenia na życie, które nie umożliwiają mu wywierania
istotnego wpływu na działalność programu;”; (iii) po lit. b) dodaje się lit. ba) w
brzmieniu: „ba) wystawiany jest rating kredytowy
ocenianego podmiotu lub powiązanej strony trzeciej, który lub która
posiada, bezpośrednio lub pośrednio, 10 % lub więcej
kapitału lub praw głosu w tej agencji ratingowej;”; (iv) po lit. c) dodaje się lit. ca) w
brzmieniu: „ca) akcjonariusz lub wspólnik w agencji
ratingowej posiadający, bezpośrednio lub pośrednio, 10 % lub
więcej kapitału lub praw głosu w tej agencji ratingowej lub
posiadający inną możliwość wywierania istotnego
wpływu na działalność tej agencji ratingowej jest
członkiem zarządu lub rady nadzorczej ocenianego podmiotu lub
powiązanej strony trzeciej;”; (v) akapit drugi otrzymuje brzmienie: „Agencja ratingowa ocenia również
niezwłocznie czy istnieją podstawy do ponownego wystawienia lub
wycofania istniejącego ratingu kredytowego lub perspektywy kredytowej.”; c) dodaje się pkt 3a w brzmieniu: „3a. Agencja ratingowa zapewnia
niedyskryminacyjność opłat pobieranych od klientów za
świadczenie usług ratingowych i pomocniczych oraz opieranie ich na
rzeczywistych kosztach. Opłaty za usługi ratingowe nie mogą
zależeć od poziomu ratingu kredytowego wystawionego przez
agencję ratingową lub od jakiegokolwiek innego rezultatu lub wyniku
wykonanej pracy.”; d) pkt 4 akapit pierwszy otrzymuje
brzmienie: „4. Agencja ratingowa ani osoba
posiadająca, bezpośrednio lub pośrednio, co najmniej 5 %
kapitału lub praw głosu w agencji ratingowej lub posiadająca
inną możliwość wywierania istotnego wpływu na
działalność agencji ratingowej nie może świadczyć
usług konsultacyjnych lub doradczych na rzecz ocenianego podmiotu lub
powiązanej strony trzeciej w odniesieniu do struktury korporacyjnej lub
prawnej, aktywów, zobowiązań lub działalności tego
ocenianego podmiotu lub powiązanej strony trzeciej.”; e) w pkt 7 wprowadza się następujące
zmiany: (i) lit. a) otrzymuje brzmienie: „a) dla każdej decyzji w sprawie ratingu
kredytowego i perspektywy ratingowej, tożsamość analityka
ratingowego uczestniczącego w ustalaniu ratingu kredytowego lub
perspektywy ratingowej, tożsamość osób, które zatwierdziły
rating kredytowy lub perspektywę ratingową, informacje na temat tego,
czy rating kredytowy był sporządzony na zamówienie, czy nie, a
także datę podjęcia działań ratingowych;”; (ii) lit. d) otrzymuje brzmienie: „d) rejestry dokumentujące ustalone
procedury i metody stosowane przez daną agencję ratingową w celu
ustalenia ratingów kredytowych i perspektyw ratingowych;”; (iii) lit. e) otrzymuje brzmienie: „e) wewnętrzne rejestry i dokumenty,
łącznie z informacjami niepublicznymi i dokumentami roboczymi
wykorzystywanymi w charakterze podstawy dla każdej decyzji podejmowanej w
sprawie ratingu kredytowego lub perspektywy ratingowej;”; 2) w sekcji C wprowadza się
następujące zmiany: a) w pkt 2 zdanie wstępne otrzymuje
brzmienie: „2. Żadna osoba, o której mowa w pkt 1,
nie może uczestniczyć w określaniu ratingu kredytowego lub
perspektywy ratingowej danego ocenianego podmiotu ani w inny sposób
wpływać na ich określanie, jeśli osoba ta:”; b) pkt 3 lit. b) otrzymuje brzmienie: „b) nie ujawniały żadnych informacji
na temat ratingów kredytowych, możliwych przyszłych ratingów
kredytowych lub perspektyw ratingowych agencji ratingowej, z wyjątkiem
ujawniania ich ocenianemu podmiotowi i powiązanej z nim stronie trzeciej;”; c) pkt 7 otrzymuje brzmienie: „7. Osoba, o której mowa w pkt 1, nie
może zajmować kluczowych stanowisk kierowniczych w ocenianym
podmiocie ani powiązanej z nim stronie trzeciej przed upływem
sześciu miesięcy od czasu wystawienia ratingu kredytowego lub
perspektywy ratingowej.”; d) pkt 8 otrzymuje brzmienie: „8. Do celów art. 7 ust. 4: a) agencje ratingowe dopilnowują, aby
główni analitycy ratingowi nie uczestniczyli w działalności w
zakresie ratingu kredytowego związanej z tym samym ocenianym podmiotem lub
powiązanymi z nim stronami trzecimi przez okres dłuższy niż
cztery lata; b) agencje ratingowe inne niż agencje
zaangażowane przez emitenta lub powiązaną z nim stronę
trzecią, a także wszystkie agencje ratingowe wystawiające
ratingi państw dopilnowują, aby: (i) analitycy ratingowi nie uczestniczyli w
działalności w zakresie ratingu kredytowego związanej z tym
samym ocenianym podmiotem lub powiązanymi z nim stronami trzecimi przez
okres dłuższy niż pięć lat; (ii) osoby zatwierdzające ratingi
kredytowe nie uczestniczyły w działalności w zakresie ratingu
kredytowego związanej z tym samym ocenianym podmiotem lub powiązanymi
z nim stronami trzecimi przez okres dłuższy niż siedem lat. Osoby, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a)
i b), nie mogą uczestniczyć w działalności w zakresie
ratingu kredytowego związanej z ocenianym podmiotem lub powiązanymi z
nim stronami trzecimi, o których mowa w tych literach, przez okres dwóch lat,
licząc od upływu okresów, o których mowa w tych literach.”; 3) tytuł sekcji D otrzymuje
brzmienie: „Zasady dotyczące prezentacji ratingów
kredytowych i perspektyw ratingowych”; 4) w sekcji D część I
wprowadza się następujące zmiany: a) pkt 1 otrzymuje brzmienie: „1. Agencja ratingowa zapewnia wskazanie w
każdym ratingu kredytowym i perspektywie ratingowej w sposób jasny i
wyraźny imienia, nazwiska oraz stanowiska głównego analityka
ratingowego uczestniczącego w danej działalności w zakresie
ratingu kredytowego, a także imienia, nazwiska oraz funkcji osoby
ponoszącej główną odpowiedzialność za zatwierdzenie
danego ratingu kredytowego lub perspektywy ratingowej.”; b) w pkt 2 wprowadza się
następujące zmiany: (i) lit. a) otrzymuje brzmienie: „a) wskazanie wszystkich istotnych
źródeł wykorzystanych do przygotowania ratingu kredytowego lub
perspektywy ratingowej, włącznie z ocenianym podmiotem lub, w
odpowiednim przypadku, powiązaną z nim stroną trzecią, wraz
ze wskazaniem, czy rating kredytowy lub perspektywa ratingowa zostały
ujawnione temu ocenianemu podmiotowi lub powiązanej z nim stronie trzeciej
i zmienione po takim ujawnieniu, a przed jego wystawieniem;”; (ii) lit. d) i e) otrzymują brzmienie: „d) jasne i wyraźne wskazanie daty
pierwszego wydania ratingu kredytowego do rozpowszechniania i daty jego
ostatniej aktualizacji, w tym perspektyw ratingowych; e) informację, czy rating kredytowy
dotyczy nowo wyemitowanego instrumentu finansowego i czy agencja ratingowa
ocenia ten instrument finansowy po raz pierwszy; oraz”; (iii) dodaje się lit f) w brzmieniu: „f) w przypadku perspektywy ratingowej –
podanie horyzontu czasowego, podczas którego spodziewana jest zmiana ratingu
kredytowego.”; c) dodaje się pkt 2a w brzmieniu: „2a. Do ujawnionych metod, modeli i
podstawowych założeń ratingowych, agencja ratingowa
dołącza wytyczne wyjaśniające założenia,
parametry, ograniczenia i niewiadome dotyczące modeli i metod ratingowych
stosowanych w ratingach kredytowych, w tym symulacje warunków skrajnych
przeprowadzone przez agencję przy opracowywaniu ratingów, informacje w
zakresie ratingu kredytowego dotyczące analizy przepływów pieniężnych
przeprowadzonej lub wykorzystanej przez agencję oraz, w stosownych
przypadkach, informacje o wszelkich spodziewanych zmianach ratingu kredytowego.
Wytyczne takie muszą być jasne i łatwo zrozumiałe.”; d) pkt 3 otrzymuje brzmienie: „3. Agencja ratingowa wystosowuje informację
do ocenianego podmiotu, w jego godzinach pracy, z wyprzedzeniem co najmniej
jednego pełnego dnia roboczego przed publikacją ratingu kredytowego
lub perspektywy ratingowej. Informacja ta obejmuje główne punkty, na
podstawie których zostały wystawione rating lub perspektywa, aby
umożliwić podmiotowi zwrócenie uwagi agencji ratingowej na ewentualne
błędy merytoryczne.”; e) pkt 4 akapit pierwszy otrzymuje
brzmienie: „4. Ujawniając rating kredytowy lub
perspektywę ratingową, agencja ratingowa jasno i wyraźnie
określa wszelkie cechy i ograniczenia tego ratingu kredytowego lub
perspektywy ratingowej. W szczególności agencja ratingowa wyraźnie
określa w chwili ujawnienia wszelkich ratingów kredytowych lub perspektyw
ratingowych, czy uznaje jakość dostępnych informacji o ocenianym
podmiocie za zadowalającą oraz w jakim stopniu zweryfikowała
informacje dostarczone przez oceniany podmiot lub powiązaną z nim
stronę trzecią. Jeśli rating kredytowy lub perspektywa ratingowa
dotyczy podmiotu lub instrumentu finansowego, w odniesieniu do których dane
historyczne są ograniczone, agencja ratingowa podaje wyraźnie i w
widocznym miejscu informację o takich ograniczeniach.”; f) pkt 5 akapit pierwszy otrzymuje
brzmienie: „5. Ogłaszając rating kredytowy
lub perspektywę ratingową, agencja ratingowa wyjaśnia w
informacji prasowej lub w sprawozdaniu kluczowe elementy stanowiące
podstawę ratingu kredytowego lub perspektywy ratingowej.”; g) dodaje się pkt 6 w brzmieniu: „6. Agencja ratingowa systematycznie
ujawnia na swojej stronie internetowej informacje o wszystkich podmiotach lub
instrumentach dłużnych zgłoszonych do niej w celu dokonania
wstępnej weryfikacji lub wstępnego ratingu. Informacje takie są
ujawniane bez względu na to, czy emitenci zawierają z agencją
ratingową umowę o wystawienie ostatecznego ratingu.”; 5) w sekcji D część II
skreśla się pkt 3 i 4; 6) w sekcji D dodaje się
część III w brzmieniu: „III. Dodatkowe obowiązki związane z
ratingami państw 1. W przypadku wystawiania przez agencję
ratingową ratingu państwa lub powiązanej z nim perspektywy
ratingowej, dołącza ona do takiego ratingu lub perspektywy
szczegółowy raport z badania wyjaśniający wszelkie
założenia, parametry, ograniczenia i niewiadome, a także inne
elementy brane pod uwagę przy ustalaniu ratingu lub perspektywy. Raport
ten musi być jasny i łatwo zrozumiały. 2. Raport z badań dołączony do
zmiany wcześniejszego ratingu państwa lub powiązanej z nim
perspektywy ratingowej musi zawierać następujące elementy: a) szczegółową ocenę zmian
założeń ilościowych uzasadniających przyczyny zmiany
ratingu oraz ich względną wagę. Taka szczegółowa ocena
powinna zawierać opis następujących elementów: dochodu na
mieszkańca, wzrostu PKB, inflacji, salda budżetowego, salda obrotów z
zagranicą, zadłużenia zagranicznego, wskaźnika rozwoju
gospodarczego, wskaźnika niewykonania zobowiązań i innych
istotnych, uwzględnionych elementów. Dane te powinny być
uzupełnione o względną wagę każdego czynnika; b) szczegółową ocenę zmian
założeń jakościowych uzasadniających przyczyny zmiany ratingu
oraz ich względną wagę; c) szczegółowy opis zagrożeń,
ograniczeń i niewiadomych związanych ze zmianą ratingu; oraz d) streszczenie protokołów z
posiedzeń komisji ratingowej, która zdecydowała o zmianie ratingu. 3. Agencja ratingowa wystawiająca rating
państwa lub powiązaną z nim perspektywę ratingową
publikuje takie ratingi lub perspektywy dopiero po zakończeniu dnia
sesyjnego systemów obrotu mających siedzibę w Unii i co najmniej na
jedną godzinę przed ich otwarciem. Przepis ten nie ma wpływu na
przepisy sekcji D część I pkt 3.”; 7) w sekcji E część I
wprowadza się następujące zmiany: a) pkt 3 otrzymuje brzmienie: „3. politykę agencji ratingowej w
zakresie publikacji ratingów kredytowych i innych powiązanych komunikatów,
w tym perspektyw ratingowych;”; b) pkt 6 otrzymuje brzmienie: „6. wszelkie istotne zmiany w jej
systemach, zasobach lub procedurach;”; 8) w sekcji E część II
pkt 2 akapit pierwszy wprowadza się następujące zmiany: a) lit. a) otrzymuje brzmienie: „a) wykaz opłat pobieranych od
każdego klienta za poszczególne ratingi oraz wszelkie usługi
pomocnicze;”; b) dodaje się lit. aa) w brzmieniu: „(aa) politykę cenową, w tym
strukturę opłat i kryteria ustalania cen w odniesieniu do ratingów
różnych klas aktywów;”; 9) w sekcji E część III
wprowadza się następujące zmiany: a) pkt 3 otrzymuje brzmienie: „3. dane statystyczne dotyczące
przypisania jej pracowników do nowych ratingów kredytowych, przeglądów
ratingów kredytowych, oceny metod lub modeli i wyższej kadry kierowniczej
oraz przypisania jej pracowników do działalności ratingowej w
odniesieniu do różnych klas aktywów (korporacyjne – finansowe
strukturyzowane – państwowe);”; b) pkt 7 otrzymuje brzmienie: „7. informacje
finansowe na temat przychodu agencji ratingowej, w tym łącznego
obrotu, z podziałem na opłaty za usługi w zakresie ratingu
kredytowego i usługi pomocnicze, wraz z ich pełnym opisem
zawierającym przychody generowane przez usługi pomocnicze
świadczone klientom korzystającym z usług ratingowych oraz
przypisanie opłat do ratingów różnych klas aktywów. Informacje na
temat łącznego obrotu obejmują również podział
geograficzny tego obrotu na przychody uzyskane na terenie Unii oraz przychody
światowe;”. ZAŁĄCZNIK II W pkt 1 załącznika II do
rozporządzenia (WE) 1060/2009 słowa „we Wspólnocie” zastępuje
się słowami „w Unii”. ZAŁĄCZNIK III W załączniku III do
rozporządzenia (WE) 1060/2009 wprowadza się następujące
zmiany: 1) w części I wprowadza
się następujące zmiany: a) pkt 19, 20 i 21 otrzymują brzmienie: „19. Agencja ratingowa narusza art. 6 ust. 2 w
związku z przepisami załącznika I sekcja B pkt 1, jeżeli
nie wskazuje i nie eliminuje wszelkich istniejących lub potencjalnych
konfliktów interesów lub nie zarządza takimi konfliktami i nie ujawniania
w sposób jasny lub wyraźny takich konfliktów, które mogą
wpływać na analizy lub oceny analityków ratingowych i pracowników tej
agencji, lub wszelkich innych osób fizycznych, z których usług korzysta
lub której usługi kontroluje agencja ratingowa, biorących bezpośredni
udział w wystawianiu ratingów kredytowych lub osób zatwierdzających
ratingi kredytowe i perspektywy ratingowe. 20. Agencja ratingowa narusza art. 6 ust. 2 w
związku z przepisami załącznika I sekcja B pkt 3 akapit
pierwszy, jeżeli wystawia rating kredytowy lub perspektywę
ratingową w okolicznościach określonych w akapicie pierwszym
tego punktu lub, w przypadku gdy rating kredytowy już istnieje, nie
ujawnia niezwłocznie, że na rating kredytowy lub perspektywę
ratingową mogły mieć wpływ takie okoliczności. 21. Agencja ratingowa narusza art. 6 ust. 2 w
związku z przepisami załącznika I sekcja B pkt 3 akapit drugi,
jeżeli nie ocenia niezwłocznie, czy istnieją powody do ponownego
wystawienia ratingu lub do wycofania istniejącego ratingu kredytowego
bądź perspektywy ratingowej.”; b) dodaje się nowe pkt 26a–26f w
brzmieniu: „26a. Agencja ratingowa, która zawarła z
emitentem lub powiązaną z nim stroną trzecią umowę o
wystawianie ratingów kredytowych emitenta, narusza art. 6b ust. 1, jeżeli
wystawia ratingi kredytowe tego emitenta przez okres dłuższy niż
trzy lata. 26b. Agencja ratingowa, która zawarła z
emitentem lub powiązaną z nim stroną trzecią umowę o
wystawianie ratingów kredytowych instrumentów dłużnych emitenta,
narusza art. 6b ust. 2, jeżeli wystawia ratingi kredytowe co najmniej
dziesięciu instrumentów dłużnych tego samego emitenta podczas
okresu przekraczającego 12 miesięcy lub jeżeli wystawia ratingi
kredytowe instrumentów dłużnych tego emitenta przez okres
dłuższy niż 3 lata. 26c. Agencja ratingowa, która zawarła
umowę z emitentem, który zawarł jednocześnie taką
umowę z co najmniej jeszcze jedną agencją ratingową,
narusza art. 6b ust. 3, jeżeli jej stosunki umowne z emitentem trwają
dłużej niż sześć lat. 26d. Agencja ratingowa, która zawarła
umowę z emitentem lub powiązaną z nim stroną trzecią
na wystawianie ratingów kredytowych emitenta lub jego instrumentów
dłużnych, narusza art. 6b ust. 4, jeżeli nie przestrzega zakazu
wystawiania ratingów kredytowych emitenta lub jego instrumentów
dłużnych przez okres czterech lat od upływu maksymalnego okresu
trwania stosunku umownego, o którym mowa w art. 6b ust. 1–3. 26e. Agencja ratingowa, która zawarła z
emitentem lub powiązaną z nim stroną trzecią umowę o
wystawianie ratingów kredytowych emitenta lub jego instrumentów
dłużnych, narusza art. 6b ust. 6, jeżeli po upływie
maksymalnego okresu trwania stosunku umownego z emitentem lub
powiązaną stroną trzecią agencja ta nie udostępnia
nowej agencji ratingowej, z którą emitent lub powiązana z nim strona
trzecia zawarła umowę o wystawianie ratingów kredytowych emitenta lub
jego instrumentów dłużnych, dokumentacji przekazania klienta
zawierającej wymagane informacje. ”; c) pkt 33 otrzymuje brzmienie: „Agencja ratingowa narusza art. 7 ust. 3 w
związku z przepisami załącznika I sekcja C pkt 2, jeżeli
nie dopilnowuje, aby osoby, o których mowa w pkt 1 tej sekcji, nie
uczestniczyły w określaniu ratingu kredytowego lub perspektywy
ratingowej zgodnie z pkt 2 tej sekcji, ani w inny sposób nie wpływały
na ich określenie.”; d) pkt 36 otrzymuje brzmienie: „36. „Agencja ratingowa narusza art. 7 ust. 3 w
związku z przepisami załącznika I sekcja C pkt 7, jeżeli
nie dopilnowuje, aby osoby, o których mowa w pkt 1 tej sekcji nie
zajmowały kluczowych stanowisk kierowniczych w ocenianym podmiocie ani
powiązanej z nim stronie trzeciej przed upływem sześciu
miesięcy od czasu wystawienia ratingu kredytowego lub perspektywy
ratingowej.”; e) pkt 38, 39 i 40 otrzymują brzmienie: „38. Agencja ratingowa narusza art. 7 ust. 4 w
związku z przepisami załącznika I sekcja C pkt 8 akapit pierwszy
lit. b) ppkt (i), jeżeli nie dopilnowuje, aby w przypadku
sporządzania niezamówionych ratingów analitycy ratingowi nie uczestniczyli
w działalności w zakresie ratingu kredytowego związanej z tym
samym ocenianym podmiotem lub powiązanymi z nim stronami trzecimi przez
okres dłuższy niż pięć lat. 39. Agencja ratingowa narusza art. 7 ust. 4 w
związku z przepisami załącznika I sekcja C pkt 8 akapit pierwszy
lit. b) ppkt (ii), jeżeli nie dopilnowuje, aby w przypadku
sporządzania niezamówionych ratingów kredytowych, osoby
zatwierdzające ratingi nie uczestniczyły w działalności w
zakresie ratingu kredytowego związanej z tym samym ocenianym podmiotem lub
powiązanymi z nim stronami trzecimi przez okres dłuższy niż
siedem lat. 40. Agencja ratingowa narusza art. 7 ust. 4 w
związku z przepisami załącznika I sekcja C pkt 8 akapit drugi ,
jeżeli nie dopilnowuje, aby osoby, o których mowa w akapicie pierwszym
lit. a) i b) tego punktu, nie uczestniczyły w działalności w
zakresie ratingu kredytowego dotyczącej ocenianego podmiotu lub
powiązanych stron trzecich, o których mowa w tych literach, przez okres
dwóch lat, licząc od upływu terminów wskazanych w tych literach.”; f) pkt 42 otrzymuje brzmienie: „Agencja ratingowa narusza art. 8 ust. 2,
jeżeli nie przyjmuje, nie wdraża lub nie egzekwuje odpowiednich
środków w celu dopilnowania, aby wystawiane przez nią ratingi
kredytowe i perspektywy ratingowe były oparte na wnikliwej analizie
wszystkich dostępnych jej informacji, istotnych dla analizy zgodnie ze
stosowanymi przez nią metodami ratingowymi.”; g) pkt 46 otrzymuje brzmienie: „Agencja ratingowa narusza art. 8 ust. 5 akapit
pierwszy zdanie pierwsze, jeżeli nie monitoruje swoich ratingów
kredytowych innych niż ratingi państw lub nie poddaje
przeglądowi swoich ratingów kredytowych innych niż ratingi
państw i metod na bieżąco, a co najmniej raz w roku.”; h) dodaje się pkt 46a w brzmieniu: „46a. Agencja ratingowa narusza art. 8 ust. 5
akapit drugi w związku z przepisami art. 8 ust. 5 akapit pierwszy zdanie
pierwsze, jeżeli nie monitoruje swoich ratingów państw lub nie
weryfikuje tych ratingów na bieżąco, a co najmniej raz na 6
miesięcy.”; i) dodaje się pkt 49a w brzmieniu: „49a. Agencja ratingowa narusza art. 8 ust. 7 lit.
c) w związku z przepisami art. 8 ust. 6 lit. c), jeżeli nie wystawia
ponownie ratingu kredytowego w sytuacji, gdy na wystawienie tego ratingu
miały wpływ błędy w metodach lub ich stosowaniu.”; 2) w części II wprowadza
się następujące zmiany: a) dodaje się pkt 3a i 3b w brzmieniu: „3a. Agencja ratingowa narusza art. 8 ust. 5a
akapit drugi, jeżeli nie powiadamia Urzędu o planowanych zmianach w
metodach ratingowych, modelach lub kluczowych założeniach lub o
proponowanych nowych metodach, modelach lub kluczowych założeniach. 3b. Agencja ratingowa narusza art. 8 ust. 7 lit.
a), jeżeli nie powiadamia Urzędu o odkrytych błędach w
metodach lub w ich zastosowaniu.”; b) dodaje się pkt 4a w brzmieniu: „4a. Agencja ratingowa narusza art. 11a ust. 1,
jeżeli nie udostępnia wymaganych informacji lub nie dostarcza tych
informacji w wymaganym formacie, zgodnie z przepisami tego ustępu.”; 3) w części III wprowadza
się następujące zmiany: a) dodaje się pkt 3a w brzmieniu: „3a. Agencja ratingowa narusza art. 8 ust. 5a
akapit pierwszy, jeżeli nie publikuje na swojej stronie internetowej
proponowanych zmian metod, modeli lub podstawowych założeń
ratingowych lub też proponowanych nowych metod, modeli lub podstawowych
założeń ratingowych wraz ze szczegółowym wyjaśnieniem
przyczyn i skutków proponowanych zmian.”; b) dodaje się pkt 4a, 4b i 4c w
brzmieniu: „4a. Agencja ratingowa narusza art. 8 ust. 6 lit.
aa), jeżeli zamierza stosować nowe metody i nie publikuje ich
niezwłocznie, wraz ze szczegółowymi objaśnieniami, na swojej
stronie internetowej. 4b. Agencja ratingowa narusza art. 8 ust. 7 lit.
a), jeżeli nie powiadamia zainteresowanych ocenianych podmiotów o
wykrytych błędach w jej metodach lub w ich stosowaniu. 4c. Agencja ratingowa narusza art. 8 ust. 7 lit.
b), jeżeli nie publikuje na swojej stronie internetowej wykrytych
błędów w jej metodach lub w ich stosowaniu.”; c) pkt 6 i 7 otrzymują brzmienie: „6. Agencja ratingowa narusza art. 10 ust. 2 w
związku z przepisami załącznika I sekcja D część
I pkt 1 lub 2, pkt 2a, pkt 4 akapit pierwszy lub pkt 5 lub 6 lub przepisami
załącznika I sekcji D część II lub III, jeżeli
nie dostarcza informacji wymaganych na mocy tych postanowień, gdy
przedstawia rating kredytowy lub perspektywę ratingową. 7. Agencja ratingowa narusza art. 10 ust. 2 w
związku z przepisami z załącznika I sekcja D
część I pkt 3, jeżeli nie informuje ocenianego podmiotu w
godzinach jego pracy oraz z wyprzedzeniem co najmniej jednego pełnego dnia
roboczego przed publikacją ratingu kredytowego lub perspektywy
ratingowej.”. [1] Rozporządzenie
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009 z dnia 16 września 2009
r. w sprawie agencji ratingowych, Dz.U. L 302 z 17.11.2009. [2] Rozporządzenie
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 513/2011 z dnia 11 maja 2011 r.
zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1060/2009 w sprawie agencji
ratingowych, Dz.U. L 145 z 31.5.2011. [3] COM(2010)301
wersja ostateczna. [4] Dostępne
na http://ec.europa.eu/internal_market/consultations/2010/cra_en.htm. [5] http://www.europarl.europa.eu/oeil/FindByProcnum.do?lang=en&procnum=INI/2010/2302. [6] http://www.financialstabilityboard.org/publications/r_101027.pdf. [7] Wniosek
Komisji z dnia 20 lipca 2011 dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady w sprawie warunków podejmowania i prowadzenia działalności
przez instytucje kredytowe oraz nadzoru ostrożnościowego nad
instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi i zmieniającej
dyrektywę 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatkowego
nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz
przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego, COM(2011) 453
wersja ostateczna. Zob. art. 77 lit. b). [8] Wniosek
Komisji z dnia 15 listopada 2011 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2009/65/WE w sprawie
koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych
odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w
zbywalne papiery wartościowe (UCITS) oraz dyrektywę 2011/61/WE w
sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnym w
odniesieniu do nadmiernego polegania na ratingach kredytowych, COM(2011) xxx
wersja ostateczna. [9] Zjawisko
„cliff effects” to gwałtowne działania wywołane obniżeniem
oceny ratingowej poniżej określonego progu, w sytuacji gdy spadek
wartości pojedynczego papieru wartościowego może
wywołać niewspółmierny efekt kaskadowy. [10] Dz.U. L 302,
17.11.2009, s. 32. [11] „1.
Urząd pobiera od agencji ratingowych opłaty zgodnie z niniejszym
rozporządzeniem i rozporządzeniem w sprawie opłat, o którym mowa
w ust. 2.
Opłaty te w pełni pokrywają wydatki Urzędu niezbędne
do rejestracji agencji ratingowych i nadzoru nad nimi oraz zwrotu wszelkich
kosztów, jakie mogą ponieść właściwe organy,
wykonując prace na mocy niniejszego rozporządzenia, w
szczególności w wyniku przekazania zadań zgodnie z art. 30.” [12] Dz.U. C
, , s. [13] Dz.U. C
, , s. [14] Dz.U. L 302,
17.11.2009, s.1. [15] Dz.U. L 145,
31.5.2011, s. 30. [16] 2010/2302/INI. [17] Dz.U. L 390,
31.12.2004, s. 38. [18] Dz.U.
C , , s. [19] 2010/2302(INI). [20] Dz.U. L
… , s.