52007PC0303

[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 7.6.2007

KOM(2007) 303 wersja ostateczna

2007/0113 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie, długoterminowych produktów wakacyjnych, wymiany i odsprzedaży

(przedstawiony przez Komisję) {SEK(2007) 743}{SEK(2007) 744}

UZASADNIENIE

KONTEKST WNIOSKU |

110 | Podstawa i cele wniosku Wniosek powstał w wyniku przeglądu dyrektywy 94/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 1994 r. w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie. Od czasu przyjęcia dyrektywy 94/47/WE nastąpiły znaczne zmiany na rynku; najistotniejsze z nich dotyczyły oferty nowych produktów, które są wprowadzane do obrotu i pod względem ekonomicznym w znacznej mierze podobne do produktów na czas oznaczony, w tym sensie, że znaczna część płatności dokonywana jest z góry, a następnie dokonywane są płatności związane z późniejszym rzeczywistym wykorzystaniem miejsca zakwaterowania wakacyjnego (włączywszy podróż lub bez niej). Te produkty nie wchodzą w zakres dyrektywy 94/47/WE. Obchodzenie zakresu zastosowania dyrektywy poprzez te produkty było przyczyną poważnych problemów dla konsumentów oraz dla przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą zgodnie z prawem. Dowodem na to są liczne skargi składane w europejskich centrach konsumenckich, organizacjach konsumenckich oraz do władz publicznych. Z danych wynikałoby, że coraz mniej jest skarg dotyczących korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie. Fakt ten wyraźnie wskazuje, że wiele problemów, które konsumenci napotykali przed przyjęciem dyrektywy, zostało rozwiązanych. Tym niemniej nadal jest wiele skarg od konsumentów; większość z nich dotyczy nowych produktów, takich jak kluby wakacyjne oferujące zniżki i umowy odsprzedaży. |

120 | Kontekst ogólny Dnia 13 kwietnia 2000 r. Rada przyjęła Konkluzje w sprawie wykonania dyrektywy 94/47/WE. Konkluzje zawierają wykaz szeregu elementów, które mogłyby być wykorzystane przez Komisję przy przeglądzie dyrektywy i przygotowywaniu wniosku zmieniającego dyrektywę. Parlament Europejski w swojej rezolucji z dnia 4 lipca 2002 r. zalecił, aby Komisja podjęła działania w celu rozwiązania problemów konsumentów związanych z produktami użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie, gwarantując im najwyższy poziom ochrony. Powyższa konkluzja i rezolucja została uwzględniona w tym wniosku. Komisja w swoim komunikacie dotyczącym „Strategii ochrony konsumentów na lata 2002-2006” przewidziała przegląd dyrektywy 94/47/WE. Wniosek został zawarty w programie Komisji, przewidującym uaktualnienie i uproszczenia dorobku wspólnotowego, w programie legislacyjnym i w programie prac Komisji (COM (2006)629 FINAL pod numerem referencyjnym 2006/SANCO/038). |

130 | Obowiązujące przepisy w dziedzinie, której dotyczy wniosek Dyrektywa 94/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 1994 r. w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w systemie podziału czasu. Wniosek ten stanowi uzupełnienie istniejącego prawa UE, w szczególności dyrektywy dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych (2005/29/WE) (NPH), która wejdzie w życie w dniu 12 grudnia 2007 r. Dyrektywa NPH ograniczy problemy spowodowane agresywnymi lub wprowadzającymi w błąd praktykami marketingowymi. Jednak dyrektywa NPH niewprowadza prawa do odstąpienia od umowy lub zakazu składania depozytów, które stanowią główne elementy ochrony konsumentów zapewnionej przez dyrektywę 94/47/WE. Tego rodzaju prawa podmiotowe mogą być przyznane konsumentom tylko dzięki rozszerzeniu zakresu dyrektywy 94/47/WE. |

140 | Zgodność z innymi politykami i celami Unii Komisja zainicjowała kompleksowy przegląd dorobku prawnego dotyczącego konsumentów obejmujący osiem dyrektyw, w tym dyrektywę 94/47/WE. Zielona księga została przyjęta dnia 8 lutego 2007 r. W zielonej księdze podano kilka opcji reformy dorobku wspólnotowego odnoszącego się do konsumentów. Opcje te obejmują podejście łączące różne elementy, oparte z jednej strony na instrumencie horyzontalnym, który posłużyłby systematycznej aktualizacji wspólnych aspektów dorobku wspólnotowego (np. definicji), z drugiej strony na pionowym przeglądzie niektórych aspektów dyrektyw specyficznych dla danego sektora. W odniesieniu do użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie wspomniany pionowy przegląd spowodowałyby głównie zmianę definicji i zakresu dyrektywy 94/47/WE w celu objęcia nowych produktów wakacyjnych oraz wyjaśnienia i aktualizacji przepisów dotyczących wymogów co do języka i treści informacji dla konsumentów i umowy. Ponieważ problemy konsumentów trzeba pilnie rozwiązać, w szczególności w odniesieniu do odsprzedaży i nowych produktów, zmiana dyrektywy 94/47/WE jest traktowana jako priorytet i stanowi przedmiot niniejszego wniosku. |

KONSULTACJE Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENA WPłYWU |

Konsultacje z zainteresowanymi stronami |

211 | Metody konsultacji, główne sektory objęte konsultacjami i ogólny profil respondentów Podczas spotkań w latach 2004-2006 skonsultowano się z głównymi zainteresowanymi stronami, a w 2006 r. przeprowadzono trzy konsultacje pisemne. W lutym 2006 r. skierowano do państw członkowskich i zainteresowanych stron obszerny kwestionariusz dotyczący zarówno kwestii regulacyjnych, jak i związanych z danymi liczbowymi. Kwestie będące przedmiotem konsultacji poruszono również w marcu 2006 r. na spotkaniu stałej grupy roboczej ekspertów z państw członkowskich ds. przeglądu dorobku wspólnotowego. W dniu 1 czerwca 2006 r. Komisja opublikowała na swoich stronach internetowych dokument podlegający konsultacji i wezwała zainteresowane strony do przedkładania uwag do dnia 15 sierpnia 2006 r. Komisja otrzymała ponad sto odpowiedzi od wszystkich zainteresowanych stron, w tym od 14 państw członkowskich, jednego państwa z EOG, jednego państwa EFTA, przedstawicieli branży i konsumentów, organów odpowiedzialnych za przestrzeganie przepisów i prawników. Odpowiedzi są dostępne na stronach internetowych: http://ec.europa.eu/consumers/cons_int/safe_shop/timeshare/index_en.htm Dnia 19 lipca 2006 r. Komisja zorganizowała warsztaty z licznym udziałem zainteresowanych stron i państw członkowskich. W lipcu 2006 r. na stronach internetowych DG ds. Zdrowia i Ochrony Konsumentów opublikowano drugi kwestionariusz w celu zebrania opinii na temat wpływu potencjalnego pionowego przeglądu i danych dotyczących kosztów administracyjnych dla przedsiębiorców. Podczas całych konsultacji Komisja przestrzegała minimalnych standardów konsultacji z zainteresowanymi stronami. |

212 | Streszczenie odpowiedzi oraz sposób, w jaki były one uwzględniane Konsultacje potwierdziły, że konsumenci mają poważne problemy z długoterminowymi produktami wakacyjnymi i z pośrednictwem w odsprzedaży i, w mniejszym stopniu, z użytkowaniem nieruchomości w oznaczonym czasie i wymianą. Jednak istnieją rozbieżności w opiniach co do rozmiaru problemów i sposobów ich rozwiązywania. Większość państw członkowskich, konsumentów i zainteresowanych stron popiera zmianę dyrektywy. Natomiast większość przedstawicieli europejskiej branży użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie sprzeciwia się zmianie dyrektywy 94/47/WE, argumentując że ta dyrektywa nie jest właściwa dla uregulowania kwestii nowych produktów, lub że te problemy można rozwiązać poprzez lepsze egzekwowanie prawa, samoregulację i edukację konsumencką. Komisja uważa, że ogólnie rzecz biorąc konsultacje potwierdziły potrzebę podjęcia tych kwestii i że właściwe jest rozszerzenie zakresu dyrektywy. Większość zainteresowanych stron opowiedziała się za aktualizacją wymogów dotyczących informacji w broszurach i w umowie, jak i za wprowadzeniem przepisów gwarantujących, że konsumentowi zwraca się uwagę na prawo odstąpienia. Wniosek ustanawia tego rodzaju przepisy. Artykuł 6 dyrektywy zakazuje płacenia zaliczek w okresie możliwego odstąpienia od umowy. Państwa członkowskie dokonały transpozycji tego przepisu, chociaż konsekwencje wynikające z naruszeń przepisu są różne w poszczególnych państwach, a niektóre państwa członkowskie do pewnego stopnia zezwalają na dokonywanie depozytów przez osobę trzecią. Ponadto inna interpretacja przepisu dyrektywy prowadziła do rozbieżności w ustawodawstwie krajowym dotyczącym przedłużenia okresu odstąpienia. W niektórych państwach członkowskich zakaz ma zastosowanie tylko do podstawowego okresu odstąpienia. Branża użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie popiera zniesienie tego zakazu, argumentując że ma on szkodliwy wpływ na działalność gospodarczą, ponieważ zniechęca renomowane międzynarodowe sieci hoteli do inwestowania w branżę i sprzyja tworzeniu i sprzedaży produktów nieobjętych zakresem dyrektywy. Branża użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie uważa, że ze względu na konieczność złożenia depozytu konsument czułby się bardziej związany umową (tj. byłyby mniej skłonny do odstąpienia od niej). Jeśli byłoby mniej przypadków odstąpienia od umowy przez konsumentów, podmioty gospodarcze w tej branży mogłyby lepiej zorganizować swoją działalność. Jako alternatywę dla zakazu, w celu ochrony środków finansowych konsumenta, branża proponuje wprowadzić instrumenty finansowe, takie jak rachunki depozytowe, umowy powiernicze, gwarancje osoby trzeciej, akredytywy itp. Inne zainteresowane strony argumentowały, że złagodzenie zakazu składania depozytów w praktyce podważyłoby prawo odstąpienia od umowy. Mogłyby wystąpić trudności z otrzymaniem zwrotu, ponieważ odnośne procedury administracyjne są skomplikowane, konsumenci nie są zaznajomieni z różnymi instrumentami finansowymi istniejącymi w państwach członkowskich albo podczas podpisywania umowy znajdują się w nieznanym im otoczeniu. W przypadku nieuczciwych przedsiębiorców otrzymanie zwrotu zapłaconej zaliczki jest praktycznie niemożliwe. Co więcej, wspomniane zainteresowane strony argumentowały, że trudno byłoby zagwarantować, że osoba trzecia jest rzeczywiście niezależna od przedsiębiorstwa zajmującego się użytkowaniem nieruchomości w oznaczonym czasie i wprowadzić podobne środki w odniesieniu do instrumentów finansowych w całej UE (np. jedne państwa członkowskie mogłyby wprowadzić instrumenty umożliwiające dokonywanie płatności za pośrednictwem notariuszy, drugie – instrumenty umożliwiające dokonywanie płatności za pośrednictwem instytucji finansowych itd.). Organizacje konsumenckie konsekwentnie podzielały pogląd, że zakaz składania depozytów jest skutecznym rozwiązaniem, dzięki któremu konsument będzie mógł korzystać ze swojego prawa odstąpienia. Uważają one, że w przypadku dokonania depozytu konsumentowi trudniej byłoby odstąpić od umowy. Konsument mógłby zdecydować, że nie odstąpi od umowy, nie dlatego, że nie byłby przekonany do tej transakcji, ale z obawy przed biurokracją i procedurami, przez które musiałby przejść, by uzyskać zwrot swoich pieniędzy. Zakaz składania depozytów jest jasnym przepisem, łatwo zrozumiałym dla konsumentów, natomiast gdyby dopuszczono inne możliwości, takie jak wpłacanie depozytów przez osoby trzecie, konsumentowi trudno byłoby ocenić wiarygodność osoby trzeciej i jej niezależność od sprzedawcy. Z tych powodów zachowano zakaz dokonywania jakichkolwiek depozytów w okresie odstąpienia. Zachowanie zakazu stanowi odpowiedź na argument poparty licznymi dowodami, że konsument potrzebuje czasu do namysłu, czy ma pozostać przy umowie, której w istocie - w większości przypadków - nie zamierzał zawrzeć. Charakter nowych produktów, sprzedawanych często przy zastosowaniu metod wywierania dużego nacisku na klienta, uzasadnia potrzebę dostosowania poziomu ochrony konsumenta do tej sytuacji. W nowym wniosku zakaz jest jasno sformułowany, aby zagwarantować, że wszelkie płatności lub świadczenia na rzecz przedsiębiorcy lub innej osoby trzeciej są zakazane i że zakaz ma zastosowanie nie tylko do standardowego okresu odstąpienia, ale i w przypadku przedłużenia okresu odstąpienia, jeśli w umowie nie podano wszystkich wymaganych informacji. Zainteresowani przedstawiciele konsumentów poparli możliwość wprowadzenia sankcji karnych. Państwa członkowskie i przedstawiciele branży z reguły byli temu przeciwni, argumentując że to państwa członkowskie powinny decydować o odpowiednim doborze i rodzaju sankcji. Sieć współpracy ustanowiona rozporządzeniem (WE) nr 2006/2004 działa od dnia 31 grudnia 2006 r. Komisja oczekuje, że to rozporządzenie przyczyni się do przeciwdziałaniu transgranicznym naruszeniom praw konsumentów. Skuteczność tego nowego narzędzia należy ocenić przed wprowadzeniem przepisu na poziomie UE zobowiązującego państwa członkowskie do wprowadzenia sankcji karnych. |

213 | Konsultacje publiczne prowadzono w Internecie od 01.06.2006 r. do 15.08.2006 r. Komisja otrzymała 100 odpowiedzi. Wyniki konsultacji są dostępne na stronie: http://ec.europa.eu/consumers/cons_int/safe_shop/price_ind/index_en.htm |

Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy specjalistycznej |

229 | Nie zaistniała potrzeba skorzystania z pomocy ekspertów zewnętrznych, ponieważ zebrano wyczerpujące dane od państw członkowskich, zainteresowanych stron i europejskich centrów konsumenckich w oparciu o kwestionariusze i konsultacje publiczne. Następnie dokonano analizy zebranych informacji, a w stosownych przypadkach, poproszono o dodatkowe informacje. |

230 | Ocena wpływu Ocena wpływu uwzględnia wyniki procesu konsultacji w konkretnych sprawach pod kątem trzech opcji politycznych, które wydają się najbardziej prawdopodobne. Wyniki analizy wskazują, że opcja pozostawienia obecnego stanu rzeczy (opcja 1) miałaby negatywny wpływ na większość zainteresowanych stron i niewiele z nich skorzystałoby z zachowania dyrektywy 94/47/WE w jej obecnym brzmieniu. Tak samo rzecz się ma w przypadku opcji nielegislacyjnej (opcja 3). Z drugiej strony, z analizy wpływu opcji pionowego przeglądu dyrektywy 94/47/WE (opcja 2) wynika, że opcja ta zagwarantowałaby większości odnośnych zainteresowanych stron lepsze wyniki rynkowe. Główne zalety tej opcji to: rozszerzenie ochrony konsumentów w zakresie użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie na konsumentów korzystających z innych długoterminowych produktów wakacyjnych, pośrednictwa odsprzedaży i wymiany; jednakowe reguły dla przedsiębiorców; gwarancja jasności prawnej dzięki zaktualizowanym i elastycznym definicjom produktu i pełnej harmonizacji 14-dniowego okresu odstąpienia w całej UE. W związku z tym proponuje się opcję 2 jako najwłaściwsze rozwiązanie zidentyfikowanych problemów. |

ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU |

305 | Krótki opis proponowanych działań Głównym celem przeglądu dyrektywy jest zapewnienie konsumentowi ochrony w odniesieniu do odsprzedaży i nowych produktów, które zostały wprowadzone na rynek, takich jak wakacyjne kluby oferujące zniżki. Wniosek zastąpi dyrektywę 94/47/WE nowoczesnymi, uproszczonymi i spójnymi norami prawnymi obejmującymi użytkowanie nieruchomości w oznaczonym czasie, długoterminowe produkty wakacyjne oraz wymianę i odsprzedaż. |

310 | Podstawa prawna Artykuł 95 Traktatu |

320 | Zasada pomocniczości Zasada pomocniczości ma zastosowanie, o ile wniosek nie podlega wyłącznym kompetencjom Wspólnoty. |

Cele wniosku nie mogą być osiągnięte w stopniu wystarczającym przez państwa członkowskie z następujących względów: |

321 | Celem wniosku jest lepsza ochrona konsumentów oraz umożliwienie im i przedsiębiorcom odnoszenia jak największych korzyści z rynku wewnętrznego w sektorze, w którym umowy mają często charakter transgraniczny. Państwa członkowskie nie mogą samodzielnie osiągnąć tego celu w stopniu wystarczającym; różnice między ustawodawstwami krajowymi tworzą bariery dla właściwego działania rynku wewnętrznego, zakłócają konkurencję i powodują, że nie ma pewności prawnej. |

Cele wniosku zostaną zadawalająco osiągnięte przez działania Wspólnoty z następujących względów: |

324 | Akt prawa wspólnotowego obowiązuje we wszystkich państwach członkowskich, obejmuje aspekty nieobjęte prawem krajowym i gwarantuje wysoki poziom ochrony konsumentów w przypadku umów transgranicznych. |

325 | Zdecydowana większość skarg konsumentów ma charakter transgraniczny. |

327 | Wniosek reguluje kwestię, która jest już uregulowana na poziomie wspólnotowym. Dyrektywa, której dotyczy wniosek, zastąpi dyrektywę 94/47/WE. Transakcje bardzo często mają charakter transgraniczny, dlatego potrzebne są transgraniczne normy, tj. zakres aktu powinien być wspólnotowy. Ustawodawstwo krajowe powinno służyć do regulacji wewnętrznych aspektów, które w państwach członkowskich są już ujęte w od dawna funkcjonujących przepisach i zwyczajach. Na przykład wniosek nie narzuca jednolitego charakteru prawnego praw użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie; Przeciwnie w pełni szanuje się opinie państw członkowskich co do odpowiedniego charakteru prawnego; tak jak to jest w przypadku zarządzania nieruchomościami i ich utrzymania w należytym stanie. Wniosek odnosi się jedynie do tych aspektów, które powinny być uregulowane na poziomie wspólnotowym. |

Wniosek jest zatem zgodny z zasadą pomocniczości. |

Zasada proporcjonalności Wniosek jest zgodny z zasadą proporcjonalności z następujących względów: |

331 | Wniosek, podobnie jak dyrektywa 94/47/WE, nie obejmuje wszystkich aspektów użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie, a jedynie niektóre aspekty, które zostały uznane za najbardziej problematyczne i gdzie zachodzi potrzeba działania na poziomie Wspólnoty. Pozostałe aspekty będą podlegały ustawodawstwu krajowemu. Na przykład zastosowanie będą mieć krajowe przepisy prawa zobowiązań i krajowe przepisy dotyczące systemów zezwoleń i wydawania licencji. W związku z tym dyrektywa stanowi odpowiedni instrument, a zatem wniosek jest zgodny z zasadą proporcjonalności. |

332 |

Wybór instrumentów |

341 | Proponowane instrumenty: dyrektywa. |

342 | Inne instrumenty byłyby niewłaściwe z następujących względów: Celem wniosku jest uniknięcie problemów, których rozwiązanie można zapewnić tylko na poziomie wspólnotowym. Ponadto Komisja uważa, że ustawodawstwo krajowe powinno zajmować się tymi aspektami, które w państwach członkowskich są ujęte w od dawna funkcjonujących przepisach i zwyczajach. W konsekwencji dyrektywa jest odpowiednim instrumentem. Rozporządzenie byłoby zbyt restrykcyjne i nie dawałoby państwom członkowskim niezbędnej swobody odpowiedniego regulowania tej kwestii i określenia charakteru prawnego praw, które są przedmiotem umów objętych niniejszą dyrektywą. Decyzja nie objęłaby wszystkich państw członkowskich, a zalecenie nie ma charakteru wiążącego, który jest konieczny dla skutecznego uregulowania tej kwestii. |

WPłYW NA BUDżET |

409 | Wniosek nie ma wpływu finansowego na budżet Wspólnoty. |

INFORMACJE DODATKOWE |

510 | Uproszczenia |

511 | Wniosek przewiduje uproszczenie prawodawstwa. |

512 | Wniosek przyczyni się do uproszczenia prawa dzięki temu, że język prawny będzie bardziej zrozumiały i przejrzysty, definicje i zakres zastosowania dyrektyw będą wyjaśnione, zainteresowanym stronom będzie zagwarantowana pewność prawna, wymogi dotyczące informacji zostaną zaktualizowane i uproszczone, aby zagwarantować skuteczność i zminimalizować koszty administracyjne, oraz dzięki temu, że będzie zawierał klauzulę przeglądu, która zapobiegnie utracie ważności i zagwarantuje, że dyrektywa będzie obowiązywać przez długi czas. Wniosek jest ujęty w programie Komisji dotyczącym uaktualniania i upraszczania dorobku wspólnotowego oraz w jej programie prac i prawodawstwa, oznaczony symbolem 2006/SANCO/038. |

515 |

520 | Uchylenie obowiązującego prawodawstwa Przyjęcie niniejszego wniosku pociąga za sobą uchylenie istniejącego prawodawstwa. |

Klauzula przeglądu/weryfikacji/wygaśnięcia |

531 | Wniosek zawiera klauzulę przeglądu. |

550 | Tabela korelacji Państwa członkowskie mają obowiązek przekazania Komisji tekstów krajowych przepisów transponujących dyrektywę, jak również tabelę korelacji między tymi przepisami a niniejszą dyrektywą. |

560 | Europejski Obszar Gospodarczy Proponowany akt prawny ma znaczenie dla EOG i w związku z tym jego zakres powinien obejmować Europejski Obszar Gospodarczy. |

570 | Szczegółowe wyjaśnienie wniosku Artykuł 1 „Zakres” Wniosek zastąpi dyrektywę 94/47/WE nowoczesnymi, uproszczonymi i spójnymi normami obejmującymi użytkowanie nieruchomości w oznaczonym czasie, długoterminowe produkty wakacyjne oraz wymianę i pośrednictwo w odsprzedaży. Przepisy dyrektywy, o ile nie określono inaczej, będą mieć zastosowanie do wszystkich tych produktów zdefiniowanych w art. 2. W szczególności wykaz informacji, które należy zawrzeć w broszurze i w umowie, jest dostosowany tak aby odpowiadał różnym produktom. Kwestie horyzontalne będą uwzględnione w ogólnym przeglądzie dorobku wspólnotowego. Dlatego art. 1 ust. 2 zawiera odstępstwo od koncepcji pełnej harmonizacji tych kwestii. Ponadto przepis ten wyjaśnia, że dyrektywa nie stanowi uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego gwarantującego prawo do rozwiązania umowy. Oznacza to, że na przykład można zachować krajowe przepisy dotyczące wcześniejszego rozwiązania umowy lub prawa do rozwiązania umowy w przypadku wprowadzenia konsumenta w błąd. Artykuł 2 „Definicje” Artykuł 2 ust. 1 lit. a) definiuje pojęcie „użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie”. Oprócz produktów objętych dyrektywą 94/47/WE wniosek obejmuje produkty, które są odpowiednikiem użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie, w przypadku gdy co najmniej jedno z kryteriów w obecnej definicji (umowa na ponad 3 lata, związana z „nieruchomością”) nie jest w pełni spełnione. Ponieważ definicja nie jest już związana wyłącznie z nieruchomością, będzie obejmować również zakwaterowanie na barkach, w przyczepach kempingowych lub na statkach wycieczkowych. Inne umowy, które nie zapewniają zakwaterowania, takie jak wynajem miejsc dla przyczep kempingowych, miejsc przechowania rekreacyjnych jednostek pływających itp., nie będą objęte dyrektywą. Dyrektywą nie będą też objęte umowy, takie jak miejsca na trybunach na imprezach sportowych, ponieważ termin „zakwaterowanie” wiąże się noclegami. Definicja obejmuje umowy na okres dłuższy niż rok, w tym „oferty próbne” przy zakwaterowaniu na 35 miesięcy. Z drugiej strony dyrektywa nie będzie obejmować z góry opłaconego zakwaterowania w hotelu na dwa pobyty w roku, ponieważ umowa jest na okres krótszy niż jeden rok. Wieloletnie rezerwacje pokoju hotelowego też nie będą objęte dyrektywą, o ile nie będą to „umowy”, lecz rezerwacje o charakterze niewiążącym dla konsumenta. Ponieważ zakwaterowanie musi być na „więcej niż jeden okres”, zwykłe umowy najmu nie będą objęte dyrektywą, nawet jeśli ich okres obowiązywania wynosi ponad rok. Definicja zawiera wymóg „odpłatnego” nabycia prawa, przykładowo w formie płatności gotówką, kartą lub w zamian za inne prawo do użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie. Obowiązek odpłatności nie musi być w pełni zrealizowany już w początkowym okresie obowiązywania umowy, aby zakres umowy podlegał definicji. Definicja obejmuje też umowy, na podstawie których konsument na początku płaci pewną kwotę celem nabycia prawa, a następnie dokonuje dodatkowych płatności każdorazowo za korzystanie z zakwaterowania. W definicji „długoterminowych produktów wakacyjnych” zawartej w art. 2 ust. 1 lit. b) mieszczą się produkty, takie jak kluby wakacyjne oferujące zniżki. Zasadniczą cechą tego produktu jest nabywanie przez konsumenta „prawa do otrzymania zniżki na zakwaterowanie lub innych korzyści związanych z zakwaterowaniem, wraz z usługami związanymi z podróżą lub innymi, lub bez nich.” Dyrektywa obejmuje jedynie umowy, w których prawo jest nabywane odpłatnie. Zatem zwykłe systemy lojalnościowe polegające na udzieleniu zniżek na przyszłe pobyty w hotelach lub sieci hoteli nie będą objęte dyrektywą. Dyrektywa nie będzie też obejmować zniżek udzielanych na krótszy czas czy jednorazowych zniżek, np. jeśli sieć hoteli sprzedaje „kartę uprawniającą do zniżek na lato”, za którą konsument płaci 100 euro i która uprawnia go do 10 % zniżki na pobyty w hotelach tej sieci w sezonie letnim. Do dyrektywy nie są włączone umowy, których głównym celem nie jest zaoferowanie zniżek lub dodatków. Oznacza to, że na przykład karta kredytowa nie będzie „długoterminowym produktem wakacyjnym” – nawet jeśli przedsiębiorstwo, które ją wydaje, oferuje zniżki w hotelach – i konsument musi uiścić opłatę za wydanie karty oraz opłaty roczne, ponieważ udzielenie zniżek nie jest głównym celem umowy. „Odsprzedaż” zdefiniowano w art. 2 ust. 1 lit. c) w celu ujęcia wszelkich form pośrednictwa zawartych między konsumentem, który chce sprzedać lub kupić produkt użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie lub długoterminowy produkt wakacyjny, a przedsiębiorcą zajmującym się odsprzedażą. Umowa sprzedaży między dwoma konsumentami nie będzie uregulowana, ponieważ wniosek reguluje jedynie transakcje między przedsiębiorcą a konsumentem. Z drugiej strony, jeśli przedsiębiorca nie działa w charakterze pośrednika, ale kupuje prawo do użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie i później go odsprzedaje konsumentowi, będzie to umowa sprzedaży użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie zgodnie z lit. a) i będzie objęta dyrektywą, ponieważ jej zakres nie ogranicza się do bezpośredniej sprzedaży. Definicja „wymiany” zawarta w art. 2 ust. 1 lit. d) ma służyć ujęciu umów członkostwa w systemach wymiany. Nie dotyczy to indywidualnych wymian w zakresie wykonania konkretnej umowy. Umowa powinna wchodzić w zakres definicji, nawet jeśli przyznano bezpłatny okres początkowy lub jeśli opłatę za pierwszy okres uiszcza osoba trzecia, na przykład przedsiębiorstwo handlowe sprzedające prawa do użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie, z którym związana jest wymiana. Definicje „przedsiębiorcy” i „konsumenta” w art. 2 ust. 1 lit. e) i f) zastępują definicje „zbywcy” i „nabywcy” w dyrektywie. Termin „nabywca” nie jest odpowiedni w przypadku konsumenta sprzedającego swoje prawo do użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie (tj. w przypadku odsprzedaży). Nowe definicje odpowiadają definicjom w dyrektywie NPH. Definicja „umowa dodatkowa”– art. 2 ust. 1 lit. g) – określa ją jako umowę podlegającą innej umowie, na przykład umowie wymiany związanej z użytkowaniem nieruchomości w oznaczonym czasie. Artykuły 3 i 4 „Informacje dla klientów przed zawarciem umowy i reklama” i „Umowa” w znacznej mierze odzwierciedlają odpowiednie artykuły w dyrektywie 94/47/WE. Artykuł 3 gwarantuje, że konsument otrzyma informacje konieczne do podjęcia świadomej decyzji. W obecnej dyrektywie przedsiębiorca jest zobowiązany do udzielenia informacji na prośbę konsumenta, który wyraża zainteresowanie produktem. Ponadto art. 4 zawiera przepis gwarantujący zwrócenie uwagi konsumenta na prawo odstąpienia, a przepisy dotyczące języka umowy są uproszczone. Nie pozostawiono możliwości przewidzianej w dyrektywie 94/47/WE – państwa członkowskie nie mogą wymagać dodatkowych wersji językowych. Artykuł 5 „Prawo odstąpienia” w znacznej mierze odpowiada przepisowi w dyrektywie 94/47/WE, ale okres odstąpienia jest wydłużony do 14 dni i ujednolicony w całej UE. Podobnie objaśniono przepis w art. 5 ust. 2 dotyczący okresu odstąpienia w przypadku niespełnienia wymogów zawartych w art. 4; Aby okres odstąpienia zaczął biec, dodatkowe informacje należy przedłożyć na piśmie. Artykuł 6 „Zaliczka” Propozycja w art. 6 ust. 1 w znacznej mierze odzwierciedla zakaz składania depozytów w czasie biegu okresu odstąpienia w odpowiadającym mu artykule dyrektywy 94/47/WE. Ponadto artykuł służy uproszczeniu norm dotyczących zakazu. Zakaz obejmuje nie tylko płatności, ale wszystkie rodzaje świadczeń wykonywane przez konsumenta na rzecz nie tylko przedsiębiorcy, ale i kogokolwiek innego. Zakaz obowiązuje aż do wygaśnięcia okresu odstąpienia; jeśli okres odstąpienia jest przedłużony w związku z niespełnieniem wymogów dotyczących informacji, zakaz jest również przedłużony. We wniosku objaśniono również tę kwestię. Artykuł 6 ust. 2 ustanawia zakaz wpłacania zaliczki w przypadku odsprzedaży. Zakaz został rozszerzony ponad okres odstąpienia i obowiązuje aż do faktycznego czasu dokonania sprzedaży lub rozwiązania umowy. Artykuł 7„Rozwiązanie umów dodatkowych” Artykuł 7 ust. 1 przewiduje unieważnienie każdej umowy dodatkowej, jeśli konsument odstąpi od umowy głównej. Zgodnie z wcześniejszymi objaśnieniami umowa dodatkowa to umowa podlegająca innej umowie, na przykład umowie wymiany związanej z użytkowaniem nieruchomości w oznaczonym czasie. W przypadku niektórych powiązanych umów kredytowych stosuje się art. 7 ust. 2. W przypadku umów wymiany przysługuje prawo odstąpienia wynikające z art. 5, nawet jeśli prawo odstąpienia od głównej umowy wygasło. Artykuł 7 ust. 2 odzwierciedla przepis w dyrektywie 94/47/WE gwarantujący rozwiązanie niektórych powiązanych umów kredytowych, jeśli konsument korzysta z prawa odstąpienia od umowy głównej. Artykuł 7 ust. 3 zobowiązuje państwa członkowskie do ustanowienia warunków rozwiązywania umów kredytowych, odzwierciedla odpowiadający mu przepis w dyrektywie 94/47/WE i ma szerszy zakres w celu uwzględnienia umów dodatkowych. Artykuł 8 w znacznej mierze odzwierciedla odpowiadający mu przepis dyrektywy 94/47/WE. Artykuły 9-11 ustanawiają przepisy dotyczące sankcji, wykonywania, informacji dla konsumentów i odwołań, które są podobne do przepisów w ostatnich dyrektywach dotyczących ochrony konsumenta. Europejskie centra konsumenckie pomagają w przekazywaniu skarg o charakterze transgranicznym do właściwych alternatywnych organów rozstrzygania sporów, jeśli takie organy istnieją. Przepis w art. 10 ma skłonić do powoływania tego rodzaju organów; jest to jeden z jego celów. Artykuły 12-16 zawierają zmiany techniczne oraz standardowe przepisy i formuły i nie wymagają szczególnego komentarza. |

1. 2007/0113 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie, długoterminowych produktów wakacyjnych, wymiany i odsprzedaży (Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,

uwzględniając wniosek Komisji[1],

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Społeczno-Ekonomicznego[2],

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu[3],

a także mając na uwadze, co następuje:

2. Od czasu przyjęcia dyrektywy 94/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 1994 r. w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w systemie podziału czasu[4], użytkowanie nieruchomości w oznaczonym czasie podlegało zmianom, a na rynku pojawiły się nowe podobne produkty wakacyjne. Te nowe produkty wakacyjne i niektóre transakcje związane z użytkowaniem nieruchomości w oznaczonym czasie, takie jak odsprzedaż i wymiana, nie są objęte dyrektywą 94/47/WE. Ponadto z doświadczeń ze stosowania dyrektywy 94/47/WE wynika, że niektóre kwestie zawarte w dyrektywie już wymagają aktualizacji lub wyjaśnienia.

3. Istniejące luki prawne prowadzą do znacznych zakłóceń konkurencji i są przyczyną poważnych problemów konsumentów, a tym samym przeszkadzają w sprawnym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego. Z tego względu dyrektywę 94/47/WE należy zastąpić nową zaktualizowaną dyrektywą.

4. W celu poprawy pewności prawnej oraz umożliwienia konsumentom i podmiotom gospodarczym czerpania wszelkich korzyści z rynku wewnętrznego, należy kontynuować zbliżanie odpowiednich norm prawnych państw członkowskich. Jednak w niektórych aspektach państwa członkowskie powinny nadal mieć możliwość stosowania bardziej rygorystycznych przepisów.

5. Niniejsza dyrektywa nie powinna stanowić uszczerbku dla krajowych przepisów związanych z rejestracją nieruchomości lub ruchomości; warunkami prowadzenia działalności gospodarczej lub systemami zezwoleń lub wymogami dotyczącymi licencji; określaniem charakteru prawnego praw będących przedmiotem umów objętych niniejszą dyrektywą.

6. Różne produkty objęte niniejszą dyrektywą powinny być jasno zdefiniowane, a przepisy dotyczące umowy i informacji udzielanych przed zawarciem umowy powinny być wyjaśnione i zaktualizowane.

7. Konsument powinien mieć prawo wyboru języka, w którym będą podane informacje udzielane przed zawarciem umowy oraz języka umowy.

8. Aby konsument mógł w pełni zrozumieć swoje prawa i obowiązki wynikające z umowy, należy przyznać mu okres, w którym będzie miał możliwość odstąpienia od umowy bez konieczności uzasadnienia. Obecnie długość tego okresu w poszczególnych państwach członkowskich jest różna, a dotychczasowe doświadczenia wskazują, że okres określony w dyrektywie 94/47/WE nie jest wystarczająco długi. W związku z tym należy go wydłużyć i ujednolicić.

9. W celu lepszej ochrony konsumenta należy uprościć zakaz płacenia zaliczki na rzecz przedsiębiorcy lub na rzecz osoby trzeciej przed końcem okresu odstąpienia. W przypadku odsprzedaży zakaz wpłacania zaliczki powinien obowiązywać do faktycznego czasu dokonania sprzedaży lub rozwiązania umowy odsprzedaży.

10. W razie odstąpienia od umowy w przypadku, gdy cena jest częściowo lub w całości pokryta z kredytu udzielonego konsumentowi przez przedsiębiorcę lub osobę trzecią na podstawie porozumienia między nią a przedsiębiorcą, rozwiązanie umowy kredytowej nie powinno skutkować karą. Powinno to też obowiązywać w przypadku umów dodatkowych, takich jak umowy członkostwa w systemach wymiany.

11. Konsument nie powinien być pozbawiony ochrony przyznanej w niniejszą dyrektywą. Tak też powinno być w przypadku, gdy prawem mającym zastosowanie do umowy jest prawo państwa niebędącego członkiem UE.

12. Jest konieczne, aby państwa członkowskie ustanowiły skuteczne, proporcjonalne i odstręczające sankcje za naruszenia niniejszej dyrektywy.

13. Trzeba dopilnować, aby osoby lub organizacje mające, zgodnie z krajowym prawem, uzasadniony interes w tym zakresie dysponowały środkami prawnymi w celu wszczęcia postępowań w sprawie naruszenia przepisów niniejszej dyrektywy.

14. Zachodzi konieczność opracowania odpowiednich i skutecznych procedur w państwach członkowskich w celu rozstrzygania sporów między konsumentami a przedsiębiorcami. W tym celu państwa członkowskie powinny wspierać organy publiczne czy prywatne powołane dla pozasądowego rozstrzygania sporów.

15. Państwa członkowskie powinny dopilnować, żeby konsumenci byli odpowiednio poinformowani o krajowych przepisach transponujących niniejszą dyrektywę i zachęcać przedsiębiorców do informowania o kodeksach dobrych praktyk istniejących w tej dziedzinie.

16. Ponieważ cele niniejszej dyrektywy nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i mogą być lepiej zrealizowane na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną we wspomnianym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne w celu usunięcia barier na rynku wewnętrznym i osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony konsumenta.

17. Niniejsza dyrektywa przestrzega podstawowych praw i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1 Zakres

1. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów marketingu i sprzedaży użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie i długoterminowych produktów wakacyjnych. Ma ona również zastosowanie do odsprzedaży produktów użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie i długoterminowych produktów wakacyjnych oraz do wymiany prawa do użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie.

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do transakcji między przedsiębiorcą a konsumentem.

Niniejsza dyrektywa nie stanowi uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego zapewniającego środki prawne w ramach ogólnego prawa zobowiązań, dzięki którym konsument może rozwiązać umowę.

2. Państwa członkowskie mogą nadal stosować bardziej rygorystyczne, krajowe przepisy w obszarze ujednoliconym na podstawie niniejszej dyrektywy w celu zapewnienia wyższego poziomu ochrony konsumenta, które są związane z:

a) rozpoczęciem biegu prawa odstąpienia;

b) zasadami korzystania z prawa odstąpienia od umowy;

c) skutkami korzystania z prawa odstąpienia od umowy.

Artykuł 2 Definicje

1. Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

a) „użytkowanie nieruchomości w oznaczonym czasie” oznacza umowę na ponad rok, na podstawie której konsument odpłatnie nabywa prawo do korzystania z co najmniej jednego miejsca zakwaterowania przez ponad jeden okres korzystania.

b) „długoterminowy produkt wakacyjny” oznacza umowę na ponad rok, na podstawie której konsument odpłatnie nabywa prawo głównie do otrzymywania zniżek lub innych korzyści związanych z zakwaterowaniem, wraz z usługami związanymi z podróżą lub innymi, lub bez nich;

c) „odsprzedaż” oznacza umowę, na podstawie której przedsiębiorca odpłatnie pomaga konsumentowi w sprzedaży lub kupnie prawa do użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie lub długoterminowego produktu wakacyjnego;

d) „wymiana” oznacza umowę, na podstawie której konsument odpłatnie przystępuje do systemu, który pozwala mu zmienić miejsce i/lub czas użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie dzięki wymianie;

e) „przedsiębiorca” oznacza osobę fizyczną lub prawną działającą w celach związanych z jej działalnością handlową, gospodarczą lub zawodową i każdą osobę działającą w imieniu lub na rzecz przedsiębiorcy;

f) „konsument” oznacza każdą osobę fizyczną działającą w celach, które nie mieszczą się w ramach jej działalności handlowej, gospodarczej lub zawodowej;

g) „umowa dodatkowa” oznacza każdą umowę podlegającą innej umowie.

2. Przy wyliczaniu okresu obowiązywania umowy, jak określono w ust. 1 lit. a) i b), uwzględnia się każde wydłużenie okresu wynikające z dorozumianego odnowienia lub przedłużenia umowy.

Artykuł 3 Informacje dla klientów przed zawarciem umowy i reklama

1. Państwa członkowskie dopilnują, aby w każdej reklamie podano, że można otrzymać informacje na piśmie, o których mowa w ust. 2, i gdzie je można otrzymać.

2. Przedsiębiorca – na wniosek konsumenta – dostarcza mu informacje na piśmie, które oprócz ogólnego opisu produktu, w stosownych przypadkach, zawierają co najmniej krótkie i dokładne informacje dotyczące następujących kwestii:

a) w przypadku użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie informacje określone w załączniku I, a jeśli umowa dotyczy zakwaterowania będącego w budowie, dodatkowo informacje określone w załączniku II;

b) w przypadku długoterminowych produktów wakacyjnych informacje określone w załączniku III;

c) w przypadku odsprzedaży informacje określone w załączniku IV;

d) w przypadku wymiany informacje określone w załączniku V;

3. W przypadku odsprzedaży obowiązek udzielenia informacji przez przedsiębiorcę zgodnie z ust. 2 ma zastosowanie w odniesieniu do konsumenta, który może zawrzeć umowę odsprzedaży.

4. Informacje, o których mowa w ust. 2, są sporządzane w jednym z języków urzędowych Wspólnoty wybranym przez konsumenta.

Artykuł 4 Umowa

1. Państwa członkowskie dopilnują, aby umowa była sporządzona na piśmie w jednym z języków urzędowych Wspólnoty wybranym przez konsumenta.

2. Informacje na piśmie, o których mowa w art. 3 ust. 2, tworzą integralną część umowy i nie podlegają zmianom, chyba że strony wyraźnie postanowią inaczej lub zmiany wynikają z okoliczności pozostających poza kontrolą przedsiębiorcy.

Zmiany wynikające z okoliczności pozostających poza kontrolą przedsiębiorcy powinny być komunikowane konsumentowi przed zawarciem umowy.

Umowa wyraźnie wymienia wszelkie dokonane zmiany.

3. Przed podpisaniem umowy przedsiębiorca wyraźnie zwraca uwagę konsumenta na prawo odstąpienia od umowy i czas na odstąpienie od umowy, o którym mowa w art. 5, oraz na zakaz wpłacania zaliczki w okresie odstąpienia od umowy, o którym mowa w art. 6.

Konsument oddzielnie podpisuje odpowiednie postanowienia umowy.

Artykuł 5 Prawo odstąpienia od umowy

1. Państwa członkowskie dopilnują, aby po zawarciu umowy konsument miał prawo odstąpienia od niej, bez konieczności uzasadnienia, w ciągu czternastu dni od podpisania umowy przez obie strony lub od podpisaniu wiążącej umowy przedwstępnej przez obie strony. Jeżeli na czternasty dzień przypada święto państwowe, okres ten zostaje przedłużony o pierwszy dzień roboczy następujący po nim.

2. Jeśli umowa nie zawiera wszystkich informacji, o których mowa w lit. a)–p) załącznika I i w lit. a)–b) załącznika II, ale informacje te są dostarczone na piśmie w ciągu trzech miesięcy po podpisaniu umowy, okres odstąpienia rozpoczyna się od dnia ich otrzymania przez konsumenta.

3. Jeśli informacje, o których mowa w lit. a)–p) załącznika I i w lit. a)–b) załącznika II, nie zostały dostarczone na piśmie w ciągu trzech miesięcy od podpisania umowy, prawo odstąpienia wygasa po trzech miesiącach i czternastu dniach od podpisania umowy.

4. Jeśli konsument zamierza skorzystać z prawa odstąpienia od umowy, przed terminem jej wygaśnięcia powiadamia osobę, której nazwisko i adres w tym celu figurują w umowie zgodnie z lit. p) załącznika I. Uznaje się, że termin odstąpienia został zachowany, jeśli pisemne zawiadomienie zostało wysłane przed terminem wygaśnięcia.

5. Jeśli konsument korzysta z prawa odstąpienia od umowy, jest zobowiązany do zwrotu tylko tych wydatków, które zgodnie z prawem krajowym poniósł przedsiębiorca w wyniku zawarcia i odstąpienia od umowy na formalności prawne, których należy dokonać przed terminem, o którym mowa w ust. 1. Wydatki takie muszą być wyraźnie wymienione w umowie.

6. Jeśli konsument korzysta z prawa odstąpienia od umowy w okolicznościach przewidzianych w ust. 3, nie jest zobowiązany do zwrotu jakichkolwiek wydatków.

Artykuł 6 Zaliczka

1. Państwa członkowskie dopilnują, aby zaliczka, udzielenie gwarancji, blokada środków pieniężnych na karcie kredytowej, uznanie długu lub każde inne świadczenie konsumenta na rzecz przedsiębior cy lub osoby trzeciej przed upływem okresu, w którym może on korzystać z prawa odstąpienia zgodnie z art. 5 ust. 1–3, były zakazane.

2. Wszelkie płatności, udzielanie gwarancji, blokada środków pieniężnych na karcie kredytowej, uznanie długu lub każde inne świadczenie konsumenta na rzecz przedsiębiorcy lub osoby trzeciej w związku z odsprzedażą są zakazane do faktycznego czasu dokonania sprzedaży lub rozwiązania umowy odsprzedaży w innym trybie.

Artykuł 7 Rozwiązanie umów dodatkowych

1. Państwa członkowskie gwarantują, że jeśli konsument korzysta z prawa odstąpienia od umowy dotyczącej użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie lub długoterminowego produktu wakacyjnego, wszystkie umowy dodatkowe, w tym umowy wymiany, są automatycznie rozwiązane, bez nałożenia kary.

2. Jeśli cena jest w całości lub częściowo pokryta z kredytu udzielonego konsumentowi przez przedsiębiorcę lub osobę trzecią na podstawie umowy między osobą trzecią a przedsiębiorcą, umowa kredytowa zostaje rozwiązana, bez nałożenia kary, jeśli konsument korzysta ze swojego prawa do odstąpienia od umowy głównej, zgodnie z przepisami art. 5.

3. Państwa członkowskie ustanowią szczegółowe warunki rozwiązania tego rodzaju umów.

Artykuł 8 Nakazowy charakter dyrektywy

1. Państwa członkowskie gwarantują, że jeśli prawo mające zastosowanie do umowy jest prawem państwa członkowskiego, wszystkie klauzule umowne, w których konsument odstępuje od swoich prawprzewidzian ych w niniejszej dyrektywie, nie są wiążące.

2. Niezależnie od obowiązującego prawa, konsument nie może zostać pozbawiony ochrony, jaką zapewnia niniejsza dyrektywa, jeśli przedmiotowa nieruchomość jest położona na terytorium państwa członkowskiego lub jeśli umowa została zawarta w państwie członkowskim.

Artykuł 9 Odwołanie do sądu lub organu administracyjnego

1. Państwa członkowskie dopilnują, aby istniały odpowiednie i skuteczne środki w celu zagwarantowania przestrzegania niniejszej dyrektywy w interesie konsumentów.

2. Środki określone w ust. 1 obejmują przepisy, w ramach których przynajmniej jeden z następujących organów, określonych w prawie krajowym, może wszcząć postępowanie zgodnie z prawem krajowym przed sądami lub właściwymi organami administracyjnymi w celu zapewnienia stosowania przepisów krajowych wprowadzających w życie niniejszą dyrektywę:

a) organy publiczne lub ich przedstawiciele;

b) organizacje konsumenckie mające uzasadniony interes w ochronie konsumentów;

c) organizacje zawodowe mające uzasadniony interes w podejmowaniu działań.

Artykuł 10 Informowanie konsumenta i pozasądowe środki prawne

1. Państwa członkowskie podejmują odpowiednie kroki w celu informowania konsumenta o prawie krajowym transponującym niniejszą dyrektywę i, w stosownych przypadkach, nakłaniają przedsiębior ców do informowania konsumentów o ich kodeksach dobrych praktyk.

2. Państwa członkowskie wspierają ustanawianie oraz rozwój odpowiednich i skutecznych pozasądowych procedur dotyczących skarg i odwołań mających na celu rozstrzyganie sporów w zakresie niniejszej dyrektywy.

Artykuł 11 Sankcje

1. Państwa członkowskie ustanowią odpowiednie sankcje, na wypadek gdyby przedsiębiorca nie przestrzegał przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy.

2. Sankcje te muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstręczające.

Artykuł 12 Transpozycja

1. Państwa członkowskie przyjmą i opublikują najpóźniej do dnia […] r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie niezwłocznie przekażą Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Państwa członkowskie zaczną stosować te przepisy od dnia […] r..

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji.. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekażą Komisji tekst głównych przepisów prawa krajowego dotyczących dziedziny objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 13 Przegląd

Komisja dokona przeglądu niniejszej dyrektywy i przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie najpóźniej w ciągu pięciu lat od dnia wejścia w życie przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę.

Jeśli będzie to konieczne, Komisja przedstawi kolejne wnioski w celu dostosowania dyrektywy do zmian zachodzących w tej dziedzinie.

Komisja może zwrócić się do państw członkowskich i do krajowych organów regulacyjnych z prośbą o przekazanie informacji.

Artykuł 14 Uchylenie

Dyrektywa 94/47/WE traci moc.

Odesłania do uchylonej dyrektywy traktuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy i odczytuje się je zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku III.

Artykuł 15 Data wejścia w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 16 Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I (użytkowanie nieruchomości w oznaczonym czasie) Informacje, o których mowa w art. 3 ust. 2

a) Tożsamość i siedziba stron, w tym szczegółowe informacje dotyczące statusu prawnego przedsiębiorcy w czasie zawierania umowy, podpisy stron oraz data i miejsce zawarcia umowy;

b) dokładny charakter prawa, które jest przedmiotem umowy oraz klauzula określająca warunki wykonania tego prawa na terytorium państwa członkowskiego lub państw członkowskich, na którym znajduje się dana nieruchomość lub nieruchomości, czy te warunki zostały spełnione czy też nie, a jeśli nie – które z nich powinny jeszcze zostać spełnione;

c) jeśli umowa dotyczy konkretnej nieruchomości, dokładny opis tej nieruchomości oraz jej położenia; jeśli umowa dotyczy pewnej liczby nieruchomości (ang. multi-resorts ), dokładny opis nieruchomości i ich położenia; jeśli umowa dotyczy innego zakwaterowania niż w nieruchomości, odpowiedni opis miejsca zakwaterowania i wyposażenia;

d) usługi (np. oświetlenie, woda, konserwacja, wywóz śmieci), do których konsument ma lub będzie miał dostęp, oraz warunki, na jakich będzie się to odbywać;

e) obiekty wspólne, takie jak basen, sauna itp., do których konsument ma lub może mieć dostęp, oraz – w stosownych przypadkach – warunki, na jakich będzie się to odbywać;

f) warunki utrzymania miejsca zakwaterowania i dokonywania w nim napraw oraz administrowania i zarządzania nim, wraz z informacją, czy konsumenci mogą wpływać na decyzje dotyczące tych spraw, na jakich warunkach, i czy mogą mieć udział w podejmowaniu odnośnych decyzji;

g) dokładny opis, jak dzielone są wszystkie koszty między konsumentów oraz jak i kiedy można dokonywać podwyżek; w stosownych przypadkach, informacje o wszelkich opłatach, hipotekach, zastawach czy wszelkich innych obciążeniach na prawie do miejsca zakwaterowania;

h) dokładny okres korzystania z prawa będącego przedmiotem umowy oraz, jeśli to konieczne, czas trwania umowy; dokładna data, od której konsument może korzystać z prawa przewidzianego w umowie;

i) cena, jaką zapłaci konsument, szacunkowa kwota, jaką zapłaci konsument za korzystanie ze wspólnych obiektów i usług; podstawa obliczeń wysokości opłat związanych z zajmowaną nieruchomością, obowiązkowe opłaty (na przykład podatki i opłaty) oraz dodatkowe koszty administracyjne (na przykład zarządzanie, utrzymanie i naprawy);

j) klauzula stwierdzająca, że konsument nie ponosi żadnych innych kosztów, ani nie ma żadnych innych zobowiązań poza tymi, które zostały wyszczególnione w umowie;

k) informacje, czy jest możliwość przystąpienia do systemu wymiany lub odsprzedaży praw wynikających z umowy; informacje o odnośnych systemach i kosztach związanych z odsprzedażą i wymianą w ramach tych systemów;

l) informacje o języku bądź językach, które mogą być używane po sprzedaży w celu komunikacji w związku z umową, na przykład w związku z decyzjami administracyjnymi, podwyżkami lub przy rozpatrywaniu skarg i wniosków;

m) informacje o prawie odstąpienia od umowy i konsekwencjach odstąpienia od umowy, w tym dokładne określenie rodzaju i wysokości kosztów, które konsument jest zobowiązany zwrócić na mocy art. 5 ust. 5, jeśli korzysta z prawa odstąpienia; w stosownych przypadkach, informacje o warunkach rozwiązania umowy kredytowej i umowy dodatkowej związanej z umową w razie odstąpienia od niej; informacje o konsekwencjach odstąpienia;

n) informacje o zakazie wpłacania zaliczek w okresie, w którym konsument ma prawo odstąpienia od umowy zgodnie z art. 5 ust. 1–3;

o) informacje, do kogo i w jakiej formie należy przesłać zawiadomienie o odstąpieniu;

p) informacje o fakcie istnienia, treści, kontroli i wykonywaniu kodeksów dobrych praktyk;

q) informacje o możliwości pozasądowego rozwiązywania sporów.

ZAŁĄCZNIK II (użytkowanie nieruchomości w oznaczonym czasie) Dodatkowe wymogi dotyczące zakwaterowania będącego w budowie, o którym mowa w art. 3

a) zaawansowanie prac wykończeniowych w miejscu zakwaterowania i usługi pozwalające na jego pełną eksploatację (instalacja elektryczna, wodociągowa, gazowa oraz telefoniczna);

b) właściwa ocena terminu zakończenia prac wykończeniowych w miejscu zakwaterowania i usług pozwalających na jego pełną eksploatację (instalacja elektryczna, wodociągowa, gazowa oraz telefoniczna);

c) w przypadku konkretnej nieruchomości należy podać numer pozwolenia na budowę oraz nazwę(-y) i pełny(-e) adres(-y) właściwego organu lub właściwych organów;

d) gwarancje dotyczące prac wykończeniowych w miejscu zakwaterowania lub gwarancje dotyczące zwrotu każdej wpłaconej kwoty, jeżeli miejsce zakwaterowania nie zostało wykończone, i jeśli sytuacja tego wymaga, zasady regulujące działanie takich gwarancji.

ZAŁĄCZNIK III (długoterminowe produkty wakacyjne) Informacje, o których mowa w art. 3 ust. 2

a) Tożsamość i siedziba stron, w tym szczegółowe informacje dotyczące statusu prawnego przedsiębiorcy w czasie zawierania umowy, podpisy stron oraz data i miejsce zawarcia umowy;

b) dokładny charakter prawa, które jest przedmiotem umowy;

c) dokładny okres korzystania z prawa będącego przedmiotem umowy oraz, jeśli to konieczne, czas trwania umowy; dokładna data, od której konsument może korzystać z prawa przewidzianego w umowie;

d) cena, jaką zapłaci konsument;

e) klauzula stwierdzająca, że konsument nie ponosi żadnych innych kosztów, ani nie ma żadnych innych zobowiązań poza tymi, które zostały wyszczególnione w umowie;

f) informacje o języku lub językach, które mogą być używane po sprzedaży w celu komunikacji w związku z umową, na przykład przy rozpatrywaniu skarg i wniosków;

g) informacje o prawie odstąpienia od umowy i konsekwencjach odstąpienia od umowy, w tym dokładne określenie rodzaju i wysokości kosztów, które konsument jest zobowiązany zwrócić na mocy art. 5 ust. 5, jeśli korzysta z prawa odstąpienia; w stosownych przypadkach, informacje o warunkach rozwiązania umowy kredytowej i umowy dodatkowej związanej z umową w razie odstąpienia od niej; informacje o konsekwencjach odstąpienia;

h) informacje o zakazie wpłacania zaliczek w okresie, w którym konsument ma prawo odstąpienia od umowy zgodnie z art. 5 ust. 1–3;

i) informacje, do kogo i w jakiej formie należy przesłać zawiadomienie o odstąpieniu;

j) informacje o fakcie istnienia, treści, kontroli i wykonywaniu kodeksów dobrych praktyk;

k) informacje o możliwości pozasądowego rozwiązywania sporów.

ZAŁĄCZNIK IV (odsprzedaż) Informacje, o których mowa w art. 3 ust. 2

a) Tożsamość i siedziba stron, w tym szczegółowe informacje dotyczące statusu prawnego przedsiębiorcy w czasie zawierania umowy, podpisy stron oraz data i miejsce zawarcia umowy;

b) cena, jaką zapłaci konsument;

c) klauzula stwierdzająca, że konsument nie ponosi żadnych innych kosztów, ani nie ma żadnych innych zobowiązań poza tymi, które zostały wyszczególnione w umowie;

d) informacje o języku lub językach, które mogą być używane do komunikacji z przedsiębiorcą, na przykład przy rozpatrywaniu skarg i wniosków;

e) informacje o prawie odstąpienia od umowy i konsekwencjach odstąpienia od umowy, w tym dokładne określenie rodzaju i wysokości kosztów, które konsument jest zobowiązany zwrócić na mocy art. 5 ust. 5, jeśli korzysta z prawa odstąpienia;

f) informacje o zakazie wpłacania zaliczki do faktycznego czasu dokonania sprzedaży lub rozwiązania umowy w innym trybie;

g) informacje, do kogo i w jakiej formie należy przesłać zawiadomienie o odstąpieniu;

h) informacje o fakcie istnienia, treści, kontroli i wykonywaniu kodeksów dobrych praktyk;

i) informacje o możliwości pozasądowego rozwiązywania sporów.

ZAŁĄCZNIK V (wymiana) Informacje, o których mowa w art. 3 ust. 2

a) Tożsamość i siedziba stron, w tym szczegółowe informacje dotyczące statusu prawnego przedsiębiorcy w czasie zawierania umowy, podpisy stron oraz data i miejsce zawarcia umowy;

b) dokładny charakter prawa, które jest przedmiotem umowy;

c) dokładny opis nieruchomości oraz ich położenia; jeśli umowa dotyczy zakwaterowania niebędącego nieruchomością, odpowiedni opis miejsca zakwaterowania i wyposażenia;

d) dokładny okres korzystania z prawa będącego przedmiotem umowy oraz, jeśli to konieczne, czas trwania umowy; dokładna data, od której konsument może korzystać z prawa przewidzianego w umowie;

e) cena, jaką zapłaci konsument, szacunkowa kwota, jaką zapłaci konsument za korzystanie ze wspólnych obiektów i usług; podstawa obliczeń wysokości opłat związanych z zajmowaną nieruchomością, obowiązkowe opłaty statutowe (na przykład podatki i opłaty) oraz dodatkowe koszty administracyjne (na przykład zarządzanie, utrzymanie i naprawy);

f) klauzula stwierdzająca, że konsument nie ponosi żadnych innych kosztów, ani nie ma żadnych innych zobowiązań poza tymi, które zostały wyszczególnione w umowie;

g) informacje o języku lub językach, które mogą być używane do komunikacji z przedsiębiorcą, na przykład przy rozpatrywaniu skarg i wniosków;

h) objaśnienie zasad działania systemu wymiany; informacja o możliwościach i sposobach wymiany oraz o liczbie dostępnych miejsc i liczbie członków systemu wymiany wraz z przykładami konkretnych możliwości wymiany;

i) informacje o prawie odstąpienia od umowy i konsekwencjach odstąpienia od umowy, w tym dokładne określenie rodzaju i wysokości kosztów, które konsument jest zobowiązany zwrócić na mocy art. 5 ust. 5, jeśli korzysta z prawa odstąpienia; w stosownych przypadkach informacje o warunkach rozwiązania umowy kredytowej i umowy dodatkowej związanej z umową w razie odstąpienia od niej; informacje o konsekwencjach odstąpienia;

j) informacje o zakazie wpłacania zaliczki do faktycznego czasu dokonania sprzedaży lub rozwiązania umowy w innym trybie;

k) informacje, do kogo i w jakiej formie należy przesłać zawiadomienie o odstąpieniu;

l) informacje o fakcie istnienia, treści, kontroli i wykonywaniu kodeksów postępowania;

m) informacje o możliwości pozasądowego rozwiązywania sporów.

ZAŁĄCZNIK VI

TABELA KORELACJI

Dyrektywa 94/47/WE. | Niniejsza dyrektywa |

Artykuł 1 akapit pierwszy | Artykuł 1 ust. 1 akapit pierwszy i drugi |

Artykuł 1 akapit drugi |

Artykuł 1 akapit trzeci | Artykuł 1 ust. 1 akapit trzeci Artykuł 1 ust. 2 |

Artykuł 2 tiret pierwsze | Artykuł 2 ust. 1 lit. a) |

- | Artykuł 2 ust. 1 lit. b) (nowy) |

- | Artykuł 2 ust. 1 lit. c) (nowy) |

- | Artykuł 2 ust. 1 lit. d) (nowy) |

Artykuł 2 tiret drugie |

Artykuł 2 tiret trzecie | Artykuł 2 ust. 1 lit. e) |

Artykuł 2 tiret czwarte | Artykuł 2 ust. 1 lit. f) |

- | Artykuł 2 ust. 1 lit. g) (nowy) |

- | Artykuł 2 ust. 2 |

Artykuł 3 ust. 1 | Artykuł 3 ust. 2 |

Artykuł 3 ust. 2 | Artykuł 4 ust. 2 |

Artykuł 3 ust. 3 | Artykuł 3 ust. 1 |

Artykuł 4 tiret pierwsze | Artykuł 4 ust. 1, artykuł 4 ust. 2 |

Artykuł 4 tiret drugie | Artykuł 4 ust. 1 |

- | Artykuł 4 ust. 3 (nowy) |

Artykuł 5 ust. 1 formuła wprowadzająca | Artykuł 1 ust. 1 trzeci akapit |

Artykuł 5 ust. 1 tiret pierwsze | Artykuł 5 ust. 1 |

Artykuł 5 ust. 1 tiret drugie | Artykuł 5 ust. 2 |

Artykuł 5 ust. 1 tiret trzecie | Artykuł 5 ust. 3 |

Artykuł 5 ust. 2 | Artykuł 5 ust. 4 |

Artykuł 5 ust. 3 | Artykuł 5 ust. 5 |

Artykuł 5 ust. 4 | Artykuł 5 ust. 6 |

Artykuł 6 | Artykuł 6 ust. 1 |

- | Artykuł 6 ust. 2 (nowy) |

- | Artykuł 7 ust. 1 (nowy) |

Artykuł 7 akapit pierwszy | Artykuł 7 ust. 2 |

Artykuł 7 akapit drugi | Artykuł 7 ust. 3 |

Artykuł 8 | Artykuł 8 ust. 1 |

Artykuł 9 | Artykuł 8 ust. 2 |

Artykuł 10 | Artykuł 9 i 11 |

Artykuł 11 | Artykuł 1 ust. 2 |

- | Artykuł 10 ust. 1 (nowy) |

- | Artykuł 10 ust. 2 (nowy) |

Artykuł 12 | Artykuł 12 |

- | Artykuł 13 (nowy) |

- | Artykuł 14 (nowy) |

- | Artykuł 15 (nowy) |

Artykuł 13 | Artykuł 16 |

Załącznik | Załączniki I i II |

Załącznik lit. a) | Załącznik I lit. a) |

Załącznik lit. b) | Załącznik I lit. b) |

Załącznik lit. c) | Załącznik I lit. c) |

Załącznik lit. d) ppkt 1 | Załącznik II lit. a) |

Załącznik lit. d) ppkt 2 | Załącznik lit. b) |

Załącznik lit. d) ppkt 3 | Załącznik II lit. c) |

Załącznik lit. d) ppkt 4 | Załącznik II lit. a) |

Załącznik lit. d) ppkt 5 | Załącznik II lit. d) |

Załącznik lit. e) | Załącznik II lit. d) |

Załącznik lit. f) | Załącznik I lit. e) |

Załącznik lit. g) | Załącznik I lit. f) |

Załącznik lit. h) | Załącznik I lit. h) |

- | Załącznik I lit. g) (nowy) |

Załącznik lit. i) | Załącznik I lit. i) |

Załącznik lit. j) | Załącznik I lit. j) |

Załącznik lit. k) | Załącznik I lit. k) |

- | Załącznik I lit. l) (nowy) |

- |

Załącznik lit. l) | Załącznik I lit. m) i o) |

Załącznik lit. m) | Załącznik I lit. a) |

- | Załącznik I lit. o) (nowy) |

- | Załącznik I lit. p) (nowy) |

- | Załącznik I lit. q) (nowy) |

- | Załącznik III do V (nowy) |

[1] Dz.U. C […] z […], str. […].

[2] Dz.U. C […] z […], str. […].

[3] Dz.U. C […] z […], str. […].

[4] Dz.U. L 280 z 29.10.1994, str. 83.