21.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 86/1

(1)

Zgodnie z art. 168 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przy określaniu i wdrażaniu wszystkich polityk i działań Unii należy zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego. Unia ma uzupełniać i wspierać krajowe polityki zdrowotne, zachęcać do współpracy pomiędzy państwami członkowskimi i promować koordynację pomiędzy ich programami, przy zachowaniu pełnej odpowiedzialności państw członkowskich za określenie ich polityk zdrowotnych oraz organizację i świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej.

(2)

Należy dokładać ciągłych starań, aby osiągnąć cele ustanowione w art. 168 TFUE. Promowanie dobrego zdrowia na poziomie Unii stanowi również nieodłączny element programu „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (strategia „Europa 2020”). Zapewnienie, aby ludzie dłużej byli zdrowi i aktywni oraz umożliwienie im aktywnego dbania o własne zdrowie przyniesie generalnie pozytywne skutki dla zdrowia, w tym zmniejszenie nierówności w zdrowiu, oraz korzystnie wpłynie na jakość życia, wydajność i konkurencyjność, zmniejszając jednocześnie obciążenia budżetów krajowych. Wsparcie i uznanie innowacji, które mają wpływ na zdrowie pomaga podjąć wyzwanie zapewnienia stabilności sektora zdrowia w kontekście zmian demograficznych, a działania dążące do zmniejszania nierówności w zdrowiu są istotne dla osiągnięcia „wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu”. W tym kontekście właściwe jest ustanowienie Trzeciego Programu działań Unii w dziedzinie zdrowia (2014–2020) („programu”).

(3)

Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) „zdrowie to całkowity dobrostan fizyczny, umysłowy i społeczny, a nie jedynie brak choroby lub schorzenia”. Kluczowe znaczenie dla poprawy zdrowia ludności Unii i zmniejszenia nierówności w zdrowiu ma to, aby nie skupiać się wyłącznie na zdrowiu fizycznym.. Według WHO problemy ze zdrowiem psychicznym odpowiadają za niemal 40 % lat przeżytych w niepełnosprawności. Problemy ze zdrowiem psychicznym mają również szeroki zasięg, są długotrwałe i stanowią powód do dyskryminacji oraz przyczyniają się w znaczny sposób do występowania nierówności w zdrowiu. Ponadto kryzys gospodarczy wpływa na czynniki warunkujące zdrowie psychiczne, ponieważ słabną czynniki ochronne, a nasilają się czynniki ryzyka.

(4)

Poprzednie wspólnotowe programy działań w dziedzinie zdrowia publicznego (2003-2008) oraz w dziedzinie zdrowia (2008–2013), przyjęte odpowiednio decyzją nr 1786/2002/WE (4) i decyzją nr 1350/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5) („poprzednie programy w dziedzinie zdrowia”), zostały pozytywnie ocenione, ponieważ dostarczyły wielu istotnych zmian i usprawnień. Nowy program powinien opierać się na osiągnięciach poprzednich programów w dziedzinie zdrowia. Powinien także uwzględniać zalecenia zewnętrznych audytów i ocen, w szczególności zalecenia Trybunału Obrachunkowego ze sprawozdania specjalnego nr 2/2009, zgodnie z którymi w odniesieniu do okresu programowania rozpoczynającego się po roku 2013 Parlament Europejski, Rada i Komisja powinny ponownie rozważyć zakres działań Unii w dziedzinie zdrowia publicznego oraz podejście dotyczące unijnego finansowania tego obszaru. Należy tego dokonać uwzględniając dostępne środki budżetowe oraz istnienie innych form współpracy jako środka ułatwiającego współpracę i wymianę informacji pomiędzy zainteresowanymi stronami w całej Europie.

(5)

Zgodnie z celami strategii „Europa 2020” program powinien skoncentrować się na zestawie odpowiednio określonych celów i działań o wyraźnej, potwierdzonej unijnej wartości dodanej, a także udzielać wsparcia mniejszej liczbie działań w obszarach priorytetowych. Zgodnie z zasadą pomocniczości szczególną uwagę należy zwrócić na obszary wyraźnie dotyczące kwestii transgranicznych bądź rynku wewnętrznego lub w których ze współpracy na szczeblu unijnym wynika znaczące zwiększenie korzyści oraz efektów.

(6)

Program powinien być środkiem promocji działań w obszarach, w których istnieje unijna wartość dodana, którą można wykazać na podstawie: wymiany dobrych praktyk pomiędzy państwami członkowskimi; wspierania sieci służących dzieleniu się wiedzą lub wzajemnemu uczeniu się; przeciwdziałania zagrożeniom transgranicznym w celu ograniczenia ryzyk i łagodzenia ich następstw; podjęcia pewnych kwestii związanych z rynkiem wewnętrznym, tam gdzie Unia posiada istotne uprawnienie do zapewnienia wysokiej jakości rozwiązań we wszystkich państwach członkowskich; uwalniania potencjału innowacyjnego w dziedzinie zdrowia; działań, które mogą doprowadzić do utworzenia systemu w zakresie analizy porównawczej, aby umożliwić podejmowanie świadomych decyzji na szczeblu unijnym; poprawy efektywności dzięki zapobieganiu marnotrawstwu środków wskutek powielania prac oraz optymalizacji wykorzystania środków finansowych.

(7)

Wdrażanie programu powinno odbywać się z poszanowaniem odpowiedzialności państw członkowskich w zakresie określania ich polityki zdrowotnej, jak również organizacji i świadczenia usług zdrowotnych i opieki medycznej.

(8)

W sprawozdaniu WHO o stanie zdrowia w Europie z 2009 r. zidentyfikowano obszary, w których należy zwiększyć inwestycje na rzecz zdrowia publicznego i systemów opieki zdrowotnej. W tym kontekście zachęca się państwa członkowskie, aby w swoich programach krajowych uznały poprawę stanu zdrowia za priorytet, a także korzystały z lepszej wiedzy na temat możliwości unijnego finansowania na rzecz zdrowia. Program powinien zatem ułatwiać wykorzystanie jego rezultatów w krajowych politykach zdrowotnych.

(9)

Innowacje w obszarze zdrowia należy rozumieć jako strategię na rzecz zdrowia publicznego, która nie ogranicza się do postępu technologicznego w zakresie produktów i usług. Wspieranie innowacji w dziedzinach interwencji w zakresie zdrowia publicznego, strategii profilaktyki, zarządzania systemem opieki zdrowotnej, jak również w organizacji i świadczeniu usług zdrowotnych i opieki medycznej, w tym interwencji w zakresie promocji zdrowia oraz profilaktyki chorób, może doprowadzić do poprawy wyników w dziedzinie zdrowia publicznego, podnieść jakość opieki świadczonej pacjentom, oraz odpowiedzieć na niezaspokojone potrzeby; może także wspierać konkurencyjność zainteresowanych stron oraz zracjonalizować koszty i poprawić stabilność usług zdrowotnych i opieki medycznej. Program powinien zatem ułatwiać dobrowolne wdrażanie innowacji w obszarze opieki zdrowotnej, z uwzględnieniem wspólnych wartości i zasad systemów opieki zdrowotnej Unii Europejskiej zawartych w konkluzjach Rady z dnia 2 czerwca 2006 r. (6)

(10)

Program ten, zwłaszcza w obliczu kryzysu gospodarczego, powinien przyczynić się do podjęcia kwestii nierówności w zdrowiu oraz do promocji równości i solidarności poprzez działania w ramach poszczególnych celów, jak również poprzez zachęcanie do wymiany dobrych praktyk i ułatwianie jej.

(11)

Zgodnie z art. 8 i 10 TFUE Unia ma wspierać równość kobiet i mężczyzn oraz zwalczać dyskryminację. W związku z tym wszystkie działania podejmowane w ramach programu powinny być ukierunkowane na uwzględnianie celów związanych z równością płci i niedyskryminacją.

(12)

Pacjenci muszą mieć możliwość, między innymi dzięki poprawie swoich kompetencji zdrowotnych, aktywniejszego kierowania swoim zdrowiem i świadczoną na ich rzecz opieką zdrowotną, aby zapobiegać złemu stanowi zdrowia oraz dokonywać świadomych wyborów. Należy poprawiać przejrzystość systemów oraz działań opieki zdrowotnej, oraz dostępność wiarygodnych, niezależnych i przyjaznych pacjentom informacji. Placówki opieki zdrowotnej powinny wykorzystać opinie i informacje otrzymywane od pacjentów Wsparcie dla państw członkowskich, organizacji zrzeszających pacjentów oraz zainteresowanych stron ma zasadnicze znaczenie i powinno być skoordynowane na poziomie Unii w celu zapewnienia pacjentom skutecznej pomocy i możliwości korzystania z transgranicznej opieki zdrowotnej, zwłaszcza w odniesieniu do pacjentów cierpiących na choroby rzadkie.

(13)

Kluczowe znaczenie dla efektywności systemów opieki zdrowotnej i dla bezpieczeństwa pacjentów ma zmniejszenie obciążeń związanych z zakażeniami wywołanymi lekoopornymi drobnoustrojami i zakażeniami związanymi z opieką zdrowotną oraz zapewnienie dostępności skutecznych środków przeciwdrobnoustrojowych. Program powinien wspierać trwałe wysiłki na rzecz poprawy metod analitycznych służących wykrywaniu i zapobieganiu oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe oraz poprawić tworzenie sieci między wszystkimi zainteresowanymi podmiotami opieki zdrowotnej, z uwzględnieniem sektora weterynaryjnego, w zakresie zwalczania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe.

(14)

Wobec starzejącego się społeczeństwa właściwie ukierunkowane inwestycje na rzecz promowania zdrowia i profilaktyki chorób mogą doprowadzić do zwiększenia liczby „lat zdrowego życia” i umożliwić tym samym, by w miarę starzenia się osoby starsze cieszyły się zdrowym i aktywnym życiem w miarę starzenia się. Choroby przewlekłe są przyczyną ponad 80 % przypadków przedwczesnych zgonów w Unii. Program powinien identyfikować, upowszechniać i promować wdrażanie opartych na dowodach i dobrych praktykach, efektywnych kosztowo sposobów promowania zdrowia i profilaktyki chorób. Środki powinny być przeznaczone w szczególności na najważniejsze czynniki ryzyka, takie jak palenie tytoniu, zażywanie narkotyków, szkodliwe skutki spożywania alkoholu i nieprawidłowe nawyki żywieniowe, otyłość i brak aktywności fizycznej, jak również na HIV/AIDS, gruźlicę i wirusowe zapalenie wątroby. Skuteczna profilaktyka będzie się przyczyniać do zwiększenia finansowej stabilności systemów opieki zdrowotnej. Program – realizowany z poszanowaniem problematyki płci – powinien przyczyniać się do profilaktyki chorób we wszystkich jej aspektach (pierwszego, drugiego i trzeciego stopnia) oraz w całym cyklu życia obywateli Unii, do promowania zdrowia i rozwijania środowiska sprzyjającego zdrowemu stylowi życia, z uwzględnieniem podstawowych czynników o charakterze społecznym i środowiskowym, jak również wpływu pewnych rodzajów niepełnosprawności na zdrowie.

(15)

Aby ograniczyć do minimum skutki dla zdrowia publicznego wynikające z transgranicznych zagrożeń zdrowia, określone w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1082/2013/UE (7), które mogą obejmować zakres od masowych skażeń spowodowanych incydentami chemicznymi aż do pandemii, takich jak te wywołane ostatnio przez bakterie E. coli, szczep grypy H1N1 lub SARS (zespół ostrej ciężkiej niewydolności oddechowej) lub zdrowotnych skutków rosnących przepływów ludności, program powinien przyczynić się do tworzenia i utrzymywania solidnych mechanizmów i narzędzi do celów wykrywania, oceny i opanowywania poważnych transgranicznych zagrożeń zdrowotnych. Biorąc pod uwagę te zagrożenia program powinien wspierać skoordynowane środki publiczne przeznaczone na zdrowie na szczeblu Unii, aby odnieść się do różnych aspektów transgranicznych zagrożeń zdrowia, bazując na planowaniu gotowości i reagowania, rzetelnej i wiarygodnej ocenie ryzyka, a także solidnym schemacie zarządzania ryzykiem i sytuacjami kryzysowymi. W tym kontekście istotne jest, aby program wykorzystał komplementarność z programem prac Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób, ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 851/2004 (8) w walce z chorobami zakaźnymi, a także korzystał z działań wspieranych w ramach unijnych programów na rzecz badań i innowacji. Należy podjąć szczególne wysiłki w celu zapewnienia spójności i synergii pomiędzy programem a działaniami w dziedzinie ochrony zdrowia na świecie, prowadzonymi w ramach innych programów i instrumentów unijnych, głównie w odniesieniu do grypy, HIV/AIDS, gruźlicy i innych transgranicznych zagrożeń zdrowia w państwach trzecich.

(16)

Działania prowadzone w ramach programu powinny także być w stanie obejmować transgraniczne zagrożenia zdrowia spowodowane incydentami biologicznymi i chemicznymi, a także zmianą środowiska i klimatu. Jak określono w komunikacie Komisji „Budżet z perspektywy „Europy 2020””, Komisja zobowiązała się do uwzględniania zmian klimatu w ogólnych unijnych programach wydatkowania, jak również do skierowania co najmniej 20 % budżetu Unii na cele związane z klimatem. Wydatkowanie przy realizacji programu w ramach celu szczegółowego związanego z poważnymi transgranicznymi zagrożeniami zdrowotnymi powinno przyczynić się w sposób ogólny do osiągnięcia tego celu poprzez przeciwdziałanie zagrożeniom zdrowia powiązanym ze zmianą klimatu. Komisja powinna informować o wydatkach związanych ze zmianą klimatu poniesionych w ramach programu.

(17)

Zgodnie z art. 114 TFUE w prawodawstwie przyjmowanym przez Unię wysoki poziom ochrony zdrowia należy zapewnić w odniesieniu do ustanowienia i funkcjonowania rynku wewnętrznego. Zgodnie z powyższym celem przy realizacji programu należy dołożyć szczególnych starań w zakresie wspierania działań wymaganych w ramach celów prawodawstwa Unii, lub przyczyniających się do ich realizacji, w dziedzinie chorób zakaźnych i innych zagrożeń zdrowia, ludzkich tkanek i komórek, krwi, narządów ludzkich, wyrobów medycznych, produktów leczniczych, praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej oraz reklamy wyrobów tytoniowych i tytoniu.

(18)

Program powinien przyczyniać się do podejmowania decyzji opartych na dowodach poprzez wspieranie systemu informacji i wiedzy na temat zdrowia, z uwzględnieniem odpowiednich działań prowadzonych przez organizacje międzynarodowe, takie jak WHO i Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). System ten powinien obejmować między innymi wykorzystanie istniejących instrumentów oraz – w odpowiednich przypadkach – dalszy rozwój znormalizowanych informacji na temat zdrowia oraz narzędzi monitorowania zdrowia, zbieranie i analizowanie danych dotyczących zdrowia, wspieranie komitetów naukowych ustanowionych zgodnie z decyzją Komisji 2008/721/WE (9) oraz szeroko zakrojone upowszechnianie wyników programu.

(19)

Polityka Unii w dziedzinie zdrowia ma na celu uzupełnienie i wsparcie krajowych polityk w dziedzinie zdrowia, zachęcanie do współpracy między państwami członkowskimi i promowanie koordynacji między ich programami. Wymiana dobrych praktyk jest jednym z głównych instrumentów tej polityki. Wymiana ta powinna dać organom krajowym możliwość skorzystania ze skutecznych rozwiązań wypracowanych w innych państwach członkowskich, ograniczenia powielania się działań i efektywniejszego wykorzystania środków pieniężnych poprzez promowanie innowacyjnych rozwiązań w dziedzinie zdrowia. Dlatego program powinien koncentrować się przede wszystkim na współpracy z organami właściwymi do spraw zdrowia w państwach członkowskich oraz na stwarzaniu zachęt do szerszego uczestnictwa wszystkich państw członkowskich, zgodnie z zaleceniami zawartymi w ocenach poprzednich programów w dziedzinie zdrowia. W szczególności należy aktywnie zachęcać państwa członkowskie, których dochód narodowy brutto (DNB) na mieszkańca jest niższy niż 90 % średniej unijnej, do uczestnictwa w działaniach współfinansowanych przez organy właściwe do spraw zdrowia w państwach członkowskich lub podmioty upoważnione przez te właściwe organy. Działania takie należy uznawać za wyjątkowo użyteczne, a w szczególności powinny one służyć osiągnięciu celu polegającego na szerszym i ułatwionym udziale państw członkowskich, których DNB na mieszkańca jest niższy niż 90 % średniej unijnej. Należy także rozważyć dodatkowe i odpowiednie wsparcie niefinansowe na rzecz udziału tych państw członkowskich w tego typu działaniach, polegające na przykład na przygotowywaniu wniosków, transferze wiedzy i wdrażaniu wiedzy fachowej.

(20)

Podmioty pozarządowe i strony zainteresowane polityką w dziedzinie zdrowia, w szczególności organizacje zrzeszające pacjentów i stowarzyszenia pracowników służby zdrowia, odgrywają istotną rolę w udzielaniu Komisji informacji i rad, które są niezbędne do realizacji programu. Możliwe, że przy realizacji tych działań będą one wymagać wsparcia finansowego ze strony programu, które umożliwi im funkcjonowanie. Z tej właśnie przyczyny program powinien być dostępny dla działających w obszarze zdrowia publicznego organizacji pozarządowych i organizacji zrzeszających pacjentów, które odgrywają skuteczną rolę w procesach dialogu ze społeczeństwem obywatelskim na szczeblu Unii, takich jak uczestnictwo w grupach konsultacyjnych, i przyczyniają się w ten sposób do realizacji celów szczegółowych programu.

(21)

Program powinien wspierać synergię i jednocześnie zapobiegać powielaniu prac prowadzonych już w ramach powiązanych unijnych programów i działań; wsparcie to powinno polegać – w odpowiednich przypadkach – na wdrażaniu w sektorze ochrony zdrowia innowacyjnych odkryć wynikających z prac badawczych. Należy właściwie wykorzystywać, w zakresie ich odnośnych działań, unijne fundusze i programy, w szczególności program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji (Horyzont 2020), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1291/2013 (10) oraz jego wyniki, fundusze strukturalne, program na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych, ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1296/2013 (11),Fundusz Solidarności Unii Europejskiej, ustanowiony rozporządzeniem Rady (WE) nr 2012/2002 (12),

unijną strategię ochrony zdrowia i bezpieczeństwa w miejscu pracy (2007–2012), Program na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (COSME), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1287/2013 (13), program działań na rzecz środowiska i klimatu (LIFE), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1293/2013 (14), program konsumencki, program Sprawiedliwość, ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1382/2013 (15), wspólny program „Nowoczesne technologie w służbie osobom starszym, program na rzecz kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu („Erasmus+”), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1288/2013 (16), europejski program statystyczny, ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 99/2013 (17) oraz Europejskie partnerstwo na rzecz innowacji sprzyjającej aktywnemu starzeniu się w dobrym zdrowiu.

(22)

Zgodnie z art. 168 ust. 3 TFUE Unia i państwa członkowskie mają sprzyjać współpracy z państwami trzecimi i właściwymi organizacjami międzynarodowymi w dziedzinie zdrowia publicznego. Uczestnictwo w programie powinno być zatem otwarte dla państw trzecich, w szczególności państw przystępujących, państw kandydujących lub potencjalnych państw kandydujących korzystających ze strategii przedakcesyjnej, państw Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA)/Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), państw sąsiedzkich i państw objętych europejską polityką sąsiedztwa, a także dla innych państw zgodnie z warunkami określonymi w jakiejkolwiek stosownej umowie dwu- lub wielostronnej.

(23)

Aby wspomagać osiąganie celów programu, powinno się ułatwić utrzymywanie właściwych stosunków z państwami trzecimi nieuczestniczącymi w programie, z uwzględnieniem wszelkich stosownych umów zawieranych między tymi państwami a Unią. Może to obejmować organizowanie przez Unię wydarzeń dotyczących zdrowia lub podejmowanie działań przez państwa trzecie w uzupełnieniu działań finansowanych przez program w obszarach wspólnego zainteresowania, jednak państwa te nie powinny korzystać z wkładu finansowego w ramach programu.

(24)

Aby maksymalnie zwiększyć skuteczność i efektywność działań na szczeblu unijnym i międzynarodowym oraz z myślą o realizacji programu, należy rozwijać współpracę z odpowiednimi organizacjami międzynarodowymi, takimi jak Organizacja Narodów Zjednoczonych i jej wyspecjalizowane agencje, w szczególności WHO, jak również z Radą Europy i OECD.

(25)

Program powinien być realizowany przez okres siedmiu lat w celu dostosowania czasu jego trwania do czasu trwania wieloletnich ram finansowych zgodnie z rozporządzeniem Rady(UE, Euratom) 1311/2013 (18). W niniejszym rozporządzeniu ustala się pulę środków finansowych na cały okres trwania programu, która ma stanowić główną kwotę odniesienia dla Parlamentu Europejskiego i Rady podczas rocznej procedury budżetowej w rozumieniu pkt 17 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (19).

(26)

Zgodnie z art. 54 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 Parlamentu Europejskiego i Rady (20) niniejsze rozporządzenie stanowi podstawę prawną działania i realizacji programu.

(27)

Aby zapewnić ciągłość udzielanego w ramach programu wsparcia finansowego na rzecz funkcjonowania organów, Komisja powinna mieć możliwość, w rocznym programie prac na rok 2014 uznawania kosztów bezpośrednio związanych z realizacją wspieranych działań za kwalifikujące się do finansowania, nawet jeżeli zostały poniesione przez beneficjenta przed złożeniem wniosku o finansowanie.

(28)

Mając na względzie zapewnienie jednolitych warunków wdrażania niniejszego rozporządzenia za pomocą rocznych programów prac, należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (21).

(29)

Program powinien być realizowany zgodnie z zasadą przejrzystości. Środki budżetowe należy rozdzielać między poszczególne cele programu w wyważony sposób przez cały czas trwania programu, z uwzględnieniem zalet promocji zdrowia. Należy wybierać i finansować odpowiednie działania ujęte w celach szczegółowych programu i posiadające wyraźną wartość dodaną dla Unii. Roczne programy prac powinny określać w szczególności zasadnicze kryteria wyboru mające zastosowanie do potencjalnych beneficjentów zgodnie z rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 966/2012, tak aby zapewnić potencjalnym beneficjentom zdolność finansową i operacyjną do podjęcia działań finansowanych w ramach programu oraz, w stosownych przypadkach, przedstawienia dowodów niezbędnych do wykazania ich niezależności.

(30)

Znaczenie i oddziaływanie programu należy regularnie monitorować i poddawać ocenie. Przy ocenie programu należy uwzględnić fakt, że osiągnięcie celów programu może wymagać czasu dłuższego niż okres jego trwania. W połowie okresu trwania programu, lecz nie później niż do dnia 30 czerwca 2017 r., należy sporządzić sprawozdanie z oceny śródokresowej, aby ocenić stan realizacji priorytetów tematycznych programu.

(31)

Aby umożliwić pełne wykorzystanie przez program ustaleń zawartych w sprawozdaniu z oceny śródokresowej na temat jego realizacji i umożliwić ewentualne dostosowania niezbędne do osiągnięcia jego celów, zgodnie z art. 290 TFUE należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów w celu usunięcia wszelkich priorytetów tematycznych określonych w niniejszym rozporządzeniu lub włączyć do niego nowych priorytetów. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie

(32)

Istotna jest współpraca organów krajowych w celu dzielenia się informacjami z ewentualnymi wnioskodawcami, umożliwiająca równy udział w programie, a także dzielenie się wiedzą wytworzoną w ramach programu z różnymi krajowymi zainteresowanymi podmiotami sektora opieki zdrowotnej. W celu wspierania tych działań państwa członkowskie powinny wyznaczyć Krajowe Punkty Kontaktowe.

(33)

Stosując rozporządzenie, Komisja powinna konsultować się z właściwymi ekspertami, w tym z krajowymi punktami kontaktowymi.

(34)

Należy chronić interesy finansowe Unii z zastosowaniem proporcjonalnych środków w całym cyklu wydatkowania, w tym poprzez zapobieganie nieprawidłowościom, ich wykrywanie i prowadzenie w ich sprawie dochodzeń poprzez odzyskiwanie środków utraconych, nienależnie wypłaconych lub niewłaściwie wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładanie kar.

(35)

Należy zapewnić fazę przejściową pomiędzy poprzednim a obecnym programem, który go zastępuje, w szczególności w odniesieniu do kontynuacji wieloletnich uzgodnień dotyczących zarządzania poprzednim programem, takich jak finansowanie pomocy technicznej i administracyjnej. Począwszy od dnia 1 stycznia 2021 r. środki przyznane na pomoc techniczną i administracyjną powinny obejmować, jeżeli będzie to niezbędne, wydatki związane z zarządzaniem działaniami nieukończonymi do końca 2020 r.

(36)

Ponieważ cele ogólne niniejszego rozporządzenia, a mianowicie uzupełnianie polityk państw członkowskich w dziedzinie poprawy zdrowia ludności w Unii i zmniejszenia nierówności w zdrowiu poprzez promowanie zdrowia, zachęcanie do innowacji w dziedzinie zdrowia, poprawę stabilności systemów opieki zdrowotnej oraz ochronę obywateli Unii przed poważnymi transgranicznymi zagrożeniami zdrowia, a także wspieranie tych polityk i przydawanie im wartości dodanej, nie mogą zostać w wystarczający sposób osiągnięte przez państwa członkowskie, natomiast mogą – ze względu na skalę i skutki działania niniejszego rozporządzenia– zostać lepiej osiągnięte na szczeblu Unii, może ona przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości ustanowioną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(37)

Niniejsze rozporządzenie zastępuje decyzję nr 1350/2007/WE. Decyzja ta powinna zatem zostać uchylona.

(38)

Należy zapewnić sprawne i łagodne przejście z poprzedniego programu w dziedzinie zdrowia (2008-2013) do programu oraz dostosować okres trwania programu do rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1311/2013. Program powinien zatem obowiązywać od dnia 1 stycznia 2014 r.,

(1)

Aby promować zdrowie, zapobiegać chorobom i wspierać środowiska sprzyjające prowadzeniu zdrowego stylu życia: określanie, upowszechnianie i promowanie wdrażania opartych na dowodach i dobrych praktykach w celu efektywnej kosztowo promocji zdrowia i zapobieganiu chorób poprzez podjęcie w szczególności kwestii kluczowych czynników ryzyka związanych ze stylem życia, ze zwróceniem uwagi na unijną wartość dodaną.

Miarą realizacji tego celu jest w szczególności, wzrost liczby państw członkowskich zaangażowanych w promocję zdrowia i zapobieganie chorobom, wykorzystujących środki i działania oparte na dowodach i dobrych praktykach, podejmowanych na odpowiednim szczeblu w państwach członkowskich.

(2)

Aby chronić obywateli Unii przed poważnymi transgranicznymi zagrożeniami zdrowotnymi: określenie i rozwijanie spójnego podejścia i promowanie jego wdrażania w celu osiągnięcia lepszej gotowości i koordynacji w sytuacjach kryzysowych dotyczących zdrowia.

Miarą realizacji tego celu jest w szczególności wzrost liczby państw członkowskich uwzględniających spójne podejście w projektach swoich planów gotowości.

(3)

Aby wspierać budowanie potencjału w dziedzinie zdrowia publicznego oraz wspierać innowacyjne, wydajne i stabilne systemy zdrowotne: określenie i rozwijanie na szczeblu Unii narzędzi i mechanizmów w celu rozwiązania problemu niedoboru zasobów, zarówno ludzkich, jak i finansowych, oraz ułatwienie dobrowolnego wdrażania innowacji w dziedzinie zdrowia publicznego oraz strategii dotyczących profilaktyki.

Miarą realizacji tego celu jest w szczególności wzrost liczby udzielonych porad oraz liczba państw członkowskich korzystających z tak określonych narzędzi i mechanizmów w celu przyczyniania się do skutecznych rezultatów w ich systemach opieki zdrowotnej.

(4)

Aby ułatwić obywatelom Unii dostęp do lepszej i bezpieczniejszej opieki zdrowotnej: zwiększenie dostępu do specjalistycznej wiedzy medycznej i informacji dotyczących konkretnych chorób, ponad granicami państw, ułatwienie stosowania wyników badań naukowych oraz opracowanie narzędzi w zakresie poprawy jakości opieki zdrowotnej i bezpieczeństwa pacjentów poprzez między innymi działania przyczyniające się do poprawy kompetencji zdrowotnych.

Miarą realizacji tego celu jest w szczególności wzrost liczby europejskich sieci referencyjnych ustanowionych na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE (22) („europejskie sieci referencyjne”); zwiększenia liczby świadczeniodawców i centrów wiedzy dołączających do europejskich sieci referencyjnych; a także wzrost liczby państw członkowskich korzystających z wypracowanych narzędzi.

a)

państw przystępujących, państw kandydujących lub potencjalnych państw kandydujących korzystających ze strategii przedakcesyjnej, zgodnie z zasadami ogólnymi oraz ogólnymi warunkami ich uczestnictwa w programach unijnych ustanowionymi w stosownych porozumieniach ramowych, decyzjach rady stowarzyszenia lub podobnych porozumieniach;

b)

państw EFTA/EOG zgodnie z warunkami ustalonymi w porozumieniu EOG;

c)

państw sąsiedzkich i państw objętych europejską polityką sąsiedztwa, zgodnie z warunkami określonymi w odpowiednich dwustronnych lub wielostronnych umowach;

d)

innych państw zgodnie z warunkami określonymi w stosownej umowie dwu- lub wielostronnej.

a)

działań o wyraźnej unijnej wartości dodanej, współfinansowanych przez właściwe organy odpowiedzialne za zdrowie w państwach członkowskich lub państwach trzecich uczestniczących w programie na mocy art. 6, lub przez podmioty sektora publicznego i organizacje pozarządowe, o których mowa w art. 8 ust. 1, działające samodzielnie lub w ramach sieci, upoważnione przez wspomniane właściwe organy;

b)

działań o wyraźnej unijnej wartości dodanej, o ile jest to przewidziane i należycie uzasadnione w rocznych programach prac, współfinansowanych przez inne organy publiczne, organizacje pozarządowe lub podmioty prywatne, zgodnie z art. 8 ust. 1, w tym międzynarodowe organizacje prowadzące działalność w dziedzinie zdrowia; w odniesieniu do tych ostatnich – w stosownych przypadkach – nie jest wymagane wcześniejsze zaproszenie do składania wniosków;

c)

funkcjonowania organizacji pozarządowych, zgodnie z art. 8 ust. 2, w przypadku gdy wsparcie finansowe jest niezbędne do osiągnięcia co najmniej jednego z celów szczegółowych programu.

a)

co najmniej 30 % budżetu proponowanego działania jest przeznaczone dla państw członkowskich o dochodzie narodowym brutto na jednego mieszkańca niższym niż 90 % średniej wartości w Unii; oraz

b)

w działaniu uczestniczą organy i podmioty z co najmniej 14 uczestniczących państw członkowskich, z których co najmniej cztery są państwami o dochodzie narodowym brutto na jednego mieszkańca niższym niż 90 % średniej wartości w Unii.

a)

są pozarządowe, nie działają dla zysku, niezależne od przemysłu, oraz interesów handlowych, gospodarczych lub innych;

b)

działają w obszarze zdrowia publicznego, odgrywają skuteczną rolę w procesach dialogu ze społeczeństwem obywatelskim na szczeblu Unii i realizują co najmniej jeden cel szczegółowy programu;

c)

są aktywne na szczeblu Unii oraz w co najmniej połowie państw członkowskich, obejmując zrównoważonym zasięgiem geograficznym obszar Unii.

a)

czy co najmniej jeden spośród priorytetów tematycznych wymienionych w załączniku I nie może zostać zrealizowany i osiągnięty zgodnie z celami programu oraz w okresie trwania programu;

b)

czy w ramach oceny wskazano co najmniej jeden szczegółowy i znaczący priorytet tematyczny, który nie został wymieniony w załączniku I, a który okazał się niezbędny do osiągnięcia celów ogólnych i szczegółowych programu;

c)

uzasadnienie wniosków, o których mowa w lit. a) i b).