(1)

Bij de totstandbrenging van een ruimte van vrijheid, veiligheid en recht moet de Unie ervoor zorgen dat er geen personencontroles aan de binnengrenzen plaatsvinden, moet zij een gemeenschappelijk beleid uitstippelen inzake asiel en migratie, controle aan de buitengrenzen en terugkeer, en niet-toegestane verplaatsingen tussen de lidstaten voorkomen, op basis van solidariteit en een billijke verdeling van de verantwoordelijkheid tussen de lidstaten, op een wijze die ook billijk is ten aanzien van onderdanen van derde landen en staatlozen en in volledige overeenstemming is met de grondrechten.

(2)

Dat vereist een brede aanpak die ten doel heeft het wederzijdse vertrouwen tussen de lidstaten te versterken, in het besef dat de effectiviteit van de algehele aanpak afhangt van het gezamenlijk en op geïntegreerde wijze aanpakken en uitvoeren van alle aspecten.

(3)

De uitdagingen op het gebied van migratie waarmee de Unie en haar lidstaten kunnen worden geconfronteerd, kunnen sterk van elkaar verschillen, met name wat betreft de omvang en de samenstelling van de aankomsten. Daarom is het van essentieel belang dat de Unie wordt uitgerust met uiteenlopende instrumenten om op alle soorten situaties te reageren. De brede aanpak zoals uiteengezet in Verordening (EU) 2024/1351 van het Europees Parlement en de Raad (4), onder meer via partnerschappen met betrokken derde landen, moet waarborgen dat de Unie beschikt over specifieke regels voor een doeltreffend migratiebeheer, met name wat betreft het activeren van een verplicht solidariteitsmechanisme, en dat alle nodige maatregelen worden getroffen om crises te voorkomen. Deze verordening bevat regels die een aanvulling vormen op die aanpak en op de regels van Richtlijn 2001/55/EG van de Raad (5), die tegelijkertijd kunnen worden gebruikt.

(4)

Niettegenstaande de nodige preventieve maatregelen worden getroffen, kan niet worden uitgesloten dat zich een crisis- of overmachtsituatie op het gebied van migratie en asiel voordoet als gevolg van omstandigheden waarop de Unie en haar lidstaten geen vat hebben. Dergelijke uitzonderlijke situaties kunnen bestaan in massale aankomsten van onderdanen van derde landen en staatlozen op het grondgebied van een of meer lidstaten, in het instrumentaliseren van migranten door een derde land of een vijandige niet-statelijke actor met als doel de lidstaat of de Unie te destabiliseren of in een overmachtsituatie in de lidstaat. In die omstandigheden is het mogelijk dat de maatregelen en flexibiliteit waarin Verordening (EU) 2024/1351 en Verordening (EU) 2024/1348 van het Europees Parlement en de Raad (6) voorzien, ontoereikend zijn om dergelijke uitzonderlijke situaties aan te pakken. Die uitzonderlijke situaties verschillen van situaties waarin een lidstaat met een aanzienlijke migratiesituatie wordt geconfronteerd als gevolg van het cumulatieve effect van aankomsten op zijn goed voorbereide asiel-, opvang- en migratiestelsel of van situaties waarin een lidstaat onder migratiedruk staat als gevolg van een groot aantal aankomsten die niet het niveau van massale aankomsten bereiken, maar niettemin onevenredige verplichtingen met zich meebrengen voor zijn goed voorbereide asiel-, opvang- en migratiestelsels, en waarvoor Verordening (EU) 2024/1351 in relevante maatregelen voorziet. Deze verordening laat voorts de uitoefening door de lidstaten van hun verantwoordelijkheid met betrekking tot de handhaving van de openbare orde en de bescherming van de binnenlandse veiligheid, onverlet.

(5)

Deze verordening heeft tot doel de paraatheid en veerkracht van de Unie bij het beheer van crisissituaties te verbeteren en de operationele coördinatie, capaciteitsondersteuning en de beschikbaarheid van financiële middelen in crisissituaties te vergemakkelijken.

(6)

Deze verordening waarborgt dat het beginsel van solidariteit en billijke verdeling van de verantwoordelijkheid tussen de lidstaten daadwerkelijk wordt toegepast en dat de toepasselijke asielprocedureregels worden aangepast, met inbegrip van de toepassing van de versnelde procedure, zodat de lidstaten en de Unie over de nodige juridische instrumenten beschikken om snel te reageren op crisis- en overmachtsituaties, alsook de aanpassing van de termijnen om alle procedures uit te voeren.

(7)

Deze verordening waarborgt dat de lidstaten volledige steun krijgen in crisis- en overmachtsituaties, onder meer via het solidariteitsmechanisme dat zorgt voor een billijke verdeling van de verantwoordelijkheid en een evenwicht tussen de inspanningen van de lidstaten in crisissituaties.

(8)

Deze verordening eerbiedigt de grondrechten van onderdanen van derde landen en staatlozen en neemt de beginselen in acht die zijn erkend in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (het “Handvest”), met name de eerbiediging en bescherming van de menselijke waardigheid, het verbod van foltering en onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing, de eerbiediging van privéleven, familie- en gezinsleven, het beginsel van het belang van het kind, het recht op asiel en bescherming bij verwijdering, uitzetting en uitlevering, alsook het Verdrag van Genève betreffende de status van vluchtelingen van 28 juli 1951, zoals aangevuld bij het Protocol van New York van 31 januari 1967 (het “Verdrag van Genève”). Deze verordening moet worden uitgevoerd in overeenstemming met het Handvest en de algemene beginselen van het Unierecht en met het internationaal recht. Om rekening te houden met het feit dat de belangen van het kind de eerste overweging dienen te vormen, in overeenstemming met het Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van het kind van 1989, en met de noodzaak het familie- en gezinsleven te eerbiedigen en de bescherming van de gezondheid van de betrokken personen te waarborgen, moeten waarborgen worden toegepast ten aanzien van minderjarigen en hun gezinsleden en ten aanzien van personen die om internationale bescherming verzoeken (“verzoekers”) wier gezondheidstoestand specifieke en adequate ondersteuning vereist. De regels en waarborgen van Verordening (EU) 2024/1348 moeten van toepassing blijven op personen die onderworpen zijn aan de afwijkingen waarin deze verordening voorziet, tenzij in deze verordening anders is bepaald. De regels van Richtlijn (EU) 2024/1346 van het Europees Parlement en de Raad (7), met inbegrip van de regels betreffende de bewaring van verzoekers, moeten van toepassing blijven vanaf het moment waarop een verzoek om internationale bescherming wordt gedaan.

(9)

Deze verordening voorziet niet in afwijkingen van de regels en waarborgen, met inbegrip van de regels en waarborgen in verband met materiële opvangvoorzieningen, uit hoofde van Richtlijn (EU) 2024/1346. Een lidstaat die zich in een crisissituatie bevindt, moet in aanvullende en voldoende menselijke en materiële middelen voorzien om zijn verplichtingen uit hoofde van die richtlijn te kunnen nakomen.

(10)

De regels en waarborgen van Verordeningen (EU) 2024/1356 (8), (EU) 2024/1358 (9), en (EU) 2024/1347 (10) van het Europees Parlement en de Raad en van Richtlijn (EU) 2024/… van het Europees Parlement en de Raad (11) moeten van toepassing blijven ongeacht afwijkingen die uit hoofde van deze verordening worden toegepast. De lidstaten mogen de maatregelen waarin deze verordening voorziet, alleen toepassen overeenkomstig de voorwaarden waaraan die maatregelen onderworpen zijn, zoals bepaald in het relevante, op grond van deze verordening vastgestelde uitvoeringsbesluit van de Raad en alleen indien dat strikt noodzakelijk en evenredig is.

(11)

De vaststelling van maatregelen uit hoofde van deze verordening ten aanzien van een bepaalde lidstaat moet de mogelijkheid om artikel 78, lid 3, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) toe te passen, onverlet laten.

(12)

Massale aankomsten van onderdanen van derde landen of staatlozen kunnen leiden tot een situatie waarin een lidstaat de verzoeken om internationale bescherming van onderdanen van derde landen en staatlozen niet kan behandelen overeenkomstig de regels van Verordening (EU) 2024/1351 en Verordening (EU) 2024/1348, en dat heeft gevolgen voor de werking van het asiel- en migratiestelsel, niet alleen in die lidstaat, maar ook in de gehele Unie. Daarom moeten specifieke regels en mechanismen worden vastgesteld die het mogelijk maken effectieve maatregelen te treffen voor de aanpak van dergelijke situaties.

(13)

De lidstaten moeten over voldoende personele en financiële middelen en infrastructuur beschikken om het beleid inzake asiel- en migratiebeheer doeltreffend te kunnen uitvoeren. Lidstaten moeten zorgen voor passende coördinatie tussen de betrokken nationale autoriteiten en met de nationale autoriteiten van de andere lidstaten, om ervoor te zorgen dat hun asielstelsels, opvangstelsels, met inbegrip van kinderbeschermingsdiensten, of terugkeerstelsels goed voorbereid zijn, ook wat betreft paraatheid en noodplanning, en dat elk onderdeel ervan voldoende capaciteit heeft.

(14)

Er kan sprake zijn van een situatie van instrumentalisering wanneer een derde land of een vijandige niet-statelijke actor het verkeer van onderdanen van derde landen of staatlozen naar de buitengrenzen van de Unie of naar een lidstaat aanmoedigt of vergemakkelijkt, waarbij dergelijke acties wijzen op het voornemen van een derde land of een vijandige niet-statelijke actor om de Unie of een lidstaat te destabiliseren, en waarbij dergelijke acties essentiële functies van een lidstaat, waaronder de handhaving van de openbare orde of de bescherming van de nationale veiligheid, in gevaar kunnen brengen.

(15)

Situaties waarin niet-statelijke actoren betrokken zijn bij georganiseerde criminaliteit, met name smokkel, mogen niet worden beschouwd als instrumentalisering van migranten indien het doel niet is de Unie of een lidstaat te destabiliseren.

(16)

Humanitaire hulpoperaties mogen niet worden beschouwd als instrumentalisering van migranten indien het doel niet is de Unie of een lidstaat te destabiliseren.

(17)

Onverminderd toepasselijke maatregelen uit hoofde van andere beleidsterreinen en rechtsinstrumenten heeft deze verordening betrekking op specifieke migratiegerelateerde maatregelen tegen instrumentalisering, teneinde een onmiddellijke en passende respons te bieden op hybride dreigingen, overeenkomstig het recht van de Unie en de internationale verplichtingen.

(18)

In een situatie van instrumentalisering kunnen onderdanen van derde landen en staatlozen een verzoek om internationale bescherming indienen aan de buitengrens of in een transitzone van een lidstaat, waarbij het vaak gaat om personen die zijn aangehouden na een onrechtmatige overschrijding van de buitengrens over land, over zee of door de lucht, of die na opsporings- en reddingsoperaties zijn ontscheept. Dat kan met name leiden tot een onverwachte aanzienlijke toename van de werklast in verband met de behandeling van verzoeken om internationale bescherming aan de buitengrenzen. In dat verband moet worden gezorgd voor daadwerkelijke en doeltreffende toegang tot de procedure voor internationale bescherming overeenkomstig artikel 18 van het Handvest en het Verdrag van Genève.

(19)

Verordening (EG) nr. 866/2004 van de Raad (12) bevat specifieke regels die van toepassing zijn op de lijn tussen de gebieden van de Republiek Cyprus waarover de regering van de Republiek Cyprus feitelijk het gezag uitoefent, en de gebieden waarover die regering niet feitelijk het gezag uitoefent. Hoewel die lijn geen buitengrens is, moet een situatie waarin een derde land of een vijandige niet-statelijke actor het oversteken van die lijn door onderdanen van derde landen of staatlozen aanmoedigt of vergemakkelijkt, en waarbij alle andere elementen van instrumentalisering aanwezig zijn, als instrumentalisering worden beschouwd.

(20)

Een lidstaat kan ook worden geconfronteerd met abnormale en onvoorzienbare omstandigheden waarop hij geen vat heeft en waarvan de gevolgen ondanks alle zorgvuldigheid niet konden worden voorkomen. Dergelijke overmachtsituaties zouden de lidstaat kunnen beletten om aan de verplichtingen uit hoofde van het Unierecht te voldoen en zouden, niet alleen in die lidstaat, maar ook in de Unie als geheel gevolgen kunnen hebben. Voorbeelden van overmachtsituaties zijn pandemieën en natuurrampen.

(21)

Wanneer een lidstaat van mening is dat hij zich in een crisis- of overmachtsituatie bevindt, moet die lidstaat kunnen verzoeken om machtiging tot toepassing van de afwijkingen en solidariteitsmaatregelen waarin deze verordening voorziet. Dat verzoek moet een beschrijving van de situatie bevatten en moet aangeven om welke maatregelen wordt verzocht om de specifieke situatie aan te pakken. In het verzoek moeten ook de redenen worden vermeld waarom de situatie die maatregelen vereist en, indien relevant, moet worden aangegeven welke maatregelen reeds zijn genomen om de situatie aan te pakken.

(22)

Het gebruik van maatregelen die zijn opgenomen in de permanente EU-toolbox voor migratiesteun, zoals vastgesteld bij artikel 6, lid 3, van Verordening (EU) 2024/1351 (de “toolbox”) mag geen voorwaarde zijn om een beroep te kunnen doen op solidariteitsmaatregelen uit hoofde van deze verordening.

(23)

In een crisissituatie moet de lidstaat die met een dergelijke situatie wordt geconfronteerd, andere lidstaten kunnen verzoeken om de solidariteits- en ondersteuningsmaatregelen die het beste voorzien in zijn behoeften om de situatie aan te pakken, en die grotere solidariteit vergen dan die waarin Verordening (EU) 2024/1351 voorziet, teneinde de verantwoordelijkheid van de lidstaat voor de aanpak van een crisissituatie te verlichten. Dergelijke versterkte solidariteits- en ondersteuningsmaatregelen kunnen de vorm aannemen van herplaatsingen, financiële bijdragen, alternatieve solidariteitsmaatregelen of een combinatie van het bovenstaande.

(24)

In een crisis- of overmachtsituatie moet de lidstaat die met een dergelijke situatie wordt geconfronteerd, kunnen verzoeken om machtiging tot toepassing van de afwijkingen van de relevante asielprocedureregels, met inbegrip van de grensprocedure voor asiel. Indien relevant moeten dergelijke verzoeken ook vermelden of de betrokken lidstaat ervoor kiest specifieke categorieën verzoekers van de grensprocedure uit te sluiten, dan wel de grensprocedure voor specifieke categorieën verzoekers te beëindigen. Samen met een dergelijk verzoek moet de betrokken lidstaat de Commissie in kennis kunnen stellen van zijn voornemen om de afwijking van de registratietermijn toe te passen voordat de lidstaat daartoe bij een uitvoeringsbesluit van de Raad wordt gemachtigd, alsook van de precieze redenen waarom onmiddellijk optreden vereist is. De toepassing van die afwijking mag niet langer duren dan tien dagen vanaf de dag na het verzoek, tenzij het uitvoeringsbesluit van de Raad daarvoor machtiging verleent. De Commissie en de Raad moeten bij het vervullen van hun respectieve verantwoordelijkheden in het kader van de machtigingsprocedure snel handelen om de tijdspanne tussen het einde van die periode en de vaststelling van het overeenkomstige uitvoeringsbesluit van de Raad te beperken.

(25)

Aangezien een lidstaat tegelijkertijd met verschillende van de in deze verordening beschreven situaties kan worden geconfronteerd, is het voor die lidstaat mogelijk om om verschillende maatregelen uit hoofde van deze verordening te verzoeken en gemachtigd te worden om die maatregelen, die als complementair worden beschouwd, tegelijkertijd toe te passen of er tegelijkertijd een beroep op te doen.

(26)

Met het oog op een goed beheer van een crisissituatie, met inbegrip van instrumentalisering, of een overmachtsituatie, en om te zorgen voor voorspelbaarheid en de passende aanpassing van de toepasselijke asielprocedureregels aan dergelijke situaties, met inbegrip van de grensprocedure voor asiel, moet aan de Commissie de bevoegdheid worden toegekend om de situatie te beoordelen, op een met redenen omkleed verzoek van de betrokken lidstaat, en om door middel van een uitvoeringsbesluit te bepalen of de verzoekende lidstaat wordt geconfronteerd met een crisissituatie, met inbegrip van instrumentalisering, dan wel een overmachtsituatie.

(27)

In een crisissituatie moeten de solidariteitsmaatregelen om een dergelijke situatie aan te pakken, verder gaan dan die waarin Verordening (EU) 2024/1351 voorziet. Daarom moet de Commissie bij de beoordeling van de situatie rekening houden met kwantitatieve en kwalitatieve indicatoren als bedoeld in artikel 9 van die verordening, met door de verzoekende lidstaat verstrekte onderbouwde informatie en met informatie die is verzameld op grond van Verordening (EU) 2021/2303 van het Europees Parlement en de Raad (13) en Verordening (EU) 2019/1896 van het Europees Parlement en de Raad (14), alsook met het in Verordening (EU) 2024/1351 bedoelde Europees jaarverslag over asiel- en migratiebeheer. In situaties van instrumentalisering moet de Commissie ook rekening houden met de redenen waarom de toolbox niet volstaat om de situatie aan te pakken. De Commissie moet voldoende informatie verzamelen om naar behoren te beoordelen of de verzoekende lidstaat wordt geconfronteerd met een crisissituatie, met inbegrip van instrumentalisering, of een overmachtsituatie, in overleg met de betrokken agentschappen, met name het Asielagentschap van de Europese Unie (het “Asielagentschap”), het Europees Grens- en kustwachtagentschap en het Bureau van de Europese Unie voor de grondrechten, alsook internationale organisaties, met name het Bureau van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Vluchtelingen (United Nations High Commissioner for Refugees — UNHCR) en de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM), en andere betrokken organisaties.

(28)

Om een hoge mate van politiek toezicht en politieke steun te waarborgen en de solidariteit van de Unie uit te drukken, is het relevant na te gaan of de Europese Raad heeft erkend dat de Unie of een of meer van haar lidstaten worden geconfronteerd met een situatie van instrumentalisering van migranten. De instrumentalisering van migranten kan de essentiële functies van een lidstaat, waaronder de handhaving van de openbare orde en de bescherming van de nationale veiligheid, in gevaar brengen.

(29)

Voor een passende respons die noodzakelijk en evenredig is om de situatie aan te pakken, moet in het voorstel van de Commissie indien relevant worden aangegeven welke specifieke afwijkingen de lidstaten moeten kunnen toepassen. In een situatie van instrumentalisering moeten de daardoor getroffen personen op wie de desbetreffende afwijkingen zouden kunnen worden toegepast, duidelijk worden geïdentificeerd. In een crisissituatie moet de Commissie, indien passend en na overleg met de lidstaat die met de crisissituatie wordt geconfronteerd, in haar voorstel een ontwerp van solidariteitsresponsplan opnemen, waarin de toepasselijke solidariteitsmaatregelen en het niveau van maatregelen worden aangegeven die nodig zijn voor de specifieke situatie, met inbegrip van het totale aantal herplaatsingen, de financiële bijdragen of de alternatieve solidariteitsmaatregelen en het niveau daarvan, waarin wordt erkend dat de verschillende vormen van solidariteit van gelijke waarde zijn en waarin de lidstaten volledig vrij worden gelaten in hun keuze van solidariteitsmaatregelen.

(30)

Terwijl in geval van migratiedruk herplaatsingen of verantwoordelijkheidscompensaties dienen te voorzien in 60 % van de herplaatsingsbehoeften uit hoofde van Verordening (EU) 2024/1351, is het in een crisissituatie van belang dat in alle solidariteitsbehoeften van de betrokken lidstaat wordt voorzien. Daarom moet, wanneer bij een uitvoeringsbesluit van de Raad een solidariteitsresponsplan wordt vastgesteld, de lidstaat die met de crisissituatie wordt geconfronteerd, voorrang krijgen om gebruik te maken van de niet-toegewezen of nog niet uitgevoerde solidariteitstoezeggingen die beschikbaar zijn in de jaarlijkse solidariteitspool die overeenkomstig artikel 44 ter van Verordening (EU) 2024/1351 is ingesteld. Indien dat niet mogelijk is, of indien de jaarlijkse solidariteitspool onvoldoende toezeggingen bevat om in de vastgestelde behoeften te voorzien, moet de lidstaat die met een crisissituatie wordt geconfronteerd, ook kunnen gebruikmaken van de bijdragen in het uitvoeringsbesluit van de Raad, waarbij wordt erkend dat de verschillende vormen van solidariteit gelijkwaardig zijn. Om in alle behoeften van de betrokken lidstaat te voorzien, moeten, indien de combinatie van de herplaatsingstoezeggingen in de jaarlijkse solidariteitspool en in het uitvoeringsbesluit van de Raad niet volstaat, verantwoordelijkheidscompensaties worden opgelegd om de in het solidariteitsresponsplan vastgestelde behoeften te dekken. Daartoe moeten er zich op het grondgebied van de bijdragende lidstaat personen bevinden op wie de compensaties van toepassing zijn.

(31)

Crisis- of overmachtsituaties kunnen ook de essentiële functies van een lidstaat in gevaar brengen. Om het wederzijdse vertrouwen tussen de lidstaten te versterken en de coördinatie van de lidstaten op Unieniveau te verbeteren, moeten aan de Raad uitvoeringsbevoegdheden worden toegekend om een uitvoeringsbesluit vast te stellen waarbij een lidstaat wordt gemachtigd de afwijkingen en solidariteitsmaatregelen waarin deze verordening voorziet, toe te passen mits aan de gestelde voorwaarden is voldaan. De termijn voor de toepassing van de bij het oorspronkelijke uitvoeringsbesluit toegestane maatregelen moet drie maanden bedragen. Die periode moet met drie maanden kunnen worden verlengd indien de Commissie bevestigt dat de crisis- of overmachtsituatie aanhoudt. De Raad moet worden gemachtigd om, indien de omstandigheden die de verlenging van de afwijkingen en solidariteitsmaatregelen rechtvaardigen, aanhouden, op basis van een Commissievoorstel de machtiging voor de toepassing van de afwijkingen en de solidariteitsmaatregelen te verlengen met een termijn van ten hoogste drie maanden. Die periode moet met nog eens drie maanden kunnen worden verlengd indien de Commissie bevestigt dat de situatie aanhoudt. De Raad moet worden gemachtigd om de toepassing van de maatregelen op basis van een voorstel van de Commissie in te trekken wanneer de omstandigheden die de toepassing van de afwijkingen en solidariteitsmaatregelen rechtvaardigen, zijn geëindigd. Het besluit tot verlenging van de machtiging moet de toegepaste afwijkingen kunnen wijzigen. Bij de uitoefening van hun bevoegdheden en verantwoordelijkheden moeten de Commissie en de Raad te allen tijde ervoor zorgen dat de beginselen van evenredigheid en noodzakelijkheid in acht worden genomen.

(32)

Het uitvoeringsbesluit van de Raad moet, waar passend, de specifieke afwijkingen specificeren die de lidstaat die met een crisis- of overmachtsituatie wordt geconfronteerd, mag toepassen, afhankelijk van de aard van elke afwijking, en moet de datum vastleggen met ingang waarvan die afwijkingen kunnen worden toegepast. Voorts moet het besluit de redenen vermelden waarop het is gebaseerd, alsook de personele werkingssfeer van de afwijkingen.

(33)

Het uitvoeringsbesluit van de Raad moet, waar passend, een solidariteitsresponsplan vaststellen, met vermelding van de vereiste specifieke solidariteits- en ondersteuningsmaatregelen en de niveaus daarvan, alsook van de toezeggingen van de bijdragende lidstaten. Daartoe moet de toezeggingsronde plaatsvinden in het kader van de vaststelling van het uitvoeringsbesluit van de Raad. Het is belangrijk ervoor te zorgen dat de bijdragende lidstaten volledig vrij kunnen kiezen tussen de soorten solidariteits- en ondersteuningsmaatregelen.

(34)

Gezien het belang om de in deze verordening vervatte maatregelen alleen zo lang als en voor zover strikt noodzakelijk toe te passen, moeten de Commissie en de Raad de situatie voortdurend monitoren en evalueren met betrekking tot de noodzakelijkheid en de evenredigheid van die maatregelen. In dat verband moet de Commissie bijzondere aandacht besteden aan de naleving van de grondrechten en humanitaire normen en kan zij het Asielagentschap verzoeken ten aanzien van het asiel- of opvangstelsel van de betrokken lidstaat een monitoringexercitie op te starten op grond van artikel 15, lid 2, van Verordening (EU) 2021/2303.

(35)

De procedureregels voor herplaatsing die bij Verordening (EU) 2024/1351 zijn vastgesteld, zijn toepasselijk met het oog op de correcte uitvoering van de solidariteitsmaatregelen in een crisissituatie, rekening houdend met de ernst en de urgentie van die situatie.

(36)

Om de soepele uitvoering van het solidariteitsmechanisme uit hoofde van deze verordening te waarborgen, moet de EU-solidariteitscoördinator, naast de in Verordening (EU) 2024/1351 vermelde taken, herplaatsingsactiviteiten ondersteunen en een cultuur van paraatheid, samenwerking en veerkracht tussen de lidstaten bevorderen. In een crisissituatie verstrekt de EU-solidariteitscoördinator om de twee weken een bulletin waarin een stand van zaken wordt gegeven van de uitvoering en het functioneren van het herplaatsingsmechanisme. Het kantoor van de EU-solidariteitscoördinator moet over voldoende personeel en middelen beschikken om zijn rol in het kader van deze verordening doeltreffend te kunnen vervullen. Bij herplaatsing moet eerst en vooral rekening worden gehouden met kwetsbare personen.

(37)

Kwetsbare personen moeten voorrang krijgen bij herplaatsing, met name wanneer zij bijzondere opvangbehoeften hebben in de zin van artikel 24 van Richtlijn (EU) 2024/1346, of bijzondere procedurele waarborgen behoeven als bedoeld in de artikelen 20 tot en met 23 van Verordening (EU) 2024/1348. Overeenkomstig artikel 24 van Richtlijn (EU) 2024/1346 hebben verzoekers die onder een van de volgende categorieën vallen, vaker bijzondere opvangbehoeften: minderjarigen, niet-begeleide minderjarigen, personen met een handicap, ouderen, zwangere vrouwen, lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen, transseksuelen en interseksuelen, alleenstaande ouders met minderjarige kinderen, slachtoffers van mensenhandel, personen met ernstige ziekten, personen met psychische stoornissen, met inbegrip van posttraumatische stressstoornis, en personen die folteringen hebben ondergaan, zijn verkracht of aan andere ernstige vormen van psychologisch, fysiek of seksueel geweld zijn blootgesteld, zoals slachtoffers van gendergerelateerd geweld, vrouwelijke genitale verminking, een kinderhuwelijk of gedwongen huwelijk, of geweld met een seksueel, gender-, racistisch of religieus motief.

(38)

In tegenstelling tot de regels van Verordening (EU) 2024/1351, waarbij de lidstaten niet verplicht zijn een verantwoordelijkheid op zich te nemen die groter is dan hun billijk aandeel, zou de uitvoering van het solidariteitsresponsplan in een crisissituatie ertoe kunnen leiden dat een of meer bijdragende lidstaten meer dan hun billijk aandeel van de verantwoordelijkheid voor het behandelen van verzoeken om internationale bescherming op zich nemen. In dergelijke gevallen moet een lidstaat het recht hebben om het deel boven het billijk aandeel van de uitvoering van de solidariteitstoezeggingen in het kader van de komende jaarlijkse cycli van Verordening (EU) 2024/1351 evenredig te verlagen over een periode van vijf jaar. Een dergelijke verlaging kan ook worden toegepast in een op grond van artikel 4, lid 3, vastgesteld uitvoeringsbesluit van de Raad, met aftrek van het overeenkomstige aantal verzoeken boven het billijk aandeel en binnen vijf jaar na de datum waarop het uitvoeringsbesluit van de Raad dat de lidstaat ertoe heeft gebracht zijn billijk aandeel te overschrijden, niet langer van kracht is. Het moet mogelijk zijn de verlagingen in het kader van de komende jaarlijkse cycli en zoals vastgesteld in een uitvoeringsbesluit van de Raad afwisselend of gelijktijdig toe te passen, mits zij overeenkomen met en niet groter zijn dan het aantal verzoeken waarmee die lidstaat meer dan zijn billijk aandeel heeft bijgedragen.

(39)

Wanneer een lidstaat met een crisis- of overmachtsituatie geconfronteerd wordt, moet hij mogelijk middelen herbestemmen met het oog op het beheer van de aankomst van onderdanen van derde landen en staatlozen aan zijn grenzen. Als gevolg daarvan heeft die lidstaat mogelijk tijd nodig om zijn middelen te reorganiseren en zijn capaciteit te vergroten, mede met steun van de betrokken agentschappen van de Unie. Die lidstaat heeft mogelijk ook meer tijd nodig om te kunnen beslissen over verzoeken zonder toegang tot zijn grondgebied toe te staan. In een dergelijke situatie moet die lidstaat kunnen afwijken van de termijnen voor registratie en voor de grensprocedure.

(40)

Indien een lidstaat een of meer van de in deze verordening vastgestelde maatregelen toepast, moet hij de onderdanen van derde landen en staatlozen in een taal die zij begrijpen of redelijkerwijs geacht worden te begrijpen, informeren over de toegepaste afwijkingen en de looptijd van de maatregelen. De lidstaten zijn verplicht om tegemoet te komen aan eventuele bijzondere procedurele behoeften en bijzondere opvangbehoeften van de verzoekers en om dienovereenkomstig op passende wijze informatie te verstrekken. Voorts zijn artikel 8 inzake informatieverstrekking en artikel 36, lid 3, inzake informatie over de mogelijkheid om beroep in te stellen tegen de beslissing over het verzoek, van Verordening (EU) 2024/1348 van toepassing.

(41)

Indien wordt afgeweken van de asielprocedure, moeten de waarborgen voor verzoekers met bijzondere procedurele behoeften en bijzondere opvangbehoeften, waaronder medische aandoeningen, voor de bevoegde autoriteiten vooropstaan. Daarom mag de lidstaat die met een crisis- of overmachtsituatie wordt geconfronteerd, de asielprocedure niet toepassen of moet hij ophouden die toe te passen in gevallen waarin er medische redenen zijn om de grensprocedure niet toe te passen overeenkomstig artikel 53, lid 2, punt d), van Verordening (EU) 2024/1348, wanneer verzoekers met bijzondere procedurele behoeften niet de noodzakelijke ondersteuning kan worden geboden overeenkomstig artikel 54, lid 2, punt c), van die verordening of wanneer de nodige steun niet kan worden verleend aan verzoekers met bijzondere opvangbehoeften overeenkomstig Richtlijn (EU) 2024/1346. De betrokken lidstaat moet voorrang geven aan de behandeling van verzoeken van personen met bijzondere procedurele behoeften overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1348 en met bijzondere opvangbehoeften zoals gedefinieerd in artikel 2, punt 14), van Richtlijn 2024/1346 vooral minderjarigen en hun gezinsleden.

(42)

In crisis- en overmachtsituaties moet de lidstaat worden gemachtigd om van Verordening (EU) 2024/1348 af te wijken teneinde verzoeken om internationale bescherming uiterlijk vier weken nadat ze zijn gedaan, te mogen registreren. Een dergelijke verlenging mag geen afbreuk doen aan de rechten van asielzoekers zoals gewaarborgd door het Handvest, Verordening (EU) 2024/1348 en Richtlijn (EU) 2024/1346. Onverminderd de uitzondering waarin is voorzien tijdens de periode tussen het verzoek en de vaststelling van het uitvoeringsbesluit van de Raad, mag, in een crisissituatie die wordt gekenmerkt door massale aankomsten van onderdanen van derde landen en staatlozen, de verlenging van de registratieperiode alleen worden toegepast gedurende de periode die in het oorspronkelijke uitvoeringsbesluit van de Raad is bepaald.

(43)

Een lidstaat die met een crisis- of overmachtsituatie wordt geconfronteerd, moet de behandeling van verzoeken om internationale bescherming aan de grens met zes weken kunnen verlengen. De verlenging mag niet bij de in artikel 51, lid 2, derde alinea, van Verordening (EU) 2024/1348 bedoelde periode worden gevoegd.

(44)

Wanneer een lidstaat wordt geconfronteerd met crisis- of overmachtsituaties, moet hij bij zijn verzoek met betrekking tot de toepassing van de grensprocedure maatregelen uit verschillende opties kunnen kiezen, rekening houdend met de samenstelling van de stromen en de uiteenlopende aard ervan, afhankelijk van de precieze crisissituatie.

(45)

In crisissituaties met massale aankomsten van onderdanen van derde landen en staatlozen, of in overmachtsituaties, kan het nodig zijn dat een lidstaat wordt toegestaan de grensprocedure niet toe te passen ten aanzien van personen die afkomstig zijn uit derde landen waarvoor het gemiddelde erkenningspercentage in de hele Unie minder dan 20 % bedraagt. Om een dergelijke afwijking toe te passen, moet in het uitvoeringsbesluit van de Raad worden beoordeeld of de maatregelen in het noodplan van de betrokken lidstaat als bedoeld in artikel 32 van Richtlijn (EU) 2024/1346 volstaan om de situatie aan te pakken. In ieder geval zijn de lidstaten verplicht de grensprocedure toe te passen in de in artikel 42, lid 1, punten c) en f), van Verordening (EU) 2024/1348 bedoelde situaties.

(46)

In crisissituaties met massale aankomsten van onderdanen van derde landen en staatlozen die om internationale bescherming verzoeken, kan het nodig zijn een lidstaat toe te staan de drempel voor de verplichte toepassing van de grensprocedure als bepaald in artikel 42, lid 1, punt j), van Verordening (EU) 2024/1348 te verlagen. In ieder geval mag de verlaagde drempel niet lager zijn dan 5 %. De lidstaten zijn verplicht de grensprocedure toe te passen in de in artikel 42, lid 1, punten c) en f), van die verordening bedoelde situaties.

(47)

In een crisissituatie met massale aankomsten van onderdanen van derde landen en staatlozen die om internationale bescherming verzoeken, kan het nodig zijn om het toepassingsgebied van de grensprocedure van artikel 43 van Verordening (EU) 2024/1348 uit te breiden en om een lidstaat de mogelijkheid te bieden om in het kader van een grensprocedure ook een beslissing te nemen over de gegrondheid van een verzoek in gevallen waarin de verzoeker een onderdaan is van of, in het geval van staatlozen, zijn gewone verblijfplaats had in, een derde land waarvoor het percentage voor het verlenen van internationale bescherming in de hele Unie 50 % of minder bedraagt. Als gevolg daarvan moeten de lidstaten bij de toepassing van de grensprocedure voor crises de grensprocedure blijven toepassen zoals vastgelegd in de artikelen 43 tot en met 54 van die verordening, maar kunnen zij de toepassing van de grensprocedure uitbreiden tot onderdanen van derde landen of staatlozen die afkomstig zijn uit derde landen waarvoor het gemiddelde erkenningspercentage voor de hele Unie meer dan 20 % maar minder dan 50 % bedraagt, rekening houdend met eventuele snel veranderende beschermingsbehoeften die zich kunnen voordoen in het land van herkomst, zoals weergegeven in de driemaandelijkse actualiseringen van de Eurostat-gegevens. Die uitbreiding van het toepassingsgebied van de grensprocedure mag geen afbreuk doen aan de gronden en andere regels die van toepassing zijn in het kader van de verplichte grensprocedure uit hoofde van die verordening. Indien een lidstaat gemachtigd wordt het toepassingsgebied van de grensprocedure uit te breiden, mogen verzoeken die in het kader van die procedure worden behandeld, niet worden beschouwd als onderdeel van de toereikende capaciteit op grond van artikel 47 of worden meegeteld voor de toepassing van het jaarlijkse maximumaantal op grond van artikel 50 van die verordening.

(48)

De bewaring van verzoekers moet worden toegepast in overeenstemming met het onderliggende beginsel dat personen niet in bewaring mogen worden gehouden louter omdat zij internationale bescherming zoeken, met name overeenkomstig de internationale wettelijke verplichtingen van de lidstaten en overeenkomstig artikel 31 van het Verdrag van Genève. Overeenkomstig Richtlijn (EU) 2024/1346 mogen minderjarigen in de regel niet in bewaring worden genomen, maar moeten zij worden opgevangen in een accommodatie met speciale voorzieningen voor minderjarigen, indien passend ook door middel van een niet-vrijheidsbenemende plaatsing in de gemeenschap. Gezien het negatieve effect van bewaring op minderjarigen kan bewaring, overeenkomstig het recht van de Unie, alleen worden gebruikt in uitzonderlijke omstandigheden, indien dat strikt noodzakelijk is, alleen in laatste instantie, zo kort mogelijk, en nooit in gevangenissen of andere faciliteiten voor wetshandhavingsdoeleinden. Minderjarigen mogen niet worden gescheiden van hun ouders of verzorgers, en het beginsel van eenheid van het gezin moet er in het algemeen toe leiden dat wordt gebruikgemaakt van passende alternatieven voor de bewaring van gezinnen met minderjarigen, in voor hen geschikte accommodatie. Bovendien moet al het mogelijke worden gedaan opdat een haalbare reeks passende alternatieven voor de bewaring van minderjarigen beschikbaar en toegankelijk is.

(49)

In een situatie van instrumentalisering en om te voorkomen dat een derde land of een vijandige niet-statelijke actor zich op specifieke nationaliteiten of specifieke categorieën onderdanen van derde landen of staatlozen richt, moet het voor een lidstaat mogelijk zijn om van de asielprocedure zoals bepaald in deze verordening af te wijken om in het kader van de grensprocedure zoals vastgesteld in de artikelen 44 tot en met 55 van Verordening (EU) 2024/1348 een beslissing te nemen over de gegrondheid van alle verzoeken. De beginselen en waarborgen van die verordening moeten in acht worden genomen. In het uitvoeringsbesluit van de Raad waarbij de lidstaat toestemming wordt verleend de bedoelde afwijkingen toe te passen, moet worden gespecificeerd voor welke onderdanen van derde landen of staatlozen sprake is van instrumentalisering. Bij de toepassing van die afwijking moet bijzondere aandacht worden besteed aan bepaalde categorieën onderdanen van derde landen en staatlozen die het slachtoffer zijn geworden van instrumentalisering, met name minderjarigen jonger dan 12 jaar en hun gezinsleden, en kwetsbare personen met bijzondere procedurele of opvangbehoeften. Die groepen moeten daarom van de grensprocedure worden uitgesloten of indien uit een individuele beoordeling blijkt dat hun verzoeken waarschijnlijk gegrond zijn, moet die procedure niet langer op hen van toepassing zijn. De keuze tussen die alternatieven blijft tot de bevoegdheid behoren van de lidstaat die om toepassing van die afwijking verzoekt. De in het verzoek aangegeven keuze moet worden weerspiegeld in het uitvoeringsbesluit van de Raad waarbij de toepassing van die afwijking wordt toegestaan. Die uitbreiding van het toepassingsgebied van de grensprocedure in een situatie van instrumentalisering mag geen afbreuk doen aan de gronden en andere regels die van toepassing zijn in het kader van de verplichte grensprocedure uit hoofde van Verordening (EU) 2024/1348. Indien een lidstaat gemachtigd wordt het toepassingsgebied van de grensprocedure uit te breiden, mogen verzoeken die in het kader van die procedure worden behandeld, niet worden beschouwd als onderdeel van de toereikende capaciteit op grond van artikel 48 of worden meegeteld voor de toepassing van het jaarlijkse maximumaantal op grond van artikel 51 van die verordening.

(50)

Om de betrokken lidstaat te ondersteunen bij het verlenen van de nodige bijstand aan onderdanen van derde landen en staatlozen die onder het toepassingsgebied van deze verordening vallen, moeten de agentschappen van de Verenigde Naties, met name de UNHCR, en andere betrokken partnerorganisaties die door de lidstaten met specifieke taken zijn belast, daadwerkelijke toegang hebben tot de grens onder de voorwaarden van Richtlijn (EU) 2024/1346 en Verordening (EU) 2024/1348. De UNHCR moet toegang krijgen tot verzoekers, ook aan de grens. Daartoe moet de betrokken lidstaat nauw blijven samenwerken met die organisaties.

(51)

Er moeten specifieke regels worden vastgesteld voor crisissituaties met massale aankomsten en voor overmachtsituaties, teneinde het voor de lidstaten mogelijk te maken de bij Verordening (EU) 2024/1351 vastgestelde termijnen onder strikte voorwaarden te verlengen, indien die ten gevolge van de buitengewone situatie niet kunnen worden nageleefd. Een dergelijke verlenging moet tegelijkertijd gelden voor de termijnen voor het verzenden en beantwoorden van overnameverzoeken en kennisgevingen van terugname, alsook voor de termijn voor de overdracht van een verzoeker aan de verantwoordelijke lidstaat. De termijnen moeten worden verlengd ongeacht of die verordening voor bepaalde situaties in kortere termijnen voorziet.

(52)

Om daadwerkelijke toegang tot de procedure voor het verlenen van internationale bescherming te waarborgen, moet, wanneer de overdracht niet doorgaat als gevolg van het aanhouden van een crisissituatie met massale aankomsten of van een situatie van overmacht, of wanneer de overdragende lidstaat de overdracht niet uitvoert wanneer de verzoeker beschikbaar is voor de bevoegde autoriteiten van de overdragende lidstaat, een maximumtermijn worden vastgesteld voor het uitvoeren van de overdracht aan een lidstaat die met die situatie wordt geconfronteerd. Die maximale termijn mag niet langer zijn dan één jaar na de aanvaarding van het overnameverzoek, na de bevestiging van de kennisgeving van terugname door een andere lidstaat of na de definitieve beslissing over een beroep of bezwaar tegen een overdrachtsbesluit dat opschortende werking heeft overeenkomstig artikel 43, lid 3, van Verordening (EU) 2024/1351. Die maximale termijn doet geen afbreuk aan de mogelijkheid om de termijnen voor de uitvoering van een overdracht op grond van artikel 46, lid 2, van die verordening te verlengen.

(53)

Om te voorkomen dat het gemeenschappelijk Europees asielstelsel vastloopt als gevolg van massale aankomsten van zulke buitengewone omvang en intensiteit dat zulks, zelfs indien een lidstaat over een goed voorbereid asiel-, opvang- en terugkeerstelsel beschikt, kan leiden tot een ernstig risico op ernstige tekortkomingen in de behandeling van verzoekers indien die situatie niet door de Unie als geheel wordt aangepakt, moet de lidstaat in die hoogst uitzonderlijke omstandigheden ontheven kunnen worden van zijn verplichting om een verzoeker terug te nemen op grond van artikel 16, lid 2, en artikel 38, lid 4, van Verordening (EU) 2024/1351. Om ervoor te zorgen dat de toepassing van een dergelijke afwijking niet leidt tot extra druk op de lidstaat die met die situatie wordt geconfronteerd, mag die afwijking echter alleen met terugwerkende kracht, binnen vier maanden vóór de datum van vaststelling van het uitvoeringsbesluit van de Raad, van toepassing zijn op verzoeken die reeds in die lidstaat zijn geregistreerd.

(54)

Indien overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1347 objectieve omstandigheden doen vermoeden dat verzoeken om internationale bescherming van groepen verzoekers uit een specifiek land van herkomst of een specifieke eerdere gewone verblijfplaats of een deel van dat land, of op basis van de criteria die voortvloeien uit die verordening, gegrond kunnen zijn, is het in het belang van zowel de beslissingsautoriteiten als de betrokken verzoekers om de behandeling van de gegrondheid van het verzoek zo spoedig mogelijk af te ronden en om een snelle en efficiënte verlening van internationale bescherming in een crisissituatie mogelijk te maken.

(55)

Verzoekers van wie het verzoek wordt behandeld in het kader van de versnelde procedure waarin deze verordening voorziet, genieten alle rechten en waarborgen waarop verzoekers recht hebben overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1348, met inbegrip van het recht op informatie en het recht op een doeltreffende voorziening in rechte.

(56)

Bij de toepassing van een aanbeveling van de Commissie over de versnelde procedure mag geen onderhoud over de grond van de zaak plaatsvinden, maar als twijfel bestaat over de vraag of de verzoeker behoort tot de in die aanbeveling genoemde categorie of categorieën personen dan wel of de uitsluitingsgronden van toepassing zijn, kan een dergelijk onderhoud nodig zijn. De procedure mag in geen geval langer duren dan vier weken vanaf de datum van indiening van het verzoek. Indien een lidstaat heeft vastgesteld dat een verzoeker een bedreiging vormt voor de binnenlandse veiligheid, moet die lidstaat de mogelijkheid hebben om ten aanzien van die verzoeker de versnelde procedure niet toe te passen. In dat geval moet het verzoek worden behandeld overeenkomstig de artikelen 36 en 40 van Verordening (EU) 2024/1348.

(57)

Verzoekers van wie het verzoek wordt behandeld in het kader van de versnelde procedure waarin deze verordening voorziet, moeten overeenkomstig artikel 29 van Verordening (EU) 2024/1348 een document ontvangen waaruit hun status blijkt in een taal die zij begrijpen of waarvan redelijkerwijs kan worden verondersteld dat zij die begrijpen.

(58)

De bevoegde agentschappen van de Unie, het Bureau van de UNHCR en andere relevante organisaties kunnen tijdens de verschillende fasen van de toepassing van de versnelde procedure worden geraadpleegd.

(59)

Met het oog op waarborging van een voldoende hoog paraatheidsniveau voor een crisissituatie, moeten de lidstaten in hun noodplannen maatregelen opnemen die nodig zijn om op de crisissituatie te reageren en die op te lossen, met inbegrip van maatregelen die nodig zijn om uitdagingen met betrekking tot de werking van het gemeenschappelijk Europees asielstelsel het hoofd te bieden, de rechten van verzoekers om en begunstigden van internationale bescherming te beschermen, en om de toekomstige veerkracht in de betrokken lidstaat te bevorderen. De lidstaten moeten ook gebruikmaken van alle instrumenten die uit hoofde van het nationaal recht en het Unierecht beschikbaar zijn, met inbegrip van instrumenten voor anticipatie en vroegtijdige waarschuwing die beschikbaar zijn uit hoofde van het EU-mechanisme voor paraatheid en crisisbeheer in verband met migratie waarin Aanbeveling (EU) 2020/1366 van de Commissie (15) voorziet.

(60)

Onverminderd het bovenstaande en indien relevant moeten in een crisissituatie alle crisismechanismen die in de toolbox zijn opgenomen, worden ingezet, met name de financiële en operationele steun die de agentschappen van de Unie, de fondsen van de Unie en het Uniemechanisme voor civiele bescherming overeenkomstig de toepasselijke rechtshandelingen kunnen verlenen. Daarna moet de Commissie, in het kader van het migratieforum op technisch niveau, zorgen voor coördinatie en uitwisseling van informatie met andere platforms die relevant zijn voor het beheer van de crisissituatie, waaronder het EU-netwerk voor paraatheid en crisisbeheer in verband met migratie, overeenkomstig Aanbeveling (EU) 2020/1366, en de geïntegreerde regeling politieke crisisrespons (Integrated Political Crisis Response — IPCR).

(61)

Een lidstaat die met een crisis- of overmachtsituatie wordt geconfronteerd, kan het Asielagentschap, het Europees Grens- en kustwachtagentschap of Europol om steun verzoeken, overeenkomstig hun respectieve mandaten. Daarnaast kan het Asielagentschap indien passend op eigen initiatief bijstand voorstellen overeenkomstig artikel 16, lid 1, punt d), van Verordening (EU) 2021/2303, terwijl het Europees Grens- en kustwachtagentschap met instemming van de betrokken lidstaat overeenkomstig de artikelen 48, 50, 52 en 53 van Verordening (EU) 2019/1896 bijstand op het gebied van terugkeer kan voorstellen, en Europol overeenkomstig artikel 6, lid 1, van Verordening (EU) 2016/794 van het Europees Parlement en de Raad (16) bijstand kan voorstellen.

(62)

Ter ondersteuning van lidstaten die als solidariteitsmaatregel herplaatsing uitvoeren, moet financiële steun uit de EU-begroting worden verleend, onder meer door de thematische faciliteit zoals bepaald in Verordening (EU) 2021/1147 van het Europees Parlement en de Raad (17).

(63)

Daar de doelstellingen van deze verordening, namelijk voorzien in de noodzakelijke aanpassing van de asielprocedureregels en, indien relevant, de regels inzake solidariteit om de lidstaten in staat te stellen het hoofd te bieden aan crisissituaties en overmachtsituaties op het gebied van asiel- en migratiebeheer binnen de Unie, niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt, maar vanwege de omvang en de gevolgen van het optreden beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel, gaat deze verordening niet verder dan nodig is om die doelstellingen te verwezenlijken.

(64)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het VEU en het VWEU, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van deze verordening, die derhalve niet bindend is voor, noch van toepassing is op Denemarken. Aangezien de artikelen 12 en 13, en de artikelen 1 tot en met 6, voor zover zij te maken hebben met de afwijkingen in de artikelen 12 en 13, van deze verordening wijzigingen inhouden in de zin van artikel 3 van de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap en het Koninkrijk Denemarken betreffende de criteria en instrumenten om te bepalen welke staat verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat wordt ingediend in Denemarken of een andere lidstaat van de Europese Unie en “Eurodac” voor de vergelijking van vingerafdrukken ten behoeve van een doeltreffende toepassing van de Overeenkomst van Dublin (18), moet Denemarken, op het ogenblik van de aanneming van de wijzigingen of binnen een termijn van dertig dagen daarna, de Commissie in kennis stellen van zijn besluit om de inhoud van die wijzigingen al dan niet ten uitvoer te leggen.

(65)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 en artikel 4 bis, lid 1, van Protocol nr. 21 betreffende de positie van het Verenigd Koninkrijk en Ierland ten aanzien van de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht, gehecht aan het VEU en het VWEU, en onverminderd artikel 4 van dat protocol, neemt Ierland niet deel aan de vaststelling van deze verordening en is deze niet bindend voor, noch van toepassing op Ierland.

(66)

Wat IJsland en Noorwegen betreft, vormen de artikelen 12 en 13, en de artikelen 1 tot en met 6, voor zover zij te maken hebben met de afwijkingen in de artikelen 12 en 13, van deze verordening een nieuwe wettelijke bepaling op een gebied waarvan sprake is in de bijlage bij de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap, de Republiek IJsland en het Koninkrijk Noorwegen betreffende de criteria en de mechanismen voor de vaststelling van de staat die verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat in een lidstaat, in IJsland of in Noorwegen wordt ingediend (19).

(67)

Wat Zwitserland betreft, vormen de artikelen 12 en 13, en de artikelen 1 tot en met 6, voor zover zij te maken hebben met de afwijkingen in de artikelen 12 en 13, van deze verordening een besluit of maatregel tot wijziging of aanvulling van de bepalingen bedoeld in artikel 1 van de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat inzake de criteria en mechanismen voor de vaststelling van de staat die verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat in een lidstaat of in Zwitserland wordt ingediend (20).

(68)

Wat Liechtenstein betreft, vormen de artikelen 12 en 13, en de artikelen 1 tot en met 6, voor zover zij te maken hebben met de afwijkingen in de artikelen 12 en 13, van deze verordening een besluit of maatregel tot wijziging of aanvulling van de bepalingen bedoeld in artikel 1 van de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat inzake de criteria en mechanismen voor de vaststelling van de staat die verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat in een lidstaat of in Zwitserland wordt ingediend, waarnaar wordt verwezen in artikel 3 van het protocol tussen de Europese Gemeenschap, de Zwitserse Bondsstaat en het Vorstendom Liechtenstein betreffende de toetreding van het Vorstendom Liechtenstein tot de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat inzake de criteria en mechanismen voor de vaststelling van de staat die verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat in een lidstaat of in Zwitserland wordt ingediend (21),