(1)

Op grond van artikel 3, lid 5, van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) handhaaft de Unie in de betrekkingen met de rest van de wereld haar waarden en belangen en zet zij zich ervoor in, en draagt zij bij tot de bescherming van haar burgers en, onder meer, tot solidariteit en wederzijds respect tussen de volkeren en tot de strikte eerbiediging en ontwikkeling van het internationaal recht, met inbegrip van de inachtneming van de beginselen van het Handvest van de Verenigde Naties (het “VN-Handvest”).

(2)

Op grond van artikel 21, lid 1, eerste alinea, VEU berust het internationaal optreden van de Unie op beginselen zoals de rechtsstaat, gelijkheid en solidariteit, en de naleving van de beginselen van het VN-Handvest van de Verenigde Naties en het internationaal recht. Op grond van artikel 21, lid 1, tweede alinea, VEU bevordert de Unie ook multilaterale oplossingen voor gemeenschappelijke problemen.

(3)

Op grond van de artikelen 1 en 2 van het VN-Handvest is een van de doelstellingen van de Verenigde Naties vriendschappelijke betrekkingen tussen de naties tot stand te brengen in overeenstemming met, onder meer, het beginsel van soevereine gelijkheid.

(4)

Artikel 21, lid 2, VEU de Unie voor een gemeenschappelijk beleid en optreden te bepalen en voeren, en zich te beijveren voor een hoge mate van samenwerking op alle gebieden van de internationale betrekkingen, onder meer ter bescherming van haar waarden, fundamentele belangen, onafhankelijkheid en integriteit en ter consolidering en ondersteuning van de rechtsstaat en de beginselen van het internationaal recht.

(5)

Volgens de verklaring inzake de beginselen van internationaal recht betreffende vriendschappelijke betrekkingen en samenwerking tussen staten overeenkomstig het Handvest van de Verenigde Naties, goedgekeurd door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 24 oktober 1970, moeten internationale betrekkingen in overeenstemming zijn met de beginselen van soevereine gelijkheid en non-interventie. In deze verklaring wordt met betrekking tot het beginsel van non-interventieplicht in aangelegenheden die onder de interne jurisdictie van soevereine staten vallen voorts gesteld dat geen enkele staat gebruik mag maken van economische, politieke of andere maatregelen of mag aansporen tot gebruikmaking ervan om van een andere staat subordinatie van de uitoefening van zijn soevereine rechten te verlangen of anderszins voordelen te bemachtigen, hetgeen het internationaal gewoonterecht weerspiegelt en dus bindend is in de betrekkingen tussen derde landen enerzijds en de Unie en haar lidstaten anderzijds. Voorts zijn er regels van internationaal gewoonterecht inzake de verantwoordelijkheid van een staat voor internationaal onrechtmatige daden terug te vinden in de door de International Law Commission van de Verenigde Naties opgestelde artikelen inzake de aansprakelijkheid van staten voor een internationaal onrechtmatige daad (Articles on the Responsibility of States for Internationally Wrongful Acts — Arsiwa), die de International Law Commission van de Verenigde Naties in 2001 op haar drieënvijftigste zitting heeft aangenomen, en die genoemd worden in Resolutie 56/83 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Die regels zijn bindend in de betrekkingen tussen derde landen enerzijds en de Unie en haar lidstaten anderzijds.

(6)

De moderne, onderling verweven wereldeconomie brengt een groter risico op economische dwang met zich mee, aangezien zij landen betere middelen, waaronder hybride, biedt om dergelijke dwang aan te wenden. Het is wenselijk dat de Unie bijdraagt tot de totstandbrenging, ontwikkeling en verduidelijking van internationale kaders voor het voorkomen en verwijderen van situaties van economische dwang.

(7)

Hoewel de Unie altijd in het kader van het internationaal recht handelt, is het van essentieel belang dat zij beschikt over een passend instrument om economische dwang door derde landen te ontmoedigen en tegen te gaan teneinde haar rechten en belangen en die van haar lidstaten te beschermen. Dit is met name het geval wanneer derde landen ingrijpen in de legitieme soevereine keuzes van de Unie of een lidstaat door maatregelen toe te passen, of daarmee te dreigen, die van invloed zijn op handel of investeringen om de beëindiging, wijziging of vaststelling van een bepaalde handeling door de Unie of een lidstaat te voorkomen of te verkrijgen, waaronder het tot uitdrukking brengen van een standpunt door een instelling, orgaan of instantie van de Unie of een lidstaat. Dergelijke maatregelen die van invloed zijn op de handel of investeringen omvatten niet alleen acties die op het grondgebied van het betreffende derde land worden genomen en daar gevolgen hebben, maar ook acties van het derde land — onder meer via entiteiten die onder zeggenschap of leiding staan van het derde land en aanwezig zijn in de Unie —, die schade veroorzaken aan economische activiteiten in de Unie. De term “derde land” moet niet alleen worden begrepen als een derde staat, maar ook als een afzonderlijk douanegebied of een ander subject van internationaal recht, omdat deze entiteiten ook in staat zijn tot het uitoefenen van economische dwang. Het gebruik van die term en de toepassing van deze verordening hebben geen gevolgen op het gebied van soevereiniteit. Bij de toepassing van deze verordening moet bovendien rekening worden gehouden met het standpunt van de Unie ten aanzien van het betrokken derde land.

(8)

Deze verordening heeft tot doel te zorgen voor een doeltreffende, efficiënte en snelle reactie van de Unie op economische dwang. Specifiek heeft zij tot doel economische dwang jegens de Unie of een lidstaat af te schrikken en de Unie, in laatste instantie, in staat te stellen op te treden tegen economische dwang door middel van responsmaatregelen van de Unie. Deze verordening doet geen afbreuk aan bestaande instrumenten van de Unie en door de Unie gesloten internationale overeenkomsten, noch aan op grond daarvan genomen maatregelen die stroken met het internationaal recht, op het gebied van het gemeenschappelijk handelsbeleid, noch aan ander beleid van de Unie.

(9)

Economische dwang door derde landen kan gericht zijn op acties op het gebied van buitenlands beleid van de Unie of een lidstaat, en de vaststelling van het bestaan van economische dwang en de antwoorden daarop kunnen aanzienlijke gevolgen hebben voor de betrekkingen met derde landen. Het is nodig te zorgen voor consistente antwoorden op uiteenlopende, maar verwante beleidsterreinen. Deze verordening staat niet in de weg aan een mogelijk optreden van de Unie uit hoofde van specifieke bepalingen van titel V, hoofdstuk 2, VEU, waaraan de nodige aandacht moet worden besteed bij het overwegen van een reactie op economische dwang door een derde land.

(10)

Economische dwang door een derde land tegen een lidstaat heeft gevolgen voor de interne markt van de Unie en voor de Unie als geheel. Lidstaten kunnen economische dwang door derde landen niet in hun eentje tegengaan met maatregelen die onder de gemeenschappelijke handelspolitiek vallen. Gezien de exclusieve bevoegdheid die artikel 207 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) aan de Unie verleent, mag alleen de Unie optreden. Bovendien hebben lidstaten als afzonderlijke actoren naar internationaal recht mogelijkerwijs niet het recht om economische dwang door derde landen tegen de Unie tegen te gaan. Daarom is het noodzakelijk dat de middelen om die doelstellingen doeltreffend te verwezenlijken op het niveau van de Unie worden gecreëerd. Deze verordening laat de bevoegdheidsverdeling tussen de Unie en haar lidstaten onverlet.

(11)

Overeenkomstig het evenredigheidsbeginsel is het voor de totstandbrenging van een doeltreffend en alomvattend kader voor het optreden van de Unie tegen economische dwang noodzakelijk en passend regels vast te stellen voor het onderzoek, de vaststelling en het treffen van tegenmaatregelen met betrekking tot economische dwang door derde landen. De responsmaatregelen van de Unie moeten worden voorafgegaan door een onderzoek van de feiten, een vaststelling van het bestaan van economische dwang en, waar mogelijk en op voorwaarde dat het derde land te goeder trouw meewerkt, inspanningen om in samenwerking met het betrokken derde land een oplossing te vinden. Alle door de Unie ingestelde maatregelen moeten evenredig zijn en de schade voor de Unie niet te boven gaan. De criteria voor het selecteren en ontwerpen van de responsmaatregelen van de Unie moeten met name rekening houden met de doeltreffendheid van de responsmaatregelen bij het doen stoppen van de economische dwang en bij het herstel van de schade voor de Unie indien daarom wordt verzocht, en met de noodzaak om neveneffecten, onevenredige administratieve complexiteit en lasten en kosten, met name voor marktdeelnemers in de Unie te vermijden of tot een minimum te beperken en met het belang van de Unie. Derhalve gaat deze verordening overeenkomstig artikel 5, lid 4, VEU niet verder dan nodig is om de beoogde doelstellingen te verwezenlijken.

(12)

Alle maatregelen die de Unie op grond van deze verordening neemt, moeten stroken met het internationaal recht, met inbegrip van het internationaal gewoonterecht. Van de internationale overeenkomsten die door de Unie en de lidstaten zijn gesloten, vormt de Overeenkomst tot oprichting van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) de hoeksteen van het op regels gebaseerde multilaterale handelsstelsel. Daarom is het belangrijk dat de Unie dat stelsel, met de WTO als kern, blijft steunen en waar nodig gebruik blijft maken van geschillenbeslechtingssysteem dat daar deel van uitmaakt.

(13)

Het internationaal gewoonterecht, zoals weerspiegeld in artikel 22 en de artikelen 49 tot en met 53 van de Arsiwa, staat onder bepaalde voorwaarden, zoals evenredigheid en voorafgaande kennisgeving, toe dat er tegenmaatregelen worden ingesteld, te weten maatregelen die normaal gesproken in strijd zouden zijn met de internationale verplichtingen van een geschade partij jegens het land dat een inbreuk op het internationaal recht heeft gepleegd, en die gericht zijn op stopzetting van de inbreuk of op het herstel van de gevolgen ervan. Bijgevolg kunnen responsmaatregelen van de Unie, waar nodig, niet alleen bestaan in maatregelen die stroken met de internationale verplichtingen van de Unie, maar ook in het niet nakomen van internationale verplichtingen jegens het betrokken derde land, voor zover de economische dwang van het derde land een internationale onrechtmatige daad vormt. Krachtens het internationaal recht moeten, overeenkomstig het evenredigheidsbeginsel, tegenmaatregelen in verhouding staan tot de geleden schade, rekening houdend met de ernst van de internationale onrechtmatige daad en de desbetreffende rechten. In dat verband wordt schade voor de Unie of een lidstaat uit hoofde van het internationaal recht geacht ook schade voor marktdeelnemers in de Unie te omvatten.

(14)

Wanneer de economische dwang een internationaal onrechtmatige daad vormt, moet de Unie, in voorkomend geval, het betrokken derde land niet alleen oproepen tot beëindiging van de economische dwang, maar ook tot het herstel van eventuele schade voor de Unie, overeenkomstig artikel 31 en de artikelen 34 tot en met 39 van de Arsiwa. Indien de Unie vergoeding ontvangt voor de door marktdeelnemers van de Unie geleden schade, kan de Unie, in voorkomend geval en voor zover mogelijk, overwegen die vergoeding te doen toekomen aan de marktdeelnemers van de Unie die als gevolg van de economische dwang verliezen hebben geleden.

(15)

Dwang is verboden en vormt derhalve een onrechtmatige daad naar internationaal recht wanneer een land maatregelen zoals handels- of investeringsbeperkingen invoert om van een ander land een optreden of het nalaten van optreden te verkrijgen waartoe het land volgens het internationaal recht niet verplicht is en dat onder zijn soevereiniteit valt, en wanneer de dwang een bepaalde kwalitatieve of kwantitatieve drempel bereikt, afhankelijk van het nagestreefde doel en de ingezette middelen. De Commissie en de Raad moeten rekening houden met kwalitatieve of kwantitatieve criteria aan de hand waarvan kan worden vastgesteld of het derde land zich mengt in de legitieme soevereine keuzes van de Unie of een lidstaat en of zijn optreden economische dwang vormt die een reactie van de Unie vereist. Tot die criteria moeten elementen behoren die zowel kwalitatief als kwantitatief kenmerkend zijn, waarbij het met name gaat om de vorm, de effecten en het doel van de maatregelen die het derde land inzet. De toepassing van die criteria zou waarborgen dat alleen economische dwang met een voldoende ernstige impact of dat, wanneer de economische dwang uit een bedreiging bestaat, alleen een geloofwaardige bedreiging onder deze verordening vallen. Bovendien moeten de Commissie en de Raad zorgvuldig nagaan of het derde land een legitieme reden voor de dwang heeft, te weten de aanpak van een internationaal erkende kwestie, zoals onder meer de handhaving van de internationale vrede en veiligheid, de bescherming van mensenrechten, de bescherming van het milieu, of de strijd tegen klimaatverandering.

(16)

Handelingen van derde landen worden naar internationaal gewoonterecht geacht alle vormen van optreden of nalaten van optreden, waaronder bedreigingen, te omvatten die naar internationaal gewoonterecht aan een staat kunnen worden toegerekend. In artikel 2, punt a), en de artikelen 4 tot en met 11 van de Arsiwa wordt bevestigd dat internationaal gewoonterecht kwalificeert als een handeling van een staat met name: de gedraging van een overheidsorgaan, van een persoon of entiteit die geen orgaan van de staat is maar krachtens het recht van die staat bevoegd is om onderdelen van het overheidsgezag uit te oefenen; de gedraging van een orgaan dat door een andere staat ter beschikking van een staat is gesteld; de gedraging van een persoon of een groep personen die bij het vertonen van de gedraging handelt in opdracht van of onder leiding of toezicht van die staat; de gedraging van een persoon of een groep personen die bij ontbreken of nalaten van de overheidsinstanties en in omstandigheden die zulks vereisen onderdelen van het overheidsgezag uitoefent, en de gedraging die de staat erkent en als zijn eigen gedraging aanvaardt.

(17)

De Commissie moet onderzoeken of een maatregel van een derde landen economische dwang uitmaakt. De Commissie moet een dergelijk onderzoek uitvoeren op basis van informatie die zij heeft ontvangen van betrouwbare bronnen, waaronder natuurlijke en rechtspersonen, het Europees Parlement, een lidstaat of vakbonden. Om te bepalen of een derde land maatregelen toepast of dreigt toe te passen die van invloed zijn op de handel of investeringen en economische dwang vormen, moet de beoordeling door de Commissie en de Raad op feiten worden gebaseerd.

(18)

Om eenvormige voorwaarden voor de uitvoering van deze verordening te waarborgen en gezien het unieke karakter van economische dwang die van invloed is op de handel en investeringen, moeten aan de Raad uitvoeringsbevoegdheden worden toegekend om te bepalen of sprake is van economische dwang en of het passend is te verzoeken om herstel van de schade voor de Unie. Het toekennen van uitvoeringsbevoegdheden aan de Raad is beperkt tot, en gericht op, de omstandigheden die voortvloeien uit de economische dwang en mag niet als een precedent worden beschouwd.

(19)

Na het onderzoek van de Commissie en indien de Commissie concludeert dat de maatregel van een derde land economische dwang vormt, moet de Commissie bij de Raad een voorstel indienen voor een uitvoeringshandeling waarin wordt bepaald dat de maatregel van het derde land voldoet aan de voorwaarden voor het bestaan van economische dwang. De Commissie moet in dat voorstel een indicatieve termijn opnemen waarin de Commissie moet beoordelen of aan de voorwaarden voor de vaststelling van responsmaatregelen van de Unie is voldaan. Indien passend, moet de Commissie ook een voorstel voor een uitvoeringshandeling van de Raad indienen waarin wordt bepaald dat de Unie het derde land verzoekt de schade voor de Unie te herstellen. Voorts kan economische dwang gevolgen hebben voor de Unie of een lidstaat en derhalve een snel optreden in het kader van deze verordening en in lijn met de beginselen van de Unie van solidariteit tussen de lidstaten en loyale samenwerking noodzakelijk maken. Bijgevolg dient de Raad snel te handelen en alles in het werk te stellen om binnen acht weken na de indiening van het voorstel door de Commissie een besluit te nemen. De Raad moet bij de uitoefening van zijn uitvoeringsbevoegdheden handelen overeenkomstig de in deze verordening vastgestelde voorwaarden voor het bestaan van de economische dwang en criteria voor het bepalen of het passend is het derde land te verzoeken de schade voor de Unie te herstellen.

(20)

Om ervoor te zorgen dat de economische dwang wordt beëindigd en, indien daarom wordt verzocht, de schade voor de Unie wordt hersteld, moet de Unie ernaar streven de zaak zo snel mogelijk en op rechtvaardige wijze te regelen. In dat kader moet de Commissie voldoende gelegenheid bieden voor overleg met het betrokken derde land en, indien dat derde land bereid is om te goeder trouw overleg te plegen, met het derde land snel overleg plegen. Tijdens dit overleg moet de Commissie ernaar streven middelen te onderzoeken zoals rechtstreekse onderhandelingen, het verzoeken om een internationale arbitrage in de zaak, of bemiddeling, verzoening of goede diensten door een derde partij, onverminderd de bevoegdheidsverdeling tussen de Unie en de lidstaten. In het bijzonder moet, wanneer het derde land de economische dwang opschort en ermee instemt om een internationale arbitrage te verzoeken, indien nodig een internationale overeenkomst met het derde land worden gesloten. Een dergelijke internationale overeenkomst kan hetzij door de Unie, overeenkomstig de procedure van artikel 218 VWEU, hetzij door de betrokken lidstaat worden gesloten.

(21)

De Unie moet derde landen die dezelfde of soortgelijke economische dwangmaatregelen ondervinden of andere belanghebbende derde landen ondersteunen en met hen samenwerken. De Unie moet deelnemen aan internationale coördinatie in bilaterale, plurilaterale of multilaterale fora die geschikt zijn voor het voorkomen of wegnemen van economische dwang. De Commissie moet het standpunt van de Unie verwoorden na raadpleging van de Raad overeenkomstig de toepasselijke verdragsbepalingen zoals van toepassing en, in voorkomend geval, in samenspraak met de lidstaten.

(22)

Het is wenselijk dat de Unie proactief gebruikmaakt van alle beschikbare middelen om met het betrokken derde land in gesprek te gaan, zoals onderhandelingen, arbitrage of bemiddeling, en dat zij slechts responsmaatregelen oplegt in gevallen waarin dergelijke middelen niet leiden tot een snelle en daadwerkelijke beëindiging van de economische dwang en, waar passend en gevraagd door de Unie van het betreffende derde land, het herstel van de schade voor de Unie, en wanneer optreden noodzakelijk is om de belangen en rechten van de Unie en haar lidstaten uit hoofde van het internationaal recht te beschermen en het treffen van dergelijke maatregelen in het belang van de Unie is. Het is passend dat in deze verordening de toepasselijke regels en procedures voor het opleggen en toepassen van responsmaatregelen van de Unie worden vastgesteld en dat snel optreden mogelijk wordt gemaakt wanneer dat nodig is om de doeltreffendheid van die responsmaatregelen van de Unie te waarborgen.

(23)

Overeenkomstig deze verordening vastgestelde responsmaatregelen van de Unie moeten worden geselecteerd en ontworpen op basis van objectieve criteria, waaronder de doeltreffendheid van de maatregelen om een eind te maken aan de economische dwang en, waar passend, om het herstel van de aan de Unie en haar lidstaten berokkende schade zeker te stellen; hun potentieel om de situatie van de marktdeelnemers in de Unie die gevolgen ondervinden van de economische dwangmaatregelen te verlichten; het doel om negatieve economische en andere gevolgen voor de Unie te voorkomen of tot een minimum te beperken, en het vermijden van onevenredige administratieve complexiteit en kosten bij het toepassen van de responsmaatregelen van de Unie. Het investeringsklimaat en de kenniseconomie van de Unie moeten worden gevrijwaard. Het is van essentieel belang dat bij de selectie en het ontwerp van de responsmaatregelen van de Unie rekening wordt gehouden met de belangen van de Unie, waaronder de belangen van zowel upstream- als downstreamsectoren in de Unie en de eindverbruikers in de Unie. Wanneer de Commissie responsmaatregelen van de Unie overweegt, moet zij de voorkeur geven aan maatregelen die geen onevenredig effect hebben op de rechtszekerheid en de voorspelbaarheid van de maatregelen voor marktdeelnemers, en op het beheer van de toepasselijke nationale regelgeving. Wanneer de Commissie responsmaatregelen van de Unie overweegt die gevolgen hebben voor vergunningen, registraties, licenties of andere rechten met het oog op commerciële activiteiten, moet zij de voorkeur geven aan maatregelen die van invloed zijn op procedures die op Uniebrede basis worden toegepast en gebaseerd zijn op afgeleid recht, of, indien dergelijke maatregelen niet passend zijn, maatregelen op gebieden waar uitgebreide Uniewetgeving bestaat. Responsmaatregelen van de Unie mogen geen afbreuk doen aan administratieve besluiten die zijn gebaseerd op de evaluatie van wetenschappelijk bewijs. Responsmaatregelen van de Unie moeten worden gekozen uit een breed scala aan opties, zodat in elk specifiek geval de meest geschikte maatregelen kunnen worden genomen.

(24)

De Unie moet algemeen toepasselijke responsmaatregelen van de Unie kunnen vaststellen die van zodanige opzet zijn dat zij gevolgen hebben voor bepaalde sectoren, regio’s of marktdeelnemers van het betrokken derde land. De Unie moet ook responsmaatregelen van de Unie kunnen vaststellen die van toepassing zijn op bepaalde natuurlijke of rechtspersonen die structureel deel uitmaken van of banden hebben met de overheid van het derde land en die activiteiten verrichten of kunnen verrichten die onder artikel 207 VWEU vallen. Dergelijke gerichte responsmaatregelen van de Unie kunnen ertoe leiden dat de economische dwang onmiddellijk wordt beëindigd, terwijl negatieve gevolgen van die dwang voor de economieën van de lidstaten, de marktdeelnemers en eindverbruikers in de Unie doeltreffend worden vermeden of tot een minimum worden beperkt.

(25)

Als onderdeel van de respons van de Unie om derde landen ertoe aan te zetten economische dwang te beëindigen, kan de Commissie ook maatregelen vaststellen op grond van andere rechtsinstrumenten dan deze verordening waarbij aan de Commissie specifieke bevoegdheden worden verleend, bijvoorbeeld met betrekking tot de toekenning van Uniefinanciering of mogelijkheden om de deelname aan kaderprogramma’s van de Unie voor onderzoek en innovatie te beperken, overeenkomstig de daarin vastgestelde toepasselijke procedures. Deze verordening laat de regels en procedures in het kader van dergelijke andere rechtsinstrumenten onverlet. De Commissie moet toezien op de coördinatie van de vaststelling van de in bijlage I genoemde maatregelen met de maatregelen die zij op grond van andere rechtshandelingen van de Unie dan deze verordening vaststelt. De algemene respons van de Unie moet met name evenredig zijn en mag het niveau van schade voor de Unie te boven gaan. Onverminderd eventuele verplichtingen voor de Commissie om verslag uit te brengen aan het Europees Parlement of de Raad waarin dergelijke andere rechtsinstrumenten voorzien, moet de Commissie het Europees Parlement en de Raad op de hoogte houden van acties in het kader van dergelijke instrumenten die gesynchroniseerd zijn met responsmaatregelen van de Unie.

(26)

Het is passend om voor de bepaling van de responsmaatregelen van de Unie regels vast te stellen met betrekking tot de oorsprong van goederen of diensten en tot de nationaliteit van dienstverleners, investeringen en houders van intellectuele eigendomsrechten. De oorsprongs- en nationaliteitsregels moeten worden vastgesteld in het licht van de geldende regels voor niet-preferentiële handel en investeringen die krachtens het Unierecht en internationale overeenkomsten van de Unie van toepassing zijn.

(27)

Om te bewerkstelligen dat de economische dwang in een bepaald geval wordt beëindigd en, in voorkomend geval, de veroorzaakte schade wordt hersteld, mogen de responsmaatregelen van de Unie die bestaan in beperkingen op buitenlandse directe investeringen of op de handel in diensten, alleen van toepassing zijn op diensten of directe investeringen die binnen de Unie worden verricht door een of meer in de Unie gevestigde rechtspersonen die eigendom zijn van en onder zeggenschap staan van personen uit het betrokken derde land, indien dat nodig is om de doeltreffendheid van de responsmaatregelen van de Unie te waarborgen en met name om te voorkomen dat deze worden vermeden en omzeild. Het besluit om dergelijke beperkingen op te leggen, moet in uitvoeringshandelingen die op grond van deze verordening worden vastgesteld in het licht van de in deze verordening vastgestelde criteria, naar behoren worden gemotiveerd.

(28)

Na de vaststelling van responsmaatregelen van de Unie moet de Commissie voortdurend de situatie met betrekking tot de economische dwang, de doeltreffendheid van de responsmaatregelen van de Unie en de gevolgen ervan op de belangen van de Unie evalueren, teneinde de responsmaatregelen van de Unie dienovereenkomstig aan te passen, op te schorten of te beëindigen. Daarom moeten de regels en procedures worden vastgesteld voor de wijziging, de opschorting en de beëindiging van de responsmaatregelen van de Unie, alsmede de situaties waarin de wijziging, de opschorting en de beëindiging van de responsmaatregelen van de Unie passend is.

(29)

Het is van essentieel belang te voorzien in gelegenheden om belanghebbenden, waaronder ondernemingen, te betrekken bij de vaststelling en wijziging van responsmaatregelen van de Unie en in voorkomend geval bij de opschorting en beëindiging daarvan, gelet op de mogelijke gevolgen ervan voor die belanghebbenden.

(30)

In het licht van de economische dwang door derde landen, en met name van de frequentie en ernst ervan, moet de Commissie ter waarborging van de samenhang met elke relevante rechtshandeling van de Unie, voorzien in één contactpunt voor de werking van deze verordening en moet zij bijgevolg handelen om ervoor te zorgen dat de Unie beter kan anticiperen en doeltreffend kan reageren op economische dwang.

(31)

Het is belangrijk ervoor te zorgen dat het Europees Parlement en de Raad regelmatig en tijdig worden geïnformeerd over relevante ontwikkelingen met betrekking tot de toepassing van deze verordening en in voorkomend geval de gelegenheid krijgen om van gedachten te wisselen met de Commissie.

(32)

Teneinde de aanpassing van de oorsprongs- of nationaliteitsregels mogelijk te maken om rekening te houden met relevante ontwikkelingen in internationale instrumenten en met de ervaring met de toepassing van maatregelen uit hoofde van deze verordening of andere handelingen van de Unie, moet aan de Commissie de bevoegdheid worden overgedragen om overeenkomstig artikel 290 VWEU handelingen vast te stellen tot wijziging van bijlage II. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden tot passende raadplegingen overgaat, onder meer op deskundigenniveau, en dat die raadplegingen gebeuren in overeenstemming met de beginselen die zijn vastgelegd in het Interinstitutioneel Akkoord van 13 april 2016 over beter wetgeven (2). Met name om te zorgen voor gelijke deelname aan de voorbereiding van gedelegeerde handelingen ontvangen het Europees Parlement en de Raad alle documenten op hetzelfde tijdstip als de deskundigen van de lidstaten, en hebben hun deskundigen systematisch toegang tot de vergaderingen van de deskundigengroepen van de Commissie die zich bezighouden met de voorbereiding van de gedelegeerde handelingen.

(33)

Om eenvormige voorwaarden te waarborgen voor de uitvoering van de responsmaatregelen van de Unie uit hoofde van deze verordening, moeten aan de Commissie uitvoeringsbevoegdheden worden toegekend. Die bevoegdheden moeten worden uitgeoefend in overeenstemming met Verordening (EU) nr. 182/2011 van het Europees Parlement en de Raad (3).

(34)

De onderzoeksprocedure moet worden toegepast voor de vaststelling van responsmaatregelen van de Unie en de wijziging, opschorting of beëindiging ervan, aangezien die maatregelen bepalend zijn voor de respons van de Unie op economische dwang die binnen het toepassingsgebied van deze verordening valt. Gezien de specifieke aard van deze verordening en de bijzondere gevoeligheid van de responsmaatregelen van de Unie, mag de Commissie geen ontwerpuitvoeringshandeling inzake responsmaatregelen van de Unie vaststellen wanneer het comité geen advies over die handeling uitbrengt. Bij de uitoefening van haar uitvoeringsbevoegdheden moet de Commissie bijzondere aandacht besteden aan oplossingen die een zo breed mogelijke steun van de lidstaten genieten en, in alle fasen van de procedure, ook binnen het comité van beroep, en aan het vinden evenwichtige oplossingen en het vermijden van in te gaan tegen overheersende posities van lidstaten, met name waar het gaat om de geschiktheid van een ontwerpuitvoeringshandeling.

(35)

De Commissie moet onmiddellijk toepasselijke uitvoeringshandelingen van beperkte duur vaststellen indien, in naar behoren gemotiveerde gevallen in verband met de wijziging of opschorting van responsmaatregelen van de Unie, om dwingende redenen van urgentie versnelde maatregelen vereist zijn om onherstelbare schade voor de Unie of een lidstaat te voorkomen of de samenhang met het internationaal recht te waarborgen. Dergelijke versneld genomen maatregelen kunnen voorkomen dat economische dwang economische schade veroorzaakt of verergert, met name met het oog op de bescherming van acute en vitale belangen van de Unie of van een lidstaat.

(36)

Elk optreden uit hoofde van deze verordening, met inbegrip van de vaststelling van responsmaatregelen van de Unie die van toepassing zijn op bepaalde natuurlijke of rechtspersonen, moet het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie eerbiedigen. Bovendien moeten bij de verwerking van persoonsgegevens op grond van deze verordening de toepasselijke voorschriften inzake de bescherming van persoonsgegevens worden nageleefd. De verwerking van persoonsgegevens door functionarissen van de lidstaten die informatie verkrijgen in het kader van deze verordening moet plaatsvinden in overeenstemming met Verordening (EU) 2016/679 van het Europees Parlement en de Raad (4). De verwerking van persoonsgegevens door de instellingen van de Unie moet plaatsvinden overeenkomstig Verordening (EU) 2018/1725 van het Europees Parlement en de Raad (5).

(37)

De Commissie moet de doeltreffendheid en werking van in het kader van deze verordening vastgestelde responsmaatregelen van de Unie evalueren en moet, indien dit aangewezen is, daaruit conclusies trekken met het oog op toekomstige responsmaatregelen van de Unie. De Commissie moet deze verordening ook evalueren nadat zij voldoende ervaring heeft opgedaan met de toepassing en tenuitvoerlegging ervan, en met de samenhang ervan met andere beleidsmaatregelen en bestaande rechtsinstrumenten van de Unie, waaronder Verordening (EG) nr. 2271/96 van de Raad (6). De evaluatie van deze verordening moet betrekking hebben op haar toepassingsgebied, werking, efficiëntie en doeltreffendheid. De Commissie doet haar beoordeling toekomen aan het Europees Parlement en de Raad,

1)

“maatregel van een derde land”: elke handeling die of elk verzuim dat op grond van het internationaal recht aan een derde land kan worden toegeschreven;

2)

“bepaalde handeling”: elke rechtshandeling of andere handeling, met inbegrip van een standpuntbepaling, van een instelling, orgaan of instantie van, respectievelijk, de Unie, van een lidstaat of van een derde land;

3)

“schade voor de Unie”: negatieve gevolgen, met inbegrip van economische schade, voor de Unie of een lidstaat, met inbegrip voor marktdeelnemers in de Unie, veroorzaakt door economische dwang;

4)

“derde land”: een staat, een afzonderlijk douanegebied of een ander subject van internationaal recht, anders dan de Unie of een lidstaat.

a)

het delen van relevante informatie en ervaringen om een coherente respons op dergelijke economische dwang te vergemakkelijken;

b)

coördinatie in relevante internationale fora;

c)

coördinatie in antwoord op de economische dwang.