6.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 117/1

A.

mając na uwadze, że po czterech latach powinno się przypomnieć państwom członkowskim ONZ o podjętym przez nie zobowiązaniu do osiągnięcia ambitnych celów określonych w Dokumencie Końcowym Światowego Szczytu przyjętego w Nowym Jorku w dniu 16 września 2005 r.,

B.

mając na uwadze, że tylko globalny, skuteczny i otwarty dla wszystkich wielostronny system może sprostać wielorakim i wzajemnie powiązanym wyzwaniom i zagrożeniom stojącym przed narodami, społeczeństwami i obywatelami, takim jak te dla pokoju i stabilizacji oraz bezpieczeństwa ludności, wyzwaniom związanym z ubóstwem, zmianami klimatu, bezpieczeństwem energetycznym, a także konsekwencjom globalnego kryzysu gospodarczego i finansowego,

C.

mając na uwadze, że na 63. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ podjęte zostały ważne decyzje dotyczące szeregu kwestii związanych z agendą reform, w tym dotyczące usprawnień w zakresie zarządzania zasobami ludzkimi i wymiaru sprawiedliwości, częściowego wzmocnienia Departamentu Spraw Politycznych oraz rozpoczęcia międzyrządowych negocjacji w sprawie reformy Rady Bezpieczeństwa,

D.

mając na uwadze, że Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło, na wniosek swojego Trzeciego Komitetu, zbiór istotnych rezolucji dotyczących wielu aspektów kwestii społecznych, humanitarnych i związanych z prawami człowieka, w tym trzy rezolucje krajowe, a także Dodatkowy Protokół do Międzynarodowego Paktu Praw Ekonomicznych, Społecznych i Kulturalnych,

E.

mając na uwadze, że dzięki inicjatywie „Zjednoczeni w działaniu” oraz pracy dwóch facylitatorów osiągnięty został rzeczywisty postęp, od strony pragmatycznej, w zakresie wdrażania niektórych z reform na rzecz ogólnosystemowej spójności ONZ; mając na uwadze, że konieczne jest skonsolidowanie osiągnięć i poczynienie dalszych postępów w obszarach wskazanych na 63. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

F.

mając na uwadze, że nie objęcie reformami takich organów, jak Rada Bezpieczeństwa ONZ oraz Rada Gospodarcza i Społeczna ONZ (ECOSOC), mogłoby doprowadzić do sytuacji, w której nieformalne grupy, takie jak G8 czy G20, próbowałyby zastąpić globalne porozumienia międzyinstytucjonalne innymi uzgodnieniami,

G.

mając na uwadze, że Unia Europejska musi promować to, co stanowczo uznaje za powszechne wartości, podejmując jednocześnie wysiłki zmierzające do uniknięcia polaryzacji stanowisk,

H.

mając na uwadze, że z drugiej strony współpraca między Sekretariatem ONZ i instytucjami UE nigdy nie była tak intensywna jak obecnie oraz że odzwierciedla ona wspólne wartości, cele i interesy tych dwóch organizacji,

I.

mając na uwadze, że należy dalej wzmacniać potencjał operacyjny Narodów Zjednoczonych w zakresie działań w dziedzinie pokoju i bezpieczeństwa, i mając na uwadze, że współpraca UE/ONZ w zakresie utrzymywania pokoju jest kamieniem węgielnym światowego pokoju i bezpieczeństwa,

J.

mając na uwadze, że rośnie liczba ofiar śmiertelnych wśród żołnierzy sił pokojowych ONZ oraz mając na uwadze, że w celu ochrony tych pracowników trzeba podjąć wszelkie możliwe środki,

K.

mając na uwadze, że UE i USA są partnerami strategicznymi i w ich wzajemnym interesie leży wspólne reagowanie na wspólne zagrożenia i wyzwania w kontekście nowej sytuacji na świecie, w oparciu o prawo międzynarodowe i instytucje wielostronne, w szczególności ONZ; mając na uwadze, że oświadczenie wydane przez Susan Rice, nowego Stałego Przedstawiciela USA przy Organizacji Narodów Zjednoczonych zdaje się wskazywać na odnowienie zobowiązania do konstruktywnego zaangażowania się w działania ONZ,

L.

mając na uwadze, że Unia Europejska wskazała w swoim oświadczeniu skierowanym do Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 19 września 2008 r., że niedopuszczalne byłyby następujące cztery elementy dokumentu końcowego dotyczącego durbańskiej konferencji przeglądowej (tzw. „dozwolone granice” UE): (1) wyszczególnienie konkretnego regionu świata; (2) ponowne otwarcie kwestii deklaracji z Durbanu z 2001 r. poprzez włączenie w nią zakazu dotyczącego „szykanowania religii” mającego na celu ograniczenia wolności słowa i nałożenia cenzury, która jest nieodłączna od prawa islamskiego wymierzonego przeciw szykanowaniu religii; (3) ustalenie priorytetowości w odniesieniu do ofiar; oraz (4) upolitycznienie bądź spolaryzowanie dyskusji,

M.

mając na uwadze, że w kontekście pogłębiającej się światowej recesji, państwa rozwijające się mogą cofnąć się o kilka dziesięcioleci w wyniku spadku cen artykułów żywnościowych, niższych przepływów inwestycyjnych, niestabilności finansowej oraz spadku przekazów pieniężnych, a także mając na uwadze, że wartość obecnych zobowiązań UE związanych z pomocą wykaże spadek o prawie 12 mld USD rocznie, ponieważ zobowiązania te są wyrażone jako procent PKB państw członkowskich;

1.

występuje do Rady z następującymi zaleceniami:

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie oraz do informacji Komisji.

6.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 117/7

A.

mając na uwadze, że cel zakładający likwidację ubóstwa powinien nadal stanowić jeden z najważniejszych elementów wspólnej strategii,

B.

mając na uwadze, że połowa ludności Afryki wciąż żyje w ubóstwie i mając na uwadze, że Afryka jest jedynym kontynentem, który nie odnotowuje postępów na drodze do wypełnienia milenijnych celów rozwoju (MCR), zwłaszcza jeśli chodzi o zmniejszanie ubóstwa, śmiertelność dzieci, zdrowie matek oraz walkę z HIV/AIDS i malarią,

C.

mając na uwadze, że wspólna strategia ma na celu sięgać „poza pomoc rozwojową”, „poza Afrykę” i „poza instytucje”, tak aby objąć szersze niż w przeszłości spektrum zagadnień związanych z Afryką i kwestii globalnych, takich jak zmiany klimatu i bezpieczeństwo oraz zaangażować więcej różnorodnych podmiotów nieinstytucjonalnych,

D.

mając na uwadze, że w ubiegłym roku powstała większa część struktury instytucjonalnej wspólnej strategii oraz rozpoczęto stosowanie innowacyjnych metod pracy w ramach tej strategii, w terenie jednak osiągnięto faktycznie niewielki postęp,

E.

mając na uwadze, że chociaż we wspólnej strategii wyraźnie uznaje się zasadniczą rolę Parlamentu Panafrykańskiego i Parlamentu Europejskiego w analizowaniu postępów i wytyczaniu politycznego kierunku partnerstwa, należy także włączyć je w zasadniczy i znaczący sposób w tworzenie, dostosowywanie i monitorowanie wspólnej strategii,

F.

mając na uwadze, że społeczeństwo obywatelskie i władze lokalne, w szczególności po stronie afrykańskiej, jest w minimalnym stopniu zaangażowane we wdrażanie wspólnej strategii,

G.

mając na uwadze, że na wdrażanie wspólnej strategii udostępniono bardzo ograniczone środki finansowe oraz że istotne źródła finansowania zostały już w pełni rozdysponowane przed przyjęciem wspólnej strategii,

H.

mając na uwadze, że umieszczenie Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) w budżecie UE, o co wielokrotnie apelował Parlament, pozwoliłoby na większą spójność polityki i na nadzór parlamentarny nad wydatkami na rozwój,

I.

mając na uwadze, że udział Afryki w handlu światowym zmniejsza się, a Afryka zostaje wykluczona z korzystania z możliwości oferowanych przez globalizację,

J.

mając na uwadze, że odpływ, zwłaszcza nielegalny sprawia, iż gospodarki państw afrykańskich tracą co roku miliardy euro, a „drenaż mózgów” powoduje, że kontynent traci wielu wykształconych ludzi, którzy są niezbędni dla jego przyszłego rozwoju,

K.

mając na uwadze, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat produkcja żywności i bezpieczeństwo żywnościowe w Afryce straciły na ważności jako priorytety polityczne oraz zostały pozbawiane finansowania w ramach inwestycji, co może mieć potencjalnie katastrofalne konsekwencje, jak niedawno wykazał kryzys cenowy na rynku produktów żywnościowych,

L.

mając na uwadze, że Afryka jest niedoreprezentowana w organizacjach międzynarodowych i na forach wielostronnych, które decydują o wielu sprawach mających wpływ na przyszłość tego kontynentu,

M.

mając na uwadze, że długoletnie stosunki UE-Afryka nabierają nowego znaczenia wraz z pojawieniem się nowych darczyńców, których plany i priorytety dla Afryki stanowią nowe zagrożenia i wyzwania,

N.

mając na uwadze, że zasadnicze znaczenie ma szukanie zbieżności i unikanie powielania zadań między instytucjami zaangażowanymi we wspólną strategię oraz istniejące porozumienia, takie jak umowa z Kotonu, strategia eurośródziemnomorska i partnerstwo strategiczne Afryka Południowa-UE,

O.

mając na uwadze, że przegląd umowy z Kotonu w 2009 r. będzie miał na celu wyjaśnienie przyszłych stosunków AKP z Unią Afrykańską,

P.

mając na uwadze, że poziom świadomości w odniesieniu do celów i działań realizowanych w ramach wspólnej strategii jest niepokojąco niski oraz mając na uwadze, że w szczególności w Afryce świadomość społeczna dotycząca partnerstwa strategicznego Afryka-UE oraz poparcie dla tego partnerstwa mają bezpośredni wpływ na to, czy wspólna strategia przyniesie natychmiastowe i konkretne rezultaty mogące podnieść poziom życia ludności Afryki,

Q.

mając na uwadze, że chociaż „partnerstwo równych” oznacza, iż UE i UA są równe w kontekście udziału w dyskusji i kształtowania polityki, to partnerstwo powinno także uwzględnić brutalną rzeczywistość, w której oba kontynenty i ich instytucje są nadal dalekie od równości pod względem rozwoju instytucjonalnego, zdolności decyzyjnych i zasobów,

1.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że rok po przyjęciu wspólnej strategii, w ramach struktury instytucjonalnej opracowano już główne części składowe służące jej wdrażaniu oraz że zaczęły już one działać, a podstawą ich jest plan działania obejmujący cele do zrealizowania i harmonogramy działania, oraz że poczyniono pewne postępy w kierunku wdrożenia wspólnej strategii i partnerstw tematycznych wchodzących w jej skład; ubolewa jednak, że w ciągu pierwszego roku realizacji niektóre partnerstwa znajdują się nadal na etapie ustalania metod pracy i nie określiły jeszcze celów, harmonogramów i środków budżetowych;

2.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w ciągu pierwszego roku po podpisaniu wspólnej strategii przedstawiciele UE i UA spotykali się tak często jak nigdy dotąd;

3.

wzywa Komisję Europejską, Komisję UA oraz państwa członkowskie UE i UA, by w trybie priorytetowym uzupełniły strukturę instytucjonalną poprzez rozwinięcie aspektu parlamentarnego i zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych, które powinny napędzać proces i gwarantować jego trwałość, zapewniając przejrzystość, odpowiedzialność i umocowanie demokratyczne;

4.

z zadowoleniem przyjmuje powstanie unijnych zespołów ds. realizacji z udziałem zainteresowanych państw członkowskich, nie tylko dlatego, że finansowanie wspólnej strategii zależy w znacznym stopniu od składek państw członkowskich, ale także dlatego, że bezpośrednie zaangażowanie państw członkowskich przyczyni się do większej widoczności, ciągłości i trwałości przedsięwzięć przewidzianych w planie działania;

5.

wzywa instytucje zaangażowane we wspólną strategię do pełnego skupienia się na koniecznych do zrealizowania zadaniach, przy założeniu, że pierwszy plan działania przewidziany jest jedynie na okres krótszy niż trzy lata (2008-2010);

6.

ponownie zwraca się do Komisji UE i Komisji UA o podjęcie czynnych działań z myślą o zaangażowaniu Parlamentu Europejskiego i Panafrykańskiego we wdrażanie i monitorowanie wspólnej strategii oraz dostarczanie dotyczących jej wytycznych w zakresie polityki, zgodnie z pełnioną przez nie rolą kluczowych elementów instytucjonalnej struktury organizacyjnej;

7.

podkreśla rolę organów międzyparlamentarnych Parlamentu Europejskiego i parlamentów Afryki, takich jak Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne (WZP) AKP-UE i Zgromadzenie Parlamentarne Euromed, we wzmacnianiu pokoju i bezpieczeństwa, dobrych rządów i demokracji oraz ich rolę jako skutecznej platformy współpracy i rozwiązywania problemów wspólnej troski;

8.

zauważa fakt, że podczas 11. spotkania ministrów Afryki i UE w ramach trójki poparto pierwsze roczne sprawozdanie dotyczące postępów we wdrażaniu wspólnej strategii i pierwszego planu działania, do którego UE wniosła wkład w postaci wyżej wymienionego komunikatu Komisji;

9.

wyraża jednak ubolewanie w związku z faktem, że wspomniane sprawozdanie sporządzono bez jakichkolwiek konsultacji lub formalnego wkładu Parlamentu Europejskiego lub Panafrykańskiego;

10.

proponuje, aby przewodniczący Parlamentu Panafrykańskiego i Parlamentu Europejskiego regularnie uczestniczyli w szczytach UE-Afryka i zabierali na nich głos, celem przedstawienia wniosków naszych parlamentów w sprawie realizacji planu działań oraz propozycji w zakresie przyszłych kierunków wspólnej strategii;

11.

zwraca się, by niezwłocznie przed wiosennym posiedzeniem ministerialnej trójki jej członkowie przeprowadzili wymianę poglądów z przedstawicielami właściwych organów Parlamentu Europejskiego i Panafrykańskiego, podczas której członkowie Parlamentów mogliby przedstawić swoje sugestie i zalecenia w sprawie ostatniego rocznego sprawozdania dotyczącego postępów; proponuje, by dyskusje nad sugestiami i zaleceniami Parlamentów włączyć do programu posiedzenia trójki ministerialnej; oczekuje, że kolejne wspólne sprawozdanie roczne przyjęte podczas obrad nadchodzącej jesiennej trójki ministerialnej określać będzie sposób uwzględnienia tych sugestii i zaleceń; wzywa także przedstawicieli Parlamentów do spotkania z ministrami trójki przy okazji jesiennego posiedzenia trójki;

12.

uważa, że Parlament Panafrykański i Parlament Europejski powinny uczestniczyć na odpowiednim szczeblu w pracach wspólnych grup ekspertów i grupie zadaniowej UA-UE;

13.

z zadowoleniem przyjmuje stworzenie przez Komisję Europejską programu wsparcia w ramach 9. EFR w wysokości 55 mln EUR z przeznaczeniem na umocnienie potencjału instytucji UA; ponownie nalega, by udostępnić część tych środków na umacnianie zdolności administracyjnych i operacyjnych Parlamentu Panafrykańskiego i wzywa Komisję, aby sporządziła plany działania dotyczące wykorzystania tych środków w porozumieniu z Parlamentem Panafrykańskim i we współpracy z Parlamentem Europejskim;

14.

zaleca, by częścią budżetu przeznaczoną dla Parlamentu Panafrykańskiego zarządzał sam Parlament Panafrykański, kiedy tylko zyska konieczną zdolność administrowania tymi środkami i wypełni wymogi zawarte w rozporządzeniu finansowym WE (w szczególności jego art. 56) (6) dotyczące zezwolenia Komisji na wykonywanie budżetu w ramach pośredniego scentralizowanego zarządzania;

15.

zwraca się do Komisji Europejskiej i Komisji UA o uproszczenie procedur w celu zapewnienia bezpośredniego i skutecznego dialogu z Parlamentami, tak aby uniknąć niedopuszczalnych opóźnień, z należytym uwzględnieniem specyfiki procedur poszczególnych instytucji;

16.

raz jeszcze apeluje o włączenie do budżetu EFR i w międzyczasie zwraca się do Komisji, aby informowała Parlament Europejski i Parlament Panafrykański o wszystkich etapach procesu uchwalania budżetu;

17.

jest zdania, że jeśli wspólna strategia ma być prawdziwym „solidnym i szeroko zakrojonym partnerstwem, koncentrującym się na problemach ludności”, musi ona skutecznie angażować społeczeństwo obywatelskie oraz władze lokalne i ułatwiać ich rzeczywisty udział w pracach jej organów wykonawczych;

18.

ubolewa, że mimo iż plan działania wskazuje, że każde z partnerstw Afryka-UE jest otwarte na szereg różnych działań, przeważający nacisk jest kładziony na działania państwa; podkreśla, że należy pogłębić i wyjaśnić wkład i zaangażowanie w ten proces parlamentów oraz podmiotów niepaństwowych, takich jak organizacje społeczeństwa obywatelskiego, władze lokalne i inne podmioty niepaństwowe;

19.

wyraża uznanie dla Rady Gospodarczej, Społecznej i Kulturalnej Unii Afrykańskiej (ECOSOCC), która służy tworzeniu partnerstwa między rządami afrykańskimi a społeczeństwem obywatelskim; niepokoi się jednak niewielkim zaangażowaniem afrykańskiego społeczeństwa obywatelskiego we wdrażanie wspólnej strategii i wzywa do natychmiastowych starań, w szczególności po stronie afrykańskiej, zmierzających do ustanowienia procedur identyfikacji, planowania i skutecznego zaangażowania reprezentatywnych podmiotów niepaństwowych Afryki przy ścisłej współpracy z zainteresowanymi stronami;

20.

wzywa Komisję Europejską do stworzenia odpowiednich narzędzi budowania potencjału dla afrykańskich organizacji społeczeństwa obywatelskiego, mających zwiększyć zwłaszcza ich zdolność do udziału we wdrażaniu wspólnej strategii;

21.

zauważa, że wspólna strategia powinna także obejmować zagadnienia, które mimo formalnej przynależności do innej instytucjonalnej struktury organizacyjnej w znaczący sposób wpływają na przyszłość Afryki i kształtują stosunki między tymi dwoma kontynentami, takie jak umowy o partnerstwie gospodarczym oraz stosunki między afrykańskimi ugrupowaniami regionalnymi związanymi umową o partnerstwie gospodarczym oraz innymi istniejącymi ugrupowaniami regionalnymi w Afryce (w tym regionalnymi wspólnotami gospodarczymi), drugi przegląd umowy z Kotonu, strategię eurośródziemnomorską, partnerstwo strategiczne UE-Afryka Południowa oraz stosunki Afryki z nowymi aktorami na scenie światowej, takimi jak Chiny i Brazylia;

22.

wyraża przekonanie, że zrównoważony rozwój gospodarczy, społeczny i środowiskowy może mieć miejsce tylko w tych krajach, które gwarantują pokój, demokrację i prawa człowieka;

23.

zwraca się do Komisji Europejskiej, Rady i partnerów afrykańskich, aby zadbali o spójność między wspomnianą strategią a innymi strategiami politycznymi, które mogą mieć niekorzystny wpływ na propagowanie nowego partnerstwa strategicznego między UE i Afryką, zwłaszcza strategiami politycznymi dotyczącymi handlu, środowiska naturalnego, migracji i rolnictwa; podkreśla, że dialog polityczny między UE i Afryką powinien obejmować te zagadnienia;

24.

podkreśla, że z myślą o skutecznej walce z ubóstwem, która musi pozostać jedną z kluczowych kwestii wspólnej strategii, partnerstwo strategiczne UE-Afryka musi pomóc stymulować zrównoważony rozwój gospodarczy i społeczny, przyciągać inwestycje zagraniczne, promować sprawiedliwy handel międzynarodowy i przyczyniać się do stworzenia warunków, w których państwa afrykańskie mogłyby stopniowo znaleźć dla siebie miejsce w gospodarce światowej;

25.

z zadowoleniem przyjmuje postępy poczynione w ramach partnerstwa na rzecz pokoju i bezpieczeństwa; przyjmuje do wiadomości dialog polityczny prowadzony między UA a UE w sprawie sytuacji kryzysowych w Afryce i poza nią; podkreśla, że dialog ten powinien objąć cały wachlarz zagadnień dotyczących pokoju i bezpieczeństwa, począwszy od zapobiegania konfliktom i rozwiązywania ich, a skończywszy na odbudowie po zakończeniu konfliktu i budowaniu pokoju, w tym pogłębiony dialog w sprawie wdrażania zasady obowiązku ochrony;

26.

wzywa do nadania należnego priorytetowego charakteru ustanowieniu afrykańskiej struktury organizacyjnej w dziedzinie pokoju i bezpieczeństwa; podkreśla ponownie, że EFR nie jest odpowiednim źródłem odnawiania środków finansowych instrumentu na rzecz pokoju w Afryce; jest zdania, że wydatki w ramach EFR powinny być zgodne z kryteriami oficjalnej pomocy rozwojowej Komitetu Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD/DAC); wzywa ponownie do znalezienia ostatecznego rozwiązania kwestii finansowania instrumentu na rzecz pokoju w Afryce;

27.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie we wrześniu 2008 r. przez sekretarza generalnego ONZ, Ban Ki-Moona, panelu wybitnych osobistości reprezentujących Unię Afrykańską i ONZ, który ma określić sposoby, w jakie społeczność międzynarodowa może wspierać operacje pokojowe Unii Afrykańskiej, prowadzone pod auspicjami ONZ;

28.

zaznacza, że pojęcie rządów wykracza poza samą walkę z korupcją i powinno odzwierciedlać działanie społeczeństwa oparte na porządku publicznym, poszanowaniu praw człowieka i ich czynnym propagowaniu, walce z korupcją, tworzeniu kapitału oraz przejrzystym i sprawiedliwym podziale kapitału, a także podstawowej opiece zdrowotnej i usługach socjalnych; podkreśla, że podmioty zewnętrzne nie mogą oceniać rządów tylko i wyłącznie na podstawie narzuconych z zewnątrz kryteriów, ale na podstawie razem ustalonych i wspólnych wartości i norm;

29.

podkreśla znaczenie zrównoważonej demokracji, w tym dobrego sprawowania rządów i demokratycznych wyborów, które muszą obejmować wsparcie budowania potencjału parlamentów oraz zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych w dialog polityczny;

30.

podkreśla, że sprawowanie rządów musi zostać ulepszone po obu stronach: jest to nie tylko priorytet w Afryce, ale także po stronie europejskiej, która musi usprawnić zarządzanie i rozliczalność, jeśli chodzi o zobowiązania w zakresie pomocy i lepszą koordynację działań darczyńców, celem zwrócenia większej uwagi na kraje pomijane przy udzielaniu pomocy; podkreśla, że ważną rolę do spełnienia mają tutaj parlamenty krajowe i kontynentalne, podmioty niepaństwowe oraz władze lokalne;

31.

apeluje o większe poparcie dla obecnych afrykańskich inicjatyw, takich jak Afrykański Mechanizm Wzajemnej Oceny (APRM), który stanowi dotychczas najpoważniejszy krok państw afrykańskich w kierunku poprawy rządów na kontynencie, oraz różnorodne instrumenty wprowadzone przez Unię Afrykańską, które zwiększą zaangażowanie Afryki w ten proces;

32.

wyraża poważne zaniepokojenie tym, że „plany sprawowania rządów” opracowane przez Komisję dla każdego z krajów AKP, które będą podstawą programowania pomocy rozwojowej w kwocie dodatkowych 2 700 milionów EUR w ramach 10. EFR, zostały przygotowane bez żadnego udziału tych państw; zauważa, że kwalifikowalność do korzystania z dodatkowych środków jest oceniana na podstawie zestawu kryteriów, z których tylko jedno jest bezpośrednio powiązane z milenijnymi celami rozwoju; wyraża konsternację z powodu tego, że przygotowane przez Komisję Europejską „plany” grożą spłyceniem procesu Afrykańskiego Mechanizmu Wzajemnej Oceny; zwraca się do Komisji Europejskiej, aby konsultowała się z Parlamentem Europejskim i Radą i informowała obie instytucje o monitorowaniu działań i wdrażaniu tych funduszy, tak aby mieć pewność, że przeznaczane są one na inicjatywy w zakresie rządzenia wspierające programy rządów UA i proces APRM;

33.

wzywa, by dialog prowadzony w ramach partnerstwa na rzecz dobrych rządów i przestrzegania praw człowieka poruszał kwestie bezkarności sprawców naruszeń praw człowieka, przy uwzględnieniu najlepszych wzorców utworzonych na mocy prawa krajowego lub międzynarodowego, w tym pracy międzynarodowych trybunałów karnych ustanowionych w Sierra Leone i Ruandzie;

34.

w odniesieniu do partnerstwa w sprawie handlu i integracji regionalnej uważa, że przy stworzeniu odpowiednich warunków pobudzenie handlu stanowi kluczowy napęd wzrostu gospodarczego, pod warunkiem, że polityka handlowa będzie zgodna z celami rozwoju; z zadowoleniem przyjmuje zatem cele tego partnerstwa mające wspierać afrykańską integrację regionalną i umacniać potencjał handlowy tego kontynentu;

35.

oczekuje szybkiego zakończenia dauhańskiej rundy rozwojowej Światowej Organizacji Handlu (WTO), ale stwierdza, że musi ona pozostać zasadniczo „rundą rozwojową”, sprzyjającą integracji państw afrykańskich z gospodarką światową, skutecznie ograniczającą zakłócające handel dotacje dla rolnictwa oraz znoszącą dotacje eksportowe dla rolnictwa;

36.

wyraża przekonanie, że UE powinna pomóc państwom afrykańskim w zapewnieniu samowystarczalności rolnictwa oraz rozwoju podstawowych usług i szczególnie narażonych sektorów krajowych;

37.

nalega, by ostateczne umowy o partnerstwie gospodarczym podpisywane z państwami afrykańskimi były przede wszystkim narzędziem rozwoju uwzględniającym różnice między potencjałem i poziomem rozwoju poszczególnych beneficjentów;

38.

podkreśla, że umowy o partnerstwie gospodarczym muszą promować afrykańską integrację regionalną, a nie osłabiać ją; popiera wysiłki UA na rzecz umocnienia regionalnych wspólnot gospodarczych jako podstawowych komponentów integracji regionalnej tego kontynentu;

39.

nalega, by Komisja Europejska i państwa członkowskie dotrzymały zobowiązania do dostarczania do 2010 r. co najmniej 2 miliardy EUR rocznie w charakterze „pomocy na rzecz handlu”, której największa część musi być przeznaczana dla Afryki; wzywa do szybkiego określenia i dostarczenia części środków z pomocy na rzecz handlu; podkreśla, że te fundusze powinny być dodatkowymi środkami, a nie tylko środkami z EFR pod zmienioną nazwą;

40.

wzywa, by partnerstwo obejmowało szerszy program pomocy na rzecz handlu, w tym rozwój infrastruktury, propagowanie rozwoju biznesu i lepszych przepisów go dotyczących, z uwzględnieniem prostszych i bardziej przyjaznych dla użytkownika zasad pochodzenia;

41.

wzywa także, by partnerstwo to obejmowało również aspekty gospodarcze, które mimo braku bezpośredniego związku z handlem, mają zasadniczy wpływ na gospodarki krajów afrykańskich, takie jak potrzeba podjęcia działań zapobiegających bezprawnemu odpływowi kapitału i promujących międzynarodowe przepisy dotyczące oaz podatkowych;

42.

apeluje, aby wspólna strategia uznawała i wspierała pozytywną rolę imigrantów i diaspor w rozwoju ich krajów ojczystych, ułatwiając im inwestycje w tych krajach i obniżając koszty przelewów;

43.

utrzymuje, że w odniesieniu do partnerstwa dotyczącego milenijnych celów rozwoju nawet przy zwiększonej i lepszej pomocy trudno będzie osiągnąć te cele, a zatem wzywa państwa członkowskie UE do dotrzymania zobowiązań, które niedawno ponowiły podczas konferencji w Ad-Dausze dotyczącej finansowania rozwoju, a także w Akrze w ramach forum wysokiego szczebla w sprawie skuteczności pomocy, w szczególności jeśli chodzi o nakłady niesionej przez nie pomocy, spójność polityki, poczucie odpowiedzialności, przejrzystość i podział pracy między darczyńcami;

44.

zauważa, że podstawowa edukacja zdrowotna oraz kształcenie na poziomie podstawowym i średnim w istotny sposób prowadzą do osiągnięcia MCR; wspiera zatem państwa afrykańskie w uczynieniu z tych kwestii głównych priorytetów ich strategii zmniejszania ubóstwa; apeluje, aby partnerstwo promowało taki rozwój, uwzględniając zobowiązanie Komisji Europejskiej do wydatkowania przynajmniej 20 % wspólnotowych środków pomocowych w tych sektorach; wzywa Komisję, aby rozszerzyła to zobowiązanie na EFR; przypomina, że wszystkie wysiłki w tym względzie powinny obejmować osoby niepełnosprawne; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wynik pierwszego posiedzenia wspólnej grupy ekspertów i wzywa zainteresowane strony do zapewnienia osiągnięcia postępów w nadchodzącym roku;

45.

wzywa Komisję Europejską, aby podjęła pilne działania celem realizacji swoich zobowiązań w dziedzinie zdrowia, w związku z wnioskami i zaleceniami zawartymi w sprawozdaniu Europejskiego Trybunału Obrachunkowego ze stycznia 2009 r. w sprawie pomocy rozwojowej KE dla służby zdrowia w Afryce subsaharyjskiej; podkreśla znaczenie zwiększenia pomocy Komisji Europejskiej dla sektora zdrowia w Afryce subsaharyjskiej podczas śródokresowego przeglądu 10. EFR, celem wsparcia jego zaangażowania w osiąganie milenijnych celów rozwoju związanych ze zdrowiem;

46.

zachęca państwa członkowskie UE i UA, aby przywiązywały większą wagę do bezpieczeństwa żywności i niezależności żywnościowej w Afryce oraz aby wspierały działania wspomagające zwiększenie produktywności i konkurencyjności afrykańskiego rolnictwa, w szczególności produkcję żywności i promowanie tworzenia „pasów zieleni” wokół miast;

47.

wzywa państwa członkowskie, aby włączyły do swoich debat, w ramach wspólnej strategii i poza nią, problem sprawiedliwej dystrybucji bogactwa pochodzącego z eksploatacji zasobów naturalnych; nalega, aby przychody krajowe pochodzące z wykorzystania zasobów naturalnych były przede wszystkim bardziej sprawiedliwie rozdzielane celem zaspokojenia podstawowych potrzeb ludności, zwłaszcza w dziedzinie zdrowia, edukacji, ochrony zasobów naturalnych i środowiska, i pomagały w ten sposób w osiągnięciu MCR;

48.

wyraża obawę, że niedawny okres rekordowego wzrostu w Afryce zostanie zahamowany przez ogólnoświatowe spowolnienie gospodarcze i podkreśla, że kontynent ten może się cofnąć o dziesięciolecia wskutek spadku cen towarów, mniejszego napływu inwestycji, niestabilności finansowej i mniejszej liczby przekazów pieniężnych;

49.

przypomina, że główną odpowiedzialność za zmiany klimatu ponoszą kraje rozwinięte, podczas gdy najbardziej niekorzystny wpływ zmiany te wywierają w krajach rozwijających się; zwraca się zatem o udostępnienie nowych funduszy, by państwa afrykańskie mogły uniknąć ponoszenia nieproporcjonalnie wysokich kosztów dostosowywania się do wpływu zmian klimatu i łagodzenia go; ponadto popiera wspólną deklarację UE-Afryka dotyczącą zmian klimatu, przedstawioną na konferencji poświęconej Ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu, która odbyła się w grudniu 2008 r. w Poznaniu;

50.

w kontekście partnerstwa dotyczącego migracji i zatrudnienia zwraca się o znalezienie sprawiedliwego i wykonalnego rozwiązania problemu „drenażu mózgów”, który pozbawia wiele afrykańskich państw dużej liczby wykwalifikowanych pracowników, zwłaszcza w sektorze ochrony zdrowia;

51.

wzywa do stworzenia nowego unijnego systemu „niebieskich kart”, zniechęcającego do wyjazdu wykwalifikowanych pracowników z krajów rozwijających się w sektorach, w których te kraje mają niedobór siły roboczej, zwłaszcza w dziedzinie zdrowia i edukacji;

52.

wzywa Komisję Europejską, aby skorzystała z partnerstwa UE-Afryka, by pomóc krajom afrykańskim w zastosowaniu zasad elastyczności przewidzianych w dauhańskiej deklaracji w sprawie porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) i zdrowia publicznego, celem ułatwienia dostępu do podstawowych tanich leków w Afryce;

53.

zachęca obie strony, aby - jeśli chodzi o partnerstwo w dziedzinie nauki i technologii - dążyły do wyrównania różnic w dostępie do technologii cyfrowych dzięki przyspieszeniu współpracy w zakresie rozwoju i transferu technologii, zwłaszcza dotyczącego telefonii i Internetu;

54.

oczekuje, że wspólna strategia obejmie konkretne kroki mające na celu poprawę szans kobiet, dzieci i osób niepełnosprawnych w Afryce, ponieważ w krajach rozwijających się te grupy osób napotykają na poważne trudności;

55.

podkreśla, że jeśli wspólna strategia ma wykraczać „poza Afrykę”, przy większej współpracy między UE a Afryką w ramach organów międzynarodowych i wielostronnych negocjacji dotyczących spraw takich jak handel, prawa człowieka lub zmiany klimatu, UE i Afryka powinny działać na rzecz demokratyzacji i zwiększenia reprezentatywności w instytucjach międzynarodowych, takich jak Bank Światowy, Międzynarodowy Fundusz Walutowy i WTO, oraz na rzecz zapewnienia, by wpływ Afryki stał się wreszcie proporcjonalny do jej rozmiaru i pozycji;

56.

raz jeszcze wzywa instytucje UE do stworzenia specjalnego instrumentu finansowego na rzecz wdrażania wspólnej strategii, łączącego wszystkie istniejące źródła finansowania w sposób jasny, przewidywalny i umożliwiający programowanie; zastanawia się, w jaki sposób wspólna strategia będzie mogła zrealizować swoje wzniosłe cele bądź stworzyć prawdziwą wartość dodaną bez nowych środków finansowych lub nawet przeprogramowania istniejących funduszy;

57.

wzywa rządy państw członkowskich UE i państw afrykańskich, aby skuteczniej i bardziej systematycznie informowały swoich obywateli o działaniach i osiągnięciach wspólnej strategii oraz aby starały się zwiększyć liczbę relacji w mediach na jej temat;

58.

oczekuje znaczącego zaangażowania Parlamentu Europejskiego i Panafrykańskiego, a także organizacji społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych, w oparciu o doświadczenia ze szczytu UE-Afryka, który odbył się w Lizbonie w dniach 8 i 9 grudnia 2007 r., w przygotowania do trzeciego szczytu Afryka-UE w 2010 r. i ich czynnego udziału w samym szczycie;

59.

wzywa Komisję UE i Komisję UA oraz prezydencje obu tych organizacji, aby zgodziły się na powyższe propozycje, mające na celu większe zaangażowanie parlamentów w realizację i monitorowanie wspólnej strategii;

60.

zamierza stworzyć w Parlamencie Europejskim konieczną koordynację i współdziałanie pomiędzy wszystkimi jego organami w celu poparcia wdrażania i monitorowania wspólnej strategii; w związku z tym ponownie deklaruje zamiar przekształcenia delegacji ad hoc ds. stosunków z Parlamentem Panafrykańskim w stałą delegację międzyparlamentarną;

61.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, jak również Radzie Gospodarczej, Społecznej i Kulturalnej Unii Afrykańskiej, Komisji Unii Afrykańskiej, Radzie Wykonawczej Unii Afrykańskiej, Parlamentowi Panafrykańskiemu, Radzie Ministrów AKP oraz Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE.

6.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 117/15

A.

mając na uwadze, że przyłączając się do deklaracji milenijnej na rzecz rozwoju z 2000 r. Unia Europejska zobowiązała się, wraz z całą wspólnotą międzynarodową, do ograniczenia o połowę skrajnego ubóstwa na świecie do roku 2015, koncentrując swoje starania na ośmiu milenijnych celach rozwoju (MCR),

B.

mając na uwadze, że według najnowszych szacunków około 1,4 miliarda osób nadal żyje poniżej granicy ubóstwa (odpowiadającej 1,25 dolara amerykańskiego dziennie), co odpowiada ponad jednej czwartej populacji w krajach rozwijających się,

C.

mając na uwadze podjęte w roku 2007 przez Komisję i państwa członkowskie Unii Europejskiej nowe zobowiązania mające na celu znaczne przyczynienie się do nadrobienia opóźnień w realizacji tych celów,

D.

mając na uwadze, że brak dostępu do opieki zdrowotnej i podstawowych usług jest przyczyną śmierci milionów osób oraz czynnikiem utrwalającym ubóstwo, a dostęp do rzeczonej opieki i edukacji podstawowej stanowi prawo przysługujące każdemu człowiekowi, za którego poszanowanie i przestrzeganie odpowiadają poszczególne rządy,

E.

mając na uwadze, że umowy dotyczące milenijnych celów rozwoju mają możliwość stać się jednym z instrumentów, których celem jest odpowiedź na wyzwania pojawiające się z powodu światowego kryzysu żywnościowego w krajach rozwijających się, zwłaszcza w sektorze rolnictwa,

F.

mając na uwadze, że pomimo licznych starań, którymi do chwili obecnej wykazały się państwa rozwijające się, większość z nich nie dysponuje zasobami niezbędnymi by stawić czoło wyzwaniom w dziedzinie zdrowia i edukacji oraz mając na uwadze, że pomoc zewnętrzna okazuje się konieczna,

G.

mając na uwadze, że Parlament Europejski ma udzielić absolutorium dotyczącego EFR,

H.

mając na uwadze, że Komisja zamierza znacząco zwiększyć wykorzystanie pomocy budżetowej podczas dziesiątego EFR, aby zwiększyć skuteczność swojego wsparcia i wypełnić cele, które sobie wyznaczyła,

I.

mając na uwadze, że nauczyciele i pracownicy służby zdrowia w krajach rozwijających się pracują obecnie w pożałowania godnych warunkach oraz że do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju konieczne jest zaangażowanie prawie dwóch milionów nauczycieli i ponad czterech milionów pracowników służby zdrowia, a także że odpowiedni poziom pomocy – w postaci pomocy budżetowej w ramach umów dotyczących milenijnych celów rozwoju – mógłby pomóc ich zatrudnić i wyszkolić,

J.

mając na uwadze, że odpływ ludzi wykształconych organizowany przez kraje bogate pogarsza sytuację stałego braku pracowników służby zdrowia i nauczycieli,

K.

mając na uwadze, że Unia Europejska zamierza zwiększyć swoje wydatki z zakresu pomocy budżetowej, zwłaszcza przez znaczne zwiększenie sektorowej pomocy budżetowej na zdrowie i edukację, w szczególności w państwach afrykańskich,

L.

mając na uwadze, że w umowach dotyczących milenijnych celów rozwoju wyznaczone są konkretne cele do spełnienia w odniesieniu do MCR z zakresu zdrowia i edukacji podstawowej, ale nie oznacza to, że inne priorytetowe sektory nie mogą również stać się przedmiotem umów dotyczących milenijnych celów rozwoju,

M.

mając na uwadze, że zgodnie z oficjalnym stanowiskiem Parlamentu w sprawie pomocy rozwojowej, wyrażonym w ust. 6 jego wyżej wymienionej rezolucji z dnia 16 lutego 2006 r. w sprawie nowego instrumentu finansowego na rzecz rozwoju w związku z milenijnymi celami rozwoju „(…) wzrost ilości pomocy musi iść w parze z podniesieniem jakości, innymi słowy skuteczność pomocy należy poprawić poprzez koordynację, komplementarność i spójność, a także poprzez zmniejszenie kosztów transakcji w ramach pomocy, poprawę przewidywalności i trwałości mechanizmów pomocowych, zwiększenie szybkości dostaw pomocy, dalsze uwalnianie pomocy, znalezienie rozwiązań w kwestii obciążenia zadłużeniem, promowanie dobrego zarządzania, zwalczanie korupcji i poprawę zdolności odbiorców pomocy do jej absorpcji”,

N.

mając na uwadze, że przewidywalny i długoterminowy przepływ pomocy może bezpośrednio i skutecznie przyczynić się do konkretnego wdrażania poszczególnych strategii zwalczania ubóstwa określonych w MCR,

O.

mając na uwadze, że pomimo zobowiązań podjętych w Monterrey (2002), Gleneagles (2005), Paryżu (2005) i Akrze (2008) i mających na celu poprawę ilości i jakości pomocy na rzecz rozwoju wiele państw członkowskich Unii wciąż nie przyznaje całej pomocy, jaką państwa te zobowiązały się dostarczyć, natomiast kiedy dochodzi już do dostarczenia tej pomocy, jej część okazuje się nieodpowiednia,

P.

mając na uwadze, że w 30 % przypadków zdarzają się opóźnienia w wypłacaniu pomocy budżetowej udzielanej przez Komisję, spowodowane jej nadmiernie obciążającymi procedurami administracyjnymi,

Q.

mając na uwadze, że nieprzewidywalność pomocy budżetowej wynika zwłaszcza z rocznego charakteru większości warunków dotyczących jej wypłacania oraz że ten brak przewidywalności zmusza czasami kraje-beneficjentów do wydatkowania pomocy zanim zostanie ona rzeczywiście dostarczona i bez pewności, że faktycznie zostanie kiedyś dostarczona,

R.

mając na uwadze, że ten brak przewidywalności w odniesieniu do europejskiej pomocy na rzecz rozwoju dotyczy również krajów-beneficjentów, w których panuje względna pewność prawna i które mają stabilne ramy normatywne,

S.

mając na uwadze, że Komisja jest pierwszym wielostronnym dawcą pomocy na rzecz rozwoju, jednym z pierwszych dawców dostarczających pomocy budżetowej oraz że coraz częściej odwołuje się ona do tego rodzaju pomocy, stanowiącej w ostatnich latach jedną piątą całej pomocy udzielonej przez Komisję,

T.

mając na uwadze, że stanowiąc już jeden z instrumentów umożliwiających usprawnienie pomocy Unii, pomoc budżetowa zyskałaby, gdyby była bardziej przewidywalna i przyznawana na dłuższy termin,

U.

mając na uwadze, że pomoc budżetowa w obecnej formie udzielanej przez Komisję jest zasadniczo zaplanowana na okres trzech lat, lub z niektórymi agencjami na okres jednego roku,

V.

mając na uwadze, że wniosek w sprawie umowy dotyczącej milenijnych celów rozwoju nie ma skutków budżetowych i mając też na uwadze, że umowa dotycząca milenijnych celów rozwoju nie jest nowym instrumentem, lecz środkiem wdrażającym istniejące instrumenty,

W.

mając na uwadze, że w bieżącej chwili status dokumentu Komisji w sprawie umów dotyczących milenijnych celów rozwoju jest niejasny,

X.

mając na uwadze, że zdaniem Komisji nadszedł czas na realizację koncepcji umowy związanej z konkretnymi wynikami odnoszącymi się do MCR zamiast corocznej weryfikacji spełniania tradycyjnych uwarunkowań każdego dawcy pomocy,

Y.

mając na uwadze, że określony termin trwania umowy oznacza zobowiązanie finansowe gwarantujące większą przewidywalność dla kraju udzielającego pomocy w zamian za zwiększone zaangażowanie ze strony kraju korzystającego z pomocy w zakresie konkretnych wyników, jakie ma on osiągnąć,

Z.

mając na uwadze, że Komisja przewidziała zawarcie pierwszej serii umów dotyczących milenijnych celów rozwoju na okres 6 lat, czyli do czasu zakończenia dziesiątego EFR,

AA.

mając na uwadze, że propozycja Komisji dotycząca zawierania umów na okres 6 lat idzie dalej niż obecna tendencja obserwowana u innych kredytodawców na szczeblu światowym,

AB.

mając na uwadze wezwanie skierowane przez Komisję do państw członkowskich o współfinansowanie umów dotyczących milenijnych celów rozwoju poprzez dodatkowe dobrowolne wpłaty do EFR,

AC.

mając na uwadze, że umowy dotyczące milenijnych celów rozwoju, zależne od instrumentu ogólnej pomocy budżetowej opracowanego w oparciu o kryteria zawarte w umowie z Kotonu, nie wymagają żadnych zmian w decyzjach dotyczących trwających programów oraz różnic w sposobach realizacji ogólnej pomocy budżetowej, że umowy dotyczące milenijnych celów rozwoju nie wymagają ustanowienia nowego instrumentu finansowego i pozostają oparte na przepisach dotyczących pomocy budżetowej zawartych w umowie z Kotonu, a także mając na uwadze, że umowy dotyczące milenijnych celów rozwoju są zgodne z ostatnio sfinalizowanymi wewnętrznymi wytycznymi w dziedzinie ogólnej pomocy budżetowej,

AD.

mając na uwadze, że kryteria kwalifikowania się do umów dotyczących milenijnych celów rozwoju obejmują poszanowanie art. 9 umowy z Kotonu dotyczącego praw człowieka, zasad demokratycznych i państwa prawa,

AE.

mając na uwadze, że skuteczna pomoc budżetowa powinna pozwolić stronie korzystającej z niej na finansowanie własnych strategii i konkretnych programów poprawy dostępu do wydajnych usług publicznych w sektorze zdrowia i edukacji,

AF.

mając na uwadze, że Komisja nie dotrzymała swoich obietnic dotyczących systematycznego angażowania parlamentarzystów i przedstawicieli organizacji społeczeństwa obywatelskiego w dialogi prowadzone z rządami państw rozwijających się, mając też na uwadze, że obecnie powszechnie uznaje się, w trosce o skuteczność, że rozwój powinien należeć w pełni do kompetencji rządów, ale też i parlamentów oraz organizacji społeczeństwa obywatelskiego krajów rozwijających się,

AG.

mając na uwadze, że zgodnie z założeniami Komisji państwami kwalifikującymi się będą państwa, które odnotują zadowalające wyniki makroekonomiczne i z zakresu zarządzania budżetowego odnoszące się do wykorzystania pomocy budżetowej oraz że w tym aspekcie Komisja różni się od innych dawców pomocy budżetowej, takich jak MFW czy Bank Światowy, które uzależniają udzielenie pomocy od spełnienia licznych warunków, co jest sprzeczne z zasadą przejęcia odpowiedzialności przez kraj będący beneficjentem,

AH.

mając na uwadze, że wiele państw pilnie potrzebujących większej i bardziej skutecznej pomocy w celu poczynienia większych postępów w realizacji MCR nie zna aktualnie określonych przez Komisję kryteriów zawarcia umowy dotyczącej milenijnych celów rozwoju,

AI.

mając na uwadze, że w obecnej formie umowy dotyczące milenijnych celów rozwoju mają zastosowanie wyłącznie do państw AKP,

AJ.

mając na uwadze, że pomoc budżetowa Komisji charakteryzuje się poważnym brakiem przejrzystości i możliwości przejęcia odpowiedzialności przez kraje ubogie oraz że umowy w sprawie finansowania rzadko podawane są do publicznej wiadomości,

AK.

mając na uwadze, że podstawową zasadą pomocy rozwojowej jest udzielanie pomocy tym, którzy najbardziej jej potrzebują oraz tam, gdzie może ona zostać jak najlepiej wykorzystana,

AL.

mając na uwadze, że przykładowo jeśli chodzi o Burkina Faso nikt na miejscu nie wiedział o toczących się między tym krajem a Komisją negocjacjach w sprawie umowy dotyczącej milenijnych celów rozwoju oraz że na stronie delegacji Komisji Europejskiej w Burkina Faso nie ma obecnie żadnych informacji na ten temat,

AM.

mając na uwadze, że w konsensusie europejskim na rzecz rozwoju Unia zobowiązała się do przyjęcia podejścia opartego na wynikach oraz do stosowania wskaźników wydajności,

AN.

mając na uwadze, że obowiązkiem Komisji jest dalsze uzależnianie udzielenia pomocy budżetowej od wyników, jakie kraje będące odbiorcami pomocy osiągnęły w kwestiach związanych z równouprawnieniem kobiet i mężczyzn oraz w dziedzinie promowania praw kobiet,

AO.

mając na uwadze, że w dziedzinie pomocy budżetowej Komisja zawarła już umowy z Burkina Faso (2005-2008), Etiopią (2003-2006), Ghaną (2007-2009), Kenią (2004-2006), Madagaskarem (2005-2007), Malawi (2006-2008), Mali (2003-2007), Mozambikiem (2006-2008), Tanzanią (2006-2008), Ugandą (2005-2007) i Zambią (2007-2008),

AP.

mając na uwadze, że na świecie żyje 650 milionów osób niepełnosprawnych, z czego 80 % żyje w krajach rozwijających się, a jedna na pięć osób żyje w skrajnej nędzy; mając na uwadze, że stanowią oni jedną z największych grup ludzi wykluczonych i ubogich, są narażeni na liczne objawy dyskryminacji i rzadko mają dostęp do edukacji i opieki zdrowotnej,

AQ.

mając na uwadze, że zgodnie z „ogólnymi obowiązkami”, a w szczególności z art. 32 Konwencji ONZ w sprawie praw osób niepełnosprawnych, sygnatariusze są zobowiązani uwzględnić niepełnosprawność we współpracy na rzecz rozwoju,

AR.

mając na uwadze, że milenijne cele rozwoju nie zostaną osiągnięte do roku 2015 bez poświęcenia należytej uwagi integracji oraz udziałowi osób niepełnosprawnych,

AS.

mając na uwadze sprawozdanie z dnia 22 listopada 2008 r. dotyczące uruchomienia partnerstwa Afryka-UE, a zwłaszcza jego ustęp 37, w którym podkreśla się rażący brak działań na rzecz osób niepełnosprawnych w wysiłkach zmierzających do osiągnięcia MCR,

1.

ponownie stwierdza, że pomoc rozwojowa powinna opierać się na potrzebach i wynikach oraz że polityka pomocy rozwojowej powinna zostać opracowana w partnerskiej współpracy z krajami będącymi beneficjentami;

2.

ponownie stwierdza, że aby osiągnąć MCR kraje udzielające pomocy muszą respektować wszystkie podjęte zobowiązania i poprawiać jakość udzielanej pomocy;

3.

nalega na konieczność rozwijania nowych mechanizmów, czyniących pomoc bardziej przewidywalną i stabilną;

4

przypomina cel deklaracji z Abudży, mówiący o przeznaczaniu 15 % budżetu krajowego na sektor zdrowia, a także cel światowej kampanii na rzecz edukacji, mówiący o przeznaczaniu 20 % budżetu krajowego na sektor edukacji;

5.

zwraca się do Komisji o dalsze uzależnianie udzielenia pomocy w sektorach edukacji i zdrowia, a w szczególności w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej i edukacji podstawowej, od wyników odnotowanych w tych sektorach; wzywa też Komisję do określenia znaczenia, jakie będzie przyznane wynikom odnotowanym w tych sektorach w stosunku do bardziej kompleksowego zbioru wskaźników oraz do wyjaśnienia, jak zamierza ona oceniać postępy poczynione w tych dziedzinach;

6.

zwraca się do Komisji o poprawienie przewidywalności pomocy budżetowej dzięki wprowadzeniu w życie umów dotyczących milenijnych celów rozwoju i objęciu zasadami wynikającymi z tych umów większej liczby państw, jak i dzięki sektorowej pomocy budżetowej;

7.

przypomina Komisji o konieczności znacznego ograniczenia niepotrzebnych opóźnień spowodowanych jej nadmiernie skomplikowanymi procedurami administracyjnymi;

8.

zwraca się do rządów krajów rozwijających się o zwiększenie wydatków na zdrowie do równowartości 15 % budżetu krajowego zgodnie z zaleceniami deklaracji z Abudży, zaś wydatków na edukację do równowartości 20 % budżetu krajowego, jak zaleca światowa kampania na rzecz edukacji;

9.

wzywa Komisję do zagwarantowania wysokiego poziomu wydatków w formie pomocy budżetowej, mając zwłaszcza na celu znaczne zwiększenie pomocy budżetowej w sektorze socjalnym państw AKP, oraz do ponownego podwyższenia sektorowej pomocy budżetowej w innych regionach;

10.

odnotowuje z zainteresowaniem, że wniosek Komisji w sprawie umów dotyczących milenijnych celów rozwoju zapewnia minimalny gwarantowany poziom pomocy (70 % całkowitego zobowiązania) państwom kwalifikującym się;

11.

wyraża jednak swoje rozczarowanie faktem, że dokumenty w sprawie umów dotyczących milenijnych celów rozwoju nie określają żadnego harmonogramu wdrożenia tych umów, które zostały zasadniczo zaplanowane na sześć lat trwania dziesiątego EFR i w związku z tym wzywa Komisję do przedstawienia odnośnego szczegółowego harmonogramu;

12.

zauważa, że głównym celem umowy dotyczącej milenijnych celów rozwoju jest przyczynienie się do poprawy skuteczności pomocy i przyspieszenie postępów w realizacji MCR w państwach, które najbardziej tego potrzebują;

13.

zwraca się do Komisji o wydanie komunikatu formalizującego inicjatywę umowy dotyczącej milenijnych celów rozwoju oraz o objęcie nią również państw nienależących do AKP, ale spełniających kryteria kwalifikowalności;

14.

wzywa Komisję i państwa będące beneficjentami do zadbania o udział parlamentów krajowych i organizacji społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacji osób niepełnosprawnych, na wszystkich etapach dialogu w sprawie pomocy budżetowej, co powinno obejmować opracowanie, wdrożenie i ocenę programu ustanowionego w umowach dotyczących milenijnych celów rozwoju;

15.

podkreśla, że zamiast narzucania jednostronnych warunków beneficjentom, dawcy pomocy powinni raczej starać się promować dobre zarządzanie, demokrację i stabilność w państwach korzystających z pomocy przy użyciu przejrzystych kryteriów ustalonych w partnerskiej współpracy z tymi krajami;

16.

uważa, że w trosce o wspieranie przejrzystości należy uzależnić warunki zwrotu zmiennej transzy pomocy od wyników, zważywszy na fakt, że zachęciłoby to dawców pomocy i jej odbiorców do przeanalizowania rzeczywistego oddziaływania wydanych środków, a także zwiększyłoby przejrzystość wykorzystania środków publicznych;

17.

zachęca Komisję do okresowego kontrolowania wyników swoich programów oraz do dzielenia się z Parlamentem wnioskami z tych kontroli;

18.

nakłania Komisję do pracowania nad wzmocnieniem dialogu między dawcami i odbiorcami pomocy, zwłaszcza w celu określenia faktycznych potrzeb i dziedzin, w których pomoc jest niezbędna;

19.

wzywa Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE (WZP) do odgrywania bardziej aktywnej roli w definiowaniu priorytetów, negocjowaniu umów dotyczących MCR oraz na wszystkich innych etapach tego procesu;

20.

zwraca się do Komisji z wnioskiem o uzależnienie udzielenia pomocy budżetowej od wyników osiągniętych w dziedzinie dobrego zarządzania i przejrzystości, lecz również ochrony i poszanowania praw człowieka, w szczególności osób najuboższych i odsuniętych na margines, takich jak osoby niepełnosprawne, mniejszości, kobiety i dzieci, oraz o pilnowanie, by pomoc budżetowa nie służyła do finansowania innych sektorów niewymienionych w umowie dotyczącej milenijnych celów rozwoju;

21.

ponownie potwierdza, że krajowe programy orientacyjne powinny być opracowywane we współpracy z parlamentami odnośnych krajów, WZP oraz społeczeństwem obywatelskim;

22.

zauważa, że wniosek w sprawie umów dotyczących milenijnych celów rozwoju nie określa państw, z którymi zostanie zawarta pierwsza seria umów dotyczących MCR; zauważa też, że w obecnej formie umowy dotyczące milenijnych celów rozwoju mają zastosowanie wyłącznie do państw AKP;

23.

ubolewa nad faktem, że polityka pomocy budżetowej Unii na rzecz państw rozwijających się jest w coraz większym stopniu uzależniona od warunków narzuconych przez MFW by uzyskać pomoc rozwojową Unii; uważa też, że uwarunkowania te są sprzeczne z zasadą odpowiedzialności własnej państw będących odbiorcami pomocy;

24.

kładzie nacisk na konieczność rozwijania innych strategii pomocy budżetowej dla państw, które nie kwalifikują się do umów dotyczących milenijnych celów rozwoju, a zwłaszcza dla państw w niestabilnej sytuacji; podkreśla też oczywisty fakt, że państwa znajdujące się w niestabilnej sytuacji nie są w stanie spełnić obecnie obowiązujących kryteriów kwalifikowalności;

25.

zaleca udostępnienie umów dotyczących milenijnych celów rozwoju również państwom objętym instrumentem współpracy na rzecz rozwoju (DCI);

26.

prosi Komisję o jednoznaczne wyjaśnienie przewidzianej kompatybilności proponowanych umów dotyczących milenijnych celów rozwoju z innymi sposobami udzielania pomocy;

27.

ostrzega przed niebezpieczeństwem nieprzemyślanego i nadmiernego odwoływania się do umów dotyczących milenijnych celów rozwoju, które mogłyby być postrzegane jako jedyny sposób udzielania rzeczywiście skutecznej pomocy i nakłania Komisję do wyboru mechanizmów udzielania pomocy jak najlepiej dostosowanych do każdej indywidualnej sytuacji;

28.

oczekuje, że Komisja wzmocni potencjał parlamentów krajów korzystających z pomocy w zakresie uczestnictwa w procesie budżetowym oraz potencjał parlamentów i społeczeństwa obywatelskiego w zakresie opracowywania krajowych strategii politycznych, a to poprzez większe wsparcie finansowe, nacisk na uczestnictwo w dialogu politycznym z państwami będącymi odbiorcami pomocy oraz skupienie się na wskaźnikach zarządzania finansami publicznymi, które mają na celu zwiększenie odpowiedzialności rządów w stosunku do obywateli;

29.

wzywa Komisję, by we współpracy z państwami partnerskimi dołączała do każdej propozycji umowy dotyczącej milenijnych celów rozwoju szereg wskaźników wydajności, pozwalających ocenić postępy poczynione w realizacji tych umów; również integracja osób i dzieci niepełnosprawnych powinna być mierzona przy użyciu tych wskaźników;

30.

zwraca uwagę Komisji na fakt, że powinna ona bezwzględnie kontynuować strategię uzależniania udzielenia pomocy budżetowej od wyników osiągniętych w krajach otrzymujących pomoc w zakresie równouprawnienia kobiet i mężczyzn oraz promowania praw kobiet, a także domaga się wzmocnienia wskaźników wydajności w tym obszarze w umowach dotyczących milenijnych celów rozwoju, aby rozciągnąć je na inne sfery, takie jak prawa kobiet i prawa osób niepełnosprawnych; występuje o umocnienie wskaźników osiągnięć w dziedzinie płci, związanych z pomocą budżetową, poprzez rozszerzenie ich na inne obszary, takie jak: prawa osób niepełnosprawnych oraz prawa kobiet, a zwłaszcza promowanie dostępu wszystkich kobiet do informacji i ogólnych usług związanych ze zdrowiem seksualnym i rozrodczym, poprawa dostępu i powszechniejsze odwoływanie się do metod planowania rodziny, dalsze popieranie edukacji i emancypacji kobiet oraz walka z dyskryminacją i na rzecz równości płci;

31.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Radzie AKP-UE oraz rządom i parlamentom państw członkowskich i państw AKP.

6.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 117/23

A.

mając na uwadze, że Unia Europejska zgodnie z wyznawaną przez siebie zasadą „Jedności w różnorodności” powinna uznać swoją wspólną historię i może uczynić to w dziedzinie historii sztuki europejskiej w związku z jej uniwersalnym charakterem,

B.

mając na uwadze, że szkoła powinna znów się stać głównym miejscem upowszechniającym dostęp do kultury,

C.

mając na uwadze, że edukacja artystyczna i kulturalna, której częścią jest edukacja obrazem, stanowi podstawowe wyzwanie systemów edukacyjnych państw członkowskich,

D.

mając na uwadze, że edukacja artystyczna jest kluczowym elementem kształcenia dzieci i młodzieży, ponieważ przyczynia się do rozwoju wolnej woli, wrażliwości i otwartości na innych oraz jest kluczową kwestią jeśli chodzi o równość szans i warunkiem wstępnym prawdziwej demokratyzacji dostępu do kultury,

E.

mając na uwadze, że należy, w celu sprostania wyzwaniu demokratyzacji kultury, pobudzać wrażliwość artystyczną na wszystkich poziomach i w każdym wieku, docenić znaczenie działań grupowych i amatorskich i promować dostęp do edukacji,

F.

ubolewając nad faktem, że przesłanki gospodarcze zbyt często powodują, że państwa członkowskie redukują obszar poświęcony sztuce w ogólnej polityce edukacyjnej,

G.

mając na uwadze, że kształcenie artystyczne stanowi podstawę kształcenia zawodowego z zakresu sztuki i promuje kreatywność, jak również rozwój fizyczny i intelektualny w tej sferze, przyczyniając się do stworzenia bliższych i bardziej owocnych związków pomiędzy edukacją, kulturą i sztuką,

H.

mając na uwadze, że szkoły i ośrodki zajmujące się kształceniem w zakresie sztuki i projektowania przyczyniają się do rozwoju myśli twórczej, powstawania nowych stylów i ruchów artystycznych oraz do otwierania nowych kręgów kultury, co przyczynia się do umacniania wizerunku Unii Europejskiej na świecie,

I.

mając na uwadze, że kształcenie ma wielkie znaczenie dla sukcesu w zawodach artystycznych i kreatywnych,

J.

mając na uwadze, że kształcenie w sferze artystycznej koncentrujące się na rozwijaniu konkretnej ścieżki edukacyjnej i zawodowej wymaga od uczniów, oprócz talentu, solidnych podstaw w dziedzinie kultury, które pozwala uzyskać jedynie systematyczne kształcenie multidyscyplinarne, zwiększające jednocześnie późniejsze możliwości uzyskania zatrudnienia w tym sektorze i będące przekaźnikiem kultury ogólnej, metodologii badań, umiejętności i wiedzy w zakresie przedsiębiorczości, a także umiejętności z różnych sfer wiążących się w obecnych czasach z działaniami na polu sztuki,

K.

mając na uwadze, że potencjał gospodarczy i wiążący się z możliwościami zatrudnienia w firmach przemysłu twórczego, kulturalnego i artystycznego wpływa w znacznym stopniu na rozwój sektora artystycznego,

L.

mając na uwadze, że rewolucja technologiczna spowodowała zwiększenie konkurencji wewnętrznej i międzynarodowej oraz uwypuklenie roli możliwości intelektualnych i kreatywnych w ramach strategii lizbońskiej,

M.

mając na uwadze, że szybkie i stale obecne w naszych społeczeństwach zmiany wymagają większych umiejętności adaptacyjnych, elastyczności, kreatywności, innowacyjności oraz komunikacji na polu zawodowym oraz że te cechy powinny być promowane przez systemy edukacji i kształcenia w różnych państwach członkowskich, również zgodnie z celami programu „Edukacja i szkolenie 2010”,

N.

mając na uwadze, że należy pamiętać o istnieniu poważnych różnic w modelach edukacji artystycznej w różnych państwach członkowskich,

O.

mając na uwadze, że w konsekwencji globalizacji i zwiększonej mobilności obywateli a także w związku z kolejnymi rozszerzeniami Unii Europejskiej edukacja w dziedzinie kultury i jej różnorodności stanowi ważny czynnik zachowania tożsamości oraz promowania porozumienia międzykulturowego i religijnego, jak również że w kolejnych latach należy podtrzymywać cele zwiększenia wrażliwości i promowania kultury w związku z Europejskim Rokiem Dialogu Międzykulturowego 2008,

1.

uważa, że kształcenie artystyczne powinno być obowiązkowym elementem programów edukacyjnych na wszystkich poziomach kształcenia w celu sprzyjania demokratyzacji dostępu do kultury;

2.

podkreśla znaczenie kontynuacji nauki zarówno w programach szkolnych, szkoleniu zawodowym jak i programach kształcenia ustawicznego celem promowania i rozwijania kreatywności na wszystkich poziomach wiekowych w ramach procesu kształcenia ustawicznego;

3.

przypomina, że edukacja artystyczna i kulturalna jest nośnikiem edukacji obywatelskiej i przyczynia się do zwiększania naszej zdolności do refleksji i osobistego rozwoju w płaszczyźnie zarówno intelektualnej i emocjonalnej jak i fizycznej;

4.

docenia rolę sztuki jako ważnego źródła innowacji w społeczeństwie i w gospodarce w ramach Europejskiego Roku Twórczości i Innowacji (2009);

5.

zwraca uwagę Rady i państw członkowskich na rolę kultury europejskiej i jej różnorodności jako czynnika integrującego oraz na wagę edukacji artystycznej i kulturalnej na szczeblu europejskim, w tym także ochrony tradycyjnych wartości kulturalnych różnych regionów;

6.

stwierdza, że stale zwiększa się liczba studentów kierunków artystycznych zainteresowanych uczeniem się w państwie członkowskim innym niż ojczyste, w związku z czym zachęca państwa członkowskie do skoordynowania działań w sferze edukacji artystycznej na szczeblu Unii Europejskiej, do wymiany wzorcowych praktyk i zwiększenia mobilności zarówno studentów jak i wykładowców w tym sektorze;

7.

sugeruje poprawienie mobilności twórców w sektorze twórczości artystycznej dzięki większej uwadze poświęcanej zagadnieniu uznawania kwalifikacji. Należy tego dokonać zachęcając placówki oświatowe i pracodawców do korzystania z europejskich ram kwalifikacji, tak aby kompetencje i kwalifikacje w sektorze mogły być porównywane na szczeblu europejskim;

8.

wzywa w związku z tym Komisję do wspólnego utworzenia z państwami członkowskimi programu mobilności dla Europejczyków prowadzących działalność artystyczną i zajmujących się twórczością, ze szczególnym naciskiem na mobilność młodych artystów i studentów przedmiotów artystycznych;

9.

uznając jednocześnie kompetencje państw członkowskich w tej dziedzinie szacuje, że działania w sferze edukacji artystycznej powinny być koordynowane na szczeblu unijnym, zwłaszcza biorąc pod uwagę następujące kwestie:

10.

wzywa Radę, Komisję, i państwa członkowskie do:

11.

podkreśla fakt, że nauczanie historii sztuki powinno się opierać także na spotkaniach z artystami i dziełami sztuki oraz na odwiedzaniu miejsc związanych z kulturą w celu pobudzenia ciekawości i refleksji u uczniów;

12.

podkreśla wagę wykorzystania środków dostarczanych przez nowe technologie komunikacyjne i informacyjne oraz Internetu jako kanałów nowoczesnego nauczania dostosowanego do nowych czasów przy wprowadzaniu wymiaru artystycznego do programów szkolnych;

13.

zaznacza w związku z tym kluczowy wkład projektów takich jak Europeana, europejska biblioteka cyfrowa;

14.

zaleca wspólne opracowanie europejskiego portalu edukacji artystycznej i kulturalnej oraz aby kształcenie artystyczne zostało włączone do programów edukacyjnych państw członkowskich w celu zapewnienia rozwoju i wsparcia dla europejskiego modelu kulturowego, szczególnie cenionego na świecie;

15.

wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do śledzenia postępów we włączaniu edukacji artystycznej do programów szkolnych; a w szczególności zachęca Komisję do promowania badań niezbędnych do dysponowania wiarygodnymi informacjami na temat wpływu tego nauczania na poziom kształcenia i kompetencje studentów w Unii Europejskiej;

16.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

6.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 117/27

A.

mając na uwadze, że demokratyczna i przejrzysta Unia Europejska opiera się na zwiększonym dialogu między obywatelami a instytucjami europejskimi, w tym Parlamentem Europejskim, a także na ciągłej debacie na temat Europy na poziomie europejskim, krajowym i lokalnym,

B.

mając na uwadze, że po odrzuceniu traktatu ustanawiającego konstytucję dla Europy we Francji i w Holandii 53,4 % Irlandczyków zagłosowało w referendum przeciwko ratyfikacji traktatu z Lizbony i mając na uwadze, że osoby nieposiadające wystarczającej wiedzy na temat polityki Unii Europejskiej lub traktatów są bardziej skłonne do wyrażania sprzeciwu,

C.

mając na uwadze, że badanie Eurobarometru nr 69 wykazało, że 52 % obywateli Unii uważa, że członkostwo ich kraju w UE jest rzeczą pozytywną, a tylko 14 % jest przeciwnego zdania,

D.

mając na uwadze, że podstawą odbudowy zaufania obywateli do instytucji europejskich jest wiedza o Unii Europejskiej, jej strategiach politycznych i działaniu, a także o prawach gwarantowanych na mocy traktatów,

E.

mając na uwadze, że w 2004 r. po raz pierwszy powołano odrębnego komisarza ds. strategii komunikacyjnej, mimo że nie przyjęto jeszcze polityki komunikacyjnej jako takiej z powodu braku odpowiedniej podstawy prawnej w traktatach,

1.

przypomina, że badania wskazują, iż gorzej wykształceni i mniej zamożni obywatele Unii są bardziej skłonni do przeciwstawiania się dalszej integracji europejskiej, co dowodzi, że idea europejska – mimo wszystkich wcześniejszych wysiłków – dociera głównie do dobrze wykształconych i zamożnych warstw społeczeństwa europejskiego; uważa, że aktywny dialog między Unią Europejską a jej obywatelami ma zasadnicze znaczenie dla wdrożenia zasad i wartości projektu europejskiego, lecz uznaje, że jak dotąd nie odnosił on rzeczywistych sukcesów;

2.

ubolewa nad faktem, że pomimo wysiłków Komisji i dobrych pomysłów osiągnięto bardzo ograniczony sukces w poszerzaniu wiedzy obywateli Unii o kwestiach europejskich oraz w zwiększaniu ich zainteresowania tymi sprawami, czego dowodzi niestety referendum w Irlandii;

3.

podkreśla szczególne znaczenie tworzenia spójnych powiązań komunikacyjnych, zawierających treści przeznaczone dla danych grup docelowych, zarówno między UE a regionami o szczególnych cechach, jak i między UE a szczególnymi grupami społecznymi;

4.

stwierdza, że zgodnie z najnowszymi badaniami opinii publicznej znaczna większość Europejczyków opowiada się za Unią Europejską mówiącą jednym głosem w sprawach polityki zagranicznej; podkreśla, że na wniosek obywateli Unii w dniu 9 grudnia 2007 r. stosowne oświadczenie zostało dołączone do listu otwartego/zaleceń uczestników konferencji końcowej w sprawie sześciu projektów obywatelskich w ramach Planu D, podkreśla, że w 27 zaleceniach zawartych w liście otwartym zwrócono się do Unii o podjęcie skuteczniejszych działań w dziedzinie polityki socjalnej i spójności społecznej, w szczególności w celu zwalczania różnic w wysokości płac oraz promowania równouprawnienia kobiet i mężczyzn, a bardziej ogólnie, o zwrócenie szczególnej uwagi na te często pomijane kwestie dotyczące równouprawnienia; sugeruje, że znaczenie ma zatem również rozważenie przekazu płynącego z działań oraz porównanie go z przesłaniem, które UE chce przekazać obywatelom, pod kątem rozbieżności między nimi;

5.

przypomina, że kobiety w większości głosowały na „nie” podczas ostatnich referendów w sprawie Unii Europejskiej: 56 % we Francji (Flash Eurobarometr 171), 63 % w Holandii (id. 172) i 56 % w Irlandii (id. 245); uważa, że to głosowanie na „nie” wynika, między innymi, z niewielkiego zaangażowania instytucji europejskich w politykę bezpośrednio dotyczącą kobiet i leżącą u podstaw wciąż utrzymującej się nierówności szans między mężczyznami a kobietami, jak polityka godzenia życia zawodowego z osobistym czy polityka wsparcia w przypadku uzależnień;

6.

podkreśla potrzebę zakończenia procesu ratyfikacji traktatu z Lizbony, który jeszcze bardziej zwiększy przejrzystość UE oraz zaangażowanie obywateli w procesy decyzyjne; przypomina w związku z tym o nowych możliwościach demokracji uczestniczącej, jakie stworzyłby traktat lizboński, szczególnie o inicjatywie obywatelskiej;

7.

podkreśla potrzebę skoordynowanych wysiłków i wspólnego działania wszystkich instytucji UE i państw członkowskich mających na celu komunikowanie się z obywatelami Unii na tematy europejskie; z zadowoleniem przyjmuje i odnotowuje wspomnianą wyżej wspólną deklarację z dnia 22 października 2008 r., w której wytyczono jasne cele służące poprawie komunikacji w UE po stronie Parlamentu, Rady, Komisji i państw członkowskich; jest zdania, że działania takie mogłyby być bardziej ambitne, gdyż Parlament wystąpił do wszystkich instytucji o zawarcie porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie polityki komunikacyjnej;

8.

uważa, że instytucje UE powinny zainicjować kolejne dyskusje na temat Europy i bezzwłocznie wcielić w życie koncepcje zawarte we wspomnianej wspólnej deklaracji, w komunikacie Komisji z dnia 1 lutego 2006 r. oraz w dokumencie roboczym Komisji z dnia 3 października 2007 r.;

9.

podziela zdanie Komisji, że demokracja uczestnicząca może skutecznie uzupełniać demokrację przedstawicielską; podkreśla jednak, że demokracja uczestnicząca to nie tylko wysłuchiwanie opinii obywateli, ale rzeczywiste umożliwianie im wpływania na europejską politykę; wskazuje, że do osiągnięcia tych celów instytucje muszą stać się bardziej otwarte i muszą przyjąć odpowiednie podejście niezbędne do tego, aby obywatele i ich organizacje skutecznie uczestniczyły w rozpatrywaniu zagadnień dotyczących UE na każdym szczeblu; zauważa także, że należy zapewnić jak najszerszy dostęp do dokumentów powstających w instytucjach, jako że jest to warunek sine qua non wywierania wpływu;

10.

podkreśla znaczenie i wartość procesu konsultacji, który stanowi skuteczne narzędzie wzmacniające pozycję obywateli poprzez umożliwienie im bezpośredniego wpływu na proces polityczny na szczeblu UE; wzywa Komisję do podjęcia dodatkowych działań na rzecz upowszechniania w stosownym czasie informacji o przyszłych konsultacjach UE, przy pomocy środków masowego przekazu i innych odpowiednich forów na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym, do zapoznawania się z większą liczbą opinii zainteresowanych stron w czasie konsultacji dotyczących prawodawstwa wspólnotowego oraz do szerszego propagowania konsultacji internetowych na temat polityki i inicjatyw UE, tak aby włączyć w debatę wszystkie zainteresowane strony, zwłaszcza małe i średnie przedsiębiorstwa oraz lokalne organizacje pozarządowe; podkreśla znaczenie przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego na każdym szczeblu, np. sieci przedstawicieli różnych sektorów i konsumentów – od szczebla międzynarodowego do szczebla lokalnego – stanowiących platformy świadomej wymiany poglądów na temat polityki UE, a tym samym przyczyniających się do poprawy jakości prawodawstwa wspólnotowego; dostrzega problemy dotyczące wdrażania i egzekwowania uregulowań prawnych i zachęca konsumentów oraz przedsiębiorców do korzystania z ich praw i powiadamiania instytucji UE o zaistniałych problemach;

11.

uważa, że instytucje UE i państwa członkowskie powinny koordynować swoje działania w dziedzinie komunikacji i zbudować partnerskie stosunki ze społeczeństwem obywatelskim w celu wykorzystania możliwych efektów synergii; zwraca uwagę na konieczność koordynacji między instytucjami oraz potencjał tworzenia połączeń między kanałami telewizyjnymi Komisji i Parlamentu; wzywa Komisję do poprawy współpracy między swoimi przedstawicielstwami w państwach członkowskich i biurami informacyjnymi Parlamentu oraz koordynacji ich działań; wzywa reprezentacje Komisji oraz Parlamentu w państwach członkowskich do lepszej współpracy, gdy dojdzie do konsultacji z obywatelami, informowania oraz dzielenia się z obywatelami wiedzą i pomysłami na temat UE oraz umożliwienia głosującym spotkań z posłami do Parlamentu Europejskiego, wybranymi w innych państwach członkowskich, jak również urzędnikami UE;

12.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wspiera rolę Parlamentu i europejskich partii politycznych oraz uznaje potrzebę zbliżenia między polityką poszczególnych państw i polityką europejską, zwłaszcza podczas kampanii wyborczych do Parlamentu Europejskiego;

13.

zwraca się do trzech największych instytucji o rozpatrzenie możliwości zorganizowania otwartych ogólnodostępnych debat uzupełniających debaty parlamentarne, w trakcie których podnoszone byłyby kwestie związane z konsumentami i ich życiem codziennym, w celu zwiększenia poziomu zaufania do rynku wewnętrznego i ochrony konsumentów; podkreśla, że intergrupy Parlamentu istotnie wypełniają rolę „ambasadorów instytucji”, w ten sposób realnie przyczyniając się do komunikacji między politykami a społeczeństwem obywatelskim;

14.

z satysfakcją odnotowuje, że Komisja wzięła pod uwagę wiele przedstawionych wcześniej przez Parlament pomysłów, dotyczących np. forów obywatelskich na szczeblu europejskim i krajowym, bardziej znaczącej roli organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz innowacyjnego wykorzystania nowych mediów;

15.

wzywa Komisję do rozszerzenia dialogu na wszystkie poziomy poprzez dostosowanie swojego przesłania do różnych grup docelowych zgodnie z ich pochodzeniem społecznym; dlatego proponuje pogłębić dialog między Unią Europejską a jej obywatelami poprzez przekazywanie wszystkim tych samych, dostosowanych, informacji i wspieranie debaty z poinformowanymi obywatelami oraz między nimi; uważa, że instytucje UE powinny włączyć wnioski z lokalnych debat organizowanych pod egidą Planu D do swoich strategii politycznych oraz uwzględniać oczekiwania obywateli wobec UE w chwili podejmowania decyzji dotyczących nowego prawodawstwa;

16.

wzywa państwa członkowskie do przeprowadzania skutecznych kampanii informacyjnych UE na wszystkich szczeblach: krajowym, regionalnym i lokalnym; wzywa Komisję do rozpowszechniania najlepszych praktyk zdobytych podczas takich kampanii oraz proponuje utworzyć stały system interaktywnej komunikacji między instytucjami europejskimi a obywatelami, obejmujący prowadzone przez UE regularne kampanie o charakterze lokalnym i regionalnym, wsparcie małych i średnich przedsiębiorstw regionalnych oraz aktywny udział społeczeństwa obywatelskiego, organizacji pozarządowych, izb handlowych, związków zawodowych i organizacji branżowych;

17.

podkreśla, że polityka spójności UE to podstawa europejskiej integracji i solidarności społecznej; dlatego też uważa, że należy ukazywać obywatelom podejmowane starania oraz konkretny wpływ unijnych strategii politycznych na ich codzienne życie, podkreślając przy tym wkład UE i korzyści płynące ze wspólnych europejskich przedsięwzięć; wzywa w tej sytuacji władze lokalne do lepszego wypełniania obowiązków w zakresie informowania na temat pomocy otrzymywanej z Unii Europejskiej; podkreśla również, że zdecydowane działanie przedstawicieli wybranych na szczeblu lokalnym i regionalnym jest nieodzowne dla rozwoju informacji i szkoleń; z zadowoleniem przyjmuje w tym względzie utworzenie programu Erasmus dla przedstawicieli wybranych na szczeblu lokalnym i regionalnym;

18.

podkreśla, że zaangażowanie partnerów w przygotowanie i wdrożenie programów operacyjnych, zgodnie z art. 11 rozporządzenia ogólnego w sprawie funduszy strukturalnych (EFS) na lata 2007-2013, przyczynia się w znacznej mierze do propagowania polityki spójności UE i przybliżania jej obywatelom; zaznacza, że partnerzy ci mają jedyną w swoim rodzaju możliwość bezpośredniego stwierdzenia, jakie kwestie rzeczywiście są przedmiotem zainteresowania obywateli; dlatego też wzywa Komisję do zapewnienia prawidłowego wdrażania zasady partnerstwa na szczeblu krajowym, regionalnych lokalnym; podkreśla znaczenie korzystania przez organy krajowe i regionalne z możliwości finansowania, jakie daje EFS, w celu doskonalenia umiejętności wspomnianych partnerów, zwłaszcza w dziedzinie szkoleń; zauważa znaczącą rolę, jaką fundusze strukturalne odegrały w propagowaniu współpracy transgranicznej w ramach projektów i programów wspólnotowych, która zachęciła do rozwoju aktywnej postawy obywatelskiej i demokracji uczestniczącej; wzywa Komisję do dalszego wspierania tego rodzaju projektów i programów oraz do pracy na rzecz ich realizacji w ramach partnerstwa;

19.

w kontekście zbliżających się wyborów europejskich podkreśla potrzebę informowania obywateli na szczeblu lokalnym i regionalnym, zwłaszcza ludzi młodych i osób, które po raz pierwszy wezmą udział w wyborach; w szerszym kontekście podkreśla znaczenie zaangażowania posłów do PE, we współpracy z przedstawicielami wybranymi na szczeblu lokalnym i regionalnym, w konsultacje z obywatelami poszczególnych regionów, gdyż to posłowie reprezentują w UE interesy obywateli; popiera wysiłki Komitetu Regionów zmierzające do intensyfikacji konsultacji na szczeblu regionalnym, a także do włączenia w ten proces sieci regionalnych oraz podmiotów lokalnych i regionalnych, w celu sprzyjania debacie na szczeblach bliskich obywatelom z uwzględnieniem ich opinii i interesów;

20.

podkreśla konieczność większego zaangażowania posłów w proces komunikacji z obywatelami UE oraz takich zmian organizacyjnych prac Parlamentu, aby umożliwić posłom zaangażowanie się w dialog z obywatelami na poziomie lokalnym; ma nadzieję, że równolegle z kampaniami poszczególnych grup politycznych posłowie będą w znacznym stopniu angażowali się w terenie w kampanię informacyjną dotyczącą wyborów europejskich;

21.

wzywa Komisję do przeprowadzania lokalnych, zakrojonych na małą skalę kampanii informacyjnych UE przy udziale lokalnych podmiotów, do promowania działań umożliwiających lepsze informowanie obywateli o krajach pochodzenia imigrantów i jednocześnie do lepszego informowania imigrantów w zakresie ich praw i obowiązków, jako obywateli Unii, ponieważ jest to najskuteczniejszy i najistotniejszy sposób osiągnięcia celów w zakresie komunikacji oraz do kontynuowania działań prowadzonych w kontekście Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego 2008;

22.

podkreśla znaczenie wprowadzenia polityki i historii europejskiej do programu szkół każdego państwa członkowskiego w celu umocnienia wartości europejskich, a także rozwoju wydziałów studiów europejskich, organizowanych w ramach programów uniwersyteckich; wzywa Komisję do zapewnienia wsparcia finansowego promocji tych projektów; wzywa państwa członkowskie do wspierania szkolnego programu nauczania historii integracji europejskiej i działalności UE w celu zbudowania fundamentów wspólnej europejskiej wiedzy;

23.

podkreśla w szczególności rolę edukacji obywatelskiej jako zasadniczej siły sprawczej aktywnej postawy obywatelskie; zauważa potrzebę wspierania aktywnego modelu edukacji obywatelskiej zapewniającej młodym ludziom możliwość bezpośredniego zaangażowania się w życie publiczne, w działalność swoich przedstawicieli na szczeblu krajowym, lokalnym i europejskim oraz przedstawicieli organizacji pozarządowych, a także zaangażowania się w inicjatywy obywatelskie; proponuje, aby Komisja wspierała projekty pilotażowe propagujące taki model edukacji obywatelskiej w państwach członkowskich;

24.

zaleca skuteczniejszą promocję i organizację programów takich jak Erasmus, Leonardo da Vinci, Grundtvig i Comenius poprzez szerszą komunikację zorganizowaną w celu zmotywowania jak największej liczby osób do wzięcia w nich udziału, aby zwiększyć udział mniej zamożnych obywateli i ułatwić ich mobilność w UE; zwraca uwagę na fakt, iż właśnie te programy są bardzo dobrze przyjmowane przez młodych ludzi i znacząco przyczyniają się do sukcesu europejskiej integracji;

25.

z zadowoleniem przyjmuje wspomniany komunikat Komisji z dnia 21 grudnia 2007 r., w którym przedstawiono jasne cele dotyczące przekształcenia strony internetowej Europa w kierunkowaną na usługi stronę Web 2.0; wzywa Komisję do zakończenia prac nad nową stroną już w 2009 r. i uważa, że nowa strona internetowa powinna stanowić forum dla obywateli, na którym będą oni wymieniać swoje poglądy i uczestniczyć w badaniach opinii publicznej online i gdzie wszystkie organizacje pozarządowe instytucje publiczne i osoby prywatne będą mogły wymieniać się doświadczeniami związanymi z projektami UE; wzywa Komisję do zbierania i publikowania na tej stronie doświadczeń beneficjentów działalności finansowanej w ramach „Planu D”;

26.

z zadowoleniem przyjmuje pomysł EUtube, który, posiadając prawie 1,7 mln odwiedzających, stanowi wyjątkowy sposób na przekazywanie informacji o polityce UE użytkownikom Internetu; ponadto wzywa Komisję do opracowania wytycznych dotyczących skutecznych kampanii internetowych oraz do podzielenia się nimi z innymi instytucjami UE;

27.

wzywa Komisję do lepszego wykorzystywania materiałów audiowizualnych dostępnych w serwisie Europe by Satellite poprzez nawiązanie współpracy z lokalnymi kanałami telewizyjnymi i mediami społecznymi, które są zainteresowane otrzymywaniem takich materiałów do nadawania, w celu dotarcia do szerszej publiczności;

28.

uznaje sieć Europe Direct za istotne narzędzie służące udzielaniu odpowiedzi na zapytania obywateli kierowane za pośrednictwem poczty elektronicznej lub bezpłatnych połączeń telefonicznych z dowolnego miejsca w UE, które to narzędzie należy dalej upowszechniać;

29.

uznaje ochronę konsumentów i rynek wewnętrzny za dziedziny polityki niezwykle ważne z punktu widzenia prezentowania Europy konsumentom i przedsiębiorcom; wzywa państwa członkowskie do zdwojenia wysiłków w zakresie prezentowania korzyści płynących z jednolitego rynku na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym; wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do propagowania i wzmacniania systemu interaktywnej komunikacji i informacji, w celu osiągnięcia efektywnego dialogu pomiędzy konsumentami, przedsiębiorcami i instytucjami za pomocą różnorakich najnowszych środków technologicznie zaawansowanego przekazu oraz wspierania rozwoju tzw. e-handlu;

30.

zwraca się do Komisji o wsparcie wysiłków koordynacyjnych z zakresu edukacji i informacji o prawach i obowiązkach konsumentów poprzez zwiększenie poziomu zasobów finansowych i ludzkich; wzywa państwa członkowskie do zwiększenia poziomu zasobów finansowych i ludzkich przyznawanych na rzecz Sieci Europejskich Centrów Konsumenckich w celu podniesienia poziomu wiedzy o prawach konsumentów w UE i lepszego ich zastosowania oraz – w kontekście obecnego światowego kryzysu finansowego i narastającego zadłużenia konsumentów – wzywa państwa członkowskie do dołożenia starań o podniesienie poziomu wiedzy finansowej konsumentów, w szczególności w zakresie odnośnych praw i obowiązków, a także możliwości odwoławczych związanych z kontami oszczędnościowymi i kredytami;

31.

wzywa państwa członkowskie do przyznania większych zasobów ludzkich i finansowych na rzecz sieci SOLVIT, umożliwiającej bezpłatne rozwiązywanie problemów związanych z niewłaściwym wdrożeniem lub też niewdrożeniem uregulowań wspólnotowych; zwraca się do Komisji, by szybciej usprawniała działanie poszczególnych jednostek udzielających informacji i porad dotyczących jednolitego rynku; w związku z powyższym popiera zawartą w komunikacie Komisji z dnia 20 listopada 2007 r. („Jednolity rynek Europy XXI wieku” (COM(2007) 0724)) ideę zintegrowanego podejścia do świadczenia usług wsparcia w zakresie jednolitego rynku poprzez utworzenie jednej poświęconej im strony internetowej; odnotowuje inicjatywy Komisji dotyczące zmniejszenia obciążeń administracyjnych oraz lepszego stanowienia prawa; apeluje w szczególności o poprawę warunków wsparcia małych i średnich przedsiębiorstw stanowiących istotne źródło zatrudnienia w Europie;

32.

zauważa, że Europejski Rok Wolontariatu byłby dla instytucji UE idealną okazją do nawiązania kontaktu z obywatelami; wskazuje, że w UE jest ponad sto milionów wolontariuszy i wzywa Komisję, by przygotowała ogłoszenie roku 2011 Europejskim Rokiem Wolontariatu, jak najszybciej składając odpowiedni wniosek legislacyjny;

33.

podkreśla, że istotne jest rozważenie opinii obywateli na temat Europy jako ogólnoświatowego gracza przy jednoczesnym uwzględnieniu w szczególności coraz bardziej widocznej roli Parlamentu Europejskiego w tym zakresie; w związku z tym zachęca do udziału posłów do Parlamentu Europejskiego i członków Rady w wizytach członków Komisji, organizowanych w ramach Planu D, ponieważ mają one duże znaczenie w kontekście nawiązywania kontaktów z parlamentami krajowymi, społeczeństwem obywatelskim, liderami świata biznesu i związków zawodowych oraz władzami szczebla regionalnego i lokalnego w państwach członkowskich;

34.

z zadowoleniem przyjmuje, że na całym świecie rośnie zainteresowanie projektem europejskim i że Unia Europejska i jej obywatele stają się coraz bardziej świadomi korzyści wynikających z dzielenia się swoimi ponadnarodowymi doświadczeniami z innymi krajami i regionami, szczególnie z krajami sąsiadującymi z Unią Europejską; dlatego wzywa Komisję, aby poprzez swoje delegatury w państwach trzecich opracowała metody docierania do obywateli tych krajów i informowania ich o możliwościach w Unii Europejskiej, na przykład z uwzględnieniem mediów i innych programów kulturalnych i oświatowych, programów nauki języków obcych oraz programów mobilności lub wymiany, takich jak Erasmus Mundus;

35.

stwierdza, że w szczególności w kontekście rosnącej liczby obywateli państw trzecich w UE i pojawienia się wielokulturowości społeczeństw do czego obywatele ci również się przyczyniają należy zwiększyć wysiłki na rzecz integracji imigrantów w UE poprzez zapewnienie im faktycznego dostępu do informacji o tym, co oznacza obywatelstwo Unii, np. rozbudowę partnerstw między różnymi szczeblami władzy (lokalnym, regionalnym i krajowym) a podmiotami pozarządowymi (np. pracodawcami, społeczeństwem obywatelskim i związkami imigrantów, mediami i organizacjami pozarządowymi wspierającymi imigrantów); wyraża przekonanie, że prawidłowa integracja będzie wspierać dalszy rozwój wielokulturowej świadomości europejskiej, opartej o tolerancję, dialog oraz równouprawnienie;

36.

wzywa Komisję do promowania programów i kampanii (takich jak „Świat oczami kobiet”) zachęcających kobiety do zwiększonej aktywności społecznej, politycznej i kulturalnej, z uwzględnieniem roli kobiet w dialogu międzypokoleniowym oraz dla trwałości i dobrobytu społeczeństwa; zachęca zatem do lepszego informowania dziewczynek i kobiet o koncepcji obywatelstwa europejskiego i prawach, które się z nim wiążą, zwłaszcza w regionach odizolowanych pod względem społecznym i geograficznym; podkreśla, że takie kampanie informacyjne powinny mieć za cel większy udział kobiet w życiu politycznym i procesie decyzyjnym; podkreśla konieczność promowania działań mających na celu likwidację przepaści cyfrowej w kontekście płci, aby zapewnić kobietom na równych warunkach instrumenty służące uczestnictwu w dialogu o Europie; z zadowoleniem przyjmuje decyzje Komisji dotyczące wyboru projektów współfinansowanych przez jej przedstawicielstwa w ramach planu D, obejmujących wiele organizacji kobiecych i liczne projekty dotyczące kobiet; kładzie nacisk na konieczność promowania uczestnictwa obywatelek i obywateli w takich sprawach, jak przemoc oparta na płci czy handel ludźmi, w których zaangażowanie społeczeństwa jest niezbędne dla znalezienia rozwiązania tych problemów; uznaje zdolności kobiet do rozwiązywania problemów i konfliktów i nalega, aby Komisja częściej włączała kobiety do grup zadaniowych i roboczych, które zajmują się kwestiami związanymi z życiem rodzinnym, opieką nad dziećmi, edukacją itd.;

37.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Komisji, Radzie, Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, Trybunałowi Obrachunkowemu, Komitetowi Regionów, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

6.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 117/33

—

społecznych i środowiskowych skutków programów dostosowania strukturalnego (7),

—

doświadczeń z europejskiego procesu integracji regionalnej istotnych dla państw AKP (8),

—

kwestii bezpieczeństwa żywnościowego w państwach AKP i roli współpracy AKP-UE (9),

—

sytuacji w Kenii (10),

—

ochrony ludności cywilnej podczas operacji pokojowych ONZ i organizacji regionalnych (11),

—

skuteczności pomocy i określenia publicznej pomocy rozwojowej (12),

—

społecznych konsekwencji pracy dzieci i strategii zwalczania pracy dzieci (13),

—

sytuacji w Mauretanii (14),

—

sytuacji w Zimbabwe (15),

A.

mając na uwadze podpisanie EPA z niektórymi regionami i państwami AKP w 2008 r. oraz debaty, które miały miejsce w ramach WZP w marcu 2008 r. w Lublanie (Słowenia) i w listopadzie 2008 r. w Port Moresby, na temat postępu w negocjacjach w sprawie EPA,

B.

mając na uwadze przyjęcie wspomnianego wyżej rozporządzenia (WE) nr 1905/2006, które przewiduje programy tematyczne mające zastosowanie również do państw AKP, a także program środków towarzyszących na rzecz państw AKP, które podpisały protokół w sprawie cukru,

C.

mając na uwadze zobowiązanie podjęte na sesji WZP w czerwcu 2007 r. w Wiesbaden przez komisarza odpowiedzialnego za rozwój i pomoc humanitarną do poddania krajowych i regionalnych dokumentów strategicznych dotyczących państw AKP (lata 2008-2013) demokratycznej kontroli w parlamentach oraz z zadowoleniem przyjmując wypełnienie tego zobowiązania,

D.

mając na uwadze fakt, że nowy przegląd umowy z Kotonu, przewidziany na 2010 r., stanowi ważną okazję do wzmocnienia wymiaru regionalnego WZP i kontroli w parlamentach na szczeblu regionów AKP, ale także roli i działalności samego WZP jako instytucji,

E.

mając na uwadze dwa w znacznej mierze udane posiedzenia regionalne WZP z 2008 r. w Namibii i Vanuatu, w wyniku których przyjęto wspomniane wyżej komunikaty z Windhuku i Port Vila,

F.

mając na uwadze sytuację w Zimbabwe, która w 2008 r. uległa dalszemu pogorszeniu, pomimo wyborów przeprowadzonych w lipcu 2008 r., z zadowoleniem przyjmując jednak uzyskanie zgody na przyjęcie rezolucji w sprawie Zimbabwe na 16. sesji WZP w Port Moresby,

G.

mając na uwadze utrzymujący się konflikt w Demokratycznej Republice Konga oraz poważne i powtarzające się przypadki naruszania praw człowieka mające tam miejsce, oraz przypominając o konieczności skutecznej pomocy humanitarnej oraz zwiększonego zaangażowania społeczności międzynarodowej,

H.

mając na uwadze prace Parlamentu Panafrykańskiego i sformalizowanie stosunków pomiędzy Parlamentem Europejskim a Parlamentem Panafrykańskim oraz zamiar ustanowienia delegacji międzyparlamentarnej na nadchodzącą kadencję, wyrażony przez przewodniczącego Parlamentu Europejskiego podczas wystąpienia na 10. sesji Parlamentu Panafrykańskiego w dniu 28 października 2008 r.,

I.

mając na uwadze niemal jednoczesne przeprowadzenie 16. sesji WZP w Port Moresby oraz międzynarodowej konferencji w sprawie finansowania pomocy na rzecz rozwoju w Doha, co zmusiło wielu posłów do Parlamentu Europejskiego do trudnego wyboru,

J.

mając na uwadze znaczący wkład słoweńskiej prezydencji Unii Europejskiej (styczeń-czerwiec 2008 r.) i rządu Papui-Nowej Gwinei we wspomniane wyżej sesje WZP w Lublanie i Port Moresby, o których mowa powyżej,

K.

mając na uwadze misje studyjne Prezydium WZP, które odbyły się w 2008 r.:

1.

z zadowoleniem przyjmuje dalsze zapewnianie ze strony WZP w 2008 r. ram dla otwartego, demokratycznego i pogłębionego dialogu na temat negocjacji EPA pomiędzy Unią Europejską a państwami AKP;

2.

podkreśla obawy wyrażone przez WZP, dotyczące szeregu elementów negocjacji, zarówno formalnych, jak i merytorycznych; przypomina, że po przyjęciu EPA z państwami Cariforum (forum państw regionu Karaibów) i umów tymczasowych z niektórymi państwami innych regionów nadal toczy się debata;

3.

z zadowoleniem przyjmuje pozytywną reakcję nowego komisarza ds. handlu na wniosek niektórych krajów i regionów AKP o ponowne zajęcie się kontrowersyjnymi kwestiami, zgodnie z oświadczeniami przewodniczącego Komisji;

4.

zwraca uwagę na potrzebę ścisłej kontroli parlamentarnej w czasie negocjacji i wdrażania umów o partnerstwie gospodarczym; ubolewa z powodu zagrożenia prac i roli WZP przez planowane utworzenie nowego organu, jakim jest komisja parlamentarna, w ramach EPA, bez uściślenia charakteru związku pomiędzy tym organem a WZP; wzywa, aby powyższa komisja parlamentarna działała jako element WZP, by uniknąć kosztownego i skomplikowanego mnożenia posiedzeń dzięki wykorzystaniu systemu posiedzeń regionalnych WZP, a także by skorzystać z doświadczenia WZP i wspierać synergię wszystkich regionów objętych umową o partnerstwie gospodarczym; podkreśla, że pożądane jest, by komisja ta działała elastycznie i by była zdolna wykorzystać fachową wiedzę posłów do Parlamentu Europejskiego zaangażowanych w analizę umowy o partnerstwie gospodarczym w komisjach parlamentarnych, zarówno w dziedzinie handlu, jak i w rozwoju;

5.

podkreśla w szczególności rolę parlamentów państw AKP, podmiotów prywatnych i władz lokalnych w monitorowaniu i zarządzaniu EPA i zwraca się do Komisji o zapewnienie ich udziału w bieżącym procesie negocjacji, do czego niezbędny jest przejrzysty harmonogram negocjacji, zatwierdzony przez państwa AKP i Unię Europejską i oparty na zasadzie uczestnictwa;

6.

podkreśla zaniepokojenie WZP w związku z reperkusjami aktualnego kryzysu finansowego i przyjmuje z zadowoleniem przyjęcie przez WZP wspomnianej wyżej deklaracji z Port Moresby w sprawie światowego kryzysu finansowego i żywnościowego; zachęca WZP do regularnej debaty na ten temat;

7.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie podjęte przez komisarza odpowiedzialnego za rozwój i pomoc humanitarną, na wspomnianym posiedzeniu WZP w Kigali, do poddania krajowych i regionalnych dokumentów strategicznych dotyczących państw AKP (lata 2008-2013) demokratycznej kontroli w parlamentach oraz wyraża zadowolenie z pracy wykonanej dotychczas przez parlamenty niektórych państw AKP w zakresie analizy tych dokumentów;

8.

przypomina w związku z tym o potrzebie ścisłego włączenia parlamentów do procesu demokratycznego i krajowych strategii rozwoju; podkreśla ich zasadniczą rolę we wprowadzaniu, kontynuowaniu i kontrolowaniu strategii politycznych w zakresie rozwoju;

9.

wzywa parlamenty państw AKP do tego, by wymogły na rządach państw AKP i Komisji włączenie ich do procesu przygotowującego i wdrażającego krajowe i regionalne dokumenty strategiczne dotyczące współpracy pomiędzy Unią a państwami AKP (lata 2008-2013);

10.

wzywa Komisję do dostarczania wszelkich dostępnych informacji parlamentom państw AKP oraz do wspomagania ich w działalności związanej z demokratyczną kontrolą, w szczególności poprzez wspieranie ich kompetencji;

11.

jest przychylny włączeniu Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) do budżetu UE w celu zwiększenia spójności, przejrzystości i skuteczności polityki współpracy na rzecz rozwoju oraz zagwarantowania demokratycznej kontroli; zwraca uwagę, że włączenie EFR do budżetu UE stanowi również właściwą odpowiedź na trudności z wykonaniem i ratyfikacją kolejnych EFR;

12.

wzywa parlamenty do sprawowania ścisłej kontroli parlamentarnej w zakresie EFR; podkreśla uprzywilejowaną pozycję WZP w tej debacie i wzywa WZP oraz parlamenty państw AKP do aktywnego w niej uczestniczenia, zwłaszcza w ramach przeglądu umowy z Kotonu przewidzianego na 2010 r.; kładzie nacisk na udział WZP w całym procesie negocjacji tego przeglądu;

13.

z zadowoleniem zauważa coraz bardziej parlamentarny i tym samym polityczny charakter WZP, a także wzrost zaangażowania jego członków i jakości debat, co wnosi decydujący wkład w partnerstwo AKP-UE;

14.

uważa, że wspomniane rezolucje WZP w sprawie sytuacji w Kenii i Zimbabwe są znaczącymi przykładami owego wzmocnionego dialogu;

15.

wzywa Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne do dalszych działań w kwestii sytuacji w Sudanie, w szczególności w Darfurze, głównie poprzez ocenę stanowiska Unii i państw AKP w sprawie nakazów aresztowania wydanych przez Międzynarodowy Trybunał Karny;

16.

wzywa Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne do dalszych działań w kwestii sytuacji w Somalii, która stanowi zagrożenie dla życia narodu somalijskiego, zagraża bezpieczeństwu w regionie i jest źródłem destabilizacji sytuacji na świecie z powodu coraz częstszych przypadków bezprawia, ekstremizmu i piractwa;

17.

wzywa WZP do kontynuowania debaty na temat niepokojącej sytuacji w Zimbabwe, gdzie lipcowe wybory z 2008 r. nie doprowadziły do przywrócenia demokracji i gdzie sytuacja gospodarcza stanowi prawdziwe zagrożenie dla zdrowia i życia milionów obywateli, a także dla stabilności regionu;

18.

wzywa WZP do dalszego przyłączania się do wysiłków na rzecz informowania wspólnoty międzynarodowej o konfliktach toczących się na wschodzie Demokratycznej Republiki Konga oraz do wspierania negocjacji w sprawie politycznego rozwiązania kryzysu i wszelkich działań zaproponowanych w ramach wynegocjowanego rozwiązania;

19.

wzywa WZP do kontynuowania i pogłębiania dialogu z Parlamentem Panafrykańskim i z parlamentami organizacji regionalnych ze względu na znaczenie integracji regionalnej dla pokoju i rozwoju państw AKP;

20.

wyraża ubolewanie, że podczas opracowywania wspólnej strategii UE-Afryka nie zasięgnięto w sposób wystarczający opinii WZP, oraz ma nadzieję, że WZP będzie aktywnie uczestniczyć w procesie wdrażania tej strategii;

21.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż począwszy od 2008 r. miały miejsce posiedzenia regionalne, przewidziane w umowie z Kotonu i Regulaminie WZP; uważa, że posiedzenia te umożliwiają rzeczywistą wymianę poglądów na temat wyzwań regionalnych, w tym zapobiegania konfliktom i ich rozwiązywania, oraz że europejskie strategie polityczne przyczyniają się do wzmocnienia spójności regionalnej; podkreśla, że posiedzenia te odbywają się w szczególnie stosownej chwili w procesie negocjowania, zawierania i wdrażania EPA oraz że muszą być priorytetem; wyraża uznanie dla organizatorów dwóch bardzo udanych posiedzeń w Namibii i Vanuatu oraz popiera organizację następnych posiedzeń w regionie Karaibów i Afryki Zachodniej w 2009 r.;

22.

zachęca WZP do wzmocnienia roli Komisji Spraw Politycznych, tak aby uczynić z niej prawdziwe forum dla zapobiegania konfliktom i ich rozwiązywania, w ramach partnerstwa AKP-UE, oraz do upowszechniania w tym celu debat w sprawie sytuacji wymagających pilnych działań w poszczególnych krajach; wyraża zadowolenie z pracy wykonanej w dziedzinie ochrony cywilów w ramach operacji pokojowych oraz z zamiaru usprawniania rządów w państwach AKP;

23.

ponadto z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Komisji Politycznej WZP w sprawie doświadczeń z europejskiego procesu integracji regionalnej istotnych dla państw AKP, przyjęte w Lublanie w marcu 2008 r., które podkreśla kluczowe korzyści płynące z integracji, takie jak pokój i bezpieczeństwo, zapobieganie przekształcaniu się ewentualnych sytuacji kryzysowych w konflikty zbrojne, dobrobyt, demokracja i poszanowanie praw człowieka;

24.

z zadowoleniem odnotowuje wyrażony przez Komisję Rozwoju Gospodarczego, Finansów i Handlu WZP zamiar rozpoczęcia analizy regionalnych dokumentów strategicznych dotyczących regionów AKP;

25.

podkreśla rolę odgrywaną przez Komisję ds. Społecznych i Ochrony Środowiska Naturalnego WZP w dziedzinie pracy dzieci oraz jej zamiar kontynuowania analizy sytuacji społecznej osób młodych w państwach AKP;

26.

ponadto z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Komisji ds. Społecznych i Ochrony Środowiska Naturalnego w sprawie społecznych i środowiskowych skutków programów dostosowania strukturalnego, przyjęte w Lublanie, w którym stwierdzono, że praktyka podporządkowywania pożyczek Banku Światowego i MFW wymogom polityki gospodarczej miała katastrofalne skutki społeczne i środowiskowe w krajach AKP i powinna zostać zastąpiona polityką pożyczek dostosowaną do sytuacji w danym kraju, mającą na celu zmniejszenie skali ubóstwa;

27.

wzywa WZP do podjęcia usilnych starań, by ściśle uczestniczyć w procesie przeglądu umowy z Kotonu, który zostanie zapoczątkowany w 2009 r., w celu dopilnowania, by w przyszłości rola i działalność WZP zostały wzmocnione;

28.

z satysfakcją odnotowuje rosnący udział podmiotów niepaństwowych w sesjach WZP, uwypuklony podczas debaty, która doprowadziła do wyżej wymienionej deklaracji z Port Moresby w listopadzie 2008 r. w sprawie światowych kryzysów finansowych i żywnosciowych, oraz za sprawą sprawozdania partnerów gospodarczych i społecznych w sprawie EPA, które przedstawiono podczas sesji WZP, które odbyła się w Lublanie w marcu 2008 r.;

29.

pragnie, aby Sekretariat państw AKP i Parlament Europejski w uzupełnieniu dorocznego sprawozdania w sprawie działalności WZP AKP przygotowały wspólnie uwagi na temat sposobu pracy WZP, w tym głosowania odrębnymi grupami, równego traktowania posłów oraz wspólnych misji badawczych i obserwacji wyborów;

30.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Radzie AKP, Prezydium WZP, jak również rządom i parlamentom Słowenii i Papui-Nowej Gwinei.

6.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 117/38

A.

mając na uwadze, że polityka spójności należy do najważniejszych dziedzin polityki Unii Europejskiej, nie tylko ze względu na wielkość środków finansowych, lecz także przede wszystkim, dlatego że stanowi zasadniczy filar procesu integracji europejskiej, a ze względu na jej znaczenie dla spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej Unii Europejskiej oraz harmonijnego rozwoju wszystkich 268 regionów zmniejsza braki i różnice w rozwoju oraz poprawia życie wszystkich obywateli UE,

B.

mając na uwadze, że regiony Unii Europejskiej zasadniczo spotykają się z podobnymi wyzwaniami, których skutki różnią się znacząco między regionami, ze względu na różną specyfikę pod względem ich charakteru (przykładowo regiony wyspiarskie lub górskie) i mieszkańców: globalizacją i związaną z nią przyśpieszoną restrukturyzacją gospodarczą, otwarciem stosunków handlowych, następstwami rewolucji technologicznej, zmianami klimatu, rozwojem gospodarki opartej na wiedzy, zmianami demograficznymi, wyludnieniem oraz wzrostem imigracji,

C.

mając na uwadze, że najlepsze wyniki, zwiększające wiedzę i poprawiające konkurencję, osiąga się niejednokrotnie dzięki współpracy sektora publicznego, przedsiębiorstw, sektora edukacji i lokalnych zainteresowanych stron,

D.

mając na uwadze, że polityka spójności nie może wykorzystać całego swojego potencjału wobec tych wyzwań dopóki potencjalni wnioskodawcy napotykają na ogromne przeszkody w wykorzystaniu funduszy strukturalnych Unii Europejskiej, na przykład:

E.

mając na uwadze, że wiele błędów pojawiających się w dziedzinie polityki spójności wynika z istniejących przeszkód,

F.

mając na uwadze, że opóźnienia w realizacji polityki strukturalnej są po części skutkiem nadmiernie sztywnych procedur, dlatego należy mieć na względzie ich uproszczenie oraz wprowadzenie jasnego podziału obowiązków i kompetencji pomiędzy UE, państwami członkowskimi oraz władzami regionalnymi i lokalnymi,

1.

podkreśla, że choć należy wziąć pod uwagę wartość dodaną upowszechniania najlepszych praktyk wśród szerszej rzeszy odbiorców pod względem lepszej komunikacji i stosunku kosztów do korzyści, próby wprowadzenia tych praktyk do polityki regionalnej UE powinny koncentrować się na władzach zarządzających zalecając im sporządzenie zasad regulujących dostęp do środków strukturalnych, tak aby wymiana informacji i doświadczeń przyczyniała się do istotnej poprawy jakości projektów, przynosząc rozwiązania wspólnych problemów i wybór skuteczniejszych i celowych interwencji;

2.

zwraca uwagę na potrzebę uproszczenia procedur regulujących realizację projektów i programów w ramach funduszy strukturalnych, zwłaszcza w odniesieniu do systemów zarządzania i kontroli; wobec tego z zadowoleniem przyjmuje zmianę przepisów pakietu dotyczącego funduszy strukturalnych w odpowiedzi na obecny kryzys finansowy; z niecierpliwością oczekuje kolejnych propozycji Komisji w tym zakresie, które mają zostać przedstawione w najbliższych miesiącach.

3.

w celu likwidacji powyższych przeszkód wzywa Komisję między innymi do:

4.

ponadto zaleca Komisji opracowanie wspólnej, ogólnodostępnej koncepcji międzyregionalnej wymiany najlepszych praktyk, aby podmioty w dziedzinie polityki spójności mogły korzystać z doświadczeń innych podmiotów;

5.

wyraźnie zaznacza, że wyznaczanie najlepszych praktyk nie może prowadzić do obciążania wnioskodawców i podmiotów realizujących projekty dodatkową biurokracją;

6.

domaga się, aby ograniczyć do minimum formalności administracyjne związane z wykorzystaniem funduszy strukturalnych i nie zwiększać ich niepotrzebnie poprzez indywidualne warunki wymagane przez państwa członkowskie;

7.

ponownie wyraża swoje poparcie dla praktyki polegającej na dopilnowaniu, aby każde państwo członkowskie wydało doroczne krajowe poświadczenie wiarygodności dotyczące wspólnie zarządzanych funduszy wspólnotowych oraz wzywa do upowszechnienia tej praktyki;

8.

docenia koncepcję utrwaloną w ramach inicjatywy „Regiony na rzecz zmian gospodarczych”, aby z jednej strony nagradzać „najlepsze praktyki” corocznym wyróżnieniem „REGIO STARS” oraz informować o nich opinię publiczną, a z drugiej strony założyć stronę internetową dotyczącą „najlepszych praktyk”; zwraca uwagę na fakt, że sama strona internetowa jest rozwiązaniem o ograniczonej skuteczności;

9.

krytykuje niedostateczną przejrzystość obiektywnych zasad, stosowanych przez Komisję przy wyznaczaniu „najlepszych praktyk”;

10.

wzywa Komisję, aby – uwzględniając zróżnicowane stosowanie pojęcia „najlepsze praktyki”, jak również stosowanych często równolegle pojęć „dobrych praktyk” („good practices”) czy „sukcesów” („success stories”) – opracowała jasny katalog kryteriów dostosowanych do polityki spójności, umożliwiający rozgraniczenie „najlepszych praktyk” od innych projektów;

11.

zaleca Komisji uwzględnienie następujących kryteriów w celu wyznaczenia najlepszych praktyk:

12.

podkreśla, że wszystkie kryteria uwydatniania najlepszych praktyk muszą być mierzalne i wiarygodne, aby uniknąć napięć, niepożądanych skutków, subiektywnych osądów, które mogą zagrozić całej procedurze oceny projektu w oparciu o te kryteria; wzywa zatem Komisję, aby jasno opisała same kryteria, jak i sposób ich stosowania;

13.

zaleca, na podstawie analizy licznych projektów z wielu regionów Unii Europejskiej, aby dla tych dziedzin polityki spójności, które mają szczególne znaczenie dla dalszego rozwoju poszczególnych regionów oraz całej UE i które charakteryzują się ogromnym zróżnicowaniem w procesie realizacji, określić dodatkowe kryteria wyznaczania „najlepszych praktyk”;

14.

dla dziedziny „Badania i rozwój/innowacje” zaleca następujące kryteria:

15.

dla dziedziny „Ochrona środowiska, ochrona klimatu i zrównoważona polityka energetyczna” zaleca następujące kryteria:

16.

dla dziedziny „Tworzenie wartościowych miejsc pracy” zaleca następujące kryteria:

17.

dla dziedziny „Uczenie się przez całe życie” zaleca następujące kryteria:

18.

dla dziedziny „Zintegrowany rozwój miast” zaleca następujące kryteria:

19.

dla dziedziny „Rozwój demograficzny” zaleca następujące kryteria:

20.

dla dziedziny „Współpraca transgraniczna” zaleca następujące kryteria:

21.

dla dziedziny „Partnerstwa publiczno-prywatne” zaleca następujące kryteria:

22.

wzywa Komisję do uwzględnienia konieczności sprzyjania najlepszym praktykom w odniesieniu do planów finansowych, szczególnie jeżeli chodzi o plany finansowe partnerstw publiczno-prywatnych oraz podmiotów otrzymujących wsparcie Europejskiego Banku Inwestycyjnego oraz Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego;

23.

jest świadomy faktu, że spełnienie przez projekt wszystkich powyższych kryteriów łącznie jest niezwykle trudne; w związku z tym wzywa Komisję, aby przed zastosowaniem tych kryteriów sporządziła ich wykaz według ważności i celem wskazania kryteriów priorytetowych, co ułatwi określenie godnych uwagi projektów mianem „najlepszych praktyk”; podkreśla potrzebę powszechnego stosowania kryteriów określających najlepsze praktyki w otwarty i przejrzysty sposób, co umożliwi lepsze zarządzanie, zatwierdzanie i porównywanie najlepszych praktyk i zapobieganie pomylenia ich z innymi terminami;

24.

z uwagi na stosowanie w przyszłości pojęć „najlepszych praktyk”, „dobrych praktyk” i „sukcesów” wzywa Komisję do wypracowania na podstawie kryteriów jasnej i przejrzystej klasyfikacji lub podziału w celu kwalifikowania projektów zgodnie z powyższymi określeniami;

25.

wzywa Komisję do zorganizowania i koordynowania wymiany najlepszych praktyk za pośrednictwem sieci regionów oraz do stworzenia publicznej witryny internetowej prezentującej w tym celu najważniejsze informacje dotyczące projektów we wszystkich językach wspólnotowych;

26.

zaleca Komisji stworzenie w tym celu w ramach istniejącej administracji odpowiedniego stanowiska w Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Regionalnej, które – w celu długoterminowej, stałej, pewnej i skutecznej wymiany „najlepszych praktyk” w dziedzinie polityki spójności – zorganizuje we współpracy z siecią regionów ocenę, zgromadzenie oraz wymianę najlepszych praktyk, a jako stały punkt kontaktowy będzie do dyspozycji zarówno strony oferującej, jak i zgłaszającej zapotrzebowanie; wzywa Komisję, aby rozpowszechniała tę kulturę dobrej praktyki we wszystkich swoich departamentach;

27.

w tych ramach proponuje, aby mechanizmy zakładały zbadanie i uwzględnienie niezawodnych metodologii, które zostały już wdrożone; uważa, że szczególny nacisk należy położyć na współpracę z siecią władz regionalnych i wyspecjalizowanych agencji, które stanowią kluczowe źródło podstawowego materiału dotyczącego najlepszych praktyk do oceny;

28.

zaznacza, że podczas gdy Unia Europejska zapewnia środki finansowe i dobre praktyki, wykorzystanie ich należy do przedstawicieli władz krajowych, regionalnych i lokalnych; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje utworzenie programu Erasmus dla przedstawicieli wybranych na szczeblu lokalnym i regionalnym;

29.

zaleca, aby Komisja skorzystała z dostępnych narzędzi Komitetu Regionów, w szczególności platformy monitorowania procesu lizbońskiego i sieci monitorowania zasady pomocniczości w celu wymiany najlepszych praktyk pomiędzy regionami i państwami członkowskimi zmierzającej do wyznaczenia i wspólnego określenia celów, zaplanowania działań, a wreszcie przeprowadzenia analizy porównawczej wyników polityki spójności;

30.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

6.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 117/46

A.

mając na uwadze, że pojęcie obszarów wiejskich zostało zdefiniowane przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, a jego definicja obejmuje takie charakterystyki, jak niska gęstość zaludnienia i brak dostępu do usług, oraz mając na uwadze, że definicja ta jest stosowana przez Komisję w celu zidentyfikowania i przedstawienia celów rozwojowych tych obszarów,

B.

mając na uwadze, że obszary wiejskie są silnie zróżnicowane w poszczególnych państwach członkowskich, oraz że o ile w niektórych regionach i państwach członkowskich nastąpił demograficzny i ekonomiczny rozwój tych obszarów, o tyle inne są na ogół obszarami, z których ludność wyjeżdża do miast lub szuka możliwości przekwalifikowania, co stwarza ogromne wyzwania dla obszarów wiejskich,

C.

mając na uwadze, że obszary wiejskie stanowią prawie 80 % obszaru UE,

D.

mając na uwadze, że potrzeby pośrednich obszarów wiejskich, które charakteryzuje struktura gospodarcza podobna do tej, jaką mają przylegające do nich obszary miejskie, różnią się od potrzeb obszarów w przeważającej mierze wiejskich, peryferyjnych lub oddalonych,

E.

mając na uwadze, że jednym z celów rozwojowych Unii jest wspieranie postępu gospodarczego i społecznego oraz wysokiego poziomu zatrudnienia, a także osiągnięcie harmonijnego i zrównoważonego rozwoju,

F.

mając na uwadze, że spójność gospodarczą, społeczną i terytorialną UE można zwiększyć dzięki rozwojowi gospodarczemu, sprzyjaniu tworzeniu miejsc pracy na obszarach wiejskich i miejskich oraz zapewnieniu równego dostępu do usług publicznych,

G.

mając na uwadze, że reforma polityki strukturalnej na lata 2007-2013 pociągnęła za sobą zmiany w strukturze funduszy i zasadach dystrybucji środków pomocowych dokonywanej za ich pośrednictwem, oraz utworzenie nowego Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) powiązanego ze wspólną polityką rolną (WPR) i oderwanego od polityki spójności,

H.

mając na uwadze, że w ramach programów LEADER wykazano w przeszłości, w jaki sposób rozwój obszarów wiejskich może być skutecznie wspierany przy pomocy instrumentów polityki regionalnej,

I.

mając na uwadze, że warunkiem powodzenia EFRROW jest zapewnienie wzajemnego uzupełniania się działań współfinansowanych z EFRROW oraz działań współfinansowanych z funduszy strukturalnych, a więc właściwa koordynacja pomocy pochodzącej z różnych funduszy, w szczególności zaś z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) oraz zapewnienie wzajemnego uzupełniania się tych funduszy,

J.

mając na uwadze, że powstanie EFRROW i oderwanie środków na cele związane z rozwojem obszarów wiejskich od polityki spójności i szeroko zakrojonej perspektywy rozwoju regionalnego, nie może doprowadzić do dublowania niektórych celów (np. ochrony środowiska, transportu lub edukacji) albo ich całkowitego pomijania,

K.

mając na uwadze, że ciągły przepływ środków między Europejskim Funduszem Rolniczym Gwarancji (EAGF) i EFRROW prowadzi do niepewności w zakresie planowania zarówno wśród rolników, jak i promotorów projektu rozwoju obszarów wiejskich,

L.

mając na uwadze, że wobec ograniczeń budżetowych, istnieje ryzyko, że środki dostępne w ramach EFRR zostaną w znacznej mierze wykorzystane na rozwój konkurencyjności gospodarczej skoncentrowanej w większych ośrodkach miejskich lub najaktywniej działających regionach, podczas gdy EFFROW skoncentruje swoje zasoby na poprawie konkurencyjności rolnictwa, która wciąż stanowi siłę napędową obszarów wiejskich, a także zostanie ukierunkowany na wspieranie działalności pozarolniczej oraz rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) na obszarach wiejskich, dzięki czemu istnieje konieczność większej koordynacji, mającej na celu zagwarantowanie, że wszystkie obszary zostaną objęte pokryciem,

M.

mając na uwadze, że MŚP, a zwłaszcza mikroprzedsiębiorstwa i przedsiębiorstwa rzemieślnicze, odgrywają kluczową rolę w zakresie utrzymywania aktywności społecznej i gospodarczej na obszarach wiejskich oraz w zakresie zapewniania stabilności tych terenów,

N.

mając na uwadze, że cele polityki rozwoju obszarów wiejskich nie muszą być sprzeczne z celami lizbońskimi, jeśli rozwój ten będzie się opierał na wykorzystaniu mechanizmu względnej konkurencyjności (rosnąca wydajność przy względnie niskich kosztach), zwłaszcza w lokalnym przetwórstwie rolno-spożywczym i w odniesieniu do rozwoju MŚP i infrastruktury oraz usługach, takich jak turystyka, edukacja czy ochrona środowiska,

O.

mając na uwadze, że należy uznać naturalny związek między polityką rolną i rozwojem obszarów wiejskich, a także ich wzajemne uzupełnianie się,

1.

uważa, że tradycyjne kryteria używane dla odróżnienia obszarów wiejskich od miejskich (niższa gęstość zaludnienia i niższy poziom urbanizacji) nie zawsze mogą okazać się wystarczające dla przekazania pełnego obrazu sytuacji; uważa zatem, że należy rozpatrzyć możliwość dodania dodatkowych kryteriów i wzywa Komisję do przedstawienia analizy i konkretnych propozycji w tym zakresie;

2.

wyraża przekonanie, że skoro obszary wiejskie UE, stanowiące aż około 80 % jej obszaru, są silnie zróżnicowane w poszczególnych państwach członkowskich, ich trwały rozwój wymaga przyjęcia i wdrożenia odpowiednio dostosowanego i zintegrowanego podejścia, ukierunkowanego na wyeliminowanie istniejących nierówności i wspierającego dynamikę gospodarczą obszarów wiejskich i miejskich; podkreśla potrzebę przyznania właściwych środków na odpowiednie działania;

3.

przypomina w związku z powyższym, że wszystkie regiony w całej Unii Europejskiej, w tym obszary wiejskie i odległe, powinny zasadniczo korzystać z tych samych możliwości rozwoju, aby uniknąć dalszego wykluczenia terytorialnego obszarów borykających się z największymi trudnościami;

4.

podkreśla, że na wielu obszarach wiejskich utrudniony dostęp do usług publicznych, brak miejsc pracy oraz struktura wiekowa ograniczają potencjał rozwoju, a w szczególności możliwości dla młodzieży i kobiet;

5.

zaznacza, że na niektórych obszarach nie istnieją alternatywy dla określonych rodzajów produkcji rolnej, które w wielu przypadkach muszą być utrzymane za wszelką cenę z przyczyn środowiskowych i regionalnych, w szczególności na odległych i górskich obszarach rolniczych dotkniętych zjawiskiem wyludnienia;

6.

przypomina, że Rada Europejska, która zebrała się w Göteborgu w dniach 15 i 16 czerwca 2001 r., rozszerzyła cele lizbońskie na koncepcje trwałości i spójności oraz że polityka rozwoju obszarów wiejskich ma właśnie na celu zrównoważone rolnictwo, zachowanie działalności pozarolniczej, dowartościowanie potencjału rozwoju lokalnego, ochronę środowiska i zrównoważone zagospodarowanie przestrzenne oraz rozwój MŚP;

7.

wyraża przekonanie, że prawidłowa realizacja polityki rozwoju obszarów wiejskich (z zamiarem długoterminowego trwałego rozwoju tych obszarów) wymaga uwzględnienia istniejących tam zasobów naturalnych i specyfiki regionu, w tym ochrony i nadania wartości dziedzictwu obszarów wiejskich i zarządzania nim oraz ochrony, umocnienia i zarządzania rozwojem więzi i wzajemnych relacji z obszarami miejskimi;

8.

podkreśla również znaczenie oceniania obszarów pod względem alternatywnej działalności gospodarczej oraz możliwości wynikających z tych obszarów w zakresie dywersyfikacji działalności zawodowej mieszkańców;

9.

uważa, że wyzwania, jakim będą musiały stawić czoła obszary wiejskie, wymagają zrównoważonej polityki rozwoju, obejmującej wszystkie podmioty gospodarcze i społeczne, w tym małe i bardzo małe przedsiębiorstwa wytwórcze i usługowe, ze względu rolę, jaką odgrywają w zintegrowanym rozwoju tych obszarów;

10.

ocenia, że w przypadku nowych państw członkowskich polityka rozwoju obszarów wiejskich musi mieć w szczególności na celu zwiększenie wydajności rolnictwa oraz zmniejszenie rozbieżności w rozwoju gospodarczym między obszarami wiejskimi i miejskimi, między innymi w drodze wsparcia działalności nierolniczej, przy czym cel ten można osiągnąć również dzięki wykorzystaniu funduszy strukturalnych;

11.

wyraża zadowolenie z ambitnych planów ogłoszonych na drugiej konferencji europejskiej poświęconej rozwojowi obszarów wiejskich w Salzburgu w 2003 r., lecz ubolewa nad tym, że finansowanie drugiego filaru WPR zapisane w ostatnich perspektywach finansowych zostało znacznie okrojone, przez co może okazać się nieskuteczne oraz spowodować pogłębienie podziałów między rolnikiem a mieszkańcem wsi;

12.

zaznacza, że istnieje potrzeba opracowania spójnej długoterminowej strategii rozwoju obszarów wiejskich w celu ułatwienia jak najskuteczniejszego i najwydajniejszego wykorzystania wszystkich dostępnych środków finansowych;

13.

wzywa państwa członkowskie i władze regionalne, aby we współpracy z Komisją Europejską oraz w ramach partnerstwa ze wszystkimi właściwymi władzami i organami reprezentującymi społeczeństwo obywatelskie przygotowały przejrzystą, długoterminową i zrównoważoną strategię rozwoju obszarów wiejskich na poziomie państw członkowskich i regionów tak, aby móc jasno zidentyfikować priorytety i cele w rozwoju obszarów wiejskich i zapewnić przyjęcie, koordynację i wzajemne uzupełnianie się środków pomocowych pochodzących z różnych dostępnych źródeł;

14.

wzywa Komisję, państwa członkowskie i władze regionalne do zapewnienia bezpośredniego uczestnictwa organizacji reprezentujących MŚP, mikroprzedsiębiorstwa i przedsiębiorstwa rzemieślnicze w celu określenia tych priorytetów, aby w najlepszy możliwy sposób zareagować na potrzeby i oczekiwania tych przedsiębiorstw;

15.

uznaje, że polityka rozwoju obszarów wiejskich odgrywa bardzo ważną rolę w określaniu i rozwiązywaniu konkretnych problemów na obszarach wiejskich i wyraża przekonanie, że ustanowienie EFRROW i II filaru WPR stanowi próbę wprowadzenia elastycznego, strategicznego, tematycznego i zintegrowanego podejścia w odpowiedzi na różnorodność sytuacji i skalę wyzwań stojących przez obszarami wiejskimi UE oraz próbę uproszczenia procedur finansowania i zapewnienia skoncentrowania tych funduszy na obszarach wiejskich;

16.

przypomina, że państwa członkowskie zostały wezwane do przygotowania w obecnym okresie programowania dwóch strategicznych dokumentów: krajowego planu strategicznego na rzecz rozwoju obszarów wiejskich (EFRROW) oraz krajowego strategicznego programu ramowego na rzecz polityki rozwoju regionalnego (fundusze strukturalne); przypomina, że zwrócono się do państw członkowskich o osiągnięcie synergii i ustanowienie mechanizmów koordynacji operacyjnej między różnymi funduszami; wyraża jednak ubolewanie, że w procesie tym nacisk położono głównie na zapewnienie rozgraniczenia między różnymi funduszami i programami, a nie na tworzenie synergii na ich podstawie;

17.

uważa, że skuteczność polityki rozwoju obszarów wiejskich można osiągnąć jedynie wówczas, gdy środki wprowadzone na mocy EFRROW i polityki rozwoju regionalnego zostaną skoordynowane i będą się wzajemnie uzupełniać, tak aby uniknąć podwójnego finansowania i luk; z niepokojem zauważa niedostateczną koordynację wspomnianych działań w obecnym okresie programowania w poszczególnych państwach członkowskich; wzywa zatem Komisję do przedstawienia propozycji reform zmierzających do zapewnienia lepszej koordynacji w zakresie planowania oraz przeprowadzenia działań współfinansowanych w ramach polityki spójności oraz WPR; uznaje, że reforma WPR i funduszy strukturalnych UE po 2013 r. będzie okazją do ponownej oceny zależności między rozwojem obszarów wiejskich z jednej strony, a polityki rolnej i polityki spójności z drugiej;

18.

uznaje, że podstawową rolą polityki rozwoju obszarów wiejskich jest kontynuowanie utrzymywania zaludnienia terenów wiejskich oraz zapewnianie osobom tam zamieszkującym godnego standardu życia;

19.

wyraża przekonanie, że podejście polegające na odłączeniu rozwoju obszarów wiejskich od polityki spójności wraz z utworzeniem EFRROW musi być bardzo dokładnie monitorowane w celu oceny jego rzeczywistego wpływu na rozwój obszarów wiejskich; zauważa, że nowy system został utworzony w 2007 r. i że w związku z tym jest zbyt wcześnie, aby wyciągać jakiekolwiek wnioski w odniesieniu do przyszłości tej wspólnotowej polityki;

20.

podkreśla, że jednym z priorytetów polityki rozwoju obszarów wiejskich jest przedstawienie środków, które nie doprowadzą do konieczności porzucenia przez ludność wiejską działalności rolniczej, które m.in. umożliwią także wspieranie konkurencyjnych holdingów czy produkcji produktów organicznych oraz tradycyjnych potraw i napojów wysokiej jakości;

21.

zauważa, że oś 3 i 4 (LEADER) II filaru WPR (polityka rozwoju obszarów wiejskich), które stanowią 15 % wszystkich wydatków EFRROW, dotyczą działalności pozarolniczej, która koncentruje się na zróżnicowaniu gospodarek obszarów wiejskich; wyraża przekonanie, że z uwagi na charakter interwencji podejmowanych w ramach tych osi, które przypominają określone działania finansowane z funduszy strukturalnych, istnieje ryzyko nakładania się na siebie tych polityk;

22.

podkreśla jednak potrzebę uwzględnienia przede wszystkim perspektyw ludności zatrudnionej w rolnictwie, która powinna pozostać głównym beneficjentem środków pomocowych przyznawanych w ramach polityki rozwoju obszarów wiejskich;

23.

podkreśla znaczenie wspierania młodych rolników, aby pozostawali na swojej ziemi, nawet jeżeli nie zajmują się wyłącznie produkcją rolniczą, udzielając im bodźców do działań związanych z rozwojem i innych, takich jak agroturystyka i wzmacnianie roli MŚP na obszarach wiejskich;

24.

uważa, że główny cel polityki rozwoju obszarów wiejskich może zostać osiągnięty jedynie wtedy, gdy polityka ta uzyska odpowiednie fundusze, które zostaną użyte zgodnie z priorytetami ustalonymi dla obszarów wiejskich, oraz że środki zgromadzone przy pomocy modulacji zawsze powinny być zwracane aktywnym społecznościom rolniczym;

25.

uważa, że koordynacja polityki strukturalnej i zadań z zakresu rozwoju obszarów wiejskich umożliwia realizowanie projektów posiadających większą europejską wartość dodaną; dostrzega w tym możliwość długoterminowej poprawy na obszarach wiejskich, na przykład przy pomocy działań infrastrukturalnych lub działań z zakresu ochrony środowiska naturalnego;

26.

zwraca się do Komisji o przedstawienie szczegółowych danych i prognoz odnośnie do wykorzystania EFFROW i funduszy strukturalnych na obszarach wiejskich oraz o zbadanie synergii, jakie mogą zostać utworzone przez EFFROW i fundusze strukturalne pod względem poprawy efektywności wykorzystania dostępnych funduszy na obszarach wiejskich;

27.

wzywa Komisję do zbadania, czy programy polityki regionalnej mogą przyczynić się do umożliwienia uzyskiwania przez rolników stabilnych dochodów, na przykład poprzez prowadzenie działalności z zakresu ochrony środowiska naturalnego, ochrony przyrody i architektury krajobrazu;

28.

podkreśla, że wśród najważniejszych wyzwań spójności terytorialnej znajdują się: zrównoważony rozwój, poziom dochodu na mieszkańca, dostępność, dostęp do dóbr i usług publicznych i wyludnianie się obszarów wiejskich, a cele te najskuteczniej można realizować m. in. poprzez wspieranie działalności gospodarczej na terenach wiejskich;

29.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o systematyczne uwzględnianie terenów wiejskich w politykach UE i o odpowiednie wspieranie projektów mających na celu rozwój kapitału ludzkiego ze szczególnym uwzględnieniem możliwości przekwalifikowywania się i doskonalenia zawodowego przedsiębiorców działających w sektorze rolniczym i nierolniczym na obszarach wiejskich, ze szczególnym uwzględnieniem młodych kobiet, w celu sprzyjania zatrudnieniu i tworzeniu miejsc pracy;

30.

podkreśla, że rozwój na obszarach wiejskich wymaga większej uwagi i wsparcia w zakresie ochrony krajobrazu naturalnego i rolniczego, agroturystyki, produkcji i wykorzystywania energii odnawialnej oraz inicjatyw lokalnych, takich jak lokalne systemy zapewniania jakości żywności i lokalne rynki rolników;

31.

podkreśla rolę MŚP w rozwoju obszarów wiejskich, a także ich wkład w wyrównywanie różnic na poziomie regionów i społeczności lokalnych; wzywa Komisję, państwa członkowskie i władze regionalne i lokalne do położenia nacisku na zwiększanie konkurencyjności poprzez wspieranie również innych produktywnych sektorów oraz do wspierania przedsiębiorczości na obszarach wiejskich szczególnie poprzez likwidowanie barier administracyjnych, prawnych i związanych z planowaniem, zapewniając odpowiednią infrastrukturę IT i zwiększając bodźce do rozpoczynania nowej działalności przedsiębiorczej, a także do większego wsparcia działalności pozarolniczej, jednocześnie promując zróżnicowanie gospodarcze na tych obszarach;

32.

ponownie zwraca uwagę Rady, Komisji i państw członkowskich oraz władz lokalnych na ogromne wyzwanie, jakie stanowi przewidywane zniknięcie kliku milionów małych przedsiębiorstw na obszarach wiejskich, co będzie miało poważny wpływ na zatrudnienie, a w związku z tym również na stabilność obszarów wiejskich; wzywa do podjęcia wszelkich niezbędnych działań na wszystkich szczeblach w ścisłej współpracy z partnerami gospodarczymi i społecznymi;

33.

dostrzega, że trudność w realizacji polityki ROW wynika z przecinania się polityk sektorowych z polityką spójności terytorialnej, a także przecinania się wymiaru ekonomicznego i społecznego obu rodzajów polityk, oraz z licznych modeli organizacyjnych rozdziału kompetencji i koordynacji polityk w państwach członkowskich, w związku z tym raz jeszcze podkreśla konieczność utworzenie synergii między EFRROW a funduszami strukturalnymi i funduszem spójności oraz wzywa Komisję do wsparcia władz krajowych, regionalnych i lokalnych w prawidłowym zrozumieniu możliwości, jakie oferują te instrumenty finansowe; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia dialogu między władzami zarządzającymi, tak aby utworzyć synergię między działaniami poszczególnych funduszy i poprawić ich skuteczność;

34.

uważa, że reformę finansowania obszarów wiejskich należy poprzedzić gruntownymi badaniami Komisji Europejskiej w odniesieniu do wszystkich polityk sektorowych, które mają wpływ na obszary wiejskie, a zwłaszcza w odniesieniu do WPR i polityki regionalnej, w kontekście polityki spójności i opracowaniem zestawu najlepszych praktyk w zakresie całości polityki rozwoju na obszarach wiejskich;

35.

wzywa Radę do zwołania wspólnego nieformalnego posiedzenia ministrów odpowiedzialnych za politykę rolną i regionalną, aby przedyskutować najlepsze sposoby koordynacji polityki spójności i środków na rzecz rozwoju obszarów wiejskich, oraz do zaproszenia na to posiedzenie organów konsultacyjnych UE (Komitetu Regionów oraz Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego), a także przedstawicieli władz regionalnych i lokalnych;

36.

zwraca się do Komisji, by do 2011 r. stworzyła ona, jako jeden z elementów oceny przebiegu reformy WPR, grupę roboczą wysokiego szczebla, która powinna przedstawić propozycje mające na celu zapewnienie przyszłości gospodarce wiejskiej oraz wszystkim mieszkańcom obszarów wiejskich po roku 2013;

37.

wzywa Komisję do wprowadzenia lub wzmocnienia rzeczywistego sprawowania rządów lub partnerstw na wszystkich szczeblach z bezpośrednim zaangażowaniem wszystkich zainteresowanych stron, w tym MŚP i mikroprzedsiębiorstw, a także partnerów gospodarczych i społecznych, w celu określenia priorytetów podejmowania działań, w jak największym stopniu dostosowanych do potrzeb związanych z rozwojem obszarów wiejskich; zwraca się do Komisji o jak najszybsze nawiązanie takiej współpracy;

38.

zauważa, że proces rozwoju obszarów wiejskich nie może naruszać interesów obszarów podmiejskich i musi być ściśle skoordynowany z wspieraniem rozwoju obszarów miejskich, a także podkreśla, że synergie między politykami rozwoju obszarów wiejskich i rozwoju obszarów miejskich nie są ani wystarczające, ani skuteczne;

39.

uznaje potencjał społeczności obszarów wiejskich do poczynienia pozytywnego wkładu na rzecz ochrony środowiska poprzez ich zaangażowanie w nieszkodliwe dla środowiska działania i rozwój alternatywnych źródeł energii, takich jak biopaliwa, zwłaszcza w kontekście czterech nowych wyzwań, przedstawionych w ramach oceny funkcjonowania polityki rozwoju obszarów wiejskich, takich jak bioróżnorodność i energie odnawialne;

40.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

6.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 117/52

A.

mając na uwadze, że zgodnie z danymi zebranymi przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), na całym świecie od 100 do 140 milionów kobiet i dziewczynek poddanych zostało okaleczeniom narządów płciowych i że według danych WHO i Funduszu Ludnościowego Narodów Zjednoczonych każdego roku około 2-3 miliony kobiet są potencjalnie narażone na ryzyko tych poważnie szkodliwych praktyk,

B.

mając na uwadze, że każdego roku około 180 000 kobiet imigrantek w Europie jest poddawanych okaleczeniom narządów płciowych lub narażonych na nie,

C.

mając na uwadze, że zgodnie z danymi WHO praktyki te stosuje się w co najmniej 28 krajach afrykańskich i niektórych azjatyckich oraz na Bliskim Wschodzie,

D.

mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet, w tym okaleczanie narządów płciowych, wynika ze struktur społecznych opartych na nierówności między płciami i na zaburzonych stosunkach władzy, panowania i kontroli, w których przypadku presja społeczna i rodzinna jest przyczyną łamania podstawowego prawa, jakim jest poszanowanie integralności osoby ludzkiej,

E.

mając na uwadze, że należy z całą surowością potępić przymusowe poddawanie dziewczynek okaleczeniom narządów płciowych i uznać je za jawne naruszenie międzynarodowych i krajowych przepisów chroniących dzieci i ich prawa,

F.

mając na uwadze, że WHO określiła cztery typy okaleczeń żeńskich narządów płciowych, począwszy od częściowego lub całkowitego wycięcia łechtaczki do obrzezania (wycięcia łechtaczki i mniejszych warg sromowych), które stanowią 85 % wszystkich okaleczeń, aż do najbardziej ekstremalnej formy, infibulacji (całkowitego wycięcia łechtaczki, mniejszych warg sromowych oraz całej wewnętrznej części dużych warg i zaszycie, tak by pozostało bardzo wąskie otwarcie pochwowe) i nacięcia (nakłucia, przekłuwanie lub nacięcia łechtaczki lub warg sromowych),