Otwarta metoda koordynacji

Otwartą metodę koordynacji (OMK) w ramach Unii Europejskiej  (UE) można określić jako formę „prawa miękkiego”. Jest to forma międzyrządowej polityki, w której wyniku nie mają zastosowania wiążące środki ustawodawcze UE i która nie wymaga od krajów UE wprowadzania nowego lub zmiany istniejącego prawa.

OMK, która powstała pierwotnie w latach 90. jako część polityki zatrudnienia i procesu luksemburskiego, została zdefiniowana jako instrument strategii lizbońskiej (2000). Był to moment, gdy integracja gospodarcza UE postępowała w dużym tempie, jednak kraje UE nie były chętne zrzec się części kompetencji na rzecz instytucji europejskich.

OMK stworzyła nowe ramy współpracy między krajami UE, dzięki czemu ich krajowe polityki mogą być orientowane na określone cele wspólnotowe. Zgodnie z tą międzyrządową metodą kraje UE oceniają się nawzajem (wzajemny nacisk), natomiast rola Komisji ograniczona jest do czynności nadzorczych. Parlament Europejski i Trybunał Sprawiedliwości nie odgrywają właściwie żadnej roli w procesie OMK.

OMK ma zastosowanie w obszarach podlegających kompetencjom krajów UE, takich jak zatrudnienie, ochrona socjalna, edukacja, szkolenia zawodowe i szkolenie młodzieży.

OMK opiera się przede wszystkim na:

• wspólnym identyfikowaniu i definiowaniu celów (przyjmowanych przez Radę),
• wspólnym ustalaniu narzędzi oceny (statystyk, wskaźników, wytycznych),
• analizie porównawczej, tj. porównywaniu wyników krajów UE i wymianie najlepszych praktyk (kontrolowanych przez Komisję).

ZOBACZ TEŻ:

• Kształcenie
• Zatrudnienie
• Polityka społeczna
• Kształcenie zawodowe
• Młodzież