Negocjacje akcesyjne

Negocjacje akcesyjne odnoszą się do warunków, na których dany kraj zostanie przyjęty do UE i koncentrują się na przyjęciu i wdrożeniu unijnego prawodawstwa (dorobku). Celem negocjacji jest sprawienie, by państwo kandydujące wypełniło warunki członkostwa, często określane mianem „kryteriów kopenhaskich”. Kryteria te zostały zdefiniowane podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Kopenhadze w 1993 roku.

Kryteria kopenhaskie są następujące:

1.
polityczne: wymagające stabilnych instytucji demokratycznych gwarantujących demokrację, praworządność, prawa człowieka oraz ochronę mniejszości;
2.
gospodarcze: wymagające funkcjonującej gospodarki rynkowej oraz zdolności do sprostania konkurencyjnym siłom rynkowym w UE;
3.
zdolność do wzięcia na siebie obowiązków związanych z członkostwem.

Negocjacje akcesyjne z krajem kandydującym rozpoczynają się po uzyskaniu jednogłośnej zgody wszystkich państw członkowskich i po zatwierdzeniu przez Radę Europejską. Negocjacje prowadzone są podczas konferencji międzyrządowych pomiędzy rządami państw członkowskich UE a rządem kraju kandydującego. Ich celem jest wsparcie krajów kandydujących w przygotowaniu się do członkostwa w UE.

Po zakończeniu negocjacji dotyczących wszystkich obszarów polityki oraz po tym, jak UE uzna, że jest przygotowana do powiększenia pod względem możliwości wchłonięcia, warunki – w tym ewentualne klauzule ochronne oraz przepisy przejściowe – zostają włączone do traktatu akcesyjnego. Taki traktat wymaga zgody Parlamentu Europejskiego oraz jednogłośnego zatwierdzenia przez Radę, zanim wszystkie państwa członkowskie UE oraz kraj kandydujący będą mogły go podpisać. Następnie umawiające się strony ratyfikują traktat w zgodzie z własnymi przepisami konstytucyjnymi.

ZOBACZ TAKŻE

Top