19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/1

(1)

Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1126/2008 z dnia 3 listopada 2008 r. przyjmującego określone międzynarodowe standardy rachunkowości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (2) przyjęto określone międzynarodowe standardy rachunkowości oraz ich interpretacje istniejące w dniu 15 października 2008 r.

(2)

Dnia 10 maja 2010 r. Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (RMSR) opublikowała Zmiany Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej, zwane dalej „zmianami”, w ramach corocznej procedury wprowadzania zmian, które mają na celu udoskonalenie i uściślenie międzynarodowych standardów rachunkowości. Większość zmian doprecyzowuje istniejące Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) lub wprowadza poprawki do nich lub też stanowi zmiany wynikające z uprzednich zmian do MSSF. Trzy zmiany (dwie zmiany do MSSF 1 oraz jedna zmiana do MSR 34) obejmują zmiany obowiązujących wymogów lub też stanowią dodatkowe objaśnienia dotyczące stosowania tych wymogów.

(3)

Konsultacje z Grupą Ekspertów Technicznych (TEG) z Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG) potwierdziły, że zmiany spełniają techniczne kryteria przyjęcia określone w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002. Zgodnie z decyzją Komisji 2006/505/WE z dnia 14 lipca 2006 r. powołującą Grupę Kontrolującą Opinie Dotyczące Standardów Rachunkowości z zadaniem doradzania Komisji w kwestii obiektywizmu i neutralności opinii Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG) (3), Grupa Kontrolująca Opinie Dotyczące Standardów Rachunkowości przeanalizowała opinię EFRAG w sprawie przyjęcia zmian i poinformowała Komisję, że opinia ta ma wyważony charakter i jest obiektywna.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1126/2008.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Regulacyjnego ds. Rachunkowości,

1)

Międzynarodowy Standard Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) 1 zostaje zmieniony zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

2)

MSSF 7 zostaje zmieniony zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

3)

MSSF 3 zostaje zmieniony zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

4)

Międzynarodowy Standard Rachunkowości (MSR) 1 zostaje zmieniony zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

5)

MSSF 34 zostaje zmieniony zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

6)

Interpretacja Komitetu ds. Interpretacji Międzynarodowej Sprawozdawczości Finansowej (IFRIC) 13 zostaje zmieniona zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

7)

MSSF 7, MSR 32 oraz MSR 39 zostają zmienione zgodnie ze zmianami do MSSF 3, zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia;

8)

MSR 21, MSR 28 oraz MSR 31 zostają zmienione zgodnie ze zmianami do MSR 27, zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/14

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 ustanawia szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego. Określa ono między innymi wymagania dotyczące produkcji i wprowadzania do obrotu mięsa zwierząt łownych i zwierząt dzikich utrzymywanych w warunkach fermowych. Przedsiębiorstwa sektora spożywczego muszą gwarantować wprowadzanie takiego mięsa do obrotu tylko wówczas, gdy jest produkowane zgodnie z sekcjami III i IV załącznika III do tego rozporządzenia.

(2)

Sekcja III załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 stanowi, że przedsiębiorstwa sektora spożywczego mogą dokonywać uboju ptaków bezgrzebieniowych utrzymywanych w warunkach fermowych oraz niektórych zwierząt gospodarskich kopytnych w miejscu pochodzenia za zgodą właściwych organów, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków. Warunki te obejmują w szczególności wymóg, by zwierzętom poddanym ubojowi towarzyszyło do rzeźni oświadczenie przedsiębiorcy sektora spożywczego, który utrzymywał zwierzęta, oraz świadectwo wystawione i podpisane przez urzędowego lub zatwierdzonego lekarza weterynarii.

(3)

Świadectwo wystawione i podpisane przez urzędowego lub zatwierdzonego lekarza weterynarii ma potwierdzać korzystny wynik badania przedubojowego, prawidłowo przeprowadzony ubój i odkrwawienie oraz datę i czas uboju.

(4)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1099/2009 z dnia 24 września 2009 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania (2) ustanawia przepisy dotyczące uśmiercania zwierząt hodowanych lub utrzymywanych dla produkcji żywności, wełny, skóry, futer lub innych produktów. Rozporządzenie to stanowi, że przedsiębiorstwa sektora spożywczego są zobowiązane dopilnować, aby pewne czynności uboju były przeprowadzane wyłącznie przez osoby posiadające świadectwo kwalifikacji w odniesieniu do tych czynności, potwierdzające umiejętność przeprowadzania tych czynności zgodnie z przepisami ustanowionymi w tym rozporządzeniu.

(5)

Obecność urzędowego lekarza weterynarii lub zatwierdzonego lekarza weterynarii przez cały czas uboju i odkrwawienia w gospodarstwie można uznać za zbędną, jeżeli przedsiębiorstwa sektora spożywczego przeprowadzające czynności uboju posiadają odpowiedni poziom kompetencji oraz posiadają świadectwo kwalifikacji w odniesieniu do tych czynności zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1099/2009. W takich przypadkach należy zezwolić na poświadczanie prawidłowo przeprowadzonego uboju i odkrwawienia oraz daty i czasu uboju przez przedsiębiorstwa sektora spożywczego zamiast przez urzędowego lub zatwierdzonego lekarza weterynarii.

(6)

Ponadto rozdział II sekcji IV załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 stanowi, że możliwie jak najszybciej po uśmierceniu grubej zwierzyny łownej osoba przeszkolona musi dokonać oględzin ciała i usuniętych narządów wewnętrznych, w celu stwierdzenia ewentualnych cech, które mogą wskazywać, że mięso stanowi zagrożenie dla zdrowia. Jeżeli w trakcie tych oględzin nie zostaną stwierdzone żadne nietypowe cechy, które mogą wskazywać, że mięso stanowi zagrożenie dla zdrowia, przed uśmierceniem zwierzęcia nie zostaną zaobserwowane żadne nietypowe zachowania i nie ma żadnych podejrzeń co do skażenia środowiska, przeszkolona osoba musi załączyć do ciała zwierzęcia opatrzone numerem oświadczenie stwierdzające powyższe fakty.

(7)

Doświadczenie w stosowaniu tych przepisów wskazuje, że uzasadnione jest przewidywanie możliwości niezałączania oświadczenia do ciała zwierzęcia, a także objęcie tą deklaracją więcej niż jednego ciała zwierzęcia, pod warunkiem że ustala się i gwarantuje jasny związek między ciałami zwierząt i obejmującymi je oświadczeniami.

(8)

Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (3) ustanawia zasady ochrony zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego w odniesieniu do gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzania oraz wykorzystywania lub utylizacji produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego. Rozdział VII załącznika VIII do tego rozporządzenia określa wymogi dotyczące wytwarzania trofeów myśliwskich.

(9)

Ponadto zgodnie z tym rozporządzeniem zakłady techniczne powinny podlegać zatwierdzeniu przez właściwy organ, o ile zostaną spełnione określone warunki. Warunki te obejmują między innymi wymóg zgodności zakładu technicznego ze szczególnymi wymaganiami dotyczącymi produkcji wymienionymi w tym rozporządzeniu.

(10)

Rozdział II sekcji IV załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 stanowi, że w przypadku dostarczania grubej zwierzyny łownej do zakładu przetwórstwa dziczyzny do ciała nie trzeba załączać głowy i narządów wewnętrznych, z wyjątkiem gatunków wrażliwych na włośnicę, kiedy to zachodzi obowiązek przekazania także głowy (z wyjątkiem kłów) oraz przepony.

(11)

W niektórych państwach członkowskich, w których istnieje długa tradycja polowań na zwierzęta łowne, zwyczajowo wykorzystuje się jako trofea myśliwskie całe głowy zwierząt, także w przypadku gatunków podatnych na zakażenie włosieniem. Wymogi określone w rozdziale II sekcji IV załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004 stwarzają trudności myśliwym i zakładom technicznym w odniesieniu do wytwarzania trofeów myśliwskich w przypadku gatunków podatnych na zakażenie włosieniem.

(12)

Należy zatem umożliwić właściwemu organowi zezwalanie na wysyłanie głów zwierząt podatnych na zakażenie włosieniem do zatwierdzonego zakładu technicznego w celu wytwarzania trofeów myśliwskich, nawet przed uzyskaniem wyniku badań na obecność włosienia. We wszelkich takich przypadkach należy zapewnić wystarczające gwarancje identyfikowalności.

(13)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 853/2004.

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/17

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 854/2004 ustanawia szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi.

(2)

Rozdział VII sekcji IV załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 854/2004 określa szczególne wymogi w odniesieniu do urzędowych kontroli dotyczących zwierząt dzikich utrzymywanych w warunkach fermowych oraz ich mięsa. Jeden z tych wymogów stanowi, że zbadanym zwierzętom dzikim utrzymywanym w warunkach fermowych lub mięsu zwierząt dzikich utrzymywanych w warunkach fermowych towarzyszy świadectwo odpowiadające jednemu ze wzorów określonych w rozdziale X tej sekcji.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (2) stanowi, że przedsiębiorstwa sektora spożywczego mogą dokonywać uboju ptaków bezgrzebieniowych utrzymywanych w warunkach fermowych oraz niektórych zwierząt gospodarskich kopytnych w miejscu pochodzenia za zgodą właściwych organów, z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków. Warunki te obejmują w szczególności wymóg, by zwierzętom poddanym ubojowi towarzyszyło do rzeźni oświadczenie przedsiębiorcy sektora spożywczego, który utrzymywał zwierzęta, oraz świadectwo wystawione i podpisane przez urzędowego lub zatwierdzonego lekarza weterynarii. Świadectwo wystawione i podpisane przez urzędowego lub zatwierdzonego lekarza weterynarii ma potwierdzać między innymi prawidłowo przeprowadzony ubój i odkrwawienie zwierzęcia oraz datę i czas uboju.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 zmienione rozporządzeniem Komisji (UE) nr 150/2011 (3) dopuszcza w pewnych przypadkach poświadczanie prawidłowo przeprowadzonego uboju i odkrwawienia zwierzęcia oraz godziny i daty uboju w oświadczeniu przedsiębiorcy sektora spożywczego.

(5)

W takich przypadkach należy dopilnować, by urzędowy lub zatwierdzony lekarz weterynarii regularnie kontrolował wykonywanie zadań przez osoby dokonujące uboju i odkrwawiania zwierząt. Należy zatem odpowiednio zmienić rozdział VII sekcji IV załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 854/2004.

(6)

Ponadto w części B rozdziału X sekcji IV załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 854/2004 określono wzór świadectwa zdrowia dla zwierząt poddawanych ubojowi w gospodarstwie. Wzór świadectwa zdrowia zawiera również wpisy potwierdzające, że ubój i odkrwawienie przeprowadzono prawidłowo. W przypadku gdy takie poświadczenie zawarte jest w oświadczeniu przedsiębiorcy sektora spożywczego, należy dostarczyć świadectwo zdrowia zgodne z nowym wzorem.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 854/2004.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/21

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wniosek Hiszpanii o rejestrację nazwy „Chosco de Tineo” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, nazwa ta powinna zostać zarejestrowana,

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/23

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/25

(1)

Kwoty cen reprezentatywnych oraz dodatkowych należności stosowanych przy przywozie cukru białego, cukru surowego oraz niektórych syropów zostały ustalone na rok gospodarczy 2010/11 rozporządzeniem Komisji (UE) nr 867/2010 (3). Te ceny i kwoty zostały ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (UE) nr 148/2011 (4).

(2)

Zgodnie z zasadami i warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 951/2006 dane, którymi dysponuje obecnie Komisja, stanowią podstawę do korekty wymienionych kwot,

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/27

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 620/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiające administrowanie kontyngentem taryfowym na przywóz wołowiny wysokiej jakości (3) ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące składania wniosków i wydawania pozwoleń na przywóz.

(2)

W art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1301/2006 przewidziano, iż w przypadku gdy ilości objęte wnioskami o pozwolenie przekraczają ilości dostępne na dany okres obowiązywania kontyngentu, należy ustalić współczynnik przydziału ilości objętych każdym wnioskiem o pozwolenie. Wnioski o pozwolenie na przywóz, złożone na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 620/2009 w okresie od dnia 1 lutego do dnia 7 lutego 2011 r., przekraczają dostępne ilości. Należy zatem określić przedział, w granicach którego można wystawiać pozwolenia na przywóz, oraz współczynnik przydziału,

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/28

(1)

Dnia 22 maja 2008 r. odbyło się spotkanie przedzgłoszeniowe z udziałem przedstawicieli służb Komisji i władz włoskich.

(2)

W drodze elektronicznego zgłoszenia z dnia 16 lipca 2008 r., zarejestrowanego w Komisji tego samego dnia, władze włoskie zgłosiły Komisji, zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE, zamiar przyznania pomocy ad hoc na rzecz Fri-El Acerra Srl.

(3)

W pismach z dnia 2 września 2008 r. (D/53398) i 12 grudnia 2008 r. (D/54895) Komisja poprosiła o dodatkowe informacje, które władze włoskie przedstawiły w pismach z dnia 1 października 2008 r. (A/20101), 22 października 2008 r. (A/22018) i 19 stycznia 2009 r., z których ostatnie zostało zarejestrowane w Komisji dnia 21 stycznia 2009 r. (A/1460).

(4)

Dnia 10 marca 2009 r. Komisja podjęła decyzję o wszczęciu postępowania określonego w art. 108 ust. 2 TFUE w odniesieniu do tej pomocy. Decyzja Komisji w sprawie wszczęcia postępowania została opublikowana w Dzienniku Urzędowym dnia 24 kwietnia 2009 r. (2). Komisja wezwała w niej zainteresowane strony do przedstawienia uwag.

(5)

Dnia 15 maja 2009 r. beneficjent pomocy, Fri-El Acerra Srl, przedstawił uwagi dotyczące decyzji w sprawie wszczęcia postępowania (A/11823). Dnia 9 czerwca 2009 r. uwagi te zostały przesłane do Włoch, które mogły się do nich odnieść (D/52516). Dnia 7 lipca 2009 r. władze włoskie poprosiły o wydłużenie terminu na przedstawienie uwag o trzy miesiące (A/16162). Dnia 20 sierpnia 2009 r. służby Komisji udzieliły odpowiedzi, przyznając dodatkowy miesiąc na przedstawienie uwag (D/53581). Dnia 10 września 2009 r. władze włoskie poprosiły o natychmiastowe spotkanie, aby omówić przedmiotową sprawę z przedstawicielami służb Komisji (A/19513). Dnia 18 września 2009 r. władze włoskie przedłożyły uwagi do omówienia w czasie spotkania (A/20172); spotkanie odbyło się w Brukseli dnia 24 września 2009 r., w obecności prawników reprezentujących organ przyznający pomoc (region Kampanii) oraz beneficjenta pomocy (Fri-El Acerra Srl).

(6)

W piśmie z dnia 21 października 2009 r. (D/54421) służby Komisji przypomniały władzom włoskim, że na spotkaniu władze włoskie zgodziły się przekazać dodatkowe dokumenty i informacje. Władze włoskie ostatecznie przekazały te materiały dnia 2 listopada 2009 r., a przesyłka ta została zarejestrowana w Komisji tego samego dnia (A/23266). W piśmie z dnia 23 grudnia 2009 r. (D/55541) służby Komisji poprosiły władze włoskie o przekazanie kolejnych dokumentów, jeżeli te będą dostępne. W piśmie z dnia 1 lutego 2010 r. (A/1892) władze włoskie przekazały różne dokumenty, głównie pochodzące od beneficjenta pomocy. Włochy przedstawiły dodatkowe objaśnienia w wiadomości e-mail: z dnia 5 maja 2010 r.

(7)

Władze włoskie zgłosiły zamiar przyznania pomocy regionalnej ad hoc przedsiębiorstwu Fri-El Acerra Srl, zgodnie z wytycznymi w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2013 („wytycznymi z 2007 r.”) (3), na przekształcenie zamkniętej elektrowni cieplnej w Acerra w regionie Kampania w elektrownię zasilaną olejem roślinnym (biopaliwem). Kampania to region NUTS II, który kwalifikuje się do pomocy regionalnej na mocy art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE, w przypadku którego zgodnie z krajową mapą pomocy regionalnej Włoch na lata 2007–2013 standardowy pułap pomocy regionalnej dla dużych przedsiębiorstw wynosi 30 % ekwiwalentu dotacji brutto (EDB) (4). Zamiarem władz włoskich było, aby pomoc ta wspierała rozwój regionalny.

(8)

Beneficjentem pomocy jest przedsiębiorstwo Fri-El Acerra Srl (zwane dalej „Fri-El Acerra” lub „beneficjentem”). Przedsiębiorstwo Fri-El Acerra utworzono dnia 20 grudnia 2005 r. jako prywatną spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (società a responsabilità limitata), w której 95 % udziałów posiadała spółka Fri-El Acerra Holding Srl, a pozostałe 5 % NGP SpA, właściciel zamkniętej elektrowni cieplnej. Dnia 9 lutego 2006 r. spółka NGP tymczasowo podniosła swój udział w Fri-El Acerra z 5 % do 90,5 %, w zamian za przeniesienie na rzecz Fri-El Acerra oddziału przedsiębiorstwa NGP związanego z elektrownią. Kilka dni później, dnia 20 lutego 2006 r., udział NGP obniżono do 49 %, a kilka miesięcy później, dnia 10 października 2006 r., przywrócono go do wartości 5 %.

(9)

W momencie zgłoszenia środka przedsiębiorstwo Fri-El Acerra było w 95 % spółką zależną Fri-El Acerra Holding, a pozostałe 5 % akcji należało do NGP. W styczniu 2009 r. władze włoskie poinformowały Komisję, że dnia 11 grudnia 2008 r. NGP zdecydowała się wycofać z posiadania Fri-El Acerra. Obecnie zatem Fri-El jest spółką zależną będącą w całości własnością Fri-El Acerra Holding, a zatem grupy Fri-El Group Green Power SpA.

(10)

Spółka Fri-El Green Power SpA („Fri-El Group”) została założona w prowincji Bolzano w 1994 r. przez trzech braci Gostner: przedsiębiorstwo produkuje i sprzedaje energię elektryczną ze źródeł odnawialnych. Fri-El Group działa w szczególności w dziedzinie produkcji energii wiatrowej, produkując energię elektryczną w 19 farmach wiatrowych we Włoszech. Projekt inwestycyjny w Acerra jest pierwszym, w którym grupa, do której należy beneficjent, ma produkować energię z płynnej biomasy: inne elektrownie na biomasę i biogaz są w trakcie rozwoju (5).

(11)

Spółkę NGP utworzono w 2003 r., w wyniku zbycia zakładu produkcji poliestrów w Acerra przez przedsiębiorstwo Montefibre, producenta włókien akrylowych i poliestrowych. NGP popadła w problemy i otrzymała pomoc na restrukturyzację w kwocie łącznej 20,87 miliona EUR, którą zgłoszono Komisji (NN 15/2007, C 14/2007). Komisja zatwierdziła pomoc na rzecz NGP dnia 16 lipca 2008 r. (6) Jednym z elementów planu restrukturyzacji przedstawionego przez władze włoskie była sprzedaż zamkniętej elektrowni cieplnej.

(12)

Władze włoskie przekazały dane potwierdzające, że w 2006 r. zarówno odbiorca pomocy, jak i Fri-El Group były MŚP.

(13)

W trakcie oceny władze włoskie przekazały informacje o zmianie struktury własności beneficjenta pomocy. Z informacji tych wynikało, że w momencie przeniesienia własności zamkniętej elektrowni, w lutym 2006 r., przedsiębiorstwo NGP, poprzedni właściciel aktywów, posiadało 90,5 % akcji Fri-El Acerra. Następnie, w trakcie roku 2006, udział NGP w Fri-El Acerra zmalał do 5 %.

(14)

Zgłoszony projekt inwestycyjny realizowano w regionie Kampania, w przemysłowej strefie Acerra. Zamknięta elektrownia cieplna należąca do NGP została przejęta i przekształcona w elektrownię wytwarzającą energię z wykorzystaniem olejów roślinnych, głównie oleju palmowego.

(15)

Nowa elektrownia obejmuje cztery silniki spalinowe Wärtsilä 18V46, o mocy 17,2 MW każda, oraz jedną turbinę parową o mocy 6-MW. Całkowita ilość produkowanej energii elektrycznej i cieplnej wynosi 74,8 MW.

(16)

Władze włoskie poinformowały Komisję, że prace nad projektem rozpoczęto w lipcu 2007 r., a miały się zakończyć w 2009 r. Jednakże zakup starej elektrowni zainicjowano w rzeczywistości w lutym 2006 r. Zgodnie z powszechnie dostępnymi informacjami elektrownia na biopaliwo działa od 2009 r. (7)

(17)

Władze włoskie przedstawiły Komisji zezwolenia i licencje dotyczące zgodności projektu inwestycyjnego z krajowymi i europejskimi przepisami w zakresie ochrony środowiska.

(18)

Nominalna wartość całkowitych kwalifikowalnych kosztów inwestycji wynosi 80 635 000 EUR (8), na co składa się 3 300 000 EUR na projekt i studia wykonalności, 60 920 000 EUR na nowe urządzenia i maszyny (nowej elektrowni na biopaliwo), oraz pozostała kwota na istniejącą infrastrukturę i prace budowlane. Koszty zakupu istniejącej infrastruktury obejmują koszt zakupu zamkniętej elektrowni cieplnej (8 296 000 EUR) oraz stalowych zbiorników na paliwo (420 000 EUR), które poprzednio należały do NGP.

(19)

Władze włoskie przekazały Komisji szczegółowe informacje o zakupie przez Fri-El Acerra zamkniętej elektrowni od NGP. Władze włoskie wyjaśniły, że gdy przedsiębiorstwo NGP obejmowało akcje w podwyższonym kapitale Fri-El Acerra, NGP przeniosło do Fri-El Acerra swój oddział związany z elektrownią o łącznej wartości 8 296 520 EUR; na kwotę tę składało się zadłużenie względem stron trzecich o wartości 3 771 043 EUR, a różnicę, zaokrągloną do kwoty 4 525 000 EUR, przydzielono na poczet rezerw. Władze włoskie przedstawiły zewnętrzną wycenę potwierdzającą wartość elektrowni.

(20)

Władze włoskie przedstawiły również kopię umowy między Fri-El Acerra i NGP dotyczącą sprzedaży zbiorników na paliwo. Uzgodniona cena wynosiła 4 200 000 EUR. Na etapie wstępnej oceny, pomimo prośby Komisji, władze włoskie nie przedstawiły zewnętrznej wyceny potwierdzającej wartość tych zbiorników na paliwo.

(21)

Władze włoskie stwierdziły, że poniesione przez beneficjenta pomocy koszty wyniosły 35 000 000 EUR w 2007 r. i 45 635 000 EUR w 2008 r.

(22)

Władze włoskie stwierdziły, że kwota 21 000 000 EUR, równa 25 % całkowitych kosztów inwestycji wynoszących 80 635 000 EUR (wartość nominalna), ma pochodzić ze środków własnych Fri-El Acerra; pomoc miała wynieść 19 500 000 EUR, a resztę miano sfinansować krótkoterminowymi oraz średnio- i długoterminowymi pożyczkami bankowymi.

(23)

Władze włoskie stwierdziły, że spółka Fri-El Acerra uruchomiła projekt inwestycyjny w celu przekształcenia elektrowni Acerra w 2006 r. (w dniu nabycia zamkniętej elektrowni), na podstawie zobowiązania ze strony władz włoskich w ramach porozumienia programowego na rzecz skoordynowanych działań na obszarze kryzysu przemysłowego NGP SpA w Acerra (Accordo di programma per l’attuazione coordinata dell’intervento nell’area di crisi industriale della NGP Spa di Acerra). Zdaniem władz włoskich, efekt zachęty można było dostrzec w porozumieniu programowym, które było prawnie wiążące.

(24)

Porozumienie programowe zawarto dnia 15 lipca 2005 r. między władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi oraz NGP, Montefibre i Edison SpA i dotyczy ono zakładu NGP oraz innych działań w strefie Acerra. Porozumienie nie odnosi się do pomocy na przekształcenie zamkniętej elektrowni. Wymienia się w nim inwestycje, które mają być przeprowadzone, oraz środki, które mają być podjęte w celu przeprowadzenia restrukturyzacji NGP. Przedsiębiorstwo energetyczne Edison SpA, które nie jest powiązane z Fri-El Acerra, było wymieniane w tym czasie jako przyszły inwestor w istniejącej elektrowni, jednak ostatecznie wycofało się ono z transakcji. Porozumienie programowe zostało następnie zmienione protokołem z dnia 6 kwietnia 2006 r. (9) i protokołem z dnia 8 kwietnia 2008 r.

(25)

Decyzję regionu Kampania o przyznaniu Fri-El Acerra pomocy regionalnej ad hoc na przekształcenie elektrowni w Acerra podjęto 26 października 2007 r.

(26)

We wstępnym zgłoszeniu władze włoskie przedstawiły chronologię wydarzeń i stwierdziły, że podstawę prawną pomocy stanowią następujące dokumenty:

(27)

Zgłoszony środek dotyczy pomocy na przejęcie i przekształcenie istniejącego zakładu, który zamknięto. Pomoc miałaby mieć formę bezpośredniej dotacji o łącznej wartości nominalnej 19,5 miliona EUR.

(28)

Po wstępnej ocenie środka Komisja wyraziła wątpliwości dotyczące tego, czy zgłoszoną pomoc można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE w świetle wytycznych z 2007 r., i podjęła decyzję o wszczęciu postępowania określonego w art. 108 ust. 2 TFUE. Poniżej wyjaśniono wątpliwości wyrażone przez Komisję w tej decyzji.

(29)

Komisja miała wątpliwości, czy pomoc może mieć efekt zachęty wymagany w pkt 38 wytycznych z 2007 r.: „W przypadku pomocy ad hoc właściwy organ, przed rozpoczęciem prac nad realizacją projektu, musi wydać list intencyjny w sprawie przyznania pomocy uzależniający je od zatwierdzenia pomocy przez Komisję”. Dokument, który władze włoskie wskazały jako list intencyjny, tj. porozumienie programowe z dnia 15 lipca 2005 r. nie spełniał tych warunków bowiem nie przyznawał pomocy na projekt, nie wymieniał beneficjenta pomocy, projektu ani kwoty pomocy. Podmiot będący beneficjentem pomocy utworzono formalnie dopiero później, dnia 20 grudnia 2005 r. Zgodnie z dostępnymi Komisji informacjami, projekt rozpoczął się w lutym 2006 r., przejęciem zamkniętej elektrowni cieplnej, które stanowiło pierwszy koszt kwalifikowalny w ramach zgłoszonego środka pomocy, natomiast pierwszy dokument, który można by uznać za list intencyjny w rozumieniu pkt 38 wytycznych z 2007 r., został wystawiony przez region Kampania znacznie później, dnia 26 października 2007 r.

(30)

Komisja wyraziła również wątpliwość, czy część istniejących aktywów, mianowicie zamknięta elektrownia cieplna, została zakupiona przez niezależnego inwestora w rozumieniu pkt 34 i 35 wytycznych z 2007 r., w których stwierdza się: „W przypadku nabycia zakładu pod uwagę bierze się wyłącznie koszty nabycia aktywów od stron trzecich … Nabycie środków trwałych związanych bezpośrednio z zakładem może być również uznane za inwestycję początkową, jeśli … środki nabywane są przez niezależnego inwestora”. W momencie transakcji spółka Fri-El Acerra, beneficjent pomocy, była kontrolowana przez NGP, właściciela sprzedawanych aktywów. Dokładniej rzecz ujmując, w momencie przeniesienia aktywów, NGP posiadało 90,5 % akcji Fri-El Acerra: dnia 9 lutego 2006 r. podwyższono kapitał Fri-El Acerra z 10 000 EUR do 100 000 EUR, a akcje powstałe w wyniku tego podwyższenia kapitału objęła wyłącznie spółka NGP. Tym samym NGP tymczasowo zwiększyło swoje zaangażowanie kapitałowe w Fri-El Acerra z 5 % do 90,5 %. Po przeniesieniu, które miało miejsce dnia 9 lutego 2006 r., niemal natychmiast nastąpił proces, który doprowadził do wycofania się NGP z większościowego akcjonariatu w Fri-El Acerra. Jedynie kilka dni po tej dacie, dnia 20 lutego, udział NGP zmniejszono do 49 %, a kilka miesięcy później, dnia 10 października, do 5 %.

(31)

Nie było jasne, czy przeprowadzony później zakup od NGP innych istniejących aktywów – zbiorników na paliwo – odbył się „w warunkach rynkowych”, czego wymagają pkt 34 i 52 wytycznych z 2007 r. Władze włoskie nie przedstawiły wyceny sporządzonej przez niezależnego eksperta, jasno określającej cenę rynkową zbiorników na paliwo.

(32)

Nie wykazano, że pomoc ad hoc na rzecz Fri-El Acerra przyczynia się do rozwoju regionalnego, czego wymaga pkt 10 wytycznych z 2007 r.: „W wyjątkowych przypadkach, w których przewiduje się przyznanie indywidualnej pomocy ad hoc pojedynczej firmie …, państwo członkowskie musi udowodnić, że projekt przyczynia się do osiągnięcia celów spójnej strategii rozwoju regionalnego”. Nie wydaje się, aby wystarczającymi argumentami były stworzenie (lub utrzymanie) 25 miejsc pracy, za pomoc w kwocie 19,5 miliona EUR, oraz wkład elektrowni na biopaliwo o mocy 75 MW w zmniejszenie regionalnego deficytu energetycznego wynoszącego 2 489 MW, a pomoc wydaje się nieproporcjonalna do skutków projektu. Nie wykazano też w sposób wyraźny, że projekt może przyczynić się do rewitalizacji strefy przemysłowej Acerra.

(33)

Komisja poprosiła władze włoskie i strony trzecie o przedstawienie uwag dotyczących tego, czy nowa elektrownia wytwarzającą energię z wykorzystaniem oleju palmowego przyczyni się faktycznie do rozwoju obszaru Acerra i regionu Kampania.

(34)

W swojej decyzji Komisja poprosiła również o uwagi władz włoskich dotyczące zastosowania Wytycznych wspólnotowych w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska („wytycznych środowiskowych z 2008 r.”) (11).

(35)

Jak wspomniano powyżej, Komisja otrzymała uwagi od beneficjenta pomocy, Fri-El Acerra, dnia 15 maja 2009 r. Władze włoskie odniosły się do tych uwag w pismach z dnia 18 września i z dnia 2 listopada 2009 r. Dnia 1 lutego 2010 r. w następstwie kolejnego wniosku Komisji, władze włoskie dostarczyły Komisji dokumenty przekazane przez beneficjenta pomocy.

(36)

Jeżeli chodzi o efekt zachęty, Fri-El Acerra odwołuje się do różnych dokumentów podpisanych przez władze włoskie w latach 2004-2008 mających na celu rewitalizację strefy przemysłowej Acerra. W szczególności Fri-El Acerra odwołuje się do protokołu ustaleń z dnia 12 maja 2004 r. (12), porozumienia programowego z dnia 15 lipca 2005 r. (13), protokołu do porozumienia programowego z dnia 6 kwietnia 2006 r. (14), uchwały nr 1857 organu wykonawczego regionu Kampania (15) oraz protokołu do porozumienia programowego z dnia 8 kwietnia 2008 r. (16) Fri-El Acerra twierdzi, że w zasadzie wątpliwości wyrażone przez Komisję w decyzji w sprawie wszczęcia postępowania nie uwzględniają w odpowiedni sposób tych dokumentów, w szczególności porozumienia programowego podpisanego dnia 15 lipca 2005 r., które, jak twierdzi Fri-El Acerra, jest instrumentem prawnie wiążącym w odniesieniu do pomocy na wszystkie działania, które spółka podjęła później.

(37)

Komitet nadzorujący realizację porozumienia programowego odbył dwa posiedzenia, dnia 29 września i dnia 6 października 2005 r., protokoły których Włochy przekazały Komisji; na drugim z tych posiedzeń przedstawiciel NGP wymienił spółkę Fri-El Acerra jako potencjalnego inwestora, który zgłosił zainteresowanie przejęciem starej elektrowni, pod warunkiem że ten projekt inwestycyjny będzie się kwalifikował do pomocy regionalnej.

(38)

Fri-El Acerra uważa, że uzasadnione oczekiwanie zostało wzmocnione pierwszym protokołem do porozumienia programowego podpisanym przez władze włoskie dnia 6 kwietnia 2006 r., w którym art. 3 w oczywisty sposób wskazuje na obowiązek regionu Kampania do zapewnienia wsparcia finansowego na projekt nowej elektrowni zasilanej biopaliwem. Dlatego też Fri-El Acerra uważa, że region Kampania miał prawny obowiązek wsparcia inwestycji na długo przed datą 7 czerwca 2006 r., gdy Fri-El Acerra formalnie złożyła pierwszy wniosek o pomoc. Kroki podjęte przez region Kampania później, w dniu 26 października 2007 r. i w dniu 8 kwietnia 2008 r., tylko potwierdziły ten obowiązek.

(39)

W kwestii kosztów kwalifikowalnych Fri-El Acerra zgadza się z Komisją, że w chwili przeniesienia aktywów (zamkniętej elektrowni), dwie spółki NGP i Fri-El Acerra nie były niezależne, gdyż NGP miała 90,5 % akcji w Fri-El Acerra. Jednakże Fri-El Acerra podkreśla, że transakcja odbyła się na zasadach rynkowych, jako że cenę nabycia określono według wartości ustalonej przez niezależnego eksperta. Fri-El Acerra dodaje, że udział NGP w Fri-El Acerra spadł do 5 % na koniec 2006 r. Aby wyeliminować jakiekolwiek wątpliwości, że NGP mogłaby uzyskać jakąś korzyść, Fri-El Group przejęła pozostałe 5 % od NGP dnia 11 grudnia 2008 r. Dlatego też Fri-El Acerra jest zdania, że przejściowa kontrola NGP nie odzwierciedlała średnio- i długoterminowych przesłanek ekonomicznych, ale wynikała z konkretnego mechanizmu wybranego na potrzeby przeniesienia aktywów (zamkniętej elektrowni).

(40)

Cenę zapłaconą za pozostałe aktywa, które Fri-El Acerra nabyła od NGP (zbiorniki na paliwo), ustalono w przedwstępnej umowie zakupu z dnia 8 marca 2006 r., a Fri-El Acerra potwierdza, że odzwierciedlała ona wartość rynkową aktywów. Na dowód tego Fri-El Acerra sporządziła nowy dokument z wyceną wartości zbiorników na paliwo, przygotowany przez tego samego niezależnego eksperta, który wyceniał wartość zamkniętej elektrowni. Ten nowy raport eksperta, sporządzony ex post w 2009 r., w trakcie formalnego postępowania wyjaśniającego, odnosi się wyraźnie do cen rynkowych tych używanych aktywów w listopadzie 2008 r. i potwierdza cenę zapłaconą NGP przez beneficjenta pomocy.

(41)

Jeżeli chodzi o wkład projektu w rozwój regionalny, Fri-El Acerra zwraca przede wszystkim uwagę na 25 utworzonych miejsc pracy. Fri-El Acerra podkreśla również, że elektrownia zasilana biopaliwem stanowi część nowej strategii rozwoju dla strefy przemysłowej Acerra. Ta strategia rozwoju uwzględnia potrzebę nowych inwestycji, które w niewielkim stopniu oddziaływają na środowisko, takich jak elektrownia zasilana biopaliwem Fri-El Acerra. Z wyłączeniem części wcześniej zajmowanej przez Montefibre, Agencja Rozwoju Przemysłu prowincji Neapol (17) zamierza przekształcić ten obszar w ośrodek innowacji przemysłu lotniczego. To wszystko miałoby znaczący wpływ na zatrudnienie, na środowisko naturalne oraz na warunki społeczno-gospodarcze w regionie, a elektrownia Fri-El Acerra zasilana biopaliwem pozytywnie przyczynia się do osiągnięcia celów tej strategii.

(42)

Wreszcie, jeżeli chodzi o ochronę środowiska, Fri-El Acerra odnosi się do tych samych dokumentów programowych regionu Kampania, które wcześniej wymieniały władze włoskie: wytycznych z 2002 r. dotyczących zrównoważonego rozwoju w sektorze energetycznym, które określają cele regionalnej polityki energetycznej; planu działania na rzecz regionalnego rozwoju gospodarczego z 2006 r.; oraz planu energii ekologicznej z 2008 r. Fri-El Acerra uważa, że wszystkie te dokumenty w oczywisty sposób wskazują na zapotrzebowanie na elektrownię zasilaną źródłami odnawialnymi w regionie Kampania.

(43)

W piśmie z 18 września 2009 r. władze włoskie przedstawiły dokładną argumentację dotyczącą wymogu istnienia efektu zachęty określonego w pkt 38 wytycznych z 2007 r. W szczególności władze włoskie uważają, że wytyczne z 2007 r. nie określają wyraźnie, jaką formę ma mieć wymagany list intencyjny.

(44)

Władze włoskie powtarzają, że porozumienie programowe podpisane dnia 15 lipca 2005 r. miało charakter wiążący, i potwierdzają że postępowanie administracyjne rozpoczęło się nie później niż protokół ustaleń z 2004 r., który obejmował zobowiązanie ze strony władz publicznych do zapewnienia zachęt w odniesieniu do rewitalizacji strefy przemysłowej Acerra. Władze włoskie uważają, że pierwszy protokół do porozumienia programowego, z dnia 6 kwietnia 2006 r., zawiera domniemane odniesienie do Fri-El Acerra, oraz że stwierdza się w nim, że region Kampania zamierza stworzyć zachęty w odniesieniu do inwestycji w nową elektrownię.

(45)

Władze włoskie dowodzą, że tożsamość prywatnych podmiotów, które mają realizować projekt, ma zupełnie marginalne znaczenie, jeśli tylko projekt zachowuje uzgodniony zakres oraz uzgodnione cele społeczno-ekonomiczne i przemysłowe. Podkreślają, że gdyby zachęty nie były dostępne, inwestor nie zlokalizowałby swojej działalności na omawianym obszarze, co pokazuje protokół z posiedzenia komitetu nadzorującego realizację porozumienia programowego z dnia 6 października 2005 r.

(46)

Władze włoskie potwierdzają stanowisko Fri-El Acerra w odniesieniu do wzajemnej niezależności Fri-El Acerra i NGP: jedynym i wyłącznym właścicielem projektu i beneficjentem pomocy jest Fri-El Acerra, spółka całkowicie niezależna od spółki NGP. Spółka NGP posiadała tymczasowy udział w Fri-El Acerra tylko przez krótki okres, w konsekwencji wybranego przez te podmioty mechanizmu przeniesienia elektrowni (18). W piśmie z dnia 2 listopada 2009 r., władze włoskie wyjaśniają powody przeniesienia elektrowni z NGP do Fri-El Acerra nie poprzez sprzedaż aktywów, ale poprzez, po pierwsze, przeniesienie części przedsiębiorstwa do Fri-El Acerra, a następnie przeniesienie posiadanych przez NGP akcji do Fri-El Group; powodami były przede wszystkim: a) kwestie podatkowe; b) możliwość zapłaty w ratach; oraz c) kwestie związane z zezwoleniami.

(47)

Jeżeli chodzi o ustalenie wartości aktywów, władze włoskie zauważają, że Fri-El Acerra zapłaciła za zamkniętą elektrownię kwotę odpowiadającą wartości ustalonej przez niezależnego eksperta; że nie może zatem być żadnej ewentualnej wątpliwości, że przeniesienie elektrowni odbyło się między niezależnymi stronami; oraz że w każdym razie transakcja odbyła się na zasadach rynkowych.

(48)

Te same uwagi dotyczące niezależności NGP i Fri-El Acerra odnoszą się oczywiście również do nabycia zbiorników na paliwo. Zatem sprzedaż zbiorników również odbyła się między niezależnymi stronami. Natomiast wartość zbiorników została ustalona przez strony przy ścisłym przestrzeganiu warunków rynkowych oraz przy zastosowaniu tych samych kryteriów i parametrów, które zastosował niezależny ekspert w wycenie elektrowni.

(49)

Jeżeli chodzi o wkład w rozwój regionalny, władze włoskie potwierdzają w swoich uwagach, że projekt inwestycyjny:

(50)

Do pisma z dnia 2 listopada 2009 r. władze dołączyły notatkę Ministerstwa Rozwoju Gospodarczego z dnia 21 października 2009 r., która według władz włoskich potwierdza, że projekt przyczynia się do rozwoju regionalnego. W notatce ministerstwo potwierdza, co następuje:

(51)

W piśmie z dnia 2 listopada 2009 r. władze włoskie odnoszą się do kwestii zgodności elektrowni z wymogami prawnymi regulującymi kwestię źródeł energii i dostaw paliw, wskazując, że wykorzystana technologia umożliwia, aby elektrownia była zasilana nie tylko olejem palmowym, ale również olejem z kokosów, kopry lub rzepaku lub innymi podobnymi biopaliwami roślinnymi, bez uszczerbku dla jej normalnego funkcjonowania lub wydajności.

(52)

Dnia 23 grudnia 2009 r., w celu uzyskania pełnej wiedzy na temat procesu decyzyjnego, Komisja poprosiła władze włoskie o przedstawienie wszelkich dostępnych dokumentów, datowanych przed rozpoczęciem przez Fri-El Acerra projektu inwestycyjnego, które mogłyby służyć uzasadnieniu decyzji o inwestycji.

(53)

Władze włoskie odpowiedziały dnia 1 lutego 2010 r., powtarzając, że protokół z posiedzenia dnia 6 października 2005 r. wyraźnie wskazał Fri-El Group jako alternatywnego inwestora po wycofaniu się przedsiębiorstwa Edison. W protokole tym przedstawiciel NGP stwierdził, że Fri-El Group oczekuje pomocy regionalnej.

(54)

Do odpowiedzi tej władze włoskie dołączyły kolejne pismo od beneficjenta pomocy z wewnętrznymi dokumentami Fri-El Group, a mianowicie: notatką konsultanta, w której mowa jest o możliwości przejęcia elektrowni NGP w Acerra po wycofaniu się przedsiębiorstwa Edison; dwiema kolejnymi umowami z tym samym konsultantem; oraz wewnętrznym sprawozdaniem z dnia 26 lutego 2006 r., analizującym finansową wykonalność projektu przy uwzględnieniu pomocy regionalnej i bez niej.

(55)

Zgodnie z art. 107 ust. 1 TFUE „z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w Traktatach, wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi”.

(56)

Pomoc ma być przyznana przez władze włoskie w formie dotacji bezpośredniej. Można zatem uznać, że pomoc jest przyznawana przez państwo członkowskie oraz przy użyciu zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(57)

Pomoc ma być przyznana pojedynczemu przedsiębiorstwu, Fri-El Acerra, a więc jest selektywna.

(58)

Pomoc ma być przyznana na inwestycję związaną z produkcją energii. Rynek energii elektrycznej był stopniowo otwierany na konkurencję, w szczególności na mocy dyrektywy 96/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 1996 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej (Dz.U. L 27 z 30.1.1997, s. 20), a proces ten zakończył się pełną liberalizacją tego sektora dnia 1 lipca 2007 r. (19) Ponadto w tej dziedzinie we Włoszech istniał pewien stopień konkurencji nawet przed wprowadzeniem prawodawstwa wspólnotowego (20). Jako że produkt ten jest przedmiotem wymiany handlowej między państwami członkowskimi, przedmiotowy środek może mieć wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(59)

Pomoc przyznana przedsiębiorstwu Fri-El Acerra uwolni je od kosztów, które musiałoby ponieść samodzielnie w ramach normalnej działalności, w przypadku gdyby miało uruchomić podobną elektrownię; dlatego dzięki pomocy przedsiębiorstwo uzyskuje korzyść ekonomiczną względem konkurentów.

(60)

W skutek sprzyjania przedsiębiorstwu Fri-El Acerra oraz jego produktom w stosunku do konkurentów przedsiębiorstwa, środek zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji.

(61)

W rezultacie Komisja uznaje, że zgłoszony środek pomocy stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

(62)

Ustaliwszy że zgłoszony środek pomocy stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, Komisja musi rozważyć, czy można go uznać za zgodny z rynkiem wewnętrznym.

(63)

Dzięki zgłoszeniu pomocy na rzecz Fri-El Acerra przed jej wdrożeniem, Włochy spełniły wymóg indywidualnego zgłoszenia określony w art. 108 ust. 3 TFUE.

(64)

Ustaliwszy że zgłoszony środek pomocy stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, Komisja musi rozważyć, czy można go uznać za zgodny z rynkiem wewnętrznym na podstawie jednego z wyłączeń przewidzianych w art. 107 ust. 2 i 3 TFUE.

(65)

Wyłączenia przewidziane w art. 107 ust. 2 TFUE dotyczą pomocy o charakterze socjalnym przyznawanej indywidualnym konsumentom, pomocy mającej na celu naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi lub innymi zdarzeniami nadzwyczajnymi oraz pomocy przyznawanej niektórym obszarom Republiki Federalnej Niemiec – wyłączenia te nie mają zastosowania w omawianej sprawie.

(66)

Artykuł 107 ust. 3 lit. a) TFUE przewiduje dopuszczenie pomocy przeznaczonej na sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu regionów, w których poziom życia jest nienormalnie niski lub regionów, w których istnieje poważny stan niedostatecznego zatrudnienia. Jak już wyjaśniono w sekcji 2 niniejszej decyzji, region Kampania kwalifikuje się do pomocy na podstawie tego wyłączenia.

(67)

Komisja zauważa, że celem pomocy jest sprzyjanie rozwojowi regionalnemu, a środek stanowi pomoc regionalną ad hoc na inwestycję. Komisja zwraca uwagę, że projekt inwestycyjny, który władze włoskie zamierzają wspierać, rozpoczął się w 2006 r. Tu pojawia się pytanie, czy środek należy oceniać na podstawie wytycznych z 2007 r. czy na podstawie wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej, które obejmowały okres 2000-2006 („wytyczne z 1998 r.”) (21).

(68)

Przepisy dotyczące stosowania ratione temporis tych dwóch zestawów wytycznych są określone w pkt 105 wytycznych z 2007 r.: wytyczne z 2007 r. należy stosować do wszelkiej pomocy regionalnej, która miała być przyznana po dniu 31 grudnia 2006 r., natomiast wytyczne z 1998 r. należy stosować do wszelkiej pomocy regionalnej, która została lub miała zostać przyznana przed 2007 r. W omawianym przypadku pomoc nie została przyznana przed 2007 r., niezależnie od faktu, że projekt rozpoczął się w 2006 r. Pierwszym aktem, który można uznać za przyznanie pomocy na rzecz beneficjenta, jest decyzja regionu Kampania z dnia 26 października 2007 r. (zob. sekcja 5.4.1.5) (22). W konsekwencji zgodność pomocy z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE należy oceniać na podstawie wytycznych z 2007 r.

(69)

Środka nie można uznać za pomoc na ważny projekt stanowiący przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania ani za pomoc mającą na celu zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce włoskiej, co przewiduje art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE. Nie jest to pomoc na wspieranie kultury i zachowanie dziedzictwa kulturowego, przewidziana w art. 107 ust. 3 lit. d) TFUE.

(70)

Wyłączenie przewidziane w art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE dopuszcza pomoc na ułatwianie rozwoju niektórych działań gospodarczych lub niektórych regionów gospodarczych, o ile pomoc taka nie zmienia warunków wymiany handlowej w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem: Komisja zauważa, że na tej podstawie pomoc na ochronę środowiska naturalnego można uznać za zgodną z rynkiem wewnętrznym, pod warunkiem że spełnia ona warunki Wytycznych wspólnotowych w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska („wytycznych środowiskowych z 2008 r.”) (23).

(71)

Władze włoskie nie przedstawiły żadnych argumentów wskazujących, że przedmiotowa pomoc może być zgodna z innymi postanowieniami Traktatu lub innymi przepisami, ramami lub wytycznymi dotyczącymi pomocy państwa.

(72)

Wytyczne z 2007 r. określają warunki zatwierdzania regionalnej pomocy inwestycyjnej w sekcjach 2 („Zakres”) i 4 („Regionalna pomoc inwestycyjna”). Pomoc w przedmiotowej sprawie musi być zgodna z pkt 10, w odniesieniu do przyczyniania się przez środek pomocy ad hoc do osiągnięcia celów strategii rozwoju regionalnego, oraz z sekcjami 4.1 („Forma i pułapy pomocy”) i 4.2 („Wydatki kwalifikowane”), w których określa się następujące wymogi:

—   Efekt zachęty: Aby zagwarantować, że pomoc regionalna stwarza rzeczywistą zachętę do podejmowania inwestycji, które w przeciwnym razie nie zostałyby zrealizowane w regionie uzyskującym pomoc, w pkt 38 wytycznych z 2007 r. stwierdza się, że „w przypadku pomocy ad hoc właściwy organ, przed rozpoczęciem prac nad realizacją projektu, musi wydać list intencyjny w sprawie przyznania pomocy uzależniający je od zatwierdzenia pomocy przez Komisję”.

—   Przyczynianie się do osiągnięcia celów spójnej strategii rozwoju regionalnego: W pkt 10 wytycznych z 2007 r. stwierdza się, że: „W wyjątkowych przypadkach, w których przewiduje się przyznanie indywidualnej pomocy ad hoc pojedynczej firmie …, państwo członkowskie musi udowodnić, że projekt przyczynia się do osiągnięcia celów spójnej strategii rozwoju regionalnego”.

—   Koszty kwalifikowalne: Dokładne określenie kosztów kwalifikowalnych znajduje się w pkt 34–36 oraz pkt 50–56 wytycznych z 2007 r.

—   Wkład własny beneficjenta pomocy: w pkt 39 wytycznych z 2007 r. określono wymóg, aby beneficjent pomocy wniósł wkład finansowy równy 25 %.

—   Utrzymanie inwestycji w regionie: w pkt 40 wytycznych z 2007 r. określono wymóg, aby inwestycja była utrzymana w regionie przez okres co najmniej pięciu lat (lub trzech lat w przypadku MŚP).

—   Pułapy pomocy: Pułapy pomocy określono w pkt 42-49 wytycznych z 2007 r.

(73)

Komisja oceniła zgodność proponowanego środka pomocy w sekcji 3.3 pkt 34 decyzji w sprawie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego (24). W pkt 34 ppkt (i) Komisja wyjaśniła, że środek dotyczył inwestycji początkowej, mianowicie utworzenia nowego zakładu. Nabycie aktywów bezpośrednio związanych z zakładem, w tym przypadku zamkniętej elektrowni cieplnej i używanych zbiorników na paliwo, można również uznać za inwestycję początkową, pod warunkiem że aktywa te kupił niezależny inwestor (zob. pkt 34-35 wytycznych z 2007 r.) - ten aspekt będzie oceniony w sekcji 5.4.3 poniżej. W pkt 34 ppkt (vi) decyzji w sprawie wszczęcia postępowania stwierdzono, że beneficjent pomocy ma wnieść wkład finansowy równy co najmniej 25 % kosztów kwalifikowalnych, w formie pozbawionej jakiegokolwiek wsparcia publicznego (zob. pkt 39 wytycznych z 2007 r.). W pkt 34 ppkt (vii) decyzji w sprawie wszczęcia postępowania stwierdzono, że pomoc podlega obowiązkowi utrzymania inwestycji przez okres co najmniej pięciu lat po jej ukończeniu (zob. pkt 40 wytycznych z 2007 r.). W pkt 34 ppkt (ii) i (iii) stwierdzono, że zgłoszona intensywność pomocy była poniżej obowiązującego pułapu pomocy regionalnej wynoszącego 30 % EDB, dostosowanego zgodnie z pkt 67 wytycznych z 2007 r. (zob. pkt 42-49 wytycznych z 2007 r.). W pkt 34 ppkt (iv) stwierdzono, że pomoc z tytułu kosztów analiz przygotowawczych oraz usług doradczych była poniżej pułapu 50 % dopuszczonego dla MŚP (zob. pkt 51 wytycznych z 2007 r.).

(74)

Poniżej Komisja oceni zgodność z warunkami dotyczącymi efektu zachęty, wkładu w rozwój regionalny oraz kosztów kwalifikowalnych inwestycji.

(75)

Punkt 38 wytycznych z 2007 r. ma następujące brzmienie:

(76)

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem:

„… Komisja może uznać środek pomocy za zgodny z art. 87 ust. 3 WE jedynie w przypadku gdy może stwierdzić, że pomoc ta przyczynia się do osiągnięcia jednego z wymienionych celów oraz że przedsiębiorstwo będące beneficjentem pomocy nie może osiągnąć tego celu, bazując na własnych zasobach w normalnych warunkach rynkowych. Innymi słowy, aby pomoc mogła być objęta jednym z odstępstw zawartych w art. 87 ust. 3 WE, nie tylko musi spełniać jeden z celów określonych w art. 87 ust. 3 lit. a), b), c) lub d) WE, ale musi być również konieczna do osiągnięcia tych celów (Sąd Pierwszej Instancji w sprawie T-187/99 Agrana Zucker und Stärke przeciwko Komisji [2001] Rec. II-1587, pkt 74).

Pomoc, która poprawia sytuację finansową przedsiębiorstwa będącego beneficjentem pomocy, ale nie jest konieczna do osiągnięcia celów określonych w art. 87 ust. 3 WE, nie może być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem (Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-390/06 Nuova Agricast [2008] Zb.Orz. I-2577, pkt 68; w tym samym tonie Trybunał Sprawiedliwości w sprawie 310/85 Deufil przeciwko Komisji [1987] Rec. 901, pkt 18 oraz sprawie C-400/92 Niemcy przeciwko Komisji [1994] Rec. I-4701, pkt 12, 20 i 21)” (25).

Sąd Pierwszej Instancji przyjął takie samo podejście w sprawie (26) dotyczącej środka pomocy ad hoc na podstawie poprzednich wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej (27), wyjaśniając, że przepisy dotyczące efektu zachęty mają również zastosowanie do środków ad hoc. Potwierdził, że Komisja mogła oprzeć swoją ocenę efektu zachęty na okolicznościach natury chronologicznej (28).

(77)

Praktyka Komisji utrwalona w wydawanych przez nią decyzjach w odniesieniu do środków pomocy ad hoc zatwierdzanych na mocy wytycznych z 2007 r. jest taka, że w celu uznania za dowód efektu zachęty w rozumieniu pkt 38 wytycznych z 2007 r. pisemne potwierdzenie przedstawione przez odpowiedzialny organ powinno określać co najmniej projekt inwestycyjny będący przedmiotem wsparcia, kwotę kosztów kwalifikowalnych, kwotę pomocy i powinno obejmować klauzulę warunkowości (29).

(78)

Władze włoskie i beneficjent pomocy przedstawili szereg dokumentów, które w ich opinii stanowią pisemne potwierdzenie w rozumieniu pkt 38 wytycznych z 2007 r. Komisja przeanalizuje każdy z tych dokumentów w celu sprawdzenia, czy spełniają one warunki określone w pkt 38 wytycznych z 2007 r. Przed uczynieniem tego Komisja musi ustalić datę rozpoczęcia realizacji projektu.

(79)

Władze włoskie stwierdziły, że realizacja projektu rozpoczęła się w lipcu 2007 r. Jednakże Komisja podkreśla, że zakup zamkniętej elektrowni cieplnej zainicjowano dnia 9 lutego 2006 r., przeniesieniem na Fri-El Acerra oddziału przedsiębiorstwa NGP związanego z elektrownią. Jako że nabycie aktywów bezpośrednio związanych z zakładem (w tym przypadku zamkniętą elektrownią) uznaje się za inwestycję początkową, datą rozpoczęcia realizacji projektu jest data zakupu zamkniętej elektrowni cieplnej. Komisja uważa zatem, że datą rozpoczęcia realizacji projektu jest dzień 9 lutego 2006 r. Jednakże Komisja zauważa, że jej ustalenia w odniesieniu do efektu zachęty pozostałyby takie same, gdyby przyjąć stanowisko, że właściwą datą jest dzień 4 sierpnia 2006 r., gdy przedsiębiorstwo Fri-El Acerra złożyło zamówienie na nową elektrownię w Wärtsilä, lub nawet termin 23-30 lipca 2007 r., gdy Fri-El Acerra rozpoczęło prace nad budową nowej elektrowni na biopaliwo.

(80)

Komisja uważa, że dokumentu tego, który opisano w pkt 23 i 24, nie można uznać za pisemne potwierdzenie w rozumieniu art. 38 wytycznych z 2007 r., jako że dotyczy on głównie planu ratowania i restrukturyzacji NGP (30). W dokumencie jest rzeczywiście mowa o budowie nowej elektrowni, ale w odniesieniu do innego przedsiębiorstwa (Edison) i innego projektu (nowa elektrownia cieplna o mocy 400 MW); nie wymienia się w nim też żadnego planu przyznania na ten projekt pomocy. Porozumienie programowe z dnia 15 lipca 2005 r. wskazuje jedynie, że NGP, Edison i władze włoskie mają zawrzeć kolejne porozumienie w terminie 60 dni, co w rzeczywistości nie miało miejsca. Jak wyjaśniono w pkt 24, Edison jest spółką całkowicie niepowiązaną ze spółką Fri-El Acerra.

(81)

Władze włoskie dowodzą, że wytyczne z 2007 r. nie określają dokładnej formy wymaganego pisemnego potwierdzenia; Komisja uważa, że argument ten nie uzasadnia poglądu, że wymogi przewidziane w pkt 38 wytycznych z 2007 r. są spełniane przez jakikolwiek dokument zawierający mało precyzyjne odniesienie do ewentualnego projektu objętego pomocą. W porozumieniu programowym z dnia 15 lipca 2005 r. nie wymienia się projektu inwestycyjnego, który ma być objęty wsparciem (elektrowni na biopaliwo), ani kwoty kosztów kwalifikowalnych ani kwoty pomocy. Nie wymienia się w nim nawet, że planowana jest jakakolwiek pomoc na przekształcenie zamkniętej elektrowni. Wymogi dotyczące dowodu potwierdzającego efekt zachęty określone w pkt 38 wytycznych z 2007 r. wyraźnie wymieniają projekt inwestycyjny; pomoc; beneficjenta pomocy; oraz potrzebę zatwierdzenia przez Komisję. Dokument stwierdzający efekt zachęty musi zawierać wszystkie te informacje.

(82)

Komisja nie może również zaakceptować argumentu władz włoskich, że porozumienie programowe z dnia 15 lipca 2005 r. stworzyło uzasadnione oczekiwanie, że dotacje będą dostępne na jakikolwiek projekt związany z produkcją energii elektrycznej w strefie przemysłowej Acerra: w porozumieniu programowym nie stwierdza się, że na ten cel ma być przyznana pomoc.

(83)

Komisja konkluduje, że porozumienie programowe z dnia 15 lipca 2005 r. nie spełnia wymogów określonych w pkt 38 wytycznych z 2007 r.

(84)

Region Kampania i NGP zmieniły porozumienie programowe dnia 6 kwietnia 2006 r. (zob. pkt 36 powyżej). Protokół zawiera odniesienie do planu alternatywnego dotyczącego elektrowni, wedle którego miałaby ona zostać przekształcona w elektrownię na biopaliwo; plan przewiduje pomoc na ten projekt w ramach programu objętego wyłączeniami grupowymi, mianowicie w ramach środka 1.12 w programie operacyjnym dla regionu Kampania (31).

(85)

Jednakże program ten nie mógłby sfinansować całej pomocy planowanej na projekt Fri-El Acerra, ponieważ nie obejmował on projektów, w przypadku których kwota pomocy była znaczna, tj. projektów o kosztach kwalifikowalnych powyżej 25 milionów EUR i intensywności pomocy powyżej 17,5 % EDB, ani projektów, w przypadku których całkowita kwota pomocy przekraczała 15 milionów EUR. W programie objętym wyłączeniem w kosztach kwalifikowalnych nie uwzględniało się też nabycia używanych maszyn i urządzeń (32).

(86)

Nawet gdyby Komisja miała uznać, że protokół z dnia 6 kwietnia 2006 r. stanowi pismo przyznające pomoc (a nie stanowi), pismo to nie spełniałoby wymogów pkt 38 wytycznych z 2007 r. Po pierwsze protokół przyjęto po rozpoczęciu prac (w dniu 9 lutego 2006 r. ). Po drugie protokół, podobnie jak porozumienie programowe w pierwotnej wersji, nie zawiera wszystkich informacji, które muszą się znajdować w liście intencyjnym: w szczególności nie wskazuje kwoty kosztów kwalifikowalnych ani kwoty pomocy, która ma być przyznana, ani nie zawiera klauzuli warunkowości. Po trzecie pismo to wyraźnie odnosi się do programu regionalnego, który wygasł dnia 31 grudnia 2006 r. (33) Komisja zdecydowała już, że efekt zachęty nie może być przeniesiony z jednego programu pomocy na inny, ponieważ każdy program jest niezależny i ma własne warunki kwalifikowalności (34); ma to tym bardziej zastosowanie, w przypadku gdy władze krajowe wskazały perspektywę udzielenia pomocy w ramach szczegółowego programu, który w rzeczywistości nie dopuszczał przyznawania pomocy w kwocie, o jaką chodzi w analizowanym tutaj przypadku, ani na projekt takiej wielkości.

(87)

Komisja stwierdza, że protokół z dnia 6 kwietnia 2006 r. do porozumienia programowego z dnia 15 lipca 2005 r. nie spełnia wymogów pkt 38 wytycznych z 2007 r. i że w każdym razie jest datowany po rozpoczęciu realizacji projektu.

(88)

W trakcie roku 2006, przed wygaśnięciem istniejących programów pomocy, przedsiębiorstwo Fri-El Acerra dwukrotnie wystąpiło o pomoc państwa: dnia 7 czerwca 2006 r. wnioskowało o 30 000 000 EUR w ramach środka 1.12 ujętego w programie operacyjnym dla regionu Kampania 2000-2006, natomiast dnia 18 grudnia 2006 r. wnioskowało o 43 396 000 EUR w ramach krajowego programu N 488/1992, który zmieniono i zatwierdzono jako środek pomocy państwa N 715/99 (35). Komisja nie wie, czy władze włoskie odniosły się pozytywnie do tych wniosków. Jednakże przedsiębiorstwo Fri-El Acerra rozpoczęło już prace poprzez przejęcie w lutym 2006 r. aktywów od NGP, a dnia 4 sierpnia 2006 r. złożyło zamówienie na nową elektrownię w firmie Wärtsilä. Wreszcie Fri-El Acerra rozpoczęło prace budowlane w dniach 23–30 lipca 2007 r. Wniosków tych zatem nie można uznać za list intencyjny w rozumieniu pkt 38 wytycznych z 2007 r. i nie dowodzą one, że pomoc ma rzeczywisty efekt zachęty.

(89)

Kolejny dokument z 2006 r. przywoływany przez władze włoskie w nadesłanych uwagach, mianowicie zezwolenie przyznane przez region Kampania dnia 9 października 2006 r. (36), dotyczy administracyjnych zezwoleń na techniczne przekształcenie istniejącej elektrowni, a nie pomocy, która ma być przyznana na ten cel przez władze regionalne. Dlatego dokumentu tego nie można uznać za list intencyjny w rozumieniu pkt 38 wytycznych z 2007 r.; ponadto zezwolenie jest datowane po dacie rozpoczęcia realizacji projektu.

(90)

Komisja jest zdania, że uchwała organu wykonawczego regionu Kampania z dnia 26 października 2007 r., o której mowa w pkt 25, 26, 29 i 68 powyżej (Deliberazione della Giunta Regionale della Regione Campania No 1857), jest pierwszym dokumentem wydanym przez władze włoskie zobowiązującym je prawnie do udzielenia Fri-El Acerra pomocy i spełnia wymogi określone w pkt 38 wytycznych z 2007 r. Ten dokument jasno określa projekt inwestycyjny (elektrownia zasilana biopaliwem) oraz kwotę pomocy (maksymalnie 19,5 miliona EUR) oraz jest uwarunkowany zgłoszeniem i zatwierdzeniem przez Komisję.

(91)

Komisja uważa, iż jako że prace nad projektem rozpoczęły się w lutym 2006 r., ponad półtora roku przed datą wspomnianego dokumentu, zgłoszony projekt nie spełnia wymogów dotyczących efektu zachęty określonych w pkt 38 wytycznych z 2007 r. (37) Projekt zgłoszono dopiero dnia 16 lipca 2008 r. Decyzji regionu podjętej w październiku 2007 r., zawierającej warunkowe zobowiązanie do przyznania pomocy, nie można uznać za czynnik decydujący, który zachęcił Fri-El Acerra do realizacji projektu inwestycyjnego, który w rzeczywistości rozpoczął się od zakupu elektrowni w lutym 2006 r. Decyzji regionu podjętej w październiku 2007 r. nie można uznać za wystarczającą do wykazania efektu zachęty pomocy, nawet jeżeli za datę rozpoczęcia projektu przyjmie się datę pierwszych prac budowlanych wykonanych przez Fri-El Acerra, w lipcu 2007 r., jako że prace te również poprzedziły tę decyzję.

(92)

Jako dowód efektu zachęty w odniesieniu do projektu inwestycyjnego Fri-El Acerra, władze włoskie wskazują także protokół z posiedzenia, które odbyło się dnia 6 października 2005 r., komitetu nadzorującego realizację porozumienia programowego z dnia 15 lipca 2005 r. Na tym posiedzeniu, zgodnie z protokołem, przedstawiciel NGP po raz pierwszy wymienił Fri-El Group jako potencjalnego inwestora, który zgłosił zainteresowanie przejęciem zamkniętej elektrowni. Stwierdzono, że zainteresowanie Fri-El Group było umotywowane dostępnością pomocy regionalnej dla przemysłu, która mogłaby zmniejszyć koszty finansowe zakładu, który w owym czasie nie był zbyt konkurencyjny.

(93)

Komisja uważa, że obecność tego stwierdzenia w protokole nie wskazuje na konkretny i wiążący zamiar ze strony władz włoskich przyznania pomocy na projekt inwestycyjny, uwarunkowany jedynie zatwierdzeniem pomocy przez Komisję. Stwierdzenie pochodzi od przedstawiciela NGP, przedsiębiorstwa borykającego się z trudnościami, które szukało nabywcy dla swojej zamkniętej elektrowni. Protokół nie zawiera żadnego oświadczenia ze strony władz włoskich potwierdzającego, że oczekiwania Fri-El Group dotyczące regionalnej pomocy inwestycyjnej zostaną spełnione.

(94)

Komisja podkreśla, że list intencyjny jednoznacznie musi być dokumentem pisemnym sporządzonym przez organ właściwy do przyznawania pomocy, a nie przedstawiciela przedsiębiorstwa niebędącego beneficjentem pomocy, które jest zainteresowane sprzedażą danego majątku (elektrowni cieplnej). Ponadto protokół ten nie spełnia minimalnych wymogów określonych w pkt 38 wytycznych z 2007 r. dotyczących zawartości listu intencyjnego.

(95)

W odniesieniu do pozostałych dokumentów przedstawionych przez władze włoskie (zob. pkt 54), Komisja uważa, że w świetle jasnego sformułowania w ostatnim zdaniu pkt 38 wytycznych z 2007 r. oraz faktu, iż list intencyjny musi pochodzić od organu właściwego do przyznawania pomocy, wewnętrznych dokumentów przedsiębiorstwa nie można uznać za równorzędne z listem intencyjnym wykazującym, że władze zamierzały przyznać pomoc na regionalny projekt inwestycyjny.

(96)

W każdym razie, dokumenty te raczej de facto potwierdzają, że decyzję inwestycyjną podjęto bez konkretnego i wiążącego zobowiązania ze strony władz włoskich do przyznania pomocy. W szczególności wewnętrzne sprawozdanie z dnia 26 stycznia 2006 r. ocenia finansową wykonalność projektu z uwzględnieniem pomocy regionalnej i bez niej. Pokazuje ono, że rozważano obie hipotezy. W sprawozdaniu stwierdza się, że gdyby przedsiębiorstwo Fri-El Acerra nie otrzymało regionalnej pomocy inwestycyjnej, projekt byłby mniej rentowny i bardziej ryzykowny. Jednakże jedynie w kilka tygodni później, dnia 9 lutego 2006 r., Fri-El Acerra uruchomiło inwestycję poprzez nabycie zamkniętej elektrowni NGP. Ani władze włoskie ani beneficjent pomocy nie wykazali, że w okresie od dnia 26 stycznia 2006 r. do dnia 9 lutego 2006 r. miało miejsce jakiekolwiek zdarzenie, które mogłoby wskazywać na zamiar władz włoskich udzielenia pomocy lub go potwierdzać.

(97)

Dlatego też Komisja uważa, że zgłoszony projekt nie spełnia warunków dotyczących efektu zachęty pomocy ad hoc określonych w pkt 38 wytycznych z 2007 r., który przewiduje, że efekt zachęty musi być pokazany, zanim rozpoczną się prace nad projektem, w formie listu intencyjnego właściwych organów stwierdzającym, że projekt inwestycyjny w zasadzie kwalifikuje się do pomocy, z zastrzeżeniem zatwierdzenia jej przez Komisję.

(98)

Komisja powtarza, że po pierwsze pomoc regionalna ad hoc może być uznana, na mocy pkt 10 wytycznych z 2007 r., za dopuszczalną jedynie w drodze wyjątku. Dlatego to państwo członkowskie ma wykazać, że regionalna pomoc ad hoc przyczynia się do rozwoju regionalnego poprzez pozytywny wpływ na takie kwestie, jak tworzenie miejsc pracy (liczba miejsc stworzona bezpośrednio lub pośrednio w wyniku inwestycji), transfer szkoleń i wiedzy oraz efekty zewnętrzne i efekt mnożnikowy skutkujące kolejnymi inwestycjami pokrewnych usługodawców i producentów, przy jednoczesnym ograniczaniu zakłóceń konkurencji.

(99)

Komisja bierze pod uwagę fakt, że bezpośrednie stworzenie (lub utrzymanie) 25 miejsc pracy oraz pośrednie stworzenie 10 miejsc pracy stanowi wkład w rozwój regionalny. Jednakże Komisja uważa, że liczba stworzonych miejsc pracy jest ewidentnie nieproporcjonalna do kwoty, która ma być przyznana jako pomoc, tj. kwoty 19,5 miliona EUR, co oznacza, że pomoc ad hoc w przeliczeniu na jedno bezpośrednio stworzone miejsce pracy wynosi 780 000 EUR; ta dysproporcja jest szczególnie uderzająca wobec porównania z wieloma środkami pomocy regionalnej ad hoc, które Komisja zatwierdziła w ostatnich latach, w przypadku których średnia wartość pomocy w przeliczeniu na jedno utrzymane lub stworzone miejsce pracy wynosiła poniżej 70 000 EUR (38). Wniosek ten pozostaje prawdziwy, nawet gdy uwzględni się fakt, że koszty stworzenia lub utrzymania miejsc pracy mogą się różnić w różnych państwach członkowskich.

(100)

Po drugie Komisja uważa, że formalne warunki określone w odniesieniu do produkcji energii elektrycznej w różnych programowych i planistycznych dokumentach dotyczących rozwoju regionalnego (39), w szczególności cel przewidujący, że do 2013 r. z biomasy będzie produkowana energia elektryczna o mocy 200 MW, określony w regionalnym planie energii ekologicznej z 2008 r., nie stanowią merytorycznego i istotnego uzasadnienia przedmiotowej pomocy regionalnej ad hoc. Wkład elektrowni Fri-El Acerra, o mocy 74,8 MW oraz produkcji 600 GWh rocznie, jest marginalny w porównaniu z ogólnym regionalnym deficytem energetycznym wynoszącym 15 000 GWh rocznie. Komisja uważa, że istnienie funkcjonującego rynku energii powoduje, że ta konkretna inwestycja nie jest konieczna. Komisja zgadza się, że projekt inwestycyjny może pomóc w osiągnięciu innych formalnych celów określonych w różnych regionalnych dokumentach programowych, jednak uważa, że jego wkład pod względem energii wytworzonej z odnawialnych źródeł raczej nie jest wystarczającym uzasadnieniem regionalnej pomocy ad hoc dla pojedynczego przedsiębiorstwa.

(101)

Na etapie zgłoszenia władze włoskie wielokrotnie dowodziły, że elektrownia będzie produkować energię dla strefy przemysłowej Acerra, zabezpieczając przedsiębiorstwa, które miały tam zostać utworzone, przed ryzykiem awarii zasilania. Na etapie formalnego postępowania wyjaśniającego porzucono ten argument, jako że Włochy potwierdziły, że Fri-El Acerra musi sprzedawać swoją produkcję na rynku energii poprzez podłączenie do sieci krajowej (40). Tym samym wyeliminowano jeden z głównych argumentów podnoszonych na etapie zgłoszenia, ponieważ energia produkowana przez Fri-El Acerra ma być sprzedawana na krajowym rynku energii, a nowa elektrownia na biopaliwo jest bezpośrednio podłączona do sieci krajowej.

(102)

W świetle informacji przekazanych przez władze włoskie w czasie formalnego postępowania wyjaśniającego Komisja odnotowuje argument, że zaniechanie inwestycji Fri-El Acerra może mieć negatywny wpływ na rozwój strefy przemysłowej Acerra, ponieważ byłoby ono kolejnym negatywnym sygnałem dla potencjalnych inwestorów na tym obszarze, który już został boleśnie dotknięty trudnościami o charakterze społecznym i gospodarczym. Inne przedsiębiorstwa, które zgłosiły zainteresowanie uruchomieniem działalności w tym miejscu, mogłyby się wycofać, co mogłoby mieć z kolei dalsze negatywne skutki dla podupadłego, będącego już w kryzysie obszaru przemysłowego. Jednakże należy podkreślić, że jeżeli środek pomocy nie ma żadnego efektu zachęty ex ante, fakt, że Komisja uzna go za niezgodny, nie może powstrzymać innych inwestorów od zlokalizowania działalności na danym obszarze przemysłowym ani pozbawić inne środki pomocy ich własnych efektów zachęty.

(103)

Wreszcie Komisja zauważa, że władze włoskie nie przedstawiły szczegółowych danych pokazujących, że inwestycja spowoduje transfer szkoleń lub wiedzy, efekty zewnętrzne lub efekt mnożnikowy podobny do efektów wykazanych w większości przypadków pomocy regionalnej ad hoc zatwierdzonych przez Komisję w ostatnich latach (41).

(104)

Mając na względzie wyżej opisane powody, praktykę stosowaną w przeszłości oraz wszelkie ewentualne istotne czynniki (liczba miejsc pracy stworzonych bezpośrednio lub pośrednio w skutek projektu jest ograniczona; wkład w osiągnięcie celów polityki rozwoju regionalnego jest nieistotny; nie wystąpiłoby żadne bezpośrednie zasilanie strefy przemysłowej w energię; nie wystąpiłyby żadne efekty zewnętrzne; i przede wszystkim kwota pomocy w przeliczeniu na jedno stworzone lub utrzymane miejsce pracy jest ewidentnie nadmierna), Komisja stwierdza, że inwestycja nie przyczynia się do osiągnięcia celów spójnej strategii rozwoju regionalnego, czego wymaga pkt 10 wytycznych z 2007 r.

(105)

Pomimo przesłanek ekonomicznych przedstawionych przez władze włoskie, przeniesienie aktywów (elektrowni) z NGP na Fri-El Acerra nie odbyło się całkowicie zgodnie z przepisami. Nabywca, przedsiębiorstwo Fri-El Acerra, potwierdza, że w chwili przeniesienia było ono w 90,5 % pod kontrolą NGP.

(106)

Wydaje się jednak, że tymczasowy udział NGP w przedsiębiorstwie Fri-El Acerra jest związany z wybraną metodą przeniesienia istniejącej elektrowni między dwiema formalnie niezależnymi stronami, w ramach którego oddział jednego przedsiębiorstwa przeniesiono na drugie jako aport w kapitale. Oddział przedsiębiorstwa NGP stał się wkładem w spółce typu joint venture, a akcje zostały następnie sprzedane Fri-El Group; gdy transakcję zakończono, te dwa przedsiębiorstwa były znów niezależne. Spełniony został wymóg, że cenę zamkniętej elektrowni cieplnej wyznacza niezależny rzeczoznawca, zgodnie z zasadami i celem określonymi w pkt 35 wytycznych z 2007 r.

(107)

Komisja stwierdza, że formalnie przeniesienie zamkniętej elektrowni cieplnej nie było w pełni zgodne z pkt 35 wytycznych z 2007 r., na mocy których zakład musi być „nabyty przez niezależnego inwestora”, ale że w każdym razie poszanowano istotę tego punktu. Cena zapłacona przez Fri-El Acerra za zamkniętą elektrownię stanowiła wartość oszacowaną przez niezależnego eksperta i wkrótce po zakończeniu przeniesienia aktywów nabywca stał się niezależny od sprzedawcy, NGP.

(108)

W odniesieniu do pozostałych używanych aktywów ujętych w kosztach kwalifikowalnych, Komisja przyjmuje rozumowanie przedstawione przez władze włoskie i przez Fri-El Acerra, że nawet jeżeli nie było żadnej formalnej wyceny ex ante dokonanej przez niezależnego eksperta, przeniesienie używanych zbiorników na paliwo odbyło się pomiędzy dwiema niezależnymi stronami w warunkach pełnej konkurencji. Cena zapłacona za te aktywa odpowiada cenie rynkowej, co potwierdza nowy dokument sporządzony przez tego samego niezależnego eksperta, który wcześniej oszacował wartość zamkniętej elektrowni.

(109)

W rezultacie, nabycie tych aktywów bezpośrednio związanych z zakładem, tj. zamkniętej elektrowni cieplnej i używanych zbiorników na paliwo, można uznać za inwestycję początkową w rozumieniu pkt 35 wytycznych z 2007 r.

(110)

Wobec powyższego, Komisja konkluduje, że mimo iż niektóre wymogi dotyczące regionalnej pomocy inwestycyjnej określone w wytycznych z 2007 r. zostały spełnione, obowiązki dotyczące pomocy regionalnej ad hoc na projekt inwestycyjny w odniesieniu do efektu zachęty i wkładu w rozwój regionalny nie zostały spełnione. Komisja stwierdza, że przedmiotowego środka nie można uznać za zgodny z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE oraz wytycznych z 2007 r.

(111)

Ani na etapie wstępnej oceny ani na etapie formalnego postępowania wyjaśniającego władze włoskie nie odpowiedziały na spostrzeżenie Komisji, że wytyczne środowiskowe z 2008 r. wydają się bardziej właściwe dla oceny tego rodzaju środków, których cele związane są z energią i środowiskiem naturalnym, a inwestycja obejmuje elektrownię na biopaliwo.

(112)

Sekcja 1.3.4 wytycznych środowiskowych z 2008 r. wymaga, aby środek miał efekt zachęty. W pkt 27 przewiduje się zatem, że „należy sprawdzić, czy danej inwestycji nie dokonano by nawet bez pomocy państwa”.

(113)

W przedmiotowej sprawie, jak wyjaśniono w sekcji 5.4.1 powyżej, inwestycję podjęto, zanim organ właściwy do przyznawania pomocy wyraził jakikolwiek określony zamiar faktycznego przyznania pomocy. W konsekwencji zgłoszona pomoc nie może mieć żadnego efektu zachęty, i choćby z tego jedynie względu nie spełnia wymogów określonych w wytycznych środowiskowych z 2008 r.

(114)

Ponadto Komisja zauważa, że pomimo wyraźnego wezwania w tym względzie, Włochy nie przedstawiły informacji koniecznych do wykazania, że środek spełnia warunki dotyczące pomocy inwestycyjnej na odnawialne źródła energii określone w wytycznych środowiskowych z 2008 r. (pkt 102-106).

(115)

To państwa członkowskie muszą wykazać, że środek pomocy jest zgodny (42). Jako że Włochy nie przedstawiły informacji dotyczących tej kwestii, Komisja nie posiada wystarczających danych, aby wyciągnąć wnioski dotyczące zgodności z innymi kryteriami wytycznych środowiskowych z 2008 r.

(116)

Komisja stwierdza, że środka pomocy nie można uznać za zgodny z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE ani z wytycznymi środowiskowymi z 2008 r. ani z żadnymi innymi klauzulami wyłączającymi zawartymi w TFUE. Dlatego też środek powinien być zakazany.

(117)

W decyzji w sprawie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego Komisja wyjaśniła, dlaczego ma wątpliwości, czy analizowany środek może kwalifikować się do wyłączenia na mocy art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE; powody są streszczone w sekcji 3 niniejszej decyzji. Wątpliwości te nie zostały całkowicie rozwiane przez informacje i argumenty zawarte w uwagach przekazanych przez władze włoskie i beneficjenta pomocy.

(118)

Komisja stwierdza, że zgłoszona pomoc regionalna ad hoc, która ma być przyznana przez władze włoskie na rzecz Fri-El Acerra, opisana w sekcji 2 niniejszej decyzji, nie spełnia wszystkich wymogów określonych w wytycznych z 2007 r. dotyczących zgodności z rynkiem wewnętrznym na mocy art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE ani nie spełnia wszystkich wymogów określonych w wytycznych środowiskowych z 2008 r. dotyczących zgodności z rynkiem wewnętrznym na mocy 107 ust. 3 lit. c) TFUE. Nie ma żadnych innych podstaw zgodności, które mogłyby mieć zastosowanie.

(119)

Jako że przedmiotowy środek pomocy nie kwalifikuje się do żadnego z pozostałych wyłączeń określonych w TFUE, nie może on zostać wdrożony. Zgodnie z informacjami władz włoskich pomoc nie została jeszcze przyznana; nie ma zatem potrzeby nakazywania odzyskania pomocy,

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/44

(1)

Dyrektywa 92/66/EWG określa unijne środki zwalczania mające zastosowanie w przypadku wystąpienia ognisk rzekomego pomoru drobiu wśród drobiu lub gołębi pocztowych i innych ptaków trzymanych w niewoli. Zgodnie z dyrektywą państwo członkowskie dopilnowuje, aby w momencie urzędowego potwierdzenia diagnozy rzekomego pomoru drobiu właściwy organ wyznaczył wokół zakażonego gospodarstwa obszar zapowietrzony, w promieniu minimum trzech kilometrów, położony wewnątrz obszaru zagrożonego o promieniu co najmniej dziesięciu kilometrów.

(2)

Środki mające zastosowanie w obszarze zapowietrzonym obejmują zakaz wywożenia drobiu i jaj wylęgowych z terenu gospodarstw, na których są one trzymane, chyba że właściwy organ wyda warunkowe zezwolenie na transport.

(3)

Właściwy organ może w szczególności udzielić zezwolenia na transport jednodniowych piskląt i młodych niosek wyłącznie do gospodarstwa znajdującego się w obszarze zagrożonym, o ile na terenie tego gospodarstwa nie ma innego drobiu. Państwo członkowskie, w przypadku którego transport piskląt i niosek do gospodarstwa położonego w obszarze zagrożonym nie jest możliwy, otrzyma jednak zezwolenie zgodnie z procedurą ustaloną w dyrektywie 92/66/EWG na transport wyżej wspomnianych piskląt i niosek do gospodarstwa położonego poza obszarem zagrożonym.

(4)

W dniu 3 stycznia 2011 r. Francja stwierdziła pojawienie się ogniska rzekomego pomoru drobiu wśród gołębi ras mięsnych w gospodarstwie w gminie Langoat, w departamencie Côtes d’Armor. W dniu 30 grudnia 2010 r. ustanowiono już obszar zapowietrzony oraz obszar zagrożony wokół wspomnianego gospodarstwa.

(5)

W dniu 4 stycznia 2011 r. Francja poinformowała Komisję o stwierdzeniu wystąpienia ogniska choroby i przyjętych środkach zwalczania, w tym o zakazie przenoszenia i transportu drobiu poza wskazany obszar zapowietrzony i obszar zagrożony zgodnie z dyrektywą 92/66/EWG.

(6)

Ustanowiony przez władze francuskie obszar zapowietrzony obejmuje gospodarstwa produkujące znaczną liczbę jednodniowych piskląt i młodych niosek, a gospodarstwa zlokalizowane w obszarze zagrożonym nie mają wystarczających zdolności, aby przyjąć te pisklęta i nioski. Francja poinformowała zatem Komisję, że transport jednodniowych piskląt i młodych niosek do gospodarstw położonych w obszarze zagrożonym nie jest możliwy.

(7)

W konsekwencji Francja zwróciła się o udzielenie jej zezwolenia na transport piskląt i niosek do gospodarstw położonych poza obszarem zagrożonym. Jednodniowe pisklęta i młode nioski pochodzące z gospodarstw położonych w obszarze zapowietrzonym pozostaną na terytorium Francji.

(8)

Należy udzielić zezwolenia, o które wnioskowała Francja, pod warunkiem że podejmie ona ścisłe środki zwalczania i środki zapobiegawcze zgodnie z dyrektywą 92/66/EWG, gwarantujące, że nie wystąpi ryzyko rozprzestrzenienia się rzekomego pomoru drobiu.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

właściwy organ odpowiedzialny za gospodarstwo pochodzenia informuje właściwy organ odpowiedzialny za gospodarstwo docelowe o wysyłce jednodniowych piskląt i młodych niosek przynajmniej z 24-godzinnym wyprzedzeniem;

b)

przed odjazdem pojazdy służące do transportu jednodniowych piskląt lub młodych niosek zostają zapieczętowane przez właściwy organ;

c)

w trakcie procedury opieczętowania, o której mowa w lit. b), właściwy organ zapisuje numer rejestracyjny pojazdu oraz liczbę przewożonych jednodniowych piskląt lub młodych niosek;

d)

po dotarciu transportu do gospodarstwa docelowego właściwy organ:

e)

każdy pojazd przewożący jednodniowe pisklęta lub młode nioski natychmiast po wyładowaniu zostaje poddany czyszczeniu i dezynfekcji pod urzędową kontrolą oraz zgodnie z instrukcjami właściwego organu;

f)

gospodarstwo docelowe pozostaje pod urzędową kontrolą przez minimum 21 dni.

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/46

(1)

Decyzją Komisji 2008/620/WE (2) ustanowiono indywidualny program kontroli i inspekcji obowiązujący przez okres trzech lat w celu zapewnienia spójnej realizacji środków odbudowy stad dorsza w cieśninie Kattegat, Morzu Północnym, cieśninie Skagerrak, wschodniej części kanału La Manche, wodach na zachód od Szkocji oraz Morzu Irlandzkim.

(2)

Indywidualny program kontroli i inspekcji jest niezbędny, aby zorganizować współpracę operacyjną między zainteresowanymi państwami członkowskimi oraz aby umożliwić Wspólnotowej Agencji Kontroli Rybołówstwa opracowanie wspólnych planów rozmieszczenia zgodnie z art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 768/2005 (3).

(3)

W celu zapewnienia nieprzerwanej spójnej realizacji ustanowionych środków odbudowy stad dorsza należy przedłużyć o rok indywidualny program kontroli i inspekcji.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/620/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/47

(1)

Decyzjami Komisji 2007/327/WE (3), 2008/394/WE (4) i 2010/61/UE (5) rozliczono rachunki za rok budżetowy 2006 wszystkich agencji płatniczych z wyjątkiem włoskiej agencji płatniczej „ARBEA”.

(2)

W świetle otrzymanych nowych informacji oraz wyników kontroli dodatkowej Komisja jest już w stanie podjąć decyzję w sprawie kompletności, dokładności i prawdziwości ksiąg rachunkowych przedłożonych przez włoską agencję płatniczą „ARBEA”.

(3)

Artykuł 7 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia Komisji (WE) nr 1663/95 z dnia 7 lipca 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 729/70 w odniesieniu do procedury rozliczania rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR (6) stanowi, że kwoty, które zgodnie z decyzją w sprawie rozliczenia rachunków określoną w akapicie pierwszym podlegają zwrotowi od każdego państwa członkowskiego lub które są płatne na rzecz każdego państwa członkowskiego, ustala się poprzez potrącanie zaliczek wypłaconych w danym roku budżetowym, tj. w roku 2006, od wydatków uznanych w tym samym roku budżetowym zgodnie z akapitem pierwszym. Kwoty te są odejmowane od lub dodawane do zaliczek na wydatki, począwszy od drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w którym została podjęta decyzja w sprawie rozliczenia rachunków.

(4)

Zgodnie z art. 32 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 konsekwencje finansowe nieodzyskania kwot powstałych w wyniku nieprawidłowości ponosi w 50 % zainteresowane państwo członkowskie, a w 50 % budżet UE, jeżeli odzyskanie nie nastąpiło w terminie czterech lat od daty pierwszego ustalenia administracyjnego lub sądowego, lub w terminie ośmiu lat, w przypadku gdy odzyskanie jest przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi. Artykuł 32 ust. 3 wymienionego rozporządzenia zobowiązuje państwa członkowskie do przesłania Komisji razem z rocznym sprawozdaniem finansowym skróconego zestawienia procedur windykacji wszczętych w wyniku nieprawidłowości. Szczegółowe przepisy dotyczące stosowania obowiązku sprawozdawczego państw członkowskich w odniesieniu do kwot, które podlegają zwrotowi, są określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych i innych jednostek, jak również rozliczenia rachunków EFRG i EFRROW (7). W załączniku III do wymienionego rozporządzenia znajdują są wzory tabel 1 i 2, które państwa członkowskie muszą dostarczyć w 2007 r. Na podstawie wypełnionych przez państwa członkowskie tabel Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie konsekwencji finansowych wynikających z nieodzyskania kwot powstałych w wyniku nieprawidłowości starszych niż odpowiednio cztery lata lub osiem lat. Decyzja ta pozostaje bez uszczerbku dla przyszłych decyzji w sprawie zgodności na mocy art. 32 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005.

(5)

Zgodnie z art. 32 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 państwa członkowskie mogą zdecydować o niekontynuowaniu windykacji. Taka decyzja może zostać podjęta jedynie w przypadku gdy łączna kwota poniesionych i przewidywanych kosztów windykacji przewyższa kwotę do odzyskania lub gdy odzyskanie okazuje się niemożliwe w związku z niewypłacalnością dłużnika lub osób odpowiedzialnych prawnie za nieprawidłowości, stwierdzoną i uznaną zgodnie z prawem krajowym. Jeżeli decyzję podjęto w terminie czterech lat od daty pierwszego ustalenia administracyjnego lub sądowego albo w terminie ośmiu lat, w przypadku gdy nieodzyskana kwota jest przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi, 100 % konsekwencji finansowych wynikających z nieodzyskania powinno zostać pokryte z budżetu UE. W skróconym zestawieniu, o którym mowa w art. 32 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, przedstawiono kwoty, w odniesieniu do których państwa członkowskie podjęły decyzję o niekontynuowaniu windykacji, oraz powody tej decyzji. Kwotami tymi nie zostają obciążone państwa członkowskie, których to dotyczy, lecz muszą one w związku z powyższym zostać pokryte z budżetu UE. Decyzja ta pozostaje bez uszczerbku dla przyszłych decyzji w sprawie zgodności na mocy art. 32 ust. 8 wspomnianego rozporządzenia.

(6)

Rozliczając rachunki przedmiotowych agencji płatniczych, Komisja musi uwzględnić kwoty już potrącone odnośnym państwom członkowskim na podstawie decyzji 2007/327/WE, 2008/394/WE oraz 2010/61/UE.

(7)

Zgodnie z art. 7 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1258/1999 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1663/95 niniejsza decyzja nie ma wpływu na podjęcie przez Komisję późniejszych decyzji wykluczających z finansowania wspólnotowego wydatki dokonane niezgodnie z przepisami UE,

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/50

(1)

Decyzją Komisji 2008/589/WE (2) ustanowiono indywidualny program kontroli i inspekcji obowiązujący przez okres trzech lat w celu zapewnienia spójnej realizacji wieloletniego planu ustanowionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1098/2007 (3) w odniesieniu do stad dorsza w Morzu Bałtyckim oraz połowów tych stad.

(2)

Indywidualny program kontroli i inspekcji jest niezbędny, aby zorganizować współpracę operacyjną między zainteresowanymi państwami członkowskimi oraz aby umożliwić Wspólnotowej Agencji Kontroli Rybołówstwa opracowanie wspólnych planów rozmieszczenia zgodnie z art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 768/2005 (4).

(3)

W celu zapewnienia nieprzerwanej spójnej realizacji wieloletniego planu ustanowionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1098/2007 należy przedłużyć o rok indywidualny program kontroli i inspekcji.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/589/WE.

(5)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Rybołówstwa i Akwakultury,

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/51

(1)

Unia Europejska przyjęła nową dyrektywę ramową w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych (1), a Szwajcaria zmieniła swoje przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, które zgodnie z art. 1 ust. 2 Umowy zostały uznane za równorzędne ze wspomnianymi przepisami Unii Europejskiej.

(2)

Należy zmienić rozdział 12 załącznika 1 (Pojazdy silnikowe), aby odzwierciedlić te zmiany.

(3)

Artykuł 10 ust. 5 Umowy stanowi, że Komitet może, na wniosek jednej ze Stron, zmienić załączniki do Umowy,

1.

W rozdziale 12 (Pojazdy silnikowe) załącznika 1 do wymienionej Umowy wprowadza się zmiany zgodnie z przepisami ustanowionymi w załączniku A do niniejszej decyzji.

2.

Zmienia się załącznik 1 do Umowy dotyczący sektorów produktów w celu dodania nowego rozdziału 18 dotyczącego produktów biobójczych zgodnie z przepisami ustanowionymi w załączniku B do niniejszej decyzji.

3.

Niniejszą decyzję sporządzoną w dwóch egzemplarzach podpisują przedstawiciele Komitetu, którzy są upoważnieni do działania w imieniu Stron. Niniejsza decyzja obowiązuje od daty złożenia ostatniego z wymienionych podpisów.

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/59

—

kwota pomocy brutto nie przekroczy 500 000 EUR (przed potrąceniem z tytułu podatku lub innych opłat) na przedsiębiorstwo; jeżeli pomoc przyznaje się w formie innej niż dotacja, kwotę pomocy wyraża się jako ekwiwalent dotacji brutto;

—

przed udzieleniem pomocy Innovation Norway jest zobowiązane uzyskać od zainteresowanego przedsiębiorstwa deklarację w formie pisemnej lub elektronicznej dotyczącą wszelkiej innej pomocy de minimis oraz pomocy w ramach przedmiotowego środka, którą przedsiębiorstwo to otrzymało w ciągu danego roku obrotowego; Innovation Norway zobowiązane jest sprawdzić, czy całkowita pomoc otrzymana w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2010 r. nie przekroczy górnej granicy 500 000 EUR;

—

pomoc może być przyznana nie później niż 31 grudnia 2010 r.;

—

w ramach programu nie udziela się pomocy wywozowej ani pomocy preferującej produkty krajowe względem produktów przywożonych;

—

pomoc w ramach niniejszego środka może być łączona z innymi rodzajami pomocy zgodnej ze wspólnym rynkiem pod warunkiem że przestrzegane są pułapy intensywności wskazane w odpowiednich wytycznych lub rozporządzeniach w sprawie wyłączeń grupowych;

—

pomoc nie będzie udzielana dużym przedsiębiorstwom, które w dniu 1 lipca 2008 r. kwalifikowały się do kategorii zagrożonych przedsiębiorstw w rozumieniu pkt 2.1 wytycznych Urzędu dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw, ani też MŚP, które w tym dniu kwalifikowały się do kategorii przedsiębiorstw zagrożonych w rozumieniu art. 1 ust. 7 ogólnego rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych, uwzględnionego w Porozumieniu EOG.

—

maksymalna kwota pomocy nie przekracza ekwiwalentu pieniężnego w wysokości 500 000 EUR na przedsiębiorstwo (zgodnie z pkt 4.2.2 lit. a) i f) tymczasowych ram prawnych);

—

pomoc przyznawana jest w formie programu pomocy (zgodnie z pkt 4.2.2 lit. b) tymczasowych ram prawnych);

—

pomoc przyznawana jest wyłącznie przedsiębiorstwom, które nie były zagrożone w dniu 1 lipca 2008 r. (13); może zostać udzielona przedsiębiorstwom, które nie były w tym czasie zagrożone, ale które później znalazły się w takiej sytuacji w wyniku światowego kryzysu finansowego i gospodarczego (zgodnie z pkt 4.2.2 lit. c) tymczasowych ram prawnych);

—

wyklucza się pomoc wywozową oraz pomoc preferującą krajowe towary i usługi względem przywożonych (zgodnie z pkt 4.2.2 lit. d) tymczasowych ram prawnych);

—

pomoc może być przyznana nie później niż 31 grudnia 2010 r. (pkt 4.2.2 lit. e) tymczasowych ram prawnych);

—

przepisy tymczasowych ram prawnych w zakresie nadzoru i sprawozdawczości będą przestrzegane (sekcja 4.7 ust. 59 tymczasowych ram prawnych).

19.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 46/63