23.6.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/12

—

stwierdzenie, że Republika Włoska rozszerzając w drodze art. 2 ust. 44 ustawy nr 350 z dnia 24 grudnia 2003 r. (ustawy budżetowej na 2004 r.) przewidzianą w art. 8 i 9 ustawy nr 289 z dnia 27 grudnia 2002 r. (ustawy budżetowej na 2003 r.) amnestię podatkową na rok 2002 oraz przewidując w sposób wyraźny i ogólny zaniechanie ustalenia podlegających opodatkowaniu w roku podatkowym 2002 obrotów, naruszyła zobowiązania wynikające z art. 2 ust. 1 lit. a), c) i d) oraz art. 193-273 tytułu XI dyrektywy Rady 2006/112/WE (1) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, które uchylają i zastępują z dniem 1 stycznia 2007 r. art. 2 i 22 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG (2) z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku w związku z art. 10 WE;

—

obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

1.

Komisja wskazuje na nałożone przez prawodawcę wspólnotowego na państwa członkowskie podwójne zobowiązanie, polegające nie tylko na przyjęciu przepisów krajowych niezbędnych w celu dokonania transpozycji szóstej dyrektywy, lecz także na przyjęciu przepisów administracyjnych, które są niezbędne w celu zapewnienia, że podatnicy opodatkowani podatkiem VAT zrealizują zobowiązania wynikające dla nich z tej dyrektywy, w szczególności obowiązek zapłaty w określonym terminie podatku związanego z osiągnięciem podlegającego opodatkowaniu obrotu. Dokonana przez ustawodawcę wspólnotowego harmonizacja podatku od wartości dodanej zostałaby pozbawiona znaczenia oraz praktycznej skuteczności, gdyby krajowe organy podatkowe nie były zobowiązane do zapewnienia skutecznej weryfikacji i kontroli, w celu zagwarantowania wskazanego w motywie czternastym szóstej dyrektywy „pobierania podatków w ujednolicony sposób we wszystkich państwach członkowskich”.

2.

Przepisy art. 8 i 9 włoskiej ustawy nr 289/2002 znacznie wykraczały poza granice przyznanego państwom członkowskim przez ustawodawcę wspólnotowego swobodnego uznania. Zamiast bowiem skorzystać z owego swobodnego uznania w celu zapewnienia skutecznej kontroli, państwo włoskie w drodze rzeczonej ustawy przewidziało w sposób ogólny zaniechanie poboru podatku bez ograniczeń, w sposób uniemożliwiający przeprowadzanie weryfikacji i kontroli w zakresie podatku od wartości dodanej. W wyniku tego państwo włoskie naruszyło przepis art. 22 szóstej dyrektywy, a tym samym określony w art. 2 ogólny obowiązek opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wszelkiego podlegającego opodatkowaniu obrotu. Prawodawca włoski umożliwił wszystkim podlegającym jego władztwu podatkowemu podatnikom podatku od wartości dodanej zupełne uniknięcie ewentualnych kontroli podatkowych w odniesieniu do kilku lat podatkowych. Podatnik może skorzystać z tego znaczącego przywileju na podstawie dokonania zapłaty zryczałtowanej kwoty, która nie jest związana z podatkiem od wartości dodanej, który byłby należny w związku z wartością dokonanych przez podatnika dostaw lub świadczonych przez niego usług w danym roku podatkowym.

3.

To radykalne „rozdzielenie” zobowiązania obliczonego na podstawie ogólnych przepisów dotyczących podatku od wartości dodanej oraz kwot podlegających zapłacie w związku z „condono tombale” (umorzeniem) w szczególnie wyraźny sposób jest widoczne w przypadku gdy podatnik w ogóle nie złożył deklaracji podatkowej. Podatnik będący osobą fizyczną może dokonać stosownego rozliczenia dokonując wpłaty 1 500 EUR, a podatnik będący osobą prawną dokonując wpłaty 3 000 EUR za każdy rok podatkowy. Również w przypadku „condono tombale”, wiążącego się ze złożeniem dodatkowego wyjaśnienia, nie występuje żaden związek z podstawą opodatkowania związaną z osiągniętym (lecz nie zadeklarowanym) obrotem. Kwota podlegająca zapłacie przez podatnika, który chciałby skorzystać z przywileju umorzenia, obliczana jest jako wartość procentowa (2 %) podatku od wartości dodanej, który podlegałby zapłacie od dokonanych dostaw lub świadczonych usług w danym roku podatkowym (lub podatku od wartości dodanej nienależnie odliczonego w tym samym roku podatkowym, związanego z nabytymi towarami lub usługami).

4.

Rzeczone zrezygnowanie z góry i w sposób ogólny z jakiejkolwiek kontroli może spowodować znaczące zakłócenia w prawidłowym funkcjonowaniu wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. W szczególności narusza ono zasadę neutralności podatkowej, która zakazuje odmiennego traktowania w zakresie poboru podatku od wartości dodanej podmiotów gospodarczych, które osiągają takie same obroty. Każde odstępstwo od zasady skutecznego stosowania i pobierania podatku od wartości dodanej jest bowiem równoznaczne z istotną niekorzystną sytuacją dla przedsiębiorstw włoskich oraz przedsiębiorstw z innych państw członkowskich, które podlegają ogólnym przepisom o podatku od wartości dodanej. Odstępstwo takie stanowi ponadto poważne naruszenie określonej w motywie czwartym szóstej dyrektywy zasady „uczciwej konkurencji” na wspólnym rynku.