This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document C2007/117/18
Case C-133/07 P: Appeal brought on 6 March 2007 by Raiffeisen Zentralbank Österreich AG against the judgment of the Court of First Instance (Second Chamber) delivered on 14 December 2006 in Joined Cases T-259/02 to T-264/02 and T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG and Others v Commission of the European Communities concerning Case T-259/02
Sprawa C-133/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 6 marca 2007 r. przez Raiffeisen Zentralbank Österreich AG dotyczące sprawy T-259/02
Sprawa C-133/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 6 marca 2007 r. przez Raiffeisen Zentralbank Österreich AG dotyczące sprawy T-259/02
Dz.U. C 117 z 26.5.2007, p. 11–12
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
Dz.U. C 117 z 26.5.2007, p. 10–11
(MT)
|
26.5.2007 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 117/11 |
Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 6 marca 2007 r. przez Raiffeisen Zentralbank Österreich AG dotyczące sprawy T-259/02
(Sprawa C-133/07 P)
(2007/C 117/18)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Wnoszący odwołanie: Raiffeisen Zentralbank Österreich AG (przedstawiciele: S. Völcker i G. Terhorst, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
|
— |
uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 (1), w zakresie w jakim Sąd oddalił skargę wniesioną przez RZB; |
|
— |
stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji C (2002) 2091 wersja ostateczna z dnia 11 czerwca 2002 r., w zakresie w jakim dotyczy on RZB; |
|
— |
tytułem żądania ewentualnego, obniżenie, według uznania Trybunału, grzywny nałożonej na RZB w art. 3 zaskarżonej decyzji; |
|
— |
obciążenie Komisji kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Sąd naruszył art. 81 WE, przyjmując, że Komisja mogła uznać — jedynie na podstawie faktu, iż spotkania międzybankowe obejmowały obszar jednego państwa członkowskiego —, że handel między państwami członkowskimi mógł być utrudniony.
Sąd naruszył prawo, kwalifikując spotkania banków jako „bardzo poważne naruszenie ”w rozumieniu wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien. Sąd zastosował w niewłaściwy sposób kryteria wskazane w tych wytycznych dotyczące wagi naruszenia (charakter naruszenia, rzeczywisty wpływ naruszenia na rynek, rozmiar właściwego rynku geograficznego), nie uwzględnił faktu, że Komisja wszczynała postępowania w sposób wybiórczy, i nie dokonał ostatecznie kompleksowej oceny wszystkich stanowisk, których przedstawienia sam zażądał.
Sąd naruszył prawo, przypisując RZB udziały rynkowe całego sektora, w którym działa Raiffeisen. Sąd niewłaściwie ograniczył przy tym swoje kryterium ocenne jedynie do „oczywistych ”przypadków nierównego traktowania w porównaniu z innymi bankami. Zabrakło koniecznej podstawy prawnej pozwalającej na całkowite przypisanie udziałów.
Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu oceny współpracy RZB. Sąd zastosował kryterium „znacznego zwiększenia wartości ”z naruszeniem zasady niedziałania wstecz, nie uwzględnił faktu, iż RZB współpracowała dobrowolnie, błędnie przyjął przerzucenie ciężaru dowodu w odniesieniu do wartości współpracy, bezprawnie odrzucił wspólną prezentację faktów jako niewłaściwą formę współpracy i niesłusznie nie uznał jako wkładu w ramach współpracy faktu, iż RZB przyznała, że rozmowy prowadzone przez banki miały cel antykonkurencyjny.
(1) Dz.U. C 331, str. 29.