Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (trzecia izba) z dnia 11 maja 2005 r. w sprawach połączonych od T-160/02 do T-162/02 Naipes Heraclio Fournier S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), w której brała udział w charakterze interwenienta France Cartes SAS, wniesione przez Naipes Heraclio Fournier S.A. w dniu 8 sierpnia 2005 r.

(Sprawa C-311/05 P)

(2005/C 243/19)

Język postępowania: hiszpański

W dniu 8 sierpnia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Naipes Heraclio Fournier S.A., reprezentowanej przez adwokatów E. Armijo Chávarriego i A. Castán Péreza-Gómeza, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (trzecia izba) z dnia 11 maja 2005 r. w sprawach połączonych T-160/02 do T-162/02 Naipes Heraclio Fournier S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), w której w charakterze interwenienta brała udział France Cartes SAS.

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o wydanie wyroku uchylającego zaskarżony wyrok i uwzględniającego jej żądania.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie opiera się na trzech zarzutach:

Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia przez drugą Izbę Odwoławczą zasady legalności i prawa do obrony przysługującego Naipes Fournier S.A. U podstaw zarzutu leży założenie, iż Sąd Pierwszej Instancji nie ograniczył się do zbadania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, lecz przeprowadził nową całościową ocenę sprawy wychodząc poza zakres zaskarżonych decyzji i konkretnych żądań strony skarżącej i interwenienta.

Drugi zarzut dotyczy naruszenia przez drugą Izbę Odwoławczą zasady legalności oraz art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 40/94 (1). U podstaw zarzutu leży założenie, iż Sąd Pierwszej Instancji ponownie przekroczył granicę wykonywania swojej funkcji orzeczniczej poprzez sanowanie i naprawę za pomocą swojej własnej argumentacji błędów materialnych popełnionych przez drugą Izbę Odwoławczą w zakresie zastosowania zakazów wymienionych w art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 40/94 do znaków graficznych skarżącej.

Trzeci zarzut dotyczy braku uzasadnienia zaskarżonego wyroku zgodnie z art. 253 WE. U podstaw zarzutu leży założenie, iż w zaskarżonym wyroku nie wskazano w sposób jasny i nie budzący wątpliwości toku rozumowania, który pozwolił Sądowi na wyciągnięcie wniosku, iż graficzne znaki towarowe skarżącej mieszczą się w bezwzględnej podstawie odmowy rejestracji wymienionej w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11 z 14.01.1994, str. 1).