Skarga wniesiona dnia 29 września 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-418/04)

(2005/C 6/44)

Język postępowania: angielski

W dniu 29 września 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich reprezentowanej przez Barriego Doherty i Michela van Beeka, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Irlandii.

Komisja wnosi do Trybunału o:

Zarzuty i główne argumenty:

Niniejsza sprawa dotyczy uchybienia przez Irlandię niektórym zobowiązaniom ustanowionym przez dyrektywę nr 79/409/EWG oraz dyrektywę 92/43/EWG. Komisja podnosi, że:

Od 1981 r. Irlandia nie zaklasyfikowała zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 79/409/EWG w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (zwanej dalej „dyrektywą o ptactwie”), wszystkich najbardziej odpowiednich obszarów pod względem liczby i rodzaju dla gatunków wymienionych w załączniku I do dyrektywy, jak również dla regularnie występujących gatunków wędrownych. Sprawa ta ma dwa aspekty. Po pierwsze, nie dokonano żadnej klasyfikacji w odniesieniu do niektórych obszarów („brak klasyfikacji”). Po drugie, nie dokonano pełnej klasyfikacji pozostałych obszarów („częściowa klasyfikacja”). Ze względu na obszar powierzchni, łączny obszar niezaklasyfikowanej i zaklasyfikowanej częściowo stawia Irlandię na drugim miejscu pod względem najmniejszej sieci OSO spośród Państw Członkowskich przed rozszerzeniem, które miało miejsce w dniu 1 maja 2004 r.

Irlandia nie objęła OSO reżimem koniecznej ochrony prawnej, zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy o ptactwie. Odnośny zakres prawa irlandzkiego ogranicza się do czegoś, co mogłoby zostać określone jako środki prewencyjne np. środki zwrócone przeciwko wynikającym z działalności człowieka zagrożeniom siedlisk i zakłóceniom wpływającym na ptactwo. Niezależnie od wady nieodłącznie tkwiących w tychże środkach prewencyjnych Komisja twierdzi, że reżim koniecznej ochrony prawnej wymagany przez art. 4 ust. 1 i 2 posiada ma większy zakres oraz że zapewnienie przetrwania i reprodukcji gatunków ptaków w obrębie OSO może wymagać czegoś więcej niż wysiłki podjęte celem ograniczenia niekorzystnej działalności człowieka.

Z drugiej strony, istniejące unormowanie irlandzkie odnoszące się do ochrony siedlisk poza sklasyfikowanymi OSO nie uwzględnia one specyficznych wymogów przewidzianych przez dyrektywę o ptactwie, w art. 4 ust. 4 zdanie 1. W szczególności prawo irlandzkie nie nakłada żadnych szczególnych obowiązków w odniesieniu do siedlisk gatunków dzikiego ptactwa, które powinny korzystać z ochrony właściwej dla OSO, a które nie zostały objęte istniejącą irlandzką siecią OSO.

Nie istnieje żaden szczególny zespół przepisów implementujących drugie zdanie art. 4 ust. 4, który stanowi, że Państwa Członkowskie dążą (…) do uniknięcia powstawania zanieczyszczenia lub pogorszenia warunków naturalnych siedlisk poza zaklasyfikowanymi obszarami. Wiele działań niszczących siedliska pozostaje poza posiadającym jakiekolwiek znaczenie rodzajem kontroli ustawowej.

Dyrektywa 79/409/EWG (dyrektywa o siedliskach) miała zostać implementowana począwszy od 10 czerwca 1994 r. Oznacza to, że przed lub po tej dacie, Irlandia powinna była dokonać transpozycji i zastosować postanowienia art. 6 ust. 2 do 4 do wszystkich OSO zaklasyfikowanych na podstawie art. 4 ust. 1 dyrektywy o ptactwie lub uznanych zgodnie z art. 4 ust. 2 tejże dyrektywy w wyżej wymienionym dniu lub po tej dacie.

Komisja jest zdania, że Irlandia nie dokonała transpozycji ani nie zastosowała art. 6 ust. 2 dyrektywy o siedliskach.

Przyjęcie krajowych środków celem implementacji art. 10 dyrektywy o ptactwie jest niezbędne dla zapewnienia pełnej skuteczności dyrektywy. Poprzez brak odzwierciedlenia obowiązku wspierania badań we właściwych przepisach ustawowych, Irlandia nie dokonała implementacji art. 10.

(1)  Dz.U. L 103 z dnia 25.4.1979, str. 1.

(2)  Dz.U. L 206 z dnia 22.7.1992, str. 7.