6.11.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/24

1.

podtrzymując żądania zgłoszone w postępowaniu w pierwszej instancji, o uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T-44/00 Mannesmannröhren-Werke AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1) w części oddalającej skargę przeciwko decyzji pozwanej 2003/382/WE z dnia 8 grudnia 1999r. wydanej w postępowaniu na podstawie art. 81 TWE,

2.

o stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej 2003/382/WE z dnia 8 grudnia 1999 r.

3.

ewentualnie, o stosowne obniżenie kary pieniężnej wymierzonej stronie skarżącej w art. 4 decyzji 2003/382/WE jak również odsetek z tytułu zawisłości sporu i za zwłokę ustalonych w art. 5 decyzji 2003/382/WE.

4.

ponadto ewentualnie, o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z uwzględnieniem poglądu prawnego Trybunału.

5.

o obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Sąd naruszył zasadę prawną sprawiedliwego procesu, przyjmując błędnie pod względem prawnym dopuszczalność uznania dokumentu ustalającego zasadę dystrybucji (tak zwanego „Verteilerschlüssel-Papier”) za podstawowy, obciążający materiał dowodowy, mimo iż autorstwo i pochodzenie oraz okoliczności jego uzyskania nie są stronie skarżącej znane. Strona skarżąca mogłaby stosownie bronić się przeciwko obciążającemu ją Verteilerschlüssel-Papier jedynie wtedy, gdyby, obok treści mogła wypowiedzieć się w kwestii jego wiarygodności.

2.

Sąd niesłusznie potwierdził zaistnienie naruszenia przepisów dotyczących karteli, zarzucane w art. 2 decyzji będącej przedmiotem sporu. Pozwana nie udowodniła, że strona skarżąca zawierając umowę dostawy z Corus w 1993 r. zawarła lub zrealizowała porozumienie horyzontalne z przedsiębiorstwami Vallourec oraz Dalmine. Nie zostało uwzględnione, że chodzi o umowę dostawy nie mającą cechy wyłączności, która została zawarta ponad dwa lata później niż pozostałe umowy.

3.

Sąd naruszył zasadę równego traktowania, nie przyznając stronie skarżącej– inaczej niż w przypadku Vallourec i Dalmine - obniżenia kary pieniężnej z tytułu współpracy w myśl obwieszczenia w sprawie nie nakładania lub obniżania grzywien w przypadku karteli (Dz. U. 1996, C 207). Poprzez tzw. oświadczenie „Bechera” strona skarżąca przyczyniła się do wyjaśnienia stanu faktycznego, który stał się podstawą również dla rozstrzygnięcia będącego przedmiotem sporu. Ponadto, strona skarżąca nie kwestionowała faktów ustalonych w zastrzeżeniach Komisji, co również niesłusznie nie znalazło odzwierciedlenia w obniżeniu wymiaru kary pieniężnej.