—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego Komisji z dnia 7 września 2022 r. oddalającej zażalenie R/553/22 złożone przez skarżącego;

—

postanowienie o wyjściu z propozycją zbadania możliwości polubownego rozstrzygnięcia sporu;

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący nieprawidłowości popełnionych przez organ powołujący w związku ze zwołaniem komisji lekarskiej w dniu 14 lutego 2020 r. bez wyznaczenia trzeciego lekarza.

2.

Zarzut drugi dotyczący nieprawidłowości popełnionych przez organ powołujący w związku z akceptacją notorycznego niestosowania się przez lekarzy drugiego i trzeciego do mandatu komisji lekarskiej, w szczególności pierwszych trzech punktów mandatu, a także do szczegółowej odpowiedzi udzielonej w pkt 103, 105, 107, 108, 110 i 111 wyroku Sądu z dnia 25 października 2017 r. w sprawie T-551/16 Lucaccioni/Komisja.

3.

Zarzut trzeci dotyczący nieprawidłowości popełnionych przez organ powołujący w związku z tym, iż przyjął on, aby karta komisji lekarskich nie była stosowana do protokołów z drugiego i trzeciego posiedzenia komisji lekarskiej.

4.

Zarzut czwarty dotyczący nieprawidłowości popełnionych przez organ powołujący w związku z wykluczeniem skarżącego, bez ważnego powodu, z dwóch posiedzeń komisji lekarskiej, podczas gdy zgodnie z mandatem jego obecność była wymagana.

5.

Zarzut piąty dotyczący nieprawidłowości popełnionych przez organ powołujący w związku z tym, że przyjął on, aby w sprawozdaniu końcowym komisji lekarskiej nie uwzględniono trzech podstawowych raportów medycznych, mimo że wymagał tego mandat komisji.

6.

Zarzut szósty dotyczący nieprawidłowości popełnionej przez organ powołujący, polegającej na tym, że przyjął on, iż w sprawozdaniu końcowym lekarze drugi i trzeci, nieposiadający żadnej specjalizacji w zakresie psychiatrii, pomimo wkładu z zewnątrz, zakwestionowali raport psychiatryczny renomowanego lekarza klinicznego, którego wybrał sam trzeci lekarz po szczegółowym wywiadzie osobistym.

7.

Zarzut siódmy dotyczący całkowitego zrównania zrekompensowanego uszczerbku psychicznego z przyczyn, które były istotne do 1994 r., z uszczerbkiem psychiatrycznym z przyczyn, które miały zastosowanie od 1994 r., co zostało już zakwestionowane przez Sąd w wyroku T-551/16, Lucaccioni/Komisja.

8.

Zarzut ósmy dotyczący tego, że lekarze drugi i trzeci oddali swoje głosy dopiero na posiedzeniu komisji lekarskiej w dniu 14 lutego 2020 r., co nie jest ani zwyczajowe w praktyce nauk medycznych.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczący uzasadnienia niewydolności oddechowej na poziomie 70 %, która nigdy nie została zgłoszona przez skarżącego, lecz została uznana przed 1994 r., i z której diagnozą zgodził się sam trzeci lekarz, z czego wynika jasno, że wystąpiła ona po tej dacie, a nie po 2000 r., dacie zgłoszenia pogorszenia przez skarżącego.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczący uzasadnienia stawki 50 % z tytułu poważnej depresji, nigdy niezgłoszonej przez skarżącego i nigdy nieuznanej przed 1994 r., zdiagnozowanej przez renomowanego lekarza klinicznego, ale wyraźnie zakwestionowanej przez trzeciego lekarza, ponieważ wystąpiła po 1994 r. i przed 2000 r., czyli datą stwierdzenia pierwszego pogorszenia w rozumieniu art. 14 wspólnych zasad ubezpieczenia urzędników Wspólnot Europejskich od ryzyka wypadku i choroby zawodowej w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2006 r.

11.

Zarzut jedenasty dotyczący zakwestionowania stawki 10 % za uszczerbek w zakresie „funkcjonalnych zaburzeń snu spowodowanych zmianami bocznej odleżyny po lewej stronie”, poświadczonych raportem lekarza szpitalnego i uznanych za minimalny odsetek wśród „zaburzeń snu” przewidzianych w B.O.B.I. (belgijskim urzędowym wykazie niepełnosprawności).

12.

Zarzut dwunasty dotyczący drugiego pogorszenia orzeczonego w dniu 8 marca 2021 r.