—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2023/572 z dnia 13 marca 2023 r. w zakresie, w jakim przedłuża ona stosowanie środków ograniczających przyjętych wobec skarżącego decyzją Rady (WPZiB) 2022/337 z dnia 28 lutego 2022 r. oraz rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2022/336 z dnia 28 lutego 2022 r.;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2023/571 z dnia 13 marca 2023 r. w zakresie, w jakim przedłuża ono stosowanie środków ograniczających przyjętych wobec skarżącego decyzją Rady (WPZiB) 2022/337 z dnia 28 lutego 2022 r. oraz rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 2022/336 z dnia 28 lutego 2022 r.;

—

zasądzenie od Rady kwoty 1 000 000 EUR w ramach zabezpieczenia z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez skarżącego;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie w zakresie względów przedstawionych przez Radę, a w szczególności w kwestii kryteriów wskazania zastosowanych wobec skarżącego oraz charakteru przyjętych środków.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia ciążącego na Radzie obowiązku uzasadnienia.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia praw podstawowych, które przysługują skarżącemu zgodnie z jego podstawowym statusem obywatela Unii. Skarżący podnosi, że naruszenie, na podstawie WPZiB, jego zagwarantowanej traktatami swobody przemieszczania się na terytorium Unii, jest pozbawione podstawy prawnej oraz jest nieproporcjonalne i niekonieczne.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia innych praw podstawowych skarżącego zagwarantowanych Kartą praw podstawowych oraz europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w szczególności naruszenie jego prawa własności oraz jego prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego.