1)

Czy art. 56 traktatu FUE należy interpretować w ten sposób, że pozwala on na stosowanie przez organy krajowe przepisów takich jak art. 1 francuskiej loi du 27 juin 1919 portant répression du trafic des billets de théâtre (ustawy z dnia 27 czerwca 1919 r. o zwalczaniu nielegalnego handlu biletami teatralnymi) oraz art. 313–6-2 code pénal (kodeksu karnego) w brzmieniu wynikającym z loi du 12 mars 2012 (ustawy z dnia 12 marca 2012 r.), w zakresie, w jakim skutkiem tych przepisów jest, z zastrzeżeniem wyjątków, zakaz odsprzedaży lub pomocy w odsprzedaży, między europejskimi osobami fizycznymi lub prawnymi z dwóch różnych państw członkowskich, biletów nabytych na rynku pierwotnym?

2)

Czy art. 56 i 52 traktatu FUE oraz związane z tymi postanowieniami nadrzędne względy interesu ogólnego należy interpretować w ten sposób, że pozwalają one organom krajowym, w oparciu o przepisy takie jak art. 1 francuskiej loi du 27 juin 1919 portant répression du trafic des billets de théâtre (ustawy z dnia 27 czerwca 1919 r. o zwalczaniu nielegalnego handlu biletami teatralnymi) oraz art. 313–6-2 code pénal (kodeksu karnego) w brzmieniu wynikającym z loi du 12 mars 2012 (ustawy z dnia 12 marca 2012 r.), uzasadnić ograniczenia, które nie wydają się odpowiednie dla skutecznej ochrony powoływanych celów takich jak ochrona porządku publicznego i ochrona konsumentów lub które są nieproporcjonalne w świetle alternatywnych środków, które można by brać pod rozwagę?

3)

Czy art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że pozwala on wymierzyć sprawcy przestępstwa z art. 313–6-2 code pénal (kodeksu karnego) w brzmieniu wynikającym z francuskiej loi du 12 mars 2012 (ustawy z dnia 12 marca 2012 r.), określoną w tym przepisie karę grzywny w wysokości do 15 000 EUR, a w przypadku powrotu do przestępstwa – do 30 000 EUR, biorąc pod uwagę, po pierwsze, ograniczający charakter ustanowionych regulacji prawnych, a po drugie, niewielką wagę popełnionych przestępstw?

4)

Czy zasadę pewności prawa, którą Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej usankcjonował jako ogólną zasadę prawa Unii Europejskiej, oraz art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ustanawiający zasadę ustawowej określoności czynów zabronionych i kar, należy interpretować w ten sposób, że pozwalają one na utrzymanie w mocy art. 1 francuskiej loi du 27 juin 1919 (ustawy z dnia 27 czerwca 1919 r.), który to przepis, po pierwsze, nie umożliwia zainteresowanym osobom ustalenia, czy dokonywana przez nie sprzedaż lub inne zbycie dotyczy biletu subwencjonowanego lub dotowanego (podczas gdy okoliczność ta powoduje powstanie ich odpowiedzialności karnej), a po drugie, nie daje podmiotom prawa precyzyjnej informacji o wysokości grożącej kary, gdyż kara ta jest wyrażona w starych frankach, bez odesłania wprost do obowiązujących przepisów?

5)

Czy zasadę pewności prawa, którą Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej usankcjonował jako ogólną zasadę prawa Unii Europejskiej, oraz art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ustanawiający zasadę ustawowej określoności czynów zabronionych i kar, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie stosowaniu art. 313–6-2 francuskiego code pénal (kodeksu karnego), który wywołuje niepewność po stronie osoby wystawiającej na sprzedaż dokumenty wstępu na wydarzenie lub przedstawienie lub dostarczającej w tym celu środki, skoro nie ma ona możliwości ustalenia, czy sprzedawca uzyskał zezwolenie producenta, organizatora lub właściciela praw do eksploatacji, zwłaszcza że pojęcie organizatora nie jest wyraźnie zdefiniowane w obowiązujących przepisach?

6)

Czy art. 313–6-2 francuskiego code pénal (kodeksu karnego) przyczynia się do ustanowienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów, będącego celem, jaki stawia sobie prawo Unii i jaki został wyrażony w art. 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ ten przepis karny umożliwia zwalczanie spekulacji biletami prowadzonej przez nieupoważnionych pośredników?

7)

Czy wprowadzony na mocy art. 313–6-2 code pénal (kodeksu karnego) zakaz odsprzedaży biletów przez osobę, która nie jest organizatorem lub producentem przedstawienia albo nie uzyskała upoważnienia do takiej odsprzedaży, nie jest sprzeczny z zasadą konkurencji ustanowioną w prawie Unii (art. 101–109 TFUE)?

8)

Czy art. 313–6-2 code pénal (kodeksu karnego) nie przyznaje organizatorom przedstawień prawa wyłącznego z naruszeniem art. 106 [ust.] 1 TFUE, skoro przyznaje on tym organizatorom monopol na sprzedaż biletów?