1)

Czy przytoczone poniżej orzecznictwo najwyższych sądów sądownictwa powszechnego i administracyjnego – w szczególności postanowienie nr 13973/2022 z dnia 3 maja 2022 r. Suprema Corte di Cassazione (sądu kasacyjnego, Włochy), w którym sędziemu honorowemu zatrudnionemu na czas określony, takiemu jak Giudice di pace (sędzia pokoju) w postępowaniu głównym, odmawia się wszelkich praw związanych ze statusem pracownika najemnego zatrudnionego na warunkach pracy porównywalnych z warunkami pracy sędziego zawodowego zatrudnionego na czas nieokreślony – stanowi istotne naruszenie prawa Unii poprzez uniemożliwienie skorzystania ze skutecznej ochrony sądowej praw przed niezawisłym sądem krajowym, jeżeli oraz w zakresie, w jakim Trybunał stwierdzi, że to orzecznictwo sądu powszechnego ostatniej instancji stanowiło naruszenie art. 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii […], art. 7 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (2) […], klauzul 2 i 4 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (3) […], zgodnie z ich wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 lipca 2020 r., Governo della Repubblica italiana (Statut włoskich sędziów pokoju), C-658/18; [UX] EU:C:2020:572 […], a także w wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r., [PG], C-236/20, EU:C:2022:263 […], jak również art. 47 akapit pierwszy i drugi karty?

2)

Czy art. 31 ust. 2 karty, art. 7 dyrektywy 2003/88/WE, klauzule 2 i 4 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony transponowanego dyrektywą 1999/70/WE, zgodnie z ich wykładnią dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyrokach UX i PG, a także art. 47 ust. 1 i 2 karty stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak art. 29 ust. 5 [decreto legislativo (dekretu ustawodawczego)] nr 116/2017, wprowadzony przez art. 1 ust. 629 legge (ustawy) nr 234/2021, w zakresie, w jakim ten przepis krajowy przewiduje automatyczne zrzeczenie się z mocy prawa wszelkich roszczeń wynikających z prawa Unii, a w postępowaniu głównym zrzeczenie się prawa do płatnego urlopu wypoczynkowego przysługującego giudice di pace (sędzi pokoju), która wniosła powództwo, w przypadku złożenia przez giudice di pace (sędzię pokoju), która wniosła powództwo, wniosku o dopuszczenie do procedury konkursowej dotyczącej stabilizacji zatrudnienia ad esaurimento do czasu osiągnięcia wieku 70 lat, w ramach stosunku pracy w Ministero della Giustizia (ministerstwie sprawiedliwości) na warunkach wynagrodzenia przysługujących urzędnikowi administracji pełniącemu funkcje sądownicze, oraz pomyślnego przejścia procedury konkursowej?

3)

Czy wybór, jakiego zamierza dokonać sąd odsyłający po przeprowadzeniu z wynikiem pozytywnym wszystkich kontroli powierzonych sądowi krajowemu przez przytoczone orzecznictwo Trybunału, dotyczących porównywalności warunków pracy między sędzią pokoju, która wniosła powództwo, a równoważnym jej sędzią sądu powszechnego zatrudnionym na czas nieokreślony, w odniesieniu do prawa sędzi pokoju, która wniosła powództwo, do odszkodowania z tytułu braku wypłaty wynagrodzenia za okres urlopu, który to wybór polega na zastosowaniu jako kryterium ustalenia kwoty należnego odszkodowania wynagrodzenia przewidzianego dla sędziego sądu powszechnego posiadającego grupę zaszeregowania HH03, z poszanowaniem różnorodności procedur zatrudnienia między sędzią honorowym a sędzią zawodowym zatrudnionym na czas nieokreślony, zastrzegając tylko na rzecz tego ostatniego (sędziego sądu powszechnego) prawo do awansu finansowego i zawodowego z tytułu wyższych kwalifikacji, a nie tylko z tytułu stażu pracy według klas i grup zaszeregowania, jest zgodny ze wskazówkami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przedstawionymi w wyrokach UX i PG?

4)

Wreszcie, czy art. 47 karty i warunki niezawisłości sądu wskazane przez Trybunał w wyroku UX, pkt 45–49, stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak art. 21 [decreto legislativo (dekretu ustawodawczego)] nr 116/2017, który przewiduje możliwość zastosowania wobec sądu odsyłającego środka polegającego na odwołaniu z urzędu sędziowskiego, według pełnego uznania Consiglio superiore della magistratura (najwyższej rady sądownictwa), bez jakiegokolwiek stopniowania kar dyscyplinarnych, nawet w przypadku, gdy ten sąd krajowy zamierza zastosować orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości w postępowaniu głównym, naruszając uregulowanie krajowe mające zastosowanie do okoliczności faktycznych postępowania głównego oraz wspomniane orzecznictwo najwyższych sądów sądownictwa powszechnego i administracyjnego?