1)

Czy art. 23 ust. 4 dyrektywy [2019/1023] (1) należy interpretować w ten sposób, że wyłączenie innych długów (innych niż te, które są wymienione w odpowiednich literach tego przepisu) jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy jest ono „należycie uzasadnione”?

2)

Czy możliwość wyłączenia przez państwa członkowskie niektórych kategorii długów z umorzenia długów (pod warunkiem że wyłączenie to jest należycie uzasadnione w rozumieniu art. 23 ust. 4 dyrektywy 2019/1023) należy interpretować w ten sposób, że pozwala ona państwom członkowskim na to, by wyłączyły wierzytelności podatkowe (które nie są wymienione w tym artykule), stawiając tym samym siebie w uprzywilejowanej sytuacji?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytania prejudycjalne: jakie kryteria musi spełniać to uzasadnienie w rozumieniu prawa Unii Europejskiej, aby było zgodne z ogólnymi zasadami prawa Unii i prawami podstawowymi, którym podlegają prawodawca europejski i ustawodawca krajowy [„zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową” (art. 18 TFUE) i „wolność prowadzenia działalności gospodarczej” (art. 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej), a także podstawowe swobody gospodarcze rynku wewnętrznego]?

4)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na to pytanie prejudycjalne: czy definicje (w rozumieniu prawa Unii Europejskiej i dla celów wykładni rozpatrywanej dyrektywy) pojęć „dług[ów], które wynikają z sankcji karnych lub w związku z nimi” i „dług[ów], które wynikają z odpowiedzialności deliktowej” obejmują również zobowiązania podatkowe, jak przewiduje krajowy akt prawny transponujący dyrektywę 2019/1023 (ustawa nr 9/2022 z dnia 11 stycznia 2022 r.)?