–

w imieniu FV – J.-M. Bauler, avocat,

–

w imieniu Caisse pour l’avenir des enfants – A. Rodesch i B. Rodesch, avocats,

–

w imieniu Komisji Europejskiej – F. Clotuche-Duvieusart i B.‑R. Killmann, w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy art. 45 TFUE, art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii (Dz.U. 2011, L 141, s. 1), art. 67 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2004, L 166, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2004, L 200, s. 1) oraz art. 60 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2009, L 284, s. 1).

2

Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu między FV, pracownikiem przygranicznym a Caisse pour l’avenir des enfants (kasą ds. przyszłości dzieci, Luksemburg, zwaną dalej „CAE”) dotyczącego odmowy tej ostatniej przyznania dodatku rodzinnego dziecku umieszczonemu w gospodarstwie domowym FV na mocy orzeczenia sądowego.

3

Zgodnie z art. 1 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (UE) 2019/1111 z dnia 25 czerwca 2019 r. w sprawie jurysdykcji, uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich i w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej oraz w sprawie uprowadzenia dziecka za granicę (Dz.U. 2019, L 178, s. 1) rozporządzenie to ma zastosowanie do „umieszczenia dziecka w placówce opiekuńczej lub w opiece zastępczej”.

4

Zgodnie z art. 30 ust. 1 rozporządzenia 2019/1111:

„Orzeczenie wydane w jednym państwie członkowskim jest uznawane w innych państwach członkowskich bez potrzeby przeprowadzania specjalnego postępowania”.

5

Artykuł 7 rozporządzenia nr 492/2011 stanowi:

„1.   Pracownik będący obywatelem państwa członkowskiego nie może być, na terytorium innego państwa członkowskiego, traktowany – ze względu na swą przynależność państwową – odmiennie niż pracownicy krajowi pod względem warunków zatrudnienia i pracy, w szczególności warunków wynagrodzenia, zwolnienia oraz, w przypadku utraty pracy, powrotu do pracy lub ponownego zatrudnienia.

2.   Pracownik taki korzysta z takich samych przywilejów socjalnych i podatkowych jak pracownicy krajowi.

[…]”.

6

Motyw 8 rozporządzenia nr 883/2004 brzmi następująco:

„Ogólna zasada równego traktowania ma szczególne znaczenie dla pracowników, którzy nie mają miejsca zamieszkania w państwie członkowskim ich zatrudnienia, włącznie z pracownikami przygranicznymi”.

7

Artykuł 1 tego rozporządzenia stanowi:

„Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia:

[…]

[…]

8

Artykuł 2 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia stanowi:

„Niniejsze rozporządzenie stosuje się do obywateli państwa członkowskiego, bezpaństwowców i uchodźców mieszkających w państwie członkowskim, którzy podlegają lub podlegali ustawodawstwu jednego lub kilku państw członkowskich, oraz do członków ich rodzin i osób pozostałych przy życiu”.

9

Zgodnie z art. 3 ust. 1 tego rozporządzenia:

„Niniejsze rozporządzenie stosuje się do całego ustawodawstwa odnoszącego się do następujących działów zabezpieczenia społecznego:

[…]

10

Artykuł 4 rozporządzenia nr 883/2004, zatytułowany „Zasada równego traktowania”, przewiduje:

„O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, osoby, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, korzystają z tych samych świadczeń i podlegają tym samym obowiązkom na mocy ustawodawstwa każdego państwa członkowskiego co jego obywatele”.

11

Artykuł 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. 2004, L 158, s. 77; sprostowania: Dz.U. 2004, L 229, s. 35; Dz.U. 2005, L 197, s. 34) brzmi następująco:

„Do celów niniejszej dyrektywy:

[…]”.

12

Właściwymi przepisami prawa luksemburskiego w niniejszej sprawie są przepisy art. 269 i 270 code de la sécurité sociale (kodeksu zabezpieczenia społecznego), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 sierpnia 2016 r., dnia wejścia w życie loi du 23 juillet 2016, portant modification du code de la sécurité sociale, de la loi modifiée du 4 décembre 1967 concernant l’impôt sur le revenu, et abrogeant la loi modifiée du 21 décembre 2007 concernant le boni pour enfant (ustawy z dnia 23 lipca 2016 r. o zmianie kodeksu zabezpieczenia społecznego i znowelizowanej ustawy z dnia 4 grudnia 1967 r. w sprawie podatku dochodowego oraz uchylającej znowelizowaną ustawę z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie dodatku na dziecko) (Mémorial A 2016, s. 2348, zwany dalej „kodeksem”).

13

Artykuł 269 ust. 1 kodeksu, zatytułowany „Warunki przyznania”, stanowi:

„Wprowadza się dodatek służący zabezpieczeniu przyszłości dzieci, zwany dalej »dodatkiem rodzinnym«.

Prawo do dodatku rodzinnego przysługuje na:

14

Artykuł 270 tego kodeksu stanowi:

„Do celów stosowania art. 269 ust. 1 lit. b) członkami rodziny danej osoby, na rzecz których przysługuje prawo do dodatku rodzinnego, są dzieci pochodzące z małżeństwa, dzieci pozamałżeńskie oraz dzieci adoptowane przez tę osobę”.

15

Artykuł 273 ust. 4 wspomnianego kodeksu stanowi w odniesieniu do dzieci będących rezydentami:

„W przypadku umieszczenia dziecka w pieczy zastępczej na mocy orzeczenia sądowego dodatek rodzinny wypłaca się osobie fizycznej lub prawnej, która sprawuje pieczę nad dzieckiem i u której dziecko ma prawne miejsce zamieszkania oraz faktyczne i stałe miejsce pobytu”.

16

FV, który pracuje w Luksemburgu i zamieszkuje w Belgii, posiada status pracownika przygranicznego i tym samym podlega luksemburskiemu systemowi dodatków rodzinnych. Z dniem 26 grudnia 2005 r. dziecko FW zostało umieszczone w gospodarstwie domowym FV na mocy wydanego przez sąd belgijski orzeczenia.

17

Decyzją z dnia 7 lutego 2017 r. comité directeur (komitet zarządzający) CAE cofnął FV z mocą wsteczną od dnia 1 sierpnia 2016 r. prawo do dodatków rodzinnych otrzymywanych na dziecko FW ze względu na to, że dziecko to, które nie ma więzi filiacyjnej z FV, nie posiada statusu „członka rodziny” w rozumieniu art. 270 kodeksu.

18

Conseil arbitral de la sécurité sociale (rada arbitrażowa ds. zabezpieczenia społecznego, Luksemburg) zmieniła tę decyzję i przekazała sprawę CAE do ponownego rozpatrzenia.

19

W dniu 27 stycznia 2022 r. conseil supérieur de la sécurité sociale (wysoka rada ds. zabezpieczenia społecznego, Luksemburg) utrzymała jednak w mocy decyzję CAE z dnia 7 lutego 2017 r. w drodze zmiany orzeczenia wydanego w niższej instancji. FV wniósł skargę kasacyjną do Cour de cassation (sądu kasacyjnego, Luksemburg), który jest sądem odsyłającym.

20

Sąd ten wyjaśnia, że zgodnie z mającym zastosowanie ustawodawstwem krajowym dziecko będące rezydentem ma bezpośrednie prawo do wypłaty świadczeń rodzinnych. Natomiast w przypadku dzieci niebędących rezydentami takie prawo jest przewidziane jedynie jako prawo wtórne dla „członków rodziny” pracownika przygranicznego, która to definicja nie obejmuje dzieci umieszczonych w gospodarstwie domowym takiego pracownika na mocy orzeczenia sądowego.

21

Powołując się na wyrok z dnia 2 kwietnia 2020 r., Caisse pour l’avenir des enfants (Dziecko współmałżonka pracownika przygranicznego) (C‑802/18, EU:C:2020:269), wspomniany sąd zastanawia się, czy to odmienne traktowanie jest zgodne z prawem Unii. Z wyroku tego wynika bowiem, że poprzez wyrażenie „dziecko pracownika przygranicznego”, które może pośrednio korzystać z przywilejów socjalnych, należy rozumieć również dziecko mające więź pokrewieństwa z małżonkiem lub zarejestrowanym partnerem odnośnego pracownika, w sytuacji gdy ten ostatni uczestniczy w utrzymaniu tego dziecka.

22

W tych okolicznościach Cour de cassation (sąd kasacyjny) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy zasada równego traktowania gwarantowana [w art.] 45 TFUE i [w art.] 7 ust. 2 rozporządzenia [nr 492/2011] oraz [art. 67 rozporządzenia nr 883/2004] i [art. 60 rozporządzenia nr 987/2009] stoją na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, zgodnie z którymi pracownicy przygraniczni nie mogą pobierać dodatku rodzinnego związanego z wykonywaniem przez nich pracy najemnej w tym państwie członkowskim na dzieci umieszczone u nich na mocy orzeczenia sądowego, podczas gdy wszystkie dzieci umieszczone w pieczy zastępczej na mocy orzeczenia sądowego i zamieszkałe w rzeczonym państwie członkowskim są uprawnione do otrzymywania tego dodatku wypłacanego osobie fizycznej lub prawnej, która sprawuje pieczę nad dzieckiem i u której dziecko ma prawne miejsce zamieszkania oraz faktyczne i stałe miejsce pobytu? Czy na odpowiedź na postawione pytanie może mieć wpływ fakt, że pracownik przygraniczny uczestniczy w utrzymaniu tego dziecka?”.

23

Poprzez swoje jedyne pytanie sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 45 TFUE i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu państwa członkowskiego, zgodnie z którym pracownik niebędący rezydentem nie może pobierać dodatku rodzinnego związanego z wykonywaniem przez niego pracy najemnej w tym państwie członkowskim na dziecko umieszczone u niego na mocy orzeczenia sądowego i nad którym sprawuje on pieczę, podczas gdy dziecko umieszczone w pieczy zastępczej na mocy orzeczenia sądowego i zamieszkałe w rzeczonym państwie członkowskim jest uprawnione do otrzymywania tego dodatku wypłacanego osobie fizycznej lub prawnej, która sprawuje pieczę nad tym dzieckiem, a także do ustalenia, czy okoliczność, że pracownik niebędący rezydentem uczestniczy w utrzymaniu dziecka umieszczonego w jego pieczy, ma wpływ na odpowiedź na to pytanie.

24

Na wstępie należy zauważyć, że niniejsza sprawa dotyczy wyłącznie kwestii, czy państwo członkowskie może stosować zróżnicowane warunki przyznawania w odniesieniu do pracownika będącego rezydentem i pracownika niebędącego rezydentem w kwestii przyznania zasiłku takiego jak dodatek rodzinny będący przedmiotem postępowania głównego.

25

W tych okolicznościach pytania prejudycjalnego nie można rozpatrywać w świetle art. 67 rozporządzenia nr 883/2004 i art. 60 rozporządzenia nr 987/2009, ponieważ przepisy te nie dotyczą sytuacji samego pracownika, lecz sytuacji członków jego rodziny zamieszkujących w innym państwie członkowskim.

26

Uściśliwszy powyższe, należy przede wszystkim zauważyć, że co się tyczy art. 45 ust. 2 TFUE, postanowienie to stanowi, iż swobodny przepływ pracowników oznacza zniesienie wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową między pracownikami państw członkowskich w zakresie zatrudnienia, wynagrodzenia i innych warunków pracy. Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011 stanowi z kolei, w specyficznej dziedzinie przyznawania przywilejów socjalnych, szczególny wyraz ustanowionej w ten sposób zasady równego traktowania, ponieważ przepis ten uściśla, że pracownik będący obywatelem państwa członkowskiego korzysta na terytorium innych państw członkowskich, których nie jest obywatelem, z takich samych przywilejów socjalnych i podatkowych jak pracownicy krajowi (zob. podobnie wyroki: z dnia 6 października 2020 r., Jobcenter Krefeld, C‑181/19, EU:C:2020:794, pkt 44, 78; z dnia 21 grudnia 2023 r., Chief Appeals Officer i in., C‑488/21, EU:C:2023:1013, pkt 49).

27

Następnie Trybunał miał już okazję orzec, po pierwsze, że ponieważ dodatek rodzinny rozpatrywany w postępowaniu głównym jest powiązany z wykonywaniem przez pracownika przygranicznego pracy najemnej, stanowi on przywilej socjalny w rozumieniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011. Po drugie, dodatek taki stanowi świadczenie z zakresu zabezpieczenia społecznego, należące do świadczeń rodzinnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. j) rozporządzenia nr 883/2004 [zob. podobnie wyrok z dnia 2 kwietnia 2020 r., Caisse pour l’avenir des enfants (Dziecko współmałżonka pracownika przygranicznego), C‑802/18, EU:C:2020:269, pkt 31, 40].

28

Trybunał zaś wielokrotnie orzekał, że zasada równego traktowania ustanowiona w art. 45 ust. 2 TFUE i w art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011 zakazuje nie tylko dyskryminacji bezpośredniej ze względu na przynależność państwową, lecz również wszelkich pośrednich form dyskryminacji, które przez zastosowanie innych kryteriów rozróżnienia prowadzą w rzeczywistości do takiego samego rezultatu [wyrok z dnia 2 kwietnia 2020 r., Caisse pour l’avenir des enfants (Dziecko współmałżonka pracownika przygranicznego), C‑802/18, EU:C:2020:269, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo].

29

W odniesieniu do tej zasady, na której opiera się swobodny przepływ pracowników, Trybunał orzekł już, że w szczególności w celu jak najlepszego zagwarantowania równego traktowania wszystkich osób pracujących na terytorium państwa członkowskiego, zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 883/2004 w związku z motywem 8 tego rozporządzenia, osoba wykonująca, między innymi, pracę najemną w państwie członkowskim podlega co do zasady ustawodawstwu tego państwa członkowskiego i zgodnie z tym artykułem powinna korzystać w nim z tych samych świadczeń co obywatele tego państwa [zob. podobnie wyrok z dnia 16 czerwca 2022 r., Komisja/Austria (Indeksacja świadczeń rodzinnych), C‑328/20, EU:C:2022:468, pkt 108 i przytoczone tam orzecznictwo].

30

Tymczasem, jak przypomniano w pkt 26 niniejszego wyroku, art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011 wyraża tę samą zasadę równego traktowania, przewidując, że pracownik z innego państwa członkowskiego korzysta z takich samych przywilejów socjalnych jak pracownicy będący rezydentami.

31

Ponieważ pracownicy przygraniczni przyczyniają się do finansowania polityki społecznej przyjmującego państwa członkowskiego w związku z podatkami i składkami socjalnymi płaconymi w tym państwie z tytułu wykonywanej w nim pracy najemnej, powinni oni mieć możliwość korzystania ze świadczeń rodzinnych oraz przywilejów socjalnych i podatkowych na takich samych warunkach jak pracownicy krajowi [zob. podobnie wyroki: z dnia 14 czerwca 2012 r., Komisja/Niderlandy, C‑542/09, EU:C:2012:346, pkt 66; z dnia 16 czerwca 2022 r., Komisja/Austria (Indeksacja świadczeń rodzinnych), C‑328/20, EU:C:2022:468, pkt 109; z dnia 21 grudnia 2023 r., Chief Appeals Officer i in., C‑488/21, EU:C:2023:1013, pkt 71].

32

W niniejszej sprawie na mocy mającego zastosowanie ustawodawstwa krajowego pracownicy niebędący rezydentami nie korzystają na takich samych warunkach jak pracownicy będący rezydentami z dodatku rodzinnego rozpatrywanego w postępowaniu głównym w odniesieniu do dzieci umieszczonych w gospodarstwie domowym takich pracowników, ponieważ w odróżnieniu od pracownika będącego rezydentem pracownik przygraniczny nie otrzymuje tego dodatku na dziecko, które zostało umieszczone w jego gospodarstwie domowym i nad którym sprawuje on pieczę.

33

Z postanowienia odsyłającego wynika bowiem, że zgodnie z art. 269 ust. 1 lit. a) kodeksu prawo do dodatku rodzinnego przysługuje wszystkim dzieciom faktycznie i w sposób ciągły zamieszkującym w Luksemburgu, które mają tam też prawne miejsce zamieszkania. W odniesieniu do dzieci umieszczonych w pieczy zastępczej na mocy orzeczenia sądowego art. 273 ust. 4 tego kodeksu stanowi, że w przypadku takiego umieszczenia dziecka dodatek ów wypłaca się osobie fizycznej lub prawnej, która sprawuje pieczę nad tym dzieckiem i u której dziecko ma prawne miejsce zamieszkania oraz faktyczne i stałe miejsce pobytu.

34

Natomiast zgodnie z art. 269 ust. 1 lit. b) i art. 270 kodeksu prawo do dodatku rodzinnego dla pracownika przygranicznego przysługuje wyłącznie na dzieci uznane na podstawie tego ostatniego przepisu za członków rodziny tego pracownika, a mianowicie na dzieci pochodzące z małżeństwa, dzieci pozamałżeńskie oraz dzieci adoptowane przez tę osobę.

35

W tych okolicznościach dziecku, które zostało umieszczone w gospodarstwie domowym pracownika, który skorzystał z prawa do swobodnego przemieszczania się i które ma u tego pracownika prawne miejsce zamieszkania oraz faktyczne i stałe miejsce pobytu, nie można przyznać świadczenia rodzinnego stanowiącego dla pracownika przygranicznego „przywilej socjalny”, podczas gdy dzieci umieszczone w takiej pieczy, które mają prawne miejsce zamieszkania oraz faktyczne i stałe miejsce pobytu u pracowników będących obywatelami przyjmującego państwa członkowskiego, mogą się o nie ubiegać. Takie odmienne traktowanie, które może działać bardziej na niekorzyść obywateli innych państw członkowskich, ponieważ nierezydentami są najczęściej obcokrajowcy, stanowi dyskryminację pośrednią ze względu na przynależność państwową.

36

Okoliczność, że orzeczenie o umieszczeniu dziecka pochodzi od sądu państwa członkowskiego innego niż przyjmujące państwo członkowskie danego pracownika, nie może mieć wpływu na taki wniosek.

37

Właściwe organy luksemburskie są bowiem zobowiązane do uznania orzeczenia o umieszczeniu dziecka wydanego przez inne państwo członkowskie i do nadania mu takiej samej mocy prawnej jak równoważnemu orzeczeniu krajowemu. Wynika to z łącznej lektury art. 1 ust. 2 lit. d) i art. 30 ust. 1 rozporządzenia 2019/1111. Przepisy te odpowiadają w istocie identycznym przepisom zawartym w art. 1 ust. 2 lit. d) i art. 21 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. 2003, L 338, s. 1), które obowiązywało w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 23 lipca 2016 r. zmieniającej kodeks i które zostało uchylone rozporządzeniem 2019/1111.

38

Aby dyskryminacja pośrednia, o której mowa w pkt 35 niniejszego wyroku, była uzasadniona, powinna być ona właściwa do osiągnięcia uzasadnionego celu i nie może wykraczać poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia [zob. podobnie wyroki: z dnia 14 czerwca 2012 r., Komisja/Niderlandy, C‑542/09, EU:C:2012:346, pkt 55, 73; z dnia 2 kwietnia 2020 r., Caisse pour l’avenir des enfants (Dziecko współmałżonka pracownika przygranicznego), C‑802/18, EU:C:2020:269, pkt 56, 58]. Sąd odsyłający nie przedstawił jednak żadnego uzasadnionego celu, który mógłby legitymować taką dyskryminację pośrednią.

39

W związku z tym należy stwierdzić, że art. 45 TFUE i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011 stoją na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, na mocy których pracownicy niebędący rezydentami nie mogą, w odróżnieniu od pracowników będących rezydentami, korzystać z przywileju socjalnego, takiego jak dodatek rodzinny rozpatrywany w postępowaniu głównym, na dzieci umieszczone w ich gospodarstwie domowym, nad którymi sprawują oni pieczę i które posiadają u nich prawne miejsce zamieszkania oraz faktyczne i stałe miejsce pobytu.

40

Wreszcie w odniesieniu do kwestii, czy okoliczność, że pracownik niebędący rezydentem uczestniczy w utrzymaniu dziecka umieszczonego w jego gospodarstwie domowym i nad którym sprawuje on pieczę, ma wpływ na odpowiedź na zadane pytanie, wystarczy zauważyć, że pod rygorem naruszenia równości traktowania pracowników przygranicznych okoliczność ta może zostać uwzględniona w ramach przyznawania takiemu pracownikowi zasiłku rodzinnego tylko wtedy, gdy właściwe przepisy krajowe przewidują taki warunek przyznania tego dodatku pracownikowi będącemu rezydentem, który sprawuje pieczę nad umieszczonym u niego dzieckiem.

41

W świetle powyższych rozważań na zadane pytanie należy odpowiedzieć, że art. 45 TFUE i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011 należy interpretować w ten sposób, iż stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu państwa członkowskiego, zgodnie z którym pracownik niebędący rezydentem nie może pobierać dodatku rodzinnego związanego z wykonywaniem przez niego pracy najemnej w tym państwie członkowskim na dziecko umieszczone u niego na mocy orzeczenia sądowego i nad którym sprawuje on pieczę, podczas gdy dziecko umieszczone w pieczy zastępczej na mocy orzeczenia sądowego i zamieszkałe w rzeczonym państwie członkowskim jest uprawnione do otrzymywania tego dodatku wypłacanego osobie fizycznej lub prawnej, która sprawuje pieczę nad tym dzieckiem. Okoliczność, że pracownik niebędący rezydentem uczestniczy w utrzymaniu umieszczonego u niego dziecka, może zostać uwzględniona w ramach przyznania takiemu pracownikowi dodatku rodzinnego na dziecko umieszczone w jego gospodarstwie domowym tylko wtedy, gdy właściwe przepisy krajowe przewidują taki warunek przyznania tego dodatku pracownikowi będącemu rezydentem, który sprawuje pieczę nad umieszczonym w jego gospodarstwie domowym dzieckiem.

42

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (trzecia izba) orzeka, co następuje:

Artykuł 45 TFUE i art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii

należy interpretować w ten sposób, że:

stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu państwa członkowskiego, zgodnie z którym pracownik niebędący rezydentem nie może pobierać dodatku rodzinnego związanego z wykonywaniem przez niego pracy najemnej w tym państwie członkowskim na dziecko umieszczone u niego na mocy orzeczenia sądowego i nad którym sprawuje on pieczę, podczas gdy dziecko umieszczone w pieczy zastępczej na mocy orzeczenia sądowego i zamieszkałe w rzeczonym państwie członkowskim jest uprawnione do otrzymywania tego dodatku wypłacanego osobie fizycznej lub prawnej, która sprawuje pieczę nad tym dzieckiem. Okoliczność, że pracownik niebędący rezydentem uczestniczy w utrzymaniu umieszczonego u niego dziecka, może zostać uwzględniona w ramach przyznania takiemu pracownikowi dodatku rodzinnego na dziecko umieszczone w jego gospodarstwie domowym tylko wtedy, gdy właściwe przepisy krajowe przewidują taki warunek przyznania tego dodatku pracownikowi będącemu rezydentem, który sprawuje pieczę nad umieszczonym w jego gospodarstwie domowym dzieckiem.