—

stwierdzenie nieważności decyzji oddelegowanego urzędnika zatwierdzającego Komisji, dyrektora generalnego DG Reform, w sprawie wykluczenia jej z udziału w procedurach wyboru podlegających rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (1), z możliwości zastania wybraną do celów realizacji środków finansowych Unii Europejskiej oraz z udziału w procedurach wyboru podlegających rozporządzeniu Rady (UE) 2018/1877 (2), wydanej w dniu 1 października 2022 r. i doręczonej skarżącej w dniu 3 października 2022 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”);

—

tytułem żądania ewentualnego, zastąpienie zaskarżonej decyzji umiarkowaną sankcją finansową, współmierną do ograniczonego udziału skarżącej w wykonaniu projektu;

—

nakazanie Komisji Europejskiej wypłaty odszkodowania celem naprawienia szkody poniesionej w wyniku zaskarżonej decyzji; oraz

—

w każdym wypadku – obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza art. 136 ust. 1 rozporządzenia 2018/1046 w zakresie, w jakim nie wykazano w niej istotnych okoliczności faktycznych niezbędnych do wydania decyzji o wykluczeniu wobec skarżącej, a w szczególności poprzez brak wykazania, że skarżąca indywidualnie dopuściła się znaczących uchybień w wypełnianiu najważniejszych obowiązków określonych w celu wykonania umowy zawartej między konsorcjum, którego była członkiem, a Komisją, jak tego wymaga art. 136 ust. 1 rozporządzenia nr 2018/1046.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza art. 136 ust. 3 rozporządzenia nr 2018/1046 i ogólną zasadę proporcjonalności, ponieważ:

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza ogólną zasadę pewności prawa, utrzymując w mocy z mocą wsteczną karę wykluczenia na podstawie rozporządzenia 2018/1046, która jest surowsza niż kara pieniężna nałożona przez ww. delegowanego urzędnika zatwierdzającego na mocy rozporządzenia nr 966/2012 (UE, Euratom) nr Parlamentu Europejskiego i Rady (3).