—

Skarżący, jak dotychczas, złożył dwa wnioski o utrzymanie ulgi podatkowej z tytułu dwojga swoich dzieci w wieku powyżej 26 lat na podstawie art. 3 ust. 4 akapit drugi rozporządzenia nr 260/68, jak zostało szczegółowo ustalone we wnioskach końcowych dyrektorów administracji nr 222/04. Następnie administracja przesłała mu dwie wiadomości elektroniczne, opisane jako powiadomienie, z informacją, że w związku z wyrokiem T-484/18 ulga podatkowa będzie przyznawana tylko wtedy, gdy wnioskodawca otrzymuje dodatek na dziecko. Skarżący nie mógł wnieść na to powiadomienie zażalenia na podstawie art. 90 regulaminu pracowniczego, ponieważ nie była to decyzja. W związku z tym w jego przekonaniu administracja nie podjęła decyzji w sprawie jego wniosku.

—

Przedmiot zażalenia i decyzja nie miały ze sobą nic wspólnego. Skarżący złożył zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników w związku z brakiem odpowiedzi. Natomiast w dniu 25 marca 2022 r. został natomiast oddalony rzekomy wniosek skarżącego o uchylenie decyzji, które w rzeczywistości nie zostały wydane, ponieważ były one prawidłowe.

—

Administracja stanęła na stanowisku, że dziećmi pozostającymi na utrzymaniu są tylko dzieci uprawniające do dodatku na dziecko. Jej zdaniem, ponieważ dzieci skarżącego przekroczyły granicę wieku 26 lat, skarżący nie ma już dzieci pozostających na utrzymaniu i w związku z tym nie jest uprawniony do ulgi podatkowej. Tym samym administracja pomyliła pojęcie dziecka pozostającego na utrzymaniu z dodatkowymi wymogami dotyczącymi otrzymywania dodatku na dziecko.

—

Skarżący uważa, że obowiązujące dotychczas wnioski końcowe dyrektorów administracji były częścią reformy regulaminu pracowniczego urzędników z 2004 r. i powinny być rozpatrywane również w tym kontekście. Administracja nie może po prostu wydzielić poszczególnych części z pakietu reform, kiedy jest to dla niej korzystne finansowo.

—

W uzasadnieniu przytoczonego wyroku T-484/18 powołano się na wyrok z dnia 27 listopada 1980 r., Sorasio-Allo i in./Komisja (81/79, 82/79 i 146/79, EU:C:1980:270), a zatem nie może być mowy o jakimkolwiek nowym orzecznictwie. W wyroku tym Trybunał nie wziął pod uwagę wszystkich wersji językowych. Jego ówczesny wniosek, że ulga podatkowa stanowi uzupełnienie dodatku na dziecko, nie mógł znaleźć potwierdzenia w innych wersjach językowych rozporządzenia nr 260/68. Dotychczas nie miało to jednak znaczenia, gdyż przyznanie ulgi podatkowej dla starszych dzieci było bezsporne od dziesięcioleci.

—

Nawet w drodze wykładni historycznej na podstawie niemal identycznego brzmienia poprzedniego rozporządzenia 32 (EWG), 12 (EWEA) (2) nie można wywieść uzupełnienia dodatku na dziecko o ulgę podatkową na dziecko pozostające na utrzymaniu. Sformułowanie „ponadto” użyte jako łącznik wyraźnie odnosi się do zryczałtowanej kwoty wydatków, o której mowa w poprzednim akapicie rozpatrywanego artykułu, a nie do dodatku na dziecko.

—

W ramach wykładni prawnoporównawczej przyznanie ulgi podatkowej z tytułu utrzymywania osób pozostających na utrzymaniu jako obciążenia wyjątkowego stanowi normę, którą Rada powinna była przyjąć za wzór przy przyjmowaniu rozporządzenia nr 260/68.

—

Zarówno dodatek na dziecko, jak i ulga podatkowa wymagają istnienia dziecka pozostającego na utrzymaniu, jednakże otrzymywanie dodatku na dziecko nie jest wymagane do uzyskania ulgi podatkowej. Mamy tu do czynienia z błędem formalno-logicznym, który w niedopuszczalny sposób odwraca przyczynę i skutek.