—

uznanie skargi za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2022/547 z dnia 5 kwietnia 2022 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz superchłonnych polimerów pochodzących z Republiki Korei (1) („zaskarżonego rozporządzenia”) w zakresie, w jakim ma ono zastosowanie do strony skarżącej;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w związku z niniejszym postępowaniem.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że strona pozwana dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, naruszyła art. 3 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (2) (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) oraz naruszyła prawo strony skarżącej do obrony przy dokonywaniu analizy wpływu przywozu z Korei na ceny.

2.

Zarzut drugi dotyczy tego, że strona pozwana dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, działała z naruszeniem art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 5, art. 3 ust. 6 i art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego oraz nie przedstawiła uzasadnienia, analizując sytuację pod względem szkody poniesionej przez producentów unijnych w sposób stronniczy i przypisując rzekomą szkodę przywozowi z Korei, a nie innym znanym czynnikom.

3.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że strona pozwana dopuściła się oczywistych błędów w ocenie, działała z naruszeniem art. 3 ust. 3 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego oraz naruszyła prawo strony skarżącej do obrony, ustalając margines szkody na podstawie uproszczonego numeru kontrolnego produktu, nie dostarczając odpowiednich jawnych streszczeń dotyczących obliczenia marginesu szkody i nie uwzględniając innych znanych czynników szkody przy ustalaniu marginesu szkody.

4.

Zarzut czwarty dotyczy tego, że strona pozwana przeprowadziła dochodzenie z naruszeniem prawa strony skarżącej do obrony i z naruszeniem prawa do dobrej administracji.