Wydanie tymczasowe

WYROK SĄDU (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

z dnia 17 lipca 2024 r. (*)

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte w związku z sytuacją w Syrii – Zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych – Ograniczenie w zakresie wjazdu na terytorium państw członkowskich – Wykaz osób, podmiotów i organów, do których ma zastosowanie zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych, lub podlegających ograniczeniom w zakresie wjazdu na terytorium państw członkowskich – Umieszczenie i pozostawienie nazwiska skarżącego w wykazie – Spadkobierca osoby już objętej środkami ograniczającymi – Prawo do obrony – Błąd w ocenie – Odpowiedzialność pozaumowna

W sprawie T‑209/22

Shahla Makhlouf, zamieszkała w Fairfax, Wirginia (Stany Zjednoczone), którą reprezentowali G. Karouni i E. Assogba, adwokaci,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, którą reprezentowali A. Limonet i V. Piessevaux, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD (dziewiąta izba w składzie powiększonym),

w składzie: L. Truchot, prezes, H. Kanninen, R. Frendo (sprawozdawczyni), M. Sampol Pucurull i T. Perišin, sędziowie,

sekretarz: L. Ramette, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 16 czerwca 2023 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Skarżąca, Shahla Makhlouf, wnosi w skardze z jednej strony na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności, po pierwsze, decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2022/242 z dnia 21 lutego 2022 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2022, L 40, s. 26) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/237 z dnia 21 lutego 2022 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2022, L 40, s. 6) (dalej łącznie jako „akty pierwotne”), a po drugie, decyzji Rady (WPZiB) 2023/1035 z dnia 25 maja 2023 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2023, L 139 s. 49) i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2023/1027 z dnia 25 maja 2023 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2023, L 139, s. 1) (dalej łącznie jako „akty utrzymujące”), w dotyczącym jej zakresie (dalej łącznie jako „zaskarżone akty”), a z drugiej strony, na podstawie art. 268 TFUE, o zasądzenie zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową, jaką poniosła z powodu przyjęcia zaskarżonych aktów.

 Okoliczności powstania sporu i okoliczności faktyczne zaistniałe po wniesieniu skargi

2        Skarżąca jest jedną z córek Mohammeda Makhloufa, przedsiębiorcy będącego obywatelem syryjskim.

3        Niniejsza sprawa wpisuje się w kontekst środków ograniczających przyjmowanych od 2011 r. przez Radę Unii Europejskiej przeciwko Syrii oraz osobom odpowiedzialnym za brutalne represje wobec syryjskiej ludności cywilnej.

4        W dniu 9 maja 2011 r. Rada przyjęła decyzję 2011/273/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii (Dz.U. 2011, L 121, s. 11), „zdecydowanie potępi[ającą] brutalne represje […] wobec pokojowych protestów zorganizowanych w różnych miejscowościach Syrii”. Rada wprowadziła w szczególności ograniczenia wjazdu na terytorium Unii Europejskiej, a także zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych niektórych osób i podmiotów „odpowiedzialnych za brutalne represje wobec [syryjskiej] ludności cywilnej […]”. Uznając, że działania regulacyjne na szczeblu unijnym są niezbędne do wdrożenia decyzji 2011/273, Rada przyjęła również rozporządzenie (UE) nr 442/2011 z dnia 9 maja 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2011, L 121, s. 1).

5        Nazwiska osób „odpowiedzialnych za brutalne represje wobec ludności cywilnej w Syrii”, a także nazwiska osób fizycznych oraz nazwy osób prawnych i podmiotów związanych z nimi zostały wyszczególnione w załączniku do decyzji 2011/273 i w załączniku II do rozporządzenia nr 442/2011.

6        W dniu 1 sierpnia 2011 r. Rada przyjęła decyzję wykonawczą 2011/488/WPZiB dotyczącą wykonania decyzji 2011/273 (Dz.U. 2011, L 199, s. 74) oraz rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 755/2011 dotyczące wdrożenia rozporządzenia (UE) nr 442/2011 (Dz.U. 2011, L 199, s. 33), aby włączyć między innymi nazwisko Mohammeda Makhloufa do odpowiednich załączników zawierających wykazy osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi (zob. pkt 5 powyżej).

7        W dniu 18 stycznia 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz uchylające rozporządzenie (UE) nr 442/2011 (Dz.U. 2012, L 16, s 1), a w dniu 31 maja 2013 r. decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2013, L 147, s. 14) (dalej łącznie jako „akty podstawowe”), między innymi w celu nałożenia środków ograniczających na osoby czerpiące korzyści z polityki prowadzonej przez reżim syryjski lub wspierające go oraz na osoby powiązane z nimi. Ich nazwiska są odtąd wyszczególnione w załączniku II do rozporządzenia nr 36/2012 i w załączniku do decyzji 2013/255 (dalej jako „sporne wykazy”).

8        W dniu 12 października 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/1836 zmieniającą decyzję 2013/255 (Dz.U. 2015, L 266, s. 75), w związku z poważną sytuacją w Syrii, jak wynika z motywu 5 tej pierwszej decyzji, oraz rozporządzenie (UE) 2015/1828 zmieniające rozporządzenie nr 36/2012 (Dz.U. 2015, L 266, s. 1) (dalej łącznie jako „akty z 2015 r.”).

9        W tym względzie Rada, uznając, że środki ograniczające przyjęte pierwotnie w drodze decyzji 2011/273 nie doprowadziły do zakończenia brutalnych represji reżimu syryjskiego wobec ludności cywilnej, postanowiła, jak wynika z motywu 5 decyzji 2015/1836, iż „niezbędne [jest] utrzymanie obecnych środków ograniczających i zapewnienie ich skuteczności poprzez ich dalsze rozwinięcie, przy jednoczesnym zachowaniu ukierunkowanego i zróżnicowanego podejścia oraz z uwzględnieniem sytuacji humanitarnej syryjskiej ludności”, przy czym uważa ona, że „niektóre kategorie osób i podmiotów mają szczególne znaczenie dla skuteczności tych środków ograniczających, ze względu na szczególną sytuację panującą w Syrii”.

10      W konsekwencji decyzja 2015/1836 zmieniła brzmienie art. 27 i 28 decyzji 2013/255. Artykuły te przewidują obecnie ograniczenia we wjeździe na terytorium państw członkowskich lub przejeździe przez nie, a także zamrożenie środków finansowych i zasobów gospodarczych osób przynależących do kategorii osób wskazanych w ust. 2 lit. a)-g), których wykaz znajduje się w załączniku I, chyba że zgodnie z ust. 3 tych artykułów „istnieją wystarczające informacje potwierdzające, że osoby te nie są lub przestały być związane z reżimem lub nie wywierają na niego wpływu ani nie jest z nimi związane rzeczywiste ryzyko omijania środków ograniczających”.

11      W szczególności, skoro, jak wynika z motywu 7 decyzji 2015/1836, „[t]radycyjnie władzę w Syrii sprawuje się na podstawie powiązań rodzinnych [zaś] w obecnym reżimie syryjskim władza koncentruje się w rękach wpływowych członków rodzin Assad i Makhlouf”, należy wprowadzić środki ograniczające wobec niektórych członków tych rodzin, co ma na celu zarówno wywarcie poprzez członków tych rodzin bezpośredniego wpływu na reżim w celu zmiany jego polityki represji, jak i wykluczenie ryzyka omijania środków ograniczających z pomocą wspomnianych członków rodziny.

12      Zatem w następstwie przyjęcia aktów z 2015 r., zgodnie z art. 27 ust. 2 lit. b) i art. 28 ust. 2 lit. b) decyzji 2013/255 środki ograniczające obejmują obecnie również „członków rodziny Assad lub rodziny Makhlouf” (dalej jako „kryterium przynależności rodzinnej”). Równolegle w art. 15 rozporządzenia nr 36/2012 dodano ust. 1a lit. b), który przewiduje zamrożenie aktywów członków tych rodzin (dalej, łącznie z art. 27 ust. 2 lit. b) i art. 28 ust. 2 lit. b) decyzji 2013/255, jako „przepisy ustanawiające kryterium przynależności rodzinnej”).

13      W dniu 12 września 2020 r. zmarł Mohammed Makhlouf (dalej jako „zmarły”). W tej dacie jego nazwisko znajdowało się nadal w spornych wykazach.

14      W dniu 21 lutego 2022 r. na mocy aktów pierwotnych Rada umieściła nazwisko skarżącej w wierszu 320 spornych wykazów, podając następujący powód:

„Córka Mohammeda Makhloufa. Członek rodziny Makhloufów”.

15      Aby uzasadnić umieszczenie nazwiska skarżącej w spornych wykazach Rada oparła się na postanowieniu o otwarciu spadku po zmarłym, które zostało wydane przez sąd syryjski z datą 27 września 2020 r. (dalej jako „postanowienie o otwarciu spadku”).

16      Trzy dni po przyjęciu aktów pierwotnych, czyli w dniu 24 lutego 2022 r., Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2022/306 w sprawie wykonania decyzji 2013/255 (Dz.U. 2022, L 46, s. 95) oraz rozporządzenie wykonawcze (UE) 2022/299 dotyczące wykonania rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. 2022, L 46, s. 1), w celu wykreślenia nazwiska zmarłego ze spornych wykazów.

17      W dniu 12 kwietnia 2022 r. skarżąca złożyła do Rady wniosek o usunięcie jej nazwiska ze spornych wykazów.

18      Pismem z dnia 31 maja 2022 r. Rada oddaliła ten wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (dalej jako „odpowiedź Rady”) na tej podstawie, że istnieją dostateczne powody dla pozostawienia nazwiska skarżącej w spornych wykazach jako członkini rodziny Makhloufów i spadkobierczyni zmarłego. Przy tej okazji Rada powiadomiła skarżącą o postanowieniu o otwarciu spadku jako podstawie umieszczenia jej nazwiska we wspomnianych wykazach.

19      W swojej odpowiedzi Rada poinformowała skarżącą o przyjęciu decyzji Rady (WPZiB) 2022/849 z dnia 30 maja 2022 r. w sprawie zmiany decyzji 2013/255 (Dz.U. 2022, L 148, s. 52) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/840 z dnia 31 maja 2022 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia nr 36/2012 (Dz.U. 2022, L 148, s. 8), na mocy których Rada pozostawiła jej nazwisko w spornych wykazach do dnia 1 czerwca 2023 r.

20      W dniu 25 maja 2023 r. Rada przyjęła akty utrzymujące, które zasadniczo przedłużyły stosowanie aktów podstawowych i spornych wykazów, między innymi wobec skarżącej, do dnia 1 czerwca 2024 r.

 Żądania stron

21      Po dostosowaniu skargi zgodnie z art. 86 regulaminu postępowania przed Sądem, skarżąca wnosi Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów;

–        zasądzenie na jej rzecz od Rady, po pierwsze, kwoty 30 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową doznaną w wyniku przyjęcia aktów pierwotnych, a po drugie, kwoty 30 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową doznaną w wyniku przyjęcia aktów utrzymujących;

–        obciążenie Rady kosztami postępowania.

22      Rada wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi w całości;

–        tytułem żądania ewentualnego, na wypadek stwierdzenia nieważności aktów pierwotnych w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej – utrzymanie wobec niej w mocy skutków decyzji wykonawczej 2022/242 do czasu, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego 2022/237;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności dostosowania skargi

23      W swoim piśmie dostosowującym skargę skarżąca wnosi na podstawie art. 86 regulaminu postępowania o rozszerzenie skargi, tak by odnosiła się ona do stwierdzenia nieważności aktów utrzymujących w zakresie jej dotyczącym.

24      Podczas rozprawy Rada zakwestionowała dopuszczalność dostosowania skargi, podnosząc, że skarżąca nie kwestionowała decyzji 2022/849, ani rozporządzenia wykonawczego 2022/840, na mocy których jej nazwisko pozostawiono w spornych wykazach przed przyjęciem aktów utrzymujących.

25      Należy w tym względzie przypomnieć, że zgodnie z art. 86 § 1 regulaminu postępowania „[w] przypadku gdy akt, o którego stwierdzenie nieważności się wnosi, został zastąpiony lub zmieniony przez inny akt mający ten sam przedmiot, skarżący może, przed zamknięciem ustnego etapu postępowania […] dostosować skargę w celu uwzględnienia tej nowej okoliczności”.

26      W niniejszym przypadku, po pierwsze, należy zauważyć, że zarówno akty pierwotne, jak i akty utrzymujące, w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej, mają na celu nałożenie na nią indywidualnych środków ograniczających, polegających na ograniczeniach w zakresie wjazdu oraz na zamrożeniu wszystkich jej środków finansowych i zasobów gospodarczych.

27      Po drugie, w ramach przepisów wprowadzających środki ograniczające wobec Syrii, indywidualne środki ograniczające mają formę umieszczenia nazwisk wybranych osób oraz nazw wybranych podmiotów lub organów w spornych wykazach, które znajdują się w załącznikach do decyzji 2013/255 i rozporządzenia nr 36/2012.

28      W tym kontekście akty pierwotne wprowadziły zmiany do załączników do decyzji 2013/255 i rozporządzenia nr 36/2012, poprzez umieszczenie między innymi nazwiska skarżącej w spornych wykazach. Jeśli chodzi o akty utrzymujące, należy stwierdzić, po pierwsze, że decyzja 2023/1035, która przedłużyła do dnia 1 czerwca 2024 r. stosowanie decyzji 2013/255, w tym załącznika I, zmienionego decyzją wykonawczą 2022/242, zawiera to nazwisko, a po drugie, że rozporządzenie wykonawcze 2023/1027 wprowadziło zmiany do załącznika II do rozporządzenia nr 36/2012, pozostawiając jednakże przynajmniej w sposób dorozumiany to nazwisko w tym ostatnim załączniku. W związku z tym należy uznać, że akty utrzymujące zastąpiły akty pierwotne w rozumieniu art. 86 § 1 regulaminu postępowania.

29      Wynika z tego, że zgodnie z wymogiem ekonomii procesowej, który leży u podstaw art. 86 regulaminu postępowania (zob. podobnie wyrok z dnia 13 września 2018 r., Almaz-Antey/Rada, T‑515/15, niepublikowany, EU:T:2018:545, pkt 43 i 44), skoro skarżąca wniosła w skardze o stwierdzenie nieważności aktów pierwotnych, w ramach niniejszego postępowania miała ona prawo do dostosowania skargi, tak by wnieść również o stwierdzenie nieważności aktów utrzymujących, nawet jeśli nie dostosowała ona wcześniej skargi, tak by wnieść o stwierdzenie nieważności decyzji 2022/849 i rozporządzenia wykonawczego 2022/840.

30      Należy zatem stwierdzić, że dostosowanie skargi jest dopuszczalne.

 W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności

31      Na poparcie swoich żądań stwierdzenia nieważności skarżąca podnosi cztery zarzuty, dotyczące zasadniczo:

–        naruszenia gwarancji proceduralnych (zarzut pierwszy);

–        błędu w ocenie (zarzut drugi);

–        bezprawnego i nieproporcjonalnego naruszenia podstawowego prawa własności przysługującego skarżącej (zarzuty trzeci i czwarty).

32      Sąd uznał za użyteczne rozpoczęcie badania skargi od analizy zarzutu drugiego.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego błędu w ocenie

33      W ramach tego zarzutu, który formalnie dotyczy oczywistego błędu w ocenie, skarżąca kwestionuje zgodność z prawem zaskarżonych aktów, a w związku z tym zasadność umieszczenia jej nazwiska w spornych wykazach. Jej zdaniem sam fakt przynależności do rodziny Makhloufów nie może uzasadniać przyjęcia wobec niej środków ograniczających.

34      Rada kwestionuje argumenty skarżącej.

–       Uwagi wstępne

35      Na wstępie należy zauważyć, że zarzut ten należy traktować jako dotyczący błędu w ocenie, a nie oczywistego błędu w ocenie. Chociaż bowiem jest prawdą, że Rada dysponuje pewnym marginesem swobody przy ustalaniu, czy w konkretnym wypadku zostały spełnione kryteria prawne, na których opierają się zastosowane środki ograniczające, to jednak pozostaje również faktem, że sądy Unii powinny zapewnić co do zasady pełną kontrolę zgodności z prawem ogółu aktów Unii (wyrok z dnia 26 października 2022 r., Ovsyannikov/Rada, T‑714/20, niepublikowany, EU:T:2022:674, pkt 61 i przytoczone tam orzecznictwo).

36      Skuteczność kontroli sądowej gwarantowanej przez art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wymaga, by sąd Unii upewnił się, że decyzja o przyjęciu lub utrzymaniu środków ograniczających, która ma dla danej osoby czy podmiotu skutek indywidualny, opiera się na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej. Oznacza to sprawdzenie okoliczności faktycznych podnoszonych w uzasadnieniu, które leży u podstaw wspomnianej decyzji, tak aby kontrola sądowa nie była ograniczona do oceny abstrakcyjnego prawdopodobieństwa przywołanych powodów, ale dotyczyła tego, czy powody te – lub co najmniej jeden z nich, uważany za sam w sobie wystarczający do wsparcia tejże decyzji – są wykazane (wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 119).

37      Sąd Unii ma obowiązek przeprowadzić to badanie, zwracając się w razie potrzeby do właściwego organu Unii o przedstawienie informacji lub dowodów, poufnych lub nie, mających znaczenie dla takiego badania (wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 120).

38      To do właściwego organu Unii należy – w razie zakwestionowania – wykazanie zasadności powodów wysuniętych przeciwko danej osobie, a nie do tej osoby przedstawienie zaprzeczającego dowodu braku zasadności wspomnianych powodów (wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 121).

39      W tym celu nie jest wymagane, by wspomniany organ przedstawił przed sądem Unii wszystkie informacje i dowody nieodłącznie związane z powodami podniesionymi w akcie, o którego stwierdzenie nieważności wniesiono. Jest istotne jednakże, by przedstawione informacje lub dowody wykazywały powody wysunięte przeciwko zainteresowanej osobie lub podmiotowi (wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 122).

40      Jeśli właściwy organ Unii przedstawi mające znaczenie informacje lub dowody, sąd Unii powinien sprawdzić materialną prawidłowość podnoszonych okoliczności faktycznych w odniesieniu do tych informacji lub dowodów oraz ocenić moc dowodową tych ostatnich w zależności od okoliczności konkretnej sprawy i w świetle ewentualnych uwag przedstawionych w szczególności przez zainteresowaną osobę lub zainteresowany podmiot w tym względzie (wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 124).

41      Oceny zasadności umieszczenia w wykazie należy dokonywać poprzez zbadanie dowodów nie w oderwaniu od siebie, lecz w kontekście, w jaki się one wpisują (zob. wyrok z dnia 16 marca 2022 r., Sabra/Rada, T‑249/20, EU:T:2022:140, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo).

42      Wreszcie, w ramach oceny wagi wchodzących w grę interesów, która to ocena stanowi część kontroli proporcjonalności rozpatrywanych środków ograniczających, można uwzględnić kontekst, w który się one wpisują, fakt, iż wystąpiła pilna potrzeba przyjęcia takich środków, mających na celu wywarcie presji na reżimie syryjskim, tak aby wstrzymał on brutalne represje skierowane przeciwko ludności, oraz trudności w uzyskaniu bardziej precyzyjnych dowodów w państwie objętym wojną domową rządzonym przez reżim mający charakter autorytarny (zob. wyrok z dnia 16 marca 2022 r., Sabra/Rada, T‑249/20, EU:T:2022:140, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo).

43      I tak, zgodnie z orzecznictwem, w braku uprawnień do prowadzenia dochodzeń w państwach trzecich, dokonywana przez organy Unii ocena powinna de facto opierać się na dostępnych publicznie źródłach informacji, sprawozdaniach, artykułach prasowych lub innych podobnych źródłach informacji (zob. wyrok z dnia 16 grudnia 2020 r., Haswani/Rada, T‑521/19, niepublikowany, EU:T:2020:608, pkt 142 i przytoczone tam orzecznictwo).

44      To właśnie w świetle tych zasad należy analizować omawiany zarzut.

–       W przedmiocie zasadności umieszczenia nazwiska skarżącej w spornych wykazach

45      Nazwisko skarżącej zostało umieszczone w spornych wykazach z tego powodu, że jest ona „[c]órk[ą] Mohammeda Makhloufa [;członkiem] rodziny Makhloufów” (zob. pkt 10 powyżej). Aby uzasadnić przyjęcie środków ograniczających wobec skarżącej w zaskarżonych aktach, Rada oparła się zatem na kryterium przynależności rodzinnej, powołując się na postanowienie o otwarciu spadku (zob. pkt 17 powyżej), z którego wynika, że skarżąca jest jedną ze spadkobierczyń zmarłego.

46      Należy zauważyć, po pierwsze, że skarżąca nie kwestionuje ani prawdziwości, ani mocy dowodowej postanowienia o otwarciu spadku. Po drugie, nie kwestionuje ona także swojego pokrewieństwa ze zmarłym, a tym samym swojej przynależności do rodziny Makhloufów.

47      W tych okolicznościach Rada mogła powołać się na postanowienie o otwarciu spadku, jako uzasadnienie umieszczenia nazwiska skarżącej w spornych wykazach.

48      Skarżąca podnosi jednakże, iż przepisy ustanawiające kryterium przynależności rodzinnej stoją na przeszkodzie systematycznemu umieszczaniu w wykazie na podstawie samego faktu przynależności do rodziny Makhloufów. Skarżąca przypomina, że zgodnie z decyzją 2015/1836 środkami ograniczającymi z powodu sytuacji w Syrii mogą być objęci wyłącznie wpływowi członkowie tej rodziny.

49      Należy w tym względzie przede wszystkim przypomnieć, że ogólne kryterium powiązania z reżimem syryjskim, wyrażone w art. 27 ust. 1 i art. 28 ust. 1 decyzji 2013/255, zmienionej decyzją 2015/1836, jeśli chodzi o zamrożenie środków finansowych będące odpowiednikiem art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 36/2012, zmienionego rozporządzeniem 2015/1828, umożliwia umieszczenie w spornych wykazach osób lub podmiotów czerpiących korzyści z polityki prowadzonej przez reżim syryjski lub popierających go oraz osób z nim powiązanych.

50      Następnie w 2015 r. ogólne kryterium powiązania z reżimem syryjskim zostało uzupełnione o kryteria szczególne. Znajdują się one obecnie w art. 27 ust. 2 i art. 28 ust. 2 decyzji 2013/255, zmienionej decyzją 2015/1836 oraz w art. 15 ust. 1a lit. b) rozporządzenia nr 36/2012, zmienionego rozporządzeniem 2015/1828. Zgodnie z orzecznictwem przepisy te ustanawiają, w odniesieniu do siedmiu kategorii osób należących do określonych grup, wzruszalne domniemanie związków z reżimem syryjskim. Wśród tych kategorii znajdują się między innymi „członkowie rodzin Assad lub Makhlouf” (zob. podobnie wyrok z dnia 1 października 2020 r., Makhlouf/Rada, C‑157/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:777, pkt 98).

51      Wreszcie, w myśl orzecznictwa, wskazane w pkt 50 powyżej szczególne kryteria umieszczenia w wykazie, odnoszące się do siedmiu kategorii osób, są autonomiczne względem ogólnego kryterium powiązania z reżimem syryjskim, w związku z czym sama przynależność do jednej z tych siedmiu kategorii osób wystarcza, by umożliwić przyjęcie środków ograniczających określonych w tych artykułach, bez potrzeby przedstawiania dowodu na okoliczność, że dane osoby popierają obecny reżim syryjski lub że czerpią z tego korzyści (zob. podobnie wyrok z dnia 1 października 2020 r., Makhlouf/Rada, C‑157/19 P, niepublikowany, EU:C:2020:777, pkt 83).

52      Należy z tego wnioskować, że wprowadzone na mocy aktów z 2015 r. kryterium przynależności rodzinnej stanowi obiektywne, autonomiczne i wystarczające kryterium dla uzasadnienia przyjęcia środków ograniczających wobec „członków rodziny […] Makhlouf” poprzez umieszczenie ich nazwisk w wykazach osób objętych takimi środkami wyłącznie na tej podstawie, że należą do tej rodziny. Wbrew twierdzeniom skarżącej przytoczonym w pkt 48 powyżej, kryterium nie jest ograniczone do „wpływowych” członków tej rodziny.

53      Niemniej art. 27 ust. 3 i art. 28 ust. 3 decyzji 2013/255, zmienionej decyzją 2015/1836, oraz art. 15 ust. 1b rozporządzenia nr 36/2012, zmienionego rozporządzeniem 2015/1828, stanowią zasadniczo, że osoby określone na podstawie przepisów ustanawiających kryteria umieszczenia w spornych wykazach nie są w nich umieszczane, jeśli istnieją wystarczające informacje potwierdzające, że osoby te nie są związane z reżimem syryjskim, nie wywierają na niego wpływu lub nie jest z nimi związane rzeczywiste ryzyko omijania środków ograniczających.

54      W świetle rozważań zawartych w pkt 50–52 powyżej, Rada, uwzględniając postanowienie o otwarciu spadku, mogła zatem a priori umieścić nazwisko skarżącej w spornych wykazach, opierając się na wzruszalnym domniemaniu związków z reżimem syryjskim, wynikającym z kryterium przynależności rodzinnej.

55      W związku z tym do skarżącej, w ramach kwestionowania zaskarżonych aktów, należało przedstawienie dowodów w celu obalenia domniemania związków z reżimem syryjskim, na którym to domniemaniu oparła się Rada.

56      Jak przypomniano w pkt 38 powyżej, w orzecznictwie przyjmuje się w tym względzie, że skoro ciężar dowodu co do zasadności powodów uzasadniających środki ograniczające spoczywa co do zasady na Radzie, od strony skarżącej nie można wymagać nadmiernie wygórowanych standardów dowodowych na potrzeby obalenia domniemania związków z reżimem syryjskim (zob. podobnie wyrok z dnia 16 marca 2022 r., Sabra/Rada, T‑249/20, EU:T:2022:140, pkt 132, 133 i przytoczone tam orzecznictwo).

57      W związku z tym należy uznać, że strona skarżąca zdołała obalić domniemanie związków z reżimem syryjskim, wprowadzone w szczególności na mocy przepisów ustanawiających kryterium przynależności rodzinnej, jeżeli podniesie ona argumenty lub okoliczności mogące istotnie podważyć rzetelność dowodów przedstawionych przez Radę lub ich ocenę, albo jeżeli przedstawi przed sądem Unii łańcuch konkretnych, precyzyjnych i spójnych poszlak świadczących, w myśl art. 27 ust. 3 i art. 28 ust. 3 decyzji 2013/255, zmienionej decyzją 2015/1836, oraz art. 15 ust. 1b rozporządzenia nr 36/2012, zmienionego rozporządzeniem 2015/1828, o braku lub ustaniu związków między nią a reżimem syryjskim, braku wywierania na niego wpływu lub braku rzeczywistego ryzyka omijania przez nią środków ograniczających (zob. wyrok z dnia 16 marca 2022 r., Sabra/Rada, T‑249/20, EU:T:2022:140, pkt 133 i przytoczone tam orzecznictwo).

58      Aby obalić domniemanie związków z reżimem syryjskim, skarżąca podnosi, że spędziła dzieciństwo i młodość ze swoją matką w Libanie oraz że nigdy nie mieszkała w Syrii. Wyjaśnia ona w tym względzie, że pochodzi z trwającego zaledwie kilka miesięcy małżeństwa między zmarłym a jego byłą małżonką, Nawal Jazaeri, oraz dodaje, iż spotkała się ze swoim ojcem dopiero, gdy miała 11 lat, a następnie bardzo rzadko się z nim widywała. Wskazuje ona wreszcie, że ma obywatelstwo syryjskie, lecz w 1990 r. wyemigrowała ze swoją matką do Stanów Zjednoczonych, gdzie nabyła obywatelstwo amerykańskie i ukończyła studia wyższe. Twierdzi ona, że zamieszkuje w Stanach Zjednoczonych ze swoim małżonkiem, obywatelem saudyjskim, którego poślubiła w 1999 r., oraz z ich dwojgiem dzieci, które również mają obywatelstwo amerykańskie.

59      Na poparcie swojej argumentacji skarżąca przedstawia następujące dowody:

–        kopię swojego paszportu wydanego przez organy amerykańskie;

–        kopię swojego świadectwa szkoły średniej uzyskanego w 1984 r. w Libanie;

–        kopie dwóch dyplomów, z których pierwszy został wydany w 1992 r. przez University of Utah (uniwersytet Utah, Stany Zjednoczone), a drugi w 2016 r. przez George Mason University (uniwersytet George-Mason, Wirginia, Stany Zjednoczone);

–        kopię swojego aktu małżeństwa z obywatelem Arabii Saudyjskiej, zawartego w 1999 r. w Fairfax, Wirginia (Stany Zjednoczone);

–        kopie amerykańskich paszportów dwojga jej małoletnich dzieci, z których pierwsze urodziło się w 2007 r. w Arabii Saudyjskiej, a drugie w 2009 r. w Stanach Zjednoczonych;

–        kopie sporządzonych przez placówki edukacyjne w Fairfax arkuszy ocen jej dzieci;

–        kopie dwóch faktur dotyczących podatku mieszkaniowego, wystawionych za lokal mieszkalny położony w Fairfax za lata 2017 i 2021;

–        polisę ubezpieczenia pojazdu wystawioną na nazwisko skarżącej i wysłaną na ten sam adres w Fairfax;

–        kopię odczytu wodomierza na nazwisko skarżącej za okres od dnia 8 sierpnia 2017 r. do dnia 3 listopada 2022 r., na której widnieje ten sam adres w Fairfax;

–        zawiadomienie o śmierci.

60      Na wstępie należy zauważyć, że przedstawione przez skarżącą dowody, z których część pochodzi od organów rządowych i administracyjnych, a także od przedsiębiorstw prywatnych, które to podmioty co do zasady nie mogą podlegać manipulacji bądź wpływowi skarżącej, zostały sporządzone in tempore non suspecto, bez związku z ich wykorzystaniem w ramach niniejszego postępowania lub poprzedzającego je postępowania administracyjnego.

61      Poza tym twierdzenie skarżącej, że nigdy nie zamieszkiwała w Syrii, ma potwierdzenie w kopii jej paszportu, który wskazuje Liban jako miejsce urodzenia, oraz w świadectwie szkoły średniej wystawionym przez libańską placówkę edukacyjną.

62      Inne dowody potwierdzają, że skarżąca od kilkudziesięciu lat zamieszkuje w Stanach Zjednoczonych, że wyszła za mąż za obywatela Arabii Saudyjskiej oraz że ich dzieci są obywatelami Stanów Zjednoczonych i w tym państwie uczęszczają do szkół.

63      Według orzecznictwa sam fakt zamieszkiwania poza Syrią nie stanowi wystarczającej okoliczności, by stwierdzić brak powiązań z reżimem syryjskim (wyroki z dnia 12 marca 2014 r., Al Assad/Rada, T‑202/12, EU:T:2014:113, pkt 104; z dnia 14 kwietnia 2021 r., Al-Tarazi/Rada, T‑260/19, niepublikowany, EU:T:2021:187, pkt 149), i Rada, która nie kwestionuje żadnego z dowodów przedstawionych przez skarżącą, uważa, że dowody te nie mogą obalić domniemania związków z reżimem, wynikającego z kryterium przynależności rodzinnej.

64      Jednakże skarżąca przestawiła na etapie repliki zawiadomienie o śmierci swojego ojca opublikowane w języku arabskim (dalej jako „zawiadomienie o śmierci”), o którym według jej oświadczenia, dowiedziała się dopiero od osób trzecich w toku innego postępowania sądowego. Skarżąca wyjaśnia, że nie dysponowała nim w chwili wniesienia skargi, ponieważ żyła w całkowitym oddaleniu od kontekstu syryjskiego i nie uczestniczyła w pogrzebie zmarłego.

65      Po pierwsze, potwierdzeniem tego oświadczenia jest okoliczność, że w zawiadomieniu o śmierci wymienione są nazwiska pięciu synów i dwóch córek zmarłego, lecz nie nazwisko skarżącej.

66      Po drugie, w zawiadomieniu o śmierci wymienione są nazwiska żon zmarłego, a mianowicie Ghady Mhany i Hali Tarif Almaghout, natomiast brak w nim odniesienia do matki skarżącej, Nawal Jazaeri. To pominięcie jest tym bardziej znamienne, że we wspomnianym zawiadomieniu jest mowa o innych bliskich zmarłego, którzy zmarli przed nim.

67      Pominięcie nazwiska matki skarżącej w zawiadomieniu o śmierci potwierdza zatem oświadczenie skarżącej dotyczące krótkotrwałości relacji między jej matką a zmarłym.

68      W tym kontekście należy zauważyć, że skarżąca urodziła się w 1967 r., natomiast sporne wykazy poświadczają, iż Rami Makhlouf, najstarszy syn zmarłego i jego drugiej małżonki, urodził się w 1969 r., co również może potwierdzać krótkotrwałość związku między rodzicami skarżącej.

69      Ogólnie rzecz ujmując, te okoliczności wynikające z zawiadomienia o śmierci potwierdzają oświadczenie skarżącej, że od dzieciństwa była oddalona nie tylko od kontekstu syryjskiego, lecz także od rodziny zmarłego, dla której jest ona obcą osobą.

70      Wniosek ten nasuwa się tym bardziej w świetle przedstawionych przez skarżącą dowodów, które świadczą o tym, że od przeprowadzki w 1990 r. jej centrum interesów życiowych znajduje się w Stanach Zjednoczonych. Potwierdzają to, po pierwsze, dwa dyplomy wydane przez amerykańskie uniwersytety, przy czym pierwszy z tych dyplomów pochodzi z 1992 r., a drugi z 2016 r.

71      Po drugie, skarżąca przedstawia również różne faktury związane z jej gospodarstwem domowym stworzonym w Fairfax.

72      W świetle rozważań zawartych w pkt 60 powyżej należy orzec, że przedstawione przez skarżącą dowody mają charakter spójny i wiarygodny oraz że rozpatrywane jako całość potwierdzają w sposób wystarczający pod względem prawnym jej twierdzenia o oddaleniu od rodziny Makhloufów.

73      Przedstawione przez skarżącą dowody stanowią zatem łańcuch konkretnych, precyzyjnych i spójnych poszlak świadczących o braku lub ustaniu związków między nią a reżimem syryjskim, braku wywierania na niego wpływu lub braku rzeczywistego ryzyka omijania przez nią środków ograniczających w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 57 powyżej, w związku z czym należy uznać, że skarżąca skutecznie obaliła domniemanie związków z reżimem syryjskim wynikające z kryterium przynależności rodzinnej.

74      W swoich pismach Rada ogranicza się w tym względzie do twierdzenia, że zaskarżone akty miały na celu nie tylko uniknięcie przejścia masy spadkowej ze zmarłego na jego spadkobierców, w tym skarżącą, jak wynika z motywu 3 aktów pierwotnych, lecz również uniemożliwienie porozumienia się czterech synów zmarłego, objętych już środkami ograniczającymi, ze skarżącą, aby zamrożenie środków finansowych nie objęło należnej im części spadku. Następnie, podczas rozprawy, Rada podniosła, że fizyczne oddalenie skarżącej, a mianowicie jej zamieszkanie w Stanach Zjednoczonych, nie oznacza zdystansowania się skarżącej od reżimu syryjskiego lub reszty rodziny Makhloufów.

75      Jednakże niepoparta niczym argumentacja o tak ogólnym, a nawet hipotetycznym charakterze, nie podważa wiarygodności poszlak przedstawionych przez skarżącą w celu obalenia domniemania związków z reżimem syryjskim.

76      Wynika z tego, że Rada nie sprostała spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu wykazania zasadności zaskarżonych aktów, w następstwie popartego dowodami zakwestionowania tych aktów przez skarżącą w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 38–40 powyżej.

77      W związku z tym zaskarżone akty są obarczone błędem w ocenie.

78      Mając na względzie powyższe rozważania, należy uwzględnić zarzut drugi, a w związku z tym stwierdzić nieważność zaskarżonych aktów, bez potrzeby prowadzenia analizy zarzutów pierwszego, trzeciego i czwartego.

 W przedmiocie temporalnych skutków stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów

79      Co się tyczy wniosku przedstawionego przez Radę w odpowiedzi na skargę tytułem żądania ewentualnego, dotyczącego utrzymania skutków decyzji wykonawczej 2022/242 do czasu, gdy stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego 2022/237 stanie się skuteczne wobec skarżącej, należy przypomnieć, że na mocy tej decyzji Rada umieściła, od dnia 21 lutego 2022 r., nazwisko skarżącej w wykazie osób objętych środkami ograniczającymi, zamieszczonym w załączniku I do decyzji 2013/255. W następstwie przyjęcia decyzji 2022/849 (zob. pkt 19 powyżej) umieszczenie skarżącej w spornych wykazach przedłużono do dnia 1 czerwca 2023 r.

80      Ponadto, decyzją 2023/1035 Rada zaktualizowała załącznik I do decyzji 2013/255 pozostawiając w nim nazwisko skarżącej do dnia 1 czerwca 2024 r. (zob. pkt 20 powyżej).

81      Decyzją Rady (WPZiB) 2024/1510 z dnia 27 maja 2024 r., zmieniającą decyzję 2013/255 (Dz.U. L, 2024/1510), Rada zaktualizowała zaś wykaz osób objętych środkami ograniczającymi, zawarty w załączniku I do decyzji 2013/255, pozostawiając w nim nazwisko skarżącej do dnia 1 czerwca 2025 r.

82      O ile zatem stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej 2022/242 i decyzji 2023/1035 w zakresie, w jakim dotyczą one skarżącej, pociąga za sobą stwierdzenie nieważności umieszczenia jej nazwiska w wykazie zawartym w załączniku I do decyzji 2013/255 w okresie od dnia 21 lutego 2022 r. do dnia 1 czerwca 2024 r., o tyle takie stwierdzenie nieważności nie obejmuje decyzji 2024/1510, która nie jest przedmiotem skargi w niniejszej sprawie.

83      W konsekwencji, skoro skarżąca jest obecnie objęta nowymi środkami ograniczającymi, przytoczone w pkt 79 powyżej żądanie ewentualne Rady, dotyczące temporalnych skutków częściowego stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej 2022/242, stało się bezprzedmiotowe.

 W przedmiocie żądań odszkodowawczych

84      Skarżąca podnosi, że popełniony przez Radę błąd w ocenie, jakim są obarczone zaskarżone akty, stanowi wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom. Skarżąca dodaje również, że zaskarżone akty stanowią poważne naruszenie jej dobrego imienia.

85      Rada kwestionuje argumenty skarżącej, podnosząc w szczególności, że zaskarżone akty w żadnym wypadku nie są niezgodne z prawem oraz że w związku z tym żądania odszkodowawcze należy z miejsca oddalić.

86      Rada zwraca również uwagę, że skarżąca nie przedstawiła żadnej okoliczności pozwalającej na określenie z wymaganą dokładnością charakteru, rzeczywistości i rozmiarów szkody niemajątkowej, na którą się powołuje. W konsekwencji Rada ma wątpliwości co do dopuszczalności żądań odszkodowawczych.

87      Należy w tym względzie przypomnieć, że powstanie pozaumownej odpowiedzialności Unii za bezprawne działanie jej organów w rozumieniu art. 340 akapit drugi TFUE zależy od łącznego spełnienia przesłanek dotyczących bezprawności zachowania zarzucanego instytucjom, rzeczywistości szkody oraz istnienia związku przyczynowego między zarzucanym zachowaniem a podnoszoną szkodą. Ponadto, ponieważ te trzy przesłanki powstania odpowiedzialności mają charakter kumulatywny, niespełnienie jednej z nich wystarczy do oddalenia żądania odszkodowawczego, bez potrzeby badania pozostałych przesłanek (wyrok z dnia 22 czerwca 2022 r., Haswani/Rada, T‑479/21, niepublikowany, EU:T:2022:383, pkt 155).

88      Na poparcie swoich żądań odszkodowawczych skarżąca powołuje się zasadniczo na okoliczność, że Rada przez to, iż nie dysponowała informacjami i dowodami potwierdzającymi zasadność skierowanych wobec skarżącej środków ograniczających, dopuściła się wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom w rozumieniu orzecznictwa opartego na art. 340 akapit drugi TFUE.

89      Należy zatem ustalić, czy błąd w ocenie stwierdzony w ramach analizy zarzutu drugiego, stanowi przypadek bezprawności mogącej skutkować powstaniem odpowiedzialności pozaumownej Unii.

90      Należy w tym względzie przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem stwierdzenie niezgodności z prawem aktu prawnego Unii, jakkolwiek godnej ubolewania, nie jest wystarczające, by uznać automatycznie, że została spełniona przesłanka powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii dotycząca bezprawności zachowania zarzucanego instytucjom. W celu uznania, że przesłanka ta jest spełniona, orzecznictwo wymaga bowiem, by strona skarżąca wykazała, że dana instytucja dopuściła się nie zwykłej niezgodności z prawem, ale wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom (zob. wyrok z dnia 7 lipca 2021 r., HTTS/Rada, T‑692/15 RENV, EU:T:2021:410, pkt 53 i przytoczone tam orzecznictwo).

91      Zgodnie z orzecznictwem, aby ocenić, czy naruszenie normy prawa Unii jest wystarczająco istotne, sąd Unii uwzględnia między innymi złożoność sytuacji, które podlegają uregulowaniu, trudności w stosowaniu lub wykładni aktów prawnych oraz w szczególności zakres uznania, jakim dysponuje organ wydający kwestionowany akt (wyrok z dnia 10 września 2019 r., HTTS/Rada, C‑123/18 P, EU:C:2019:694, pkt 42).

92      Wynika z tego, że jedynie stwierdzenie istnienia nieprawidłowości, których nie dopuściłby się w podobnych okolicznościach organ administracji działający ze zwykłą ostrożnością i starannością, powoduje powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii (wyrok z dnia 10 września 2019 r., HTTS/Rada, C‑123/18 P, EU:C:2019:694, pkt 43).

93      Dowód istnienia wystarczająco istotnego naruszenia ma na celu zapobieganie – zwłaszcza w dziedzinie środków ograniczających – sytuacji, w której zadanie, jakie dana instytucja jest zobowiązana wypełnić w interesie ogólnym Unii i jej państw członkowskich, jest utrudnione przez ryzyko, że ostatecznie instytucja ta będzie musiała pokryć szkody poniesione przez osoby, których dotyczą jej akty, z wyjątkiem ponoszonych przez te jednostki majątkowych lub niemajątkowych konsekwencji uchybień, które dana instytucja popełniła w sposób rażący i nieusprawiedliwiony (zob. wyrok z dnia 7 lipca 2021 r., Bateni/Rada, T‑455/17, EU:T:2021:411, pkt 87 i przytoczone tam orzecznictwo).

94      W niniejszym przypadku, jak wskazano w pkt 15 powyżej, Rada, w momencie umieszczenia nazwiska skarżącej w spornych wykazach dysponowała postanowieniem o otwarciu spadku po zmarłym, z którego wynikała w szczególności przynależność skarżącej do rodziny Makhloufów. Skarżąca nie kwestionuje ani ścisłości, ani prawdziwości informacji faktycznych, ani mocy dowodowej tego postanowienia. Ten pochodzący od syryjskich organów dokument stanowi zatem wystarczający dowód umożliwiający Radzie wykazanie a priori powodu umieszczenia skarżącej w spornych wykazach na podstawie kryterium przynależności rodzinnej.

95      Należy w tym względzie przypomnieć, że kryterium przynależności rodzinnej stanowi obiektywne, autonomiczne i wystarczające kryterium umieszczenia w wykazie, w związku z czym Rada nie miała obowiązku udowadniania związków między skarżącą, członkiem rodziny Makhloufów, a reżimem syryjskim (zob. pkt 52 powyżej).

96      W chwili przyjęcia zaskarżonych aktów Rada dysponowała zatem dowodem wystarczającym, aby uznać, że spełnione są przesłanki domniemania związków z reżimem syryjskim, co sprawia, że argument skarżącej, zgodnie z którym popełniony przez Radę błąd w ocenie stanowi w istocie wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom, nie zasługuje na uwzględnienie.

97      Oczywisty błąd w ocenie jako zarzut podnoszony na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności należy bowiem odróżnić od oczywistego i poważnego przekroczenia granic uprawnień dyskrecjonalnych, podnoszonego w ramach skargi odszkodowawczej w celu stwierdzenia wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom (zob. podobnie wyrok z dnia 7 lipca 2021 r., Bateni/Rada, T‑455/17, EU:T:2021:411, pkt 113).

98      Należy w tym względzie zauważyć, że skarżąca nie przedstawia żadnej konkretnej argumentacji pozwalającej zrozumieć, dlaczego popełniony przez Radę błąd w ocenie stanowi wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom, mogące skutkować powstaniem odpowiedzialności pozaumownej Unii. Skarżąca ogranicza się do wskazania niezdolności Rady do przedstawienia dowodów pozwalających wykazać zasadność zaskarżonych aktów.

99      Istnienie błędu w ocenie nie umożliwia wyciągnięcia w automatyczny sposób, jak to sugeruje skarżąca, wniosku, że Rada dopuściła się wystarczająco istotnego naruszenia materialnych przesłanek umieszczenia nazwiska skarżącej w spornych wykazach.

100    Zatem mimo niezgodności z prawem, jaką obarczone są zaskarżone akty, wobec postanowienia o otwarciu spadku ocenianego w świetle domniemania związków z reżimem syryjskim wynikającego z kryterium przynależności rodzinnej, nie można uznać, że Rada dopuściła się oczywistego i poważnego przekroczenia granic uprawnień dyskrecjonalnych, powodując w ten sposób powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii.

101    W tych okolicznościach, mimo że Rada nie sprostała ciążącemu na niej ciężarowi dowodu, jeśli chodzi o wykazanie zasadności zaskarżonych aktów w związku z ich zakwestionowaniem, nie można uznać, iż ten błąd w ocenie miał charakter rażący i nieusprawiedliwiony w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 93 i 94 powyżej, którego to błędu nie popełniłby w podobnych okolicznościach organ administracji działający ze zwykłą ostrożnością i starannością.

102    Ponieważ przesłanki powstania odpowiedzialności Unii są kumulatywne, należy oddalić żądania odszkodowawcze bez potrzeby badania pozostałych przesłanek wskazanych w pkt 87 powyżej, ani tym bardziej dopuszczalności tych żądań.

 W przedmiocie kosztów

103    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Rada przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów,

SĄD (dziewiąta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2022/242 z dnia 21 lutego 2022 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii, a także rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2022/237 z dnia 21 lutego 2022 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii w zakresie, w jakim dotyczą one Shahli Makhlouf.

2)      Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2023/1035 z dnia 25 maja 2023 r. zmieniającej decyzję 2013/255/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii, a także rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2023/1027 z dnia 25 maja 2023 r. wykonującego rozporządzenie (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii w zakresie, w jakim dotyczą one Shahli Makhlouf.

3)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)      Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 17 lipca 2024 r.

Podpisy

*      Język postępowania: francuski.