I.

Czy substancje, które nie są sklasyfikowane w załączniku I do rozporządzenia Rady (WE) nr 111/2005 (1) z dnia 22 grudnia 2004 r. określającego zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Unią a państwami trzecimi, lecz które zidentyfikowano jako wykorzystywane do nielegalnego wytwarzania środków odurzających lub substancji psychotropowych, mogą być przedmiotem kwalifikowanego przestępstwa przemytu w rozumieniu art. 242 ust. 3 Nakazatelen kodeks (kodeksu karnego, zwanego dalej „NK”) (jako materiał), w sytuacji gdy ani prawo krajowe, ani mające zastosowanie prawo Unii, nie wymagają specjalnego reżimu prawnego przywozu takich substancji? Artykuł 242 ust. 3 NK jest przepisem blankietowym i odsyła do innych szczególnych przepisów, wyraźnie regulujących przywóz prekursorów. W tym rozumieniu, czy krajowy art. 242 ust. 3 NK (mający analogiczne brzmienie z art. 354a zdanie 2 NK) jest zgodny z art. 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 7 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej „EKPC”), jeśli nie istnieje ustawowy wymóg dotyczący rejestracyjnego reżimu prawnego przywozu podobnych materiałów, który mógłby zastąpić przepis blankietowy określony w przepisach prawa karnego?

II.

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej:

III.

Czy działalność i zachowanie w zakresie finansowania, uzgadniania i organizowania przywozu substancji, o których mowa w art. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 111/2005 (АРAAN i [Р]MK), w tym poprzez najmowanie innych osób fizycznych lub prawnych, które mają realizować bezpośrednio deklaracje celne i sporządzanie dokumentów przywozu, mogą być rozpatrywane jako „pośrednictwo”, „podmiot gospodarczy” lub „importer” w rozumieniu art. 2 lit. e), f) i h) rozporządzenia (WE) nr 111/2005 r.?