i)

Czy zasadę wykładni zgodnej z art. 23 ust. 4 dyrektywy (1) można zastosować, w przypadku gdy okoliczności faktyczne (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę datę złożenia wniosku o umorzenie zobowiązań) zaistniały w okresie pomiędzy wejściem w życie tej dyrektywy a upływem terminu jej transpozycji, a mające zastosowanie przepisy krajowe [tekst jednolity Ley Concursal (ustawy prawo upadłościowe) w brzmieniu nadanym przez Real Decreto Legislativo (królewski dekret ustawodawczy) 1/20] nie są przepisami transponującymi dyrektywę (ustawa 16/22)?

ii)

Czy przepisy krajowe, takie jak przepisy hiszpańskie w brzmieniu przewidzianym w tekście jednolitym Ley Concursal [ustawy prawo upadłościowe w brzmieniu nadanym przez Real Decreto Legislativo (królewski dekret ustawodawczy) 1/20], które nie zawierają żadnego uzasadnienia dla wyłączenia wierzytelności publicznoprawnej z umorzenia niezaspokojonych zobowiązań, są zgodne z art. 23 ust. 4 dyrektywy i z jej podstawowymi zasadami dotyczącymi umorzenia długów? Czy przepisy te, w zakresie, w jakim wyłączają wierzytelność publicznoprawną z umorzenia i są pozbawione należytego uzasadnienia, uniemożliwiają osiągnięcie celów określonych w tej dyrektywie lub zagrażają ich osiągnięciu?

iii)

Czy art. 23 ust. 4 dyrektywy zawiera wyczerpujący i zamknięty wykaz kategorii wierzytelności, które mogą zostać wyłączone z umorzenia, czy też przeciwnie, wykaz ten jest jedynie przykładowy, a ustawodawca krajowy ma całkowitą swobodę w ustanowieniu takich kategorii wierzytelności, które mogą być wyłączone z umorzenia, jakie uzna za stosowne, o ile są one należycie uzasadnione zgodnie z jego prawem krajowym?